ဆုံမှတ်မရှိသော
-
ငါ မင်းကို ကြိုက်နေတာလို့ မဝံ့မရဲဖွင့်ပြောလိုက်မိတယ်။ ငါက ဂေးတစ်ယောက်ပါလို့
ကို့ရှေ့မှာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဝန်ခံလိုက်တယ်။ သူ့မိဘကလွဲရင်
သူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတ...
10 months ago
အလြမ္းပြင္႔ေ၀တကၠသိုလ္ေျမ
မာနရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္က နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြပဲဆိုတာ ေနာင္တေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ငါနားလည္ခဲ႔ရၿပီ မေဟာ္ရယ္.
အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕၀ဲဂယက္
ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေနမင္းႀကီးလိုမလင္းႏုိင္ရင္ ေတာင္မွ ၾကယ္ကေလးေတြေလာက္ေတာ႔လင္းႏိုင္ ေအာင္ မိေခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္.
အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးမ်ား
အညြန္႔တလူလူတက္ေနသည့္ဘဝကေလးေတြ ဒီလိုအမွာင္ျမစ္ရဲ႕ဝဲဂယက္ထဲမွာ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားရွိေနခဲ႔ၿပီလဲ.
Friday, November 15, 2013
အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ႔ငွက္
(၁)
ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ အႏွစ္သာရဆိုတာဘာလဲ။ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္အေျဖရွာမိခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္္မႈဆိုတာကို တစ္ျခားသူေတြဆီမွာပဲ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာေတာ႔ နားလည္
သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတာကို ဟင္းတစ္ခြက္လိုျမည္းစမ္းခြင္႔ရ
ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒါမွ ခ်ဳိရင္ ၿမိဳခ်ၿပီး ခါးရင္ေထြးထုတ္လို႔ရတာေပါ႔။အခုေတာ႔ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဝဲဂယက္က
ကၽြန္မဘဝကို အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ သိမ္းႀကံဳးစုပ္ယူေနခဲ႔တယ္ေလ။
ကၽြန္မ အေဖက ကုန္ကားေမာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔နယ္ကေနၿမိဳ႕ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္သြားေနတာ
ေပါ႔။ အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္မွာ ယမကာေလးကမွီဝဲလာတယ္။ တျဖည္း
ျဖည္းနဲ႔အရက္ႏြံထဲနစ္သြားေတာ႔ အေမနဲ႔အၿမဲတက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ေနေရာေပါ႔။
အေဖနဲ႔အေမ ရန္မျဖစ္တဲ႔ေန႔က ခပ္ရွားရွား။ အေမက အေဖ႔ကိုေျပာတယ္။ ရုပ္ေလးတစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာမွ
သံုးမရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတဲ႔။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ တစ္ေနကုန္ဖဲဝိုင္းကမထတဲ႔ မိန္းမ။ ေယာက်ာ္း
လုပ္စာကို ျဖဳန္းတီးေနတဲ႔မိန္းမတဲ႔။အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္
ဝံ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ရင္ တိုးတိုးေလး မွ မဟုတ္တာ။ ကိုးအိမ္ ဆယ္အိမ္ေလာက္ကေတာ႔ အသာ
ေလးၾကားႏုိင္တယ္။ ႏွစ္ဆယ္႔တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မအရြယ္က ရွက္တတ္တဲ႔ အရြယ္ေလ။ ဒါကို အေဖနဲ႔
အေမ သတိျပဳမိၾကပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ဘဝကို ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းမိတယ္။
သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ အေဖနဲ႔အေမ စိုးရိမ္ၾကဟန္မတူဘူး။ အေဖက ကားေမာင္းေနေတာ႔ အိမ္မွာ
ေနတဲ႔ အခ်ိန္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရသမွ်လစာကလည္း အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္သြားေရာ။ အရက္
သာရရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ အေမက ဖဲဝိုင္းေရာက္ရင္ လင္ေမ႔ သားေမ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မဝမ္းကို ကၽြန္မ
ေက်ာင္းရတယ္။ ေက်ာင္းစာျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္မတတ္တဲ႔ကၽြန္မ ေဆးလိပ္ေတာ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္
က်င္လိပ္တတ္တယ္။ အဝတ္လည္းေလွ်ာ္တယ္။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ အကုန္လာခဲ႔ပဲ။ သမၼာအာဇီဝအလုပ္မွန္
သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။
မိဘဆိုတဲ႔တံတိုင္းႀကီးက ကၽြန္မဘဝကို လံုၿခံဳေအာင္မကာကြယ္ေပးႏုိင္ေတာ႔ အထင္ေသးခ်င္တဲ႔သူေတြ
က ခပ္မ်ား မ်ား။ ရမလားလို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ အိုင္ေတြ႕တိုင္းေျခေဆးခ်င္တဲ႔သူေတြ
ကလည္း ေပါမွေပါ။ အဲဒီအထဲ မွာမွ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးဆိုတဲ႔မုဆိုးဖိုႀကီးပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးက
ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေဆးလိပ္ရံုပိုင္ရွင္ေလ။ လူလစ္ရင္လစ္သလို ရိသဲ႔သဲ႔လုပ္တတ္တာ။ သမီး သမီးနဲ႔
ေလေအးကေလးေပးၿပီး ေသေဆးေကၽြးမယ္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ကၽြန္မအလစ္မေပးရဲဘူး။ ႏြမ္းပါးတဲ႔ဘဝမွာ
အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အပ်ဳိစင္သိကၡာေလးကိုပဲ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင္႔ထိန္းထားရတယ္။
မျပည့္စံုမႈကိုခဝါခ်ၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာသြားတဲ႔အထဲမွာ အေဖပါသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ႔
ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခု ပါပဲ။ အေဖက အေမနဲ႔ကၽြန္မကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ၿမဳိ႕သြားရင္ အမ်ားဆံုးႏွစ္ပတ္
ေလာက္ပဲၾကာတတ္တဲ႔အေဖက တစ္လၾကာလည္း မလာ။ ႏွစ္လၾကာလည္း မလာ။ စာမလာ သတင္း
မၾကားနဲ႔။ ေနာက္မ်ားက်မွ သတင္းသဲ႔သဲ႔ၾကားမိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေနာက္မိန္းမယူလိုက္သတဲ႔။ အေဖယူ
လိုက္တဲ႔မိန္းမက ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမတဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔အေပၚအစြမ္းကုန္လံုၿခံဳမႈ မေပးႏုိင္ေပမယ္႔ အေဖ
ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္နင္႔ေအာင္ငိုေႂကြးခဲ႔ရတယ္။ အေမကေတာ႔ ဖဲဝိုင္းသြားမပ်က္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာ
ေသးတယ္။
“ သြားပါေစေပါ႔၊ သူထြက္သြားေတာ႔ အိမ္ေတာင္မွေပါ႔သြားေသးတယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ သူတစ္ေယာက္
တည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ထက္သာတဲ႔သူကိုရွာယူျပမယ္ ၾကည့္ေန ”
အေမ႔ကို ကၽြန္မပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မဝမ္းလည္းနည္းမိတယ္။ အေမ႔လို
စိတ္ဓာတ္ မျပတ္သားႏုိင္ေတာ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြးတိုင္း မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝခဲ႔ရတယ္။ အေဖထြက္
