Unordered List

ဘ၀မုန္တုိင္းဒဏ္

အပ်ဳိစင္မဂၢဇင္ေအာက္တုိဘာလ၊ ၂၀၁၂.

အလြမ္းပြင္႔ေ၀တကၠသိုလ္ေျမ

မာနရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္က နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြပဲဆိုတာ ေနာင္တေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ငါနားလည္ခဲ႔ရၿပီ မေဟာ္ရယ္.

ဥကၠဌေရြးပြဲ

ရယ္စရာမဂၢဇင္း၊ ေမလ ၊ ၂၀၁၃.

အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕၀ဲဂယက္

ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေနမင္းႀကီးလိုမလင္းႏုိင္ရင္ ေတာင္မွ ၾကယ္ကေလးေတြေလာက္ေတာ႔လင္းႏိုင္ ေအာင္ မိေခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္.

အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးမ်ား

အညြန္႔တလူလူတက္ေနသည့္ဘဝကေလးေတြ ဒီလိုအမွာင္ျမစ္ရဲ႕ဝဲဂယက္ထဲမွာ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားရွိေနခဲ႔ၿပီလဲ.

Monday, May 27, 2013

ဘ၀မုန္တိုင္းဒဏ္

(၁)


ကၽြန္မက ဆင္းရဲတယ္။ ဆင္းရဲတာမွ အရမ္းကိုဆင္းရဲတာ။ ဆင္းရဲၿပဳိင္ပြဲေတြက်င္းပရင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ႏွစ္တိုင္း
ပထမရမွာေသခ်ာတယ္။ ဆင္းရဲဆို မိသားစုကလည္း ႁပြတ္သိပ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မမွာ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ကၽြန္မက အႀကီးဆံုး။ က်န္တာကဘာမွနားမလည္ေသးတဲ႔ ဘုစုခရုေလးေတြေလ။ ကၽြန္မအသက္ေတာင္ ႏွစ္ဆယ္
ျပည့္ တာမၾကာေသးဘူး။


အေမက အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေရာင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံက မိသားစုစားမေလာက္လို႔ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ရပ္ကြက္တကာ
လွည့္ၿပီး ဟင္းရြက္စံုေရာင္းရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္လျပည့္ရင္အိမ္စရိတ္မေလာက္ေသးဘူး။ အိမ္က ကိုယ္ပိုင္
အိမ္မွ မဟုတ္တာ။ အိမ္ငွားခေတာင္ ရွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။


ကၽြန္မက ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ေျခာက္တန္းအထိပဲေနရတာဆိုေတာ႔ ေနရာေကာင္း
ဘယ္ရမလဲ။ ခိုင္းတာလုပ္ရံုေပါ႔။ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ေနတာေတာင္ ထမင္းက
နပ္မမွန္ခ်င္ဘူး။


အဲဒီမွာအေမက အားကိုးအားထားဆိုၿပီးေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေရာ။ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းက ဆိုကၠားသမား
 ဦးထြန္းတင္ေလ။ သားသံုးေယာက္ပိုင္တဲ႔ မုဆိုးဖို။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ႔ခ်င္း မီးမႈတ္တာေလ။ ကိုယ္႔မိသားတစ္စုတည္း
ဆင္းရဲတြင္း တူးတာအားမရလို႔ အေဖာ္ရွာတာေပါ႔။


 ေျပာေတာ႔သာ အားကိုးရွာတာတဲ႔။ အခုေတာ႔ ဦးထြန္းတင္နဲ႔သားသံုးေကာင္ အိမ္ေပၚေရာက္လာၿပီ။ ဦးထြန္းတင္က
 အရက္ေလးတျမျမနဲ႕။ သူ႔သားသံုးေကာင္ကလည္း ေမ်ာက္နဲ႔ရထားသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ညေနအလုပ္ျပန္
လို႔ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ ေခါင္းကိုမူးေနာက္ေနေရာ။ညအိပ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုပုိဆိုးေသးတယ္။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ လွည့္လို႔မရ
ဘူးေလ။ အိမ္ေရွ႕ကေန အိပ္ေနာက္ထိ တန္းစီထားလိုက္တာ ရထားတြဲႀကီးက်ေနတာပဲ။ သေဘာၤသီးထဲက အေစ႔
ကေလးေတြ ဘဝကမွ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိဦးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား လူေတာင္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တဲ႔အထိပဲ။


အခုဆို အေမနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လုပ္စာနဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္မနည္းဟဲေနရတယ္။ ဦးထြန္းတင္ ဆိုကၠားနင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံ
ကလည္း သူေသာက္တဲ႔အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္ေရာ။ အေမအားကုိးရွာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား အပူထုပ္ႀကီးရြက္ထားရတဲ႔
အထိပဲ။  အေမလည္း မွားမွန္းသိသြားေတာ႔ ဦထြန္းတင္ကို ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံေတာ႔ဘူး။ အၿမဲတက်က္က်က္
ရန္ျဖစ္ေနေရာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါရန္ျဖစ္ရင္ ဆယ္အိမ္ၾကား ကိုးအိမ္ၾကားပဲ။ အေမတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဆိုတာကို
တေစ ၦ တစ္ေကာင္လိုေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္။


ကၽြန္မက ဘဝမလွေပမဲ႔ ရုပ္ရည္ေလးေတာ႔လွတယ္ဆိုရမယ္။ ကၽြန္မကို ျမင္တဲ႔ေယာက်ာ္းတိုင္း ေနာက္တစ္ခါမၾကည့္ပဲ
မေနႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုသိေတာ႔လည္း ေဝးေဝးေရွာင္သြားၾကေတာ႔တာပဲ။ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
လွတာမက္ရင္ ညစာခက္တတ္တယ္တဲ႔ေလ။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လွပတဲ႔ရူပါကိုၾကည့္ၿပီး ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဂုဏ္ယူ
တတ္ေသးတယ္။


“ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွဆိုတာ ဓနပဲ၊ ဒီရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္နဲ႔၊ ဒီရုပ္ရည္နဲ႔ သူတို႔
ထက္သာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္ကိုယူလို႔ရတယ္၊ ကိုထြန္းတင္လို ငမူးငရူးေတြကုိစိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္နဲ႔ ၾကား
လား ” 


“ မင္း စကားေျပာတာဆင္ခ်င္စမ္း မိေထြးရီ၊ အစကေတာ႔ ငါမယူရင္ ေသေတာ႔မလိုလိုနဲ႔ ” 


အေမ ေျပာတဲ႔စကားကို ဦးထြန္းတင္ၾကားေတာ႔ ျပန္ေအာ္တယ္။ အေမကလည္း မ်က္ေစာင္းတဝင္႔ဝင္႔နဲ႔ ပါးစပ္ကေန
 တတြတ္တြတ္ရြတ္ေတာ႔တယ္။


“ အစကေတာ႔အားကိုးရမလားလို႔ေပါ႔၊ အခုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္အန္ဖတ္ဆို႔ေသမလဲမသိတဲ႔သူကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ ထား
သလိုျဖစ္ေနၿပီ” 


“  ငါလည္းရသေလာက္ေပးေနတာပဲေလ၊ မင္းလိုသားသမီးတစ္ၿပံဳတစ္မနဲ႔ဒုကၡသည္ကို ငါယူတာပဲကံေကာင္း  ”  

    
“ ရွင္႔အတြက္ကံေကာင္းေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္မေကာင္းဘူးေတာ္ေရ၊ တစ္ေနကုန္ ေသာက္စားမူးရူးေနၿပီး ရသမွ်
အပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အလကား ဆန္ကုန္ေျမေလး ” 


အေမတို႔ရန္ျဖစ္တာ ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ႔ဘူး။ အဲဒါေတြက ဒီအိမ္ရဲ႕ဓေလ႔တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မ အတြက္
ေတာ႔ ရွက္ရေပါင္းမ်ားလြန္းလို႔ အေရခြံေတာင္ထူေနခဲ႔ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကံၾကမၼာဆိုတာကို ေခၚၿပီးေမးၾကည့္ခ်င္
တယ္။ ကၽြန္မကိုဘာေၾကာင္႔မ်ား ဒီဇာတ္ကိုကေစရ သလဲလို႔ေပါ႔။ အေမ႔ကိုေတာ႔ ေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေမက ရိုးရိုး
ရွင္းရွင္းပဲေျဖတယ္။


“ ကံဆိုးလို႔ေပါ႔ဟယ္ ”  တဲ႔။


(၂)


ကံဆိုတာမ်ား ကၽြန္မတို႔အေပၚမွာပဲ ကြက္ၿပီးဆိုးေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္
ရတဲ႔ အေမ အိပ္ယာထဲလဲေနၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ ဒုကၡအိုးကုိ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရြက္ရေတာ႔တာေပါ႔။ မိသားစုတစ္ၿပံဳ
လံုးကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတာဝန္ယူရတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသက္ ငယ္ငယ္နဲ႔ ကၽြန္မဆံပင္
ေတြ ျဖဴခ်င္ေနၿပီ။


“ ဘဝဆိုတာမ်ား ေနေပ်ာ္စရာေတာင္မရွိပါလားအေမရယ္၊ ညိဳေတာ႔ ဒီဘဝဆိုးႀကီးကုိအရမ္းစိတ္နာတာပဲ ” 


အေမ႔ကုိေဆးတိုက္ရင္းနဲ႔ ညည္းညဴမိတယ္။ အေမကေတာ႔ အေရာင္ေဖ်ာ႔ေနတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာ
တယ္။


“ ကုိယ္႔ဘဝကိုစိတ္နာမေနနဲ႔ မိညိဳ၊ ညည္းစိတ္နာရမွာက ေငြကိုပဲ၊ ေငြမရွိလို႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာ၊ ေငြရွိရင္လူရာဝင္တယ္၊
ဒီေတာ႔ ေငြကိုႀကိဳးစားၿပီးရွာ၊ ေငြကအေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ အဲဒါ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ” 


အေမ႔စကားက ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ သံမႈိနဲ႔ရိုက္သလို စြဲသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာေငြမရွိလို႔ ဒုကၡေရာက္
 ရတာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ေငြရွာရမယ္။ ခက္တာက ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။
ကၽြန္မက ပညာလည္းမတတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ႔ ပညာနဲ႔ရင္းၿပီး ေငြရွာဖို႔ေတာ႔လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာ
လုပ္လို႔ကလည္း တစ္ပဲေျခာက္ျပားကေနတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ရုပ္ရည္ေလးတစ္ခုပဲျပည့္စံုတာေလ။
ဒီရုပ္ရည္ ကလည္း ဘာသံုးစားရလို႔လဲေနာ္။


တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ခ်မ္းသာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ပါေစလို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕
 ျခားနားလိုက္ပံုမ်ား သူေဌးဆိုတာ လမ္းမွားၿပီးေတာင္ေရာက္မလာခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ကံဆိုးမဘဝနဲ႔
ဒုကၡေတာမွာ ေမ်ာၿပီးရင္း ေမ်ာေနဆဲပဲေပါ႔။


တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ေန႔ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ၿမဳိ႕ကေနလာတဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္
နဲ႔ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ဒီမွာရွိတဲ႔သူ႕ရဲ႕သစ္သီးၿခံကိုလာတာတဲ႔။ အဲဒီမွာ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ကားနဲ႔ ကၽြန္မ
တိုက္မိခဲ႔တာ ေပါ႔။ တိုက္မိတဲ႔ကားကိုပဲ ျပန္အားနာရေလာက္ေအာင္ ကားႀကီးက ေတာက္ေျပာင္ေနတာပဲ။မ်ားမ်ား
ေတာ႔ မထိခိုက္မိပါဘူး။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ပဲနည္းနည္းနာသြားတယ္။ ေျခေတာက္နာေနတာကိုေတာင္ ကၽြန္မ
ဂရုမစိုက္အားဘူး။ ဦးထြဋ္ေခါင္ ဝတ္ထားတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္စြပ္ေတြကိုၾကည့္ေနမိလို႔ေလ။


“ ညီမေလး ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ၊ ကိုႀကီး ဘာကူညီေပးရမလဲ ” 


အသံက ခ်ဳိသာေပမယ္႔ ကၽြန္မ နားထဲမွာ ၾကားရတာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္
ရွိေရာေပါ႔။ ဒါနဲ႔မ်ား ကၽြန္မကို ညီမေလးတဲ႔။ သူ႕ကိုယ္သူက်ေတာ႔ ကိုႀကီးတဲ႔။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းၿမဳိသိပ္
ၿပီး ေျပာ လိုက္ရတယ္။


“ ဟို ညိဳ႕ေျခေထာက္နာေနတယ္ ” 


 “ ေျခေထာက္အဆစ္လြဲသြားလို႔ထင္တယ္၊ ကဲ .. ကားေပၚတက္၊ ကိုႀကီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ ဒီမွာေဆးခန္း
ရွိတယ္မဟုတ္လား ” 


ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ သူက ေဆးခန္းကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အိမ္
ေရာက္ေတာ႔ အေမေနမေကာင္းမွန္းသိသြားၿပီး ေဆးေတြဝယ္လာေပးတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ထပ္
ေပးသြား ေသးတယ္။ အေမကေတာ႔ ေနမေကာင္းတဲ႔အၾကားက ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ေလးၿပံဳးတယ္။ အေမ႔ အၿပံဳးမွာ
အဓိပၸါယ္ေပါင္းစံုေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကိုေျပာေသးတယ္။


“ မိညိဳ .. ညည္း ကံေကာင္းစျပဳလာၿပီ ”  တဲ႔။


“ ဘာကိုကံေကာင္းတာလဲဟင္အေမ ” 


ကၽြန္မ နားမလည္လို႔ေမးမိေတာ႔ အေမက စိတ္မရွည္သလိုၾကည့္တယ္။


“ ညည္း .. ေတာ္ေတာ္အပါလား မိညိဳ၊ သူ ညည္းကိုၾကည့္သြားတဲ႔ပံုက မရိုးသားဘူးဟဲ႔၊ ေသခ်ာတယ္ .. သူ
ညည္းကိုစိတ္ဝင္စားေနတာပဲျဖစ္ရမယ္ ” 


“ အေမကလည္း .. ဦးထြဋ္ေခါင္က ညိဳထက္အသက္ႀကီးတဲ႔ဥစၥာ ” 


“ အသက္ႀကီးတာဘာျဖစ္လဲဟဲ႔၊ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီတဲ႔၊ အဓိကေတာ႔ ေငြပဲ ” 


အေမကေတာ႔ ေငြမႈိင္းမိေနၿပီေလ။ ပါးစပ္ကထြက္သမွ် ေငြပဲျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မက အသက္
ကြာလြန္းတယ္ေလ။  ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ သားမယားမရွိဘူးလို႔ေျပာႏိုင္လား။


“ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ မိန္းမေတြ သားေတြရွိမွာေပါ႔ အေမရဲ႕၊ စိတ္ကူးယဥ္မေနပါနဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္ ” 


ကၽြန္မရဲ႕စကားၾကားေတာ႔ အေမ ခဏေလးၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ေတြေတြေလးနဲ႔ တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနသလုိ
ပဲ။ အေမ႔ မ်က္ဝန္းေတြလည္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ရီေဝလို႔။ ၿပီးမွ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။


“ ညည္းကလည္းေအ .. သူ႕မွာ သားမယားရွိရင္ ညည္းကိုဂရုစိုက္ပါ႔မလားဟဲ႔၊ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း
သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ ေခါင္းထဲကထုတ္ပစ္လိုက္၊ ငါတို႔ကဘဝမလွေပမယ္႔ သိကၡာလွေအာင္ေနရ
မယ္၊ ဒါေပမဲ႔ လူပ်ဳိႀကီး လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲဟယ္ ” 


အေမကေတာ႔ မေလ်ာ႔ေသာဇြဲနဲ႔ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ႔ပဲ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္ေတာ႔
တယ္။ အသက္အရြယ္ေတြထည့္မတြက္ရင္ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မအတြက္ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါ။
ဒါေပမဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကသာ နာေနတာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ဆီမွာလဲမသိေသးဘူးေလ။


(၃)


ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မ ဘဝအတြက္ေတာ႔ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တာမွန္သမွ်
 ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႔ အေမလည္း ေနေကာင္းသြားၿပီေလ။ အေမေတာ႔
ဦးထြဋ္ေခါင္ အေၾကာင္းေျပာလို႔ေတာင္မဆံုးဘူး။


“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေမာင္ထြဋ္ေခါင္ရယ္၊ ေက်းဇူးေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လို ဆပ္ရမလဲေတာင္မသိ
ေတာ႔ပါဘူးကြယ္ ” 


“ ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး ေဒၚေဒၚရယ္၊ အခုလိုကူညီခြင္႔ရတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာလွပါၿပီ ”


ဦးထြဋ္ေခါင္ကေျပာၿပီး ကၽြန္မဘက္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတယ္။
ဦးထြဋ္ေခါင္ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနတာ ကၽြန္မ ရိပ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က လူပ်ဳိႀကီးတဲ႔။ 
အေမကေတာ႔ သေဘာအက်ႀကီး က်လို႔ေပါ႔။


ဒီလိုနဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ နီးစပ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္လိုက္တာမ်ားတုန္ေနတာပဲ။
အေမ ေျပာသလိုေပါ႔။ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီေလ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို
လက္ထပ္ယူမွာတဲ႔။


“ လက္မထပ္ခင္ ဘာမွမလိုက္ေလ်ာမိေစနဲ႔၊ ကိုယ္ကမိန္းကေလး ” 


အေမ႔စကားကုိနားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မ အေနအထိုင္ဆင္ခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ႔ ေရွ႕တစ္မ်ဳိး
ကြယ္ရာ တစ္မ်ဳိးေျပာေနၾကတာပဲ။ အသက္ႀကီးတဲ႔သူေဌးကို အမိဖမ္းတာတဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မ ဂရု
မစိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို အခ်စ္နဲ႔ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာမွမဟုတ္တာ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔
ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာေလ။


အဓိကေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က ခ်မ္းသာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လူပ်ဳိလူလြတ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ရင္
ကၽြန္မတို႔ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္မယ္။ ဒါပဲ။ က်န္တာဘာမွထည့္စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသး
တယ္။ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေနဖို႔ အိမ္တစ္ေဆာင္ဝယ္ေပးမယ္တဲ႔။ အေမတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
အေမေပ်ာ္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္းေပ်ာ္တယ္။


ဒါေပမဲ႔ ေလျပည္သာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းဝင္တတ္တာ သဘာဝဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ထိခ်က္ျပင္း
 လွတာအမွန္ပဲ။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မဂၤလာကိစၥေဆြးေႏြးေနၾကတုန္း အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာ
တယ္။ ကားထဲက ဆင္းလာတဲ႔မိန္းမႀကီးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုး စိန္ေရာင္ ေရႊေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတာပဲ။
 ဒါေပမဲ႔ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ႔ စကားလံုးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို တုန္လႈပ္သြားေစတာပဲ။


“ ဟဲ႔ လင္ခိုးမ .. ညည္းတို႔မွာ ေယာက်ာ္းဒီေလာက္ရွားသလားဟင္၊ ငါ႔ေယာက်ာ္းကိုမွ သူေဌးဆိုၿပီးအပိုင္
ခ်ဳိင္လိုက္ တာေပါ႔ေလ ” 


လင္ခိုးမ တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရိုင္းစိုင္းျပင္းထန္လိုက္တဲ႔စကားလဲ။ အဲဒီစကားက ကၽြန္မ ရင္ဝကိုခပ္ျပင္းျပင္းဝင္
ေဆာင္႔တယ္။ အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ ကၽြန္မ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔တယ္။


“ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း .. ျဖန္း ”


အဲဒီအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ႔လုပ္ရပ္ကိုဝင္လုပ္လိုက္တာက အေမ။ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္
လိုက္ တာမ်ား ျဖန္းခနဲပဲ။ မိန္းမႀကီးက အံ႔ၾသခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ယိုင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က
 မိန္းမႀကီးဆီေျပးသြားၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။


“ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒါ က်ဳပ္ မိန္းမဗ် ” 


“ ဘာ .. နင္ေျပာေတာ႔ လူပ်ဳိႀကီးဆို၊ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း  ”


အေမ႔ရဲ႕ဘာဆိုတဲ႔အသံနဲ႔အတူ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ခ်က္က ျဖန္းကနဲထြက္လာတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာႀကီး
လည္ထြက္သြားတာပဲ။


“ ေတာက္ .. ခင္ဗ်ားေနာ္ ” 


ဦးထြဋ္ေခါင္က ေဒါသတႀကီးအံႀကိတ္တယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုၾကည့္
တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ကိုျမင္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ေနလို မီးလို ပူလွတယ္။


“ ဒီမွာ ညည္းတို႔အဆင္႔အတန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကိုရိုက္ရဲတယ္၊ ညည္းတို႔ကို တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္ ” 


မိန္းမႀကီးက ေအာ္ေျပာတယ္။ အေမကေတာ႔ ေဒါသစိတ္အျပည့္နဲ႔ ထမီကိုတိုတုိ ျပင္ဝတ္တယ္။


“ ညည္းကမ်ား တရားစြဲမေလး ေထာင္ခ်မေလးနဲ႔၊ က်ဳပ္သမီးအပ်ဳိစစ္စစ္ကို ညည္းလင္က လူပ်ဳိႀကီးဆိုၿပီး
ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခိုးလုပ္ခဲ႔တာကိုေရာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မယ္ထင္ေနလား ” 


“ ဘယ္သူက သူခိုးလဲ၊ က်ဳပ္ေယာက်ာ္းခ်မ္းသာမွန္းသိလို႔ ညည္းတို႔အပိုင္ႀကံတာ” 


“ ညည္း ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း၊ က်ဳပ္တို႔ဘဝက သုညျဖစ္ေပမယ္႔ ကုိယ္က်င္႔တရားမွာေတာ႔ အမွတ္ျပည့္ပဲဟဲ႔၊
က်ဳပ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သမီးကို ေစာ္ကားတာေတာ႔ မခံႏိုင္ဘူး၊ ညည္းတို႔ကိုသတ္ၿပီး က်ဳပ္ေထာင္ထဲဝင္မယ္ ” 


အေမက ေျပာရင္းနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ဓားမကိုယူၿပီးထြက္ေျပးလာတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထိတ္သြားၿပီး
အေမ႔ကို ေျပးဆြဲရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္တို႔လည္း အေျခအေနမဟန္မွန္းသိေတာ႔ ကားကိုေမာင္းၿပီးထြက္သြားၾက
တယ္။


အဲဒီေတာ႔မွ အေမဓားကိုပစ္ခ်ၿပီး ကၽြန္မကို လွမ္းဖက္တယ္။ အေမ ငိုတယ္။ ကၽြန္မလည္း ငိုတယ္။ အေမနဲ႔ကၽြန္မ
 ဖက္ၿပီးငိုၾကတယ္။ ကၽြန္မ ငိုတာက ကၽြန္မအေရွ႕မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ေၾကာင္႔ပါ။ အေမ
သာမရွိခဲ႔ရင္ သူတို႔ရဲ႕စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မ ဘဝတန္ဖိုးမဲ႔ခဲ႔ရမွာ။ အခုေတာ႔ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာအတိမ္
အနက္ကို ပိုၿပီးနားလည္ လာခဲ႔ရတယ္။

ၿပီးေတာ႔ ဒီရွက္စရာေကာင္းတဲ႔အျဖစ္အျပက္ကိုအေျခခံၿပီး ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္လိုက္တယ္။ ဆင္းရဲတာက
 ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ႔မိန္းမတိုင္း သူမ်ားေျခရင္းမွာေအာက္က်ဳိ႕ခံၿပီး မာနခ်ေနစရာလည္းမလိုဘူး
လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္သာမွန္ေနရင္ မွားေနတဲ႔သူေဌးရဲ႕ပါးကိုေတာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေမက
လက္ေတြ႔ သက္ေသျပခဲ႔ၿပီပဲေလ။     ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္တာက အေမနဲ႔အမွန္တရားသာရွိေနရင္ ဘဝမုန္တိုင္
းဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

                                                                                   အပ်ဳိစင္မဂၢဇင္း
                                                                         ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၂ ခုနွစ္။

Sunday, May 26, 2013

ဥကၠဌေရြးပြဲ

 (၁)


ဒီေက်ာက္ခံုရြာသားေတြက မယားေၾကာက္နကၡတ္နဲ႔ပဲေမြးလာသလားမသိဘူး။ မိန္းမကိုေၾကာက္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔
ၿပဳိင္စံရွားပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မိန္းမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ။ မိန္းမမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညိွဳးၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္ေခ်ာင္ေျပးပုန္း
ရမလဲ မသိေအာင္ကို ေၾကာက္ၾကရတာ။ ဒီအစြဲက အခုမွရွိလာတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္႔အရင္ကတည္းက မယားေၾကာက္
ဘြဲ႔ကိုလက္ဆင္႔ကမ္းလာခဲ႔ၾကတာ။


ေက်ာက္ခံုရြာမွာ ၾသဇာအရွိဆံုးက မိန္းမေတြလို႔ကို ေျပာစမွတ္ရွိခဲ႔ၾကတာ။ မိန္းမကိုေၾကာက္တဲ႔ေနရာမွာမ်ား ၿပဳိင္ဘက္
ကင္းစြာနဲ႔ကို ဗိုလ္စြဲထားၾကတာ။ မိန္းမက ေဟ႔ဆို သူတို႔က ဟိတ္ မလုပ္ရဲၾကဘူး။ မိန္းမပါးစပ္ကထြက္က်လာတဲ႔ စကား
တစ္ခြန္းက သူတို႔ ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ပဲ။


အခုလည္း ကိုသာစံတစ္ေယာက္ ရြာေနာက္ပိုင္းကိုသုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ မွာ
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈေတြကအထင္းသား။ လက္ထဲမွာလည္း ဆန္တစ္ျပည္ကိုကိုင္လို႔။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေတာင္ ငဲ႔ေစာင္း
 မၾကည့္အားဘူး။ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းလို႔ ရြာေနာက္ပိုင္းကိုပဲ မေျပးရံုတစ္မယ္ေလွ်ာက္ေနခဲ႔တယ္။


“ အတတ္ေဟာေဗဒင္ ကုိၾကည္ခင္ ”  လို႔ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတဲ႔အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ကိုသာစံရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ
တံု႔ကနဲရပ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ရင္ဘတ္ကိုအသာဖိၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအသာေစာင္းငဲ႔ၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူမွမရွိဘူးဆိုမွ
 ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားတယ္။ အလန္႔တၾကားနဲ႔ေျပးတက္လာတဲ႔ ကိုသာစံကိုျမင္ေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္ လန္႔
သြားတယ္။


 “ ရွဴး … ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဗ်၊ က်ဳပ္ မိန္းမအိပ္ေနလို႔၊ ေတာ္ၾကာဆူရေကာင္းမလားဆိုၿပီးက်ဳပ္ကိုအျပစ္ရွာေနဦးမယ္ဗ် ” 


ဒီေတာ႔မွ ကိုသာစံက ေျခလွမ္းကိုတုန္႔ဆိုင္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕ေရွ႕ကိုေရာက္တာ႔ ဆန္
တစ္ျပည္ကိုခ်ၿပီး အားကိုးတႀကီးၾကည့္တယ္။


“ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ သာစံရ၊ က်ဳပ္အာရံုထဲမွာေပၚလာတဲ႔အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမ မသိေအာင္အျပစ္တစ္ခု
လုပ္မိခဲ႔ၿပီထင္တယ္ ” 


ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးဝိုင္းစက္သြားတယ္။ ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားကမွန္တယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာ။
ဒီေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္က မ်က္ခံုးကိုအသာတြန္႔ၿပီး ဆရာႀကီးပံုစံနဲ႔ထပ္ေျပာတယ္။


“ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားက မိန္းမ ဆူတာ ၾကမ္းတာ မခံရေအာင္ က်ဳပ္ဆီအေျပးလာခဲ႔တာေပါ႔ ”


ကိုၾကည္ခင္ေျပာသမွ် ကိုသာစံကေခါင္းခ်ည္းပဲညိတ္ေနတယ္။ ကိုၾကည္ခင္ကလည္း သူေျပာတာမွန္ေနေတာ႔ ဘဝင္ေလး
နည္းနည္းကိုင္လာတယ္။ ဒီရြာမွာ ေဗဒင္ဆရာဆိုလို႔လည္း သူ႔တစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုး။ ဒီေတာ႔ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဆီပဲ
လာေနၾကရတာ။


“ ေအးေပါ႔ဗ်၊ ခင္ဗ်ားအားကိုးမယ္ဆိုလည္း အားကိုးစရာသင္႔ပါတယ္၊ က်ဳပ္ေဟာရင္လြဲခဲတယ္၊ ကဲ အေၾကာင္း အရာေလး
ရွင္းစမ္းပါဦး ” 


“ က်ဳပ္ မိန္းမရဲ႕အဝတ္ခ်ဳပ္တဲ႔အပ္ ေပ်ာက္သြားလို႔ဗ်၊ အဲဒါ က်ဳပ္မိန္းမသိရင္ က်ဳပ္ကိုဆူလို႔ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဗ်၊ ေပ်ာက္
သြားတဲ႔အပ္ျပန္ရေအာင္လုပ္ေပးစမ္းပါဗ်ာ ” 


ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုလည္းသိေရာ ကိုၾကည္ခင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနျပန္တယ္။ ကိုသာစံကေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္ကိုပဲ
အားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနရွာတယ္။ သူ႔ချမာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္တာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးက်ဴးလြန္မိသလို ေၾကာက္ဒူးတုန္ေန
ရွာတာ။


“ ေပ်ာက္တာက ဘယ္နားေပ်ာက္တာလဲ ” 


“ အိမ္ေပၚမွာဗ်၊ က်ဳပ္လက္ထဲကလြတ္က်သြားတာ၊ ၾကမ္းခင္းေပၚကိုက်သြားတာပဲ၊ က်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မေတြ႔ေတာ႔ဘူး ” 


ကိုသာစံရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ႔ကိုၾကည္ခင္ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ေခါင္းညိတ္ေနျပန္တယ္။ ကိုသာစံကေတာ႔ သူ႔မိန္းမ သိမွာစုိး
လို႔ေၾကာက္ေနရွာတာ။ သူ႔မိန္းမ စိန္ခင္ကလည္း အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း။ ပါးစပ္ကေျပာရင္ လက္ကပါၿပီးသား။ ဒီေတာ႔ ကိုသာစံ
မေၾကာက္ပဲေနမလား။


“ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပျပီသာမွတ္လိုက္ေတာ႔၊ အဲဒီအပ္က ခင္ဗ်ားအိမ္ေပၚမွာပဲရွိတယ္၊ အပ္က်သြားတဲ႔ၾကမ္းခင္း
တဝိုက္နားမွာ ေသခ်ာရွာ၊ ျပန္ေတြ႔လိုက္မယ္ ” 

ကိုၾကည္ခင္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ေျပာေတာ႔ ကိုသာစံ မ်က္ႏွာႀကီးဝင္းပသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဗဒင္ေမးဖို႔ယူလာတဲ႔ ဆန္တစ္ျပည္
ကို ရိုရိုေသေသလွမ္းေပးတယ္။


“ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ေရာ႔ ဒါကကိုၾကည္ခင္အတြက္ ဆန္တစ္ျပည္ယူလာတာ၊ က်ဳပ္သြားရွာၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ ” 


ဆန္တစ္ျပည္ကိုေပးခဲ႔ၿပီး ကိုသာစံေျပးလာခဲ႔ျပန္တယ္။ မိန္းမေစ်းကျပန္မလာခင္ အပ္ျပန္ရွာေတြ႔ဖို႔ကအေရးႀကီး တယ္။
 မိန္းမျပန္လာလို႔မွ သူ႔အပ္မေတြ႔ရင္ ကိုသာစံေျပးေပါက္မွားမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုၾကည္ခင္ေျပာတဲ႔အတိုင္း အပ္က်တဲ႔ ေနရာ
တစ္ဝိုက္ကိုေသခ်ာလုိက္ရွာရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ကိုလည္းၾကည့္ရေသးတယ္။ မေတာ္လို႔ မိန္းမျပန္လာၿပီးေတြ႔ သြားရင္
 ကိုသာစံအတြက္လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ခဏေနေတာ႔ ၾကမ္းခင္းၾကားမွာက်ေနတဲ႔ အပ္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဝမ္းသာတဲ႔စိတ္
က ကိုသာစံ ကိုလႊမ္းၿခံဳသြား တယ္။ ကိုၾကည္ခင္ကိုလည္း ေက်းဇူးအတင္ႀကီးတင္မိတယ္။ ရွာလို႔ေတြ႔လာတဲ႔အပ္ကို အပ္
ခ်ည္လံုးထဲက်က်နနျပန္စိုက္ ထားလိုက္တယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္ေတာ႔ၿပီးသြားၿပီ။ မိန္းမဆူတာလည္း မခံရေတာ႔ဘူး။
ကိုသာစံရင္ထဲ ဘုရားပြဲလွည့္သလို ၾကည္ႏူးမႈတို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခဲ႔တယ္။


