Unordered List

Monday, May 27, 2013

ဘ၀မုန္တိုင္းဒဏ္

(၁)


ကၽြန္မက ဆင္းရဲတယ္။ ဆင္းရဲတာမွ အရမ္းကိုဆင္းရဲတာ။ ဆင္းရဲၿပဳိင္ပြဲေတြက်င္းပရင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ႏွစ္တိုင္း
ပထမရမွာေသခ်ာတယ္။ ဆင္းရဲဆို မိသားစုကလည္း ႁပြတ္သိပ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မမွာ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ကၽြန္မက အႀကီးဆံုး။ က်န္တာကဘာမွနားမလည္ေသးတဲ႔ ဘုစုခရုေလးေတြေလ။ ကၽြန္မအသက္ေတာင္ ႏွစ္ဆယ္
ျပည့္ တာမၾကာေသးဘူး။


အေမက အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေရာင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံက မိသားစုစားမေလာက္လို႔ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ရပ္ကြက္တကာ
လွည့္ၿပီး ဟင္းရြက္စံုေရာင္းရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္လျပည့္ရင္အိမ္စရိတ္မေလာက္ေသးဘူး။ အိမ္က ကိုယ္ပိုင္
အိမ္မွ မဟုတ္တာ။ အိမ္ငွားခေတာင္ ရွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။


ကၽြန္မက ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ေျခာက္တန္းအထိပဲေနရတာဆိုေတာ႔ ေနရာေကာင္း
ဘယ္ရမလဲ။ ခိုင္းတာလုပ္ရံုေပါ႔။ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ေနတာေတာင္ ထမင္းက
နပ္မမွန္ခ်င္ဘူး။


အဲဒီမွာအေမက အားကိုးအားထားဆိုၿပီးေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေရာ။ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းက ဆိုကၠားသမား
 ဦးထြန္းတင္ေလ။ သားသံုးေယာက္ပိုင္တဲ႔ မုဆိုးဖို။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ႔ခ်င္း မီးမႈတ္တာေလ။ ကိုယ္႔မိသားတစ္စုတည္း
ဆင္းရဲတြင္း တူးတာအားမရလို႔ အေဖာ္ရွာတာေပါ႔။


 ေျပာေတာ႔သာ အားကိုးရွာတာတဲ႔။ အခုေတာ႔ ဦးထြန္းတင္နဲ႔သားသံုးေကာင္ အိမ္ေပၚေရာက္လာၿပီ။ ဦးထြန္းတင္က
 အရက္ေလးတျမျမနဲ႕။ သူ႔သားသံုးေကာင္ကလည္း ေမ်ာက္နဲ႔ရထားသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ညေနအလုပ္ျပန္
လို႔ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ ေခါင္းကိုမူးေနာက္ေနေရာ။ညအိပ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုပုိဆိုးေသးတယ္။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ လွည့္လို႔မရ
ဘူးေလ။ အိမ္ေရွ႕ကေန အိပ္ေနာက္ထိ တန္းစီထားလိုက္တာ ရထားတြဲႀကီးက်ေနတာပဲ။ သေဘာၤသီးထဲက အေစ႔
ကေလးေတြ ဘဝကမွ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိဦးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား လူေတာင္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တဲ႔အထိပဲ။


အခုဆို အေမနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လုပ္စာနဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္မနည္းဟဲေနရတယ္။ ဦးထြန္းတင္ ဆိုကၠားနင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံ
ကလည္း သူေသာက္တဲ႔အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္ေရာ။ အေမအားကုိးရွာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား အပူထုပ္ႀကီးရြက္ထားရတဲ႔
အထိပဲ။  အေမလည္း မွားမွန္းသိသြားေတာ႔ ဦထြန္းတင္ကို ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံေတာ႔ဘူး။ အၿမဲတက်က္က်က္
ရန္ျဖစ္ေနေရာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါရန္ျဖစ္ရင္ ဆယ္အိမ္ၾကား ကိုးအိမ္ၾကားပဲ။ အေမတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဆိုတာကို
တေစ ၦ တစ္ေကာင္လိုေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္။