သြားၿပီးတစ္လေတာင္ မၾကာ လိုက္ဘူး။ အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္းယူလုိက္တယ္။ အေမယူလိုက္တဲ႔
ေယာက်ာ္းက ဦးေက်ာက္ဒိုးျဖစ္ေနခဲ႔တာ ကံၾကမၼာက ေပးလိုက္တဲ႔လက္ေဆာင္တစ္ခုလား။ ကၽြန္မဘဝ
မွာေတာ႔ ခါးသီးတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက တိုးၿပီးရင္းတိုးလို႔ေနဆဲေပါ႔။
“ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ဘာလို႔ယူလိုက္တာလဲ အေမရယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးလိုေပြရႈပ္တဲ႔သူကို အေမမို႔ယူရက္
တယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သမီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွာလဲ ”
“ ရပ္ကြက္ထဲမွာမ်က္ႏွာမျပရဲရင္ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာသြားျပ၊ ငါအားကိုးထိုက္တယ္ထင္လို႔ယူလိုက္တာကို
ညည္းဘာမွေဝဖန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီမွာ မိႏွင္း..ညည္းက ငါ႔ သမီး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔၊မေန
ခ်င္ရင္အခ်ိန္မေရြး ဆင္းသြား ”
ရင္နာလြန္းလို႔ေျပာမိျပန္ေတာ႔လည္း အေမ႔ရဲ႕စိမ္းကားတဲ႔စကားေတြပဲျပန္ရလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ
လည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္ၿပီး ၿမဳိသိပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။
(၂)
ကၽြန္မ အရမ္းကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။
ေၾကာက္စိတ္ က ေနရာအႏွံ႕တိုးဝင္လာတယ္။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ္႔နည္းလမ္းတစ္ခုကို အသည္း
အသန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ နည္းလမ္းကမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကၽြန္မအျဖစ္က မုဆိုးလက္ထဲေရာက္ေနတဲ႔သားေကာင္လိုပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ မနည္း
ရုန္း ေနရတယ္။ ဒီေန႔မွ အေမကလည္း ေနာက္က်မယ္လို႔ေျပာသြားေသးတယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးကလည္း ဒီ
အကြက္ကိုပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ေစာေစာဝင္အိပ္
လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမေခြးေခ်ာင္းေခ်ာင္းေန တဲ႔သူရွိေနမွန္းမသိခဲ႔ဘူး။ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိခဲ႔ရ
တယ္။ ကၽြန္မ လြယ္လြယ္ေတာ႔အေလွ်ာ႔မေပးပါဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး လက္ကလြတ္ေအာင္ အတင္းရုန္းေန
မိတယ္။ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမဆိုေတာ႔ အင္အားခ်င္းကမမွ်။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းက မာေက်ာတဲ႔အရာတစ္ခုကို
ကၽြန္မ စမ္းမိလိုက္တယ္။ သံရိုက္တဲ႔ တူတစ္ေခ်ာင္း။ ရလာတဲ႔အခြင္႔အေရးကိုလက္လြတ္မခံပဲ တူကိုဆြဲ
ယူၿပီး ထိထိမိမိလွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
အားခနဲေအာ္ၿပီး ဦးေက်ာက္ဒိုး လဲက်သြားေတာ႔တယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕နဖူးကစီးက်လာတဲ႔ေသြးေတြ။
အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း တူကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္။ အႏ ၱရာယ္ကလြတ္ျပန္ေတာ႔လည္း စိတ္မေအး
ရေသးဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး ေသၿပီ လားဆိုတဲ႔ အေတြးကေျခာက္လွန္႔လာတယ္။
“ဟဲ႔ အဲဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘုရားေရ .. ေသြးေတြ၊ မိႏွင္း ညည္း ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းေန
တယ္ေပါ႔ေလ ”
အေမက ရင္ဘတ္ဖိၿပီးေျပးဝင္လာတယ္။ လဲက်ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မကိုခပ္စိမ္းစိမ္း
ၾကည့္တယ္။ အေမ႔ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ႔စကားက ကၽြန္မရင္ကိုနာက်င္ေစတယ္။ အေမက ကၽြန္မဘက္
ကမဟုတ္ေတာ႔ပါလားလို႔ ေတြးမိ ေတာ႔ ပိုဝမ္းနည္းလာမိတယ္။
“ ညည္း ေတာ္ေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ႔ေကာင္မပဲ မိႏွင္း၊ ကိုယ္႔အေဖေလာက္ရွိတဲ႔သူကိုမရိုမေသလုပ္ရက္
တယ္၊ ညည္း ငရဲကိုမေၾကာက္ဘူးလား ”
“ ဒီလူက ငရဲထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဒီကိစၥမွာ မိႏွင္း မမွားဘူး ”
“ ေတာ္စမ္း .. ညည္းဘာမွဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ ညည္းဒီအိမ္မွာဆက္ေနခ်င္ေသးရင္ ေနာက္ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔၊
သြားေတာ႔ ”
အေမ႔ရဲ႕ဥေပကၡာေတြကိုမခံႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း နင္႔ေနမိတယ္။
ကၽြန္မ ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္ကံဆိုးရသလား။ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ခက္ခက္ကိုရင္ဖြင္႔ေတာ႔ ခက္ခက္
က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ တယ္။
“ အဲဒီအိမ္ကိုျပန္သြားမေနေတာ႔နဲ႔ မိႏွင္း၊ ငါ႔ဆီမွာပဲေပ်ာ္သေလာက္ေန ”
“ ငါအရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ ခက္ရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ အေမ႔စကားေတြကိုလည္း
ေၾကာက္တယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ငါ ဒီမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရ
မလဲဟင္ ”
ကၽြန္မ ငိုရိႈက္ရင္းေျပာမိတယ္။ ခက္ခက္က စာနာနားလည္သလို ကၽြန္မလက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္လာတယ္။
“ အဲဒါဆိုရင္ငါတစ္ခုအႀကံေပးမယ္၊ နင္ ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားပါလား ”
“ ၿမဳိ႕မွာက ငါနဲ႔သိတဲ႔သူမွမရွိတာ၊ သြားလို႔ျဖစ္ပါ႔မလားဟာ ”
“ ဒါကေတာ႔ နင္႔သေဘာေပါ႔ဟာ၊ ၿမဳိ႕မွာအလုပ္ေတြေပါတယ္ဆိုလို႔ ငါ ေျပာၾကည့္တာပါ ”
ကၽြန္မ ေတြေဝသြားမိတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕တက္သြားရမလား။ ဒီမွာေနလို႔ေတာ႔မျဖစ္မွန္း ကၽြန္မ သိတယ္။
အေမ႔ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မအေပၚအေကာက္ႀကံခဲ႔တဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ရြံရွာမိ
တယ္။ ၿမဳိ႕ကိုတက္မယ္ဆိုေတာ႔ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမကိုယူၿပီး ႀကီးပြား
ေနတဲ႔ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ေရာ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ရမွာလား။ အဲဒီလိုမလုပ္
ႏိုင္မွန္းလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိႏွင္႔ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ပိုက္ဆံက အဓိကပဲ။ အေမ
လည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ယူခဲ႔တယ္။ အဖလည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔
တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံရွာရမယ္။ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ဆိုတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္မ ေမ႔ထားလိုက္