ေစ်းကေန မိန္းမျပန္လာေတာ႔လည္း ကိုသာစံ မ်က္ႏွာႀကီးဖံုးဖိမရေအာင္ ရယ္ျမဴးရိပ္တို႔ထင္ဟပ္ေနတယ္။ ကိုၾကည္ခင္
ရဲ႕ေဗဒင္ဘယ္ေလာက္မွန္ေၾကာင္းေျပာခ်င္လိုက္တာမွ ပါးစပ္ကိုယားေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ေျပာခ်င္စိတ္နဲ႔ မေျပာရဲတဲ႔စိတ္က ကိုသာစံကိုလြန္ဆြဲေနခဲ႔တယ္။ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို မိန္းမကရိပ္သြားတယ္။


“ ကိုသာစံ .. ေတာ္ က်ဳပ္မသိခင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ထားတုန္း ” 


မိန္းမဆီက ခပ္မာမာစကားထြက္လာေတာ႔ ကိုသာစံ ဆတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ႔ ၿပံဳးခ်င္သလို
ရယ္ခ်င္သလိုနဲ႔။ စပ္ၿဖဲၿဖဲႀကီးျဖစ္လို႔။


“ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး မိန္းမရဲ႕၊ ဒီလိုပါပဲ ” 


“ ဘာ ဒီလိုပါပဲလဲ၊ ေတာ္႔အေၾကာင္းက်ဳပ္သိတယ္၊ ေျပာစမ္း၊ က်ဳပ္ကြယ္ရာမွာဘာလုပ္ထားလဲ ” 


မိန္းမကထပ္ေမးလာလည္း ကိုသာစံမေျဖဘူး။ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ပဲ မိန္းမကိုၾကည့္တယ္။ ကိုသာစံရင္ထဲမွာေတာ႔ ေျပာခ်င္ရွာလြန္း
လို႔ ပါးစပ္ကလည္းယားလွၿပီ။


“ တကယ္ေျပာတာပါ မိန္းမရဲ႕၊ က်ဳပ္ ေပ်ာ္လို႔ပါ၊ ဟဲ ဟဲ ” 


“ ကိုသာစံ .. ” 


မိန္းမဆီက ကိုသာစံနာမည္ႀကီးခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာေတာ႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲမလုပ္ရဲေတာ႔ဘူး။ နဂိုကမွ မယားေၾကာက္ရတဲ႔
ဓာတ္ခံကရွိထားေတာ႔ မိန္းမေရွ႕မွာ ေက်ာက္ရုပ္လိုရပ္ေနမိတယ္။ ေျပာလိုက္ရမလားဆိုတဲ႔အေတြးေရာက္လာေပမယ္႔
ေျပာခ်င္စိတ္က ကိုသာစံကို လႊမ္းမိုးေနခဲ႔ၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ကိုသာစံမေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ မေအာင္႔ႏိုင္ မအီးႏိုင္ ေျပာခ်လိုက္
ေတာ႔ တယ္။


“ ဒီလို မိန္းမရဲ႕၊ မနက္က မိန္းမရဲ႕အပ္ေလးေပ်ာက္သြားတာ ” 


“ အဲဒီေတာ႔ .. ” 


“ က်ဳပ္လည္း ထူပူသြားတာေပါ႔၊ မိန္းမသိရင္လည္း အဆူခံရေတာ႔မယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ မိန္းမ အဆူမခံရေအာင္ ကိုၾကည္ခင္
ဆီေျပးသြားရတာေပါ႔၊ သူ႔ေဟာခ်က္က ဒက္ထိကိုမွန္တယ္ မိန္းမရဲ႕ ” 


“ ဟုတ္လား ဘယ္လိုမွန္သတံုး ကိုသာစံ၊ ေတာ္ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း ” 


“ အပ္က်သြားတဲ႔ၾကမ္းခင္းေပၚမွာရွာတဲ႔၊ သူေျပာတဲ႔အတိုင္း က်ဳပ္ ရွာေတာ႔ အပ္ကိုေတြ႔ေတာ႔တာပဲ မိန္းမရဲ႕၊ အံ႔ၾသစရာ
ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးရံုနဲ႔ ေပ်ာက္ေနတဲ႔အပ္ရွာေတြ႔ေတာ႔တာပဲ ” 


က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ႔ က်ဳပ္ မိန္းမ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးထြက္လာေရာဗ်။


“ ဘာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္သြားတာ ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးတယ္ ဟုတ္လား ” 


“ ဟုတ္တယ္ မိန္းမရဲ႕၊ အခုမိန္းမရဲ႕အပ္ေလးျပန္ရၿပီေလ ” 


“ ေၾသာ္ .. ေတာ္လွသကိုး၊ ဒါနဲ႔ေဗဒင္ကေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေဟာလိုက္ဘူးလားေတာ္ရဲ႕ ” 


“ မေဟာလိုက္ဘူး မိန္းမရဲ႕၊ မိန္းမကဘာသိခ်င္လို႔လဲ ” 


ကိုသာစံက ဝမ္းသာအားရေမးလိုက္တယ္။ မိန္းမလည္း သူေဗဒင္ေမးတာမွန္သြားလို႔စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ထင္ရဲ႕။
ဒါေပမဲ႔ ကိုသာစံ အထင္နဲ႔အျမင္လြဲသြားတယ္။ မိန္းမရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးက သေျပသီးလို ညိဳမည္းလာတယ္။


“ က်ဳပ္သိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္သိရမွာ၊ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္တာကို ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးရင္ ဒီလိုျဖစ္
တတ္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ကလက္ေတြ႔ေဟာေပးလိုက္တယ္၊ မွတ္ထား ” 


မိန္းမပစ္လိုက္တဲ႔ သနပ္ခါးတံုးက ကိုသာစံရဲ႕နဖူးကိုမိတ္ဆက္မိသြားတယ္။ ကိုသာစံ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားၿပီး ၾကယ္
ေတြလေတြကိုပါ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၾကယ္ေတြလေတြရဲ႕ၾကားမွာမွ ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ သူ႔မိန္းမရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း လွမ္း
ျမင္လိုက္ရေလေတာ႔တယ္။


(၂)


ရြာဦးေက်ာင္းေနာက္က ဇရပ္ထဲမွာ လူစံုတက္စံုရွိေနခဲ႔တယ္။ ကိုသာစံအပါအဝင္ ေက်ာက္ခံုရြာသားအားလံုး ဇရပ္ထဲမွာ
ရွိေနၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုးစုေဝးေနၾကတာက မိန္းမေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနျခင္းရယ္ပါ။
မေန႔က မိန္းမလက္ခ်က္နဲ႔ ကိုသာစံနဖူးကြဲသြားတယ္။ အခုေတာင္ နဖူးမွာ အဝတ္စုတ္ေလးစည္းၿပီး ကိုသာစံထုိင္ေနရ
တာ။


ကိုသာစံရဲ႕အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး က်န္တဲ႔သူေတြလည္းမေက်နပ္ၾကဘူး။ ေယာက်္ားေတြက မိန္းမေတြရဲ႕လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈထဲ
က ရုန္းထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတယ္။ ဇရပ္ေရွ႕ကေန ကိုဘညိဳက ကင္း ေစာင္႔ေန
တယ္။ ဒါမွ မိန္းမေတြလာရင္ ခ်က္ခ်င္းအခ်က္ေပးလို႔ရမွာ။


“ အဟမ္း .. အဟမ္း ” 


ေဗဒင္ဆရာ ကိုၾကည္ခင္က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္မွာမို႔ အဟမ္းဆိုၿပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ထုိင္ေန
ၾကတဲ႔ရြာသားအားလံုးရဲ႕အၾကည့္က ကိုၾကည္ခင္ဆီေရာက္သြားတယ္။


“ အခုက်ဳပ္တို႔အစည္းအေဝးလုပ္တဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္ဖို႔ပါပဲ၊ ဟုတ္ပါရဲ႕လား ရြာသားတို႔  ” 


“ ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕၊ ေတာ္လွန္ရမယ္ ” 


ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ရြာသားေတြက ၿပဳိင္တူေထာက္ခံၾကတယ္။ အသံမထြက္လာတဲ႔သူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ
မရွိၾကဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲမွာ မိန္းမေတြကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ကုန္ေနၾကၿပီလဲမသိ။


“ ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေတာ႔ရွိရမယ္၊ မိန္းမေတြေျပာသမွ် ဆူသမွ် ၾကမ္းသမွ် က်ဳပ္တို႔ မခံစားႏိုင္
ေတာ႔ဘူး၊ သူတို႔ေျပာသမွ် ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ေတာ္လွန္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္တို႔ ဥကၠဌေရြးရမယ္၊ ကဲ ဘယ္သူ ဥကၠဌလုပ္မလဲ ” 


ကိုၾကည္ခင္ ဆီက စကားသံထြက္လာေတာ႔ ရြာသားေတြဆီက အသံတိတ္က်သြားတယ္။ အားလံုးက မိန္းမ ေၾကာက္ရသူ
ေတြခ်ည္းမို႔ ဥကၠဌလုပ္ဖို႔တြန္႔ေနၾကတယ္။ ေျပာမယ္႔သာေျပာေနရတာ။ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္ဖို႔ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳး
စားၾကရဦးမွာ။


“ ဘယ္သူလုပ္ၾကမလဲ၊ ဥကၠဌလုပ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္တာဝန္ယူမွရမယ္ ”


ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ႔ ရြာသားေတြတိတ္ဆိတ္ေနၾကျပန္တယ္။ အခုပဲ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္မယ္ဆိုတဲ႔
ရြာသားေတြ။ ဥကၠဌဆိုတဲ႔အသံလည္းၾကားေရာ ေခါင္းေတာင္မေထာင္ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အျပင္ကေန
ေအာ္သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာတယ္။


“ မိန္းမေတြလာေနၿပီေဟ႔၊ မိန္းမေတြအားလံုးစုၿပီး ဒီဘက္လာေနၾကၿပီ၊ ကိုသာစံမိန္းမ စိန္ခင္က ဦးေဆာင္လာတာ ” 


ကင္းေစာင္႔ေနတဲ႔ ကိုဘညိဳဆီကအသံလည္းၾကားေရာ အားလံုးေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို
 ေျပးေပါက္ရွာတဲ႔သူကရွာ။ ျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ဆင္းသူကဆင္း။ ပုန္းစရာေနရာ ရွာတဲ႔သူကရွာနဲ႔ ဇရပ္ထဲမွာ ေျဗာင္း
ဆန္သြားေတာ႔တယ္။ မိန္းမဆိုတဲ႔အသံၾကားတာနဲ႔ ေၾကာက္လို႔ေကာင္းေနၾကတုန္းပဲ။


“ သြားၿပီဗ်၊ မိန္းမေတြ က်ဳပ္တို႔ဆီလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ရြာထိပ္က အလွဴကိုသြားၾကတာ ” 


ကိုဘညိဳရဲ႕အသံကိုၾကားမွ သက္ျပင္းခ်သံေတြနဲ႔အတူ ပုန္းေနရာက အသီးသီးထြက္လာရေတာ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔
ကိုဘညိဳကို အျပစ္တင္သလိုၾကည့္ၾကတယ္။ မိန္းမေတြဒီဘက္လာတာမွတ္လို႔ သူတို႔ပုန္းလိုက္ၾကရတာ။ အခုေတာ႔
ရြာထိပ္ က အလွဴသြားတာတဲ႔။ အခုမွ သူတို႔ရင္ထဲေပါ႔သြားၾကရတယ္။


အဲဒီမွာထူးျခားခ်က္တစ္ခုကို သူတို႔အားလံုးေတြ႔လိုက္ၾကရတယ္။ ကိုသာစံတစ္ေယာက္ အျခားသူငွာေတြလို
ေျပးပုန္းမေနခဲ႔ဘူးေလ။ အစကတည္းက ထိုင္ေနတာ အခုထိ ထိုင္ၿမဲတိုင္း ထိုင္ေနတုန္းပဲ။ အားလံုး ဝမ္းသာ
အားရျဖစ္ သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုသာစံကို ဥကၠဌတင္ၾကဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ကိုသာစံက
 မိန္းမေတြလာၿပီ ဆိုတာေတာင္ မေၾကာက္မရြံ႕နဲ႔ဒီအတိုင္းထုိင္ေနတာ ဥကၠဌမတင္သင္႔ဘူးလား။


ကိုသာစံကို ဥကၠဌတင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ကုိသာစံအနားကိုေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ကိုသာစံကို ဝမ္းသာ
 အားရလည္း ကိုင္လိုက္ေရာ ကိုသာစံခႏၶာကိုယ္ႀကီး ထုိင္ေနရာက ျဗဳန္းခနဲက်သြားတယ္။ အားလံုး အံ႔ၾသသြားၾက
တယ္။ သူတို႔ထင္သလို ကိုသာစံက မေၾကာက္မရြံ႕ထိုင္ေနတာမွမဟုတ္ပဲ။ မိန္းမေတြလာၿပီဆိုတဲ႔အသံၾကားလို႔
အေၾကာက္လြန္ၿပီး ထုိင္ေနရင္း သတိေမ႔သြားမွန္းသိလိုက္ရေလေတာ႔တယ္။


                                                                               ရယ္စရာမဂၢဇင္း
                                                                                  ေမလ ၊ ၂၀၁၃

Tuesday, May 21, 2013

အနက္ေရာင္ဘ၀မ်ား၏အဆိပ္သင္႔ဗ်ဴဟာ


သူကေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ အရမ္းလည္း ညိွဳ႕ႏိုင္လြန္းတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္
စိတ္ ေတြဝင္လာတယ္။ စြဲလန္းမိရင္ ေလာဘရမၼက္ေတြ ႀကီးလာတယ္။ သူက လူတိုင္းရဲ႕သည္းေျခႀကဳိက္ပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို လူေတြမက္မက္ေမာေမာရွာေဖြေနၾကတာေပါ႔။


(၁)


ကၽြန္မနာမည္က ႏုငယ္ပါ။ ကၽြန္မေနတာက ႏွမ္းက်ဲဆိုတဲ႔ေတာရြာေလးမွာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ေတာကိုမုန္း
တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းဦးထြန္းသာကိုလည္းမုန္းတယ္။ ဦးထြန္းသာက ပေထြးပီပီ မယား
ပါသမီးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို မသထာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို ဇြတ္အတင္းအလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ေန႔တိုင္း
 ေကာက္စိုက္ရ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန႔ဲ။ ရလာတဲ႔ေငြက နည္းနည္းေလးရယ္။ အဲဒီေငြကလည္း ပေထြးလက္ထဲေရာက္
ၿပီး အရက္ဖိုးျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းလုပ္ရၿပီး ေငြရနည္းတဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မစိတ္ပ်က္လာ
မိတယ္။


တစ္ေန႔ေတာ႔ ကံဆိုးခ်င္တဲ႔ကၽြန္မ သားေကာင္ေခ်ာင္းတဲ႔မုဆုိးနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ မုဆိုးကလည္း တျခားသူ
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပေထြး ဦးထြန္းသာေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အညြန္႔က်ဳိးေအာင္ဖ်က္ဆီးဖို႔ႀကံစည္ခဲ႔တာ။
အေမအေရာက္ျမန္ေပလို႔သာ ေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝပ်က္ရမွာ။


ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမက ကၽြန္မကိုဆူလို႔မဆံုးဘူး။ မိန္းကေလးတန္မဲ႔ အေနအထိုင္မဆင္ခ်င္ဘူး
တဲ႔။ ေပါ႔ေပါ႔ ေန ေပါ႔ေပါ႔စား မိန္းမတဲ႔။ အေမ႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မကအဓိကတရားခံျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာဖို႔ေကာင္း လိမ္႔သလဲ။ ေလာကႀကီးမွာေသြးအနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔အေမကေတာင္
ကၽြန္မကို တန္ဖိုးထားမငဲ႔ကြက္ေတာ႔ဘူး။


အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမကကၽြန္မကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနေတာ႔တယ္။ အၿမဲတမ္းအျပစ္မရွိ
အျပစ္ရွာ ေနတာပဲ။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝမွာ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ရွားပါးတဲ႔အရာတစ္ခုလိုပဲ။ အေမ႔
ရဲ႕ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုေတြက ကၽြန္မရင္ကို မီးစနဲ႔ထိုးသလို ပူျပင္းနာက်င္ေစတာအမွန္ပဲ။


