tag:blogger.com,1999:blog-55074406179367276442024-03-13T12:22:19.422-07:00နတ္ရဲ(ရူပေဗဒ)နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.comBlogger16125tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-29903310175850356792013-11-15T02:41:00.001-08:002013-11-15T02:41:51.279-08:00စာေပေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔အတူ ၀တၳဳတိုႏွစ္ပုဒ္ပါ၀င္ခဲ႔ပါတယ္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-iEfxDfmBOcI/UoX6QdF3pZI/AAAAAAAAAXs/T4whSN7DNAc/s1600/644312_401294199999682_1894870044_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="http://4.bp.blogspot.com/-iEfxDfmBOcI/UoX6QdF3pZI/AAAAAAAAAXs/T4whSN7DNAc/s640/644312_401294199999682_1894870044_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-50008065784444958892013-11-15T02:39:00.001-08:002013-11-15T02:42:02.677-08:00ဒုတိယေျခလွမ္းအျဖစ္ထြက္ရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္ႏွင္႔ဘ၀ရသ၀တၳဳတိုစုစည္းမႈေလးပါ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tFQ47iZhcjg/UoX5tQuYzMI/AAAAAAAAAXk/yWYZhfGRfXw/s1600/1380042_253860154761661_856334753_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="484" src="http://3.bp.blogspot.com/-tFQ47iZhcjg/UoX5tQuYzMI/AAAAAAAAAXk/yWYZhfGRfXw/s640/1380042_253860154761661_856334753_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-27147750426179943162013-11-15T02:37:00.000-08:002013-11-15T02:37:35.561-08:00ပထမေျခလွမ္းအျဖစ္ထြက္ရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္၀တၳဳတိုစုစည္းမႈေလးပါ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6AY44B0XN5Q/UoX43FEOUxI/AAAAAAAAAXc/S5O-5LyiF1E/s1600/1385142_262509720563371_1655412695_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="http://3.bp.blogspot.com/-6AY44B0XN5Q/UoX43FEOUxI/AAAAAAAAAXc/S5O-5LyiF1E/s640/1385142_262509720563371_1655412695_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-54550486326096938642013-11-15T02:32:00.000-08:002013-11-15T02:32:36.628-08:00အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ႔ငွက္<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-InHZS2PiFyY/UoX39mSpdnI/AAAAAAAAAXQ/WZ0xdXwHfrg/s1600/1441299_401319789997123_1756294813_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="286" src="http://2.bp.blogspot.com/-InHZS2PiFyY/UoX39mSpdnI/AAAAAAAAAXQ/WZ0xdXwHfrg/s400/1441299_401319789997123_1756294813_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
(၁)</div>
<br />
<br />
ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ အႏွစ္သာရဆိုတာဘာလဲ။ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္အေျဖရွာမိခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ <br />
ေပ်ာ္ရႊင္္မႈဆိုတာကို တစ္ျခားသူေတြဆီမွာပဲ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာေတာ႔ နားလည္<br />
သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတာကို ဟင္းတစ္ခြက္လိုျမည္းစမ္းခြင္႔ရ<br />
ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒါမွ ခ်ဳိရင္ ၿမိဳခ်ၿပီး ခါးရင္ေထြးထုတ္လို႔ရတာေပါ႔။အခုေတာ႔ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဝဲဂယက္က<br />
ကၽြန္မဘဝကို အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ သိမ္းႀကံဳးစုပ္ယူေနခဲ႔တယ္ေလ။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ အေဖက ကုန္ကားေမာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔နယ္ကေနၿမိဳ႕ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္သြားေနတာ<br />
ေပါ႔။ အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္မွာ ယမကာေလးကမွီဝဲလာတယ္။ တျဖည္း<br />
ျဖည္းနဲ႔အရက္ႏြံထဲနစ္သြားေတာ႔ အေမနဲ႔အၿမဲတက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ေနေရာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
အေဖနဲ႔အေမ ရန္မျဖစ္တဲ႔ေန႔က ခပ္ရွားရွား။ အေမက အေဖ႔ကိုေျပာတယ္။ ရုပ္ေလးတစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာမွ<br />
သံုးမရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတဲ႔။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ တစ္ေနကုန္ဖဲဝိုင္းကမထတဲ႔ မိန္းမ။ ေယာက်ာ္း<br />
လုပ္စာကို ျဖဳန္းတီးေနတဲ႔မိန္းမတဲ႔။အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္<br />
ဝံ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ရင္ တိုးတိုးေလး မွ မဟုတ္တာ။ ကိုးအိမ္ ဆယ္အိမ္ေလာက္ကေတာ႔ အသာ<br />
ေလးၾကားႏုိင္တယ္။ ႏွစ္ဆယ္႔တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မအရြယ္က ရွက္တတ္တဲ႔ အရြယ္ေလ။ ဒါကို အေဖနဲ႔<br />
အေမ သတိျပဳမိၾကပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ဘဝကို ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းမိတယ္။<br />
<br />
<br />
သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ အေဖနဲ႔အေမ စိုးရိမ္ၾကဟန္မတူဘူး။ အေဖက ကားေမာင္းေနေတာ႔ အိမ္မွာ<br />
ေနတဲ႔ အခ်ိန္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရသမွ်လစာကလည္း အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္သြားေရာ။ အရက္<br />
သာရရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ အေမက ဖဲဝိုင္းေရာက္ရင္ လင္ေမ႔ သားေမ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မဝမ္းကို ကၽြန္မ<br />
ေက်ာင္းရတယ္။ ေက်ာင္းစာျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္မတတ္တဲ႔ကၽြန္မ ေဆးလိပ္ေတာ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္<br />
က်င္လိပ္တတ္တယ္။ အဝတ္လည္းေလွ်ာ္တယ္။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ အကုန္လာခဲ႔ပဲ။ သမၼာအာဇီဝအလုပ္မွန္<br />
သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။ <br />
<br />
<br />
မိဘဆိုတဲ႔တံတိုင္းႀကီးက ကၽြန္မဘဝကို လံုၿခံဳေအာင္မကာကြယ္ေပးႏုိင္ေတာ႔ အထင္ေသးခ်င္တဲ႔သူေတြ<br />
က ခပ္မ်ား မ်ား။ ရမလားလို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ အိုင္ေတြ႕တိုင္းေျခေဆးခ်င္တဲ႔သူေတြ<br />
ကလည္း ေပါမွေပါ။ အဲဒီအထဲ မွာမွ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးဆိုတဲ႔မုဆိုးဖိုႀကီးပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးက<br />
ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေဆးလိပ္ရံုပိုင္ရွင္ေလ။ လူလစ္ရင္လစ္သလို ရိသဲ႔သဲ႔လုပ္တတ္တာ။ သမီး သမီးနဲ႔ <br />
ေလေအးကေလးေပးၿပီး ေသေဆးေကၽြးမယ္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ကၽြန္မအလစ္မေပးရဲဘူး။ ႏြမ္းပါးတဲ႔ဘဝမွာ<br />
အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အပ်ဳိစင္သိကၡာေလးကိုပဲ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင္႔ထိန္းထားရတယ္။ <br />
<br />
<br />
မျပည့္စံုမႈကိုခဝါခ်ၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာသြားတဲ႔အထဲမွာ အေဖပါသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ႔<br />
ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခု ပါပဲ။ အေဖက အေမနဲ႔ကၽြန္မကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ၿမဳိ႕သြားရင္ အမ်ားဆံုးႏွစ္ပတ္<br />
ေလာက္ပဲၾကာတတ္တဲ႔အေဖက တစ္လၾကာလည္း မလာ။ ႏွစ္လၾကာလည္း မလာ။ စာမလာ သတင္း<br />
မၾကားနဲ႔။ ေနာက္မ်ားက်မွ သတင္းသဲ႔သဲ႔ၾကားမိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေနာက္မိန္းမယူလိုက္သတဲ႔။ အေဖယူ<br />
လိုက္တဲ႔မိန္းမက ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမတဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔အေပၚအစြမ္းကုန္လံုၿခံဳမႈ မေပးႏုိင္ေပမယ္႔ အေဖ<br />
ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္နင္႔ေအာင္ငိုေႂကြးခဲ႔ရတယ္။ အေမကေတာ႔ ဖဲဝိုင္းသြားမပ်က္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာ<br />
ေသးတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ သြားပါေစေပါ႔၊ သူထြက္သြားေတာ႔ အိမ္ေတာင္မွေပါ႔သြားေသးတယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ သူတစ္ေယာက္<br />
တည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ထက္သာတဲ႔သူကိုရွာယူျပမယ္ ၾကည့္ေန ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔ကို ကၽြန္မပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မဝမ္းလည္းနည္းမိတယ္။ အေမ႔လို <br />
စိတ္ဓာတ္ မျပတ္သားႏုိင္ေတာ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြးတိုင္း မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝခဲ႔ရတယ္။ အေဖထြက္<br />
သြားၿပီးတစ္လေတာင္ မၾကာ လိုက္ဘူး။ အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္းယူလုိက္တယ္။ အေမယူလိုက္တဲ႔<br />
ေယာက်ာ္းက ဦးေက်ာက္ဒိုးျဖစ္ေနခဲ႔တာ ကံၾကမၼာက ေပးလိုက္တဲ႔လက္ေဆာင္တစ္ခုလား။ ကၽြန္မဘဝ<br />
မွာေတာ႔ ခါးသီးတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက တိုးၿပီးရင္းတိုးလို႔ေနဆဲေပါ႔။ <br />
<br />
<br />
“ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ဘာလို႔ယူလိုက္တာလဲ အေမရယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးလိုေပြရႈပ္တဲ႔သူကို အေမမို႔ယူရက္<br />
တယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သမီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွာလဲ ” <br />
<br />
<br />
“ ရပ္ကြက္ထဲမွာမ်က္ႏွာမျပရဲရင္ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာသြားျပ၊ ငါအားကိုးထိုက္တယ္ထင္လို႔ယူလိုက္တာကို<br />
ညည္းဘာမွေဝဖန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီမွာ မိႏွင္း..ညည္းက ငါ႔ သမီး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔၊မေန<br />
ခ်င္ရင္အခ်ိန္မေရြး ဆင္းသြား ” <br />
<br />
<br />
ရင္နာလြန္းလို႔ေျပာမိျပန္ေတာ႔လည္း အေမ႔ရဲ႕စိမ္းကားတဲ႔စကားေတြပဲျပန္ရလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ<br />
လည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္ၿပီး ၿမဳိသိပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
ကၽြန္မ အရမ္းကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။<br />
ေၾကာက္စိတ္ က ေနရာအႏွံ႕တိုးဝင္လာတယ္။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ္႔နည္းလမ္းတစ္ခုကို အသည္း<br />
အသန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ နည္းလမ္းကမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မအျဖစ္က မုဆိုးလက္ထဲေရာက္ေနတဲ႔သားေကာင္လိုပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ မနည္း<br />
ရုန္း ေနရတယ္။ ဒီေန႔မွ အေမကလည္း ေနာက္က်မယ္လို႔ေျပာသြားေသးတယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးကလည္း ဒီ<br />
အကြက္ကိုပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ေစာေစာဝင္အိပ္<br />
လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမေခြးေခ်ာင္းေခ်ာင္းေန တဲ႔သူရွိေနမွန္းမသိခဲ႔ဘူး။ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိခဲ႔ရ<br />
တယ္။ ကၽြန္မ လြယ္လြယ္ေတာ႔အေလွ်ာ႔မေပးပါဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး လက္ကလြတ္ေအာင္ အတင္းရုန္းေန<br />
မိတယ္။ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမဆိုေတာ႔ အင္အားခ်င္းကမမွ်။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းက မာေက်ာတဲ႔အရာတစ္ခုကို <br />
ကၽြန္မ စမ္းမိလိုက္တယ္။ သံရိုက္တဲ႔ တူတစ္ေခ်ာင္း။ ရလာတဲ႔အခြင္႔အေရးကိုလက္လြတ္မခံပဲ တူကိုဆြဲ<br />
ယူၿပီး ထိထိမိမိလွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။ <br />
<br />
<br />
အားခနဲေအာ္ၿပီး ဦးေက်ာက္ဒိုး လဲက်သြားေတာ႔တယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕နဖူးကစီးက်လာတဲ႔ေသြးေတြ။<br />
အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း တူကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္။ အႏ ၱရာယ္ကလြတ္ျပန္ေတာ႔လည္း စိတ္မေအး<br />
ရေသးဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး ေသၿပီ လားဆိုတဲ႔ အေတြးကေျခာက္လွန္႔လာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ဟဲ႔ အဲဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘုရားေရ .. ေသြးေတြ၊ မိႏွင္း ညည္း ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းေန<br />
တယ္ေပါ႔ေလ ” <br />
<br />
<br />
အေမက ရင္ဘတ္ဖိၿပီးေျပးဝင္လာတယ္။ လဲက်ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မကိုခပ္စိမ္းစိမ္း<br />
ၾကည့္တယ္။ အေမ႔ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ႔စကားက ကၽြန္မရင္ကိုနာက်င္ေစတယ္။ အေမက ကၽြန္မဘက္<br />
ကမဟုတ္ေတာ႔ပါလားလို႔ ေတြးမိ ေတာ႔ ပိုဝမ္းနည္းလာမိတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ညည္း ေတာ္ေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ႔ေကာင္မပဲ မိႏွင္း၊ ကိုယ္႔အေဖေလာက္ရွိတဲ႔သူကိုမရိုမေသလုပ္ရက္<br />
တယ္၊ ညည္း ငရဲကိုမေၾကာက္ဘူးလား ” <br />
<br />
<br />
“ ဒီလူက ငရဲထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဒီကိစၥမွာ မိႏွင္း မမွားဘူး ” <br />
<br />
<br />
“ ေတာ္စမ္း .. ညည္းဘာမွဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ ညည္းဒီအိမ္မွာဆက္ေနခ်င္ေသးရင္ ေနာက္ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔၊ <br />
သြားေတာ႔ ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔ရဲ႕ဥေပကၡာေတြကိုမခံႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း နင္႔ေနမိတယ္။<br />
ကၽြန္မ ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္ကံဆိုးရသလား။ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ခက္ခက္ကိုရင္ဖြင္႔ေတာ႔ ခက္ခက္<br />
က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အဲဒီအိမ္ကိုျပန္သြားမေနေတာ႔နဲ႔ မိႏွင္း၊ ငါ႔ဆီမွာပဲေပ်ာ္သေလာက္ေန ” <br />
<br />
<br />
“ ငါအရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ ခက္ရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ အေမ႔စကားေတြကိုလည္း<br />
ေၾကာက္တယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ငါ ဒီမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရ<br />
မလဲဟင္ ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ ငိုရိႈက္ရင္းေျပာမိတယ္။ ခက္ခက္က စာနာနားလည္သလို ကၽြန္မလက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္လာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ အဲဒါဆိုရင္ငါတစ္ခုအႀကံေပးမယ္၊ နင္ ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားပါလား ” <br />
<br />
<br />
“ ၿမဳိ႕မွာက ငါနဲ႔သိတဲ႔သူမွမရွိတာ၊ သြားလို႔ျဖစ္ပါ႔မလားဟာ ” <br />
<br />
<br />
“ ဒါကေတာ႔ နင္႔သေဘာေပါ႔ဟာ၊ ၿမဳိ႕မွာအလုပ္ေတြေပါတယ္ဆိုလို႔ ငါ ေျပာၾကည့္တာပါ ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ ေတြေဝသြားမိတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕တက္သြားရမလား။ ဒီမွာေနလို႔ေတာ႔မျဖစ္မွန္း ကၽြန္မ သိတယ္။ <br />
အေမ႔ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မအေပၚအေကာက္ႀကံခဲ႔တဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ရြံရွာမိ<br />
တယ္။ ၿမဳိ႕ကိုတက္မယ္ဆိုေတာ႔ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမကိုယူၿပီး ႀကီးပြား<br />
ေနတဲ႔ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ေရာ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ရမွာလား။ အဲဒီလိုမလုပ္<br />
ႏိုင္မွန္းလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိႏွင္႔ေနတယ္။<br />
<br />
<br />
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ပိုက္ဆံက အဓိကပဲ။ အေမ<br />
လည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ယူခဲ႔တယ္။ အဖလည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔<br />
တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံရွာရမယ္။ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ဆိုတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္မ ေမ႔ထားလိုက္<br />
တယ္။ အေမက ကၽြန္မ မရွိလည္း ဝမ္းနည္းမွာ မွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသိုက္ပ်က္တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္<br />
လို ေလႏွင္ရာလြင္႔လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
<br />
ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ<br />
အခ်ိန္မွာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ႔တယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္သာႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထက္ႏုပ်ဳိတာ<br />
ေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ကာလာစံုတင္ ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာကလည္း ႏုအိေနတာပဲ။ ေရႊေတြကိုလည္းညြတ္ေနေအာင္<br />
ဝတ္ထားတာ။ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ေျပာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ မိန္းကေလးက ၿမဳိ႕ကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးလား ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ မသိေပမယ္႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေမးလာေတာ႔ အားတက္<br />
သြားမိတာ အမွန္ပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ဧကႏ ၱအိမ္ကထြက္ေျပးလာတာထင္တယ္၊ မိန္းကေလးမွာ သြားစရာေနရာေရာရွိရဲ႕လား ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ အသက္မဲ႔စြာေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ နယ္ေျမစိမ္းတစ္ခုမွာ ခိုကုိးရာမဲ႔ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္<br />
က ဆို႔တက္ လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ရစ္ဝိုင္းလာတယ္။ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာ<br />
နဲ႔ၾကည့္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ကဲ .. အန္တီနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမပူနဲ႔ေတာ႔ သိလား၊ အန္တီ႔နာမည္က ေဒၚေဒလီစိုးတဲ႔၊ အန္တီက နယ္စပ္<br />
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနတာ၊ အခုကိစၥရွိလို႔ ၿမဳိ႕ခဏတက္လာတာ၊ အန္တီျပန္ရင္လိုက္ခဲ႔ေပါ႔၊ မိန္းကေလးအတြက္ <br />
ေနစရာလည္းေပးမယ္၊ အလုပ္ လည္းရေစရမယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဝမ္းသာလိုက္တာ အန္တီရယ္၊ အခုလိုကူညီေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးမေမ႔ပါဘူးရွင္ ” <br />
<br />
<br />
ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီးဝမ္းသာအားရေျပာလိုက္မိတယ္။ကၽြန္မဘဝမွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ကံေကာင္း<br />
တာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကို ဘုရားမတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ <br />
ဒုကၡေရာက္ရမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဒၚေဒလီစိုးနဲ႔အတူ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ေလးကို ကၽြန္မ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ ေနရာစိမ္း<br />
တစ္ခုမွာ နားခိုရာရၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အေပ်ာ္ေတြက မၾကာခင္မွာပဲ လြင္႔ျပယ္သြားခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မ အားကိုးတႀကီး လိုက္လာ<br />
ခဲ႔တဲ႔ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕ဘီလူးမ်က္ႏွာဖံုးကို မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေဒၚေဒလီစိုးက မေကာင္း<br />
တာ လုပ္စားတဲ႔ မိန္းမႀကီးေလ။ ကၽြန္မသိရေတာ႔ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ႔ၿပီ။ ေဒၚေဒလီစိုးက ကၽြန္မတို႔လို <br />
