သူကေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ အရမ္းလည္း ညိွဳ႕ႏိုင္လြန္းတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္
စိတ္ ေတြဝင္လာတယ္။ စြဲလန္းမိရင္ ေလာဘရမၼက္ေတြ ႀကီးလာတယ္။ သူက လူတိုင္းရဲ႕သည္းေျခႀကဳိက္ပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို လူေတြမက္မက္ေမာေမာရွာေဖြေနၾကတာေပါ႔။
(၁)
ကၽြန္မနာမည္က ႏုငယ္ပါ။ ကၽြန္မေနတာက ႏွမ္းက်ဲဆိုတဲ႔ေတာရြာေလးမွာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ေတာကိုမုန္း
တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းဦးထြန္းသာကိုလည္းမုန္းတယ္။ ဦးထြန္းသာက ပေထြးပီပီ မယား
ပါသမီးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို မသထာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို ဇြတ္အတင္းအလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ေန႔တိုင္း
ေကာက္စိုက္ရ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန႔ဲ။ ရလာတဲ႔ေငြက နည္းနည္းေလးရယ္။ အဲဒီေငြကလည္း ပေထြးလက္ထဲေရာက္
ၿပီး အရက္ဖိုးျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းလုပ္ရၿပီး ေငြရနည္းတဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မစိတ္ပ်က္လာ
မိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ကံဆိုးခ်င္တဲ႔ကၽြန္မ သားေကာင္ေခ်ာင္းတဲ႔မုဆုိးနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ မုဆိုးကလည္း တျခားသူ
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပေထြး ဦးထြန္းသာေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အညြန္႔က်ဳိးေအာင္ဖ်က္ဆီးဖို႔ႀကံစည္ခဲ႔တာ။
အေမအေရာက္ျမန္ေပလို႔သာ ေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝပ်က္ရမွာ။
ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမက ကၽြန္မကိုဆူလို႔မဆံုးဘူး။ မိန္းကေလးတန္မဲ႔ အေနအထိုင္မဆင္ခ်င္ဘူး
တဲ႔။ ေပါ႔ေပါ႔ ေန ေပါ႔ေပါ႔စား မိန္းမတဲ႔။ အေမ႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မကအဓိကတရားခံျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာဖို႔ေကာင္း လိမ္႔သလဲ။ ေလာကႀကီးမွာေသြးအနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔အေမကေတာင္
ကၽြန္မကို တန္ဖိုးထားမငဲ႔ကြက္ေတာ႔ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမကကၽြန္မကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနေတာ႔တယ္။ အၿမဲတမ္းအျပစ္မရွိ
အျပစ္ရွာ ေနတာပဲ။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝမွာ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ရွားပါးတဲ႔အရာတစ္ခုလိုပဲ။ အေမ႔
ရဲ႕ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုေတြက ကၽြန္မရင္ကို မီးစနဲ႔ထိုးသလို ပူျပင္းနာက်င္ေစတာအမွန္ပဲ။
ေနာက္ဆံုးတရားခံရွာလိုက္ေတာ႔ ေငြပဲ။ ေငြမရွိလို႔ ဆင္းရဲရတာ။ ဆင္းရဲလို႔ မိသားစုအဆင္မေျပျဖစ္ရ
တာ။ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတာ။ ဒါေတြက ေငြမရွိလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြေပါ႔။ ေငြမရွိရင္
လူရာမဝင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြကပဲအခ်ိန္တိုင္းေနရာယူလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕
ကိုးကြယ္ရာကေငြျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ေငြရွိေအာင္ ရွာရမယ္။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔ကေတာ႔ ေကာက္
စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္ရံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခြင္႔ကေရးတစ္ခုကဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔မိန္းမႀကီး
တစ္ေယာက္က အလုပ္သမားလာရွာတာတဲ႔။ ဒီသတင္းၾကားေတာ႔ အေမက အဲဒီမိန္းမႀကီးကို အိမ္ေခၚ။
ထမင္းေတြဘာေတြဖိတ္ေကၽြးၿပီး အတင္းဖားေတာ႔တာပဲ။
အေမက ကၽြန္မကို မလိုလားေတာ႔ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။ အေမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ ကၽြန္မေဝးသြား
ဖို႔ရည္ရြယ္ တာေလ။ ဒီအေၾကာင္းေတြသိေပမယ္႔ အရမ္းႀကီးလည္းဝမ္းမနည္းမိပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ သံေယာ
ဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြအစား ေငြကေနရာအျပည့္ယူထားခဲဲ႔ၿပီပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သလို ကၽြန္မရည္မွန္းခ်က္လည္းၿပည့္ေျမာက္ခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ႔။
ၿမဳိ႕မွာ အလုပ္ သြားလုပ္ဖို႔အတြက္ အဆင္ေျပသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ၿပီး ေကာင္း
ေကာင္းစားရမယ္တဲ႔။ လခလည္း ေကာင္း ေကာင္းရမယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္လုပ္မယ္႔
အေၾကာင္းစဥ္းစားၿပီး ကၽြန္မ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။
ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလား ဘာလား။ အဲဒီမွာစားပြဲထိုးလုပ္ရတယ္။ ေတာမွာတုန္းက
သနပ္ခါးအထူထူ လိမ္းၿပီး အက်ီဖားဖားကိုဝတ္ ဆံပင္ကိုဖိုသီဖတ္သီသိမ္းတင္ၿပီးေနပူထဲမွာလုပ္
ရတာ။ ဒီမွာေတာ႔သက္သာသလားမေမးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြကိုအေခြလိုက္ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ၿပီး မိတ္ကပ္
အေဖြးသားနဲ႔ေနရတာ။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ေခတ္ေပၚလည္ဟိုက္ အက်ႌနဲ႔ စကဒ္တိုေလးက
ဘယ္ခြဲညာခြဲ။ လခကလည္းေကာင္းေတာ႔ ေငြေကာင္းေကာင္းစုလို႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီကိုလာၾက
တဲ႔လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို မုန္႔ဖိုးေတြေပးသံုးၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို အေတာ္႔ကိုလက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လွတယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း
လွမ္းကိုင္ တတ္တယ္။ ထိကပါး ရိကပါးလုပ္ၾကတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ အစပိုင္းမွာ စိတ္ထင္႔
သြားတတ္ေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ႔ဘူး။ လက္ကေလးတစ္ခါအကိုင္ခံလိုက္ရံုနဲ႔
သူတို႔အိတ္ထဲကထြက္က်လာတဲ႔ေငြေတြက ကၽြန္မရတဲ႔ လခထက္မ်ားေနတာကုိး။
ဘဝေပးကံမေကာင္းလို႔ဆင္းရဲေနေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႕ရုပ္ရည္ကေတာ႔ အျပစ္ေျပာစရာကိုမရွိဘူး။ ၾကာ
လာေတာ႔ မသင္ရဘဲနဲ႔ ညိွဳ႕နည္းတစ္ေထာင္ ျမဴဆြယ္နည္းအဖံုဖံုကို တတ္ကၽြမ္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီ
ပညာေတြကို ကၽြန္မ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်တတ္ခဲ႔တယ္။ အရက္ေတြခ်ေပးရင္း မ်က္လံုးေလး
ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ဲၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ။ လာခဲ႔ေရာေပါ႔
ေငြစကၠဴေတြ။
ရလာတဲ႔ေငြေတြက သန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မသန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီလိုစဥ္းစားဖို႔
အခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ရတဲ႔နည္းနဲ႔ေငြရွာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး
ေငြရေအာင္ရွာခဲ႔တယ္။ ရသမွ်ေငြေတြကိုလည္း မစားရက္ မေသာက္ရက္စုေဆာင္းထားခဲ႔တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ သားေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိခဲ႔တယ္။ မုဆိုးဖိုသူေဌးႀကီးေလ။ ဦးျမေခါင္ တဲ႔။
ခ်မ္းသာလုိက္ တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထက္ေတာ႔ သံုးဆယ္႔ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။
ဒါေတြက ျပႆနာမရွိဘူး။ အဓိကေတာ႔ ဦးျမေခါင္က ေငြရွိတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါဆိုၿပီးၿပီေပါ႔။
ဦးျမေခါင္က ကၽြန္မကို လက္ထပ္ခ်င္သတဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သ
လိုပါပဲ။ ကႏၱာရမွာ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေတြ႕တာေတာင္ ဒီေလာက္ဝမ္းသာမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔
ဦးျမေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးျမေခါင္ရဲ႕တိုက္ႀကီးကိုစေရာက္ေတာ႔ အိပ္မက္မက္
ေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာမ်ား နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလားပဲ။ မီးခံေသတၱာ
ကိုဖြင္႔ျပေတာ႔ ကၽြန္မမ်က္လံုး ေတြအေရာင္ေတာက္သြားတယ္။ ေရႊေတြ ေငြေတြ စိန္ေတြ ဆိုတာ
ကစားစရာလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။
ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္ခဲ႔လို႔ အရမ္းၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ ေန႔တိုင္း ေန႔တုိင္း မီးခံေသတၱာကို
ဖြင္႔ၾကည့္ရတာ လည္း မေမာႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဦးျမေခါင္ကလည္း ကၽြန္မကိုအရမ္းအလိုလိုက္တယ္။
ေငြဆိုလည္း စိတ္တုိင္းက်သံုးႏိုင္ ျဖဳန္းႏုိင္ ခဲ႔တယ္။ ဒီလိုသာယာေနတဲ႔ ကၽြန္မဘဝကို ကံၾကမၼာၿဂိဳလ္
ဆိုးက အရိပ္မိုးလိုက္ပံုမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ကၽြန္မ ေငြပံုေပၚမွာစံေနႏိုင္တာဘယ္ေလာက္မ်ား
ၾကာေသးလို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႀကံဳရသတဲ႔လား။
ကၽြန္မမွာ .. ကၽြန္မမွာ ကုလို႔မရတဲ႔ေရာဂါဆိုးႀကီးရွိေနၿပီတဲ႔။ HIV ပိုးေတြက ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး
ကို စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနၿပီတဲ႔။ လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ဖို႔အခြင္႔အေရးကမရွိသေလာက္ရွားပါးေနခဲ႔ၿပီ။
အသက္ရွင္တဲ႔ကာလပတ္လံုးမွာ လူျဖစ္ရံႈးေစတဲ႔ေရာဂါမ်ဳိး ကၽြန္မမွာစြဲကပ္ေနခဲ႔ၿပီ။
အမွားကိုသိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။ ေနာင္တဆိုတာကို ေနာက္က်မွ ကၽြန္မ
ရခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုးကြယ္ခဲ႔တဲ႔ ေငြ။ ကၽြန္မ လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ႔တဲ႔ေငြ။ ဒီေငြေတြ ကၽြန္မမွာ အျပည့္အလွ်ံ
ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေငြ ေတြက စကၠဴစုတ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ပါလား။
ကၽြန္မ ဘဝကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားမငဲ႔ကြက္ပဲ ေငြကိုအရူးအမူး ရွာခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ ဒီေငြေတြက
