Unordered List

Friday, November 15, 2013

အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ႔ငွက္


(၁)


ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ အႏွစ္သာရဆိုတာဘာလဲ။ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္အေျဖရွာမိခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္္မႈဆိုတာကို တစ္ျခားသူေတြဆီမွာပဲ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာေတာ႔ နားလည္
သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတာကို ဟင္းတစ္ခြက္လိုျမည္းစမ္းခြင္႔ရ
ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။  ဒါမွ ခ်ဳိရင္ ၿမိဳခ်ၿပီး ခါးရင္ေထြးထုတ္လို႔ရတာေပါ႔။အခုေတာ႔ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဝဲဂယက္က
 ကၽြန္မဘဝကို အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ သိမ္းႀကံဳးစုပ္ယူေနခဲ႔တယ္ေလ။


ကၽြန္မ အေဖက ကုန္ကားေမာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔နယ္ကေနၿမိဳ႕ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္သြားေနတာ
ေပါ႔။ အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္မွာ ယမကာေလးကမွီဝဲလာတယ္။ တျဖည္း
ျဖည္းနဲ႔အရက္ႏြံထဲနစ္သြားေတာ႔ အေမနဲ႔အၿမဲတက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ေနေရာေပါ႔။
   

အေဖနဲ႔အေမ ရန္မျဖစ္တဲ႔ေန႔က ခပ္ရွားရွား။ အေမက အေဖ႔ကိုေျပာတယ္။ ရုပ္ေလးတစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာမွ
သံုးမရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတဲ႔။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ တစ္ေနကုန္ဖဲဝိုင္းကမထတဲ႔ မိန္းမ။ ေယာက်ာ္း
လုပ္စာကို ျဖဳန္းတီးေနတဲ႔မိန္းမတဲ႔။အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္
ဝံ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ရင္ တိုးတိုးေလး မွ မဟုတ္တာ။ ကိုးအိမ္ ဆယ္အိမ္ေလာက္ကေတာ႔ အသာ
ေလးၾကားႏုိင္တယ္။ ႏွစ္ဆယ္႔တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မအရြယ္က ရွက္တတ္တဲ႔ အရြယ္ေလ။ ဒါကို အေဖနဲ႔
အေမ သတိျပဳမိၾကပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ဘဝကို ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းမိတယ္။


သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ အေဖနဲ႔အေမ စိုးရိမ္ၾကဟန္မတူဘူး။ အေဖက ကားေမာင္းေနေတာ႔  အိမ္မွာ
ေနတဲ႔ အခ်ိန္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရသမွ်လစာကလည္း အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္သြားေရာ။ အရက္
သာရရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ အေမက ဖဲဝိုင္းေရာက္ရင္ လင္ေမ႔ သားေမ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မဝမ္းကို ကၽြန္မ
ေက်ာင္းရတယ္။ ေက်ာင္းစာျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္မတတ္တဲ႔ကၽြန္မ ေဆးလိပ္ေတာ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္
က်င္လိပ္တတ္တယ္။ အဝတ္လည္းေလွ်ာ္တယ္။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ အကုန္လာခဲ႔ပဲ။ သမၼာအာဇီဝအလုပ္မွန္
သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။


မိဘဆိုတဲ႔တံတိုင္းႀကီးက ကၽြန္မဘဝကို လံုၿခံဳေအာင္မကာကြယ္ေပးႏုိင္ေတာ႔ အထင္ေသးခ်င္တဲ႔သူေတြ
က ခပ္မ်ား မ်ား။ ရမလားလို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ အိုင္ေတြ႕တိုင္းေျခေဆးခ်င္တဲ႔သူေတြ
ကလည္း ေပါမွေပါ။ အဲဒီအထဲ မွာမွ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးဆိုတဲ႔မုဆိုးဖိုႀကီးပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးက
 ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေဆးလိပ္ရံုပိုင္ရွင္ေလ။ လူလစ္ရင္လစ္သလို ရိသဲ႔သဲ႔လုပ္တတ္တာ။ သမီး သမီးနဲ႔
ေလေအးကေလးေပးၿပီး ေသေဆးေကၽြးမယ္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ကၽြန္မအလစ္မေပးရဲဘူး။ ႏြမ္းပါးတဲ႔ဘဝမွာ
 အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အပ်ဳိစင္သိကၡာေလးကိုပဲ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင္႔ထိန္းထားရတယ္။