မေယာင္မလည္ မႏူးမနပ္ေလးေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတဲ႔ မိန္းမႀကီး။ တကယ္႔ မႏုႆမုဆိုးႀကီး။ ေရႊေတြ<br />
ညြတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားတဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးကို အရမ္းရြံ သြားမိတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြက <br />
သန္႔ရွင္းတာမွမဟုတ္ခဲ႔ပဲ။ ကၽြန္မတို႔လို ကံဆိုးမသားေကာင္ေတြရဲ႕ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးရထားခဲ႔တာ။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားလည္း အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ ေဒၚေဒလီစိုး လက္သပ္ေမြးထားတဲ႔ လက္<br />
မရြံ႕ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ခဲ႔ဘူး။ ထြက္ေျပးလို႔ ျပန္မိသြားရင္ တစ္ေန႔လံုး<br />
အစာငတ္ထားခံရတယ္။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုတဲ႔စကားက ကၽြန္မအတြက္မ်ား ခ်န္ထားခဲ႔<br />
သလားမသိဘူး။ တကယ္လည္း ကၽြန္မ ဘဝက ကံဆိုးမႈအေပါင္းကို သရဖူေဆာင္းခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဲ <br />
ဝဲဂယက္ထဲကေန ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွရုန္းထြက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။<br />
<br />
<br />
သံရာရွည္ရွည္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ေန႔ေတြညေတြဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တေစ ၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္<br />
လွန္႔လြန္း လွတယ္။ ဒီအေမွာင္ကမာၻထဲမွာငရဲက်ေနတဲ႔ေန႔ရက္တိုင္း မ်က္ရည္နဲ႔ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ႔ဘူး။ <br />
ကၽြန္မလို သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘဝတူမိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ႔<br />
သူေတြထဲမွာ အဘိုးႀကီးေတြကအမ်ားဆံုးပဲ။ တရား ထိုင္ ပုတီးကိုင္ရမယ္႔အရြယ္မွာ တဏွာႏြံထဲခုန္ဆင္း<br />
ေနၾကတဲ႔သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကမာၻႀကီးအတြက္ရင္နာမိတယ္။ အဲဒီလို လူလို႔မေခၚထိုက္တဲ႔သူေတြကို <br />
တင္ထားရတာ ကမာၻႀကီးဘယ္ေလာက္မ်ားပင္ပန္းရွာလိမ္႔မလဲ။<br />
<br />
<br />
“ ငါေတာ႔ အသက္ေတာင္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး မိႏွင္းရယ္၊ ငါတို႔ဘဝက အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသလိုပဲ<br />
ဟာ ” <br />
<br />
<br />
“ ငါလည္းဒီလိုပါပဲဟယ္၊ အေမတို႔တားေနတဲ႔အၾကားက ၿမဳိ႕တက္လာမိတာ ေနာင္တရမိတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ <br />
အေမတို႔ ဆီ ျပန္ေျပးသြားခ်င္လိုက္တာ ” <br />
<br />
<br />
ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ ေကသီက မ်က္ရည္က်ၿပီးေျပာတယ္။ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနာင္တမ်က္ရည္<br />
စီး ေၾကာင္းေတြကအထင္းသား။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရင္ထဲဆို႔နင္႔လာမိတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔စမ္း ” <br />
<br />
<br />
နားယဥ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အရြံရွာစက္ဆုပ္ရတဲ႔ အသံ။ <br />
ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ရတဲ႔ အသံ။ ဒီအသံကိုၾကားတိုင္း ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္လက္<br />
ကိုတစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထား ၾကစၿမဲ။ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားမိၾကစၿမဲ။<br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
ဒုတိယအႀကိမ္အသံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔မထြက္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းအငတ္ခံထား<br />
တာေတြ။ မထင္ရင္ မထင္သလို ဆံပင္ေဆာင္႔ဆြဲတာေတြ။ ကၽြဲရိုုက္ ႏြားရိုက္သလို အရိုက္ခံရတာေတြက<br />
မ်ားလြန္းလွၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ကၽြန္မတို႔မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ထြက္လာခဲ႔ရေတာ႔တယ္။ အခန္းျပင္ေရာက္<br />
ေတာ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အၾကည့္ရိုင္းရိုင္းေတြကိုရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ<br />
လိုအၾကည့္မ်ဳိးေတြကိုျမင္ရလြန္းလို႔ရိုးအိေနၿပီဆိုေပမယ္႔ရင္မဆိုင္ရဲ စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲမိခဲ႔တာလည္းအႀကိမ္<br />
ႀကိမ္ပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ အနီေရာင္ေလး ” <br />
<br />
<br />
ဆိုတဲ႔စကားသံက ကၽြန္မနားထဲမွာ ဗံုးဆယ္လံုးတစ္ၿပဳိင္တည္းေပါက္ကြဲသြားသလုိ ျမည္ဟည္းသြားတယ္။ <br />
ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင္႔လာတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝကို ကၽြန္မရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။ ကၽြန္မ ဝတ္ထားတာ အနီ<br />
ေရာင္ဂါဝန္ေလးေလ။ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေတြေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ<br />
ကို မ်က္ရည္ေၾကာင္းေလးေတြ ျဖတ္စီးသြားေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၄)</div>
<br />
<br />
“ မိႏွင္းရယ္ ” <br />
<br />
<br />
အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ရင္း ငိုေႂကြးမိၾက<br />
တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလိုငိုေႂကြးရင္း ညေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတာ နည္းသလား။ အခ်ိန္တိုင္းလို<br />
လို ဒီဘဝငရဲထဲကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဆုေတာင္းမိၾကတယ္။<br />
<br />
<br />
“ အခုတစ္ေလာ ရဲေတြလည္း ပိတ္စိတိုက္ရွာေနၾကၿပီတဲ႔၊ ဒီအလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြကို အေရးယူေနတာ<br />
လည္း မနည္းေတာ႔ဘူးတဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
“ ေဒၚေဒလီစိုးလည္း အျပင္ထြက္ရင္ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ရုပ္ဖ်က္သြားေနတာေတြ႕တယ္၊ ရဲေတြျမန္ျမန္ဖမ္း<br />
မိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ မိႏွင္းရယ္ ” <br />
<br />
<br />
ႏြယ္ႏြယ္က အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။ ဒီသတင္းကို ကၽြန္မလည္းၾကားမိသား။ ဒီလိုဥပေဒမဲ႔လုပ္ရပ္<br />
ေတြကို သက္ဆိုင္ရာက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အေရးယူေနတယ္ဆိုတာေလ။<br />
<br />
<br />
“ ဖမ္းမိရင္ ငါတို႔လည္းေထာင္က်မွာေပါ႔ေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
ေကသီရဲ႕ငိုမဲ႔မဲ႔အသံေလးထြက္လာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ဒီမွာငရဲက်ခံေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္က်တာကပိုေကာင္းပါတယ္ ေကသီရယ္၊ ငါတို႔လည္း ဒီအလုပ္<br />
ကို လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာမွမဟုတ္တာ၊ အျပစ္ခံရလည္း ဘယ္ေလာက္အထိခံရမလဲ၊ ငါတို႔ဘဝေတြကို <br />
ဒီလိုရွင္သန္ေနရမယ္႔အစား ေထာင္ထဲမွာပဲ ငါတို႔ဘဝကိုသန္႔စင္ခ်င္တယ္ဟာ ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ<br />
သက္ျပင္းခ်သံ သဲ႔သဲ႔ကလည္း တစ္ၿပဳိင္နက္တည္းထြက္ေပၚလာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ကဲပါဟယ္ .. စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ” <br />
<br />
<br />
ခင္းထားတဲ႔ဖ်ာေပၚမွာ အားလံုးဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္လို႔ေတာ႔မေပ်ာ္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔<br />
ညမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔အခြင္႔အေရးက ကၽြန္မတို႔မွာရွားပါးလြန္းလွတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ<br />
ကိုေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသက္ရွဴၾကပ္ရစၿမဲပဲေလ။<br />
<br />
<br />
ဒီလိုပဲ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရတဲ႔ေန႔ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းလွၿပီ။ ကိုယ္႔ဘဝကို စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နင္႔<br />
ခဲ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကိုပိတ္ၿပီးေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ <br />
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔အခိုက္အတန္႔ေလးေလာက္သာ ကၽြန္မဘဝ လြတ္လပ္ခြင္႔ရမွာ။ <br />
မနက္ေရာက္လာရင္ ေလာကငရဲကို က်ခံရဦးမွာ။ ဒီေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ပဲ ႀကဳိးစားေနမိတယ္။<br />
<br />
<br />
ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ခြင္းလို႔ အလင္းေဆာင္လာၿပီး မနက္ဆိုတာကို တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေန႔ဆို<br />
ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ႔ ညနဲ႔မျခားတဲ႔ အက်ည္းတန္ေန႔ေတြပါပဲ။<br />
<br />
<br />
မနက္တိုင္း ထမင္းတစ္ပန္းကန္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ႔ ပံုမွန္ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးရင္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ဝင္<br />
ထိုင္။ ပုရိသ ေတြ သြားရည္က်ေအာင္ အလွျပင္။ မ်က္ႏွာကို ကာလာစံုတင္။ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕<br />
ေခၚသံမၾကားမခ်င္း အခန္းထဲမွာေန။ ဒါေတြက ကၽြန္မတို႔က်င္လည္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြေပါ႔ေလ။<br />
ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာအလွျပင္ေနတုန္းအျပင္က ဆူညံသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔<br />
အားလံုး နားစြင္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဘာသံေတြလဲ မိႏွင္း၊ ဆူညံလိုက္တာဟယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟိုမိစာၦမႀကီး ဘာေတြႀကံေနသလဲမွမသိတာ၊ အသာေလးေနလိုက္ ” <br />
<br />
<br />
အျပင္က ဆူညံေနေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာသိဘာသာပဲေနလိုက္တယ္။ ထြက္ၾကည့္လည္း ထူးမွမထူးတာ။ <br />
ကၽြန္မတို႔ ဘဝကိုဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေလ ေကာင္းေလပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ေဟ႔ တံခါးဖြင္႔စမ္း ” <br />
<br />
<br />
တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံကေတာ႔ မာထန္ထန္ပဲ။<br />
ႏြယ္ႏြယ္က ဖြင္႔ေပးလိုက္ရမလားလို႔ အသံတိတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ <br />
ေဒၚေဒလီစိုး လႊတ္လိုက္တဲ႔ သူေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ အထင္နဲ႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္<br />
လြဲသြားတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရဲေတြ ဝင္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္<br />
ၾကတယ္။ တဒဂၤေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တုန္လႈပ္သြားၾက တယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ <br />
လက္ထိတ္ေတြၾကားကေန ကၽြန္မတို႔ ၿပံဳးမိသြားၾကတယ္။<br />
<br />
<br />
အေမွာင္က်ခဲ႔တဲ႔ေန႔ရက္ေတြကေန ကၽြန္မတို႔ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရၿပီ။ ဒီဘဝဆုိးကို ေက်ာခိုင္းခြင္႔ရခဲ႔ၿပီ။ <br />
ေဒၚေဒလီစိုး တို႔လူတစ္စု အသည္းသန္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနသေလာက္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၾကည္ႏူး<br />
ေနခဲ႔ၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္ကလွမ္းေျပာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီဘဝဆိုးကလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရတာကိုပဲ အရမ္းဝမ္းသာလွၿပီဟာ၊ ငါ အျပစ္ကလြတ္ရင္ အေမတို႔ဆီျပန္<br />
ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနေတာ႔မယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ .. ေထာင္ကလြတ္ရင္ ငါ ရြာျပန္ေတာ႔မယ္၊ ငါ႔မိဘေတြနဲ႔ပဲေနေတာ႔မယ္၊ နင္ကေရာ မိႏွင္း ” <br />
<br />
<br />
ေကသီရဲ႕ စကားကို ကၽြန္မ မၾကားသလိုလုပ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြက<br />
အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔စီးက်လာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ခိုဝင္စရာမိဘရင္ခြင္ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဘဝ<br />
ကေတာ႔ အိပ္တန္းေပ်ာက္ ေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မမွာ ခိုလႈံစရာေနရာဆိုလို႔ ဗလာ<br />
နတၳိပါပဲ။ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြ။ ရမၼက္မီးေတာက္ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕အၾကည့္ေတြ။<br />
အဲဒီလို အၾကည့္ မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေထာင္ကလြတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝ ရိုးသားသန္႔စင္<br />
စြာနဲ႔ေနထိုင္သြားႏိုင္မယ္႔ အိပ္တန္း တစ္ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ရွာေဖြရဦးမွာပါ။<br />
<br />
<br />
<br />
အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း<br />
ႏုိ၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။ <br />
<br />
<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-75433114974930011272013-11-15T02:29:00.001-08:002013-11-15T02:29:29.517-08:00ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ေဖေဖ<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-_iZshued0LA/UoX3S3k14EI/AAAAAAAAAXI/mGBhALtibsQ/s1600/580739_401319696663799_1073856628_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://1.bp.blogspot.com/-_iZshued0LA/UoX3S3k14EI/AAAAAAAAAXI/mGBhALtibsQ/s400/580739_401319696663799_1073856628_n.jpg" width="400" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
ဒီေန႔ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူးေဖေဖ။ အခုခ်ိန္ ေဖေဖသာအနားမွာရွိရင္ ၾကယ္ကေလးေတြ<br />
တူတူပုန္းကစားေနတယ္လို႔ေျပာဦးမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ သမီး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေဖေဖေျပာသမွ် ေခါင္း<br />
တညိတ္ညိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္ေလ။ အခုသမီးအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ေဖေဖ။ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ႔အရြယ္<br />
ေရာက္ေနပါျပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေဖေဖ။ ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္ပြင္႔မွမရွိဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ေဖေဖ။ ၾကယ္က<br />
ေလးေတြငိုေနၾကၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သမီး ေျပာတာယံုေပးပါေနာ္။ ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ ေဖေဖ။ <br />
<br />
<br />
(၁)<br />
<br />
<br />
ဒီေန႔ သမီးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ သမီး ေက်ာင္းမွာဆုရတယ္ေလ။ သမီးက တတိယတန္းမွာ ပထမဆုရတာ။ <br />
တစ္ခန္း လံုးက သမီးကို အားက်တဲ႔ အၾကည့္နဲ႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ဆရာမကလည္းေျပာတယ္။ ၾကယ္က<br />
ေလးက ေတာ္လိုက္တာ တဲ႔။ သမီးနာမည္က လဝန္းျဖဴ ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သမီးက ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္တယ္။ <br />
ဒါေၾကာင္႔ ၾကယ္ကေလးလို႔ေျပာရင္း အားလံုးရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သမီးက ၾကယ္ကေလးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ သမီး ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဝမ္းသာအားရေမွ်ာ္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ႏွစ္ေယာက္မွာ<br />
တစ္ ေယာက္ေတာ႔ သမီးကိုလာႀကဳိေနက်။ ဒီေန႔ သမီးဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပရင္ အရမ္းဝမ္းသာသြားမွာ<br />
ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔မွ ေဖေဖတို႔ကလည္းၾကာလိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြတာင္မွ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။<br />
သမီးကို လာမႀကဳိၾကေသးဘူး။ သမီး က ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။<br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ သမီး၊ ၾကယ္ကေလး .. အိမ္ကလာမႀကဳိေသးဘူးလားသမီးရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ႔ .. လာမႀကိဳေသးဘူး ဆရာမ ” <br />
<br />
<br />
ဆရာမရဲ႕အေမးကို သမီး လက္ေလးပိုက္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာမက သမီးေခါင္းကဆံပင္ေလးကို<br />
လက္နဲ႔ပြတ္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အဲလိုလုပ္တာပါပဲ။ ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲလို႔ <br />
ေဖေဖ႔ကို သမီး ေမးဖူးတယ္။ အဲဒါဆို ေဖေဖက သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေပါ႔ သမီးရယ္လို႔ေျဖ<br />
တတ္တာ။ ဆရာမလည္း သမီးကို ခ်စ္လို႔အဲလိုလုပ္တာျဖစ္မွာေပါ႔။ <br />
<br />
<br />
“ ဒါဆိုဆရာမနဲ႔လိုက္ခဲ႔ေလ၊ သမီးအိမ္ကိုဝင္ပို႔ေပးခဲ႔မယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ႔ပါရွင္႔ ဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္႔ ဆရာမ ” <br />
<br />
<br />
ဆရာမနဲ႔ပဲ သမီးလိုက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ကအဲလိုပဲ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္ပါျပီဆိုမွ။ ခါတိုင္းဆိုေနာက္မက်<br />
ဘူး။ ဆရာမက သမီးတို႔အိမ္ရဲ႕ ဟိုးဘက္မွာေနတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာမနဲ႔လိုက္လာခဲ႔တာ။ လမ္းမွာလည္း <br />
ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔မလား ဆိုၿပီး သမီး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖသြားႀကဳိလို႔ သမီးမရွိရင္ ေဖေဖ <br />
စိတ္ပူေနမွာ။ <br />
<br />
<br />
အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔အိမ္ႀကီးကတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး။ ဆရာမကို <br />
ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး သမီး တိတ္တိတ္ေလးအိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မျမင္ရေအာင္ သမီး ပုန္းၿပီး<br />
တက္လာခဲ႔တယ္။ ၿပီးမွ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဝုန္းကနဲ ေျခာက္လိုက္ရင္ ေဖေဖတို႔လန္႔သြားၾကမွာ။ <br />
<br />
<br />
“ ဝုန္း .. ခလြမ္း .. ” <br />
<br />
<br />
ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ႔က်ကြဲသံေၾကာင္႔ သမီးဆတ္ကနဲတုန္သြားတာပဲ။ အေပၚထပ္က အသံၾကားရတယ္။ <br />
တစ္ခုခု က်ကြဲတဲ႔အသံ။ သမီး အိမ္ေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ရဲ႕အခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ <br />
သမီးတစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ရွင္အရမ္းလြန္တယ္ ကိုေကာင္း၊ ရွင္ ကြ်န္မတို႔အေပၚလုပ္ရက္လြန္းတယ္ ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔ရဲ႕ အသံကို သမီးၾကားရတယ္။ အေမ႔ရဲ႕အသံက အရင္လို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမဟုတ္ဘူး။ သမီး ၾကားဖူးေန<br />
က် အေမ႔ရဲ႕အသံက တိုးတိုးေလးရယ္။ အခု အေမ႔အသံက ေဖေဖ႔ကိုဆူေနသလို ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။ သမီးကို <br />
ဆူခဲ႔တုန္းက အသံထက္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတဲ႔တံခါးကေန သမီးေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက ငိုေနတယ္။ ေဖေဖက ေမေမ႔ေရွ႕မွာ<br />
ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ခ်ၿပီးရပ္ေနတယ္။ က်ကြဲေနတဲ႔ပန္းအိုးတစ္လံုးကေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမအရဲ႕အလယ္မွာ <br />
စည္းျခားထား သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဘာလို႔ေဖေဖ႔ကိုဆူရတာလဲ။ <br />
ငိုေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိ သမီး သနားမိေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုေတာ႔ မဆူေစခ်င္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါလား။ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို<br />
ဘာမွမေျပာတာ။ ေဖေဖ႔ကို သမီး သနားလိုက္တာ။<br />
<br />
<br />
“ ရွင္႔ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ထားလဲ ကိုေကာင္း၊ ကြ်န္မေတာ႔ ရွင္႔ကိုအရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီ၊ သမီးေလး<br />
မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ရွင္႔ကိုေနာက္ဆံုးေမးလိုက္မယ္၊ ရွင္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ထားတာလဲ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမက ေဖေဖ႔ကိုေျပာေနတယ္။ သမီး နာမည္လည္းပါတာပဲ။ ဘာေတြေျပာေနလဲ သမီး မသိဘူး။ ေဖေဖက<br />
ေတာ႔ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီးရင္း ငံု႔ေနတာပဲ။ ေမေမကလည္း ဆူလို႔ကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာ<br />
မလို႔ကို။ ေဖေဖက ေျပာထားဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြစကားေျပာေနရင္ ဝင္မေျပာရဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးရပ္<br />
ေစာင္႔ေနရတာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ သမီး ေျပာလိုက္တာၾကာလွေပါ႔။<br />
<br />
<br />
“ သူ .. သူက ဆင္းရဲတယ္ ေဝ၊ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလးကိုလည္းလြယ္ထားခဲ႔ရၿပီ၊ ကိုယ္ တာဝန္ေက်မွ<br />
ျဖစ္မယ္ ေဝ ”<br />
<br />
<br />
ေဖေဖ႔ ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးထြက္လာတယ္။ ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ႔မသိပါဘူး။ သမီး စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။<br />
ေမေမတို႔က သမီးကိုေတာင္ သတိရၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ေျပာခ်င္တာေျပာေနၾကတာပဲ။ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္း<br />
ေျပာခ်င္ ပါတယ္ဆိုမွ။ အခုေတာ႔ ေျပာကိုမေျပာရေတာ႔ဘူး။ <br />
<br />
<br />
“ ဒါ ရွင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ေနာက္ဆံုးလမ္းေပါ႔၊ ဟုတ္လား ကိုေကာင္း၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ရွင္ သြားပါ၊ ေနာက္ထပ္ <br />
ကြ်န္မတို႔သားအမိနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ရွင္လံုးဝစိတ္မကူးပါနဲ႔၊ ရွင္ထြက္သြားပါေတာ႔ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမ႔ကို သမီးအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လံုးထဲမွာမ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမ<br />
က ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမေမေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက သမီးနားထဲကကို<br />
မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားခိုင္းရတာလဲ။ ဟင္႔အင္း မသြားရဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုမသြား<br />
ခိုင္းရဘူး။<br />
<br />
<br />
“ ေဖေဖ ဘယ္မွမသြားရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖ သမီးတို႔နဲ႔အတူေနရမယ္ ” <br />
<br />
<br />
သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ဆီေျပးသြားမိတယ္။ ေဖေဖကသမီးကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔မ်က္လံုးထဲကလည္း မ်က္ရည္<br />
ေတြ က်လာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို ေမႊးေမြးေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ ငိုတယ္။ ေမေမလည္း ငိုတယ္။ သမီး<br />
လည္းငိုတယ္။ ေဖေဖ႔ကို သမီးအေသအလဲဖက္ထားမိတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ လာစမ္း ၾကယ္ကေလး၊ အဲဒါ နင္႔အေဖမဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ သူစိမ္းလူျဖစ္သြားၿပီ ” <br />
<br />
<br />
ေဖေဖ႔လက္ထဲကေန ေမေမက သမီးကိုဆြဲယူတယ္။ သမီး ေမေမ႔လက္ထဲျပန္ပါသြားတယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ <br />
ေအာ္ေခၚမိတယ္။ ေမေမ ရက္စက္တယ္။ သမီးကို ေဖေဖနဲ႔ခြဲရက္တယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ ေအာ္ေခၚေတာ႔ <br />
ေမေမက သမီးကိုရိုက္တယ္။ သမီး အရမ္းနာတာပဲ။ ေမေမ႔ကိုသမီးမုန္းတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို တစ္ခ်က္ေလးပဲ<br />
ၾကည့္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားတယ္။ အရင္ကဆို ေမေမရိုက္ရင္ သမီးကိုေခၚၿပီး ၿခံထဲဆင္းေျပးေနက်ေလ။ အခုေဖေဖ<br />
က သမီးကိုမေခၚပဲ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္သြားတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေဖေဖ ေရ .. သမီးကိုလာေခၚေလ၊ သမီး ေမေမနဲ႔မေနဘူး၊ ေဖေဖနဲ႔ပဲေနမယ္ ဟီးး ” <br />
<br />
<br />
ေဖေဖ႔ကိုေအာ္ေခၚရင္း သမီး ငိုေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက လာမေခၚဘူး။ သမီးငိုေနတာေတာင္ ေဖေဖလာ<br />
မေခၚ ဘူး။ ေမေမကလည္း သမီးကိုပဲ ရိုက္ေနတာပဲ။ သမီး အရမ္းနာတယ္။ ေမေမ႔ကိုမုန္းတယ္။ ေမေမက <br />
သမီးကိုလည္း ရိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔ ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္တယ္။ ေမေမ႔လက္ကရုန္းၿပီး သမီးေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။<br />
ၿခံဝကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၿခံတံခါးက ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔လို႔။ သမီး ေျပးထြက္ၾကည့္ေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုမျမင္ရဘူး။<br />
ေဖေဖ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
ၿခံထဲမွာ သမီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ငိုေနခဲ႔တာအၾကာႀကီး။ ေမေမလည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ ေဖေဖက<br />
လည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ သမီးကိုတစ္ေယာက္မွလာမေခၚၾကဘူး။ သမီး<br />
ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းလည္း မေျပာျပရေသးဘူး။ သမီး ဒီေလာက္ငိုေနတာကိုေတာင္မွ လာမေခၚၾကတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔<br />
ေမေမကို သမီးမုန္းတယ္။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မေကာင္းလို႔ သမီးငိုရတာေပါ႔။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကိုငို<br />
ေအာင္လုပ္တယ္။ သမီးေျပာခ်င္တဲ႔စကားကိုလည္း နားမ ေထာင္ေပးၾကဘူး။ သမီးဆုရပါတယ္ဆိုမွ။ <br />
ေကာင္းကင္ေပၚေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူး။ ၾကယ္က ေလးေတြလည္း သမီးလိုပဲ <br />
အေမွာင္ထဲမွာငိုေနၾကျပန္ၿပီ။<br />
<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
<br />
ေဖေဖ႔ကို သမီးအရမ္းလြမ္းတာပဲ။ အခု သမီးဖ်ားေနၿပီ။ ဘဘဆရာဝန္ႀကီးက သမီးကိုေဆးလာထိုးေပးတယ္။<br />
နာလိုက္တာေဖေဖရယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးကိုေဆးထိုးမွာကိုမတားဘူးသိလားေဖေဖ။ ေဖေဖရွိရင္ သမီး <br />
ေဆးထိုးခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမက သမီးကိုနာေအာင္လုပ္တယ္။ ေဖေဖဆို သမီး ေျပာစကားနားေထာင္<br />
တယ္။ ေမေမက်ေတာ႔ သမီးေျပာ တာနားမေထာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သမီး ေဖေဖ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရတာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
အဲဒီ ဆန္ျပဳတ္ဆိုတာႀကီးကို သမီးမုန္းတာသိသိႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဒါခ်ည္းပဲေကြ်းေနတယ္ေဖေဖ။ သမီး <br />
အခ်ဥ္ေပါင္း ေလးစားခ်င္တာ။ ေဖေဖဆို သမီးကို ဝယ္ေကြ်းမွာေပါ႔။ ေမေမက စိတ္ပုတ္တယ္။ သမီးကို <br />
အိမ္ယာေပၚကေတာင္မဆင္းခိုင္း ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သမီး မႀကဳိက္တဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေကြ်းတယ္။ ေဆးခါးခါးႀကီး<br />
ေတြလည္းတိုက္တယ္။ အဲဒီေဆးခါးခါးႀကီးေတြက ေသာက္လိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာစြဲၿပီးက်န္ေနတာပဲ။ <br />
မုန္းတယ္။ သမီး အဲဒီေဆးေတြကိုမုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔ကိုေတာင္ သမီး မုန္းခ်င္လာၿပီ။ သမီး ဖ်ားေနတာကို<br />
ေတာင္ လာၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။<br />
<br />
<br />
ေနာက္ေန႔ဆို သမီးဆုယူရမွာ။ ဒုတိယရတဲ႔ ယမံု ကေတာင္ သူ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚလာမွာတဲ႔။ သမီးလည္း <br />
ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚသြားခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖကေပၚေတာင္မလာေတာ႔ဘူး။ ဆုယူရင္ ေဖေဖ <br />
မလိုက္ဘူးလား။ ေမေမကေတာ႔ေျပာတယ္။ ေဖေဖ ေသၿပီတဲ႔။ ေမေမေျပာတိုင္း သမီးက ယံုမလား ေဖေဖရဲ႕။ <br />
ေဖေဖ႔ကို ေမေမပဲ ႏွင္ခ်လိုက္ တာေလ။ သမီးသိတာေပါ႔။ သမီး ျပတင္းေပါက္ကေန အၿမဲေခ်ာင္းၾကည့္ေန<br />
တယ္။ ေဖေဖ လာေခၚမလားလို႔ေလ။ <br />
<br />
<br />
သမီးသိတယ္။ ေဖေဖ သမီးဆီ မလာတာ ေမေမ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္လား။ အခုတေလာ ေမေမ လိမၼာ<br />
လာၿပီ ေဖေဖရဲ႕။ သမီးကို မဆူေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သမီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ၿပီး ေမေမ ငိုတယ္။ ေမေမငိုရင္ <br />
သမီးလည္း ငိုခ်င္တယ္။ ေဖေဖ ျပန္လာေနာ္။ ေမေမ႔ကိုလည္း သနားပါတယ္ ေဖေဖရယ္။ ဟုိေန႔ကလည္း<br />
ေဖေဖ႔ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ေမေမ ငိုေနေသး တယ္။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္ေခၚပါလို႔ေျပာေတာ႔ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘူး။<br />
ဟိုတစ္ခါကလို ေဖေဖေသၿပီလို႔ ေမေမ မေျပာေတာ႔ ဘူးေလ။ ဒါဆို ေမေမစိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ႔။ ေဖေဖ ျပန္<br />
လာလို႔ရၿပီ။<br />
<br />
<br />
ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖ ျပန္မလာဘူး။ သမီးဆုယူေတာ႔ ေမေမတစ္ေယာက္ပဲပါတယ္။ လြတ္ေနတဲ႔ေဖေဖ႔ေနရာေလး<br />
ကိုၾကည့္ ၿပီး သမီးငိုခ်င္လိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ၿပီးေတာ႔ေျပာရဦး<br />
မယ္ေဖေဖ။ ယမံု႔ အေဖက ေလ ေဖေဖ႔ေလာက္ေတာင္မေခ်ာဘူးသိလား။ ေဖေဖသာ ပါလာခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာ။ <br />
ဒါမွ သမီး ၾကြားလို႔ရမွာေပါ႔။ <br />
<br />
<br />
ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႔လည္း သမီးနဲ႔ ေမေမႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေဖေဖ အရမ္းေနႏိုင္တာပဲ။ သမီးဆီကို တစ္ခါေလး<br />
တာင္ လာေဖာ္မရဘူး။ သမီးက ေဖေဖ႔ကို အခ်ိန္တိုင္းသတိရေနတာ။ ေဖေဖကေတာ႔ သမီးကိုေတာင္သတိရရဲ႕<br />
လားမသိဘူး။ ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေမေမ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပေသးလို႔လား။ ေမေမက လိမၼာသြားၿပီ ေဖေဖရဲ႕။ <br />
အရင္လိုမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။ သမီးကိုလည္း မရိုက္ေတာ႔ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္လည္း မေကြ်းေတာ႔ဘူး။ ေဆးလည္း <br />
မထိုးခိုင္းေတာ႔ဘူး။ ဒါဆို ေမေမ လိမၼာလို႔ေပါ႔ ေဖေဖရဲ႕။ ေနာ္ .. ေဖေဖ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္။ ေဖေဖရယ္ <br />
ေမေမရယ္ သမီးရယ္ အတူတူေနရေအာင္ ေဖေဖ ျပန္လာခဲ႔ေနာ္။ သမီး ေမွ်ာ္ေနမယ္ ေဖေဖ။<br />
<br />
<br />
(၃)<br />
<br />
<br />
ေဖေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕တိုက္တတ္လာတယ္။ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး <br />
ဆန္႔က်င္မိေနတယ္ေဖေဖ။ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ သမီးနဲ႔ ေဖေဖခြဲရတာဆိုတဲ႔အစြဲက သမီးေခါင္းထဲမွာသံနဲ႔ရိုက္<br />
ထားသလိုစြဲထင္ ေနခဲ႔တယ္။ အခုထိ သမီးေမ႔မရခဲ႔တာ ေဖေဖ႔ကို ေမေမ ႏွင္ခ်လိုက္တဲ႔ေန႔ေလးကိုပါပဲ။ <br />
ေဖေဖ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးဆင္းသြား ခဲ႔တာ သမီးဘယ္ေမ႔နိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ႔ကို သမီး အၿမဲအရြဲ႕တိုက္ <br />
ဆန္က်င္ေနခဲ႔တာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
သမီး ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ႔ေအာင္တယ္။ အမွတ္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းမွီတယ္။ ေမေမဆို <br />
ေပ်ာ္ေနလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေဖေဖ။ အဲဒီမွာ ေမေမ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို သမီး ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ႔တယ္။ သမီး <br />
ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ယူလိုက္တယ္။ ေမေမေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဆံုရံႈးျခင္းရဲ႕အရသာကို ေမေမ <br />
ခံစားတတ္ေအာင္ သမီး သင္ခန္းစာေပးခဲ႔ရံုပါ။ ေမေမက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေမဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ေလးကိုပဲ <br />
ဆံုးရံႈးခဲ႔တာ။ သမီးဘဝမွာ ေဖေဖ႔ကို ရံႈးဆံုးခဲ႔ရတာ။ မညီမွ်ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕<br />
တိုက္ဆန္က်င္ေနဦးမွာ။ <br />
<br />
<br />
“ ဒါဘယ္လိုပံုစံဝတ္ထားတာလဲ ၾကယ္ကေလး၊ သမီးက ျမန္မာမိန္းကေလးေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
သမီးအျပင္ထြက္မလို႔လုပ္တုန္း ေမေမေရာက္လာတယ္။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ႔စကဒ္တိုေလးဝတ္ထားတဲ႔<br />
သမီးကို အေမသေဘာမက်မွန္း သမီးသိတာေပါ႔။ ေမေမ မႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ သမီး တမင္ဝတ္ထားခဲ႔တာေလ။ <br />
<br />
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ၊ ေခတ္ကအၿမဲေျပာင္းေနတာပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ႏိုင္မွ ခတ္မွီတာ ေမေမရဲ႕၊<br />
ေမေမ ေမ႔ေနၿပီထင္တယ္၊ သမီးက ေခတ္ရဲ႕သမီးပ်ဳိေလးေလ ” <br />
<br />
<br />
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေဒါသနဲ႔နီျမန္းလာခဲ႔တယ္။ သမီးရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္ ျပဳမူေနထိုင္ပံု<br />
ေတြက ေမေေမ႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔အတြက္ ေမေမ႔ကို<br />
သမီး ဆန္႔က်င္ေနခ်င္ ေသးတယ္။ အခု ေဖေဖ သတင္းမၾကားရတာဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ သမီးဘဝထဲက <br />
ေဖေဖထြက္သြားခဲ႔တာ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိခဲ႔ရတာ။ အဲဒါ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ေလ။ <br />
<br />
<br />
“ ညည္း ငါ႔ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိဆန္႔က်င္ေနမွာလဲ ၾကယ္ကေလး ” <br />
<br />
<br />
“ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမွာ ” <br />
<br />
<br />
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံသဲ႔သဲ႔ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ကို သမီးၾကည့္ေနမိတယ္။ <br />
ေဖေဖ႔အေၾကာင္းေျပာတုိင္း ေမေမ႔မ်က္ႏွာတင္းမာသြားတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေဖေဖ႔လုိေအးေဆးလွတဲ႔လူ<br />
တစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမဲ႔ႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲဆိုတာ သမီး သိခ်င္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေဖေဖ႔ကုိ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲ ေမေမ ” <br />
<br />
<br />
သမီး ေမးလုိက္ေတာ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သမီးနားမလည္တဲ႔အရိပ္ေယာင္တစ္ခ်ဳိ႕ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။<br />
ေမေမ႔ဆီ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထြက္လာမလဲဆိုတာ သမီးသိခ်င္တယ္။ သမီးဘ၀ထဲက <br />
ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားေစခဲ႔တဲ႔ အဓိကတရားခံက ေမေမပဲေလ။<br />
<br />
<br />
“ ေမေမ႔ကိုမေမးနဲ႔သမီး၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမွာ ေမေမ မမွားဘူးဆိုတာပဲ သမီးနားလည္ထားပါ ” <br />
<br />
<br />
“ ေမေမ႔ကိုနားလည္ဖို႔လည္း သမီးမႀကိဳးစားခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚသေရြ႕သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္ ” <br />
<br />
<br />
ဒီတစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး သမီးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြကို သမီးမျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ <br />
သမီး ေတာင္႔တခဲ႔တဲ႔ဘဝေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွျပန္ရမွာလဲ။ ေမေမရယ္ ေဖေဖရယ္ သမီးရယ္ .. ၿပီးေတာ႔ <br />
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ မိသားစုဘဝေလး။ ဘယ္မွာ သမီးလိုခ်င္တဲ႔ဘဝ။ ေမေမ႔ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ <br />
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလး ေၾကြလြင္႔ခဲ႔ ရတာ။ “ ရွင္ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မလာနဲ႔ ” တဲ႔။ ေဖေဖ႔ကို <br />
ေမေမေျပာခဲ႔တာေလ။ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းအတြက္ ေမေမ႔ကို သမီး အဆံုးထိဆန္႔က်င္သြားမယ္။ အဲဒါ <br />
ဘယ္ေတာ႔မွမေျပာင္းလဲတဲ႔ သမီးရဲ႕နိယာမပါပဲ။<br />
<br />
<br />
(၄)<br />
<br />
<br />
သမီးရဲ႕မ်က္လံုးကိုေတာင္ သမီး မယံုႏုိင္ဘူး ေဖေဖ။ တကယ္ပါ ေဖေဖ။ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔ <br />
သမီး ၾကည့္ေနမိခဲ႔တာပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီရပ္ကြက္ေလးကိုမေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ေဖေဖ႔ကို <br />
သမီးေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔မွာမဟုတ္ ဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖက သမီးရဲ႕ေဖေဖပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြက <br />
မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီေဖေဖ။ <br />
<br />
<br />
ေလာကဓံရဲ႕ထုေထာင္းမႈေအာက္မွာ ေဖေဖက အသက္အရြယ္ထက္ပိုၿပီး ရင္႔ေရာ္ေနခဲ႔တယ္။ စံုစမ္းသိလုိက္<br />
ရတဲ႔ အေဖ႔သတင္းကိုၾကားရေတာ႔ သမီး ရင္ထဲနင္႔သြားရတယ္။ ေဖေဖ႔မွာ သားကတစ္ေယာက္ သမီး<br />
တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီတဲ႔။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရတဲ႔အေဖ႔အတြက္ သမီးကို ေမ႔ပစ္ႏုိင္တာမဆန္းပါဘူး<br />
ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ကမာၻထင္ခဲ႔အတြက္ သမီးအတြက္ ေဖေဖ႔ ေနရာကို <br />
အစားထိုးစရာမရွိခဲ႔ဘူးေဖေဖ။ သမီး မ်က္ရည္က်ေနတယ္ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သမီး မ်က္ရည္က်<br />
ေနမိတယ္။<br />
<br />
<br />
ဘ၀သစ္တစ္ခုမွာ ေဖေဖေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ႔တယ္ေပါ႔။ သမီးတို႔ကို ပစ္ခြာၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခုကိုေဖေဖေရြးခ်ယ္ခဲ႔<br />
တယ္။ သမီး ရင္ထဲမွာနာေနတယ္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရင္ ၀မ္းသာအားရေျပးဖက္ၿပီး ေဖေဖ႔ရင္ခြင္ထဲ <br />
ခို၀င္မယ္ဆိုတဲ႔အေတြးက ေလထဲမွာပဲလြင္႔ေပ်ာက္သြားခဲ႔ရတယ္။ <br />
<br />
<br />
ေဖေဖနဲ႔ေ၀းရာကို သမီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေ၀းတဲ႔ေနရာဆိုေပမယ္႔ ေမေမနဲ႔နီးနီးလာတယ္။ <br />
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ သမီး ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ခ်င္ေနခဲ႔တာ။ ေမေမ႔ကို သမီးအထင္လြဲမိခဲ႔သမွ် သမီးရင္ထဲ<br />
ဒဏ္ရာခ်က္ ေတြတိုးလာခဲ႔ တယ္။ သမီး အရမ္းမွားသြားတယ္ ေဖေဖ။ ေႏြးေထြးတဲ႔ရင္ခြင္တစ္ခုရဲ႕အေ၀းဆံုး<br />
ကုိ သမီးေျပးထြက္ေနမိခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတေနခ်ိန္မွာ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး လွည့္မၾကည့္မိခဲ႔<br />
ဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး အရြဲ႕ တိုက္ေနမိခဲ႔တယ္။ သမီးေလာက္မိုက္တဲ႔သူ ရွိပါ႔ဦး<br />
မလားေဖေဖ။ <br />
<br />
<br />
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး ေျပးဖက္မိတယ္။ ေမေမ႔ ပါးျပင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေမႊးၾကဴေနမိခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ <br />