ကၽြန္မက ဘဝမလွေပမဲ႔ ရုပ္ရည္ေလးေတာ႔လွတယ္ဆိုရမယ္။ ကၽြန္မကို ျမင္တဲ႔ေယာက်ာ္းတိုင္း ေနာက္တစ္ခါမၾကည့္ပဲ
မေနႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုသိေတာ႔လည္း ေဝးေဝးေရွာင္သြားၾကေတာ႔တာပဲ။ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
လွတာမက္ရင္ ညစာခက္တတ္တယ္တဲ႔ေလ။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လွပတဲ႔ရူပါကိုၾကည့္ၿပီး ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဂုဏ္ယူ
တတ္ေသးတယ္။


“ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွဆိုတာ ဓနပဲ၊ ဒီရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္နဲ႔၊ ဒီရုပ္ရည္နဲ႔ သူတို႔
ထက္သာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္ကိုယူလို႔ရတယ္၊ ကိုထြန္းတင္လို ငမူးငရူးေတြကုိစိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္နဲ႔ ၾကား
လား ” 


“ မင္း စကားေျပာတာဆင္ခ်င္စမ္း မိေထြးရီ၊ အစကေတာ႔ ငါမယူရင္ ေသေတာ႔မလိုလိုနဲ႔ ” 


အေမ ေျပာတဲ႔စကားကို ဦးထြန္းတင္ၾကားေတာ႔ ျပန္ေအာ္တယ္။ အေမကလည္း မ်က္ေစာင္းတဝင္႔ဝင္႔နဲ႔ ပါးစပ္ကေန
 တတြတ္တြတ္ရြတ္ေတာ႔တယ္။


“ အစကေတာ႔အားကိုးရမလားလို႔ေပါ႔၊ အခုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္အန္ဖတ္ဆို႔ေသမလဲမသိတဲ႔သူကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ ထား
သလိုျဖစ္ေနၿပီ” 


“  ငါလည္းရသေလာက္ေပးေနတာပဲေလ၊ မင္းလိုသားသမီးတစ္ၿပံဳတစ္မနဲ႔ဒုကၡသည္ကို ငါယူတာပဲကံေကာင္း  ”  

    
“ ရွင္႔အတြက္ကံေကာင္းေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္မေကာင္းဘူးေတာ္ေရ၊ တစ္ေနကုန္ ေသာက္စားမူးရူးေနၿပီး ရသမွ်
အပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အလကား ဆန္ကုန္ေျမေလး ” 


အေမတို႔ရန္ျဖစ္တာ ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ႔ဘူး။ အဲဒါေတြက ဒီအိမ္ရဲ႕ဓေလ႔တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မ အတြက္
ေတာ႔ ရွက္ရေပါင္းမ်ားလြန္းလို႔ အေရခြံေတာင္ထူေနခဲ႔ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကံၾကမၼာဆိုတာကို ေခၚၿပီးေမးၾကည့္ခ်င္
တယ္။ ကၽြန္မကိုဘာေၾကာင္႔မ်ား ဒီဇာတ္ကိုကေစရ သလဲလို႔ေပါ႔။ အေမ႔ကိုေတာ႔ ေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေမက ရိုးရိုး
ရွင္းရွင္းပဲေျဖတယ္။


“ ကံဆိုးလို႔ေပါ႔ဟယ္ ”  တဲ႔။


(၂)


ကံဆိုတာမ်ား ကၽြန္မတို႔အေပၚမွာပဲ ကြက္ၿပီးဆိုးေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္
ရတဲ႔ အေမ အိပ္ယာထဲလဲေနၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ ဒုကၡအိုးကုိ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရြက္ရေတာ႔တာေပါ႔။ မိသားစုတစ္ၿပံဳ
လံုးကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတာဝန္ယူရတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသက္ ငယ္ငယ္နဲ႔ ကၽြန္မဆံပင္
ေတြ ျဖဴခ်င္ေနၿပီ။