မျပည့္စံုမႈကိုခဝါခ်ၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာသြားတဲ႔အထဲမွာ အေဖပါသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ႔
ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခု ပါပဲ။ အေဖက အေမနဲ႔ကၽြန္မကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ၿမဳိ႕သြားရင္ အမ်ားဆံုးႏွစ္ပတ္
ေလာက္ပဲၾကာတတ္တဲ႔အေဖက တစ္လၾကာလည္း မလာ။ ႏွစ္လၾကာလည္း မလာ။ စာမလာ သတင္း
မၾကားနဲ႔။ ေနာက္မ်ားက်မွ သတင္းသဲ႔သဲ႔ၾကားမိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေနာက္မိန္းမယူလိုက္သတဲ႔။ အေဖယူ
လိုက္တဲ႔မိန္းမက ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမတဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔အေပၚအစြမ္းကုန္လံုၿခံဳမႈ မေပးႏုိင္ေပမယ္႔ အေဖ
ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္နင္႔ေအာင္ငိုေႂကြးခဲ႔ရတယ္။ အေမကေတာ႔ ဖဲဝိုင္းသြားမပ်က္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာ
ေသးတယ္။


“ သြားပါေစေပါ႔၊ သူထြက္သြားေတာ႔ အိမ္ေတာင္မွေပါ႔သြားေသးတယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ သူတစ္ေယာက္
တည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ထက္သာတဲ႔သူကိုရွာယူျပမယ္ ၾကည့္ေန ”  


အေမ႔ကို ကၽြန္မပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မဝမ္းလည္းနည္းမိတယ္။ အေမ႔လို
စိတ္ဓာတ္ မျပတ္သားႏုိင္ေတာ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြးတိုင္း မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝခဲ႔ရတယ္။ အေဖထြက္
သြားၿပီးတစ္လေတာင္ မၾကာ လိုက္ဘူး။ အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္းယူလုိက္တယ္။ အေမယူလိုက္တဲ႔
ေယာက်ာ္းက ဦးေက်ာက္ဒိုးျဖစ္ေနခဲ႔တာ ကံၾကမၼာက ေပးလိုက္တဲ႔လက္ေဆာင္တစ္ခုလား။ ကၽြန္မဘဝ
မွာေတာ႔ ခါးသီးတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက တိုးၿပီးရင္းတိုးလို႔ေနဆဲေပါ႔။


“ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ဘာလို႔ယူလိုက္တာလဲ အေမရယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးလိုေပြရႈပ္တဲ႔သူကို အေမမို႔ယူရက္
တယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သမီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွာလဲ ”  


“ ရပ္ကြက္ထဲမွာမ်က္ႏွာမျပရဲရင္ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာသြားျပ၊ ငါအားကိုးထိုက္တယ္ထင္လို႔ယူလိုက္တာကို
 ညည္းဘာမွေဝဖန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီမွာ မိႏွင္း..ညည္းက ငါ႔ သမီး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔၊မေန
ခ်င္ရင္အခ်ိန္မေရြး ဆင္းသြား ”  


ရင္နာလြန္းလို႔ေျပာမိျပန္ေတာ႔လည္း အေမ႔ရဲ႕စိမ္းကားတဲ႔စကားေတြပဲျပန္ရလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ
လည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္ၿပီး ၿမဳိသိပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။


(၂)


ကၽြန္မ အရမ္းကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။
 ေၾကာက္စိတ္ က ေနရာအႏွံ႕တိုးဝင္လာတယ္။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ္႔နည္းလမ္းတစ္ခုကို အသည္း
အသန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ နည္းလမ္းကမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။