ရင္ခြင္က သမီးအတြက္ ေအးျမလံုၿခံဳသြားေစခဲ႔တယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ကလို ေဖေဖ႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိတဲ႔<br />
ၾကယ္ကေလး မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတမိသလို ေမေမ႔ကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ၾကယ္<br />
ကေလးျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။<br />
<br />
<br />
“ေမေမ႔ကို သမီးနားလည္ခဲ႔ပါၿပီ ေမေမရယ္ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲကေန မြတ္သိပ္စြာနဲ႔ သမီးေျပာမိတယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးေခါင္းေလးကို အသာပြတ္သပ္ေပး<br />
လို႔။ ေမေမ႔ကိုနားမလည္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမီးရင္နာေနရဆဲပါေမေမရယ္။ သမီး အခု ေမေမ႔ကို<br />
နားလည္မိခဲ႔ပါၿပီ။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး အေမ႔ကိုအရြဲ႕တိုက္မယ္ေျပာခဲ႔တာေလ။ အခုေတာ႔ သမီး<br />
နားလည္သြားပါၿပီ။ ေမေမ ျပန္ေခၚ ခဲ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖက မိသားစုအသစ္ေလးကိုစႊန္႔ခြာပါ႔မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ <br />
ေပ်ာ္ရႊင္ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုဘဝေလးကိုလိုခ်င္တာေပါ႔ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ အစားျပန္မရႏုိင္တဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္<br />
တစ္ခုနဲ႔ သမီး ေရွ႕မဆက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သိရဲ႕လားေဖေဖ။ ဒီေန႔လည္း ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြ<br />
မရွိဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုထာ၀ရဆံုးရံႈးခဲ႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ ငိုေနခဲ႔ရျပန္ပါၿပီ။ <br />
<br />
<br />
ဇီ၀ကမဂၢဇင္း<br />
ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။<br />
<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-90096941723518201232013-10-07T02:28:00.001-07:002013-10-07T02:29:12.982-07:00ေၾကကြဲရနံ႔သင္းတဲ႔ေရႊအိုေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-QFSDhM0kaQw/UlJ-cgsSb3I/AAAAAAAAAW4/Y6eygOYwglg/s1600/1185107_658394290851388_411113804_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-QFSDhM0kaQw/UlJ-cgsSb3I/AAAAAAAAAW4/Y6eygOYwglg/s400/1185107_658394290851388_411113804_n.jpg" width="238" /></a></div>
<br />
<br />
ကၽြန္မနာမည္က အိုအို။ ဘယ္လိုနာမည္ႀကီးလဲဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းရံႈ႕သြားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မလည္း ဒီနာမည္ကို <br />
မႀကိဳက္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက အိုအို လို႔ေခၚရင္း အားလံုးပါးစပ္ထဲမွာ အိုအိုျဖစ္သြားခဲ႔တာ။ နာမည္အရင္းက ေအးၾကည္ <br />
တဲ႔။ ေတာသူမဆိုေတာ႔ ေတာနာမည္ေပါ႔။ ေဟာ အခုက်ေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္ ျဖစ္သြားျပန္ျပီ။ ဒါက ၿမိဳ႕နာမည္။ မိတယ္ <br />
မဟုတ္ လား။ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔။ အိုအို နဲ႔ ေအးၾကည္ကေတာ႔ ေတာမွာက်န္ခဲ႔ၿပီ။ ၿမဳိ႕မွာက်ေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္ ျဖစ္သြားေရာ။ <br />
သိတယ္ မဟုတ္လား။ အားလံုးပါးစပ္ဖ်ားမွာ စြဲေနၾကတဲ႔ ေရႊအုိေရာင္ ေလ။ <br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ လိႈက္ကနဲေပ်ာ္သြားတယ္။ ေတာသူ ၿမဳိ႕ေရာက္ေတာ႔ ျမင္သမွ် အဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္ေန<br />
ေရာ။ တိုက္ႀကီးေတြကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရလြန္းလို႔ လည္ပင္းေတာင္မေညာင္းႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ပါဦး .. စည္လိုက္တဲ႔လူေတြ။ <br />
တိုးၾကပ္ ေနတဲ႔ကားေတြ။ အို .. ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် အားလံုးသေဘာက်ပဲ။ ပိုၿပီးသေဘာက်တာက အန္တီမိုးရဲ႕ဆိုင္ႀကီး<br />
ပဲ။ အခန္းကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ေလေတြထဲမွာ အေမႊးနံ႔ ေတြလည္းပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔။ အထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ <br />
မိန္းကေလးေတြဆိုလည္း လွလိုက္တာေလ။ မ်က္ႏွာေလးဆို ႏုဖတ္ေနတာပဲ။ အဲ .. ဝတ္ထားတာက်ေတာ႔ အျမင္ရိုင္း<br />
တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေတာအျမင္ေပါ႔။ ေပါင္လည္ေလာက္စကဒ္တိုေလးဆို မိန္းမခ်င္းျဖစ္ တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္ ေစ႔ေစ႔မၾကည့္ရဲ<br />
ဘူး။ သူတို႔က် ဝတ္ရဲတယ္ေတာ႔။ အံ႔ၾသစရာႀကီး။<br />
<br />
အန္တီမိုးကလည္း အသက္ႀကီးေပမယ္႔ မပ်က္စီးေသးဘူးဆိုရမယ္။ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္မျပတ္ဘူး။ ဆံပင္ကို အေခြ<br />
လိုက္ ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ထားျပီး အေရာင္တင္ထားေတာ႔ အသက္ထက္ႏုေနေရာ။ ေနာက္ဆို အဲဒီလို ဆံပင္ေကာက္ <br />
တာကို သင္ေပးမယ္လို႔ အန္တီမိုးကေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုလည္း လွေအာင္ျပင္ေပးမယ္တဲ႔။<br />
<br />
စေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဟားခံရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေတြေပါ႔။ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ခ်င္း တိုးတုိးေျပာ<br />
ေနၾကတာ။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားႀကီးႏွစ္ခုတင္ထားတဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတာေလ။ အပြင္႔ႀကီး <br />
ႀကီးပါတဲ႔ ထမီကိုၾကည့္ၿပီးလည္း အတင္းတုတ္ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္မ ထမီမ်ား သူတို႔စကဒ္နဲ႔ကြာပါ႔။ လံုၿခံဳလိုက္တာမွ ေလ<br />
တိုး ေပါက္ေတာင္ မရွိဘူး။ သူတို႔မ်ား ေအာက္ပိုင္းအေအးလြန္ၿပီး ေလျဖတ္မွာျမင္ေယာင္ေသးရဲ႕။ <br />
<br />
“ ကေလးတို႔ေရ .. ဒါက နယူးေလးေနာ္၊ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔၊ မွတ္ထားၾက ” <br />
<br />
အယ္ .. ေရႊအိုေရာင္တဲ႔။ ကၽြန္မက ေရႊအိုေရာင္ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ ဟိုေကာင္မေတြဆီက ရယ္သံေတြထြက္လာၾကတယ္။ <br />
ဟြန္း ..။ မ်က္ေစာင္းကိုႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ၿပီးထုိးေပးလိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ မ်က္ႏွာေတြက ၿပီတီတီျဖစ္ေနၾကတုန္း။<br />
<br />
“ ကာစတန္မာေတြရဲ႕စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံေလးထြက္ေအာင္ ပံုသြင္းေပးၾကပါဦး ကေလးတို႔၊ လံုးဝအလန္းေလးေနာ္၊ ကာစတန္<br />
မာေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းတန္းစြဲျဖစ္ေနေအာင္ လႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ႔ ” <br />
<br />
“ စိတ္ခ် အန္တီမိုးေရ၊ အရိုင္းပန္းေလး အရမ္းလန္းသြားေအာင္ ဧကရီ တာဝန္ယူတယ္၊ တို႔ဆိုင္မွာေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္က <br />
ေရပန္းစားလာဦးမွာပဲ ” <br />
<br />
“ ေအး .. ဧကရီရဲ႕လက္ဆကို အန္တီမိုး သိတာေပါ႔ကြယ္၊ အဲ အန္တီမိုး သြားစရာရွိလို႔၊ နယူးေလးကို စိတ္ခ်ထားခဲ႔ <br />
မယ္ေနာ္ ”<br />
<br />
“ စိတ္ခ် အန္တီမိုးေရ၊ အန္တီမိုး ျပန္လာရင္ လံုးဝ မ်က္စိလည္သြားေစရမယ္ ဟင္း ဟင္း ”<br />
<br />
ကၽြန္မ တစ္ခြန္းမွမေျပာႏိုင္ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီ ဧကရီဆိုတဲ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕အသံေလးက <br />
ခ်ဳိသာလိုက္တာ။ ရယ္တာေတာင္ ဟင္းဟင္း ဆိုၿပီး လက္ေလးနဲ႔ ပါးစပ္ကိုကာလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔မ်ား ရယ္ၿပီဆို <br />
ဝါးလံုးကြဲေအာင္ေအာ္ရယ္ၾကတာ။ ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ကာဖို႔ ေဝးေရာ။ ပါးစပ္ထဲထြက္လာတဲ႔တံေတြးေတြေတာင္ ဟုိစင္ ဒီစင္ <br />
ျဖစ္သြားတတ္တာ။။<br />
<br />
ခဏေနေတာ႔ ဧကရီက ကၽြန္မကို ေခၚၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးတယ္။ ၾကည့္စမ္း .. ၿငိမ္႔ေနတာ ကၽြန္မေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြား<br />
မတတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ႔ အလွျပင္တဲ႔ထိုင္ခံုေပၚမွာထိုင္ခိုင္းတယ္။ အုိ .. ဆိုဖာခံုေလးကလည္း အမိုက္စားပဲ။ ၾကည့္ .. ကၽြန္မ <br />
နိဗၺာန္ဘံုေရာက္သြားသလိုပဲ။ ဧကရီရဲ႕ သြက္လက္တဲ႔လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ ကၽြန္မက ၿငိမ္ၿပီးခံေနမိတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီး <br />
ကို ေက်ာလယ္ေလာက္ကေန တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ႔ ႏွေျမာစိတ္ေလးဝင္မိသား။ ေနာက္ေတာ႔ သိသိသာသာလွလာတဲ႔ <br />
ဆံပင္အေခြလိုက္ေလးကိုျမင္ၿပီး ႏွေျမာစိတ္ကေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ။<br />
<br />
ဆံပင္လည္းၿပီးေရာ မ်က္ႏွာက သနပ္ခါးေတြကိုဖ်က္ၿပီး မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔အေရာင္ျခယ္ေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးလို႔ <br />
အေနခက္တာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ အဝတ္အစားကအစ အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို <br />
အံ႔ၾသမွင္သက္သြားမိေတာ႔တယ္။<br />
<br />
အေခြလိပ္ေကာက္ၿပီး အေရာင္ေတာက္ေနတဲ႔ ဆံပင္ရယ္ .. ျဖဴစင္ဝင္းပလာတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးရယ္ .. အက်ႌလွလွ ေလးနဲ႔ <br />
စကဒ္တိုတိုေလးရယ္..။ အစက အျမင္ရိုင္းတယ္ထင္မိတဲ႔ စကဒ္အတိုေလးက အခုက်ေတာ႔လည္း ရိုင္းတယ္လို႔ မျမင္မိ<br />
ျပန္ဘူး။ ၿမိဳ႕မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္ေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မ ရင္ခုန္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕သူျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဧကရီကို ေက်းဇူးတင္တဲ႔ <br />
အၾကည့္ေလးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဧကရီက ၿပံဳးျပတယ္။<br />
<br />
“ ဘယ္လိုလဲ ေရႊအိုေရာင္၊ အိုေကတယ္မဟုတ္လား ”<br />
<br />
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လဲမသိဘူး။ အံ႔ၾသတာေရာ .. ဝမ္းသာတာေရာ .. စိတ္လႈပ္ရွားတာ<br />
ေရာ ေပါင္းၿပီး ေနမထိထိုင္္မသာျဖစ္လို႔။ <br />
<br />
“ ဟုိက ညီမေလးနဲ႔ပဲေခါင္းေလွ်ာ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ အဆင္ေျပမလား ”<br />
<br />
အခုမွဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ႔ လူႀကီးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္မယ္တဲ႔။ ပထမဆံုးအေတြ႔ႀကံဳမွာ <br />
စိတ္ထဲဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒီဆိုင္ကို ေယာက်္ားေတြလည္းလာတာပဲလား။ ကၽြန္မ ေတြေဝေနတုန္း ဧကရီရဲ႕အသံ <br />
ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ <br />
<br />
“ ေဆာရီး ကိုႀကီးေရ၊ ေရႊအိုေရာင္က အသစ္ေလးေလ၊ ဒီေန႔မွစေရာက္တာ၊ ေနာက္ေန႔မွ ကိုႀကီး သေဘာေပါ႔၊ ဒီေန႔ <br />
ေတာ႔ ကိုႀကီးကို ဧကရီတာဝန္ယူတယ္သိလား ”<br />
<br />
“ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔လား၊ မိုက္တယ္ကြာ၊ ေနာက္ေန႔ဆို ကိုႀကီးတို႔က ေရႊအိုေရာင္ပဲေနာ္ ”<br />
<br />
လူႀကီးကျဖင္႔ ေသခါနီးၿပီ။ ကိုႀကီးတဲ႔။ ကၽြန္မ ဟီးခနဲ ရယ္ခ်လိုက္ေတာ႔ ဧကရီကလွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ အသံ နည္း<br />
နည္းက်ယ္သြားတာကိုး။ ဒါေတာင္ အဲဒီလူႀကီးဆီကအသံထြက္လာေသးတယ္။<br />
<br />
“ ရယ္သံေလးက ရင္ထဲမွာ ေအးျမသြားတာပဲကြာ ”<br />
<br />
တဲ႔။ ေသနာႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ဘူးသီးလာသီးေနတယ္။ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲေပးလိုက္တယ္။ လူႀကီးျပန္သြား ေတာ႔ <br />
ဧကရီတို႔ဆီကအသံထြက္လာတယ္။<br />
<br />
“ ေရႊအိုေရာင္ေတာ႔ စန္းပြင္႔တယ္ေဟ႔၊ ေရာက္တဲ႔ေန႔မွာကိုပဲ ကာစတန္မာရသြားၿပီ၊ ေနာက္ကားက ေက်ာ္တက္သြား<br />
ၿပီေဟ႔ ”<br />
<br />
ကၽြန္မ ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်ီးၾကဴးသလိုေျပာၾကတယ္။ အန္တီမိုး ျပန္လာေတာ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးေတြအေရာင္ တဖ်တ္<br />
ဖ်တ္ေတာက္လို႔။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို ေျပာေသးတယ္။ ပညာေတြ ျမန္ျမန္သင္ထားေတာ႔တဲ႔။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္<br />
တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေရႊအိုေရာင္ တစ္ေခတ္ဆန္းခဲ႔ရတာေပါ႔။ ဟြန္႔ .. ျမန္လိုက္တာ။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
အားလံုးပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းတန္းစြဲလာၾကတာ ေရႊအိုေရာင္ မွ ေရႊအိုေရာင္ပဲ။ ကၽြန္မကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ေျပာင္းလဲ <br />
သြားလိုက္တာ ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိဘူး။ ကၽြန္မက ရယ္ရင္ေတာင္ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ မခို႔တရို႕ေလးရယ္တာ။ <br />
လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ဆြဲဆာင္မႈရွိေအာင္ကိုေနတာ။ မိန္းကေလးပါးစပ္က ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေလး အသံထြက္<br />
လာ ေတာ႔ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ၾကမလဲ။ <br />
<br />
ကာစတန္မာမ်ားလာလို႔ကေတာ႔ ဘယ္အရြယ္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကီးပဲ။ ကိုယ္႔ထက္ငယ္ေတာ႔ ေမာင္ေလးေပါ႔။ နည္းနည္းေလး<br />
ႀကီးရင္ အစ္ကို။ ကၽြန္မ အသံေလးၾကားရင္ သူတို႔မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ေခါင္းကလည္း ေလွ်ာ္ပဲေလွ်ာ္ႏုိင္လြန္းၾကတယ္။ တစ္ေန႔ <br />
ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ အနည္းဆံုးပဲ။ ေရာက္လာရင္လည္း ေရႊအိုေရာင္ ေလွ်ာ္ေပးမွ။ ေရႊအိုေရာင္ .. ေရႊအိုေရာင္နဲ႔ .. ကၽြန္မ <br />
နာမည္ေနာက္မွာ အန္တီမိုး လက္ဖ်ားမွာ ေငြသီးလာခဲ႔တယ္။<br />
<br />
အန္တီမိုးလည္း ကၽြန္မကို အေရးေပးလိုက္တာမ်ား တျခားသူေတြေတာင္ မ်က္စိေနာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ရြာျပန္သြားမွာကို <br />
အန္တီမိုးေၾကာက္ေနတာေလ။ ကၽြန္မလည္း ျပန္ခိုင္းေတာင္ မျပန္ဘူး။ ဒီေလာက္ အဆင္ေျပေနတာ။ ရြာမွာ ေကာက္စိုက္ <br />
ပ်ဳိးႏႈတ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ မွတ္လို႔။<br />
<br />
“ ေရႊအိုေရာင္ေရ .. အန္တီမိုး ေခၚေနတယ္ေဟ႔ ”<br />
<br />
အခုမွ နားကာစရွိေသးတယ္။ ေခၚသံၾကားရျပန္ျပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႔ဆန္စားမွေတာ႔ ရဲရေတာ႔မွာေပါ႔။ ကၽြန္မ ထြက္<br />
လာေတာ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ရယ္ျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလိုက္သင္႔ရယ္ျပလိုက္ရတယ္။ အန္တီမိုးက <br />
ေျပာတယ္။<br />
<br />
“ ေရႊ႔အိုေရာင္ေရ .. ဒါ အန္တီမိုးတို႔ရဲ႕စူပါကာစတန္မာေပါ႔၊ ေရႊအိုေရာင္နဲ႔မွ စိတ္ေက်နပ္မယ္တဲ႔ေလ၊ အဆင္ေျပေအာင္<br />
စီစဥ္ေပးလိုက္ပါဦး သမီးေရ ”<br />
<br />
ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ႔ညစ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္မ လုပ္လာတဲ႔သက္တမ္းမွာ အထူးခန္းကိုတစ္ခါမွမကူးဖူးဘူး။ ဒီမွာက <br />
အလွျပင္ခန္းအျပင္ အထူးခန္းဆိုတာရွိေသးတယ္။ ဒါကေတာ႔ ဆိုင္ကိုအၿမဲလာေနက်ကာစတန္မာေတြအတြက္ အထူး<br />
ေပါ႔။ ကၽြန္မက ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ႔အပိုင္းကိုပဲ တာဝန္ယူေပးတာ။ အထူးခန္းမွာက်ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ နည္းနည္းေတာ႔ <br />
အသက္ ရွဴရၾကပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေခါင္းညိတ္ရတာပါပဲ။ စူပါကာစတန္မာဆိုေတာ႔ ၿငိဳျငင္သြားရင္မေကာင္း<br />
ဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘယ္လို ျငင္းလို႔ရမွာလဲ။ အထူးခန္းဆိုေပမယ္႔ အန္တီမိုးကလည္း ဘဝလံုၿခံဳမႈအတြက္ တာဝန္ယူထားေတာ႔ <br />
စိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။ <br />
<br />
အထူးခန္းကိုေရာက္ေတာ႔ ဒီလူႀကီးကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ဇက္ေၾကာလည္း ဆြဲေပးရတာေပါ႔။ <br />
လူႀကီးရဲ႕ေတာ္ကီေတြကို နားေထာင္ရတာက်ေတာ႔ စိတ္က်ည္းၾကပ္တယ္။ လူကသာ ေသခါနီးတာ။ ေျပာေနတဲ႔စကား <br />
ေတြက်ေတာ႔ လူပ်ဳိရံႈးေလာက္တယ္။<br />
<br />
“ ကိုႀကီးနာမည္က ဦးထြဋ္ေအာင္တဲ႔၊ ကေလးက်ေတာ႔ အစ္ကိုေအာင္လို႔ေခၚေလ ”<br />
<br />
အစ္ကိုေအာင္တဲ႔။ အို .. ဟုတ္တာေပါ႔။ အစ္ကိုေအာင္ ဆိုေတာ႔ အေကာင္အို။ ဒီနာမည္ေလးကို သေဘာက်ၿပီး ခစ္ခနဲ<br />
ရယ္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို လူႀကီးက သေဘာက်လို႔။ <br />
<br />
“ ဘာရယ္တာလဲ ကေလးရဲ႕ ” <br />
<br />
“ နာမည္ေလးက ေခၚလို႔ေကာင္းလို႔ပါ အစ္ကိုေအာင္ရဲ႕၊ အစ္ကုိေအာင္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္ေလ ”<br />
<br />
“ ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ အစ္ကိုေအာင္ေတာ႔ ဒီေန႔ကစၿပီး ကေလး ဆီပဲလာေတာ႔မယ္၊ ရတယ္မဟုတ္လားဟင္ ”<br />
<br />
ညိွဳ႕ပလီတဲ႔ အသံက နားဝမွာခါးသြားရေပမယ္႔ ဟန္မျပက္ ရယ္ျပလိုက္ရတယ္။ လူႀကီးက အိုဗာဒင္းလာေဖ်ာ္ေတာ႔လည္း <br />
ကၽြန္မက ေရပူေလးထည့္ေပးလိုက္တာေပါ႔။ ခက္တာမွတ္လို႔။<br />
<br />
“ လာေပါ႔ အစ္ကိုေအာင္ရဲ႕၊ အစ္ကုိေအာင္က အန္တီမိုးရဲ႕ စူပါကာစတန္မာပဲေလ ”<br />
<br />
“ ဟာ မရဘူးကြာ၊ အစ္ကိုေအာင္က ကေလးအတြက္ပဲ မူပိုင္ျဖစ္ခ်င္တာ ”<br />
<br />
ေသလိုက္ပါလား အေကာင္အိုလို႔ပဲ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ အသက္အရြယ္ကိုမွမေထာက္ ငယ္မူျပန္ေန <br />
လိုက္တာ။ လူအိုနံ႔ရေနတာေတာင္ အေပ်ာ္ရွာခ်င္ေသးတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာႀကီး။ <br />
<br />
“ ေရာ႔ .. ဒါက ကေလးအတြက္ သီးသန္႔ေဘာက္ဆူးေနာ္ ”<br />
<br />
တစ္နာရီျပည့္လို႔ တာဝန္လည္းၿပီးေရာ လူႀကီးက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ထုတ္ေပးတယ္။ ၾကည့္စမ္း ရက္ေရာလိုက္တာ။ ခဏ<br />
ေလးနဲ႔ ေငြတစ္ထပ္က အသာေလးပဲ။ ေငြကိုျမင္ေတာ႔ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ <br />
အစ္ကိုေအာင္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ စူပါကာစတန္မာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနျပီပဲ။ ဒီကလည္း ေရႊအိုေရာင္ပဲေလ။ လူႀကီးရဲ႕အသည္း <br />
ႏွလံုးကို တဆတ္ဆတ္တုန္သြားေအာင္ မထိတထိေလးဆြေပးလိုက္တာေပါ႔<br />
<br />
“ အစ္ကိုေအာင္ရွိမွပဲ ေငြကိုင္ရေတာ႔တယ္၊ ေနာက္ေန႔လည္း လာဦးေနာ္၊ ေမွ်ာ္ေနမယ္သိလား ”<br />
<br />
ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ အစ္ကိုေအာင္ချမာ ၿပံဳးသြားလုိက္တာ ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိသလိုကိုျဖစ္လို႔။ ေငြမ်က္ႏွာ<br />
ေၾကာင္႔ရယ္လို႔လည္း မသိရွာဘူး။ စိတ္ထဲမရွိတာေျပာ။ မၿပံဳးခ်င္ပဲၿပံဳးျပ။ ေငြက လွစ္ကနဲရ။ မဆိုးဘူး။ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ <br />
အစ္ကိုေအာင္လို စူပါကာစတန္မာေတြ အမ်ားႀကီးရလာလို႔ကေတာ႔ ..။ ဟြန္႔ .. ပြဲၿပီးၿပီေပါ႔။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
အဲဒီ ရဲရင္႔ ဆိုတဲ႔ေကာင္ေလးကိုျမင္ရင္ ရင္ထဲဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ရင္႔လို႔ တစ္လံုးတည္းေျပာတာေလးက<br />
အစ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္။ ကၽြန္မကို မတဲ႔။ အဲဒီအသံေလးကိုပဲ နားထဲကေဖ်ာက္မရေအာင္ျဖစ္လို႔။ ထူးဆန္းတယ္။ <br />
စိတ္ထဲကမပါတဲ႔ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးနဲ႔ အားလံုးကိုဆက္ဆံခဲ႔တာ။ ေကာင္ေလးကိုက်ေတာ႔ လုိလိုလားလားကို <br />
လက္ခံခ်င္သလိုမ်ဳိး။ မေတြ႔ရရင္လည္း သတိရ။ ေတြ႔ရင္လည္း ရင္ခုန္တာက မရပ္။ ဧကရီေျပာေတာ႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုး <br />
အဝိုင္းသားျဖစ္သြားမိတယ္။<br />
<br />
“ ဘာမွေခါင္းစားမေနနဲ႔၊ အဲဒါအခ်စ္ပဲ၊ နင္သူ႔ကိုခ်စ္ေနလို႔ေပါ႔ ေရႊအိုေရာင္ ရဲ႕ ”<br />
<br />
အခ်စ္တဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ စိမ္းသက္လြန္းတဲ႔ နယ္ပယ္တစ္ခုေပါ႔။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ ေကာင္ေလးေလာက္ ဘယ္သူကမွ <br />