ကၽြန္မအတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေသးလို႔လဲ။ ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မဘဝ ေမွာင္မိုက္ နက္ရိႈင္း
လြန္းတဲ႔အေမွာင္ထုထဲ နစ္ျမဳပ္သြားခဲ႔ရေတာ႔တယ္။
(၂)
ကၽြန္မနာမည္က ႏြယ္ႏြယ္။ ကၽြန္မက ပန္းေရာင္းပါတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုႀကီးနဲ႔ အတူတူေနပါတယ္။
ပန္းေရာင္းရ တဲ႔ေငြေလးက ကၽြန္မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္စားေလာက္ရံုေလးေပါ႔။ အစပိုင္း
မွာအဆင္ေျပေနေပမယ္႔ အေမက ေရာဂါေလးတေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေတာ႔ ေငြလိုၿပီေပါ႔။ တစ္ေန႔ ပန္း
ေရာင္း တစ္ေန႔စားဆိုေတာ႔ ဘယ္မွာစုေဆာင္းထားတဲ႔ ေငြ ရွိပါ႔မလဲ။ ေနာက္ဆံုးအေမ႔ေရာဂါအေျခ
အေနဆိုးလာေတာ႔ အိမ္ေလးေပါင္ဖို႔ျပင္ရေရာ။ ေျပာမယ္႔သာေျပာရတယ္။ အိမ္ဆို ေပမဲ႔ တဲသာသာမို႔
ဘယ္သူမွအေပါင္မခံၾကဘူး။ အဲဒီေနာက္ ႀကံရာမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေလးစိန္န႔ဲေတြ႕ခဲ႔တာေပါ႔။
ဦးေလးစိန္က အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေလး
ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲထင္ရတယ္။ ခ်မ္းသာကုံလံုသူဆိုေတာ႔ ဇရာရုပ္ကို ဟန္လုပ္ထားႏိုင္တာေပါ႔။
ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားေလး တစ္စီးလည္းရွိေသးေလရဲ႕။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ပံုကလည္း မဆန္းပါဘူး။
ပန္းေရာင္းထြက္တဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဦးေလးစိန္ရဲ႕ကားနဲ႔ ပြတ္တိုက္မိသြားတယ္။ အဲဒီကေနစၿပီး ဇာတ္လမ္း
စခဲ႔တယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။
ဦးေလးစိန္က ကၽြန္မ ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးရာက ကၽြန္မဘဝကို သနားသြားတယ္။ အေမ႔ကိုေဆးရံုတင္ေပး
တယ္။ ေဆးဖိုး စရိတ္ကိုအားလံုးကိုခံေပးတယ္။ အားကိုးမဲ႔ေနတဲ႔ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ႔ ဦးေလးစိန္က
အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ပိုက္ဆံသာေသာက္ေသာက္လဲကုန္သြားတယ္။ အေမရဲ႕ေရာဂါ
ကေတာ႔ မသက္သာလာခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အေမ ေလာကႀကီးကိုအရံႈးေပးၿပီး ေက်ာခိုင္းသြားခဲ႔တယ္။
အေမ ဆုံးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးေလးစိန္ ရွိေနလို႔သာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ အရမ္းနာက်င္ေၾကကြဲမိမွာအမွန္ပဲ။
ဦးေလးစိန္ ကို ကၽြန္မက အေဖတစ္ေယာက္လိုအားကိုးခဲ႔တယ္။ အေမ ဆံုးၿပီး တစ္ပတ္ၾကာေတာ႔ ဦးေလး
စိန္က လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္း လာတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းအံ႔အားသင့္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္နဲ႔ ကၽြန္မကသား
အဖအရြယ္ႀကီးေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကၽြန္မကို ဘယ္လိုထင္ႀကမလဲ။
ကၽြန္မကၿငင္းေတာ႔ ဦးေလးစိန္က စာရင္းစာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မယူၾကည့္လိုက္ေတာ႔မွ
အေမ႔ရဲ႕ ေဆး စရိတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္က ဒီယုန္ျမင္လို႕ဒီၿခံဳထြင္
ခဲ႔တာကိုး။ ကၽြန္မ အရမ္းေနာင္တ ရမိတယ္။ ငါးစာသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုမျမင္မိတဲ႔ ကၽြန္မ အျပစ္ေပါ႔။
ကၽြန္မ ဦးေလးစိန္ ကိုေတာင္းပန္ၾကည့္တယ္။ ဦးေလးစိန္ကေတာ႔ ခါးခါးသီးသီးပဲ။ လက္မထပ္ရင္