ေနာက္ဆံုးတရားခံရွာလိုက္ေတာ႔ ေငြပဲ။ ေငြမရွိလို႔ ဆင္းရဲရတာ။ ဆင္းရဲလို႔ မိသားစုအဆင္မေျပျဖစ္ရ
တာ။ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတာ။ ဒါေတြက ေငြမရွိလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြေပါ႔။ ေငြမရွိရင္
လူရာမဝင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြကပဲအခ်ိန္တိုင္းေနရာယူလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕
ကိုးကြယ္ရာကေငြျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ေငြရွိေအာင္ ရွာရမယ္။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔ကေတာ႔ ေကာက္
စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္ရံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။


အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခြင္႔ကေရးတစ္ခုကဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔မိန္းမႀကီး
တစ္ေယာက္က အလုပ္သမားလာရွာတာတဲ႔။ ဒီသတင္းၾကားေတာ႔ အေမက အဲဒီမိန္းမႀကီးကို အိမ္ေခၚ။
ထမင္းေတြဘာေတြဖိတ္ေကၽြးၿပီး အတင္းဖားေတာ႔တာပဲ။


အေမက ကၽြန္မကို မလိုလားေတာ႔ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။ အေမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ ကၽြန္မေဝးသြား
ဖို႔ရည္ရြယ္ တာေလ။ ဒီအေၾကာင္းေတြသိေပမယ္႔ အရမ္းႀကီးလည္းဝမ္းမနည္းမိပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ သံေယာ
ဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြအစား ေငြကေနရာအျပည့္ယူထားခဲဲ႔ၿပီပဲ။


ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သလို ကၽြန္မရည္မွန္းခ်က္လည္းၿပည့္ေျမာက္ခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ႔။
 ၿမဳိ႕မွာ အလုပ္ သြားလုပ္ဖို႔အတြက္ အဆင္ေျပသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ၿပီး ေကာင္း
ေကာင္းစားရမယ္တဲ႔။ လခလည္း ေကာင္း ေကာင္းရမယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္လုပ္မယ္႔
အေၾကာင္းစဥ္းစားၿပီး ကၽြန္မ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။


ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလား ဘာလား။ အဲဒီမွာစားပြဲထိုးလုပ္ရတယ္။ ေတာမွာတုန္းက
 သနပ္ခါးအထူထူ လိမ္းၿပီး အက်ီဖားဖားကိုဝတ္ ဆံပင္ကိုဖိုသီဖတ္သီသိမ္းတင္ၿပီးေနပူထဲမွာလုပ္
ရတာ။ ဒီမွာေတာ႔သက္သာသလားမေမးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြကိုအေခြလိုက္ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ၿပီး မိတ္ကပ္
အေဖြးသားနဲ႔ေနရတာ။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ေခတ္ေပၚလည္ဟိုက္ အက်ႌနဲ႔ စကဒ္တိုေလးက
ဘယ္ခြဲညာခြဲ။ လခကလည္းေကာင္းေတာ႔ ေငြေကာင္းေကာင္းစုလို႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီကိုလာၾက
တဲ႔လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို မုန္႔ဖိုးေတြေပးသံုးၾကတယ္။


တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို အေတာ္႔ကိုလက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လွတယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း
လွမ္းကိုင္ တတ္တယ္။ ထိကပါး ရိကပါးလုပ္ၾကတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ အစပိုင္းမွာ စိတ္ထင္႔
သြားတတ္ေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ႔ဘူး။ လက္ကေလးတစ္ခါအကိုင္ခံလိုက္ရံုနဲ႔
သူတို႔အိတ္ထဲကထြက္က်လာတဲ႔ေငြေတြက ကၽြန္မရတဲ႔ လခထက္မ်ားေနတာကုိး။


ဘဝေပးကံမေကာင္းလို႔ဆင္းရဲေနေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႕ရုပ္ရည္ကေတာ႔ အျပစ္ေျပာစရာကိုမရွိဘူး။ ၾကာ
လာေတာ႔ မသင္ရဘဲနဲ႔ ညိွဳ႕နည္းတစ္ေထာင္ ျမဴဆြယ္နည္းအဖံုဖံုကို တတ္ကၽြမ္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီ
ပညာေတြကို ကၽြန္မ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်တတ္ခဲ႔တယ္။ အရက္ေတြခ်ေပးရင္း မ်က္လံုးေလး
ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ဲၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ။ လာခဲ႔ေရာေပါ႔
ေငြစကၠဴေတြ။    


ရလာတဲ႔ေငြေတြက သန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မသန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီလိုစဥ္းစားဖို႔
အခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ရတဲ႔နည္းနဲ႔ေငြရွာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး
ေငြရေအာင္ရွာခဲ႔တယ္။ ရသမွ်ေငြေတြကိုလည္း မစားရက္ မေသာက္ရက္စုေဆာင္းထားခဲ႔တယ္။


တစ္ေန႔ေတာ႔ သားေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိခဲ႔တယ္။ မုဆိုးဖိုသူေဌးႀကီးေလ။ ဦးျမေခါင္ တဲ႔။
ခ်မ္းသာလုိက္ တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထက္ေတာ႔ သံုးဆယ္႔ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။
ဒါေတြက ျပႆနာမရွိဘူး။ အဓိကေတာ႔ ဦးျမေခါင္က ေငြရွိတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါဆိုၿပီးၿပီေပါ႔။


ဦးျမေခါင္က ကၽြန္မကို လက္ထပ္ခ်င္သတဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သ
လိုပါပဲ။ ကႏၱာရမွာ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေတြ႕တာေတာင္ ဒီေလာက္ဝမ္းသာမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔
ဦးျမေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးျမေခါင္ရဲ႕တိုက္ႀကီးကိုစေရာက္ေတာ႔ အိပ္မက္မက္
ေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာမ်ား နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလားပဲ။ မီးခံေသတၱာ
ကိုဖြင္႔ျပေတာ႔ ကၽြန္မမ်က္လံုး ေတြအေရာင္ေတာက္သြားတယ္။ ေရႊေတြ ေငြေတြ စိန္ေတြ ဆိုတာ
ကစားစရာလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။


ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္ခဲ႔လို႔ အရမ္းၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ ေန႔တိုင္း ေန႔တုိင္း မီးခံေသတၱာကို
ဖြင္႔ၾကည့္ရတာ လည္း မေမာႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဦးျမေခါင္ကလည္း ကၽြန္မကိုအရမ္းအလိုလိုက္တယ္။
ေငြဆိုလည္း စိတ္တုိင္းက်သံုးႏိုင္ ျဖဳန္းႏုိင္ ခဲ႔တယ္။     ဒီလိုသာယာေနတဲ႔ ကၽြန္မဘဝကို ကံၾကမၼာၿဂိဳလ္
ဆိုးက အရိပ္မိုးလိုက္ပံုမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ကၽြန္မ ေငြပံုေပၚမွာစံေနႏိုင္တာဘယ္ေလာက္မ်ား
ၾကာေသးလို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႀကံဳရသတဲ႔လား။


ကၽြန္မမွာ .. ကၽြန္မမွာ ကုလို႔မရတဲ႔ေရာဂါဆိုးႀကီးရွိေနၿပီတဲ႔။ HIV ပိုးေတြက ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး
ကို စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔  ေနၿပီတဲ႔။ လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ဖို႔အခြင္႔အေရးကမရွိသေလာက္ရွားပါးေနခဲ႔ၿပီ။
အသက္ရွင္တဲ႔ကာလပတ္လံုးမွာ လူျဖစ္ရံႈးေစတဲ႔ေရာဂါမ်ဳိး ကၽြန္မမွာစြဲကပ္ေနခဲ႔ၿပီ။    


အမွားကိုသိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။ ေနာင္တဆိုတာကို ေနာက္က်မွ ကၽြန္မ
ရခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုးကြယ္ခဲ႔တဲ႔ ေငြ။ ကၽြန္မ လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ႔တဲ႔ေငြ။ ဒီေငြေတြ ကၽြန္မမွာ အျပည့္အလွ်ံ
ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေငြ ေတြက စကၠဴစုတ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ပါလား။
 ကၽြန္မ ဘဝကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားမငဲ႔ကြက္ပဲ ေငြကိုအရူးအမူး ရွာခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ ဒီေငြေတြက
ကၽြန္မအတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေသးလို႔လဲ။  ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မဘဝ ေမွာင္မိုက္ နက္ရိႈင္း
လြန္းတဲ႔အေမွာင္ထုထဲ နစ္ျမဳပ္သြားခဲ႔ရေတာ႔တယ္။


 (၂)


ကၽြန္မနာမည္က ႏြယ္ႏြယ္။ ကၽြန္မက ပန္းေရာင္းပါတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုႀကီးနဲ႔ အတူတူေနပါတယ္။
ပန္းေရာင္းရ တဲ႔ေငြေလးက ကၽြန္မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္စားေလာက္ရံုေလးေပါ႔။ အစပိုင္း
မွာအဆင္ေျပေနေပမယ္႔ အေမက ေရာဂါေလးတေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေတာ႔ ေငြလိုၿပီေပါ႔။ တစ္ေန႔ ပန္း
ေရာင္း တစ္ေန႔စားဆိုေတာ႔ ဘယ္မွာစုေဆာင္းထားတဲ႔ ေငြ ရွိပါ႔မလဲ။ ေနာက္ဆံုးအေမ႔ေရာဂါအေျခ
အေနဆိုးလာေတာ႔ အိမ္ေလးေပါင္ဖို႔ျပင္ရေရာ။ ေျပာမယ္႔သာေျပာရတယ္။ အိမ္ဆို ေပမဲ႔ တဲသာသာမို႔
ဘယ္သူမွအေပါင္မခံၾကဘူး။ အဲဒီေနာက္ ႀကံရာမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေလးစိန္န႔ဲေတြ႕ခဲ႔တာေပါ႔။


ဦးေလးစိန္က အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေလး
ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲထင္ရတယ္။ ခ်မ္းသာကုံလံုသူဆိုေတာ႔ ဇရာရုပ္ကို ဟန္လုပ္ထားႏိုင္တာေပါ႔။
 ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားေလး တစ္စီးလည္းရွိေသးေလရဲ႕။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ပံုကလည္း မဆန္းပါဘူး။
ပန္းေရာင္းထြက္တဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဦးေလးစိန္ရဲ႕ကားနဲ႔ ပြတ္တိုက္မိသြားတယ္။ အဲဒီကေနစၿပီး ဇာတ္လမ္း
စခဲ႔တယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။


ဦးေလးစိန္က ကၽြန္မ ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးရာက ကၽြန္မဘဝကို သနားသြားတယ္။ အေမ႔ကိုေဆးရံုတင္ေပး
တယ္။ ေဆးဖိုး စရိတ္ကိုအားလံုးကိုခံေပးတယ္။ အားကိုးမဲ႔ေနတဲ႔ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ႔ ဦးေလးစိန္က
အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ပိုက္ဆံသာေသာက္ေသာက္လဲကုန္သြားတယ္။ အေမရဲ႕ေရာဂါ
ကေတာ႔ မသက္သာလာခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အေမ ေလာကႀကီးကိုအရံႈးေပးၿပီး ေက်ာခိုင္းသြားခဲ႔တယ္။


အေမ ဆုံးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးေလးစိန္ ရွိေနလို႔သာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ အရမ္းနာက်င္ေၾကကြဲမိမွာအမွန္ပဲ။
 ဦးေလးစိန္ ကို ကၽြန္မက အေဖတစ္ေယာက္လိုအားကိုးခဲ႔တယ္။ အေမ ဆံုးၿပီး တစ္ပတ္ၾကာေတာ႔ ဦးေလး
စိန္က လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္း လာတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းအံ႔အားသင့္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္နဲ႔ ကၽြန္မကသား
အဖအရြယ္ႀကီးေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကၽြန္မကို ဘယ္လိုထင္ႀကမလဲ။


ကၽြန္မကၿငင္းေတာ႔ ဦးေလးစိန္က စာရင္းစာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မယူၾကည့္လိုက္ေတာ႔မွ
အေမ႔ရဲ႕ ေဆး စရိတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္က ဒီယုန္ျမင္လို႕ဒီၿခံဳထြင္
ခဲ႔တာကိုး။ ကၽြန္မ အရမ္းေနာင္တ ရမိတယ္။ ငါးစာသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုမျမင္မိတဲ႔ ကၽြန္မ အျပစ္ေပါ႔။
 ကၽြန္မ ဦးေလးစိန္ ကိုေတာင္းပန္ၾကည့္တယ္။ ဦးေလးစိန္ကေတာ႔ ခါးခါးသီးသီးပဲ။ လက္မထပ္ရင္
အေႁကြးေက်ေအာင္ဆပ္တဲ႔။ ကၽြန္မ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ဆပ္ရမယ္႔ ေငြပမာဏကမ်ားလြန္းလွတယ္ေလ။


ေနာက္ဆံုးကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕အပုတ္အခတ္စကားေတြကို ကၽြန္မ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ
ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ ေငြမက္လို႔ အဘိုးႀကီးကိုေတာင္မေရွာင္ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္႔အေဖအရြယ္ကိုယူတဲ႔
မိန္းမတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေျပာသမွ် ကၽြန္မ ဘာတစ္ခြန္းမွေစာဒကတက္ခြင္႔မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မအေၾကာင္း ကၽြန္မ
ကလြဲလို႔ ဘယ္သူသိႏိုင္ဦးမွာလဲ။


ဦးေလးစိန္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး တစ္လပဲရွိေသးတယ္။ ျပႆနာက မီးခြက္ထြန္းၿပီးရွာစရာေတာင္မလိုပါဘူး။
သူ႕အလိုလို ကိုေရာက္လာျပန္တယ္။ ဦးေလးစိန္မွာ မိန္းမရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒီ မိန္းမကိုယ္တိုင္ေရာက္လာခဲ႔
တယ္။ ကၽြန္မကိုရစရာမရွိေအာင္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသပစ္ခ်င္တဲ႔အထိ။ ကၽြန္မ
ေလ ရွက္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။


လင္ခိုးမ။ မယားႀကီးငုတ္တုတ္ ရွိေနတာသိရက္နဲ႔ ၾကာခိုတဲ႔ ေကာင္မ။ ဒီစကားလံုးေတြက ကၽြန္မရဲ႕
ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူး ေတြေပါ႔။ စာနာမႈကင္းမဲ႔တဲ႔လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မဘဝတစ္ခုလံုးစုတ္ျပတ္သြား
ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ခုလံုး  ဘယ္လိုမွအဖတ္ဆည္လို႔မရေတာ႔ဘူး။  အနက္ေရာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါး
ေအာက္ကိုက်မွန္းမသိက်သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္လုိမွ ျပန္တက္ဖို႔ ခြန္အားမရွိေတာ႔ဘူး။ ဦးေလးစိန္က
ေတာ႔ သူ႕မိန္းမေခၚရာေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္သြားခဲ႔တယ္။ ကံဆိုးလွတဲ႔ ကၽြန္မမွာသာ
ဗီလိန္ ဇာတ္ရုပ္ႀကီးနဲ႔က်န္ခဲ႔ေလေရာေပါ႔ရွင္။


(၃)


လမိုက္ညဆိုေတာ႔ အေမွာင္ထုကသိပ္သည္းလြန္းေနတယ္။ ကားမီးေရာင္မ်ားျမင္မလားဆိုၿပီး
 ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ကားေတြအလာက်ဲသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို တြက္ေျခကိုက္ေန
ေလာက္ၿပီ။ အခုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ေျခေတာက္ ေတြေတာင္ေညာင္းေနၿပီ။ အလုပ္က
မျဖစ္ေသး။


လြယ္ထားတဲ႔ စလင္းဘက္အိတ္ကလည္း ဟန္ျပသက္သက္ပဲ။ အထဲမွာေငြနဲ႔တူတာဆိုလို႔
လိပ္စာကဒ္ေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ မေန႔က အိမ္ကိုေငြပို႔လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာေငြျပတ္ေနၿပီ။
 ေငြမပုိ႔လို႔လည္းမျဖစ္ျပန္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေငြခ်ည္းေတာင္း ေနေတာ႔ ရသေလာက္ေလးရွာၿပီး
ေပးလုိက္ရတာ။


တစ္လတစ္လကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္တာ။ ေငြကလည္း အကုန္အက်မ်ားသလားမေမးနဲ႔။
ဒါေတာင္ အိမ္လခ မကုန္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာကပ္ေနေတာ႔ အဆင္ေျပေနေရာ။ စား
စရိတ္က်ေတာ႔ မေပးလို႔ျဖစ္မလား။ မေပးရင္ အိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းေျပးရမွာ။