မစိုးမိုးခဲ႔ဖူးဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေကာင္ေလးကသူေဌးသား။ ေငြကိုေရလို သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္တဲ႔သူ။ ကၽြန္မဆီလာတိုင္း တန္ဖိုးႀကီး<br />
လက္ေဆာင္ေတြ မပါတဲ႔ေန႔ရယ္လုိ႔ မရွိဘူး။ <br />
<br />
ခက္ၿပီ။ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ အန္တီမိုးက ကာစတန္မာေတြနဲ႔ ဘာသံ ညာသံေတြမၾကားခ်င္ဘူးလို႔ သတိေပး<br />
ထားၿပီးသား။ ကာစတန္မာအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔ကလြဲၿပီး အခ်စ္ နဲ႔အေဝးဆံုးမွာေနပါတဲ႔။ မခ်စ္<br />
တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါတဲ႔။ အရင္ကေတာ႔ အလြယ္တကူေခါင္းညိတ္ခဲ႔တာပဲ။ အခုေတာ႔ အဲဒီစကားကို တယူသန္ <br />
အတၱေတြနဲ႔ေဘာင္ခတ္ထားတဲ႔စကားလို႔ ထင္လာမိတယ္။ <br />
<br />
“ ေရႊအုိေရာင္ေရ .. ညည္းရဲ႕အသည္းေလးလာၿပီ ”<br />
<br />
ဧကရီရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲေပ်ာ္မိသြားတယ္။ <br />
ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာနဲ႔ ၿပံဳးျပတယ္။<br />
<br />
“ ဒီေန႔ အရမ္းလွေနပါလား မရယ္၊ ဒီေန႔လည္း မနဲ႔ပဲေခါင္းေလွ်ာ္မယ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္မယ္ ”<br />
<br />
“ အင္းပါ ေမာင္ေလးရဲ႕၊ အခုတစ္ခါတည္းေလွ်ာ္ေပးမယ္ေလ ”<br />
<br />
ကၽြန္မရဲ႕အသံက ႏူးည့ံမႈအျပည့္ေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကိုေလွ်ာ္ေပးေတာ႔လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေန<br />
ခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရီေဝစြာၾကည့္လိုက္တဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတယ္။ <br />
<br />
“ မကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား ” <br />
<br />
အို .. ကၽြန္မ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္မိသြားတယ္။ အနားကလူေတြမ်ားၾကားသြားမလားလို႔ စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္မိတယ္။ <br />
ဘယ္သူမွမသိၾကလို႔ေတာ္ေသးရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ႔ေကာင္ေလး။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေတြေတာင္ အမွားမွား <br />
အယြင္း ယြင္းျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား အၾကည့္ေတာင္မလႊဲဘူး။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ညႊတ္ခ်င္ေနၿပီ။ <br />
အခ်စ္ကေတာ႔ ဆြဲအားျပင္းျပင္းနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ညိွဳ႕ယူေနၿပီေလ။<br />
<br />
“ ေျဖေလ မ၊ ေမာင္႔ကိုေရာ ခ်စ္ရဲ႕လား ”<br />
<br />
ေျသာ္ .. ခက္ပါရဲ႕။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ႔။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။ အေဘးကသူေတြ ရိပ္မိကုန္မွအခက္။ <br />
ဘယ္႔ႏွယ္႔ ဇြတ္အတင္းႀကီးပူဆာေနရတယ္လို႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ ေအာ္ေျပာခ်င္တာေပါ႔။ ဒီက မိန္းကေလးေလ။ <br />
နည္း နည္းေတာ႔ မူရမွာေပါ႔။ <br />
<br />
ကၽြန္မအလုပ္က ေယာက်ာ္းေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ဘဝကျဖဴစင္တယ္။ အပ်ဳိစင္ဘဝကိုလည္း အထိပါး<br />
မခံခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတယ္။ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာေပမယ္႔ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းရြက္လိုမ်ဳိးေတာ႔ <br />
ေရာ႔ .. အင္႔ ဆိုၿပီး မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာရတယ္။<br />
<br />
“ ေမာင္ေလး .. ေတာ္ေတာ႔ကြာ၊ တျခားသူေတြၾကားသြားရင္မေကာင္းဘူး၊ မ စဥ္းစားဦးမယ္ေနာ္ ”<br />
<br />
ဒါေတာင္ ေကာင္ေလးက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ထဲနည္းနည္းေတာ႔ တင္းၾကပ္ေနခဲ႔တယ္။ အန္တီမိုး မသိ<br />
ေအာင္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေကာင္ေလးကိုလည္း ကၽြန္မ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းခ်စ္မိေနၿပီေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔<br />
လည္း အန္တီမိုးကို ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ျဖစ္ေနာက္ရွင္းလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ႔တယ္။ <br />
တစ္ေန႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးကိုအေျဖေပးလုိက္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခါမွ အန္တီမိုးသိသြားလည္း ကံေပါ႔။ ဘယ္လိုလုပ္မွာ<br />
လဲ။ ကၽြန္မလည္း အခ်စ္ေအာက္မွာ က်ရံႈးသြားခဲ႔တာကိုးေလ။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၄)</div>
<br />
“ ကေလးနဲ႔ေတြ႔လုိက္ရင္ အပန္းကိုေျပသြားတာပဲကြာ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ”<br />
<br />
လိႈက္ေမာစြာထြက္လာတဲ႔ လူႀကီးရဲ႕စကားကို အလိုက္သင္႔ရယ္ေမာျပလိုက္ရေပမယ္႔ စိတ္ကေတာ႔ ညစ္လွပါၿပီ။ အခု<br />
တေလာ လူႀကီးရဲ႕ေျခလွမ္းေတြစိပ္လာတယ္။ ဗ်ဴဟာအသစ္ေတြနဲ႔ လမ္းခင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို ဘယ္ <br />
ေလာက္ သေဘာက်ေၾကာင္းေတြ ေရပက္မဝင္ေအာင္ေျပာတယ္။ စူပါကာစတန္မာဆိုတဲ႔အရွိန္ေလးရဲ႕ ေဘာက္စ္ဆူး <br />
ျမက္ျမက္ေလးရလို႔သာ အလိုက္သင္႔ဆက္ဆံေနခဲ႔တာ။ အဖိုးတန္ ေရေမႊးနံ႔ေတြအၾကားက လူအိုနံ႔ရေနတဲ႔လူႀကီးကိုမ်ား <br />
သေဘာက်စရာလား။ ဦးနဲ႔ သမီးဇာတ္ခင္းဖို႔ေတာ႔ စိတ္ေတာင္မဝင္စားဘူး။<br />
<br />
ၿပီးေတာ႔ ေငြရွိတိုင္းအေပ်ာ္ရွာၾကတဲ႔ လူႀကီးေတြမွာ ပြဲတက္မယားဆိုၿပီးသီးသန္႔ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ကြယ္က်မွ ေငြကုိ<br />
ေရလုိသံုးၿပီး အေပ်ာ္ရွာၾကတာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔က်ေတာ႔ သူတို႔ဆီက လွ်ံက်ေနတဲ႔ေရကို ခြက္ေလးနဲ႔ခံထားရံုပါ။ တကူး<br />
တကႀကီးလိုက္ခပ္ ယူေနတာမွမဟုတ္တာ။ ေပးသူရွိလို႔ ယူသူရွိတာဆိုေပမယ္႔ သတိေတာ႔ထားရတယ္။ ကိုယ္႔ဘဝ <br />
အစြန္းအထင္းမျဖစ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား။<br />
<br />
“ ဘယ္လိုလဲဟင္ ကေလး၊ ကေလးလိုခ်င္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္ေလ၊ ကေလး ႀကိဳက္သေလာက္ သံုးျဖဳန္း <br />
စမ္းကြာ၊ တစ္ခ်က္မၿငိဳျငင္ဘူး ”<br />
<br />
ေလျပည္ေလးထိုးၿပီးေပးလာတဲ႔ မက္လံုးကို စိတ္ညြတ္မသြားေအာင္ထိန္းရတယ္။ ကိုယ္ကခ်ည္း ယူေနလို႔လည္း <br />
မေကာင္းဘူး။ အေပး အယူဆိုတာ ဒြန္တြဲေန တတ္တာပဲေလ။ ငါးစာသာျမင္ေနေပမယ့္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္ကိုလည္းၾကည့္တတ္ရ <br />
ေသးတယ္။ ဒီေတာ႔ အခိုးေငြ႔ေတြေဝလွ်ံေနတဲ႔ လူႀကီးကို ပညာသားပါပါနဲ႔ လွည့္ေျပာရတယ္။<br />
<br />
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အစ္ကိုေအာင္ရယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေရႊအိုေရာင္တို႔ ဘဝကို ေရႊအိုေရာင္ မပိုင္ဘူးေလ၊ အန္တီမိုးက <br />
ေရႊအိုေရာင္တို႔ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူေပါ႔၊ တစ္ခုခုမွားယြင္းတာနဲ႔ အလုပ္ထုတ္ခံရမယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင္႔ ေရႊအိုေရာင္ သတိထား<br />
ေနရ တာေပါ႔ ”<br />
<br />
ဝမ္းနည္းရိပ္ေလးသန္းၿပီး ယူႀကံဳးမရဟန္ေလးေျပာေတာ႔ လူႀကီးက သနားသလိုၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွိပ္နယ္ေနတဲ႔ <br />
ကၽြန္မလက္ကေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဆတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။ ေျပာလိုက္မွ ပိုဆိုးသြားပါလားလို႔ ေတြးရင္း <br />
စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သြားရတယ္။ လူႀကီးကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဗ်ဴဟာေတြခင္းၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္လို႔ေပါ႔။ <br />
<br />
“ ဒါဆို မမိုးကို ေျပာၿပီးေခၚမယ္ေလ၊ ဒါဆို အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား ကေလးရဲ႕ ”<br />
<br />
“ ဟုတ္ .. အစ္ကိုေအာင္သေဘာပါ ”<br />
<br />
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ႔ လူႀကီး ဝမ္းသာသြားတယ္။ အန္တီမိုးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။ အန္တီမိုးက <br />
အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကို လံုးဝအစြန္းအထင္းမခံဘူးေလ။ ေယာက်ာ္းေတြကို ေကာင္းမြန္တဲ႔ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးရမယ္<br />
ဆိုတဲ႔စည္းကမ္းမွာ စာရိတၱပ်က္ျပားေစတဲ႔ အျပဳအမူမ်ဳိးမပါခဲ႔ဘူး။ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးနဲ႔က်ရင္ အန္တီမိုး စည္းကမ္းႀကီးတာ <br />
အားလံုးအသိပဲ။ ဒီေတာ႔ လူႀကီး ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေလကုန္တာပဲ အဖတ္တင္မွာေပါ႔။<br />
<br />
“ ေရာ႔ .. ဒါကေလးအတြက္ ေဘာက္ဆူး ”<br />
<br />
ထံုးစံအတိုင္း လူႀကီးက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္လွမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္မ ယူလိုက္ေတာ႔ လူႀကီးက ကၽြန္မပါးေလးကို မနာေအာင္ <br />
ခပ္ဖြဖြေလးလိမ္ဆြဲတယ္။ <br />
<br />
“ အေဖ ”<br />
<br />
“ ဟင္ .. သား ”<br />
<br />
စကားႏွစ္ခြန္းရဲ႕ထိေတြ႔မႈမွာ ကၽြန္မ မွင္သက္ဆြံ႔အသြားခဲ႔ရတယ္။ လူႀကီးနဲ႔ ေကာင္ေလးက ..။ အို .. ကၽြန္မ ရင္ထဲနာက်င္<br />
မႈေတြျပည့္ႏွက္လာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဆိုတဲ႔ ယူႀကံဳးမရစိတ္ေတြနဲ႔ ေျဗာင္းဆန္လာခဲ႔တယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ <br />
ေတြ႔ဆံုမႈမွာ ကၽြန္မက ဘယ္လိုဇာတ္ရုပ္မ်ဳိးနဲ႔သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သလဲဆိုတာ ေတြးရင္း အသက္ရွဴရၾကပ္လာခဲ႔တယ္။ <br />
ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို နာက်ည္းရိပ္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆတ္ကနဲ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ထြက္သြားတယ္။ လူႀကီးက<br />
ေတာ႔ ေကာင္ေလးဆီကိုေျပးလိုက္သြားတယ္။ ခဏေလးပါပဲ။ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ အျဖစ္အျပက္ တစ္ခုမွာ <br />
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ အက္ကြဲေၾကမြသြားခဲ႔ရတယ္။ <br />
<br />
ကၽြန္မကို ေကာင္ေလးၾကည့္သြားတဲ႔အၾကည့္က အထင္ေသးမႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ အၾကည့္။ လူႀကီးနဲ႔ အလုပ္သေဘာ<br />
အရဆက္ဆံမႈကလြဲၿပီး ဘာမွပတ္သက္မႈမရွိဘူးဆိုတာ ေကာင္ေလးကိုေျပာျပခ်င္ေပမယ္႔ အရာရာ ေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။ <br />
တစ္ခါသာခ်စ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ႏွလံုးသားႏုနုမွာ တစ္သက္စာဒဏ္ရာေတြ တိုးလို႔ေနခဲ႔ၿပီ။ <br />
<br />
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေကာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မ မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး။ လူႀကီးကိုေတာ႔ ကားေပၚမွာတစ္ခါေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လူႀကီးရဲ႕<br />
အေဘးမွာ ကၽြန္မထက္ငယ္မယ္ထင္ရတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ ေကာင္ေလးက်ေတာ႔ သတင္းေလး ေတာင္<br />
ၾကားခြင္႔မရေတာ႔ဘူးေလ။ ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္လို႔ ဆုေတာင္းေပမယ္႔ မျပည့္ခဲ႔တာကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ကံပဲေပါ႔။ <br />
ေႏွာင္တြယ္ခြင္႔မရလိုက္ တဲ႔ အခ်စ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္ကေတာ႔ အခုထိခ်ည္သူမဲ႔ေနဆဲပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႔ေရြ႕ေျပာင္းလာ<br />
ေပမယ္႔ ေကာင္ေလးေျပာဖူးတဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးေတြက ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္အျဖစ္ စြဲထင္ေန<br />
တုန္းပဲဆိုတာ ေကာင္ေလးသိခဲ႔ရင္ ..။<br />
<br />
<br />
New Style မဂၢဇင္း<br />
ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၃ ။<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-60242352046750824712013-08-02T01:22:00.001-07:002013-08-02T01:22:21.683-07:00ေရႊေဘာင္ကြပ္တဲ႔မာန<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_KlnYWp4toI/UftsI7AOgoI/AAAAAAAAAWY/APtJM12WEoc/s1600/543673_230692147078462_534420783_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="http://4.bp.blogspot.com/-_KlnYWp4toI/UftsI7AOgoI/AAAAAAAAAWY/APtJM12WEoc/s400/543673_230692147078462_534420783_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
(၁) <br />
<br />
အမယ္ေလး ..လင္ယူရတာမ်ား ဒုကၡတယ္ႀကီးပါလားေနာ္။ ဒါေတာင္တစ္ေယာက္တည္းယူထားမိလို႔သာပဲ။ တစ္ဒါဇင္<br />
ေလာက္သာယူမိလို႔ကေတာ႔ စိန္္မိတို႔အရိုးေတာင္က်န္မွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲ..ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ စကားေတြေတာင္လြဲ<br />
ကုန္ၿပီ။ စိန္မိ ေျပာခ်င္တာက လင္တစ္ဒါဇင္ယူတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ စိန္မိ ေဒါသျဖစ္ရင္ ဟိုဆြဲ ဒီဆြဲေျပာတတ္လို႔ လင္<br />
တစ္ဒါဇင္ကိစၥပါလာတာ။<br />
<br />
ေျပာရရင္လည္း ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုျဖစ္ရဦးမယ္။ မေျပာလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္း မေျပာ<br />
မျဖစ္ကိုေျပာရဦးမွာ။ သူဆိုတာက စိန္မိလင္ႀကီး ကိုစိန္ကြပ္ေပါ႔။ အဲ .. လင္ႀကီးဆုိလို႔ စိန္မိ လင္ငယ္ယူထားတယ္ မထင္<br />
နဲ႔။ စိန္မိတို႔က အဲဒီေလာက္အထိ မ်က္ႏွာမမ်ားဘူး။ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲ။<br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္က နာမည္ကသာ တင္တင္စီးစီးနဲ႔ စိန္ကြပ္တဲ႔။ လူကေတာ႔ စိန္နဲ႔ကြပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ကြပ္ဖို႕ေတာင္ <br />
မတန္တဲ႔လူ။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ႂကြားရရင္ေတာ႔ မနက္ေနဖင္ထုိးတာေတာင္ အိပ္ယာကမထ။ ေနလံုး<br />
ႀကီး ေခါင္းေပၚေရာက္ေတာ႔လည္း အိပ္ယာကမႏိုး။ စိန္မိရဲ႕ ခ်ဳိျမျမအသံေလး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ထြက္လာမွ ထေတာ္မူ<br />
တယ္။ အိပ္ယာကထတာနဲ႔ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ။ ၿမဳိ႕ဖို႔ဆို႔ဖို႔လိုက္ရွာတယ္ေလ .. ဟြန္း။ စိန္မိကို အက်င့္ဆိုး စရိုက္ၾကမ္း<br />
လို႔ မထင္ လိုက္နဲ႔။ စိန္မိ အပ်ဳိတုန္းက ဒီလိုမေျပာတတ္ဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ယူမိကာမွ အလိုလိုကိုတတ္လာတာ။ <br />
<br />
စားၿပီးေသာက္ၿပီးလို႔ ဗိုက္ဝေတာ္မူၿပီဆိုတာနဲ႔ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္သြားပါေရာလား။ ပိုက္ဆံသြားရွာသတဲ႔ေလ။ <br />
အေၾကာင္းျပခ်က္က ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ျပန္လာရင္ ပိုက္ဆံပါလာတယ္မထင္နဲ႔။ ထန္းရည္မူးၿပီးျပန္လာတာေတာ္<br />
ေရ။ ေျပာေတာ႔သာ ပိုက္ဆံသြားရွာတာတဲ႔။ ပိုက္ဆံရွာတာမ်ား ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနရေအာင္ ဘယ္သူက <br />
ပိုက္ဆံေတြ ႀကဲေပးထားမွာမို႔လို႔လဲ။ ဦးဘလွအိမ္မွာ စားရင္းငွားဝင္လုပ္လဲရတာပဲ။ မပုတိုတို႔အိမ္မွာ ေျမဖို႔ဖို႔လူလိုေနတယ္<br />
လည္း ၾကားမိတာပဲ။ ဦးသာရင္ အိမ္မွာ အိမ္သာက်င္းတူးတဲ႔အလုပ္လည္း ဝင္လုပ္လုိ႔ရတာပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံေတာ႔ <br />
ရၿပီးသားပဲ။ ဒင္းကိုက အေၾကာမတင္းတာ။<br />
<br />
စိန္မိမွာေတာ႔ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ကေလးငါးေယာက္ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥနဲ႔ အိမ္ရဲ႕ဗာဟီရအလုပ္မ်ဳိးစံုလုပ္ရင္း နားခ်ိန္ဆို<br />
တာ ခပ္ရွားရွားရယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔လား ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ စိန္မိအပ်ဳိတုန္းကမ်ား ပိုက္ဆံ<br />
ရမယ္႔သမာအာဇီဝအလုပ္ဆုိရင္ ေရွာင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဝင္လုပ္လုိက္တာပဲ။ အပ်ဳိအရြယ္ဆိုၿပီး အခ်စ္ေရး အခ်စ္ရာေတြ <br />
စဥ္းစားေပးမယ္မထင္နဲ႔။ အသည္းႏွလံုးေတြ အခ်စ္ေတြဆုိတာ အစာအိမ္တစ္ခုေလာက္မွ အေရးမႀကီးတာ။<br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ ညားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတာကေတာ႔ စိန္မိရဲ႕ ေမြးသမိခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေၾကာင့္။ ေမာင္စိန္ကြပ္ေလးက <br />
ရိုးသားတယ္။ လိမၼာတယ္။ ဘာတယ္ ညာတယ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ စိန္မိ ညားပါေလေရာေပါ႔။ ကိုစိန္ကြပ္က <br />
ရိုးေတာ႔ရိုးပါရဲ႕။ အားနာတတ္တာကလည္းလြန္ပါေလေရာလား။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား စိန္မိကိုေတာင္ အားနာလို႔ယူထား <br />
သလားလို႔ေတြးမိတယ္။ <br />
<br />
အခုလည္း စိန္မိတို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေနတာ ကိုစိန္ကြပ္ ရွာေကၽြးလို႔မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေနာက္မွာစိုက္ထားတဲ႔ ရာသီေပၚ ဟင္း<br />
ရြက္စံုစိုက္ခင္းေၾကာင္႔။ စိန္မိသာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စိုက္ခင္းမတည္ထားဘူးဆိုရင္ ခြက္ဆြဲၿပီးေတာင္းစားရမယ္႔ပံု<br />
ေပၚတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္က ပိုက္ဆံရွာတဲ႔ေနရာမွာသာ သံုးစားလို႔မရတာ။ မဟုတ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ အေတာ္ကိုဟုတ္ေန <br />
တာပဲ။ ၾကာေလ ၾကာေလ စိတ္ကုန္လာေလပဲ။ အခုလည္း ဟိုဘက္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္လို႔အသံၾကားတာနဲ႔ ေရာက္သြားၿပီ။ <br />
စိန္မိ ေျပးၾကည့္စရာမလိုဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္ ဘာသြားလုပ္လဲဆိုတာ သိၿပီးသား။ <br />
<br />
ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ားၾကားလို႔ကေတာ႔ ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္းကို ႀကိမ္စၾကၤာနဲ႔ေခၚသလုိပဲ ကိုစိန္ကြပ္တို႔မေနႏိုင္။ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္ <br />
ေကြးေနေအာင္ကတတ္တာ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ေမြးရာပါဝါသနာ။ အဲဒီလိုသာ ကေနရမယ္ဆိုရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ သားေမ႔ <br />
မယားေမ႔ေပါ႔။ အလွဴတိုင္းမွာ ကိုစိန္ကြပ္ မပါရင္မၿပီး။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္အေရးပါသား။<br />
<br />
စိန္မိကေတာ႔ သေဘာမက်ပါဘူး။ ကိုယ္႔ေယာက်္ားကို တည္တည္ တံ႔တံ႔အလုပ္ကေလးနဲ႔ ေနေစခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ <br />
သေကာင့္သား ကိုစိန္ကြပ္က ဘယ္အခ်ိန္နားခ်ခ် ေခါင္းကိုပန္ကာလိုခါရမ္းၿပီး ဇြတ္ျငင္းတာ။ ဒီေတာ႔ စိန္မိမွာသာ တစ္ေန႔ <br />
တျခား ေဒါသပြားေနရတာ။ ကိုစိန္ကြပ္က သူဝါသနာပါတဲ႔ အကကို စိန္မိ ထက္ခ်စ္ရွာတာေလ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဝါသနာက <br />
ေဖ်ာက္မလဲမသိဘူး။ တကယ္ပဲ ေဒါသထြက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။<br />
<br />
ဒါေတာင္ ကိုစိန္ကြပ္က ေျပာေသးတယ္။ သူ ကတာ ေပ်ာ္လို႔ကတာတဲ႔ေလ။ တစ္ခါက စိန္မိနဲ႕လက္ထပ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ေလးကို<br />
ျပန္ေတြးမိၿပီး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကတာတဲ႔။ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕စကားကိုၾကားရတာ နားဝင္ခ်ဳိသား။ <br />
ကိုစိန္ကြပ္အေၾကာင္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေျပာထားတာေတြကိုစဥ္းစားၿပီး အားေတာင္နာသြားတယ္။<br />
<br />
သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ စိန္မိလို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိမိန္းမေကာင္းေလးကိုရထားေတာ႔ ေပ်ာ္ေနရွာမွာေပါ႔လို႔ေတြးၿပီး ခြင့္လႊတ္ခ်င္<br />
သလိုလုိ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ ပေယာဂမကင္းတဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္သံုးေပါက္ကိုေတြးမိျပန္ေတာ႔ ခြင့္လႊတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္<br />
ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ စိန္မိကိုဆံုစည္းေပးခဲ႔တဲ႔ ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ <br />
ဒါမွမဟုတ္ သြားေလရွာတဲ႔ ေမြးသမိခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ သိကုိ မသိေတာ႔ဘူး။ တကယ္ ..။<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