“ ဘဝဆိုတာမ်ား ေနေပ်ာ္စရာေတာင္မရွိပါလားအေမရယ္၊ ညိဳေတာ႔ ဒီဘဝဆိုးႀကီးကုိအရမ္းစိတ္နာတာပဲ ” 


အေမ႔ကုိေဆးတိုက္ရင္းနဲ႔ ညည္းညဴမိတယ္။ အေမကေတာ႔ အေရာင္ေဖ်ာ႔ေနတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာ
တယ္။


“ ကုိယ္႔ဘဝကိုစိတ္နာမေနနဲ႔ မိညိဳ၊ ညည္းစိတ္နာရမွာက ေငြကိုပဲ၊ ေငြမရွိလို႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာ၊ ေငြရွိရင္လူရာဝင္တယ္၊
ဒီေတာ႔ ေငြကိုႀကိဳးစားၿပီးရွာ၊ ေငြကအေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ အဲဒါ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ” 


အေမ႔စကားက ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ သံမႈိနဲ႔ရိုက္သလို စြဲသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာေငြမရွိလို႔ ဒုကၡေရာက္
 ရတာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ေငြရွာရမယ္။ ခက္တာက ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။
ကၽြန္မက ပညာလည္းမတတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ႔ ပညာနဲ႔ရင္းၿပီး ေငြရွာဖို႔ေတာ႔လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာ
လုပ္လို႔ကလည္း တစ္ပဲေျခာက္ျပားကေနတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ရုပ္ရည္ေလးတစ္ခုပဲျပည့္စံုတာေလ။
ဒီရုပ္ရည္ ကလည္း ဘာသံုးစားရလို႔လဲေနာ္။


တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ခ်မ္းသာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ပါေစလို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕
 ျခားနားလိုက္ပံုမ်ား သူေဌးဆိုတာ လမ္းမွားၿပီးေတာင္ေရာက္မလာခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ကံဆိုးမဘဝနဲ႔
ဒုကၡေတာမွာ ေမ်ာၿပီးရင္း ေမ်ာေနဆဲပဲေပါ႔။


တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ေန႔ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ၿမဳိ႕ကေနလာတဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္
နဲ႔ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ဒီမွာရွိတဲ႔သူ႕ရဲ႕သစ္သီးၿခံကိုလာတာတဲ႔။ အဲဒီမွာ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ကားနဲ႔ ကၽြန္မ
တိုက္မိခဲ႔တာ ေပါ႔။ တိုက္မိတဲ႔ကားကိုပဲ ျပန္အားနာရေလာက္ေအာင္ ကားႀကီးက ေတာက္ေျပာင္ေနတာပဲ။မ်ားမ်ား
ေတာ႔ မထိခိုက္မိပါဘူး။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ပဲနည္းနည္းနာသြားတယ္။ ေျခေတာက္နာေနတာကိုေတာင္ ကၽြန္မ
ဂရုမစိုက္အားဘူး။ ဦးထြဋ္ေခါင္ ဝတ္ထားတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္စြပ္ေတြကိုၾကည့္ေနမိလို႔ေလ။


“ ညီမေလး ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ၊ ကိုႀကီး ဘာကူညီေပးရမလဲ ” 


အသံက ခ်ဳိသာေပမယ္႔ ကၽြန္မ နားထဲမွာ ၾကားရတာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္
ရွိေရာေပါ႔။ ဒါနဲ႔မ်ား ကၽြန္မကို ညီမေလးတဲ႔။ သူ႕ကိုယ္သူက်ေတာ႔ ကိုႀကီးတဲ႔။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းၿမဳိသိပ္
ၿပီး ေျပာ လိုက္ရတယ္။


“ ဟို ညိဳ႕ေျခေထာက္နာေနတယ္ ” 