နယ္ကေန ၿမဳိ႕မွာအလုပ္လာလုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ ပညာကလည္း
 ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ျပန္ေတာ႔ အလုပ္ရဖို႔ကလည္းမလြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေနာက္လိုက္
မိၿပီး အေမွာင္လမ္းထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ႔ တယ္။ သူမ်ားမ်က္ခံုးေပၚမွာစႀကၤံ
ေလွ်ာက္ရတဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ေငြရလြယ္တယ္။ ရတဲ႔ေငြကလည္း နင္႔ေနတာပဲ။ ေကာင္း
တဲ႔အလုပ္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ္႔ ဂရုမစိုက္ေတာ႔ဘူး။ ခ်ဳိရင္ ၿမဳိၿပီး ခါးရင္ ေထြးထုတ္လိုက္
တာပဲ။


အစကေတာ႔အဆုိးလွဘူး။ ေငြရႊင္ေတာ႔ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ အခုတေလာ အဖမ္းအဆီးမ်ားၿပီး
 အလုပ္ကအဆင္မေျပ ျပန္ေတာ႔ ကားေတြအလာမ်ားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပင္ကဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ
စားက်က္ရွာရျပန္တယ္။ အခုလို အေျခအေနကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ။ ေခါက္တု႔ံ ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္ေနရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားတစ္စီးမွ ေတာင္ျဖတ္လာတာမျမင္ရဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ အေဝးကကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုလွမ္းျမင္ရတယ္။ ရင္ေတြေတာင္တလွပ္လွပ္
တုန္လာတယ္။ ေဈးဦးေတာ႔ေပါက္ ၿပီထင္ပါရဲ႕။


ဝမ္းသာမယ္လို႔မၾကံရေသးဘူး။ ကားနဲ႔နီးလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ပီးေပၚ ပီးေပၚဆိုတဲ႔ အသံကိုၾကား
လိုက္ရတယ္။ ကားက ရဲကားျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုေနာက္ကို အသာေလး
ဝင္ပုန္းလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အမႈျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ဘုရား .. ဘုရား .. ကံသီေပ
လို႔။ ႏုိ႔မဟုတ္ ရဲကားကိုတားလိုက္မိလို႔ကေတာ႔ မိေရႊေက်ာ႔တို႔ ေထာင္ထဲကိုေကာ႔ေကာ႔ ေလး
ဝင္သြားရမွာ။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ၾကက္သီးေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိတယ္။


ေနာက္ေတာ႔ သိပ္အရဲစြန္႔လို႔မရဲေတာ႔ဘူး။ မ်က္လံုးကိုျပဴးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလးၾကည့္ရတယ္။
 ေဟာ အေဝးက ကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုျမင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲလမ္းမေပၚ
ထြက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကားက ကုန္ကားျဖစ္ ေနတာကုိး။ မၾကာပါဘူး။ နားယဥ္ေနတဲ႔ ကားဘရိတ္
အုပ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ စိတ္မရွည္တဲ႔ စကား သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက
ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။


“ ေဟ႔ ကားလမ္းမေပၚထြက္ရပ္ေနတာ မသာေပၚသြားခ်င္လို႔လား၊ ဒီမွာေအးေအးလူလူ တရားေခြ
ဖြင္႔ၿပီးကားေမာင္း ေနပါတယ္ဆိုမွ၊ စားေနက်ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ကားကိုေမွ်ာ္ ”  


အဆင္မေျပတဲ႔အခါမ်ား ဆက္တိုက္ကိုအဆင္မေျပျပန္။ အဲဒီလိုသမာဓိသိကၡာရွင္ေတြနဲ႔က်ေတာ႔
လည္း အလုပ္က မျဖစ္။ ကားေမာင္းတာမ်ား တရားေခြဖြင္႔သေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ေနလိုက္
တာ။ ဟြန္း .. သြားေပါ႔။ သူ႔ကားတစ္စီး တည္းလာမွာက်လို႔။


ေငြ .. ေငြ .. ေလာကမွာ ေငြေလာက္အေရးႀကီးတာ ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ဘူး။ အသံုးလြယ္သေလာက္
ရွာရခက္တဲ႔ေငြ။ ေငြမရွိဘဲ အသက္ရွင္ရတဲ႔ဘဝေလာက္ လူျဖစ္ရံႈးတာမရွိဘူး။ တကယ္ ..။ ေဟာ ..
 ေငြအေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ကားမီး ေရာင္ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ကံေကာင္းပါေစ။
ဆုေတာင္းတဲ႔အတိုင္းကြက္တိပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ကားတစ္စီးက အနားမွာ ထိုးရပ္လာတယ္။
ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ႔အမူရာနဲ႔ ကားဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကားထဲမွာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္
လူတစ္ေယာက္။ ပံုစံကေတာ႔ ေရလွ်ံေနတဲ႔ပံုပဲ။ ေယာက်္ားတန္မဲ႔ ေရႊႀကဳိးနဲ႔ လက္စြပ္နဲ႔။ အင္း
ကံကေတာ႔ ေကာင္းစျပဳလာၿပီ။


မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သားအေပးအယူတည့္သြားတယ္။ ကားေပၚတက္ထိုင္လုိက္ေတာ႔ ကား
ကၿငိမ္႔ခနဲ ေမာင္း ထြက္သြားတယ္။ စီးဖူးတဲ႔ကားေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါစီးရတဲ႔ကားက အေကာင္း
ဆံုးပဲ။ အေဘးမွာခ်ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးကလည္း ေဖာင္းပြလို႔။ ဒီတစ္ခါရတဲ႔သားေကာင္ကေတာ႔
အခ်ီႀကီးပဲ။


ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေက်နပ္ေနတုန္း ကားကထိုးရပ္သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္
လိုက္ေတာ႔ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိတယ္။ ကားကဘာျဖစ္လို႔ ရဲစခန္းေရွ႕မွာရပ္ထားရတာလဲ။ ရင္က
 ထိတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။


“ ကဲ အမိ ဆင္းေတာ႔၊ သတင္းၾကားေနတာၾကာၿပီ၊ အခုမွပဲ လက္ရဖမ္းမိေတာ႔တယ္ ”  


ေဂ်ာက္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ လက္ႏွစ္ဖက္က စတီးလက္ေကာက္နဲ႔မိတ္ဆက္သြားတယ္။ ဘုရားေရ ..
ကယ္ေတာ္မူပါ။  ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔ ။ အခုေတာ႔ သံတိုင္ေနာက္ကို ေကာ႔ေကာ႔ေလး
ဝင္ရေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မုဆိုးလို႔ ထင္ခဲ႔တာ။ အခုမွ သားေကာင္ျဖစ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္။
အေမွာင္လမ္းကိုမွေရြးေလွ်ာက္ခဲ႔မိတဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔။ အခုေတာ႔ ဘဝလမ္း က ေျခရာလည္းေပ်ာက္
ေရလည္းေနာက္ခဲ႔ရၿပီ။


 (၄)


ေငြကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာလုပ္ၿပီးေငြရွာၾကတယ္။
 ျဖတ္လမ္းကရွာ သလို လြယ္တဲ႔နည္းနဲ႔လည္း ေငြေနာက္ကိုလိုက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလာဘ
ရမၼက္ႀကီးၿပီးတပ္မက္လြန္းၾကရင္ ေငြဆိပ္ သင္႔တတ္တယ္။ လူေတြေငြဆိပ္သင္႔ရင္ ကုဖို႔ေဆးမရွိ
ေတာ႔ဘူး။ ေငြပံုႀကီးကုိျမင္ရင္ ေလာဘစိတ္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္ေလ်ာ႔ရင္ ေသာက
စိတ္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေငြေနာက္လိုက္ရင္း လူေတြရဲ႕ဘဝ အဆိပ္သင္႔
သြားတတ္ၾကတာပါပဲ။


                                                            ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔

တေစၧေျခာက္ေသာေန႔ရက္မ်ား


နင္ ရူးေနၿပီ ျမေသြး တဲ႔။ ထိုစကားတစ္ခြန္းက နားထဲသုိ႔ခပ္ျပင္းျပင္းတိုးဝင္လာ၏။ ျမေသြး ရူးေနၿပီတဲ႔။
 ျမေသြး ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိ၏။ ဟုတ္သည္..။ သူတို႔ေျပာသလို ျမေသြး ရူးေနခဲ႔ၿပီ။ ျမေသြး
သူ႔ကို အရမ္းသတိရ ေနသည္။ အရမ္းလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းက ျမေသြးကို အရူး
တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ခဲ႔ျခင္းပင္။ ႏွလံုးသားကိုရစ္ႏြယ္လာသည့္ႀကိဳးဆိုတာက အခ်ည္လြယ္သ
ေလာက္အျဖတ္ခက္သည္မဟုတ္လား။ ထိုႀကိဳးကိုမျဖတ္ ႏိုင္သေရြ႕ ျမေသြး ရူးေနရဦးမည္။ အခုခ်ိန္အထိ
လည္း မိုက္မဲစြာ ရူးသြပ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ေလသည္။


(၁)


အခ်စ္ဆိုတာ ပင္လယ္ေရလို ေသာက္ေလေသာက္ေလငတ္မေျပႏုိင္ဘူးတဲ႔။ အခ်စ္က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။
ဝိုင္တစ္ခြက္လိုလည္း ယစ္မူးစြာဖ်ားေယာင္းတတ္သည္။ အခ်စ္ႏွင္႔ေတြ႔လွ်င္ မာေက်ာေနသည့္ႏွလံုးသားက
ႏူးည့ံ သြားတတ္သည္တဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသည့္ အခ်စ္၏ဒႆနေတြအၾကား ျမေသြး၏ ဟားတိုက္ရယ္
ေမာသံမ်ားက အက္ေၾကာင္းထပ္ခဲ႔ဖူး၏။ သူတို႔ေျပာေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းသည္ ျမေသြးအတြက္ ရယ္စရာ
ျပက္လံုးတစ္ခုထက္မပိုခဲ႔ပါ။ အခ်စ္ဆိုတာမ်ား ျဖဴသလား မည္းသလား ျမေသြး မသိပါ။ စိတ္ဝင္တစားလည္း
 မေတြးၾကည့္ဖူးခဲ႔ပါ။ မဟာသိပၸံဘြဲ႔အတြက္ စာေတြႏွင္႔လံုးပန္းေနရသည့္ ျမေသြးေခါင္းထဲတြင္ စာမွလြဲ၍
အခ်စ္ႏွင္႔ပတ္သက္သည့္အရာဟူသမွ် ရွိမေနခဲ႔ပါ။


လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍တြဲသြားေနသည့္ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ားအား အရူးေတြဟူ၍ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေဝဖန္ခဲ႔ဖူးသည္။ သူငယ္
ခ်င္းေတြ ခ်စ္သူရသြားလွ်င္လည္း အပူရွာၾကသူေတြဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ “နင္တစ္ေန႔ေတာ႔သိလာမွာပါ
ျမေသြး”  ဟူေသာသူငယ္ခ်င္းေတြ၏စကားကိုလည္း ျပက္ရယ္ျပဳခဲ႔သည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ တစ္ေယာက္
တည္းေန၍မွ ခႏၶာ ငါးပါးႏွင္႔ပူေလာင္ေနရသည့္အထဲ အခ်စ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝသာျဖစ္
လာခဲ႔လွ်င္ ခႏၶာဆယ္ပါးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားပူေလာင္လိမ္႔မလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ ၾကာလာေတာ႔ အျပစ္ေတြျဖစ္
မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ။ ကိုယ္႔တစ္ေတြး ကိုယ္႔အယူအဆႏွင္႔ ျပတ္သားစြာေနလာခဲ႔သည့္ ျမေသြးပါ။


 ၿငိမ္သက္ေနသည့္ကန္ေရျပင္ကို ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်လိုက္၍ ဂယက္ထသလိုမ်ဳိးလား။ ေလျပည္ညင္းေတြေဆာ႔
ကစားသည့္အခါ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ရွက္ေသြးျဖာသြားသလိုမ်ဳိးလား။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေငြလိႈင္းျဖဴမ်ား
ရင္ခုန္ျမဴးထူးစြာ ကခုန္ေနသလိုမ်ဳိးလား။ ျမေသြး မေတြးတတ္ေပမယ္႔ သူႏွင္႔ေတြ႔သည့္ေန႔က ျမေသြး ထိုသို႔
ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။


ေႏြရာသီ၏ပူျပင္းသည့္ေန႔လည္တြင္ အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ သူႏွင္႔ဆံုခဲ႔ပါသည္။ ျမေသြး၏မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝိုင္း
တြင္ ထိုင္ေနေသာသူ႔ကို ျမေသြး သတိလက္လြတ္ၾကည့္ေနမိခဲ႔၏။ သူႏွင္႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ႔ ျမေသြး ရင္ခုန္
သြားမိသည္မွာ တားခ်ိန္မရလိုက္ပါ။


သူက ျမေသြးထက္အသက္ႀကီးမည္ထင္ရ၏။ သူ႔အၾကည့္ေတြက မၾကာမၾကာ ျမေသြးဆီေရာက္လာ၏။ ျမေသြး
 ရင္ထဲမွာလည္း ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားလို႔။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင္႔ မေနတတ္
ေအာင္ျဖစ္မိ၏။ သူက ျမေသြးအျဖစ္ကို သေဘာက်သလိုၿပံဳး၏။ သူ႔အၿပံဳးတြင္ ျမေသြး တဒဂၤနစ္ေမ်ာသြားခဲ႔ရ
သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕တြင္ ဟန္မျပက္ေနခဲ႔ေပမယ္႔ ႏွလံုးသားတစ္ခုအေရာင္ေျပာင္းလုလုျဖစ္ေနခဲ႔၏။
အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင္႔ မူးမူးမိုက္မိုက္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ အခ်စ္မ်ားလား။  ျမေသြး အရင္ကေျပာခဲ႔သလို ျမေသြး ရူးေန
ၿပီထင္သည္။ ဟုတ္သည္။ သူ႔ေၾကာင္႔ ျမေသြး အခ်စ္ရူး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ရေလၿပီ။


(၂)


ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင္႔ထပ္ေတြ႔ရေသာအခါ ျမေသြး အနားတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိ။ မွတ္တိုင္တြင္ဘတ္စ္ကား
ေစာင္႔ေနစဥ္ အရိပ္တခုက်လာသျဖင္႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔အၿပံဳးက ျမေသြး အေပၚတြင္
 ေဖာ္ေရြရင္းႏွီး လြန္းေနခဲ႔၏။


“ ကိုယ္ မင္းနဲ႔ခဏေလာက္စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ခြင္႔ျပဳမလား ” 


ျမေသြး ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတာ မွားသြားလား။ တစ္ခါသာျမင္ဖူးသည့္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏စကားကို
လြယ္လင္႔တကူလက္ခံလိုက္သည့္အတြက္ ျမေသြး မွားသြားမွန္းသိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကိုေတာ႔
ကိုယ္ မညာရက္ႏိုင္ေတာ႔။ ႏွလံုးသားတြင္ တိတ္တခုိးစူးဝင္ေနသည့္ျမွားတစ္ေခ်ာင္းကို ျမေသြး လ်စ္လ်ဴ
မရႈႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိ၏။ အနီးတြင္ရွိသည့္ အေအးဆိုင္ထဲတြင္ သူႏွင္႔ဝင္ထိုင္ျဖစ္ခဲ႔၏။


“ ကိုယ္ ျမေသြးကိုေမ႔လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမေသြးေနာက္ကိုအရိပ္လိုလိုက္ေနခဲ႔တာ၊ ကိုယ္႔
အခ်စ္ကို လက္ခံႏိုင္မလားဟင္ ” 


ရင္ခုန္သံကိုထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ျမေသြး ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိ၏။ အိုင္တီေခတ္တြင္ ျမေသြးနာမည္ကို သူသိေနသည္က
 အထူးအဆန္းတစ္ခုလို႔မထင္မိေတာ႔။ သူ႔စကားလံုးမ်ားက ကၽြန္မနားထဲေဖ်ာက္ရခက္ေန၏။ ကၽြန္မ အခ်စ္
ရူးရူးေနခဲ႔  သည္မွာ ဆိုင္ထဲအထိလိုက္ၿပီးရည္းစားစကားေျပာခံရသည္ဟုလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။
 အခုမွေတြ႔သည့္ လူ တစ္ေယာက္ကို ယံုသင္႔မယံုသင္႔ဆိုတာလည္း ခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ႏွလံုးသား၏ကြက္
လပ္တစ္ခုကို ျဖည့္စြက္ရန္ အသင္႔ျဖစ္ေနခဲ႔၏။


“ ကိုယ္႔အခ်စ္ကိုလက္ခံေပးပါလား ျမေသြးရယ္ ” 