ရြာကို ေရႊလမင္းဇာတ္ပြဲလာမယ္ဆိုကတည္းက ကိုစိန္ကြပ္ ဖင္တရြရြျဖစ္ေနတာ စိန္မိသတိထားမိတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ <br />
ပြဲလာမယ္႔ရက္ကို ေမွ်ာ္ရင္းၿပီးေနတာပဲ။ အလုပ္လည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေရႊလမင္း<br />
ဇာတ္ပြဲလည္း ရြာကိုေရာက္လာေရာ။ ကိုစိန္ကြပ္ကို အၿမီးေတာင္ဖမ္းမမိေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ဇာတ္စင္အနားကေတာင္ <br />
မခြာေတာ႔ဘူးထင္ရဲ႕။ ညက်လို႔ ပြဲစၿပီဆိုရင္ ကိုစိန္ကြပ္တို႔က အေရွ႕ဆံုးကပဲ။ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္ လက္ကအေၾကာဆြဲ<br />
သလိုေကြးေကာက္ေနတတ္တာ။ ဝါသနာေပါ႔ေလ။ ပိုၿပီး ျပည့္စံုေအာင္ေျပာရရင္ ပိုက္ဆံမရတဲ႔ ဝါသနာ ေပါ႔။<br />
<br />
စိန္မိမွာသာ ဟင္းရြက္ဗန္းေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ဝမ္းျပႆနာကို အေျဖရွာေနရတာ။ ဇာတ္ပြဲေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ စိန္မိ <br />
ႀကဳိက္တဲ႔ မင္းသားေလး ကိုကိုၿမဳိင္တို႔ပါတယ္လို႔လည္းၾကားမိသား။ သြားခ်င္လိုက္တာလည္း စက္စက္ယိုဆိုသလိုပဲ။ <br />
တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ အစာအိမ္ထက္ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ကိုကိုၿမဳိင္တို႔လည္း စိတ္ကူးထဲမွာ <br />
ေတာင္ ၾကာရွည္ေနရာမယူႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္ဆိုတဲ႔ ဒင္းကုိပဲ သတ္ပစ္ခ်င္တယ္။ လင္ဝတၱရားေက်ပြန္ေအာင္ <br />
ေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ သေကာင္႔သား ျပန္လာရင္ေတာ႔လား ..။ ဟင္း .. စိန္မိ အေၾကာင္းသိေအာင္ျပလုိက္မွာ။<br />
<br />
“ ေဟ႔ စိန္မိ.. ဒီမွာၾကက္သားယူလာတယ္၊ တစ္ေကာင္လံုးႏူးအိေနေအာင္ေပါင္း၊ ကလီစာေတြကိုေတာ႔ အခ်ဳိေၾကာ္လိုက္၊ <br />
ဟင္းခ်ိဳကေတာ႔ ၾကက္ေျခေတာက္ဟင္းခ်ဳိပဲအဆင္ေျပေအာင္ၾကည့္လုပ္၊ စိုက္ခင္းထဲက ဟင္းရြက္ေလးနည္းနည္း ေၾကာ္<br />
လိုက္၊ ဒါက ပိုက္ဆံ၊ လိုအပ္တာေလးဝယ္ျခမ္းလို႔ရေအာင္ ”<br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္က ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး အေမြးအေတာင္ႏႈတ္ၿပီးသားၾကက္တစ္ေကာင္ကို ျဗဳန္းကနဲ ပစ္ခ်ေပးတယ္။ <br />
လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြေၾကာင္႔လည္း စိန္မိ အံ႔ၾသမွင္သက္သြားတယ္။ စိန္မိ တို႔အိမ္မွာ ၾကက္သားဟင္း <br />
မျမင္ဖူးတာၾကာၿပီပဲ။ အခုနကထြက္ေနတဲ႔ ေဒါသေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း <br />
ကိုစိန္ကြပ္က မိသားစုကိုဂရုစိုက္သား။ ကိုစိန္ကြပ္အေပၚေျပာမိဆိုမိတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိေတာင္ ေဒါသထြက္သြားမိတယ္။<br />
<br />
“ ငါေျပာတာၾကားရဲ႕လား စိန္မိ ”<br />
<br />
“ အင္းပါ .. ကိုစိန္ရဲ႕၊ ကိုစိန္ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ထားေပးမယ္သိလား ”<br />
<br />
စိန္မိ အခ်ဳိသာဆံုးအသံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စိန္မိ ပါးေလးကို<br />
မနာေအာင္ဆြဲလိမ္တယ္။<br />
<br />
“ ေအး .. အဲဒါေၾကာင္႔ ဒီမိန္းမကိုခ်စ္ေနရတာေပါ႔၊ ကဲ .. အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ ၊ ထမင္းစားခ်ိန္က်မွျပန္ခဲ႔မယ္ ”<br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္ ထြက္သြားေတာ႔ စိန္မိ ပီတိေတြျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ႔တယ္။ ကိုကိုေခ်ာ႔ေတာ႔ ၿပံဳးတစ္ေမာ႔ေမာ႔ဆိုသလိုေပါ႔။ စိန္မိ မ်က္ႏွာ<br />
ေပၚမွာ ပီတိျဖစ္ေနတဲ႔အၿပံဳးေတြက ဖံုးဖိလို႔မရဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္မွာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း ၾကက္သားကိုႏူးအိေနေအာင္ေပါင္းလိုက္<br />
တယ္။ ကလီစာကိုေတာ႔ ေၾကာ္လိုက္တယ္။ အေတာင္ပံနဲ႔ ေျခေတာက္ေတြကိုေတာ႔ အခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလးခ်က္ေပးလုိက္<br />
တယ္။ စိုက္ခင္းထဲက ကန္စြန္းရြက္ကိုေၾကာ္၊ ငပိရည္နဲ႔ တို႔စရာေလးေတြေတာင္လုပ္ထားလိုက္ေသးတယ္။<br />
<br />
ကေလးေတြကလည္း စိန္မိအနားကေတာင္မခြာေတာ႔ဘူး။ မျမင္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ ၾကက္သားဟင္းနံ႔နဲ႔ စံုလင္တဲ႔ဟင္းေတြ<br />
က ညိွဳ႕ယူဆြဲေဆာင္ေနတယ္ေလ။ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔ဟင္းခြက္ေတြကို စာပြဲဝိုင္းထက္မွာ စီစီရီရီတင္ထား<br />
လုိက္တယ္။ ခဏေန ကိုစိန္ကြပ္လာေတာ႔မွာမို႔ ထမင္းကိုအဆင္သင္႔ခူးခပ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးေတြလည္း ဗိုက္ဆာ<br />
လြန္းလို႔ထင္ပါ႔။ သူ႔အေဖကိုခ်ည္းထြက္ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ဒီေန႔ စိန္မိတို႔မိသားစုရဲ႕ထမင္းဝုိင္းေလးက ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္စရာ<br />
ေကာင္းမွာ ေသခ်ာလွတယ္။<br />
<br />
“ စိန္မိေရ ..အဆင္သင္႔ျဖစ္ၿပီလားေဟ႔ ”<br />
<br />
အိမ္ေရွ႕ကေန ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရကိုျဖစ္လုိ႔။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္ေပၚ လွမ္း<br />
တက္လာတဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စိန္မိတို႔သားအမိေတြ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ေနာက္မွာ မိန္းကေလး ငါး<br />
ေယာက္ပါလာခဲ႔တယ္။ မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ကာလာစံုတင္ထားလို႔။ သူတို႔ဦးတည္လာတာက အဆင္သင္႔ျပင္ထားတဲ႔ <br />
ထမင္းဝုိင္းဆီ။<br />
<br />
“ လာၾက .. ထမင္းအဆင္သင္႔ျဖစ္ေနၿပီ ”<br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ဖိတ္မႏ ၠကျပဳမႈနဲ႕ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မိန္းမငါးေယာက္ ထမင္းဝိုင္းထဲ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလးဝင္ထိုင္လိုက္<br />
တယ္။ စိန္မိတို႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္စာထမင္းဝိုင္းက သူတို႔အတြက္အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ စိန္မိကေတာ႔ ေၾကာင္ <br />
ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ကေတာ႔ အနားမွာရပ္ေနတဲ႔ စိန္မိတို႔သားအမိကုိ <br />
ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။<br />
<br />
ကေလးေတြကလည္း ဧည့္သည္ေတြလက္လွမ္းယူေနတဲ႔ၾကက္သားတံုးဆီၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕မ်က္ဝန္း<br />
မွာ မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔။ စိန္မိ ရင္ထဲဆို႔နင္႔နင္႔ျဖစ္လာတယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ႔ဗိုက္ထဲမွာလည္း ေဒါသေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္<br />
လာတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကေတာ႔ အရယ္အၿပံဳးေတာင္မပ်က္။ သူတို႔ေျပာစကားအရေတာ႔ ဒီေကာင္မေတြက ေရႊလမင္း<br />
ဇာတ္ပြဲ မွာပါလာတဲ႔ မင္းသမီးေတြတဲ႔။ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ယိမ္းသမေလးေတြ<br />
အဆင္႔ေပါ႔။ ဒီယိမ္းသမငါးေယာက္ထဲမွာ ေဒလီဆိုတဲ႔နာမည္က ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ပါးစပ္ကေနကိုမခ်ေတာ႔ဘူး။ <br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္တို႔ထမင္းဝိုင္းက စိုျပည္ေနသေလာက္ စိန္မိတို႔သားအမိေတြကေတာ႔ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ <br />
ကေလးေတြဆိုလည္း ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ထင္ရဲ႕။ သူတို႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္သပ္ေနၾကတယ္။ <br />
ကိုစိန္ကြပ္ကို စိန္မိ ေတာ္ေတာ္ေလးေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြရွိေနလို႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို ဘာမွမေျပာေပမယ္႔ စိတ္ထဲ <br />
မွာေတာ႔ ဧည့္သည္ေတြျပန္ရင္ေတြ႔မယ္လို႔ ေတးထားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဧည့္သည္ေတြလည္းျပန္ေရာ ကိုစိန္ကြပ္ ပါ <br />
ထလုိက္သြားေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရ စိန္မိ ထမင္းတစ္နပ္ငတ္သြားခဲ႔သလို ကေလးေတြလည္း ထမင္းရည္နဲ႔ပဲ ၿပီးလိုက္ရတယ္။ အဲဒါ <br />
ဟိုအစားၾကဴးတဲ႔ဘီလူးမငါးေကာင္နဲ႔ စိန္မိရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ႀကီး ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ေပါ႔။ <br />
<br />
(၃)<br />
<br />
ေဒါသစိတ္ေၾကာင္႔ စိန္မိ တစ္ကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ တစ္ခါမွမက်ခဲ႔ဘူးတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက အရွိန္ ျပင္း<br />
ျပင္းနဲ႔စီးက်ဖို႔ အားယူေနတယ္။ ရြာကိုေရႊလမင္းဇာတ္ပြဲေရာက္လာတာ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ အခုမွသံုးရက္တည္းရွိေသး <br />
တာ။ ဒါကိုေတာင္ ကိုစိန္ကြပ္က ယိမ္းသမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုလုိလုိျဖစ္ေနပါသတဲ႔။ အစကေတာ႔မယံုခ်င္ဘူး။ <br />
ကုိစိန္ကြပ္က ဒီေလာက္ရိုးတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္႔အျဖစ္မွန္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ႔အခါ ေဒါသစိတ္က<br />
တစ္ကိုယ္လံုးလႊမ္းမိုးလာတယ္။ လုပ္ရက္ေလ ျခင္းဆိုတဲ႔ နာက်ည္းခ်က္က ရင္တစ္ခုလံုးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေမႊေႏွာက္<br />
ေနတယ္။ ရွက္ရြံ႕မႈေတြကလည္း ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။ <br />
<br />
မေန႔က စိန္မိဆီကို ၾကက္သားေရာင္းတဲ႔ မတုတ္ႀကီးေရာက္လာတယ္။ ၾကက္သားဖိုး အေၾကြးလာေတာင္းတာတဲ႔။ စိန္မိ <br />
မသိဘူး ျငင္းေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္လာယူသြားသတဲ႔။ အဲဒီအခါက်မွ ဟိုေန႔က ကိုစိန္ကြပ္ယူလာတဲ႔ ၾကက္ကိုျမင္ေယာင္မိ <br />
တယ္။ ယိမ္းသမေလးေတြကိုေကၽြးဖို႔အတြက္ မတုတ္ႀကီးဆီကအေၾကြးယူလာခဲ႔တာေလ။ ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ဖို႔ <br />
ေကာင္းလိမ္႔သလဲ။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို စိတ္နာလာမိတယ္။<br />
<br />
အခုတစ္ခါက်ေတာ႔ ယိမ္းသမေလးနဲ႔ ဘာလိုလုိျဖစ္ေနသတဲ႔။ ပိုက္ဆံရွာတဲ႔ေနရာမွာ မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ ေနာက္<br />
မိန္းမေတာ႔ေကာင္းေကာင္းရွာတတ္ၿပီေပါ႔။ တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔ တစ္ခါ ဘုရားမသြားတတ္တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္။ ဒီေကာင္မနဲ႔အတူ ဘုရားကိုေန႔တိုင္းသြားသတဲ႔။ ဘုရားလည္းဖူးရင္း လိပ္ဥလည္း မတူးဘဲေနမလား။ ကိုစိန္ကြပ္ကိုခ်ည္း အျပစ္ေျပာေနလို႔<br />
မရဘူး။ ကိုေကာင္မကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ။ အတူတူနဲ႔ အႏူႏူပဲ။ အပ်ဳိတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုမွမငဲ႔။ <br />
မယားရွိ သားရွိတဲ႔လူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ရသတဲ႔။ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း။<br />
<br />
စိန္မိတို႔တုန္းက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ယူဖို႔အေရး စဥ္းစားလိုက္ရတာ အႏွစ္ႏွစ္အလလ။ အခုေတာ႔ ဟင္းရြက္ ကန္စြန္း<br />
ရြက္လိုမ်ဳိး။ ခုျမင္ခုႀကိဳက္။ ႀကဳိက္လိုက္တာကလည္း သားနဲ႔မယားနဲ႔လူအိုႀကီးကို။ ေမးလိုက္စမ္းခ်င္တယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ကို <br />
ဘာၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္တာလဲလို႔။<br />
<br />
မွတ္မိေသးတယ္။ စိန္မိ အပ်ဳိတုန္းက မုဆိုးဖိုသူေဌးတစ္ေယာက္ ရိသဲ႔သဲ႔လာလုပ္တာေလ။ ဘယ္ရမလဲ .. စိန္မိ လက္ဝါး<br />
စာမိသြားတာ ထမင္းေတာင္မစားႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာန။ မိန္းမေတြရဲ႕ရွိသင္႔တဲ႔ မာန<br />
ဆိုတာ ေရႊေဘာင္ကြပ္ၿပီးေတာင္ထားရသတဲ႔။ အဲဒီေလာက္အထိကိုတန္ဖိုးႀကီးတာ။ အခုေတာ႔ မာနမရွိ သိကၡမရွိတဲ႔ <br />
လုပ္ရပ္ေတြက်ဴးလြန္လို႔။ အင္းေလ .. အခုေတြ႔ၾကၿပီေပါ႔။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ဒင္းတို႔ကို ေနခ်င္တိုင္းေနရေအာင္လုပ္ေပး <br />
ရမွာေပါ႔။<br />
<br />
မာနတရားရဲ႕လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔အတူ ထမီကို ခပ္တိုတိုျပင္ဝတ္လိုက္တယ္။ အဆင္သင္႔ျပင္ထားတဲ႔ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ<br />
ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဒါသေျခလွမ္းေတြနဲ႔ရြာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေရႊလမင္း<br />
ဇာတ္ရံုနားကိုေရာက္လာခဲ႔တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မနာမည္က ေဒလီ ဆိုလားပဲ။ ေဒလီဆိုတဲ႔နာမည္ <br />
ေမးလိုက္တာနဲ႔ အစြန္ဆံုးကအဝတ္စေတြနဲ႔ကာထားတဲ႔ အခန္းေလးကိုလွမ္းျပတယ္။ ယိမ္းသမ ေလးေတြက တစ္ခန္းမွာ <br />
သံုးေယာက္ေနရသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ အဲဒီအစြန္ဆံုးအခန္းကိုေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ အခန္းျပင္ကိုေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ <br />
ရယ္သံေလးကိုစၿပီး ၾကားလုိက္တယ္။ မွတ္မိလိုက္တာကေတာ႔ ေနာက္ထပ္ထြက္လာတဲ႔ရယ္သံက ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ရယ္သံ <br />
ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေဒါသေတြက စိန္မိတစ္ကိုယ္လံုးပ်ံ႕ႏွံ႔လာေတာ႔တယ္။<br />
<br />
“ ကိုစိန္က ေဒလီ႔ကိုတကယ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားမွာလားဟင္ ”<br />
<br />
ၾကားလိုက္ရတဲ႔အသံေၾကာင္႔ စိန္မိမ်က္ခံုးေတြတြန္႔သြားတယ္။ ညိွဳ႕ပလီတဲ႔ ခရာတာတာအသံေလးက အသက္ရွဴရ ၾကပ္<br />
စရာေကာင္းလိုက္တာေတာ႔အမွန္။ ရုတ္တရက္အခန္းထဲမဝင္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ အသာေလးနားစြင္႔ေနလိုက္မိတယ္။ <br />
<br />
“ ထားမွာေပါ႔ ေဒလီေလးရဲ႕၊ ေဒလီေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကိုစိန္ကထားမွာ ” <br />
<br />
အမယ္ေလးဟဲ႔။ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွခ်ည္လား ကိုစိန္ကြပ္ရယ္လို႔သာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးၾကားေအာင္ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္<br />
ေတာ႔တယ္။ လက္ေၾကာကမတင္းေပမယ္႔ ပါးစပ္ေၾကာကေတာ႔ တင္းသား။ <br />
<br />
“ ေဒလီအတြက္ေငြအမ်ားႀကီးရွာေပးႏိုင္မလားလို႔ ” <br />
<br />
ေညွာင္နာနာပလီသံကုိနားေထာင္ၿပီး စိန္မိ ရင္ထဲေျဗာင္းဆန္လာတယ္။ ဒီလိုခရာတာတာအသံေတြကမွ ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕<br />
စိတ္ကိုညြတ္ႏူးေစတာလား။ ေနပါေစ .. စိန္မတို႔ကေတာ႔ စိတ္ထဲမပါရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ။<br />
<br />
“ အမ်ားႀကီးရွာေပးရမွာေပါ႔ ေဒလီေလးရယ္၊ ေဒလီေလးနဲ႔အတူ ကိုစိန္လည္း ဇာတ္ထဲလိုက္မယ္ ၊ ကိုစိန္က ဇာတ္ကတာ<br />
ကိုလည္း ဝါသနာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ .. ” <br />
<br />
“ ဗုန္း .. ” <br />
<br />
“ အမယ္ေလး ” <br />
ကိုစိန္ကြပ္တို႔ စကားေတာင္ဆံုးေအာင္မေျပာလုိက္ႏိုင္ဘူး။ စိန္မိပစ္ခ်လိုက္တဲ႔ အဝတ္ထုပ္ရဲ႕အသံေၾကာင္႔ ထခုန္မိမတတ္<br />
ထိတ္လန္႔သြားၾကတာအထင္အရွား။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕မ်က္လံုးမွာေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြစြန္းထင္းေနသလို ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမက<br />
လည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ စိန္မိကေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပာက်သြားလုမတတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိ <br />
တယ္။<br />
<br />
“သူခိုးလူမိေတာ႔ ျပဴးတူးၿပဲတဲကိုျဖစ္လို႔၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလန္႔သြားၾကတယ္ေပါ႔ေလ ” <br />
<br />
စိန္မိရဲ႕အသံႀကီးက ဆယ္အိမ္ၾကား ကိုးအိမ္ၾကားထြက္ေပၚလာေတာ႔တယ္။ အနီးအနားမွာလည္း ဇာတ္ထဲမွာပါလာတဲ႔လူ<br />
ေတြက စပ္စုခ်င္ေဇာနဲ႔ဝိုင္းအံု႔လာၾကတယ္။ <br />
<br />
“ တိုးတိုးေျပာစမ္းပါကြာ၊ ဟိုမွာလူေတြၾကည့္ေနၾကၿပီ ရွက္စရာႀကီး ” <br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္က တိုးညင္းညင္းေလသံနဲ႔ ဆိုရွာေတာ႔ စိန္မိ မ်က္လံုးေတြမီးတဝင္းဝင္းေတာက္သြားေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
“ ေၾသာ္ ..ေတာ္က က်ဳပ္ေအာ္ေျပာတာက်ေတာ႔ ရွက္တယ္၊ ဒီလိုခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေတြ႔ေနၾကတာေတာ႔ မရွက္ဘူးေပါ႔ေလ” <br />
<br />
စိန္မိအသံက နဂိုကထက္ေတာင္ ပိုက်ယ္လာေသးတယ္။ လူေတြကလည္း ဝိုင္းအံု႔ၿပီးစပ္စုေနၾကတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ရဲ႕ <br />
မ်က္ႏွာေတြလည္း ပ်က္သထက္ ပ်က္လာၾကတယ္။<br />
<br />
“ ညည္းကိုလည္းေမးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္၊ ကိုစိန္ကြပ္လို သားရွိ မယားရွိတဲ႔လူကို ဘာၾကည့္ၿပီးလက္သင္႔ခံတာလဲ၊ <br />
ေျပာစမ္းပါဦး ” <br />
<br />
စိန္မိက ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေနတဲ႔ ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမကိုၾကည့္ၿပီးလွမ္းေမးလိုက္္တယ္။ ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမက အခုမွ မခုတ္<br />
တတ္တဲ႔ေၾကာင္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စိန္မိကို မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္တယ္။ <br />
<br />
“ မဟုတ္ပါဘူး မမႀကီးရယ္၊ ကိုစိန္ကြပ္ကို လူလြတ္ထင္လို႔ပါ၊ အခု မမႀကီးဥစၥာကိုျပန္ယူလိုက္ပါေနာ္ ” <br />
<br />
အလုိဗုေဒၶါ .. ဘုရားေရ။ ၾကည္႔စမ္းေျပာလိုက္တဲ႔ပံုကိုက။ စိန္မိရင္ထဲေဒါသေတြ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ထြက္က်လာ<br />
တယ္။ လြယ္လိုက္ပံုမ်ား ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းရြက္ဝယ္တာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ဥစၥာကိုယ္ျပန္ယူတဲ႔။ ၾကားလို႔မွေကာင္းေသး <br />
ရဲ႕လား။<br />
<br />
“ အမယ္ေလးဟဲ႔ .. ဘာက်ဳပ္ဥစၥာလဲ၊ ကိုစိန္ကြပ္ကို က်ဳပ္မက္ေမာလြန္းလို႔ေျပာေနတယ္မထင္နဲ႔၊ ကိုုစိန္ကြပ္လိုလူမ်ဳိးကို<br />
လိုခ်င္တဲ႔သူရွိရင္ ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီးေတာင္လွဴလိုက္ဦးမယ္၊ က်ဳပ္က ညည္းရဲ႕အပ်ဳိစင္ဘဝကို ႏွေျမာလြန္းလို႔ေျပာတာ<br />
သိရဲ႕လား ” <br />
<br />
စိန္မိ အေျပာကိုၾကားရသူေတြၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔အေတြးေတြထဲမွာက ကိုယ္႔လင္ကို ခ်ဳိင္ခုတ္တဲ႔မိန္းမဆိုၿပီး <br />
ဆံပင္ဆြဲ၊ ပါးရိုက္မလားလို႔ထင္ၾကတာ။ အခုေတာ႔ တျခားမိန္းမဘက္ကေတာင္ စာနာေနေသးတဲ႔အျဖစ္။ <br />
<br />
“ မိန္းမေတြမွာအရွိသင္႔ဆံုးကိုယ္က်င္႔သိကၡာဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွတန္ဖိုးမမဲ႔ေအာင္ထိန္းထားရတာ၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ <br />
ရွိသင္႔တဲ႔မာနဆိုတာ ေရႊေဘာင္ကြပ္ၿပီးေတာင္ထားရတာဟဲ႔၊ သိရဲ႕လား ” <br />
<br />
“ ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ႔ ” <br />
<br />
“ က်ဳပ္သာ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာမရွိ မာနတရားသာမထားခဲ႔ရင္၊ အို ..ကိုစိန္ကြပ္လိုစိတ္မ်ဳိးသာရွိခဲ႔ရင္ ထမီလဲဝတ္တာသာ<br />
ၾကာမယ္၊ လင္လဲတာေတာ႔ၾကာမွာမဟုတ္ဘူး သိလား၊ ကိုစိန္ကြပ္ ေတာ္ကေရာ .. ကိုယ္႔မွာသားမယားရွိရက္သားနဲ႔ <br />
ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေတာ္မရွက္ဘူးလား ” <br />
<br />
“ က်ဳပ္ .. က်ဳပ္ ေဒလီေလးကိုသေဘာက်တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေဒလီေလးနဲ႔အတူဇာတ္ထဲကိုလိုက္သြားခ်င္တယ္ ” <br />
“ ဘာ .. ” <br />
<br />
ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕စကားသံက စိန္မိနားထဲမွာဗုံးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသြားသလိုပဲ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ေျပာထြက္ရက္လိုက္တာ။ စိန္မိ<br />
မ်က္ႏွာကိုမေထာက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြမ်က္ႏွာကိုေထာက္သင္႔တာေပါ႔။ ဒါလည္း သူ႔ေသြးသူ႔သားေလ။ ဒါနဲ႔မ်ား <br />
ေျပာထြက္ရက္လိုက္တဲ႔ပါးစပ္။ စိန္မိရင္ထဲ နာၾကည္းတဲ႔ဆူးတစ္ေခ်ာင္းက နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းစိုက္ဝင္သြားခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
“ ေတာ္က ဒီလိုစကားေတာင္ေျပာထြက္ရက္တယ္ေပါ႔၊ က်ဳပ္ကလည္း ျပတ္တယ္ေတာ္၊ ေတာ္သေဘာက်တဲ႔သူနဲ႔ ေတာ္<br />