 “ ေျခေထာက္အဆစ္လြဲသြားလို႔ထင္တယ္၊ ကဲ .. ကားေပၚတက္၊ ကိုႀကီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ ဒီမွာေဆးခန္း
ရွိတယ္မဟုတ္လား ” 


ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ သူက ေဆးခန္းကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အိမ္
ေရာက္ေတာ႔ အေမေနမေကာင္းမွန္းသိသြားၿပီး ေဆးေတြဝယ္လာေပးတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ထပ္
ေပးသြား ေသးတယ္။ အေမကေတာ႔ ေနမေကာင္းတဲ႔အၾကားက ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ေလးၿပံဳးတယ္။ အေမ႔ အၿပံဳးမွာ
အဓိပၸါယ္ေပါင္းစံုေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကိုေျပာေသးတယ္။


“ မိညိဳ .. ညည္း ကံေကာင္းစျပဳလာၿပီ ”  တဲ႔။


“ ဘာကိုကံေကာင္းတာလဲဟင္အေမ ” 


ကၽြန္မ နားမလည္လို႔ေမးမိေတာ႔ အေမက စိတ္မရွည္သလိုၾကည့္တယ္။


“ ညည္း .. ေတာ္ေတာ္အပါလား မိညိဳ၊ သူ ညည္းကိုၾကည့္သြားတဲ႔ပံုက မရိုးသားဘူးဟဲ႔၊ ေသခ်ာတယ္ .. သူ
ညည္းကိုစိတ္ဝင္စားေနတာပဲျဖစ္ရမယ္ ” 


“ အေမကလည္း .. ဦးထြဋ္ေခါင္က ညိဳထက္အသက္ႀကီးတဲ႔ဥစၥာ ” 


“ အသက္ႀကီးတာဘာျဖစ္လဲဟဲ႔၊ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီတဲ႔၊ အဓိကေတာ႔ ေငြပဲ ” 


အေမကေတာ႔ ေငြမႈိင္းမိေနၿပီေလ။ ပါးစပ္ကထြက္သမွ် ေငြပဲျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မက အသက္
ကြာလြန္းတယ္ေလ။  ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ သားမယားမရွိဘူးလို႔ေျပာႏိုင္လား။


“ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ မိန္းမေတြ သားေတြရွိမွာေပါ႔ အေမရဲ႕၊ စိတ္ကူးယဥ္မေနပါနဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္ ” 


ကၽြန္မရဲ႕စကားၾကားေတာ႔ အေမ ခဏေလးၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ေတြေတြေလးနဲ႔ တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနသလုိ
ပဲ။ အေမ႔ မ်က္ဝန္းေတြလည္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ရီေဝလို႔။ ၿပီးမွ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။


“ ညည္းကလည္းေအ .. သူ႕မွာ သားမယားရွိရင္ ညည္းကိုဂရုစိုက္ပါ႔မလားဟဲ႔၊ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း
သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ ေခါင္းထဲကထုတ္ပစ္လိုက္၊ ငါတို႔ကဘဝမလွေပမယ္႔ သိကၡာလွေအာင္ေနရ
မယ္၊ ဒါေပမဲ႔ လူပ်ဳိႀကီး လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲဟယ္ ” 


အေမကေတာ႔ မေလ်ာ႔ေသာဇြဲနဲ႔ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ႔ပဲ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္ေတာ႔
တယ္။ အသက္အရြယ္ေတြထည့္မတြက္ရင္ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မအတြက္ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကသာ နာေနတာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ဆီမွာလဲမသိေသးဘူးေလ။


(၃)


ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မ ဘဝအတြက္ေတာ႔ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တာမွန္သမွ်
 ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႔ အေမလည္း ေနေကာင္းသြားၿပီေလ။ အေမေတာ႔
ဦးထြဋ္ေခါင္ အေၾကာင္းေျပာလို႔ေတာင္မဆံုးဘူး။


“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေမာင္ထြဋ္ေခါင္ရယ္၊ ေက်းဇူးေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လို ဆပ္ရမလဲေတာင္မသိ
ေတာ႔ပါဘူးကြယ္ ” 


“ ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး ေဒၚေဒၚရယ္၊ အခုလိုကူညီခြင္႔ရတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာလွပါၿပီ ”


ဦးထြဋ္ေခါင္ကေျပာၿပီး ကၽြန္မဘက္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတယ္။
ဦးထြဋ္ေခါင္ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနတာ ကၽြန္မ ရိပ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က လူပ်ဳိႀကီးတဲ႔။ 
အေမကေတာ႔ သေဘာအက်ႀကီး က်လို႔ေပါ႔။


ဒီလိုနဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ နီးစပ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္လိုက္တာမ်ားတုန္ေနတာပဲ။
အေမ ေျပာသလိုေပါ႔။ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီေလ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို
လက္ထပ္ယူမွာတဲ႔။


“ လက္မထပ္ခင္ ဘာမွမလိုက္ေလ်ာမိေစနဲ႔၊ ကိုယ္ကမိန္းကေလး ” 


အေမ႔စကားကုိနားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မ အေနအထိုင္ဆင္ခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ႔ ေရွ႕တစ္မ်ဳိး
ကြယ္ရာ တစ္မ်ဳိးေျပာေနၾကတာပဲ။ အသက္ႀကီးတဲ႔သူေဌးကို အမိဖမ္းတာတဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မ ဂရု
မစိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို အခ်စ္နဲ႔ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာမွမဟုတ္တာ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔
ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာေလ။


အဓိကေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က ခ်မ္းသာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လူပ်ဳိလူလြတ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ရင္
ကၽြန္မတို႔ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္မယ္။ ဒါပဲ။ က်န္တာဘာမွထည့္စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသး
တယ္။ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေနဖို႔ အိမ္တစ္ေဆာင္ဝယ္ေပးမယ္တဲ႔။ အေမတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
အေမေပ်ာ္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္းေပ်ာ္တယ္။


ဒါေပမဲ႔ ေလျပည္သာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းဝင္တတ္တာ သဘာဝဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ထိခ်က္ျပင္း
 လွတာအမွန္ပဲ။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မဂၤလာကိစၥေဆြးေႏြးေနၾကတုန္း အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာ
တယ္။ ကားထဲက ဆင္းလာတဲ႔မိန္းမႀကီးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုး စိန္ေရာင္ ေရႊေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတာပဲ။
 ဒါေပမဲ႔ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ႔ စကားလံုးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို တုန္လႈပ္သြားေစတာပဲ။


“ ဟဲ႔ လင္ခိုးမ .. ညည္းတို႔မွာ ေယာက်ာ္းဒီေလာက္ရွားသလားဟင္၊ ငါ႔ေယာက်ာ္းကိုမွ သူေဌးဆိုၿပီးအပိုင္
ခ်ဳိင္လိုက္ တာေပါ႔ေလ ” 


လင္ခိုးမ တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရိုင္းစိုင္းျပင္းထန္လိုက္တဲ႔စကားလဲ။ အဲဒီစကားက ကၽြန္မ ရင္ဝကိုခပ္ျပင္းျပင္းဝင္
ေဆာင္႔တယ္။ အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ ကၽြန္မ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔တယ္။


“ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း .. ျဖန္း ”


အဲဒီအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ႔လုပ္ရပ္ကိုဝင္လုပ္လိုက္တာက အေမ။ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္
လိုက္ တာမ်ား ျဖန္းခနဲပဲ။ မိန္းမႀကီးက အံ႔ၾသခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ယိုင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က
 မိန္းမႀကီးဆီေျပးသြားၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။


“ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒါ က်ဳပ္ မိန္းမဗ် ” 


“ ဘာ .. နင္ေျပာေတာ႔ လူပ်ဳိႀကီးဆို၊ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း  ”


အေမ႔ရဲ႕ဘာဆိုတဲ႔အသံနဲ႔အတူ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ခ်က္က ျဖန္းကနဲထြက္လာတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာႀကီး
လည္ထြက္သြားတာပဲ။