ဒီတစ္ခါေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္က ႏွလံုးသား၏ဆႏၵအတြက္ ျမေသြး လိုလိုလားလားလက္ခံခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။
မိန္းကေလးသဘာဝ ရွက္တာေလးရွိေပမယ္႔ ႏွလံုးသားကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ႔။ အညွာလြယ္လြန္းသည္ဟု
လည္း မျမင္မိေတာ႔။ ခ်စ္တာကို ခ်စ္တာဟု ရိုးရိုးေလးပင္ခံစားခဲ႔၏။ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္
 ျမေသြး အား အထင္ေသးရိပ္တို႔ရွိမေနပါ။ လမ္းတစ္ခုမွာေတြ႔ၿပီး ရည္းစားေတြျဖစ္သြားၾကသည္မွာ ေရွးေရွး
တုန္းကရိုးရိုးပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ျမေသြး အတြက္ေတာ႔ ဆန္းၾကယ္သည့္အိပ္မက္တစ္ခု
မက္ခြင္႔ရခဲ႔ေလသည္။


ထိုေန႔က သူႏွင္႔ဘတ္စ္ကားအတူစီးရသည္မွာ ပို၍အဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟုထင္မိ၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔သာ
 ေရာက္ဖူးသည့္ပန္းၿခံကိုလည္း သူႏွင္႔အတူသြားခဲ႔၏။ သူက ျမေသြးထက္ ေလးႏွစ္ႀကီးသည္မို႔ ျမေသြးကို
 သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္၏။ ျမေသြးလည္း သူ႔အေပၚအားကိုးတြယ္တာလြန္းခဲ႔၏။


ျမေသြးတို႔၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းနည္းနည္းၾကာျမင္႔လာေသာအခါ သူ႔အေပၚ ခ်စ္စိတ္သာမက ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုး
ထား မႈတို႔လည္းတိုးလာရ၏။ အရင္ကလို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဗယ္လင္တိုင္းလည္းလုပ္စရာမလိုေတာ႔ပါ။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔တြင္ သူႏွင္႔အတူျဖတ္သန္းရသည္ကပင္ အဓိပၸါယ္တခ်ဳိ႕ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ႔ရသည္။ သူ အလုပ္
ကိစၥႏွင္႔ ခရီးထြက္သည့္အခါတိုင္း ျမေသြး ျပင္းျပစြာလြမ္းဆြတ္တတ္ခဲ႔သည္။ ခ်စ္မိေတာ႔လည္း ခဏ
ေလးေတာင္ မေဝးခ်င္မိေတာ႔ပါ။ ေနရာတိုင္းတြင္ သူ႔ပံုရိပ္တို႔ကိုသာ ျမင္ေယာင္တမ္းတေနမိသည္ကို
ပိုလြန္းသည္ဟုလည္းမထင္ခ်င္ေတာ႔ေပ။ သူ ခရီးသြားသည့္အခါတိုင္း စာက်က္၍လည္းမရခဲ႔။ သူ႔
အေၾကာင္းေတြသာ ေတြးမိ လာသည္ႏွင္႔အမွ် တခ်ဳိ႕ေသာကိစၥမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈခ်င္လာမိခဲ႔သည္။


အတန္းပ်က္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိမ္တတ္လာသလို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္အခ်ိန္တြင္
မိဘေတြ ကို အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးစံုျပတတ္လာသည္။ အခ်စ္ေၾကာင္႔ လိမ္ညာရသည္ကိုပင္ တစ္မ်ဳိးခံစား
၍ေကာင္းသည္ဟု ျမေသြး ထင္မိခဲ႔ေသး၏။အရင္က စာႏွင္႔သာလံုးခ်ာလိုက္ေနခဲ႔ေသာဦးေႏွာက္ထဲတြင္
သူ႔အေၾကာင္းေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေလးစိုးမိုးလာခဲ႔သည္။ အတန္းထဲတြင္ထိပ္ဆံုးကရပ္တည္ႏိုင္ခဲ႔ေသာပညာ
ေရးကတျဖည္းျဖည္းဆုတ္နစ္လာသည္ကိုေတာ႔ အခ်စ္ေၾကာင္႔ဟု ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္မိေပ။ အခ်စ္ေၾကာင္႔
ရူးသြပ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ေနသည္ကိုပင္ ျမေသြး လိုလိုလားလားလက္ခံ
တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။


(၃)


ဒီေန႔လည္း ျမေသြး အတန္းလစ္ခဲ႔ျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ႔ ေနမေကာင္းခ်င္၍ဟုသာ ဆင္ေျခ
ေပးခဲ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယံုၾကည္ဟန္ေတာ႔မျပ။ ျမေသြး ေျခလွမ္းပ်က္ေနသည္ကို ရိပ္မိ
ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနၾကျပီထင္သည္။ သူ ခရီးသြားရာက ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ၿပီ။ သူႏွင္႔မေတြ႔ျဖစ္သည့္ေန႔ရက္
မ်ားတြင္ ျမေသြး ျပင္းျပစြာ သတိရတမ္းတေနမိခဲ႔ေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာျပခ်င္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးထဲတြင္
ခိုဝင္အလြမ္းေျဖခ်င္သည္။


သူႏွင္႔ျမေသြး ပန္းၿခံထဲတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ တြဲေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ စံုတြဲမ်ား၏ မဖြယ္
မရာ ျပဳမႈကိုျမင္ရေတာ႔ ျမေသြး မ်က္ႏွာပင္လႊဲလိုက္မိ၏။ ရဲတင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဟုေတြးမိသလို စိတ္ထဲမွလည္
း ကဲ႔ရဲ႕ရႈံ႕ခ်သြားမိသည္။ ဤသို႔ေသာေနရာမ်ားက ျမေသြးႏွင္႔ စိမ္းသက္လွပါသည္။ သူႏွင္႔ ပန္းၿခံသို႔ေရာက္
လာခဲ႔သည္မွာလည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ သည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ စံုတြဲမ်ားရွိေနခဲ႔သည္။ ေအးေဆးစြာ
စကားေျပာျခင္းထက္ အျမင္ရိုင္းေသာအျပဳအမူမ်ဳိးကိုျမင္ရသည့္ အတြက္ ျမေသြး ပန္းၿခံထဲမွပင္ထြက္ေျပး
ခ်င္စိတ္ေပါက္လာခဲ႔သည္။


သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ရွိ ခံုတန္းေလးေပၚတြင္ သူႏွင္႔ျမေသြး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူက ခရီးသြားသည့္
အခ်ိန္တြင္ ျမေသြးကို ဘယ္ေလာက္သတိရေၾကာင္းေျပာေနခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမေသြးသည္ သူ႔စကားတို႔ကို
 နားထဲတြင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ ျမေသြးတို႔ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုထင္သြားၾက
မလဲဟု စိုးရိမ္စြာေတြးမိေတာ႔ သူႏွင္႔ခပ္ခြာခြာေလးထိုင္မိခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ သူက ျမေသြး အနားသို႔တိုးလာကာ
လွမ္းေျပာ၏။


“ ျမေသြးကို အရမ္းလြမ္းတာပဲကြာ၊ ျမေသြးနဲ႔ နီးခ်င္လွၿပီ ” 


လိႈက္ေမာတုန္ရီေနသည့္စကားသံအဆံုး သူ႔လက္ေတြက ျမေသြး ပခံုးေပၚခပ္ဖြဖြေလးေရာက္လာခဲ႔သည္။
 ၿပီးေနာက္ တင္းၾကပ္ေသာခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ဳိးျဖင္႔ သူ ေပြ႔ဖက္လာခဲ႔သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင္
႔ ျမေသြး မ်က္ႏွာဆီသို႔ပူးကပ္ လာခဲ႔သည္။ ျမေသြး ေခါင္းထဲတြင္ အခ်က္ေပးသံတို႔ဆူညံစြာ ျမည္ဟည္း
လာခဲ႔သည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္လည္း တျခားေသာ စံုတြဲမ်ားကိုျမင္ေယာင္မိရင္း ရွက္စိတ္တို႔တရိပ္ရိပ္တက္
လာခဲ႔သည္။


“ ကို .. ျမေသြးတို႔စကားေျပာၾကရေအာင္ေနာ္ ” 


နီးကပ္လာသည့္သူ႔မ်က္ႏွာကိုေရွာင္ရွားလိုက္ရင္း ျမေသြး စကားစလိုက္မိသည္။ ျမေသြး စိတ္ထင္၍လား
 မေျပာတတ္ေပ။ သူ႔မ်က္ႏွာပ်က္သြားသလိုထင္လိုက္ရသည္။ သူမ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ႔လည္း ျမေသြး
လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားရျပန္သည္။


“ ေျပာေလ ျမေသြး၊ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမေသြးကိုပဲတစိမ္႔စိမ္႔ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္တယ္ ” 


သူက ျမေသြးလက္ေလးကိုကိုင္၍ လွမ္းေျပာ၏။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ျမေသြး မရုန္းမိေတာ႔ပါ။ လက္ကေလး
ကိုင္ရံု ေလာက္ေတာ႔ ျမေသြး ခြင္႔ျပဳႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ လက္ကိုင္ရံုမွ်ျဖင္႔ ေရာင္႔ရဲေက်နပ္
မသြားခဲ႔ေပ။ ျမေသြးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔ခဲ႔ျပန္သည္။ ျမေသြး ရုန္းလိုက္မိေသာ္လည္း သူက တင္းၾကပ္
စြာေပြ႔ဖက္ထားဆဲပင္။ ရွက္ရြံ႕စိတ္သည္ ျမေသြးတစ္ကိုယ္လံုးသို႔ စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႕လာခဲ႔သည္။


“ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႔ ကို၊ ျမေသြးကိုလႊတ္ပါ ” 


သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ျမေသြး အတင္းရုန္းထြက္လိုက္မိသည္။ ျမေသြး မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္စိတ္ေၾကာင္႔
နီျမန္းေနခဲ႔ သလို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း အလုိမက်ရိပ္တို႔ယွက္သန္းလာခဲ႔သည္။ ျမေသြးက ျမန္မာ
မိန္းကေလးမို႔ ထိန္းသိန္းရမည့္ သိကၡာကိုနားလည္တတ္ဖိုးထား၏။ သူ႔ကို ျမေသြး အရမ္းခ်စ္ရပါသည္။
သို႔ေသာ္ အခ်စ္ႏွင္႔ ဘ၀အၾကား ကြဲျပားမႈမရွိေစရန္  ျမေသြး ဂရုစိုက္ဆင္ျခင္ရေပမည္။


“ ကို .. ျမေသြးတို႔ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္ ” 


ျမေသြး စကားအဆံုး သူ႔မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ႔သည္။ သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားလွ်င္ ျမေသြး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ
ပါသည္။ ၀မ္းလည္းနည္းရသည္။ ဒီတစ္ခါ သူႏွင္႔ ျမေသြးတုိ႔ ပထမဆံုး သေဘာထားကြဲလြဲခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။
သူက ျမေသြးကို စိတ္ဆိုး ေနဟန္တူသည္။ စကားလည္းေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ႔ေပ။ ထိုေန႔က သူႏွင္႔
ေတြ႔ဆံုျခင္းက ျမေသြးအတြက္ မြန္းၾကပ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕အစား၀င္ေရာက္ခဲ႔ရေလသည္။


(၄)


ေခါင္းကိုအေသခါရမ္းကာ လက္မခံသည့္ ျမေသြးကို သူငယ္ခ်င္းေတြကစိတ္ပ်က္သလိုၾကည့္၏။ ျမေသြး
လံုးဝ လက္မခံႏိုင္သည့္ကိစၥတစ္ခုကို လြယ္လင္႔တကူေခါင္းမညိတ္ခ်င္ပါ။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြထင္
သလို လူစားမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္ ပါဟု ျမေသြး လံုးဝတစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္၏။


“ နင့္ကို မယံုလည္းေနေပါ႔လို႔ ျဖစ္သလိုမထားခဲ႔ႏိုင္တာ ငါတို႔က နင္႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ပဲ ျမေသြး၊
သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ လိုရင္လာ မလိုရင္သြားဆိုတဲ႔လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး၊ နင္လည္း ဦးေႏွာက္ရွိတဲ႔
လူသားတစ္ေယာက္ပဲ၊ စဥ္းစားေပါ႔ ” 


မယံုဘူးဆိုၿပီးေခါင္းခါေနသည့္ ျမေသြးရင္ထဲဘယ္ေလာက္ေျဗာင္းဆန္ေနၿပီလဲဆိုတာ ျမေသြး အသိဆံုး။
မယံုႏိုင္ျခင္းထက္ မယံုရဲျခင္းက ပို၍အေလးသာေန၏။ အခုတေလာ သူႏွင္႔မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ္ရက္
ေလာက္ရွိခဲ႔ၿပီ။ ျမေသြးႏွင္႔ ပန္းၿခံတြင္ ဆံုခဲ႔ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူက ျမေသြးကုိ ေရွာင္ေနခဲ႔၏။ သူ႔စိတ္ထဲ
တြင္ ျမေသြးကို မည္သို႔ သေဘာထားသည္မသိ။ သူ႔အလိုကိုမလိုက္ျခင္းအတြက္ ျမေသြးကို စိတ္ခုေနျခင္း
လည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမေသြးကေတာ႔ သူ႔ကိုခ်စ္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာခဲ႔
သည့္တိုင္ ျမေသြး သူ႔အတြက္ ကာကြယ္ေပးမိေန ဆဲျဖစ္သည္။


“ ကိုကအဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး ႏွင္း၊ ကုိက ငါ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တာ ” 


“ နင္ရူးေနၿပီ ျမေသြး၊ နင္ အဲဒီလိုမိုက္တြင္းနက္လိုက္ရင္ ဆံုးရံႈးရမွာက နင္႔ဘဝတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး ” 


ျမေသြး ရူးေနၿပီတဲ႔။ တကယ္လည္း ျမေသြး ရူးသြားခ်င္ခဲ႔သည္။ အခ်စ္ကလြဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္
 ျမေသြး ရူးသြပ္ေနခဲ႔ၿပီ။ မ်က္ကန္းတေစ ၦမေၾကာက္ဆိုတဲ႔စကားအတိုင္း ျမေသြး မ်က္လံုးအစံုကန္းသြားခဲ႔
လွ်င္ အေကာင္း သား။ ပိုးဖလံလို မီးကိုတိုးဖို႔အသင္႔ရွိေနခဲ႔သည့္ ျမေသြးကိုၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက
မခ်င္႔မရဲ႕အံႀကိတ္၏။


“ နင္ အဲဒီလိုလုပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္ ျမေသြး၊ နင္ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ရမွာ ” 


“ ငါ မယံုဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီပဲ ႏွင္း၊ ကိုကအဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုက ငါ႔အေပၚ ဒီလိုလုပ္
ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး ” 


ဟြန္းခနဲမဲ႔က်သြားသည့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၏မ်က္ႏွာက သေရာ္လိုသည့္အမူအရာမဟုတ္မွန္းသိ၏။
တစ္ခုခု ကိုပိုင္ႏိုင္စြာသိထားသည့္အတြက္ သနားသလိုမ်ဳိး။


“ နင္ ဆက္ၿပီးေတြေဝမေနနဲ႔ေတာ႔ ျမေသြး၊ နင္ ယံုေအာင္ငါတုိ႔ သက္ေသျပမယ္၊ နင္ ကိုယ္တိုင္
လက္ေတြ႔ျမင္ၿပီး လို႔မွတားမရရင္ေတာ႔ နင္႔ေလာက္မိုက္ၿပီး ရူးတဲ႔သူ ကမာၻမွာရွိေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး ”


ႏွင္းက ျမေသြးလက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚ၏။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ျမေသြး ၿငိမ္သက္စြာပင္လိုက္လာခဲ႔၏။
တကၠစီေပၚ တက္လိုက္သည္အထိ ျမေသြး စိတ္ေတြကေဆာက္တည္ရာမရပ်ံ႕လြင္႔ေနဆဲျဖစ္၏။
ျမေသြး မ်က္လံုးအစံုကိုပိတ္ကာ အေတြးေပါင္းစံု နယ္ခ်ဲ႕ရင္းပါလာခဲ႔၏။ ကားက တသိမ္႔သိမ္႔ထိုး
ရပ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ျမေသြး မ်က္လံုးမဖြင္႔မိေသးေပ။


“ နင္ၾကည့္လိုက္ ျမေသြး ” 


ႏွင္း၏အသံက ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္လြန္းသည့္အသံမ်ဳိး။ ျမေသြး မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ ျမေသြး
သာ မရူးေသး ဘူးဆိုလွ်င္ ထိုျမင္ကြင္းကအမွန္တရားတစ္ခုမွန္းလက္ခံႏုိင္၏။ အခုေတာ႔ ထို
အမွန္တရားကိုလက္မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျမေသြး ရူးသြပ္သြားခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရား
တစ္ခုကို ျမေသြး ရင္ဆိုင္လက္ခံလိုက္ရေလသည္။


