Unordered List

Friday, November 15, 2013

ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ေဖေဖ



ဒီေန႔ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူးေဖေဖ။ အခုခ်ိန္ ေဖေဖသာအနားမွာရွိရင္ ၾကယ္ကေလးေတြ
တူတူပုန္းကစားေနတယ္လို႔ေျပာဦးမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ သမီး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေဖေဖေျပာသမွ် ေခါင္း
တညိတ္ညိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္ေလ။ အခုသမီးအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ေဖေဖ။ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ႔အရြယ္
ေရာက္ေနပါျပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေဖေဖ။ ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္ပြင္႔မွမရွိဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ေဖေဖ။ ၾကယ္က
ေလးေတြငိုေနၾကၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သမီး ေျပာတာယံုေပးပါေနာ္။ ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ ေဖေဖ။


(၁)


ဒီေန႔ သမီးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ သမီး ေက်ာင္းမွာဆုရတယ္ေလ။ သမီးက တတိယတန္းမွာ ပထမဆုရတာ။
တစ္ခန္း လံုးက သမီးကို အားက်တဲ႔ အၾကည့္နဲ႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ဆရာမကလည္းေျပာတယ္။ ၾကယ္က
ေလးက ေတာ္လိုက္တာ တဲ႔။ သမီးနာမည္က လဝန္းျဖဴ ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သမီးက ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္တယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ၾကယ္ကေလးလို႔ေျပာရင္း အားလံုးရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သမီးက ၾကယ္ကေလးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။


ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ သမီး ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဝမ္းသာအားရေမွ်ာ္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ႏွစ္ေယာက္မွာ
တစ္ ေယာက္ေတာ႔ သမီးကိုလာႀကဳိေနက်။ ဒီေန႔ သမီးဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပရင္ အရမ္းဝမ္းသာသြားမွာ
ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔မွ ေဖေဖတို႔ကလည္းၾကာလိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြတာင္မွ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
 သမီးကို လာမႀကဳိၾကေသးဘူး။ သမီး က ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။


“ ဟယ္ သမီး၊ ၾကယ္ကေလး .. အိမ္ကလာမႀကဳိေသးဘူးလားသမီးရဲ႕ ”  


“ ဟုတ္ကဲ႔ .. လာမႀကိဳေသးဘူး ဆရာမ ”  


ဆရာမရဲ႕အေမးကို သမီး လက္ေလးပိုက္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာမက သမီးေခါင္းကဆံပင္ေလးကို
 လက္နဲ႔ပြတ္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အဲလိုလုပ္တာပါပဲ။ ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲလို႔
ေဖေဖ႔ကို သမီး ေမးဖူးတယ္။ အဲဒါဆို ေဖေဖက သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေပါ႔ သမီးရယ္လို႔ေျဖ
တတ္တာ။ ဆရာမလည္း သမီးကို ခ်စ္လို႔အဲလိုလုပ္တာျဖစ္မွာေပါ႔။


“ ဒါဆိုဆရာမနဲ႔လိုက္ခဲ႔ေလ၊ သမီးအိမ္ကိုဝင္ပို႔ေပးခဲ႔မယ္ ”  


“ ဟုတ္ကဲ႔ပါရွင္႔ ဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္႔ ဆရာမ ”  


ဆရာမနဲ႔ပဲ သမီးလိုက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ကအဲလိုပဲ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္ပါျပီဆိုမွ။ ခါတိုင္းဆိုေနာက္မက်
ဘူး။ ဆရာမက သမီးတို႔အိမ္ရဲ႕ ဟိုးဘက္မွာေနတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာမနဲ႔လိုက္လာခဲ႔တာ။ လမ္းမွာလည္း
ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔မလား ဆိုၿပီး သမီး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖသြားႀကဳိလို႔ သမီးမရွိရင္ ေဖေဖ
စိတ္ပူေနမွာ။


အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔အိမ္ႀကီးကတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး။ ဆရာမကို
ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး သမီး တိတ္တိတ္ေလးအိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မျမင္ရေအာင္ သမီး ပုန္းၿပီး
တက္လာခဲ႔တယ္။ ၿပီးမွ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဝုန္းကနဲ ေျခာက္လိုက္ရင္ ေဖေဖတို႔လန္႔သြားၾကမွာ။