အေႁကြးေက်ေအာင္ဆပ္တဲ႔။ ကၽြန္မ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ဆပ္ရမယ္႔ ေငြပမာဏကမ်ားလြန္းလွတယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕အပုတ္အခတ္စကားေတြကို ကၽြန္မ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ
ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ ေငြမက္လို႔ အဘိုးႀကီးကိုေတာင္မေရွာင္ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္႔အေဖအရြယ္ကိုယူတဲ႔
မိန္းမတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေျပာသမွ် ကၽြန္မ ဘာတစ္ခြန္းမွေစာဒကတက္ခြင္႔မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မအေၾကာင္း ကၽြန္မ
ကလြဲလို႔ ဘယ္သူသိႏိုင္ဦးမွာလဲ။
ဦးေလးစိန္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး တစ္လပဲရွိေသးတယ္။ ျပႆနာက မီးခြက္ထြန္းၿပီးရွာစရာေတာင္မလိုပါဘူး။
သူ႕အလိုလို ကိုေရာက္လာျပန္တယ္။ ဦးေလးစိန္မွာ မိန္းမရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒီ မိန္းမကိုယ္တိုင္ေရာက္လာခဲ႔
တယ္။ ကၽြန္မကိုရစရာမရွိေအာင္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသပစ္ခ်င္တဲ႔အထိ။ ကၽြန္မ
ေလ ရွက္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။
လင္ခိုးမ။ မယားႀကီးငုတ္တုတ္ ရွိေနတာသိရက္နဲ႔ ၾကာခိုတဲ႔ ေကာင္မ။ ဒီစကားလံုးေတြက ကၽြန္မရဲ႕
ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူး ေတြေပါ႔။ စာနာမႈကင္းမဲ႔တဲ႔လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မဘဝတစ္ခုလံုးစုတ္ျပတ္သြား
ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ခုလံုး ဘယ္လိုမွအဖတ္ဆည္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ အနက္ေရာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါး
ေအာက္ကိုက်မွန္းမသိက်သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္လုိမွ ျပန္တက္ဖို႔ ခြန္အားမရွိေတာ႔ဘူး။ ဦးေလးစိန္က
ေတာ႔ သူ႕မိန္းမေခၚရာေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္သြားခဲ႔တယ္။ ကံဆိုးလွတဲ႔ ကၽြန္မမွာသာ
ဗီလိန္ ဇာတ္ရုပ္ႀကီးနဲ႔က်န္ခဲ႔ေလေရာေပါ႔ရွင္။
(၃)
လမိုက္ညဆိုေတာ႔ အေမွာင္ထုကသိပ္သည္းလြန္းေနတယ္။ ကားမီးေရာင္မ်ားျမင္မလားဆိုၿပီး
ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ကားေတြအလာက်ဲသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို တြက္ေျခကိုက္ေန
ေလာက္ၿပီ။ အခုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ေျခေတာက္ ေတြေတာင္ေညာင္းေနၿပီ။ အလုပ္က
မျဖစ္ေသး။
လြယ္ထားတဲ႔ စလင္းဘက္အိတ္ကလည္း ဟန္ျပသက္သက္ပဲ။ အထဲမွာေငြနဲ႔တူတာဆိုလို႔
လိပ္စာကဒ္ေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ မေန႔က အိမ္ကိုေငြပို႔လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာေငြျပတ္ေနၿပီ။
ေငြမပုိ႔လို႔လည္းမျဖစ္ျပန္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေငြခ်ည္းေတာင္း ေနေတာ႔ ရသေလာက္ေလးရွာၿပီး
ေပးလုိက္ရတာ။
တစ္လတစ္လကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္တာ။ ေငြကလည္း အကုန္အက်မ်ားသလားမေမးနဲ႔။
ဒါေတာင္ အိမ္လခ မကုန္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာကပ္ေနေတာ႔ အဆင္ေျပေနေရာ။ စား
စရိတ္က်ေတာ႔ မေပးလို႔ျဖစ္မလား။ မေပးရင္ အိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းေျပးရမွာ။
နယ္ကေန ၿမဳိ႕မွာအလုပ္လာလုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ ပညာကလည္း
ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ျပန္ေတာ႔ အလုပ္ရဖို႔ကလည္းမလြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေနာက္လိုက္