 “ နင္ ျမင္ၿပီေနာ္ ျမေသြး၊ အၿမဲခရီးသြားေနတတ္တဲ႔ နင္႔ခ်စ္သူက သူ႔သားသူမိန္းမနဲ႔ေပ်ာ္ေနတဲ႔
အခ်ိန္မွာ နင္ ခံစားေနခဲ႔ရတာတန္သလား ” 


“ ေတာ္ပါေတာ႔ ႏွင္းရယ္၊ ဒီကေနေဝးရာကိုထြက္သြားပါရေစေတာ႔ ” 


ကားေလးက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင္႔ျပန္လည္ထြက္ခြာလာသည္အထိ ထိုျမင္ကြင္းကသူမအာရံုထဲကပ္ၿငိပါလာ
ခဲ႔၏။ သူသည္ ျမေသြးကို ပိရိေသသပ္စြာပင္ လွလွပပလွည့္စားခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ျမေသြးကို
 အထင္ေသးရက္ခဲ႔သည္။ ျမေသြးကို ၾကည့္ၿပီး လိုက္လွ်င္ရႏိုင္သည္ဟု သတ္မွတ္ခဲ႔သည္ထင္၏။
သူထင္ခဲ႔သလိုလည္း ျမေသြး ခဏေလးႏွင္႔ သူ႔ကိုတိမ္းညြတ္မိခဲ႔ သည္ကိုးေလ။ အတိတ္ေန႔ရက္ကို
ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရွက္ရြံ႕ျခင္းကတားဆီးမရလွိမ္႔၀င္လာခဲ႔ရသည္။


အိမ္ေထာင္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ခ်စ္မိခဲ႔ပါသည့္ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ျမေသြး လိပ္ျပာလန္႔မိ၏။
ႏွလံုးသားကို ဦးစားေပးၿပီး ခ်စ္၍ခ်စ္ခဲ႔သည့္ ျမေသြး အတြက္ ရရွိခဲ႔သည့္ဒဏ္ေၾကးကမ်ားလြန္း
သည္ဟုမထင္မိေတာ႔ပါ။ ပြင္႔လင္းလြန္း ခဲ႔သည့္ ျမေသြး၏ အျပစ္လည္းပါခဲ႔၏။ ဒီေန႔ေတာ႔ ျမေသြး
၏မိုက္မဲမႈအတြက္ အားရေအာင္ငိုလိုက္ဦးမည္။ ေနာက္ဆို ထိုအတြက္ ျမေသြး ဘယ္ေတာ႔မွငိုမည္
မဟုတ္ေတာ႔ပါ။ သူႏွင္႔ေတြ႔ခဲ႔သည့္အတိတ္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ျမေသြးအတြက္တေစ ၦေျခာက္သည့္
ေန႔ရက္မ်ားျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ တေစ ၦေျခာက္မခံရေအာင္သာ ျမေသြး သတိထားရပါမည္။


                                                                 ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔

အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕၀ဲဂယက္


 (၁)

“ အမယ္ေလးဟယ္ .. ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုတာမ်ား တကယ္ကိုအံ႔ၾသစရာေကာင္းတာဟဲ႔၊ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ် အားလံုး
သေဘာက်ပဲ ”  


မိေခ်ာက သူ႔ေရွ႕မွာရွိေနတဲ႔ ရြာသူ ရြာသားေတြကို မေမာႏုိင္မပန္းႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပလုိ႔ေနတယ္။ မိေခ်ာက မေန႔ကမွ ၿမိဳ႕က
ျပန္ေရာက္လာတာ။ ဒီေတာ႔ ရြာမွာရွိေနတဲ႔ ပ်ဳိပ်ဳိ အိုအိုလူေပါင္းစံု မိေခ်ာတို႔အိမ္ကိုစုၿပံဳၿပီးေရာက္လာၾကတယ္။ မိေခ်ာရဲ႕
အေမေဒၚတင့္ကလည္း ထန္းလ်က္ခဲနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ခ်ေပးထားတယ္။ ရြာကလူေတြလည္း ထန္းလ်က္ခဲကိုစားရင္း
 ၿမိဳ႕ သူတစ္ေယာက္လို လွလွပပျဖစ္လာတဲ႔ မိေခ်ာကို အားက်သလိုၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိေခ်ာ ေျပာျပတဲ႔ ၿမိဳ႕ကအေတြ႕အႀကံဳ
 ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနၾကတယ္။ မိေခ်ာ ၿမိဳ႕ကိုသြားလိုက္တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီပဲ။ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ
မိေခ်ာ တစ္ခါမွ ရြာကိုျပန္မလာခဲ႔ဘူး။ တစ္လတစ္ခါ အေမ႔အတြက္ အသံုးစရိတ္ေတြပို႕ေပးလိုက္တာပဲ။ ငါးႏွစ္ျပည့္မွပဲ
ရြာကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။


“ ၿမဳိ႕က တိုက္ႀကီးေတြဆိုရင္ အရမ္းလွတာဟဲ႔၊ ေရခ်ဳိးခန္းဆိုရင္လည္း ဒီအခန္းႀကီးေလာက္ရွိတာ ”  


“ ဟယ္ အႀကီးႀကီးပဲေနာ္ ”  


“ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဟဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲက ပရိေဘာဂေတြဆိုရင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတာပဲ၊ ႏိုင္ငံျခားကလာတာေလ၊
သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေပးရတာ ”  


“ ဒီခံုထက္လွလား မမေခ်ာ ”  


ငတူးက သူထုိင္ေနတဲ႔ ေခြးေျခပုထိုင္ခံုေလးကိုလွမ္းျပတယ္။ မိေခ်ာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ၿမဳိ႕ႀကီး
ျပႀကီးနဲ႔ေဝးတဲ႔ ေတာရြာဆိုေတာ႔လည္း ဒီေလာက္ေတာ႔ရွိမွာေပါ႔ေလ။


“ ဒီလို ခံုမ်ဳိးေတြဆို ၿမဳိ႕ကအမိႈက္ပံုမွာေတာင္မရွိဘူး ငတူးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ေကာင္ကို သိန္းခ်ီေပးၿပီးဝယ္ေမြး
ၾကတာ ”  


“ ဟင္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ငတူး ေမြးထားတဲ႔ေခြးေလးမဲဒံုးကို သြားေရာင္းရမယ္၊ ဒါဆိုပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရမွာေပါ႔ေနာ္ ”  


ငတူး စကားကုိၾကားၿပီး မိေခ်ာ ရယ္လိုက္မိတယ္။ ၿမဳိ႕ကလူေတြသာ ငတူးရဲ႕ေခြးကိုျမင္ရင္ ၿခံထဲကိုေတာင္ အဝင္ ခံမွာ
မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ငတူးက မသိ။


“ ဒီလို ေခြးေတြဆို အလကားေပးတာေတာင္မယူဘူး ငတူးရဲ႕၊ ဟုိေခြးေတြက ႏိုင္ငံျခားမ်ဳိး သန္႔သန္႔ေလးေတြ ၊ အစာစား
တာေတာင္ လူေတြထက္ပိုဂရုစိုက္ရေသးတယ္၊ ေရလည္းခ်ဳိးေပးရေသးတယ္၊ အိပ္ယာေပၚမွာလည္း ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး
သိပ္ရတယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးခန္းလည္းျပရေသးတယ္ ”  


“ အားက်လိုက္တာဟယ္ ”  


မိေခ်ာနဲ႔ အနီးဆံုးမွာထိုင္ေနတဲ႔ တင္တင္က လွမ္းေျပာတယ္။ အားက်မယ္ဆိုလည္း အားက်စရာပါပဲ။ ရြာမွာဆို တစ္ေန႔
လံုးအလုပ္လုပ္ၿပီး ညေနက်မွနားရတာ။ စားရတာကလည္း ငပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ။ ဒီထက္မပို။ ေငြရႊင္တဲ႔သူေတြပဲ အသား
 ငါးစားႏုိင္ၾကတာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ေတြဖိလုပ္ၿပီး ဖ်ားနာလာေတာ႔ ေဆးၿမီးတိုေလးေတြနဲ႔ပဲၿပီးရရွာတာ။ ဒီေတာ႔
ၿမဳိ႕က ေခြးေတြရဲ႕ဘဝကပဲ ကံေကာင္းသလိုလို။


“ ၿပီးေတာ႔ ေျပာရဦးမယ္သိလား ၊ အခုၿမဳိ႕မွာ အင္တာနက္ေခတ္စားေနတယ္ဟဲ႔ ”  


“ အင္တာနက္ဆိုတာ အာဒါလြတ္ဥလိုပဲစားေကာင္းလားဟင္  ”  


“ ငပိရည္နဲ႔ တို႕စားရတာပါဟဲ႔၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ မိေခ်ာ ”  


အင္တာနက္ကိစၥက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပ်ံ႕သြားတယ္။ ေျပာလိုက္သမွ်လည္း တလြဲေတြခ်ည္း။
ဒီေတာ႔ မိေခ်ာ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ရေတာ႔တယ္။


“ အင္တာနက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူးဟဲ႔၊ ၾကည့္စရာ၊ အင္တာနက္ထဲကေန ကမာၻမွာျဖစ္ျပက္ေနတာေတြကို သိႏိုင္
တယ္ဟဲ႔၊ ၿပီးေတာ႔ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းေတြ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြလည္းၾကည့္လို႔ရေသးတယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ အီးေမးလ္ ပို႔လို႔လည္းရတယ္ ”  


“ အီးေမးက နံလားဟင္ ”  


မိေခ်ာ ခြိခနဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ ငတူးဟာေလ .. မန္းေလ ၿပဲေလပဲ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အီးေမးလ္က နံလားတဲ႔။


“ အီးေမးလ္က မနံပါဘူးဟဲ႔၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စာပို႔ၾကတာ  ”  


“ သိပါဘူးေလ ”  


ငတူးက မဲ႔တဲ႔တဲ႔ေလးနဲ႔ ဆိုရွာတယ္။


“ ငါအလုပ္လုပ္တဲ႔အိမ္က မမေလးဆိုရင္ ေန႔တိုင္းအင္တာနက္ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ခ်က္တင္ထုိင္တာလည္း
အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာပဲ သိလား  ” 


“ ဘယ္လို ခ်စ္တီး ဟုတ္လား၊ နင္က ခ်စ္တီးနဲ႔ထုိင္တာကို စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ငါေတာ႔ ခ်စ္တီးေတြကိုအရမ္းရြံတာပဲ၊
အဲဒီ ခ်စ္တီးေတြက တို႔လိုလယ္သမားေတြအေပၚမွာ အႏိုင္က်င္႔အျမတ္ထုတ္ၾကတာကိုၾကားဖူးတယ္သိလား၊ ဒါကို
ေတာင္ နင္က ခ်စ္တီးနဲ႕အတူတူထိုင္ေနေသးတယ္ .. အံ႔ေရာ ”  


ရုတ္တရက္ မက်င္ႏြဲ႕ထေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေၾကာင့္ မိေခ်ာ မ်က္လံုးျပဴးသြားရေတာ႔တယ္။


“ မိေခ်ာ ညည္းၿမဳိ႕တက္ၿပီး ခ်စ္တီးေတြနဲ႔ ထိုင္ေနတယ္ေပါ႔ ဟုတ္လား ၊ ကဲဟယ္ ..”  


အေမ႔ရဲ႕ လက္က ျမန္မွျမန္။ မိေခ်ာ ေခါင္းကို ေခါက္လိုက္တာမ်ား အီစလံကိုေဝသြားေတာ႔တယ္။ ၿမဳိ႕မွာတြင္က်ယ္ေနတဲ႔
ခ်က္တင္ဆိုတာ မိေခ်ာတို႔ရြာမွာေတာ႔ အထင္လြဲလို႔ေကာင္းတုန္း။ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကတုန္း။


“ အေမကတို႔က စကားကိုမွ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ၾကဘဲ၊ ခ်က္တင္ထိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
အျပန္အလွန္စာနဲ႔ဆက္သြယ္ၾကတာ ”


“ အဲဒီလိုဆက္သြယ္ရင္ ဘာျဖစ္တံုးဟဲ႔ ”  


“ ကံေကာင္းရင္ လင္ေတာင္ရႏိုင္ေသးတယ္တဲ႔ .. ဟိ၊ အဲဒီလိုဆက္သြယ္ၾကၿပီး အျပင္မွာကြိသြားၾကတာအမ်ားႀကီး
ရွိတယ္ ”  


“ ဟယ္ .. တကယ္ ”  


မိေခ်ာက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ေျပာေတာ႔ တအံ႔တၾသျဖစ္သြားၾကေရာ။ ရြာကအပ်ဳိႀကီးေတြဆို မိေခ်ာစကားကို ၾကားၿပီး စိတ္ဝင္
တစားေရွ႕တုိးလာၾကတယ္။ အေရွ႕မွာေနရာယူထားၾကတဲ႔ ကေလးေတြက အလိုလိုအေနာက္ကိုေရာက္သြားတယ္။
အပ်ဳိႀကီး ေတြက အေရွ႕ကိုေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔လည္း လြတ္ခ်င္ကၽြတ္ခ်င္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ 


“ ဟယ္ ခ်စ္တီးက အဲဒီေလာက္ေတာင္စြမ္းလား ”  


“ ခ်စ္တီးမဟုတ္ပါဘူး မက်င္ႏြဲ႕ရဲ႕၊ ခ်က္တင္ပါဆို ”  


“ ေအးဟယ္ ထားပါေတာ႔၊ ဆက္ေျပာစမး္ပါဦး အဲဒီအေၾကာင္း ”  


လင္ေတာင္ရႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္ခ်ဳိ႕အပ်ဳိႀကီးမက်င္ႏြဲ႕တို႕က စိတ္မဝင္စားရွာဘူးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ၿပီး မ်က္လံုး
အျပဴးသားနဲ႔ကို လွမ္းေမးရွာတယ္။


“ အဲဒီ ခ်က္တင္ထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေျပာၾက၊ အျပင္မွာခ်ိန္းၾကနဲ႔၊ ကြိသြားၾကတဲ႔သူေတြေတာင္
အမ်ားႀကီးပဲ မက်င္ႏြဲ႔ရဲ႕ ”  


“ ဟယ္ အံ႔ၾသစရာပဲ၊ ဒီေလာက္စြမ္းတဲ႔ ခ်စ္တီးကို တစ္ခါတည္းေခၚလာခဲ႔မွေပါ႔ မိေခ်ာရယ္၊ ငါ႔အိမ္မွာေခၚထားမွာ 
ေပါ႔၊ ေနာက္တစ္ခါ နင္ ၿမဳိ႕တက္ရင္ ငါလည္းလိုက္မယ္ဟဲ႔ ”  


“ အင္းပါ သြားရင္ေခၚသြားပါ႔မယ္ ”  


“ ငါလည္းလိုက္မယ္ေနာ္ မိေခ်ာ ”  


“ ငါလည္းစာရင္းေပးတယ္ဟဲ႔ ”  


“ တို႔ကိုလည္းေခၚပါဟယ္ .. ေနာ္.. ”  


မိေခ်ာ ေခါင္းညိတ္ရင္း က်ိတ္ၿပီးၿပံဳးလိုက္တယ္။ မိေခ်ာ လိုခ်င္တဲ႔ အကြက္ထဲကို ေရာက္လာၾကၿပီ။ အစကတည္းက
 မိေခ်ာ ထင္ၿပီးသားပါ။ ရိုးသားႏုံအလွတဲ႔ ေတာသူေတာင္သြားေတြကို ဘယ္လို ဆြယ္တရားေဟာရမယ္ဆိုတာ။


“ ကဲ .. ကဲ ဆူညံမေနၾကနဲ႔ ၊ မနက္ျဖန္မွ စာရင္းေကာက္မယ္၊ လိုက္ခ်င္တဲ႔သူေတြ မနက္ျဖန္စာရင္းလာေပးၾက ..
ဟုတ္ၿပီလား ”  


အဲဒီေတာ႔မွ လူအုပ္ႀကီးက တရွဲရွဲျပန္သြားလိုက္ၾကတာ မိေခ်ာတို႕အိမ္ႀကီး ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါေရာလား။


(၂)


ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မိေခ်ာအိမ္ေရွ႕ကို ရြာသူအပ်ဳိေခ်ာေလးေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာေတာ႔တယ္။
သူတို႔ခမ်ာ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးကိုသြားခ်င္ရွာလို႔ အိပ္လို႔ေတာင္ေပ်ာ္ရဲ႕လားမသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိေခ်ာတုန္းကလည္း
 တစ္ည လံုးအိမ္မေပ်ာ္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ရေသးတာပဲေလ။