“ ဝုန္း .. ခလြမ္း .. ”  


ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ႔က်ကြဲသံေၾကာင္႔ သမီးဆတ္ကနဲတုန္သြားတာပဲ။ အေပၚထပ္က အသံၾကားရတယ္။
တစ္ခုခု က်ကြဲတဲ႔အသံ။ သမီး အိမ္ေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ရဲ႕အခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔
သမီးတစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။


“ ရွင္အရမ္းလြန္တယ္ ကိုေကာင္း၊ ရွင္ ကြ်န္မတို႔အေပၚလုပ္ရက္လြန္းတယ္ ”  


အေမ႔ရဲ႕ အသံကို သမီးၾကားရတယ္။ အေမ႔ရဲ႕အသံက အရင္လို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမဟုတ္ဘူး။ သမီး ၾကားဖူးေန
က် အေမ႔ရဲ႕အသံက တိုးတိုးေလးရယ္။ အခု အေမ႔အသံက ေဖေဖ႔ကိုဆူေနသလို ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။ သမီးကို
ဆူခဲ႔တုန္းက အသံထက္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနခဲ႔တယ္။


 ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတဲ႔တံခါးကေန သမီးေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက ငိုေနတယ္။ ေဖေဖက ေမေမ႔ေရွ႕မွာ
 ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ခ်ၿပီးရပ္ေနတယ္။ က်ကြဲေနတဲ႔ပန္းအိုးတစ္လံုးကေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမအရဲ႕အလယ္မွာ
စည္းျခားထား သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဘာလို႔ေဖေဖ႔ကိုဆူရတာလဲ။
ငိုေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိ သမီး  သနားမိေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုေတာ႔ မဆူေစခ်င္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါလား။ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို
ဘာမွမေျပာတာ။ ေဖေဖ႔ကို သမီး သနားလိုက္တာ။


 “ ရွင္႔ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ထားလဲ ကိုေကာင္း၊ ကြ်န္မေတာ႔ ရွင္႔ကိုအရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီ၊ သမီးေလး
မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ရွင္႔ကိုေနာက္ဆံုးေမးလိုက္မယ္၊ ရွင္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ထားတာလဲ ”  


ေမေမက ေဖေဖ႔ကိုေျပာေနတယ္။ သမီး နာမည္လည္းပါတာပဲ။ ဘာေတြေျပာေနလဲ သမီး မသိဘူး။ ေဖေဖက
ေတာ႔ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီးရင္း ငံု႔ေနတာပဲ။ ေမေမကလည္း ဆူလို႔ကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာ
မလို႔ကို။ ေဖေဖက ေျပာထားဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြစကားေျပာေနရင္ ဝင္မေျပာရဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးရပ္
ေစာင္႔ေနရတာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ သမီး ေျပာလိုက္တာၾကာလွေပါ႔။


“ သူ .. သူက ဆင္းရဲတယ္ ေဝ၊ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလးကိုလည္းလြယ္ထားခဲ႔ရၿပီ၊ ကိုယ္ တာဝန္ေက်မွ
ျဖစ္မယ္ ေဝ ”


ေဖေဖ႔ ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးထြက္လာတယ္။ ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ႔မသိပါဘူး။ သမီး စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
 ေမေမတို႔က သမီးကိုေတာင္ သတိရၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ေျပာခ်င္တာေျပာေနၾကတာပဲ။ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္း
ေျပာခ်င္ ပါတယ္ဆိုမွ။ အခုေတာ႔ ေျပာကိုမေျပာရေတာ႔ဘူး။     


“ ဒါ ရွင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ေနာက္ဆံုးလမ္းေပါ႔၊ ဟုတ္လား ကိုေကာင္း၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ရွင္ သြားပါ၊ ေနာက္ထပ္
ကြ်န္မတို႔သားအမိနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ရွင္လံုးဝစိတ္မကူးပါနဲ႔၊ ရွင္ထြက္သြားပါေတာ႔ ”  