ေနခ်င္သလိုသာေနေတာ႔၊ ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ဒီေန႔ကစၿပီးျပတ္ျပီ၊ ေတာ္ေနခ်င္သလိုေနႏိုင္တယ္၊ က်ဳပ္ဆီလံုးဝမလာခဲ႔နဲ႔<br />
ေတာ႔ ” <br />
<br />
ေခါင္းငိုက္စိုက္သြားခဲ႔တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို တစ္ခ်က္ငဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး စိန္မိ ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ လိမ္႔ဆင္းလာတဲ႔ မ်က္ရည္<br />
စက္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲသုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ သာယာမႈတစ္ခုအတြက္ ဘဝေလးခုကိုေက်ာခိုင္းခဲ႔တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို စိန္မိ <br />
နာက်ည္းမိတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္က ကေလးေတြအတြက္ ဖခင္ ေကာင္းျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ေပမယ္႔ စိန္မိကေတာ႔ မိခင္ေကာင္း<br />
တစ္ေယာက္အျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္။ ကေလးေတြရွိရင္ပဲ စိန္မိဘဝျပည့္စံုလွပါၿပီ။ ၿပီးေတာ႔ <br />
ကေလးေတြအတြက္ စိန္မိ အရင္ကထက္ပိုႀကဳိးစားရမယ္။ ဒီႏွစ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးမယ္။ ေက်ာင္းစိမ္း<br />
ေလးေတြဝယ္ေပးရမယ္။ ၾကည့္စမ္း..။ ကေလးေတြအတြက္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ရုန္းကန္ေပးရမယ့္ အေၾကာင္းကုိေတြး<br />
မိလုိက္ေတာ႔ နွစ္ရွည္လမ်ား ေပါင္းလာခဲ့တဲ့လင္ကုိ အျပီးအပုိင္ဆုံးရႈံးလုိက္ရၿပီဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ခံစားေနရတာ ေလးေတာင္ <br />
ဘယ္လြင့္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
အြန္လိုင္းလင္းေရာင္ျခည္ရသစာေပစုစည္းမႈ<br />
ဇူလိုင္လ ၊ ၂၀၁၃။<br />
<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-26473828169101005402013-07-18T01:55:00.002-07:002013-07-18T01:55:36.289-07:00သုညလြင္ျပင္<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-T88446qa5fQ/Ueetc22lWxI/AAAAAAAAAWI/w1Imj3Q-3hs/s1600/1005218_225314677616209_39277552_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="337" src="http://1.bp.blogspot.com/-T88446qa5fQ/Ueetc22lWxI/AAAAAAAAAWI/w1Imj3Q-3hs/s400/1005218_225314677616209_39277552_n.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
<br />
အက်င္႔ရေနၿပီျဖစ္တဲ႔မ်က္လံုးအစံုက မနက္ေလးနာရီထိုးတာနဲ႔ ႏိုးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္ယာကမထေသးပဲ <br />
ငတိုး ေမွးေန မိတယ္။ အဲဒီမွာ ငတိုး အာရံုထဲေပၚလာတာက အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ပံုရိပ္။ အေဖနဲ႔အေမကို <br />
ငတိုးေတြ႕ခ်င္လိုက္တာ။ ငတိုးက အေဖနဲ႔မ်ားတူေနမလား။ အေမနဲ႔မ်ား ဆင္ေနမလား။ ငတိုး အႀကိမ္<br />
ႀကိမ္ေတြးမိပါရဲ႕။ ကပၸိယႀကီးအဘအိမ္ကေတာ႔ ေျပာ ေသးတယ္။ ငတိုးက လူေခ်ာေလးတဲ႔။ ငတိုးေပ်ာ္<br />
လိုက္တာ။ အေဖနဲ႔အေမလည္း အရမ္းေခ်ာမွာပဲလို႔ ငတိုး ေတြးမိေသးတယ္။<br />
<br />
<br />
အခုဆို ငတိုး အသက္ဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ အေဖနဲ႔အေမကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ငတိုး သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ<br />
အေဖေရာ အေမေရာရွိတယ္။ အေဖမရွိရင္ေတာင္မွ အေမရွိၾကတယ္။ အေမမရွိရင္လည္း အေဖေတာ႔ရွိ<br />
ေသးတယ္။ ငတိုးမွာေတာ႔ ရွိဘူးေနာ္။ အဘအိမ္ကိုေမးေတာ႔လည္း အလကားပဲ။ ငတိုးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္<br />
မေကာင္းသလို ဟိုဘက္လွည့္ေနတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ “မသိခ်င္ပါနဲ႔ ငတိုးရယ္” တဲ႔။ <br />
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ သိခ်င္တာကေတာ႔ သိခ်င္တာပဲေပါ႔။ ဘာျဖစ္လို႔ ငတိုး တစ္ေယာက္တည္း အေဖနဲ႔<br />
အေမ ေပ်ာက္ေနရတာလဲ။ ငတိုးလည္း သူမ်ားေတြလို အေဖနဲ႔အေမလိုခ်င္တာေပါ႔။ ငတိုး ေန႔တိုင္း<br />
ဖ်ာၾကမ္းေလးခင္းၿပီး တစ္ေယာက္တည္းအိပ္ရတာ။ ဒီေတာ႔ ငတိုး အေဖနဲ႔အေမကိုဖက္ၿပီးအိပ္ခ်င္တာ<br />
ေပါ႔။<br />
<br />
<br />
“ ေဟ႔ ငတိုး ထေတာ႔ေလ၊ ဆြမ္းခံထြက္ရေတာ႔မွာ ”<br />
<br />
<br />
အဘအိမ္ရဲ႕အသံၾကားေတာ႔ ငတိုး အေတြးေတြလြင္႔ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိပ္ယာကျမန္ျမန္ထလိုက္တယ္။<br />
ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းေနာက္ကေရတြင္းဆီေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ စဥ့္အိုးထဲမွာရွိေနတဲ႔ေရနဲ႔သြားတိုက္ မ်က္ႏွာ<br />
သစ္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္လာခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ႔ ငါးနာရီထိုးေနၿပီ။ ဒီေတာ႔ ေၾကးစည္<br />
ကိုယူၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ျပင္ရတယ္။ ဆြမ္းခံထြက္မွာက ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး၊ ကိုရင္သံုးပါးနဲ႔ငတိုးတို႔လိုဘုန္းႀကီး<br />
ေက်ာင္းသားကႏွစ္ေယာက္။ မနက္ငါးနာရီထိုးတိုင္း အာရုံစာ ဆြမ္းခံဆင္းေနက်။ <br />
<br />
<br />
“ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕.. ”<br />
<br />
<br />
ေက်ာင္းကစထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ငတိုးရဲ႕အသံေလးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚလာတယ္။ ေၾကး<br />
စည္ေလး တီးလိုက္ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕လို႔ေအာ္လိုက္နဲ႔ ငတိုး ေတာ္ေတာ္ေလးအရသာေတြ႔ေနတယ္။ ရြာဓ<br />
ေလ႔အတိုင္း အိမ္ေစ႔လိုလို ဆြမ္း ထေလာင္းၾကတာမို႔ သပိတ္ေတြထဲမွာ ဆြမ္းေတြအမို႔အေမာက္ပဲ။ <br />
ငတိုးတို႔ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုလို႔ ရြာဦးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းပဲရွိတာ။ ဒါေၾကာင္႔ ရြာရဲ႕အေရးကိစၥ<br />
မွန္သမွ် ဆရာေတာ္ကိုအားကိုးၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေျခာက္နာရီထိုးၿပီ။ ရလာတဲ႔<br />
ဆြမ္းေတြကို ဇလံုတစ္ခုထဲေလာင္းထည့္တယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဆိုၿပီး အထင္ေတာ႔မေသးနဲ႔။ ဟင္းမ်ဳိးစံု<br />
ရွိတယ္။ ရြာထဲကလူေတြ အာရံုစာအတြက္ ဟင္းေတြလာပို႔ထားၾကတာမွ အမ်ားႀကီး။ ကိုရင္သာထြန္းတို႔<br />
အိမ္က ဝက္သားဟင္းလာပို႔ထားတယ္။ အမယ္ေဒါင္းတို႔အိမ္ကက်ေတာ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ေလးနဲ႔ ငရုတ္သီး<br />
ေထာင္းေၾကာ္။ ဦးႀကံရင္ အိမ္က ခ်ဳိခ်ဥ္ေၾကာ္နဲ႔ ဘာလေခ်ာင္ေႀကာ္ကတစ္ဘူး။ အရီးေက်ာ႔တို႔အိမ္က<br />
ၾကာဇံဟင္းခ်ဳိ နဲ႔ မုန္ညင္းေၾကာ္။ အာရံုစာ ေတာင္မွ စံုေနတာပဲ။<br />
<br />
<br />
အဲဒီကမွ ဆရာေတာ္အတြက္ ဆြမ္းပြဲသီးသန္႔ျပင္ေပးရတယ္။ ဆြမ္းပြဲအတြက္က အဘအိမ္ပဲျပင္တာပါ။ <br />
ငတိုးတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ ခိုင္းတာလုပ္ေပးရံုပဲ။ အခ်ဳိပြဲအတြက္ ပ်ားရည္ဆမ္းငွက္ေပ်ာရွိတယ္။<br />
မေန႔က ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔ ဦးသာရင္ လာလွဴထားတဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဆိုလား။ အဲဒါလည္းရွိတယ္။ ငတိုးျဖင္႔ မစားဖူး<br />
ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဘုရား ဆြမ္းဘုန္းၿပီးမွ ငတိုး တဝႀကီးစားရဦးမယ္။<br />
<br />
<br />
ငတိုးတို႔ေက်ာင္းသားဘဝက ေပ်ာ္စရာေတာ႔အေကာင္းသား။ စားခ်ိန္တန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္။လုပ္စရာ<br />
ရွိတာလုပ္။ ၿပီးေတာ႔ ငတိုးေက်ာင္းလည္းတက္ရေသးတယ္။ဆရာေတာ္ဘုရားကထားေပးတာေလ။ ရြာမွာ<br />
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပဲရွိတာ။ရြာဦးေက်ာင္းမွာငတိုးအပါအဝင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဆယ္ေယာက္ေတာင္<br />
ရွိတယ္။ ဆယ္ေယာက္စလံုး ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ငတိုးဆိုရင္ေလးတန္းႀကီးမ်ားေတာင္ေရာက္ေရာေပါ႔။<br />
အတန္းထဲမွာ ငတိုး အၿမဲပထမရတယ္။ ငတိုးကို ဆရာမေတြ လည္း ခ်စ္ၾကတယ္။ အေဖနဲ႔အေမသာရွိရင္ <br />
ငတိုးကိုအရမ္းခ်စ္မွာ။ ငတိုးကလိမၼာတာကိုး။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဆြမ္းစားေဆာင္ေအာက္ကေခြးကေလး<br />
ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ငတိုး ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ေခြးကေလးေတြမွာေတာင္ သူ႕အေမေခြးမႀကီး ရွိေသးတယ္။ <br />
ငတိုးမွာေတာ႔ မရွိဘူးေနာ္။ <br />
<br />
<br />
ေခြးကေလးေတြ တဝုတ္ဝုတ္နဲ႔ ေအာ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ အေမလို႔ေခၚေနၾကျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ငတိုး<br />
လည္း ပါးစပ္ ကေလးလႈပ္ၿပီး အေဖနဲ႔အေမလို႔ေခၚမိတယ္။ ငတိုး အသံကိုၾကားရင္ အေဖနဲ႔အေမ ငတိုး<br />
ကိုလာေခၚမွာလို႔ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငတိုး အၿမဲေခၚေနခဲ႔တာ။ ဒါေပမဲ႔ အခုခ်ိန္အထိ အေဖနဲ႔အေမ <br />
ေရာက္မလာေသးဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ ေရာက္လာ မွာပါ။ ေရာက္လာမွာလို႔လည္း ငတိုး ထင္ေနမိ<br />
တယ္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
“ ေဟး .. အရူးမႀကီးေဟ႔ ”<br />
<br />
<br />
“ အရူးမႀကီးကြ.. တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ညစ္ပတ္ေနတာပဲ ”<br />
<br />
<br />
ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးဝိုင္းအံုေနၾကေတာ႔ငတိုးလည္းတိုးဝင္ၾကည့္လိုက္တယ္။အရူးမႀကီးတစ္ေယာက္ <br />
စာသင္ ေက်ာင္းနားက သစ္ပင္ေအာက္မွာထိုင္ေနတယ္။ အဝတ္ေတြလည္း စုတ္ၿပဲလို႔။ တစ္ကုိယ္လံုး<br />
လည္း ဖုန္ေတြသဲေတြေပၿပီး ညစ္ပတ္ေနတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ေဟ႔ .. အရူးမႀကီး၊ ကျပပါဦး ”<br />
<br />
<br />
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ အရူးမႀကီးက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးတယ္။ ေက်ာင္း<br />
သားေတြ က အရူးမႀကီးကိုၾကည့္ျပီး ရယ္တဲ႔သူကရယ္။ လက္ခုပ္တီးတဲ႔သူက တီးနဲ႔။ စည္ေနတာပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ကျပပါဘူး၊ ဘာလို႔ကျပရမွာလဲ၊ ငါ ဗိုက္ဆာေနတယ္၊ နင္႔လက္ထဲကမုန္႔ေကၽြး ”<br />
<br />
<br />
ေက်ာင္းသားရဲ႕လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ႔မုန္႔ထုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး အရူးမကလွမ္းေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ ဝိုင္းၾကည့္<br />
ေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ တဝါးဝါးနဲ႔ရယ္ၾကတယ္။ အရူးမႀကီးက မုန္႔ကိုၾကည့္ေနလိုက္တာ သြားေရ<br />
ေတာင္က်တယ္။ အရူးမႀကီးကို ငတိုး သနားလိုက္တာ။ အရူးမႀကီးက မုန္႔စားခ်င္ေနတာ။ ေစာေစာက<br />
သာသိရင္ ငတိုး မုန္႔မစားပဲ အရူးမႀကီးကိုေကြ်းပါတယ္။ အခုေတာ႔ မုန္႔ကကုန္သြားျပီ။<br />
<br />
<br />
“ အရူးမႀကီးကလည္တယ္ေဟ႔၊ ကဲ ကျပေနာ္၊ ကျပရင္ မုန္႔ေကၽြးမွာ ”<br />
<br />
<br />
“ တကယ္ေနာ္၊ တကယ္ေကၽြးမွာေနာ္ ”<br />
<br />
<br />
“ တကယ္ေကၽြးမွာ၊ ကဲ .. ကျပေတာ႔ ”<br />
<br />
<br />
မုန္႔ကိုေျမွာက္ျပၿပီးေျပာေတာ႔အရူးမႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြအေရာင္ေတာက္လာတယ္။အရူးမႀကီးကတကယ္<br />
ဆာေန လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ကေနလိုက္တာမ်ား ေကြးေကာက္ေနတာပဲ။<br />
<br />
<br />
“ ေမေမ႔သားေလးအိပ္ေတာ႔ကြယ္ ေမႀကီးဗိုက္ဆာတယ္ .. ေမေမ႔သားေလးအိပ္ပါေတာ႔ ေမႀကီးဆာလွ<br />
ေပါ႔ .. ေဟ႔ ဗိုက္ဆာတယ္ .. မုန္႔စားရေတာ႔မယ္ .. တူနယ္ တူနယ္ .. ေျဗာင္ ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးက အဆီအေငၚမတည့္တဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုၿပီး ကေနလိုက္တာ။လူကသာကေနေပမယ္႔မ်က္လံုး<br />
အစံုက မုန္႔ဆီေရာက္ေနတာအထင္းသား။ အရူးမႀကီးကို ငတိုးသနားလိုက္တာ။တျခားေက်ာင္းသားေတြ<br />
ကေတာ႔ တဝါးဝါးနဲ႔ရယ္ၿပီးသေဘာအက်ႀကီးက်ေနလိုက္ၾကတာ။ငတိုးကျဖင္႔ အရူးမႀကီးကိုသနားျပီးရင္း<br />
သနားေနမိတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေတာ္ၿပီ .. ငါဗိုက္ဆာတယ္၊ မုန္႔ေကၽြးေတာ႔ေလ ” <br />
<br />
<br />
“ ေရာ႕ .. စားေလ ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးက ကတာကိုရပ္ၿပီး မုန္႔ေတာင္းေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ ကခိုင္းတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြက အက်င္႔ပုတ္<br />
တယ္။ မုန္႔ေတြကို ေျမႀကီးေပၚပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အရူးမႀကီးကေတာ႔ ေျမေပၚက်ေနတဲ႔မုန္႔ေတြကို အလု<br />
အယက္ေကာက္စားေတာ႔ တယ္။ အနီးအနားကလူေတြကိုလည္း သူ႕မုန္႔လုစားမယ္ထင္ၿပီး ရန္လုပ္ေန<br />
တယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ငတိုး မၾကည့္ရက္ေတာ႔ဘူး။ ငတိုး ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းလြန္းေနတယ္။<br />
<br />
<br />
“ အေမ မစားနဲ႔ ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးအနားကို ငတိုး ေျပးဝင္သြားၿပီး မုန္႔ေတြကိုလုယူလိုက္မိတယ္။ ငတိုးအရမ္းေခၚခ်င္မိတဲ႔စကား<br />
တစ္ခြန္း ကိုလည္း ငတိုး လႊတ္ခနဲေခၚမိသြားတယ္။ ငတိုး တစ္ခါမွဒီလိုမေခၚခဲ႔ဖူးတာ။ ဒီလိုေခၚလိုက္ရ<br />
ေတာ႔ ငတိုး ရင္ထဲကိုေႏြးသြားတာပဲ။<br />
<br />
<br />
“ သြားစမ္း .. သြား .. ငါ႔မုန္႔ေတြလာမလုနဲ႔၊ သြား .. နင္မလာနဲ႔ ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးက ငတိုးကိုတြန္းထုတ္ပစ္တယ္။ ငတိုးကလည္း မရဘူး။ အရူးမႀကီးဆီက မုန္႔ကိုအတင္းပဲ<br />
ဝင္လုတယ္။ အရူးမႀကီးကတြန္းထုတ္လိုက္။ ငတိုးက ဝင္လုလိုက္နဲ႔။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနေတာ႔<br />
တယ္။ ေနာက္ဆံုး ငတိုး ဝမ္းနည္းစိတ္ နဲ႔ ေအာ္ငိုလိုက္မိတယ္။<br />
<br />
<br />
“ အေမစားခ်င္ရင္ ငတိုးဝယ္ေကၽြးမွာေပါ႔၊ ညစ္ပတ္တဲ႔မုန္႔ေတြမစားပါနဲ႔အေမရယ္၊ ဟီး ဟီး ”<br />
<br />
<br />
ငတိုး ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ငိုခ်လိုက္မိတယ္။အရူးမႀကီးက ငတိုးကိုၾကည့္ၿပီးငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ <br />
အရူးမ ႀကီးက ငတိုးရဲ႕ေခါင္းကိုညင္ညင္သာသာပြတ္သပ္ေပးလာတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ငတိုး ပိုဝမ္းနည္း<br />
လာတယ္။ အရူးမႀကီးကို ဖက္ၿပီး ငတိုး ငိုလိုက္မိတယ္။<br />
<br />
<br />
“ နင္ မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္၊ ငါ မေကာက္စားေတာ႔ပါဘူးဟဲ႔၊ နင္ ငိုေနရင္ ငါလည္းငိုခ်င္တယ္ ဟီး ..ဟီး ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးက ေျပာၿပီးငိုခ်တယ္။ အရူးမႀကီးနဲ႔ ငတိုး ဖက္ၿပီးငိုေနမိၾကတယ္။ အေဘးက ေက်ာင္းသားေတြ<br />
ကေတာ႔ ငတိုးတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ငတိုး ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အရူးမႀကီးေပ်ာက္သြား<br />
မွာစိုးလို႔ ငတုိး တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ထားခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ နင္ မငိုနဲ႔ေတာ႔ေလ၊ နင္ငိုရင္ ငါလည္း ငိုမွာ ”<br />
<br />
<br />
“ ဒါဆို ငတိုး မငိုေတာ႔ဘူး၊ အေမလည္း မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္ ”<br />
<br />
<br />
အရူးမႀကီးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ အရူးမႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကမ်က္ရည္ေတြကို ငတိုး သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ <br />
ဒီေတာ႔ အရူးမႀကီးကလည္း ငတိုးမ်က္နွာေပၚကမ်က္ရည္ေတြကိုျပန္သုတ္ေပးတယ္။ငတိုး အရမ္းၾကည္<br />
ႏူးသြားမိတယ္။ အရူးမႀကီး ရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး ငတိုးေခၚလာခဲ႔တယ္။အရူးမႀကီးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ႔ဟန္နဲ႔ <br />
ခုန္ေပါက္ေနတယ္။ ငတိုးရင္ထဲမွာလည္း ဘုရားပြဲလွည့္သလို အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ ငတိုးဘဝမွာ <br />
အေမတစ္ေယာက္ရွိလာခဲ႔ၿပီေလ။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
<br />
“ အဘအိမ္ေရ .. ငတိုးမွာ အေမရွိၿပီ၊ အေမ႔ကို ငတိုး ေခၚလာခဲ႔တယ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ေဟ ”<br />
<br />
<br />
ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔ အဘအိမ္ကတအံ႔တၾသနဲ႔ ငတိုးတို႔ကိုၾကည့္တယ္။ငတိုးက အေမ႔ကို လက္ညိွဳး<br />
ထိုးျပ ေတာ႔ အဘအိမ္ရဲ႕မ်က္လံုးအစံုက ျမင္႔တက္သြားတယ္။ ေဟခနဲ အံ႔ၾသသြားတာလည္း အထင္း<br />
သား။ ၿပီးေတာ႔ ငတိုးကို တစ္လွည့္ အေမ႔ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ငတိုး၊ မင္းႏွယ္ကြာ.. ဘယ္ကအရူးမကိုေခၚလာတာလဲဟ ”<br />
<br />
<br />
“ အရူးမ မဟုတ္ပါဘူး အဘအိမ္ရဲ႕၊ ငတိုးရဲ႕အေမပါ ”<br />
<br />
<br />
အေမ႔ကို အရူးမလို႔ေျပာတာေတာ႔ ငတိုး မခံခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အေမ႔ကို ငတိုးခ်စ္<br />
တယ္။ ငတိုး အေမတစ္ေယာက္လိုခ်င္ခဲဲ႔တာ ၾကာလွေပါ႔။ အခုေတာ႔ ငတိုးမွာ အေမတစ္ေယာက္ရွိလာ<br />
ခဲ႔ၿပီ။<br />
<br />
<br />
“ မျဖစ္ပါဘူး ငတိုးရယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ မိန္းမ မအပ္စပ္ဘူးကြဲ႔၊ ျပန္သြားပို႔လိုက္ပါေနာ္၊ ငတိုးက<br />
လိမၼာပါတယ္ ”<br />
<br />
<br />
ဘႀကီးအိမ္ရဲ႕စကားၾကားေတာ႔ ငတိုး အႀကိမ္ႀကိမ္ေခါင္းခါလိုက္မိတယ္။ အေမ႔ကို ျပန္ပို႔ရမယ္တဲ႔။ မပို႔ႏိုင္<br />
ပါဘူး။ အခုမွ ငတိုးမွာ အေမတစ္ေယာက္ရတာ။ ငတိုး အေမတစ္ေယာက္လိုခ်င္ခဲ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ<br />
ၿပီလဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား အေမ႔ကို ျပန္ပို႔ခိုင္းရက္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အေမ႔မွာေနစရာမွမရွိတာ၊ ငတိုးသာမေခၚထားရင္ အေမ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ႔၊ ေနာ္ အဘအိမ္၊ အေမ႔ကို<br />
ၿခံေထာင္႔က ဇရပ္ေလးမွာထားမွာပါ၊ ငတိုးမွာအေမရၿပီဆိုေတာ႔ အဘအိမ္က အေဖလုပ္ေပါ႔ ”<br />
<br />
<br />
“ ငတိုး .. မင္းႏွယ္ကြာ .. ေျပာစရာရွားလို႔ ”<br />
<br />
<br />
ငတိုးစကားၾကားေတာ႔ အဘအိမ္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း သေဘာတူ<br />
လိုက္ရတာ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာေတာ္႔ကို ေလွ်ာက္ထားဦးမွ။ ဆရာေတာ္ သေဘာမတူရင္ေတာ႔ တစ္မ်ဳိး<br />
စဥ္းစားရမွာေပါ႔ေလ။ အခုေတာ႔ ေပ်ာ္ေနရွာတဲ႔ ငတိုးကိုၾကည့္ၿပီး အဘအိမ္ မ်က္ရည္ေဝ႔ေနမိတယ္။<br />
ငတိုးက အဘအိမ္လက္ထဲမွာ ႀကီးလာတဲ႔ကေလး။ လသားအရြယ္မွာ ေက်ာင္းေရွ႕ရက္ရက္စက္စက္<br />
စြန္႔ပစ္ထားခံရတဲ႔ ကေလး။ အမိ အဖက ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာလဲမသိရ။ အပူမရွာခ်င္လို႔ ဘုန္းႀကီး<br />
ေက်ာင္းမွာေနလာခဲ႔တာ လာေရာက္တြယ္ငင္တဲ႔သံေယာဇဥ္ေတြက ျဖတ္ရအခက္သားပါလား။ အင္း <br />
ပုထုဇဥ္ဆိုတာကလည္း သံသရာဝဲဂယက္ထဲက ရုန္းထြက္ရခက္တဲ႔အမ်ဳိးမဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ႔လည္း<br />
အဘအိမ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမလဲေလ။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၄)</div>
<br />
<br />
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အေမနဲ႔ေနရတာ ငတိုးေပ်ာ္လိုက္တာ။ ငတိုးနဲ႔ေနရတာ အေမလည္းေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ <br />
အခုဆို အေမက အရင္လိုညစ္ညစ္ပတ္ပတ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အေမ႔ကို ေန႔တိုင္းေရခ်ဳိးေပးတယ္။ သနပ္<br />
ခါးလိမ္းေပးတယ္။ ရြာထဲက လာေပးထားတဲ႔အဝတ္ေတြနဲ႔ အေမကအၿမဲသန္႔ရပ္ေနေတာ႔တယ္။ ဒီလိုဆို<br />
ေတာ႔လည္း အေမက လွလိုက္တာ။ ငတိုး အၿမဲ တမ္း အေမ႔အနားမွာပဲေနမိတယ္။ ေက်ာင္းသြားရင္<br />
ေတာင္ အဘအိမ္ကိုအၿမဲမွာထားခဲ႔ရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နီးမွသြားတဲ႔ ငတိုး ေက်ာင္းလႊတ္လႊတ္ခ်င္း <br />
အေျပးျပန္ခဲ႔တာလည္း ေန႔တိုင္းပဲ။ ျပန္ေရာက္လို႔ အေမ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရမွ ငတိုး စိတ္ေအးရတာ။ အေမ႔ကို <br />
ငတိုး လံုးဝစိတ္မခ်ဘူး။ ငတိုးအနားကေန အေမထြက္သြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္တာပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ငတိုး၊ ငါ႔ကိုထမင္းေကၽြးေတာ႔ေလ၊ ငါ ဗိုက္ဆာလွျပီ ”<br />
<br />
<br />