“ မိေခ်ာ စာရင္းေပးရေတာ႔မလားဟဲ႔ ”  


ခင္ရီက မိေခ်ာကိုလွမ္းေမးတယ္။ ခင္ရီဆိုတာ ရြာမွာ မုဆိုးမအေမအိုကိုလုပ္ေကၽြးေနတဲ႔ သူ။ မိန္းမသားတန္မဲ႔ ေနပူ
 မေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ေနရွာေပမဲ႔ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားေအာက္က ခင္ရီရဲ႕အလွက ထင္ထင္ရွားရွားရွိေန
ဆဲပဲ။


“ နင္ကၿမဳိ႕ကိုလိုက္မလို႔ဆိုေတာ႔ နင္႔အေမကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ခင္ရီရဲ႕ ”  


မိေခ်ာစကားေၾကာင့္ ခင္ရီ မ်က္လံုးေလးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔တက္လာတယ္။ ၿပီးမွ ေလသံေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးနဲ႔ ဆိုရွာ
 တယ္။


“ အေမ႔ကို ေဒၚတီးတီးနဲ႔အပ္ခဲ႔မွာ၊ ဟိုမွာအလုပ္အဆင္ေျပရင္ အေမ႔ဆီ ပိုက္ဆံပို႔ေပးမွာေပါ႔၊ ေဒၚတီးတီးအတြက္လည္း
 ပို႔ေပးမွာပါ ”  


“ ကဲ ထားလိုက္ပါေတာ႔ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေရာ ”  


“ ငါလိုက္မယ္ မိေခ်ာ ”  


အသားျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ပန္းႏုက အားတက္သေရာလွမ္းေအာ္တယ္။ ပန္းႏုက ရြာမွာဆို
တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနႏုိင္တဲ႔သူေတြပါ။ အကိုျဖစ္သူရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ မေၾကာင့္မက်ေနႏိုင္တဲ႔ ပန္းႏုက
 ၿမဳိ႕ကို သြားခ်င္သတဲ႔။


“ နင့္ အစ္ကိုက ခြင့္ျပဳရဲ႕လား ”  


“ အစ္ကိုက မသြားရဘူးတဲ႔၊ ငါက မသြားခိုင္းရင္ ရြာေနာက္ကေရကန္ထဲခုန္ခ်မွာလို႔ေျပာမွ ခြင့္ျပဳတာဟ ”  


ဒီလိုနဲ႔ မိခ်ာကိုစာရင္းေပးလိုက္ၾကတာ အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိသြားေတာ႔တယ္။ မိသားစုေတြက ခြင့္ျပဳတဲ႔
သူ ေတြရွိသလို ခြင့္မျပဳလို႔ နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီးလိုက္ၾကတဲ႔သူေတြလည္းရွိတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုကို ေဆးကုဖုိ႔အတြက္၊
 ဒုကၡိတ အေဖ ေဆးကုဖို႔အတြက္၊ သားေလး ရွင္ျပဳဖို႔ ပိုက္ဆံရွာခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စာရင္းလာ
ေပးၾကတယ္။


“ ကဲ ဒီမွာစာရင္းေပးထားတဲ႔လူေတြအကုန္လုိက္ၾကမွာလား ”  


“ လိုက္မယ္ ”  


“ ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆိုနင္တို႔ၿမဳိ႕မွာဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာသိလား ”  


“ ဟင္႔အင္း ”  


ရိုးသားႏုံအလွတဲ႔ ရြာသူေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မိေခ်ာဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္ ပိုက္ဆံရွာမယ္ဆိုတာ
ကလြဲၿပီး အႏ ၱရာယ္ဆိုတာကိုေၾကာက္ရမွန္းမသိၾကတဲ႔အတြက္ ရင္ေလးသြားမိတယ္။


“ ဒါဆိုရင္ သိေအာင္ေျပာျပမယ္၊ ၿမဳိ႕မွာ တို႔လိုပညာမတတ္တဲ႔ ေတာသူေတြအတြက္ အလုပ္ဆိုတာတစ္မ်ဳိးပဲရွိ
တယ္၊ အဲဒီအလုပ္က အိမ္ေဖာ္အလုပ္ပဲ ”


မိေခ်ာရဲ႕စကားေၾကာင့္ ၿမဳိကိုသြားခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြ တခဏေတာ႔ ေတြေဝသြားၾကတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔
သက္ျပင္းခ်သံေတြထြက္လာၾကတယ္။ 


“ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ မိေခ်ာရယ္၊ ရတဲ႔အလုပ္ပဲလုပ္ရမွာေပါ႔ ”  


ခင္ရီက လွမ္းေျပာတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုအတြက္ ေဆးကုဖို႔ေငြလိုေနတဲ႔ ခင္ရီက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာလံုးလုပ္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႔ပံုေပၚတယ္။


“ ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆို နင္တို႔ကို ငါၿမဳိ႕ကိုသြားတုန္းက ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြေျပာျပမယ္၊ အဲဒါကိုနားေထာင္
ျပီးမွ နင္တို႔ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ႔ ”  


အားလံုးက မိေခ်ာရဲ႕စကားကို စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနခဲ႔ၾကတယ္။


“ ငါ ၿမဳိ႕ကို စေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔တိုက္ႀကီးထဲမွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ရတယ္၊ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက
ေမာက္မာလွသလို အိမ္ရွင္လူႀကီးကလည္း ငါ႔ကိုအမဲေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္းေနခဲ႔တယ္၊ ဒါကို အစက ငါမသိခဲ႔ဘူး၊
 တစ္ေန႔ ေတာ႔ အိမ္ရွင္လူႀကီးက သူ႕မိန္းမ မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ငါ႔အခန္းထဲကို ဝင္လာခဲ႔တယ္၊ အဆီျပန္ေနတဲ႔
မ်က္ႏွာႀကီးက ဘီလူး သဘက္လို ေၾကာက္စရာႀကီး၊ ငါလည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အခန္းေတာင့္မွာရွိေနတဲ႔
သနပ္ခါးတံုးနဲ႔ အိမ္ရွင္လူႀကီးရဲ႕ ေခါင္းကိုရိုက္ခြဲၿပီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ႔ဘဝေရတိမ္မနစ္ခဲ႔ရတာ ” 


မိေခ်ာရဲ႕စကားေၾကာင့္ နားေထာင္ေနၾကတဲ႔သူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတာေတာ႔အမွန္။ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ
အေၾကာက္တရားနည္းနည္းေတာ႔ ကိန္းဝပ္ေနၾကၿပီထင္ရဲ႕။


 “ ဘယ္လိုလဲ ၿမဳိ႕ကိုသြားခ်င္ၾကေသးလား ”  


“ ဒါကေတာ႔ အိမ္ရွင္မေကာင္းလို႔ပါ၊ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ”  


ဒါက ခင္ရီ ႏႈတ္ကထြက္လာတဲ႔ စကား။ ေငြေၾကးအဆင္ေျပမႈဆိုတဲ႔အသိတစ္ခုက ခင္ရီရဲ႕အေၾကာက္တရားေတြကို
လႊမ္းမိုးထားတယ္။


“ အိမ္ရွင္မေကာင္းလို႔ပဲထားလိုက္ပါေတာ႔၊ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပမယ္၊ ငါ အဲဒီအိမ္ကေနထြက္
သြားေတာ႔ စိတ္သေဘာထားျပည့္ဝတဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ ငါ႔ကို သူ႔အိမ္ေခၚသြား
ခဲ႔တယ္၊ ဒီိလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ မိန္းမႀကီးဖုန္းေျပာေနတာကို ငါၾကားခဲ႔ရတယ္၊ ငါ႔ကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံပို႔ဖို႔တဲ႔ေလ၊ အဲဒီ
မိန္းမႀကီးဟာ လူကုန္ ကူးတဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ငါတို႔လို ရိုးသားႏုံအတဲ႔ေတာသူေတြကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံေရာင္း
စားေနတဲ႔ မိန္းမႀကီးပဲ၊ ဒီအေၾကာင္း ကိုသိၿပီး ငါေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ႔ဘဝ
မပ်က္ခဲ႔တာ ”  


“ ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ ”


ပန္းႏုက ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ဆုိရွာတယ္။


“ ဒီထက္ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာရွိေသးတယ္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းခိုကိုးရာမဲ႔ေနတုန္း စိတ္သေဘာထား
ျပည့္ဝ တဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ဆံုတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ လူေတြကို ငါမယံုေတာ႔ဘူး၊ ရြာကိုပဲ ျပန္ခ်င္ေနခဲ႔
တယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ငါ႔မွာ ရြာျပန္စရိတ္မရွိလို႔ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အလုပ္ကိုလက္ခံခဲ႔တယ္ ”


“ ဘာအလုပ္လဲဟင္ မိေခ်ာ ”


မက်င္ႏြဲ႔က အလ်င္စလို ဝင္ေမးလိုက္တယ္။


“ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကားတိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းလႈပ္ရွားလို႔မရေတာ႔တဲ႔ အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္အဘိုးႀကီး
ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတဲ႔အလုပ္ေပါ႔၊ မနက္မိုးလင္းကတည္းက မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ အဘိုးႀကီးရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြကို
လုပ္ေပးရတယ္၊ ဒီတစ္ခါလုပ္ရတဲ႔အလုပ္က အေကာင္းဆံုးအလုပ္ပဲ၊ လစာလည္းမ်ားမ်ားရသလို သူတို႔စား
သလိုစားရတယ္၊ အေမ႔ဆီကို လည္း ပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္ခဲ႔တယ္၊ လစာမဟုတ္ပဲ မုန္႔ဖိုးေပးတာေတြကိုလည္း စုထား
ႏုိင္ခဲ႔တယ္ ”


“ ေကာင္းသားပဲေနာ္၊ ငါလည္း အဲဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးလိုခ်င္လိုက္တာ ”


ခင္ရီက အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။


“ ငါဟာ ဒီအလုပ္မွာပဲၿမဲေနခဲ႔တယ္၊ ကိုယ္ရဲ႕အလုပ္ရွင္အဘိုးႀကီးကိုလည္း မိဘလိုျပဳစုခဲ႔တယ္၊ ေန႔တုိင္းေလ႔က်င္႔ခန္း
 မွန္မွန္လုပ္ေပးတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ကာလမွာ အဘုိးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးသက္သာလာတယ္၊ တစ္ေန႔
ေတာ႔ ငါအိပ္ေနတုန္း ေျခသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ငါ႔အခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ႔ အဘိုးႀကီးကိုေတြ႔လိုက္တယ္၊ အဘိုး
ႀကီးဟာ လူေကာင္းအတိုင္းလႈပ္ရွားလို႔ရေနခဲ႔ၿပီ၊ ဒါကို ငါမသိခဲ႔ဘူး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုမတရားႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔အဘိုးႀကီး
ကို အနားမွာရွိ တဲ႔ တုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္၊ ငါ႔မွာ စုထားတဲ႔ပိုက္ဆံရွိေနၿပီမို႔ ရြာကိုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ႔တာပဲ ”


“ ဟယ္ .. ယုတ္မာလုိက္တာေနာ္ ”


“ ငါေတာ႔ ၿမဳိ႕ကိုမလိုက္ေတာ႔ဘူး ”


“ ငါလည္းမလိုက္ေတာ႔ဘူးေနာ္ ”


မိေခ်ာရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ၿမဳိ႕ကိုလိုက္ခ်င္ၾကတဲ႔သူတစ္ေယာက္မွမရွိၾကေတာ႔ဘူး။ မိေခ်ာ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ရိုးသာ
း ႏံုအလွတဲ႔ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ကို အလင္းပြင့္ေစခဲ႔ၿပီပဲ။


“ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္အဆိုေတာ္ဘဝေရာက္ရသူေတြ၊ ေရာင္းစားခံရလို႔ ဘဝပ်က္ခဲ႔
တဲ႔ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ တို႔ရြာမွာ ေကာက္စိုက္၊ ပဲေကာက္၊ ပဲေရြး တဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္တာပဲ အႏ ၱရာယ္
ကင္းကင္း စိတ္သန္႔သန္႔ေနရေသးတယ္၊ ၿမဳိ႕မွာဆို သားေကာင္ေခ်ာင္းေနတဲ႔ မုဆိုးေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ တို႔ရဲ႕
ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ၾကတဲ႔ လမ္းေဟာင္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတာက ငါတို႔အတြက္
အႏ ၱရာယ္ကင္းပါတယ္ ”


“ ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ငါတို႔ေတာ႔ ရြာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေတာ႔မယ္ ”


“ ဟုတ္တယ္ .. တို႔ရြာမွာပဲ ေဘးကင္းကင္းနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေတာ႔မယ္၊ လမ္းသစ္ေဖာက္မိလို႔ မိေခ်ာေတာင္
ဘဝပ်က္ ေတာ႔မလိုျဖစ္ခဲ႔ရေသးတာပဲ ”


 “ သြားေတာ႔မယ္ မိေခ်ာ၊ ၿမဳိ႕ကိုမလိုက္ေတာ႔ဘူး၊ ရြာမွာပဲ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ပဲေကာက္ လုပ္ေတာ႔မယ္၊
ဒါက အႏ ၱရာယ္ ကင္းတယ္ဟ ”


လမ္းေဟာင္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔ ထြက္သြားတဲ႔သူေတြ မ်က္စိေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အထိ မိေခ်ာ
 ၾကည့္ေနမိတယ္။ မိေခ်ာရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ႔ ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ေလးဝဲခိုလို႔။ တကယ္ဆို ၿမိဳ႕မွာ မိေခ်ာ
အႏ ၱရာယ္မႀကံဳ ခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလုိအႏၱရာယ္ေတြ တကယ္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ႔ မိေခ်ာ သိခဲ႔ရတယ္။
လစဥ္ထုတ္မႈခင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ မရိုးႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပြားေနတဲ႔မႈခင္းသတင္းေတြက ေဝဆာလို႔။ မိေခ်ာတို႔လို႔
ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုတာ မလည္မဝယ္နဲ႔။ ၿမဳိ႕ေရာက္လို႔ မုဆိုးေတြနဲ႔မေတြ႔ဘူးလို႔ေျပာႏိုင္လား။
မိေခ်ာအလုပ္လုပ္ရတဲ႔အိမ္ရွင္က အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔အဘြားႀကီးနဲ႔ မိေခ်ာ အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။
 စိတ္လည္းအရမ္းေကာင္းလွသူပါ။ မိေခ်ာ ကံေကာင္းလို႔ သခင္ေကာင္းန႔ဲေတြ႔ခဲ႔တာ။ မရိုးႏိုင္တဲ႔မႈခင္းသတင္း
ေတြၾကားလာ ေတာ႔ မိေခ်ာ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လမ္းသစ္ေဖာက္လာတဲ႔သူေတြ အႏ ၱရာယ္ေတြ႔မွာကို မိေခ်ာ
မလိုလားဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အဆင္ေျပေနတဲ႔အလုပ္တစ္ခုကိုစြန္႔လႊန္႔ၿပီး မိေခ်ာရြာျပန္လာခဲ႔တာ။


ေခတ္ရဲ႕ဝဲဂယက္မွာ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာထက္ နယ္ျခားၿမဳိ႕ျခားကိုအထင္ႀကီးလာတတ္ၾကတာ။ ရလိုမႈတစ္ခု
အတြက္ စႊန္႔စားခဲ႔ေပမယ္႔ ေရတိမ္နစ္ခဲ႔ရတဲ႔ေရာင္စံုဘဝေတြကေနရာအႏွံ႔ပ်ံ႕ႀကဲေနတယ္ဆိုတာ သိသူထက္
မသိသူကမ်ားလြန္းလွ တယ္။ မိေခ်ာ ၿမဳိ႕ကေနဝယ္လာခဲ႔တဲ႔ မႈခင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊ ရသစာေပေတြကို ရြာက
လူေတြကိုအလွည့္က်ေပးဖတ္မယ္လို႔ မိေခ်ာ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ
 အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေနမင္းႀကီးလိုမလင္းႏုိင္ရင္ ေတာင္မွ ၾကယ္ကေလးေတြေလာက္ေတာ႔လင္းႏိုင္
ေအာင္ မိေခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္။ မိေခ်ာအတြက္အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုပဲ လိုတယ္။ အခ်ိန္အတိုင္းတာ
တစ္ခုကိုေက်ာ္လြန္ခဲ႔ရင္ အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕ဝဲဂယက္ထဲမွာနစ္တဲ႔လူေတြ နည္းသထက္နည္းလာမယ္ လို႔ မိေခ်ာ
 ယံုၾကည္မိတယ္။


                                                                           ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More