တယ္။ အေမက ကၽြန္မ မရွိလည္း ဝမ္းနည္းမွာ မွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသိုက္ပ်က္တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္
လို ေလႏွင္ရာလြင္႔လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။
(၃)
ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ႔တယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္သာႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထက္ႏုပ်ဳိတာ
ေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ကာလာစံုတင္ ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာကလည္း ႏုအိေနတာပဲ။ ေရႊေတြကိုလည္းညြတ္ေနေအာင္
ဝတ္ထားတာ။ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ေျပာတယ္။
“ မိန္းကေလးက ၿမဳိ႕ကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးလား ”
ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ မသိေပမယ္႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေမးလာေတာ႔ အားတက္
သြားမိတာ အမွန္ပဲ။
“ ဧကႏ ၱအိမ္ကထြက္ေျပးလာတာထင္တယ္၊ မိန္းကေလးမွာ သြားစရာေနရာေရာရွိရဲ႕လား ”
ကၽြန္မ အသက္မဲ႔စြာေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ နယ္ေျမစိမ္းတစ္ခုမွာ ခိုကုိးရာမဲ႔ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္
က ဆို႔တက္ လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ရစ္ဝိုင္းလာတယ္။ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာ
နဲ႔ၾကည့္တယ္။
“ ကဲ .. အန္တီနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမပူနဲ႔ေတာ႔ သိလား၊ အန္တီ႔နာမည္က ေဒၚေဒလီစိုးတဲ႔၊ အန္တီက နယ္စပ္
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနတာ၊ အခုကိစၥရွိလို႔ ၿမဳိ႕ခဏတက္လာတာ၊ အန္တီျပန္ရင္လိုက္ခဲ႔ေပါ႔၊ မိန္းကေလးအတြက္
ေနစရာလည္းေပးမယ္၊ အလုပ္ လည္းရေစရမယ္ ”
“ ဝမ္းသာလိုက္တာ အန္တီရယ္၊ အခုလိုကူညီေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးမေမ႔ပါဘူးရွင္ ”
ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီးဝမ္းသာအားရေျပာလိုက္မိတယ္။ကၽြန္မဘဝမွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ကံေကာင္း
တာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကို ဘုရားမတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔
ဒုကၡေရာက္ရမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဒၚေဒလီစိုးနဲ႔အတူ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ေလးကို ကၽြန္မ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ ေနရာစိမ္း
တစ္ခုမွာ နားခိုရာရၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိခဲ႔တယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အေပ်ာ္ေတြက မၾကာခင္မွာပဲ လြင္႔ျပယ္သြားခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မ အားကိုးတႀကီး လိုက္လာ
ခဲ႔တဲ႔ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕ဘီလူးမ်က္ႏွာဖံုးကို မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေဒၚေဒလီစိုးက မေကာင္း
တာ လုပ္စားတဲ႔ မိန္းမႀကီးေလ။ ကၽြန္မသိရေတာ႔ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ႔ၿပီ။ ေဒၚေဒလီစိုးက ကၽြန္မတို႔လို
မေယာင္မလည္ မႏူးမနပ္ေလးေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတဲ႔ မိန္းမႀကီး။ တကယ္႔ မႏုႆမုဆိုးႀကီး။ ေရႊေတြ
ညြတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားတဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးကို အရမ္းရြံ သြားမိတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြက
သန္႔ရွင္းတာမွမဟုတ္ခဲ႔ပဲ။ ကၽြန္မတို႔လို ကံဆိုးမသားေကာင္ေတြရဲ႕ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးရထားခဲ႔တာ။
ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားလည္း အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ ေဒၚေဒလီစိုး လက္သပ္ေမြးထားတဲ႔ လက္
မရြံ႕ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ခဲ႔ဘူး။ ထြက္ေျပးလို႔ ျပန္မိသြားရင္ တစ္ေန႔လံုး
အစာငတ္ထားခံရတယ္။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုတဲ႔စကားက ကၽြန္မအတြက္မ်ား ခ်န္ထားခဲ႔
သလားမသိဘူး။ တကယ္လည္း ကၽြန္မ ဘဝက ကံဆိုးမႈအေပါင္းကို သရဖူေဆာင္းခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဲ
ဝဲဂယက္ထဲကေန ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွရုန္းထြက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။
သံရာရွည္ရွည္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ေန႔ေတြညေတြဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တေစ ၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္
လွန္႔လြန္း လွတယ္။ ဒီအေမွာင္ကမာၻထဲမွာငရဲက်ေနတဲ႔ေန႔ရက္တိုင္း မ်က္ရည္နဲ႔ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္မလို သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘဝတူမိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ႔
သူေတြထဲမွာ အဘိုးႀကီးေတြကအမ်ားဆံုးပဲ။ တရား ထိုင္ ပုတီးကိုင္ရမယ္႔အရြယ္မွာ တဏွာႏြံထဲခုန္ဆင္း
ေနၾကတဲ႔သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကမာၻႀကီးအတြက္ရင္နာမိတယ္။ အဲဒီလို လူလို႔မေခၚထိုက္တဲ႔သူေတြကို
တင္ထားရတာ ကမာၻႀကီးဘယ္ေလာက္မ်ားပင္ပန္းရွာလိမ္႔မလဲ။
“ ငါေတာ႔ အသက္ေတာင္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး မိႏွင္းရယ္၊ ငါတို႔ဘဝက အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသလိုပဲ
ဟာ ”
“ ငါလည္းဒီလိုပါပဲဟယ္၊ အေမတို႔တားေနတဲ႔အၾကားက ၿမဳိ႕တက္လာမိတာ ေနာင္တရမိတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္
အေမတို႔ ဆီ ျပန္ေျပးသြားခ်င္လိုက္တာ ”
ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ ေကသီက မ်က္ရည္က်ၿပီးေျပာတယ္။ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနာင္တမ်က္ရည္
စီး ေၾကာင္းေတြကအထင္းသား။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရင္ထဲဆို႔နင္႔လာမိတယ္။
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔စမ္း ”
နားယဥ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အရြံရွာစက္ဆုပ္ရတဲ႔ အသံ။
ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ရတဲ႔ အသံ။ ဒီအသံကိုၾကားတိုင္း ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္လက္
ကိုတစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထား ၾကစၿမဲ။ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားမိၾကစၿမဲ။
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္ ”
ဒုတိယအႀကိမ္အသံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔မထြက္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းအငတ္ခံထား