“ ေတာက္ .. ခင္ဗ်ားေနာ္ ” 


ဦးထြဋ္ေခါင္က ေဒါသတႀကီးအံႀကိတ္တယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုၾကည့္
တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ကိုျမင္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ေနလို မီးလို ပူလွတယ္။


“ ဒီမွာ ညည္းတို႔အဆင္႔အတန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကိုရိုက္ရဲတယ္၊ ညည္းတို႔ကို တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္ ” 


မိန္းမႀကီးက ေအာ္ေျပာတယ္။ အေမကေတာ႔ ေဒါသစိတ္အျပည့္နဲ႔ ထမီကိုတိုတုိ ျပင္ဝတ္တယ္။


“ ညည္းကမ်ား တရားစြဲမေလး ေထာင္ခ်မေလးနဲ႔၊ က်ဳပ္သမီးအပ်ဳိစစ္စစ္ကို ညည္းလင္က လူပ်ဳိႀကီးဆိုၿပီး
ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခိုးလုပ္ခဲ႔တာကိုေရာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မယ္ထင္ေနလား ” 


“ ဘယ္သူက သူခိုးလဲ၊ က်ဳပ္ေယာက်ာ္းခ်မ္းသာမွန္းသိလို႔ ညည္းတို႔အပိုင္ႀကံတာ” 


“ ညည္း ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း၊ က်ဳပ္တို႔ဘဝက သုညျဖစ္ေပမယ္႔ ကုိယ္က်င္႔တရားမွာေတာ႔ အမွတ္ျပည့္ပဲဟဲ႔၊
က်ဳပ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သမီးကို ေစာ္ကားတာေတာ႔ မခံႏိုင္ဘူး၊ ညည္းတို႔ကိုသတ္ၿပီး က်ဳပ္ေထာင္ထဲဝင္မယ္ ” 


အေမက ေျပာရင္းနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ဓားမကိုယူၿပီးထြက္ေျပးလာတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထိတ္သြားၿပီး
အေမ႔ကို ေျပးဆြဲရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္တို႔လည္း အေျခအေနမဟန္မွန္းသိေတာ႔ ကားကိုေမာင္းၿပီးထြက္သြားၾက
တယ္။


အဲဒီေတာ႔မွ အေမဓားကိုပစ္ခ်ၿပီး ကၽြန္မကို လွမ္းဖက္တယ္။ အေမ ငိုတယ္။ ကၽြန္မလည္း ငိုတယ္။ အေမနဲ႔ကၽြန္မ
 ဖက္ၿပီးငိုၾကတယ္။ ကၽြန္မ ငိုတာက ကၽြန္မအေရွ႕မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ေၾကာင္႔ပါ။ အေမ
သာမရွိခဲ႔ရင္ သူတို႔ရဲ႕စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မ ဘဝတန္ဖိုးမဲ႔ခဲ႔ရမွာ။ အခုေတာ႔ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာအတိမ္
အနက္ကို ပိုၿပီးနားလည္ လာခဲ႔ရတယ္။

ၿပီးေတာ႔ ဒီရွက္စရာေကာင္းတဲ႔အျဖစ္အျပက္ကိုအေျခခံၿပီး ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္လိုက္တယ္။ ဆင္းရဲတာက
 ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ႔မိန္းမတိုင္း သူမ်ားေျခရင္းမွာေအာက္က်ဳိ႕ခံၿပီး မာနခ်ေနစရာလည္းမလိုဘူး
လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္သာမွန္ေနရင္ မွားေနတဲ႔သူေဌးရဲ႕ပါးကိုေတာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေမက
လက္ေတြ႔ သက္ေသျပခဲ႔ၿပီပဲေလ။     ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္တာက အေမနဲ႔အမွန္တရားသာရွိေနရင္ ဘဝမုန္တိုင္
းဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

                                                                                   အပ်ဳိစင္မဂၢဇင္း
                                                                         ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၂ ခုနွစ္။

0 comments:

Post a Comment

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More