ေမေမ႔ကို သမီးအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လံုးထဲမွာမ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမ
က ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမေမေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက သမီးနားထဲကကို
မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားခိုင္းရတာလဲ။ ဟင္႔အင္း မသြားရဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုမသြား
ခိုင္းရဘူး။


“ ေဖေဖ ဘယ္မွမသြားရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖ သမီးတို႔နဲ႔အတူေနရမယ္ ”  


သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ဆီေျပးသြားမိတယ္။ ေဖေဖကသမီးကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔မ်က္လံုးထဲကလည္း မ်က္ရည္
ေတြ က်လာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို ေမႊးေမြးေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ ငိုတယ္။ ေမေမလည္း ငိုတယ္။ သမီး
လည္းငိုတယ္။ ေဖေဖ႔ကို သမီးအေသအလဲဖက္ထားမိတယ္။


“ လာစမ္း ၾကယ္ကေလး၊ အဲဒါ နင္႔အေဖမဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ သူစိမ္းလူျဖစ္သြားၿပီ ”  


ေဖေဖ႔လက္ထဲကေန ေမေမက သမီးကိုဆြဲယူတယ္။ သမီး ေမေမ႔လက္ထဲျပန္ပါသြားတယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ
ေအာ္ေခၚမိတယ္။ ေမေမ ရက္စက္တယ္။ သမီးကို ေဖေဖနဲ႔ခြဲရက္တယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ ေအာ္ေခၚေတာ႔
ေမေမက သမီးကိုရိုက္တယ္။ သမီး အရမ္းနာတာပဲ။ ေမေမ႔ကိုသမီးမုန္းတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို တစ္ခ်က္ေလးပဲ
ၾကည့္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားတယ္။ အရင္ကဆို ေမေမရိုက္ရင္ သမီးကိုေခၚၿပီး ၿခံထဲဆင္းေျပးေနက်ေလ။ အခုေဖေဖ
က သမီးကိုမေခၚပဲ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္သြားတယ္။


“ ေဖေဖ ေရ .. သမီးကိုလာေခၚေလ၊ သမီး ေမေမနဲ႔မေနဘူး၊ ေဖေဖနဲ႔ပဲေနမယ္ ဟီးး ”  


ေဖေဖ႔ကိုေအာ္ေခၚရင္း သမီး ငိုေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက လာမေခၚဘူး။ သမီးငိုေနတာေတာင္ ေဖေဖလာ
မေခၚ ဘူး။ ေမေမကလည္း သမီးကိုပဲ ရိုက္ေနတာပဲ။ သမီး အရမ္းနာတယ္။ ေမေမ႔ကိုမုန္းတယ္။ ေမေမက
သမီးကိုလည္း ရိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔ ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္တယ္။ ေမေမ႔လက္ကရုန္းၿပီး သမီးေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။
 ၿခံဝကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၿခံတံခါးက ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔လို႔။ သမီး ေျပးထြက္ၾကည့္ေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုမျမင္ရဘူး။
 ေဖေဖ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔တယ္။


ၿခံထဲမွာ သမီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ငိုေနခဲ႔တာအၾကာႀကီး။ ေမေမလည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ ေဖေဖက
လည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ သမီးကိုတစ္ေယာက္မွလာမေခၚၾကဘူး။ သမီး
ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းလည္း မေျပာျပရေသးဘူး။ သမီး ဒီေလာက္ငိုေနတာကိုေတာင္မွ လာမေခၚၾကတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔
ေမေမကို သမီးမုန္းတယ္။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မေကာင္းလို႔ သမီးငိုရတာေပါ႔။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကိုငို
ေအာင္လုပ္တယ္။ သမီးေျပာခ်င္တဲ႔စကားကိုလည္း နားမ ေထာင္ေပးၾကဘူး။ သမီးဆုရပါတယ္ဆိုမွ။
ေကာင္းကင္ေပၚေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူး။ ၾကယ္က ေလးေတြလည္း သမီးလိုပဲ
အေမွာင္ထဲမွာငိုေနၾကျပန္ၿပီ။


(၂)