တာေတြ။ မထင္ရင္ မထင္သလို ဆံပင္ေဆာင္႔ဆြဲတာေတြ။ ကၽြဲရိုုက္ ႏြားရိုက္သလို အရိုက္ခံရတာေတြက
မ်ားလြန္းလွၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ကၽြန္မတို႔မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ထြက္လာခဲ႔ရေတာ႔တယ္။ အခန္းျပင္ေရာက္
ေတာ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အၾကည့္ရိုင္းရိုင္းေတြကိုရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ
လိုအၾကည့္မ်ဳိးေတြကိုျမင္ရလြန္းလို႔ရိုးအိေနၿပီဆိုေပမယ္႔ရင္မဆိုင္ရဲ စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲမိခဲ႔တာလည္းအႀကိမ္
ႀကိမ္ပဲ။
“ အနီေရာင္ေလး ”
ဆိုတဲ႔စကားသံက ကၽြန္မနားထဲမွာ ဗံုးဆယ္လံုးတစ္ၿပဳိင္တည္းေပါက္ကြဲသြားသလုိ ျမည္ဟည္းသြားတယ္။
ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင္႔လာတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝကို ကၽြန္မရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။ ကၽြန္မ ဝတ္ထားတာ အနီ
ေရာင္ဂါဝန္ေလးေလ။ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေတြေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ
ကို မ်က္ရည္ေၾကာင္းေလးေတြ ျဖတ္စီးသြားေတာ႔တယ္။
(၄)
“ မိႏွင္းရယ္ ”
အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ရင္း ငိုေႂကြးမိၾက
တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလိုငိုေႂကြးရင္း ညေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတာ နည္းသလား။ အခ်ိန္တိုင္းလို
လို ဒီဘဝငရဲထဲကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဆုေတာင္းမိၾကတယ္။
“ အခုတစ္ေလာ ရဲေတြလည္း ပိတ္စိတိုက္ရွာေနၾကၿပီတဲ႔၊ ဒီအလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြကို အေရးယူေနတာ
လည္း မနည္းေတာ႔ဘူးတဲ႔ ”
“ ေဒၚေဒလီစိုးလည္း အျပင္ထြက္ရင္ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ရုပ္ဖ်က္သြားေနတာေတြ႕တယ္၊ ရဲေတြျမန္ျမန္ဖမ္း
မိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ မိႏွင္းရယ္ ”
ႏြယ္ႏြယ္က အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။ ဒီသတင္းကို ကၽြန္မလည္းၾကားမိသား။ ဒီလိုဥပေဒမဲ႔လုပ္ရပ္
ေတြကို သက္ဆိုင္ရာက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အေရးယူေနတယ္ဆိုတာေလ။
“ ဖမ္းမိရင္ ငါတို႔လည္းေထာင္က်မွာေပါ႔ေနာ္ ”
ေကသီရဲ႕ငိုမဲ႔မဲ႔အသံေလးထြက္လာတယ္။
“ ဒီမွာငရဲက်ခံေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္က်တာကပိုေကာင္းပါတယ္ ေကသီရယ္၊ ငါတို႔လည္း ဒီအလုပ္
ကို လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာမွမဟုတ္တာ၊ အျပစ္ခံရလည္း ဘယ္ေလာက္အထိခံရမလဲ၊ ငါတို႔ဘဝေတြကို
ဒီလိုရွင္သန္ေနရမယ္႔အစား ေထာင္ထဲမွာပဲ ငါတို႔ဘဝကိုသန္႔စင္ခ်င္တယ္ဟာ ”
ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
သက္ျပင္းခ်သံ သဲ႔သဲ႔ကလည္း တစ္ၿပဳိင္နက္တည္းထြက္ေပၚလာတယ္။
“ ကဲပါဟယ္ .. စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ”
ခင္းထားတဲ႔ဖ်ာေပၚမွာ အားလံုးဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္လို႔ေတာ႔မေပ်ာ္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔
ညမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔အခြင္႔အေရးက ကၽြန္မတို႔မွာရွားပါးလြန္းလွတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ကိုေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသက္ရွဴၾကပ္ရစၿမဲပဲေလ။
ဒီလိုပဲ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရတဲ႔ေန႔ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းလွၿပီ။ ကိုယ္႔ဘဝကို စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နင္႔
ခဲ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကိုပိတ္ၿပီးေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔အခိုက္အတန္႔ေလးေလာက္သာ ကၽြန္မဘဝ လြတ္လပ္ခြင္႔ရမွာ။
မနက္ေရာက္လာရင္ ေလာကငရဲကို က်ခံရဦးမွာ။ ဒီေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ပဲ ႀကဳိးစားေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ခြင္းလို႔ အလင္းေဆာင္လာၿပီး မနက္ဆိုတာကို တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေန႔ဆို
ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ႔ ညနဲ႔မျခားတဲ႔ အက်ည္းတန္ေန႔ေတြပါပဲ။
မနက္တိုင္း ထမင္းတစ္ပန္းကန္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ႔ ပံုမွန္ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးရင္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ဝင္
ထိုင္။ ပုရိသ ေတြ သြားရည္က်ေအာင္ အလွျပင္။ မ်က္ႏွာကို ကာလာစံုတင္။ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕
ေခၚသံမၾကားမခ်င္း အခန္းထဲမွာေန။ ဒါေတြက ကၽြန္မတို႔က်င္လည္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြေပါ႔ေလ။
ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာအလွျပင္ေနတုန္းအျပင္က ဆူညံသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔
အားလံုး နားစြင္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။
“ ဘာသံေတြလဲ မိႏွင္း၊ ဆူညံလိုက္တာဟယ္ ”
“ ဟိုမိစာၦမႀကီး ဘာေတြႀကံေနသလဲမွမသိတာ၊ အသာေလးေနလိုက္ ”
အျပင္က ဆူညံေနေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာသိဘာသာပဲေနလိုက္တယ္။ ထြက္ၾကည့္လည္း ထူးမွမထူးတာ။
ကၽြန္မတို႔ ဘဝကိုဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေလ ေကာင္းေလပဲ။
“ ေဟ႔ တံခါးဖြင္႔စမ္း ”
တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံကေတာ႔ မာထန္ထန္ပဲ။
ႏြယ္ႏြယ္က ဖြင္႔ေပးလိုက္ရမလားလို႔ အသံတိတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
ေဒၚေဒလီစိုး လႊတ္လိုက္တဲ႔ သူေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ အထင္နဲ႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္
လြဲသြားတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရဲေတြ ဝင္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္
ၾကတယ္။ တဒဂၤေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တုန္လႈပ္သြားၾက တယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ
လက္ထိတ္ေတြၾကားကေန ကၽြန္မတို႔ ၿပံဳးမိသြားၾကတယ္။
အေမွာင္က်ခဲ႔တဲ႔ေန႔ရက္ေတြကေန ကၽြန္မတို႔ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရၿပီ။ ဒီဘဝဆုိးကို ေက်ာခိုင္းခြင္႔ရခဲ႔ၿပီ။
ေဒၚေဒလီစိုး တို႔လူတစ္စု အသည္းသန္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနသေလာက္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၾကည္ႏူး
ေနခဲ႔ၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္ကလွမ္းေျပာတယ္။
“ ဒီဘဝဆိုးကလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရတာကိုပဲ အရမ္းဝမ္းသာလွၿပီဟာ၊ ငါ အျပစ္ကလြတ္ရင္ အေမတို႔ဆီျပန္
ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနေတာ႔မယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္ .. ေထာင္ကလြတ္ရင္ ငါ ရြာျပန္ေတာ႔မယ္၊ ငါ႔မိဘေတြနဲ႔ပဲေနေတာ႔မယ္၊ နင္ကေရာ မိႏွင္း ”
ေကသီရဲ႕ စကားကို ကၽြန္မ မၾကားသလိုလုပ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြက
အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔စီးက်လာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ခိုဝင္စရာမိဘရင္ခြင္ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဘဝ
ကေတာ႔ အိပ္တန္းေပ်ာက္ ေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မမွာ ခိုလႈံစရာေနရာဆိုလို႔ ဗလာ
နတၳိပါပဲ။ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြ။ ရမၼက္မီးေတာက္ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕အၾကည့္ေတြ။
အဲဒီလို အၾကည့္ မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေထာင္ကလြတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝ ရိုးသားသန္႔စင္
စြာနဲ႔ေနထိုင္သြားႏိုင္မယ္႔ အိပ္တန္း တစ္ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ရွာေဖြရဦးမွာပါ။
အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
ႏုိ၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။
ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ေဖေဖ
တူတူပုန္းကစားေနတယ္လို႔ေျပာဦးမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ သမီး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေဖေဖေျပာသမွ် ေခါင္း
တညိတ္ညိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္ေလ။ အခုသမီးအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ေဖေဖ။ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ႔အရြယ္
ေရာက္ေနပါျပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေဖေဖ။ ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္ပြင္႔မွမရွိဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ေဖေဖ။ ၾကယ္က
ေလးေတြငိုေနၾကၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သမီး ေျပာတာယံုေပးပါေနာ္။ ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ ေဖေဖ။
(၁)
ဒီေန႔ သမီးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ သမီး ေက်ာင္းမွာဆုရတယ္ေလ။ သမီးက တတိယတန္းမွာ ပထမဆုရတာ။
တစ္ခန္း လံုးက သမီးကို အားက်တဲ႔ အၾကည့္နဲ႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ဆရာမကလည္းေျပာတယ္။ ၾကယ္က
ေလးက ေတာ္လိုက္တာ တဲ႔။ သမီးနာမည္က လဝန္းျဖဴ ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သမီးက ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္တယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ၾကယ္ကေလးလို႔ေျပာရင္း အားလံုးရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သမီးက ၾကယ္ကေလးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ သမီး ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဝမ္းသာအားရေမွ်ာ္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ႏွစ္ေယာက္မွာ
တစ္ ေယာက္ေတာ႔ သမီးကိုလာႀကဳိေနက်။ ဒီေန႔ သမီးဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပရင္ အရမ္းဝမ္းသာသြားမွာ
ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔မွ ေဖေဖတို႔ကလည္းၾကာလိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြတာင္မွ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
သမီးကို လာမႀကဳိၾကေသးဘူး။ သမီး က ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။
“ ဟယ္ သမီး၊ ၾကယ္ကေလး .. အိမ္ကလာမႀကဳိေသးဘူးလားသမီးရဲ႕ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ .. လာမႀကိဳေသးဘူး ဆရာမ ”
ဆရာမရဲ႕အေမးကို သမီး လက္ေလးပိုက္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာမက သမီးေခါင္းကဆံပင္ေလးကို
လက္နဲ႔ပြတ္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အဲလိုလုပ္တာပါပဲ။ ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲလို႔
ေဖေဖ႔ကို သမီး ေမးဖူးတယ္။ အဲဒါဆို ေဖေဖက သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေပါ႔ သမီးရယ္လို႔ေျဖ
တတ္တာ။ ဆရာမလည္း သမီးကို ခ်စ္လို႔အဲလိုလုပ္တာျဖစ္မွာေပါ႔။
“ ဒါဆိုဆရာမနဲ႔လိုက္ခဲ႔ေလ၊ သမီးအိမ္ကိုဝင္ပို႔ေပးခဲ႔မယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ပါရွင္႔ ဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္႔ ဆရာမ ”
ဆရာမနဲ႔ပဲ သမီးလိုက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ကအဲလိုပဲ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္ပါျပီဆိုမွ။ ခါတိုင္းဆိုေနာက္မက်
ဘူး။ ဆရာမက သမီးတို႔အိမ္ရဲ႕ ဟိုးဘက္မွာေနတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာမနဲ႔လိုက္လာခဲ႔တာ။ လမ္းမွာလည္း
ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔မလား ဆိုၿပီး သမီး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖသြားႀကဳိလို႔ သမီးမရွိရင္ ေဖေဖ
စိတ္ပူေနမွာ။
အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔အိမ္ႀကီးကတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး။ ဆရာမကို
ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး သမီး တိတ္တိတ္ေလးအိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မျမင္ရေအာင္ သမီး ပုန္းၿပီး
တက္လာခဲ႔တယ္။ ၿပီးမွ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဝုန္းကနဲ ေျခာက္လိုက္ရင္ ေဖေဖတို႔လန္႔သြားၾကမွာ။
“ ဝုန္း .. ခလြမ္း .. ”
ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ႔က်ကြဲသံေၾကာင္႔ သမီးဆတ္ကနဲတုန္သြားတာပဲ။ အေပၚထပ္က အသံၾကားရတယ္။
တစ္ခုခု က်ကြဲတဲ႔အသံ။ သမီး အိမ္ေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ရဲ႕အခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔
သမီးတစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“ ရွင္အရမ္းလြန္တယ္ ကိုေကာင္း၊ ရွင္ ကြ်န္မတို႔အေပၚလုပ္ရက္လြန္းတယ္ ”
အေမ႔ရဲ႕ အသံကို သမီးၾကားရတယ္။ အေမ႔ရဲ႕အသံက အရင္လို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမဟုတ္ဘူး။ သမီး ၾကားဖူးေန
က် အေမ႔ရဲ႕အသံက တိုးတိုးေလးရယ္။ အခု အေမ႔အသံက ေဖေဖ႔ကိုဆူေနသလို ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။ သမီးကို
ဆူခဲ႔တုန္းက အသံထက္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနခဲ႔တယ္။
ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတဲ႔တံခါးကေန သမီးေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက ငိုေနတယ္။ ေဖေဖက ေမေမ႔ေရွ႕မွာ
ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ခ်ၿပီးရပ္ေနတယ္။ က်ကြဲေနတဲ႔ပန္းအိုးတစ္လံုးကေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမအရဲ႕အလယ္မွာ