ကၽြန္မအျဖစ္က မုဆိုးလက္ထဲေရာက္ေနတဲ႔သားေကာင္လိုပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ မနည္း
ရုန္း ေနရတယ္။ ဒီေန႔မွ အေမကလည္း ေနာက္က်မယ္လို႔ေျပာသြားေသးတယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးကလည္း ဒီ
အကြက္ကိုပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ေစာေစာဝင္အိပ္
လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမေခြးေခ်ာင္းေခ်ာင္းေန တဲ႔သူရွိေနမွန္းမသိခဲ႔ဘူး။ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိခဲ႔ရ
တယ္။ ကၽြန္မ လြယ္လြယ္ေတာ႔အေလွ်ာ႔မေပးပါဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး လက္ကလြတ္ေအာင္ အတင္းရုန္းေန
မိတယ္။ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမဆိုေတာ႔ အင္အားခ်င္းကမမွ်။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းက မာေက်ာတဲ႔အရာတစ္ခုကို
ကၽြန္မ စမ္းမိလိုက္တယ္။ သံရိုက္တဲ႔ တူတစ္ေခ်ာင္း။ ရလာတဲ႔အခြင္႔အေရးကိုလက္လြတ္မခံပဲ တူကိုဆြဲ
ယူၿပီး ထိထိမိမိလွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။


အားခနဲေအာ္ၿပီး ဦးေက်ာက္ဒိုး လဲက်သြားေတာ႔တယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕နဖူးကစီးက်လာတဲ႔ေသြးေတြ။
 အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း  တူကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္။ အႏ ၱရာယ္ကလြတ္ျပန္ေတာ႔လည္း စိတ္မေအး
ရေသးဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး ေသၿပီ လားဆိုတဲ႔ အေတြးကေျခာက္လွန္႔လာတယ္။


“ဟဲ႔ အဲဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘုရားေရ .. ေသြးေတြ၊ မိႏွင္း ညည္း ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းေန
တယ္ေပါ႔ေလ ”  


အေမက ရင္ဘတ္ဖိၿပီးေျပးဝင္လာတယ္။ လဲက်ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မကိုခပ္စိမ္းစိမ္း
ၾကည့္တယ္။ အေမ႔ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ႔စကားက ကၽြန္မရင္ကိုနာက်င္ေစတယ္။ အေမက ကၽြန္မဘက္
ကမဟုတ္ေတာ႔ပါလားလို႔ ေတြးမိ ေတာ႔ ပိုဝမ္းနည္းလာမိတယ္။


“ ညည္း ေတာ္ေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ႔ေကာင္မပဲ မိႏွင္း၊ ကိုယ္႔အေဖေလာက္ရွိတဲ႔သူကိုမရိုမေသလုပ္ရက္
တယ္၊ ညည္း ငရဲကိုမေၾကာက္ဘူးလား ”  


“ ဒီလူက ငရဲထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဒီကိစၥမွာ မိႏွင္း မမွားဘူး ”  


“ ေတာ္စမ္း .. ညည္းဘာမွဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ ညည္းဒီအိမ္မွာဆက္ေနခ်င္ေသးရင္ ေနာက္ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔၊
သြားေတာ႔ ”  


အေမ႔ရဲ႕ဥေပကၡာေတြကိုမခံႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း နင္႔ေနမိတယ္။
 ကၽြန္မ ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္ကံဆိုးရသလား။ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ခက္ခက္ကိုရင္ဖြင္႔ေတာ႔ ခက္ခက္
က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ တယ္။


“ အဲဒီအိမ္ကိုျပန္သြားမေနေတာ႔နဲ႔ မိႏွင္း၊ ငါ႔ဆီမွာပဲေပ်ာ္သေလာက္ေန ”  


“ ငါအရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ ခက္ရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ အေမ႔စကားေတြကိုလည္း
ေၾကာက္တယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ငါ ဒီမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရ
မလဲဟင္ ”  


ကၽြန္မ ငိုရိႈက္ရင္းေျပာမိတယ္။ ခက္ခက္က စာနာနားလည္သလို ကၽြန္မလက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္လာတယ္။


“ အဲဒါဆိုရင္ငါတစ္ခုအႀကံေပးမယ္၊ နင္ ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားပါလား ”  


 “ ၿမဳိ႕မွာက ငါနဲ႔သိတဲ႔သူမွမရွိတာ၊ သြားလို႔ျဖစ္ပါ႔မလားဟာ ”  