မိၿပီး အေမွာင္လမ္းထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ႔ တယ္။ သူမ်ားမ်က္ခံုးေပၚမွာစႀကၤံ
ေလွ်ာက္ရတဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ေငြရလြယ္တယ္။ ရတဲ႔ေငြကလည္း နင္႔ေနတာပဲ။ ေကာင္း
တဲ႔အလုပ္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ္႔ ဂရုမစိုက္ေတာ႔ဘူး။ ခ်ဳိရင္ ၿမဳိၿပီး ခါးရင္ ေထြးထုတ္လိုက္
တာပဲ။
အစကေတာ႔အဆုိးလွဘူး။ ေငြရႊင္ေတာ႔ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ အခုတေလာ အဖမ္းအဆီးမ်ားၿပီး
အလုပ္ကအဆင္မေျပ ျပန္ေတာ႔ ကားေတြအလာမ်ားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပင္ကဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ
စားက်က္ရွာရျပန္တယ္။ အခုလို အေျခအေနကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ။ ေခါက္တု႔ံ ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္ေနရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားတစ္စီးမွ ေတာင္ျဖတ္လာတာမျမင္ရဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ အေဝးကကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုလွမ္းျမင္ရတယ္။ ရင္ေတြေတာင္တလွပ္လွပ္
တုန္လာတယ္။ ေဈးဦးေတာ႔ေပါက္ ၿပီထင္ပါရဲ႕။
ဝမ္းသာမယ္လို႔မၾကံရေသးဘူး။ ကားနဲ႔နီးလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ပီးေပၚ ပီးေပၚဆိုတဲ႔ အသံကိုၾကား
လိုက္ရတယ္။ ကားက ရဲကားျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုေနာက္ကို အသာေလး
ဝင္ပုန္းလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အမႈျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ဘုရား .. ဘုရား .. ကံသီေပ
လို႔။ ႏုိ႔မဟုတ္ ရဲကားကိုတားလိုက္မိလို႔ကေတာ႔ မိေရႊေက်ာ႔တို႔ ေထာင္ထဲကိုေကာ႔ေကာ႔ ေလး
ဝင္သြားရမွာ။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ၾကက္သီးေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သိပ္အရဲစြန္႔လို႔မရဲေတာ႔ဘူး။ မ်က္လံုးကိုျပဴးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလးၾကည့္ရတယ္။
ေဟာ အေဝးက ကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုျမင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲလမ္းမေပၚ
ထြက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကားက ကုန္ကားျဖစ္ ေနတာကုိး။ မၾကာပါဘူး။ နားယဥ္ေနတဲ႔ ကားဘရိတ္
အုပ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ စိတ္မရွည္တဲ႔ စကား သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက
ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။
“ ေဟ႔ ကားလမ္းမေပၚထြက္ရပ္ေနတာ မသာေပၚသြားခ်င္လို႔လား၊ ဒီမွာေအးေအးလူလူ တရားေခြ
ဖြင္႔ၿပီးကားေမာင္း ေနပါတယ္ဆိုမွ၊ စားေနက်ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ကားကိုေမွ်ာ္ ”
အဆင္မေျပတဲ႔အခါမ်ား ဆက္တိုက္ကိုအဆင္မေျပျပန္။ အဲဒီလိုသမာဓိသိကၡာရွင္ေတြနဲ႔က်ေတာ႔
လည္း အလုပ္က မျဖစ္။ ကားေမာင္းတာမ်ား တရားေခြဖြင္႔သေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ေနလိုက္
တာ။ ဟြန္း .. သြားေပါ႔။ သူ႔ကားတစ္စီး တည္းလာမွာက်လို႔။
ေငြ .. ေငြ .. ေလာကမွာ ေငြေလာက္အေရးႀကီးတာ ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ဘူး။ အသံုးလြယ္သေလာက္
ရွာရခက္တဲ႔ေငြ။ ေငြမရွိဘဲ အသက္ရွင္ရတဲ႔ဘဝေလာက္ လူျဖစ္ရံႈးတာမရွိဘူး။ တကယ္ ..။ ေဟာ ..
ေငြအေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ကားမီး ေရာင္ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ကံေကာင္းပါေစ။
ဆုေတာင္းတဲ႔အတိုင္းကြက္တိပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ကားတစ္စီးက အနားမွာ ထိုးရပ္လာတယ္။
ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ႔အမူရာနဲ႔ ကားဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကားထဲမွာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္
လူတစ္ေယာက္။ ပံုစံကေတာ႔ ေရလွ်ံေနတဲ႔ပံုပဲ။ ေယာက်္ားတန္မဲ႔ ေရႊႀကဳိးနဲ႔ လက္စြပ္နဲ႔။ အင္း
ကံကေတာ႔ ေကာင္းစျပဳလာၿပီ။
မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သားအေပးအယူတည့္သြားတယ္။ ကားေပၚတက္ထိုင္လုိက္ေတာ႔ ကား
ကၿငိမ္႔ခနဲ ေမာင္း ထြက္သြားတယ္။ စီးဖူးတဲ႔ကားေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါစီးရတဲ႔ကားက အေကာင္း
ဆံုးပဲ။ အေဘးမွာခ်ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးကလည္း ေဖာင္းပြလို႔။ ဒီတစ္ခါရတဲ႔သားေကာင္ကေတာ႔
အခ်ီႀကီးပဲ။
ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေက်နပ္ေနတုန္း ကားကထိုးရပ္သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္
လိုက္ေတာ႔ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိတယ္။ ကားကဘာျဖစ္လို႔ ရဲစခန္းေရွ႕မွာရပ္ထားရတာလဲ။ ရင္က
ထိတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။
“ ကဲ အမိ ဆင္းေတာ႔၊ သတင္းၾကားေနတာၾကာၿပီ၊ အခုမွပဲ လက္ရဖမ္းမိေတာ႔တယ္ ”
ေဂ်ာက္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ လက္ႏွစ္ဖက္က စတီးလက္ေကာက္နဲ႔မိတ္ဆက္သြားတယ္။ ဘုရားေရ ..
ကယ္ေတာ္မူပါ။ ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔ ။ အခုေတာ႔ သံတိုင္ေနာက္ကို ေကာ႔ေကာ႔ေလး
ဝင္ရေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မုဆိုးလို႔ ထင္ခဲ႔တာ။ အခုမွ သားေကာင္ျဖစ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္။
အေမွာင္လမ္းကိုမွေရြးေလွ်ာက္ခဲ႔မိတဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔။ အခုေတာ႔ ဘဝလမ္း က ေျခရာလည္းေပ်ာက္
ေရလည္းေနာက္ခဲ႔ရၿပီ။
(၄)
ေငြကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာလုပ္ၿပီးေငြရွာၾကတယ္။
ျဖတ္လမ္းကရွာ သလို လြယ္တဲ႔နည္းနဲ႔လည္း ေငြေနာက္ကိုလိုက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလာဘ
ရမၼက္ႀကီးၿပီးတပ္မက္လြန္းၾကရင္ ေငြဆိပ္ သင္႔တတ္တယ္။ လူေတြေငြဆိပ္သင္႔ရင္ ကုဖို႔ေဆးမရွိ
ေတာ႔ဘူး။ ေငြပံုႀကီးကုိျမင္ရင္ ေလာဘစိတ္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္ေလ်ာ႔ရင္ ေသာက
စိတ္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေငြေနာက္လိုက္ရင္း လူေတြရဲ႕ဘဝ အဆိပ္သင္႔
သြားတတ္ၾကတာပါပဲ။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔
0 comments:
Post a Comment