စည္းျခားထား သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဘာလို႔ေဖေဖ႔ကိုဆူရတာလဲ။
ငိုေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိ သမီး သနားမိေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုေတာ႔ မဆူေစခ်င္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါလား။ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို
ဘာမွမေျပာတာ။ ေဖေဖ႔ကို သမီး သနားလိုက္တာ။
“ ရွင္႔ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ထားလဲ ကိုေကာင္း၊ ကြ်န္မေတာ႔ ရွင္႔ကိုအရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီ၊ သမီးေလး
မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ရွင္႔ကိုေနာက္ဆံုးေမးလိုက္မယ္၊ ရွင္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ထားတာလဲ ”
ေမေမက ေဖေဖ႔ကိုေျပာေနတယ္။ သမီး နာမည္လည္းပါတာပဲ။ ဘာေတြေျပာေနလဲ သမီး မသိဘူး။ ေဖေဖက
ေတာ႔ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီးရင္း ငံု႔ေနတာပဲ။ ေမေမကလည္း ဆူလို႔ကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာ
မလို႔ကို။ ေဖေဖက ေျပာထားဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြစကားေျပာေနရင္ ဝင္မေျပာရဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးရပ္
ေစာင္႔ေနရတာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ သမီး ေျပာလိုက္တာၾကာလွေပါ႔။
“ သူ .. သူက ဆင္းရဲတယ္ ေဝ၊ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလးကိုလည္းလြယ္ထားခဲ႔ရၿပီ၊ ကိုယ္ တာဝန္ေက်မွ
ျဖစ္မယ္ ေဝ ”
ေဖေဖ႔ ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးထြက္လာတယ္။ ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ႔မသိပါဘူး။ သမီး စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
ေမေမတို႔က သမီးကိုေတာင္ သတိရၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ေျပာခ်င္တာေျပာေနၾကတာပဲ။ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္း
ေျပာခ်င္ ပါတယ္ဆိုမွ။ အခုေတာ႔ ေျပာကိုမေျပာရေတာ႔ဘူး။
“ ဒါ ရွင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ေနာက္ဆံုးလမ္းေပါ႔၊ ဟုတ္လား ကိုေကာင္း၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ရွင္ သြားပါ၊ ေနာက္ထပ္
ကြ်န္မတို႔သားအမိနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ရွင္လံုးဝစိတ္မကူးပါနဲ႔၊ ရွင္ထြက္သြားပါေတာ႔ ”
ေမေမ႔ကို သမီးအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လံုးထဲမွာမ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမ
က ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမေမေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက သမီးနားထဲကကို
မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားခိုင္းရတာလဲ။ ဟင္႔အင္း မသြားရဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုမသြား
ခိုင္းရဘူး။
“ ေဖေဖ ဘယ္မွမသြားရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖ သမီးတို႔နဲ႔အတူေနရမယ္ ”
သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ဆီေျပးသြားမိတယ္။ ေဖေဖကသမီးကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔မ်က္လံုးထဲကလည္း မ်က္ရည္
ေတြ က်လာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို ေမႊးေမြးေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ ငိုတယ္။ ေမေမလည္း ငိုတယ္။ သမီး
လည္းငိုတယ္။ ေဖေဖ႔ကို သမီးအေသအလဲဖက္ထားမိတယ္။
“ လာစမ္း ၾကယ္ကေလး၊ အဲဒါ နင္႔အေဖမဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ သူစိမ္းလူျဖစ္သြားၿပီ ”
ေဖေဖ႔လက္ထဲကေန ေမေမက သမီးကိုဆြဲယူတယ္။ သမီး ေမေမ႔လက္ထဲျပန္ပါသြားတယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ
ေအာ္ေခၚမိတယ္။ ေမေမ ရက္စက္တယ္။ သမီးကို ေဖေဖနဲ႔ခြဲရက္တယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ ေအာ္ေခၚေတာ႔
ေမေမက သမီးကိုရိုက္တယ္။ သမီး အရမ္းနာတာပဲ။ ေမေမ႔ကိုသမီးမုန္းတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို တစ္ခ်က္ေလးပဲ
ၾကည့္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားတယ္။ အရင္ကဆို ေမေမရိုက္ရင္ သမီးကိုေခၚၿပီး ၿခံထဲဆင္းေျပးေနက်ေလ။ အခုေဖေဖ
က သမီးကိုမေခၚပဲ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္သြားတယ္။
“ ေဖေဖ ေရ .. သမီးကိုလာေခၚေလ၊ သမီး ေမေမနဲ႔မေနဘူး၊ ေဖေဖနဲ႔ပဲေနမယ္ ဟီးး ”
ေဖေဖ႔ကိုေအာ္ေခၚရင္း သမီး ငိုေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက လာမေခၚဘူး။ သမီးငိုေနတာေတာင္ ေဖေဖလာ
မေခၚ ဘူး။ ေမေမကလည္း သမီးကိုပဲ ရိုက္ေနတာပဲ။ သမီး အရမ္းနာတယ္။ ေမေမ႔ကိုမုန္းတယ္။ ေမေမက
သမီးကိုလည္း ရိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔ ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္တယ္။ ေမေမ႔လက္ကရုန္းၿပီး သမီးေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။
ၿခံဝကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၿခံတံခါးက ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔လို႔။ သမီး ေျပးထြက္ၾကည့္ေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုမျမင္ရဘူး။
ေဖေဖ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔တယ္။
ၿခံထဲမွာ သမီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ငိုေနခဲ႔တာအၾကာႀကီး။ ေမေမလည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ ေဖေဖက
လည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ သမီးကိုတစ္ေယာက္မွလာမေခၚၾကဘူး။ သမီး
ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းလည္း မေျပာျပရေသးဘူး။ သမီး ဒီေလာက္ငိုေနတာကိုေတာင္မွ လာမေခၚၾကတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔
ေမေမကို သမီးမုန္းတယ္။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မေကာင္းလို႔ သမီးငိုရတာေပါ႔။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကိုငို
ေအာင္လုပ္တယ္။ သမီးေျပာခ်င္တဲ႔စကားကိုလည္း နားမ ေထာင္ေပးၾကဘူး။ သမီးဆုရပါတယ္ဆိုမွ။
ေကာင္းကင္ေပၚေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူး။ ၾကယ္က ေလးေတြလည္း သမီးလိုပဲ
အေမွာင္ထဲမွာငိုေနၾကျပန္ၿပီ။
(၂)
ေဖေဖ႔ကို သမီးအရမ္းလြမ္းတာပဲ။ အခု သမီးဖ်ားေနၿပီ။ ဘဘဆရာဝန္ႀကီးက သမီးကိုေဆးလာထိုးေပးတယ္။
နာလိုက္တာေဖေဖရယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးကိုေဆးထိုးမွာကိုမတားဘူးသိလားေဖေဖ။ ေဖေဖရွိရင္ သမီး
ေဆးထိုးခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမက သမီးကိုနာေအာင္လုပ္တယ္။ ေဖေဖဆို သမီး ေျပာစကားနားေထာင္
တယ္။ ေမေမက်ေတာ႔ သမီးေျပာ တာနားမေထာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သမီး ေဖေဖ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရတာေပါ႔။