“ ဒါကေတာ႔ နင္႔သေဘာေပါ႔ဟာ၊ ၿမဳိ႕မွာအလုပ္ေတြေပါတယ္ဆိုလို႔ ငါ ေျပာၾကည့္တာပါ ”  


ကၽြန္မ ေတြေဝသြားမိတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕တက္သြားရမလား။ ဒီမွာေနလို႔ေတာ႔မျဖစ္မွန္း ကၽြန္မ သိတယ္။
အေမ႔ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မအေပၚအေကာက္ႀကံခဲ႔တဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ရြံရွာမိ
တယ္။ ၿမဳိ႕ကိုတက္မယ္ဆိုေတာ႔  အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမကိုယူၿပီး ႀကီးပြား
ေနတဲ႔ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ေရာ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ရမွာလား။ အဲဒီလိုမလုပ္
ႏိုင္မွန္းလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိႏွင္႔ေနတယ္။


ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ပိုက္ဆံက အဓိကပဲ။ အေမ
လည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ယူခဲ႔တယ္။ အဖလည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔
တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံရွာရမယ္။ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ဆိုတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္မ ေမ႔ထားလိုက္
တယ္။ အေမက ကၽြန္မ မရွိလည္း ဝမ္းနည္းမွာ မွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔  အသိုက္ပ်က္တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္
လို ေလႏွင္ရာလြင္႔လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။


(၃)


ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ႔တယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္သာႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထက္ႏုပ်ဳိတာ
ေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ကာလာစံုတင္ ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာကလည္း ႏုအိေနတာပဲ။ ေရႊေတြကိုလည္းညြတ္ေနေအာင္
ဝတ္ထားတာ။ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ေျပာတယ္။


“ မိန္းကေလးက ၿမဳိ႕ကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးလား ”  


ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ မသိေပမယ္႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေမးလာေတာ႔ အားတက္
သြားမိတာ အမွန္ပဲ။


“ ဧကႏ ၱအိမ္ကထြက္ေျပးလာတာထင္တယ္၊ မိန္းကေလးမွာ သြားစရာေနရာေရာရွိရဲ႕လား ”  


ကၽြန္မ အသက္မဲ႔စြာေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ နယ္ေျမစိမ္းတစ္ခုမွာ ခိုကုိးရာမဲ႔ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္
က ဆို႔တက္ လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ရစ္ဝိုင္းလာတယ္။ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာ
နဲ႔ၾကည့္တယ္။


“ ကဲ .. အန္တီနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမပူနဲ႔ေတာ႔ သိလား၊ အန္တီ႔နာမည္က ေဒၚေဒလီစိုးတဲ႔၊ အန္တီက နယ္စပ္
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနတာ၊ အခုကိစၥရွိလို႔ ၿမဳိ႕ခဏတက္လာတာ၊ အန္တီျပန္ရင္လိုက္ခဲ႔ေပါ႔၊ မိန္းကေလးအတြက္
ေနစရာလည္းေပးမယ္၊ အလုပ္ လည္းရေစရမယ္ ”  


“ ဝမ္းသာလိုက္တာ အန္တီရယ္၊ အခုလိုကူညီေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးမေမ႔ပါဘူးရွင္ ”  


ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီးဝမ္းသာအားရေျပာလိုက္မိတယ္။ကၽြန္မဘဝမွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ကံေကာင္း
တာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကို ဘုရားမတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔
ဒုကၡေရာက္ရမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဒၚေဒလီစိုးနဲ႔အတူ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ေလးကို ကၽြန္မ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ ေနရာစိမ္း
တစ္ခုမွာ နားခိုရာရၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိခဲ႔တယ္။


ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အေပ်ာ္ေတြက မၾကာခင္မွာပဲ လြင္႔ျပယ္သြားခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မ အားကိုးတႀကီး လိုက္လာ
ခဲ႔တဲ႔ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕ဘီလူးမ်က္ႏွာဖံုးကို မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေဒၚေဒလီစိုးက မေကာင္း
တာ လုပ္စားတဲ႔ မိန္းမႀကီးေလ။ ကၽြန္မသိရေတာ႔ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ႔ၿပီ။ ေဒၚေဒလီစိုးက ကၽြန္မတို႔လို
မေယာင္မလည္ မႏူးမနပ္ေလးေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတဲ႔ မိန္းမႀကီး။ တကယ္႔ မႏုႆမုဆိုးႀကီး။ ေရႊေတြ
ညြတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားတဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးကို အရမ္းရြံ သြားမိတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြက
သန္႔ရွင္းတာမွမဟုတ္ခဲ႔ပဲ။ ကၽြန္မတို႔လို ကံဆိုးမသားေကာင္ေတြရဲ႕ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးရထားခဲ႔တာ။


ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားလည္း အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ ေဒၚေဒလီစိုး လက္သပ္ေမြးထားတဲ႔ လက္
မရြံ႕ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ခဲ႔ဘူး။ ထြက္ေျပးလို႔ ျပန္မိသြားရင္ တစ္ေန႔လံုး
အစာငတ္ထားခံရတယ္။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုတဲ႔စကားက ကၽြန္မအတြက္မ်ား ခ်န္ထားခဲ႔
သလားမသိဘူး။ တကယ္လည္း ကၽြန္မ ဘဝက ကံဆိုးမႈအေပါင္းကို သရဖူေဆာင္းခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဲ
ဝဲဂယက္ထဲကေန ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွရုန္းထြက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။


သံရာရွည္ရွည္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ေန႔ေတြညေတြဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တေစ ၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္
လွန္႔လြန္း လွတယ္။ ဒီအေမွာင္ကမာၻထဲမွာငရဲက်ေနတဲ႔ေန႔ရက္တိုင္း မ်က္ရည္နဲ႔ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္မလို သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘဝတူမိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ႔
သူေတြထဲမွာ အဘိုးႀကီးေတြကအမ်ားဆံုးပဲ။ တရား ထိုင္ ပုတီးကိုင္ရမယ္႔အရြယ္မွာ တဏွာႏြံထဲခုန္ဆင္း
ေနၾကတဲ႔သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကမာၻႀကီးအတြက္ရင္နာမိတယ္။ အဲဒီလို လူလို႔မေခၚထိုက္တဲ႔သူေတြကို
တင္ထားရတာ ကမာၻႀကီးဘယ္ေလာက္မ်ားပင္ပန္းရွာလိမ္႔မလဲ။


“ ငါေတာ႔ အသက္ေတာင္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး မိႏွင္းရယ္၊ ငါတို႔ဘဝက အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသလိုပဲ
ဟာ ”  


“ ငါလည္းဒီလိုပါပဲဟယ္၊ အေမတို႔တားေနတဲ႔အၾကားက ၿမဳိ႕တက္လာမိတာ ေနာင္တရမိတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္
အေမတို႔ ဆီ ျပန္ေျပးသြားခ်င္လိုက္တာ ”  


ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ ေကသီက မ်က္ရည္က်ၿပီးေျပာတယ္။ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနာင္တမ်က္ရည္
စီး ေၾကာင္းေတြကအထင္းသား။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရင္ထဲဆို႔နင္႔လာမိတယ္။


“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔စမ္း ”  


နားယဥ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အရြံရွာစက္ဆုပ္ရတဲ႔ အသံ။
ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ရတဲ႔ အသံ။ ဒီအသံကိုၾကားတိုင္း ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္လက္
ကိုတစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထား ၾကစၿမဲ။ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားမိၾကစၿမဲ။


“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္ ”  


ဒုတိယအႀကိမ္အသံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔မထြက္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းအငတ္ခံထား
တာေတြ။ မထင္ရင္ မထင္သလို ဆံပင္ေဆာင္႔ဆြဲတာေတြ။ ကၽြဲရိုုက္ ႏြားရိုက္သလို အရိုက္ခံရတာေတြက
 မ်ားလြန္းလွၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ကၽြန္မတို႔မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ထြက္လာခဲ႔ရေတာ႔တယ္။ အခန္းျပင္ေရာက္
ေတာ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အၾကည့္ရိုင္းရိုင္းေတြကိုရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ
လိုအၾကည့္မ်ဳိးေတြကိုျမင္ရလြန္းလို႔ရိုးအိေနၿပီဆိုေပမယ္႔ရင္မဆိုင္ရဲ စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲမိခဲ႔တာလည္းအႀကိမ္
ႀကိမ္ပဲ။