ေဖေဖ႔ကို သမီးအရမ္းလြမ္းတာပဲ။ အခု သမီးဖ်ားေနၿပီ။ ဘဘဆရာဝန္ႀကီးက သမီးကိုေဆးလာထိုးေပးတယ္။
 နာလိုက္တာေဖေဖရယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးကိုေဆးထိုးမွာကိုမတားဘူးသိလားေဖေဖ။ ေဖေဖရွိရင္ သမီး
ေဆးထိုးခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမက သမီးကိုနာေအာင္လုပ္တယ္။ ေဖေဖဆို သမီး ေျပာစကားနားေထာင္
တယ္။ ေမေမက်ေတာ႔ သမီးေျပာ တာနားမေထာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သမီး ေဖေဖ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရတာေပါ႔။


အဲဒီ ဆန္ျပဳတ္ဆိုတာႀကီးကို သမီးမုန္းတာသိသိႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဒါခ်ည္းပဲေကြ်းေနတယ္ေဖေဖ။ သမီး
အခ်ဥ္ေပါင္း ေလးစားခ်င္တာ။ ေဖေဖဆို သမီးကို ဝယ္ေကြ်းမွာေပါ႔။ ေမေမက စိတ္ပုတ္တယ္။ သမီးကို
အိမ္ယာေပၚကေတာင္မဆင္းခိုင္း ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သမီး မႀကဳိက္တဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေကြ်းတယ္။ ေဆးခါးခါးႀကီး
ေတြလည္းတိုက္တယ္။ အဲဒီေဆးခါးခါးႀကီးေတြက ေသာက္လိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာစြဲၿပီးက်န္ေနတာပဲ။
မုန္းတယ္။ သမီး အဲဒီေဆးေတြကိုမုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔ကိုေတာင္ သမီး မုန္းခ်င္လာၿပီ။ သမီး ဖ်ားေနတာကို
ေတာင္ လာၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။


ေနာက္ေန႔ဆို သမီးဆုယူရမွာ။ ဒုတိယရတဲ႔ ယမံု ကေတာင္ သူ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚလာမွာတဲ႔။ သမီးလည္း
ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚသြားခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖကေပၚေတာင္မလာေတာ႔ဘူး။ ဆုယူရင္ ေဖေဖ
မလိုက္ဘူးလား။ ေမေမကေတာ႔ေျပာတယ္။ ေဖေဖ ေသၿပီတဲ႔။ ေမေမေျပာတိုင္း သမီးက ယံုမလား ေဖေဖရဲ႕။
ေဖေဖ႔ကို ေမေမပဲ ႏွင္ခ်လိုက္ တာေလ။ သမီးသိတာေပါ႔။ သမီး ျပတင္းေပါက္ကေန အၿမဲေခ်ာင္းၾကည့္ေန
တယ္။ ေဖေဖ လာေခၚမလားလို႔ေလ။


သမီးသိတယ္။ ေဖေဖ သမီးဆီ မလာတာ ေမေမ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္လား။ အခုတေလာ ေမေမ လိမၼာ
လာၿပီ ေဖေဖရဲ႕။ သမီးကို မဆူေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သမီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ၿပီး ေမေမ ငိုတယ္။ ေမေမငိုရင္
သမီးလည္း ငိုခ်င္တယ္။ ေဖေဖ ျပန္လာေနာ္။ ေမေမ႔ကိုလည္း သနားပါတယ္ ေဖေဖရယ္။ ဟုိေန႔ကလည္း
 ေဖေဖ႔ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ေမေမ ငိုေနေသး တယ္။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္ေခၚပါလို႔ေျပာေတာ႔ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘူး။
 ဟိုတစ္ခါကလို ေဖေဖေသၿပီလို႔ ေမေမ မေျပာေတာ႔ ဘူးေလ။ ဒါဆို ေမေမစိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ႔။ ေဖေဖ ျပန္
လာလို႔ရၿပီ။


ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖ ျပန္မလာဘူး။ သမီးဆုယူေတာ႔ ေမေမတစ္ေယာက္ပဲပါတယ္။ လြတ္ေနတဲ႔ေဖေဖ႔ေနရာေလး
ကိုၾကည့္ ၿပီး သမီးငိုခ်င္လိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ၿပီးေတာ႔ေျပာရဦး
မယ္ေဖေဖ။ ယမံု႔ အေဖက ေလ ေဖေဖ႔ေလာက္ေတာင္မေခ်ာဘူးသိလား။ ေဖေဖသာ ပါလာခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာ။
ဒါမွ သမီး ၾကြားလို႔ရမွာေပါ႔။


ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႔လည္း သမီးနဲ႔ ေမေမႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေဖေဖ အရမ္းေနႏိုင္တာပဲ။ သမီးဆီကို တစ္ခါေလး
တာင္ လာေဖာ္မရဘူး။ သမီးက ေဖေဖ႔ကို အခ်ိန္တိုင္းသတိရေနတာ။ ေဖေဖကေတာ႔ သမီးကိုေတာင္သတိရရဲ႕
လားမသိဘူး။ ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေမေမ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပေသးလို႔လား။ ေမေမက လိမၼာသြားၿပီ ေဖေဖရဲ႕။
အရင္လိုမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။ သမီးကိုလည္း မရိုက္ေတာ႔ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္လည္း မေကြ်းေတာ႔ဘူး။ ေဆးလည္း
မထိုးခိုင္းေတာ႔ဘူး။ ဒါဆို ေမေမ လိမၼာလို႔ေပါ႔ ေဖေဖရဲ႕။ ေနာ္ .. ေဖေဖ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္။ ေဖေဖရယ္
ေမေမရယ္ သမီးရယ္ အတူတူေနရေအာင္ ေဖေဖ ျပန္လာခဲ႔ေနာ္။ သမီး ေမွ်ာ္ေနမယ္ ေဖေဖ။


(၃)


ေဖေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕တိုက္တတ္လာတယ္။ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး
 ဆန္႔က်င္မိေနတယ္ေဖေဖ။ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ သမီးနဲ႔ ေဖေဖခြဲရတာဆိုတဲ႔အစြဲက သမီးေခါင္းထဲမွာသံနဲ႔ရိုက္
ထားသလိုစြဲထင္ ေနခဲ႔တယ္။ အခုထိ သမီးေမ႔မရခဲ႔တာ ေဖေဖ႔ကို ေမေမ ႏွင္ခ်လိုက္တဲ႔ေန႔ေလးကိုပါပဲ။
ေဖေဖ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးဆင္းသြား ခဲ႔တာ သမီးဘယ္ေမ႔နိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ႔ကို သမီး အၿမဲအရြဲ႕တိုက္
ဆန္က်င္ေနခဲ႔တာေပါ႔။


သမီး ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ႔ေအာင္တယ္။ အမွတ္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းမွီတယ္။ ေမေမဆို
ေပ်ာ္ေနလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေဖေဖ။ အဲဒီမွာ ေမေမ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို သမီး ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ႔တယ္။ သမီး
ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ယူလိုက္တယ္။ ေမေမေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဆံုရံႈးျခင္းရဲ႕အရသာကို ေမေမ
ခံစားတတ္ေအာင္ သမီး သင္ခန္းစာေပးခဲ႔ရံုပါ။ ေမေမက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေမဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ေလးကိုပဲ
ဆံုးရံႈးခဲ႔တာ။ သမီးဘဝမွာ ေဖေဖ႔ကို ရံႈးဆံုးခဲ႔ရတာ။ မညီမွ်ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕
တိုက္ဆန္က်င္ေနဦးမွာ။


“ ဒါဘယ္လိုပံုစံဝတ္ထားတာလဲ ၾကယ္ကေလး၊ သမီးက ျမန္မာမိန္းကေလးေနာ္ ”  


သမီးအျပင္ထြက္မလို႔လုပ္တုန္း ေမေမေရာက္လာတယ္။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ႔စကဒ္တိုေလးဝတ္ထားတဲ႔
သမီးကို အေမသေဘာမက်မွန္း သမီးသိတာေပါ႔။ ေမေမ မႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ သမီး တမင္ဝတ္ထားခဲ႔တာေလ။

“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ၊ ေခတ္ကအၿမဲေျပာင္းေနတာပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ႏိုင္မွ ခတ္မွီတာ ေမေမရဲ႕၊
 ေမေမ ေမ႔ေနၿပီထင္တယ္၊ သမီးက ေခတ္ရဲ႕သမီးပ်ဳိေလးေလ ”  


သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေဒါသနဲ႔နီျမန္းလာခဲ႔တယ္။ သမီးရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္ ျပဳမူေနထိုင္ပံု
ေတြက ေမေေမ႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔အတြက္ ေမေမ႔ကို
သမီး ဆန္႔က်င္ေနခ်င္ ေသးတယ္။ အခု ေဖေဖ သတင္းမၾကားရတာဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ သမီးဘဝထဲက
ေဖေဖထြက္သြားခဲ႔တာ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိခဲ႔ရတာ။ အဲဒါ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ေလ။


“ ညည္း ငါ႔ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိဆန္႔က်င္ေနမွာလဲ ၾကယ္ကေလး  ”  


“ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမွာ ”  


သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံသဲ႔သဲ႔ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ကို သမီးၾကည့္ေနမိတယ္။
ေဖေဖ႔အေၾကာင္းေျပာတုိင္း ေမေမ႔မ်က္ႏွာတင္းမာသြားတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေဖေဖ႔လုိေအးေဆးလွတဲ႔လူ
တစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမဲ႔ႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲဆိုတာ သမီး သိခ်င္တယ္။


“ ေဖေဖ႔ကုိ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲ ေမေမ ”  


သမီး ေမးလုိက္ေတာ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သမီးနားမလည္တဲ႔အရိပ္ေယာင္တစ္ခ်ဳိ႕ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။
 ေမေမ႔ဆီ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထြက္လာမလဲဆိုတာ သမီးသိခ်င္တယ္။ သမီးဘ၀ထဲက
ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားေစခဲ႔တဲ႔ အဓိကတရားခံက ေမေမပဲေလ။


“ ေမေမ႔ကိုမေမးနဲ႔သမီး၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမွာ ေမေမ မမွားဘူးဆိုတာပဲ သမီးနားလည္ထားပါ ”  


“ ေမေမ႔ကိုနားလည္ဖို႔လည္း သမီးမႀကိဳးစားခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚသေရြ႕သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္ ”  


ဒီတစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး သမီးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြကို သမီးမျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
သမီး ေတာင္႔တခဲ႔တဲ႔ဘဝေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွျပန္ရမွာလဲ။ ေမေမရယ္ ေဖေဖရယ္ သမီးရယ္ .. ၿပီးေတာ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ မိသားစုဘဝေလး။ ဘယ္မွာ သမီးလိုခ်င္တဲ႔ဘဝ။ ေမေမ႔ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလး ေၾကြလြင္႔ခဲ႔ ရတာ။ “ ရွင္ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မလာနဲ႔ ” တဲ႔။ ေဖေဖ႔ကို
ေမေမေျပာခဲ႔တာေလ။ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းအတြက္ ေမေမ႔ကို သမီး အဆံုးထိဆန္႔က်င္သြားမယ္။ အဲဒါ
ဘယ္ေတာ႔မွမေျပာင္းလဲတဲ႔ သမီးရဲ႕နိယာမပါပဲ။


(၄)


သမီးရဲ႕မ်က္လံုးကိုေတာင္ သမီး မယံုႏုိင္ဘူး ေဖေဖ။ တကယ္ပါ ေဖေဖ။ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔
သမီး ၾကည့္ေနမိခဲ႔တာပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီရပ္ကြက္ေလးကိုမေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ေဖေဖ႔ကို
သမီးေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔မွာမဟုတ္ ဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖက သမီးရဲ႕ေဖေဖပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြက
မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီေဖေဖ။