အဲဒီ ဆန္ျပဳတ္ဆိုတာႀကီးကို သမီးမုန္းတာသိသိႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဒါခ်ည္းပဲေကြ်းေနတယ္ေဖေဖ။ သမီး
အခ်ဥ္ေပါင္း ေလးစားခ်င္တာ။ ေဖေဖဆို သမီးကို ဝယ္ေကြ်းမွာေပါ႔။ ေမေမက စိတ္ပုတ္တယ္။ သမီးကို
အိမ္ယာေပၚကေတာင္မဆင္းခိုင္း ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သမီး မႀကဳိက္တဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေကြ်းတယ္။ ေဆးခါးခါးႀကီး
ေတြလည္းတိုက္တယ္။ အဲဒီေဆးခါးခါးႀကီးေတြက ေသာက္လိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာစြဲၿပီးက်န္ေနတာပဲ။
မုန္းတယ္။ သမီး အဲဒီေဆးေတြကိုမုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔ကိုေတာင္ သမီး မုန္းခ်င္လာၿပီ။ သမီး ဖ်ားေနတာကို
ေတာင္ လာၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။
ေနာက္ေန႔ဆို သမီးဆုယူရမွာ။ ဒုတိယရတဲ႔ ယမံု ကေတာင္ သူ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚလာမွာတဲ႔။ သမီးလည္း
ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚသြားခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖကေပၚေတာင္မလာေတာ႔ဘူး။ ဆုယူရင္ ေဖေဖ
မလိုက္ဘူးလား။ ေမေမကေတာ႔ေျပာတယ္။ ေဖေဖ ေသၿပီတဲ႔။ ေမေမေျပာတိုင္း သမီးက ယံုမလား ေဖေဖရဲ႕။
ေဖေဖ႔ကို ေမေမပဲ ႏွင္ခ်လိုက္ တာေလ။ သမီးသိတာေပါ႔။ သမီး ျပတင္းေပါက္ကေန အၿမဲေခ်ာင္းၾကည့္ေန
တယ္။ ေဖေဖ လာေခၚမလားလို႔ေလ။
သမီးသိတယ္။ ေဖေဖ သမီးဆီ မလာတာ ေမေမ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္လား။ အခုတေလာ ေမေမ လိမၼာ
လာၿပီ ေဖေဖရဲ႕။ သမီးကို မဆူေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သမီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ၿပီး ေမေမ ငိုတယ္။ ေမေမငိုရင္
သမီးလည္း ငိုခ်င္တယ္။ ေဖေဖ ျပန္လာေနာ္။ ေမေမ႔ကိုလည္း သနားပါတယ္ ေဖေဖရယ္။ ဟုိေန႔ကလည္း
ေဖေဖ႔ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ေမေမ ငိုေနေသး တယ္။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္ေခၚပါလို႔ေျပာေတာ႔ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘူး။
ဟိုတစ္ခါကလို ေဖေဖေသၿပီလို႔ ေမေမ မေျပာေတာ႔ ဘူးေလ။ ဒါဆို ေမေမစိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ႔။ ေဖေဖ ျပန္
လာလို႔ရၿပီ။
ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖ ျပန္မလာဘူး။ သမီးဆုယူေတာ႔ ေမေမတစ္ေယာက္ပဲပါတယ္။ လြတ္ေနတဲ႔ေဖေဖ႔ေနရာေလး
ကိုၾကည့္ ၿပီး သမီးငိုခ်င္လိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ၿပီးေတာ႔ေျပာရဦး
မယ္ေဖေဖ။ ယမံု႔ အေဖက ေလ ေဖေဖ႔ေလာက္ေတာင္မေခ်ာဘူးသိလား။ ေဖေဖသာ ပါလာခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာ။
ဒါမွ သမီး ၾကြားလို႔ရမွာေပါ႔။
ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႔လည္း သမီးနဲ႔ ေမေမႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေဖေဖ အရမ္းေနႏိုင္တာပဲ။ သမီးဆီကို တစ္ခါေလး
တာင္ လာေဖာ္မရဘူး။ သမီးက ေဖေဖ႔ကို အခ်ိန္တိုင္းသတိရေနတာ။ ေဖေဖကေတာ႔ သမီးကိုေတာင္သတိရရဲ႕
လားမသိဘူး။ ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေမေမ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပေသးလို႔လား။ ေမေမက လိမၼာသြားၿပီ ေဖေဖရဲ႕။
အရင္လိုမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။ သမီးကိုလည္း မရိုက္ေတာ႔ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္လည္း မေကြ်းေတာ႔ဘူး။ ေဆးလည္း
မထိုးခိုင္းေတာ႔ဘူး။ ဒါဆို ေမေမ လိမၼာလို႔ေပါ႔ ေဖေဖရဲ႕။ ေနာ္ .. ေဖေဖ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္။ ေဖေဖရယ္
ေမေမရယ္ သမီးရယ္ အတူတူေနရေအာင္ ေဖေဖ ျပန္လာခဲ႔ေနာ္။ သမီး ေမွ်ာ္ေနမယ္ ေဖေဖ။
(၃)
ေဖေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕တိုက္တတ္လာတယ္။ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး
ဆန္႔က်င္မိေနတယ္ေဖေဖ။ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ သမီးနဲ႔ ေဖေဖခြဲရတာဆိုတဲ႔အစြဲက သမီးေခါင္းထဲမွာသံနဲ႔ရိုက္
ထားသလိုစြဲထင္ ေနခဲ႔တယ္။ အခုထိ သမီးေမ႔မရခဲ႔တာ ေဖေဖ႔ကို ေမေမ ႏွင္ခ်လိုက္တဲ႔ေန႔ေလးကိုပါပဲ။
ေဖေဖ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးဆင္းသြား ခဲ႔တာ သမီးဘယ္ေမ႔နိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ႔ကို သမီး အၿမဲအရြဲ႕တိုက္
ဆန္က်င္ေနခဲ႔တာေပါ႔။
သမီး ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ႔ေအာင္တယ္။ အမွတ္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းမွီတယ္။ ေမေမဆို
ေပ်ာ္ေနလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေဖေဖ။ အဲဒီမွာ ေမေမ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို သမီး ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ႔တယ္။ သမီး
ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ယူလိုက္တယ္။ ေမေမေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဆံုရံႈးျခင္းရဲ႕အရသာကို ေမေမ
ခံစားတတ္ေအာင္ သမီး သင္ခန္းစာေပးခဲ႔ရံုပါ။ ေမေမက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေမဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ေလးကိုပဲ
ဆံုးရံႈးခဲ႔တာ။ သမီးဘဝမွာ ေဖေဖ႔ကို ရံႈးဆံုးခဲ႔ရတာ။ မညီမွ်ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕
တိုက္ဆန္က်င္ေနဦးမွာ။
“ ဒါဘယ္လိုပံုစံဝတ္ထားတာလဲ ၾကယ္ကေလး၊ သမီးက ျမန္မာမိန္းကေလးေနာ္ ”
သမီးအျပင္ထြက္မလို႔လုပ္တုန္း ေမေမေရာက္လာတယ္။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ႔စကဒ္တိုေလးဝတ္ထားတဲ႔
သမီးကို အေမသေဘာမက်မွန္း သမီးသိတာေပါ႔။ ေမေမ မႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ သမီး တမင္ဝတ္ထားခဲ႔တာေလ။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ၊ ေခတ္ကအၿမဲေျပာင္းေနတာပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ႏိုင္မွ ခတ္မွီတာ ေမေမရဲ႕၊
ေမေမ ေမ႔ေနၿပီထင္တယ္၊ သမီးက ေခတ္ရဲ႕သမီးပ်ဳိေလးေလ ”
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေဒါသနဲ႔နီျမန္းလာခဲ႔တယ္။ သမီးရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္ ျပဳမူေနထိုင္ပံု
ေတြက ေမေေမ႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔အတြက္ ေမေမ႔ကို
သမီး ဆန္႔က်င္ေနခ်င္ ေသးတယ္။ အခု ေဖေဖ သတင္းမၾကားရတာဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ သမီးဘဝထဲက
ေဖေဖထြက္သြားခဲ႔တာ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိခဲ႔ရတာ။ အဲဒါ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ေလ။
“ ညည္း ငါ႔ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိဆန္႔က်င္ေနမွာလဲ ၾကယ္ကေလး ”
“ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမွာ ”