“ အနီေရာင္ေလး ”  


ဆိုတဲ႔စကားသံက ကၽြန္မနားထဲမွာ ဗံုးဆယ္လံုးတစ္ၿပဳိင္တည္းေပါက္ကြဲသြားသလုိ ျမည္ဟည္းသြားတယ္။
ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင္႔လာတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝကို ကၽြန္မရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။ ကၽြန္မ ဝတ္ထားတာ အနီ
ေရာင္ဂါဝန္ေလးေလ။ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေတြေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ
ကို မ်က္ရည္ေၾကာင္းေလးေတြ ျဖတ္စီးသြားေတာ႔တယ္။


(၄)


“ မိႏွင္းရယ္ ”  


အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ရင္း ငိုေႂကြးမိၾက
တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလိုငိုေႂကြးရင္း ညေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတာ နည္းသလား။ အခ်ိန္တိုင္းလို
လို ဒီဘဝငရဲထဲကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဆုေတာင္းမိၾကတယ္။


“ အခုတစ္ေလာ ရဲေတြလည္း ပိတ္စိတိုက္ရွာေနၾကၿပီတဲ႔၊ ဒီအလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြကို အေရးယူေနတာ
လည္း မနည္းေတာ႔ဘူးတဲ႔ ”  


“ ေဒၚေဒလီစိုးလည္း အျပင္ထြက္ရင္ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ရုပ္ဖ်က္သြားေနတာေတြ႕တယ္၊ ရဲေတြျမန္ျမန္ဖမ္း
မိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ မိႏွင္းရယ္ ”  


ႏြယ္ႏြယ္က အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။ ဒီသတင္းကို ကၽြန္မလည္းၾကားမိသား။ ဒီလိုဥပေဒမဲ႔လုပ္ရပ္
ေတြကို သက္ဆိုင္ရာက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အေရးယူေနတယ္ဆိုတာေလ။


“ ဖမ္းမိရင္ ငါတို႔လည္းေထာင္က်မွာေပါ႔ေနာ္ ”  


ေကသီရဲ႕ငိုမဲ႔မဲ႔အသံေလးထြက္လာတယ္။


“ ဒီမွာငရဲက်ခံေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္က်တာကပိုေကာင္းပါတယ္ ေကသီရယ္၊ ငါတို႔လည္း ဒီအလုပ္
ကို လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာမွမဟုတ္တာ၊ အျပစ္ခံရလည္း ဘယ္ေလာက္အထိခံရမလဲ၊ ငါတို႔ဘဝေတြကို
ဒီလိုရွင္သန္ေနရမယ္႔အစား ေထာင္ထဲမွာပဲ ငါတို႔ဘဝကိုသန္႔စင္ခ်င္တယ္ဟာ ”  


ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
 သက္ျပင္းခ်သံ သဲ႔သဲ႔ကလည္း တစ္ၿပဳိင္နက္တည္းထြက္ေပၚလာတယ္။


“ ကဲပါဟယ္ .. စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ”  


ခင္းထားတဲ႔ဖ်ာေပၚမွာ အားလံုးဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္လို႔ေတာ႔မေပ်ာ္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔
ညမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔အခြင္႔အေရးက ကၽြန္မတို႔မွာရွားပါးလြန္းလွတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ကိုေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသက္ရွဴၾကပ္ရစၿမဲပဲေလ။


ဒီလိုပဲ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရတဲ႔ေန႔ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းလွၿပီ။ ကိုယ္႔ဘဝကို စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နင္႔
ခဲ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကိုပိတ္ၿပီးေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔အခိုက္အတန္႔ေလးေလာက္သာ ကၽြန္မဘဝ လြတ္လပ္ခြင္႔ရမွာ။
မနက္ေရာက္လာရင္ ေလာကငရဲကို က်ခံရဦးမွာ။ ဒီေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ပဲ ႀကဳိးစားေနမိတယ္။


ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ခြင္းလို႔ အလင္းေဆာင္လာၿပီး မနက္ဆိုတာကို တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေန႔ဆို
ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ႔ ညနဲ႔မျခားတဲ႔ အက်ည္းတန္ေန႔ေတြပါပဲ။


မနက္တိုင္း ထမင္းတစ္ပန္းကန္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ႔ ပံုမွန္ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးရင္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ဝင္
ထိုင္။ ပုရိသ ေတြ သြားရည္က်ေအာင္ အလွျပင္။ မ်က္ႏွာကို ကာလာစံုတင္။ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕
ေခၚသံမၾကားမခ်င္း အခန္းထဲမွာေန။ ဒါေတြက ကၽြန္မတို႔က်င္လည္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြေပါ႔ေလ။
ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာအလွျပင္ေနတုန္းအျပင္က ဆူညံသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔
အားလံုး နားစြင္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။


“ ဘာသံေတြလဲ မိႏွင္း၊ ဆူညံလိုက္တာဟယ္ ”  


“ ဟိုမိစာၦမႀကီး ဘာေတြႀကံေနသလဲမွမသိတာ၊ အသာေလးေနလိုက္ ”  


အျပင္က ဆူညံေနေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာသိဘာသာပဲေနလိုက္တယ္။ ထြက္ၾကည့္လည္း ထူးမွမထူးတာ။
ကၽြန္မတို႔ ဘဝကိုဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေလ ေကာင္းေလပဲ။


“ ေဟ႔ တံခါးဖြင္႔စမ္း ”  


တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံကေတာ႔ မာထန္ထန္ပဲ။
 ႏြယ္ႏြယ္က  ဖြင္႔ေပးလိုက္ရမလားလို႔ အသံတိတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
ေဒၚေဒလီစိုး လႊတ္လိုက္တဲ႔ သူေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ အထင္နဲ႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္
လြဲသြားတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရဲေတြ ဝင္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္
ၾကတယ္။ တဒဂၤေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တုန္လႈပ္သြားၾက တယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ
လက္ထိတ္ေတြၾကားကေန ကၽြန္မတို႔ ၿပံဳးမိသြားၾကတယ္။


အေမွာင္က်ခဲ႔တဲ႔ေန႔ရက္ေတြကေန ကၽြန္မတို႔ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရၿပီ။ ဒီဘဝဆုိးကို ေက်ာခိုင္းခြင္႔ရခဲ႔ၿပီ။
ေဒၚေဒလီစိုး တို႔လူတစ္စု အသည္းသန္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနသေလာက္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၾကည္ႏူး
ေနခဲ႔ၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္ကလွမ္းေျပာတယ္။


“ ဒီဘဝဆိုးကလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရတာကိုပဲ အရမ္းဝမ္းသာလွၿပီဟာ၊ ငါ အျပစ္ကလြတ္ရင္ အေမတို႔ဆီျပန္
ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနေတာ႔မယ္ ”  


“ ဟုတ္တယ္ .. ေထာင္ကလြတ္ရင္ ငါ ရြာျပန္ေတာ႔မယ္၊ ငါ႔မိဘေတြနဲ႔ပဲေနေတာ႔မယ္၊ နင္ကေရာ မိႏွင္း ”  


ေကသီရဲ႕ စကားကို ကၽြန္မ မၾကားသလိုလုပ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြက
 အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔စီးက်လာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ခိုဝင္စရာမိဘရင္ခြင္ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဘဝ
ကေတာ႔ အိပ္တန္းေပ်ာက္ ေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မမွာ ခိုလႈံစရာေနရာဆိုလို႔ ဗလာ
နတၳိပါပဲ။ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြ။ ရမၼက္မီးေတာက္ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕အၾကည့္ေတြ။
 အဲဒီလို အၾကည့္ မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေထာင္ကလြတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝ ရိုးသားသန္႔စင္
စြာနဲ႔ေနထိုင္သြားႏိုင္မယ္႔ အိပ္တန္း တစ္ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ရွာေဖြရဦးမွာပါ။



                                                                         အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
                                                                     ႏုိ၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။



0 comments:

Post a Comment

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More