ေလာကဓံရဲ႕ထုေထာင္းမႈေအာက္မွာ ေဖေဖက အသက္အရြယ္ထက္ပိုၿပီး ရင္႔ေရာ္ေနခဲ႔တယ္။ စံုစမ္းသိလုိက္
ရတဲ႔ အေဖ႔သတင္းကိုၾကားရေတာ႔ သမီး ရင္ထဲနင္႔သြားရတယ္။ ေဖေဖ႔မွာ သားကတစ္ေယာက္ သမီး
တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီတဲ႔။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရတဲ႔အေဖ႔အတြက္ သမီးကို ေမ႔ပစ္ႏုိင္တာမဆန္းပါဘူး
ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ကမာၻထင္ခဲ႔အတြက္ သမီးအတြက္ ေဖေဖ႔ ေနရာကို
အစားထိုးစရာမရွိခဲ႔ဘူးေဖေဖ။ သမီး မ်က္ရည္က်ေနတယ္ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သမီး မ်က္ရည္က်
ေနမိတယ္။


ဘ၀သစ္တစ္ခုမွာ ေဖေဖေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ႔တယ္ေပါ႔။ သမီးတို႔ကို ပစ္ခြာၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခုကိုေဖေဖေရြးခ်ယ္ခဲ႔
တယ္။ သမီး ရင္ထဲမွာနာေနတယ္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရင္ ၀မ္းသာအားရေျပးဖက္ၿပီး ေဖေဖ႔ရင္ခြင္ထဲ
ခို၀င္မယ္ဆိုတဲ႔အေတြးက ေလထဲမွာပဲလြင္႔ေပ်ာက္သြားခဲ႔ရတယ္။


ေဖေဖနဲ႔ေ၀းရာကို သမီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေ၀းတဲ႔ေနရာဆိုေပမယ္႔ ေမေမနဲ႔နီးနီးလာတယ္။
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ သမီး ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ခ်င္ေနခဲ႔တာ။ ေမေမ႔ကို သမီးအထင္လြဲမိခဲ႔သမွ် သမီးရင္ထဲ
 ဒဏ္ရာခ်က္ ေတြတိုးလာခဲ႔ တယ္။ သမီး အရမ္းမွားသြားတယ္ ေဖေဖ။ ေႏြးေထြးတဲ႔ရင္ခြင္တစ္ခုရဲ႕အေ၀းဆံုး
ကုိ သမီးေျပးထြက္ေနမိခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတေနခ်ိန္မွာ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး လွည့္မၾကည့္မိခဲ႔
ဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး အရြဲ႕ တိုက္ေနမိခဲ႔တယ္။ သမီးေလာက္မိုက္တဲ႔သူ ရွိပါ႔ဦး
မလားေဖေဖ။


အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး ေျပးဖက္မိတယ္။ ေမေမ႔ ပါးျပင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေမႊးၾကဴေနမိခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔
ရင္ခြင္က သမီးအတြက္ ေအးျမလံုၿခံဳသြားေစခဲ႔တယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ကလို ေဖေဖ႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိတဲ႔
 ၾကယ္ကေလး မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတမိသလို ေမေမ႔ကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ၾကယ္
ကေလးျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။


“ေမေမ႔ကို သမီးနားလည္ခဲ႔ပါၿပီ ေမေမရယ္ ”  


ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲကေန မြတ္သိပ္စြာနဲ႔ သမီးေျပာမိတယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးေခါင္းေလးကို အသာပြတ္သပ္ေပး
လို႔။ ေမေမ႔ကိုနားမလည္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမီးရင္နာေနရဆဲပါေမေမရယ္။ သမီး အခု ေမေမ႔ကို
နားလည္မိခဲ႔ပါၿပီ။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး အေမ႔ကိုအရြဲ႕တိုက္မယ္ေျပာခဲ႔တာေလ။ အခုေတာ႔ သမီး
နားလည္သြားပါၿပီ။ ေမေမ ျပန္ေခၚ ခဲ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖက မိသားစုအသစ္ေလးကိုစႊန္႔ခြာပါ႔မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုဘဝေလးကိုလိုခ်င္တာေပါ႔ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ အစားျပန္မရႏုိင္တဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္
 တစ္ခုနဲ႔ သမီး ေရွ႕မဆက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သိရဲ႕လားေဖေဖ။ ဒီေန႔လည္း ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြ
မရွိဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုထာ၀ရဆံုးရံႈးခဲ႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ ငိုေနခဲ႔ရျပန္ပါၿပီ။


                                                                           ဇီ၀ကမဂၢဇင္း
                                                                       ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။


0 comments:

Post a Comment

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More