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံသဲ႔သဲ႔ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ကို သမီးၾကည့္ေနမိတယ္။
ေဖေဖ႔အေၾကာင္းေျပာတုိင္း ေမေမ႔မ်က္ႏွာတင္းမာသြားတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေဖေဖ႔လုိေအးေဆးလွတဲ႔လူ
တစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမဲ႔ႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲဆိုတာ သမီး သိခ်င္တယ္။
“ ေဖေဖ႔ကုိ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲ ေမေမ ”
သမီး ေမးလုိက္ေတာ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သမီးနားမလည္တဲ႔အရိပ္ေယာင္တစ္ခ်ဳိ႕ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။
ေမေမ႔ဆီ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထြက္လာမလဲဆိုတာ သမီးသိခ်င္တယ္။ သမီးဘ၀ထဲက
ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားေစခဲ႔တဲ႔ အဓိကတရားခံက ေမေမပဲေလ။
“ ေမေမ႔ကိုမေမးနဲ႔သမီး၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမွာ ေမေမ မမွားဘူးဆိုတာပဲ သမီးနားလည္ထားပါ ”
“ ေမေမ႔ကိုနားလည္ဖို႔လည္း သမီးမႀကိဳးစားခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚသေရြ႕သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္ ”
ဒီတစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး သမီးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြကို သမီးမျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
သမီး ေတာင္႔တခဲ႔တဲ႔ဘဝေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွျပန္ရမွာလဲ။ ေမေမရယ္ ေဖေဖရယ္ သမီးရယ္ .. ၿပီးေတာ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ မိသားစုဘဝေလး။ ဘယ္မွာ သမီးလိုခ်င္တဲ႔ဘဝ။ ေမေမ႔ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလး ေၾကြလြင္႔ခဲ႔ ရတာ။ “ ရွင္ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မလာနဲ႔ ” တဲ႔။ ေဖေဖ႔ကို
ေမေမေျပာခဲ႔တာေလ။ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းအတြက္ ေမေမ႔ကို သမီး အဆံုးထိဆန္႔က်င္သြားမယ္။ အဲဒါ
ဘယ္ေတာ႔မွမေျပာင္းလဲတဲ႔ သမီးရဲ႕နိယာမပါပဲ။
(၄)
သမီးရဲ႕မ်က္လံုးကိုေတာင္ သမီး မယံုႏုိင္ဘူး ေဖေဖ။ တကယ္ပါ ေဖေဖ။ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔
သမီး ၾကည့္ေနမိခဲ႔တာပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီရပ္ကြက္ေလးကိုမေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ေဖေဖ႔ကို
သမီးေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔မွာမဟုတ္ ဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖက သမီးရဲ႕ေဖေဖပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြက
မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီေဖေဖ။
ေလာကဓံရဲ႕ထုေထာင္းမႈေအာက္မွာ ေဖေဖက အသက္အရြယ္ထက္ပိုၿပီး ရင္႔ေရာ္ေနခဲ႔တယ္။ စံုစမ္းသိလုိက္
ရတဲ႔ အေဖ႔သတင္းကိုၾကားရေတာ႔ သမီး ရင္ထဲနင္႔သြားရတယ္။ ေဖေဖ႔မွာ သားကတစ္ေယာက္ သမီး
တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီတဲ႔။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရတဲ႔အေဖ႔အတြက္ သမီးကို ေမ႔ပစ္ႏုိင္တာမဆန္းပါဘူး
ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ကမာၻထင္ခဲ႔အတြက္ သမီးအတြက္ ေဖေဖ႔ ေနရာကို
အစားထိုးစရာမရွိခဲ႔ဘူးေဖေဖ။ သမီး မ်က္ရည္က်ေနတယ္ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သမီး မ်က္ရည္က်
ေနမိတယ္။
ဘ၀သစ္တစ္ခုမွာ ေဖေဖေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ႔တယ္ေပါ႔။ သမီးတို႔ကို ပစ္ခြာၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခုကိုေဖေဖေရြးခ်ယ္ခဲ႔
တယ္။ သမီး ရင္ထဲမွာနာေနတယ္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရင္ ၀မ္းသာအားရေျပးဖက္ၿပီး ေဖေဖ႔ရင္ခြင္ထဲ
ခို၀င္မယ္ဆိုတဲ႔အေတြးက ေလထဲမွာပဲလြင္႔ေပ်ာက္သြားခဲ႔ရတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ေ၀းရာကို သမီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေ၀းတဲ႔ေနရာဆိုေပမယ္႔ ေမေမနဲ႔နီးနီးလာတယ္။
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ သမီး ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ခ်င္ေနခဲ႔တာ။ ေမေမ႔ကို သမီးအထင္လြဲမိခဲ႔သမွ် သမီးရင္ထဲ
ဒဏ္ရာခ်က္ ေတြတိုးလာခဲ႔ တယ္။ သမီး အရမ္းမွားသြားတယ္ ေဖေဖ။ ေႏြးေထြးတဲ႔ရင္ခြင္တစ္ခုရဲ႕အေ၀းဆံုး
ကုိ သမီးေျပးထြက္ေနမိခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတေနခ်ိန္မွာ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး လွည့္မၾကည့္မိခဲ႔
ဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး အရြဲ႕ တိုက္ေနမိခဲ႔တယ္။ သမီးေလာက္မိုက္တဲ႔သူ ရွိပါ႔ဦး
မလားေဖေဖ။
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး ေျပးဖက္မိတယ္။ ေမေမ႔ ပါးျပင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေမႊးၾကဴေနမိခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔
ရင္ခြင္က သမီးအတြက္ ေအးျမလံုၿခံဳသြားေစခဲ႔တယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ကလို ေဖေဖ႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိတဲ႔
ၾကယ္ကေလး မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတမိသလို ေမေမ႔ကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ၾကယ္
ကေလးျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။
“ေမေမ႔ကို သမီးနားလည္ခဲ႔ပါၿပီ ေမေမရယ္ ”
ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲကေန မြတ္သိပ္စြာနဲ႔ သမီးေျပာမိတယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးေခါင္းေလးကို အသာပြတ္သပ္ေပး
လို႔။ ေမေမ႔ကိုနားမလည္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမီးရင္နာေနရဆဲပါေမေမရယ္။ သမီး အခု ေမေမ႔ကို
နားလည္မိခဲ႔ပါၿပီ။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး အေမ႔ကိုအရြဲ႕တိုက္မယ္ေျပာခဲ႔တာေလ။ အခုေတာ႔ သမီး
နားလည္သြားပါၿပီ။ ေမေမ ျပန္ေခၚ ခဲ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖက မိသားစုအသစ္ေလးကိုစႊန္႔ခြာပါ႔မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုဘဝေလးကိုလိုခ်င္တာေပါ႔ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ အစားျပန္မရႏုိင္တဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္
တစ္ခုနဲ႔ သမီး ေရွ႕မဆက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သိရဲ႕လားေဖေဖ။ ဒီေန႔လည္း ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြ
မရွိဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုထာ၀ရဆံုးရံႈးခဲ႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ ငိုေနခဲ႔ရျပန္ပါၿပီ။
ဇီ၀ကမဂၢဇင္း
ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။