အေမက ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူၿပီးေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ ငတိုး ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆြမ္းစားေဆာင္မွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္းသြား<br />
ယူလာ ခဲ႔တယ္။ အေမကို႔ ဒီအတိုင္းမေကၽြးဘူး။ ငတိုး ကိုယ္တိုင္ခြံ႔ေကၽြးတာ။ အေမကလည္း ငတုိးထမင္း<br />
ခြံ႔ေကၽြးၿပီဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္ပံုရတယ္။လက္ခုပ္ေလးေတာင္တီးလို႔။ အေမက အရင္လိုညစ္ညစ္ပတ္ပတ္<br />
လည္းမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနတတ္ေနျပီ။ အက်ႌေလးနည္းနည္းေပေနတာကိုေတာင္ <br />
အေမကမဝတ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သနပ္ခါးကြက္ေလးတင္ထားတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကလည္း <br />
ငတိုး ေမႊးလို႔ကိုမဝဘူး။ အေမက တျခားသူေတြကိုသာ မရခ်င္ေနမယ္။ ငတိုးကိုဆို အရမ္းခ်စ္တာ။ <br />
ငတိုးကို အဘအိမ္ဆူရင္ေတာင္ အေမက ျပန္ေျပာပစ္တာ။ ဒါေၾကာင္႔ အဘအိမ္ကေျပာတာေပါ႔။ ဒီ<br />
သားအမိ ကိုေတာ႔ မ်က္စိကိုေနာက္ေရာတဲ႔။ အဲဒီအခါမ်ားဆို အေမက မ်က္ေစာင္းကို ဒိန္းကနဲေန<br />
ေအာင္ထိုးလိုက္ေရာ။ အဘအိမ္ဆို အေမ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြမ္းစားလို႔ညိဳညစ္ေနတဲ႔သြားေတြေပၚေအာင္<br />
ကိုရယ္လို႔။<br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ငတိုး၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားရေအာင္ေလ ”<br />
<br />
<br />
ထမင္းစားၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ အေမက တစ္မ်ဳိးပူဆာေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ ငတိုးလည္း အေမနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္<br />
ထြက္ဖို႔ ျပင္ရျပန္တယ္။ ငတိုးနဲ႔ အေမက အၿမဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနက်။ အေမ႔လက္ကိုဆြဲၿပီးသြားရတာ <br />
ငတိုး အရမ္းေပ်ာ္မိတယ္။ အေမကလည္း တစ္လမ္းလံုး သိခ်င္တာေတြကိုေမးေနေရာ။ ဒါဆို ငတိုးက<br />
လည္း သိသမွ်ကိုျပန္ရွင္းျပနဲ႔။ အရမ္းၾကည္ႏူးဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ငတိုး၊ နင္႔မွာေတာ႔နာမည္ရွိတယ္၊ ငါ႔မွာေတာ႔ နာမည္မရွိဘူး ”<br />
<br />
<br />
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အေမကႏႈတ္ခမ္းဆူၿပီးေျပာတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ငတိုးမွာနာမည္ရွိၿပီး အေမ႔မွာ <br />
နာမည္မွ မရွိ တာ။ ဒီေတာ႔ အေမ႔ကိုနာမည္ေပးဖို႔ ငတိုးစဥ္းစားရတယ္။ ေဒၚတိုး ဆိုရင္ေကာင္းမလား။ <br />
ငတိုးနာမည္လည္းပါတယ္ေလ။ သားအမိဆိုေတာ့ နာမည္တူရင္ပိုေကာင္းတာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
“ ဒါဆို အေမ႔နာမည္ကို ေဒၚတိုးလို႔ေပးမယ္၊ ငတိုးနာမည္လည္းပါတာေပါ႔အေမရဲ႕၊ အေမ႔ နာမည္က <br />
ေဒၚတိုး ေနာ္ ေသခ်ာမွတ္ထား ”<br />
<br />
<br />
“ နင္က ငတိုး .. ငါက ေဒၚတိုး၊ ေဟး ေပ်ာ္လိုက္တာ၊ ငါ႔နာမည္ ေဒၚတိုး ”<br />
<br />
<br />
အေမက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ေအာ္ၿပီးကတယ္။ ငတိုးက လက္ခုပ္တီးေပးတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အေမေပ်ာ္<br />
သလို ငတိုး လည္း ေပ်ာ္တယ္။ ငတိုး နဲ႔ ေဒၚတိုး။ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ႔ သားအမိလဲ။ <br />
ငတိုးနဲ႔ အေမ လက္ခုပ္ေလးတီး ၿပီး ရယ္ေနတုန္းရွိေသးတယ္။ မိုးဖြဲေလးေတြက တစ္ေပါက္ေပါက္က်လာ<br />
တယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း မည္းညိဳ႕လို႔။ <br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ ငတိုး၊ ဟိုအေပၚကေန ေရေတြက်လာတယ္ ”<br />
<br />
<br />
အေမက ေခါင္းေလးကိုလက္နဲ႔ကာရင္း အေပၚကိုေမာ႔ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ အေမ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ငတိုးရယ္မိ<br />
တယ္။ အေမ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ငတိုး မ်က္လံုးထဲမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ အဲဒါ မိုးရြာတာ အေမရဲ႕၊ မိုးေရထဲမွာေဆာ႔ရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္လား ငတိုး၊ ဒါဆို ငါတို႔ ေဆာ႔ၾကရေအာင္ ”<br />
<br />
<br />
အေမ႔လက္ကိုဆြဲၿပီး မိုးဖြဲေလးေတြၾကားေျပးလႊားေနမိတယ္။ ငတိုး အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ အေမကလည္း <br />
ရယ္ေမာရင္း ငတိုးနဲ႔အတူေျပးလို႔။ မိုးဖြဲေလးေတြကလည္း အျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာတယ္။ ခဏေနေတာ႔<br />
မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာလာေတာ႔တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရႊဲရႊဲစုိေနတာေတာင္ မခ်မ္းႏိုင္ၾကဘူး။ <br />
ငတိုးနဲ႔ အေမက မိုးသည္းထဲမွာ ေျပးေဆာ႔လို႔ ေကာင္းေနၾကတုန္း။ အေမနဲ႔အတူ မိုးေရၾကားထဲမွာ ခုန္<br />
ေပါက္ေျပးလႊားရင္း ငတိုး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၅)</div>
<br />
<br />
ဒီေန႔ေက်ာင္းကျပန္လာတာနဲ႔ အေမ႔ကိုမေတြ႔ရဘူး။ ခါတိုင္းဆို အေမက ျပတင္းေပါက္ကေန ငတိုးကို<br />
ေမွ်ာ္ေနရွာ တာ။ ငတိုးလာတာျမင္ရင္ အေမက ခုန္ေပါက္ကခုန္ရင္း ေျပးလႊားလာေရာ။ ငတိုးရဲ႕လြယ္<br />
အိတ္ေလးကိုယူၿပီး အေမက လြယ္ထားတတ္တာ။ ဒီိေန႔ အေမ႔ကို မျမင္ရေတာ႔ ငတိုးရင္ထဲ ဟာတာ<br />
တာကိုျဖစ္လို႔။ မိုးကလည္း မနက္ကတည္းက ရြာေန တာ။ အေမက မိုးရြာထဲမ်ားေလွ်ာက္သြားေန<br />
တာလား။ အေမ႔ကို မျမင္ရေတာ႔ ငတိုး စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အဘအိမ္ေနတဲ႔ ဇရပ္ဆီကို ငတိုး<br />
လာခဲ႔တယ္။ အဘအိမ္ကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ကြမ္းေလးဝါးလို႔။ <br />
<br />
<br />
“ အဘအိမ္ .. အေမ႔ကိုမေတြ႔မိဘူးလားဗ် ”<br />
<br />
<br />
“ ေဟ .. မေတြ႔မိပါလား ငတိုးရ၊ ဇရပ္ေပၚမွာမရွိဘူးလား ”<br />
<br />
<br />
“ မရွိဘူး အဘအိမ္ရဲ႕ ”<br />
<br />
<br />
ငတိုး ေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။အေမ႔အတြက္ ငတိုး စိုးရိမ္လွၿပီ။ မိုးရြာထဲမွာ အေမ ေလွ်ာက္သြားလို႔ေနၿပီ<br />
လား။ငတိုး စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ မိုးရြာထဲမွာေျပးလာခဲ႔တယ္။အေမ႔ကိုေနရာအႏွံ႔လိုက္ရွာတယ္။အေမ႔ကိုမေတြ႔<br />
ရေလ ငတိုး ငိုခ်င္လာေလပဲ။မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနဆဲပဲ။အေမ႔အတြက္ ငတိုးစိတ္ပူ<br />
လွၿပီ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ဇရပ္တိုင္းကို လိုက္ၾကည့္တယ္။ မေတြ႔ရဘူး။ ဒီေတာ႔ ရြာထဲမွာလိုက္ရွာ<br />
ရျပန္တယ္။ ေတြ႔တဲ႔သူကို အေမ႔အေၾကာင္းေမးမိတယ္။ အေမ႔ကို ေတြ႔တဲ႔သူေတာင္မရွိဘူး။ အားလံုး <br />
ေခါင္းခါၾကတာခ်ည္းပဲ။ အေမ မသြားတတ္ပဲနဲ႔ ဘယ္မ်ားေလွ်ာက္သြားေနတာလဲမသိဘူး။ အေမမ်ား<br />
လမ္းမွားၿပီး မျပန္တတ္တာလား။ ငတိုး မိုးရြာထဲမွာ ဟုိေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ အေမ႔ကိုရွာမိတယ္။ <br />
မေတြ႔ဘူး။ အေမ႔ကို ငတိုး လုံးဝရွာမေတြ႔ဘူး။ ငတိုးလည္း ခ်မ္းလို႔တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး<br />
မိုးရြာထဲမွာ ထိုင္ခ်ၿပီး ငတိုး ငိုခ်လိုက္မိတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ငတိုး .. လာ .. အဘအိမ္နဲ႔လိုက္ခဲ႔ေနာ္၊ မိုးရြာထဲမွာအၾကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္ ”<br />
<br />
<br />
အဘအိမ္က ထီးေလးမိုးေပးၿပီး ငတိုး လက္ကိုဆြဲတယ္။ ငတိုး ေခါင္းခါလိုက္မိတယ္။ ငတိုး မျပန္ခ်င္ဘူး။ <br />
အေမ႔ကို မ ေတြ႔ရပဲနဲ႔ ငတိုး မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ငတိုး အေမ႔ကို ရွာရဦးမွာ။ ငတိုးကိုမေတြ႔လို႔ အေမ ငိုေနၿပီလား<br />
မသိဘူး။<br />
<br />
<br />
“ အေမ႔ကိုရွာရဦးမယ္ အဘအိမ္ရဲ႕၊ ငတိုး အေမ႔ကို စိုးရိမ္လွၿပီ ”<br />
<br />
<br />
“ ရြာထဲကလူေတြကို အဘအိမ္ လိုက္ရွာခိုင္းပါ႔မယ္ ငတုိးရယ္၊ ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ေနမ<br />
ေကာင္းျဖစ္ရင္ အေမ႔ကိုမေတြ႔ရပဲေနဦးမယ္ ”<br />
<br />
<br />
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ငတိုး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အဘအိမ္နဲ႔အတူ ငတိုးျပန္လာခဲ႔တယ္။ ရြာထဲကလူေတြ<br />
လိုက္ရွာရင္ အေမ႔ကိုေတြ႔မွာပါ။ အေမက ငတိုးေက်ာင္းသြားရင္ လိုက္ခ်င္တယ္လို႔ အၿမဲပူဆာတာ။ အခု <br />
ငတိုးေက်ာင္းသြားေတာ႔ အေမ ငတိုးကိုလိုက္ရွာရင္း မျပန္တတ္တာေနမွာ။ ဇရပ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ႔ <br />
ငတိုး ေရစိုေနတဲ႔အဝတ္အစားေတြလဲၿပီး အေမ႔ သတင္း ကိုေစာင္႔ေနမိတယ္။ ဇရပ္ေပၚမွာတစ္ေယာက္<br />
တည္းေနရတာ ငတိုး ပ်င္းလိုက္တာ။ ငတိုး အေမ႔ကို လြမ္းလွၿပီ။ <br />
<br />
<br />
မိုးရြာထဲမွာအၾကာႀကီးေနလို႔ထင္တယ္။ငတိုး အရမ္းခ်မ္းလာတယ္။အခ်မ္းဒဏ္ကို ငတိုး မခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။<br />
ဒါေၾကာင္႔ အိပ္ယာထဲမွာေစာင္ေလးၿခံဳၿပီး ငတိုးေကြးေနမိတယ္။အရင္ကဆို အေမနဲ႔ ငတိုး ဖက္ၿပီးအိပ္ေန<br />
က်။ အခုေတာ႔ ငတိုး တစ္ေယာက္တည္း။အေမမရွိေတာ႔ ငတိုးပိုၿပီးခ်မ္းလာသလိုပဲ။ငတိုး မ်က္လံုးေတြ <br />
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေလးလံလာတယ္။ ငတိုးမ်က္လံုးထဲမွာ အေမ႔ကိုပဲျမင္ေနမိတယ္။ ငတိုး အရမ္းခ်မ္းတာ<br />
ပဲ။ ငတုိးကိုဖက္ထားေပးပါလား အေမရယ္။<br />
<br />
<br />
“ ထင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲလား ငတိုးရာ၊ အဲဒါေၾကာင္႔ မိုးေရထဲအၾကာႀကီးမေနနဲ႔လို႔ေျပာတာေပါ႔၊ အခုေတာ႔ <br />
ဖ်ားၿပီမဟုတ္လား ”<br />
<br />
<br />
အဘအိမ္ရဲ႕အသံကိုငတိုးၾကားလိုက္ရတယ္။ငတိုး အရမ္းခ်မ္းေနတယ္။အဘအိမ္က ငတိုးကို ေစာင္ေတြ<br />
ၿခံဳေပးေန တယ္။ ငတိုး မ်က္လံုးသာမဖြင္႔ႏိုင္တာ။ ငတိုး အားလံုးကိုသိေနခဲ႔တယ္။ အေမ ျပန္မလာေသး<br />
ဘူးဆိုတာလည္း ငတိုး သိ တယ္။ ငတုိး တစ္ကိုယ္လံုးျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတာကိုလည္းသိတယ္။<br />
အဘအိမ္က ငတိုး ပါးစပ္ထဲကိုဘာထည့္လိုက္လဲ မသိဘူး။ ငတိုးလည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ခါးၿပီး<br />
ဝင္သြားတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ အဘအိမ္ေရ .. ဗ်ဳိ႕အဘအိမ္ .. ”<br />
<br />
<br />
“ ရွိတယ္ေဟ႔ .. လာၿပီ လာၿပီ ”<br />
<br />
<br />
ေအာ္သံေၾကာင္႔ အဘအိမ္ ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဇရပ္ေအာက္ကိုလည္းေရာက္ေရာ မုိးေရေတြစိုေနတဲ႔ <br />
သိန္းစိုးတို႔ ကိုေတြ႔ရတယ္။ သိန္းစိုးက အဘအိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ အရူးမကိုေတြ႔ၿပီ အဘအိမ္ ”<br />
<br />
<br />
အဘအိမ္လိႈက္ခနဲေပ်ာ္သြားရတယ္။ျပန္ေတြ႔ၿပီတဲ႔။ငတိုးသာသိရင္အရမ္းေပ်ာ္သြားမွာ။ဒါေပမဲ႔ အဘအိမ္ရဲ႕<br />
အေပ်ာ္ေတြက သိန္းစိုးဆီက ေနာက္ထပ္ထြက္က်လာတဲ႔စကားသံေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ရ<br />
တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ရြာေနာက္က ေခ်ာင္းထဲမွာေသေနတာ အဘအိမ္ရဲ႕၊ အဝတ္အစားေတြလည္းမရွိရွာေတာ႔ဘူး၊ မိုးက <br />
တအားရြာ ေနေတာ႔ ေရရွိန္ကလည္းၾကမ္းတယ္ေလ ”<br />
<br />
<br />
စကားသံေတြက အဘအိမ္နားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္စြာေပါက္ကြဲသြားတယ္။ အရူးမႀကီးကိုသနားမိသလို <br />
အေမကို တမ္းတေနရွာတဲ႔ ငတိုးကိုလည္း သနားသြားမိတယ္။ ငတိုးေမးရင္ အဘအိမ္ဘယ္လိုေျဖရမလဲ<br />
ေလ။ စိတ္ေမာစြာနဲ႔ သက္ျပင္း ကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီအေၾကာင္းကို ငတိုးမသိေစနဲ႔၊ အေလာင္းကိုေကာင္းေကာင္းျမဳပ္ေပးလိုက္ စိုးသိန္း၊ ငါ ခဏေနလာ<br />
ခဲ႔မယ္ ”<br />
<br />
<br />
အဘအိမ္ ေလးလံတဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဇရပ္ေပၚျပန္တက္လာခဲ႔တယ္။ ေစာေလးၿခံဳထားတဲ႔ငတိုးရဲ႕နဖူးေလး<br />
ကို အသာစမ္းလိုက္မိတယ္။ အပူေတာ႔ မက်ေသးဘူး။ေဆးတိုက္ထားေတာ႔ သက္သာလာမွာပါ။ အဝတ္<br />
ပိုင္းေလးကိုေရညွစ္ၿပီး ငတိုးရဲ႕ နဖူးေပၚကိုတင္ေပးလိုက္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အဘအိမ္ .. အေမျပန္ေရာက္လာၿပီတဲ႔လားဟင္ ”<br />
<br />
<br />
ငတိုးဆီက အသံသဲ႔သဲ႔ေလးထြက္လာတယ္။ အဘအိမ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ငတိုးက ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔<br />
ေမးေနရွာ တာ။ အဖ်ားႀကီးၿပီး သတိလစ္မတတ္ျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ အေမကိုေတာင္႔တာရွာတဲ႔ကေလး။ <br />
ငတိုးသာ သတိရလာၿပီး ေမးလာခဲ႔ရင္ အဘအိမ္ ဘယ္လိုေျဖရပါ႔မလဲ။ <br />
<br />
<br />
“ အေမေရ .. အေမဘယ္မွာလဲဟင္ ”<br />
<br />
<br />
ငတိုးဆီက ေနာက္တစ္ခါ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ထြက္လာေတာ႔ အဘအိမ္ မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္စက္<br />
ေတြ လြင္႔က် သြားခဲ႔တယ္။ အေမဆိုတဲ႔အရိပ္ကေလးနဲ႔ ငတိုးရဲ႕ဘဝ ခဏတာသာယာျပည့္စံုခဲ႔ရရွာတာ။ <br />
အခုေတာ႔ ငတိုးရဲ႕ ဘဝလြင္ျပင္က အရင္တိုင္းသုညျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔ၿပီဆိုတာကို ဘယ္လိုခြန္အားမ်ဳိးနဲ႔ <br />
အဘအိမ္ေျပာျပရပါ႔မလဲေလ။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ဇီ၀ကမဂၢဇင္း<br />
ၾသဂုတ္လ ၊ ၂၀၁၃<br />
<br />
နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-69751378036783820562013-07-11T02:34:00.004-07:002013-09-03T02:20:41.313-07:00လြင္႔ေမ်ာေနသည့္တိမ္တိုက္မ်ား၏မွီတြယ္ရာ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ips1RVmESLE/Ud58A6NWX4I/AAAAAAAAAV4/FNrRJVsSNgA/s1600/17519_614219621935522_1820321427_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="237" src="http://1.bp.blogspot.com/-ips1RVmESLE/Ud58A6NWX4I/AAAAAAAAAV4/FNrRJVsSNgA/s400/17519_614219621935522_1820321427_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
(၁) <br />
<br />
<br />
ျပင္းထန္သည့္ေဝဒနာတစ္ခုကုိ သူ ခံစားေနခဲ႔ရ၏။ သူ႔ေခါင္းတစ္ခုလံုးလည္း မူးမိုက္ရီေဝေနသည္။ ရင္ဘတ္ထဲမွ တစစ္<br />
စစ္ကုိက္ခဲနာက်င္ကာ အသိအာရံုမ်ားကလည္း ေဝဝါးလို႔လာသည္။ ေဝဒနာကိုခံစားေနရသည့္အၾကားက သူ မွားခဲ႔ၿပီ<br />
လားဟုေတြးမိ၏။ ဟင္႔အင္း.. သူ မမွားပါ။ သူ႔လုပ္ရပ္ကို မွန္သည္ဟု သူနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းေထာက္ခံအားေပးေနမိသည္။<br />
<br />
ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခန္းထဲတြင္ သူ တစ္ေယာက္တည္းသာရွိ၏။ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေန <br />
သည္။ အေဖက အလုပ္သြားသည္။ ကိုကိုႀကီးႏွင္႔ မမႀကီးက အခန္းထဲတြင္စာရင္းဇယားကိုယ္စီႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနေပလိမ္႔ <br />
မည္။ ထိုအခ်ိန္ကိုပင္ သူ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ႔သည္။ ေလာကတြင္ လူပိုတစ္ေယာက္ဟုသတ္မွတ္ခံထားရသည့္ သူ၏ ေနာက္<br />
ဆံုး ထြက္သက္ကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာပင္ထြက္သြားခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါ။<br />
<br />
မၾကာမီ လူ႔ေလာကကို သူေက်ာခိုင္းရေတာ႔မည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ လႈပ္ရွားရန္အစြမ္းေတြေလ်ာ႔ရဲက်လာသည္။ မ်က္လံုး<br />
မ်ားျပာေဝလာသည္။ ခက္ခဲစြာရွဴေနရသည့္အသက္ရွဴသံသည္ တျဖည္းျဖည္းေႏွးေကြးလာခဲ႔သည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ <br />
သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ အသိစိတ္သည္ ခႏၶကိုယ္ႏွင္႔ အေမွာင္ထုၾကားထဲတြင္ လြန္ဆြဲေနခဲ႔၏။ ေနာက္ဆံုး <br />
အေမွာင္ထုက အႏိုင္ရရွိသြားၿပီး အသိစိတ္မ်ားလြင္႔ေမ်ာကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။<br />
<br />
သူ သတိျပန္ရလာေသာအခါ ေဝဒနာဟူ၍ ျမဴတမႈန္မွခံစားရျခင္းမရွိေတာ႔ေပ။ ထူးဆန္းအံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္<br />
ပင္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေပါ႔ပါးလန္းဆန္းေန၏။ ႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္အျဖစ္အျပက္တို႔ကို သူ မယံုႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္ေနမိ၏။ <br />
ထိုစဥ္ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းက်ပ္စြာဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္းခံလုိက္ရသည္။ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ <br />
သာမာန္ လူထက္ျမင္႔ေသာခႏၶာကိုယ္ႏွင္႔ လူနီႀကီးႏွစ္ဦးျဖစ္ေန၏။ ထိုလူနီႀကီးကိုၾကည့္ကာ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္<br />
ဆတ္ တုန္သြားခဲ႔သည္။ <br />
<br />
“ မင္းက ရန္ေနာင္ ေခၚ အငယ္ေကာင္ မဟုတ္လား” <br />
<br />
လူနီႀကီးထံမွ မာထန္ထန္ ၾသရွရွအသံက ဟိန္းထြက္လာ၏။ သူ ေအးစက္ဆြံ႔အသြားမိ၏။ ထိုလူနီႏွစ္ဦးက သူ႔ နာမည္ကို<br />
ပင္သိေနခဲ႔သည္။ သူကေတာ႔ ထိုလူနီႀကီးႏွစ္ဦးကိုမသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အလန္႔တၾကားပင္ သူ ျပန္ေျဖလိုက္မိသည္။<br />
<br />
“ ဟုတ္ .. ဟုတ္ပါတယ္ ” <br />
<br />
“ ေအး .. မင္းကိုလာေခၚတာပဲ၊ မင္းရဲ႕ လူ႔သက္တမ္းကုန္ဆံုးသြားၿပီ၊ ဒီေတာ႔ ယမမင္းႀကီးဆီမွာ အစစ္ေဆးခံဖို႔ <br />
လုိက္ခဲ႔ရမယ္ ” <br />
<br />
“ ဗ်ာ .. ကၽြန္ေတာ္ .. ကၽြန္ေတာ္ ေသခဲ႔ၿပီ ဟုတ္လား ” <br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ေလ၊ မင္းကိုယ္မင္းသတ္ေသခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား ” <br />
<br />
သူ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ သူ ေသခဲ႔ၿပီတဲ႔။ သူအခု စကားေျပာလို႔ရေနသည္ပဲ။ ဒါကို ေသတယ္လို႔ေခၚသလား။ <br />
တကယ္တမ္းေတာ႔ သူ မေသခ်င္ေသးပါ။ ေသရမည္ကို သူ ေၾကာက္ေနမိသည္။<br />
<br />
“ ဟင္႔အင္း.. ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးဘူး ” <br />
<br />
သူ ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ အလန္႔ တၾကားျငင္းဆိုမိေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီးပင္ျဖစ္၏။ သူ႔ကိုၾကည့္၍ လူနီႀကီးႏွစ္ဦးက <br />
ေဒါသျဖင္႔ခက္ထန္လာကာ အသံမာမာျဖင္႔လွမ္းေျပာ၏။<br />
<br />
“ မရေတာ႔ဘူး၊ အားလံုးလြန္ကုန္ၿပီ၊ ဟုိမွာၾကည့္ေလ မင္းရဲ႕အေလာင္း၊ အိမ္သားေတြေတာင္ မင္းေသမွန္းမသိၾက <br />
ေသးဘူး ” <br />
<br />
လူနီႀကီးညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အခန္းထဲတြင္ ေခြေခြေလးလဲက်ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္သူ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ <br />
အခုမွ သူ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူ ေသဆံုးသြားခဲ႔ေခ်ၿပီ။<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
“ ခြပ္ .. ” <br />
<br />
ျပင္းထန္သည့္ထိုးခ်က္ေၾကာင္႔ သူ ပံုလ်က္သားလဲက်သြားခဲ႔၏။ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး အသည္းခိုက္မတတ္ နာက်င္သြား<br />
မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔မွ ေသြးမ်ားကစီးက်လာ၏။ လဲက်သြားသည့္သူ႔ကို ထူေပးမည့္သူမရွိ။ ေဖးမမည့္သူမရွိ။ သူ႔ ဘက္ <br />
တြင္ တစ္ေယာက္မွမရွိခဲ႔ပါ။ အေမ႔ရဲ႕အၾကည့္က ေဒါသတစ္ဝက္ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္ဝက္ေရာယွက္ေန၏။ ကိုကိုႀကီးႏွင္႔ <br />
မမႀကီးကလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာကိုမဲ႔လိုက္ၾက၏။ အၾကည့္အားလံုးကိုရင္မဆိုင္ရဲစြာ သူေခါင္းငံု႔ေနမိ၏။ ဝမ္းနည္း <br />
စိတ္တို႔သည္သာ သူ႔ထံတြင္ကိန္းေအာင္းလို႔လာခဲ႔၏။ နာက်င္မႈေပါင္းစံုသည္ သူ႔ရင္ထဲစူးနစ္စြာခိုေအာင္းလာခဲ႔ရသည္။<br />
<br />
“ မိဘမ်က္ႏွာ အိုးမဲသုတ္တဲ႔ေကာင္၊ ထစမ္း .. မင္း အခုခ်က္ခ်င္းထစမ္း အငယ္ေကာင္ ” <br />
<br />
အေဖ႔ စကားအတိုင္း သူထရပ္လိုက္သည္။ ထိုးႀကိတ္ခံထားရသည့္ဒဏ္ရာက အလြန္နာက်င္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ <br />
မ်က္ရည္မက်မိပါ။ အံႀကိတ္၍တင္းခံထားမိ၏။ သူ မမွားသည့္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ သူ ေခါင္းမာ၍ေနမိ၏။ အမွန္ကို <br />
အမွန္ တိုင္းရင္ဆိုင္သည္ကို အေဖတို႔ဘာေၾကာင္႔လက္မခံခ်င္ရသလဲ။ သူ႔ရွင္းျပခ်က္ကိုေရာ အေဖတို႔ ဘာျဖစ္လို႔မယံု<br />
ၾကည္ခဲ႔ရသလဲ။ ဘာေၾကာင္႔မ်ား သူ ဘာလုပ္လုပ္အေဖတို႔အေကာင္းမျမင္ၾကတာလဲ။ အေဖတို႔၏မ်က္လံုးတြင္ သူ႔ကိုသာ <br />
အျပစ္တစ္ခု လိုျမင္ေနခဲ႔သည့္အတြက္ သူဝမ္းနည္းမိသည္။<br />
<br />
“ ကဲ .. ေျပာစမ္း၊ မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ဳိးတာလဲ အငယ္ေကာင္၊ မင္းကိုေစာေစာျပန္ခဲ႔လို႔ ငါမမွာထားဘူးလား ” <br />
<br />
“ သားသိပါတယ္အေဖ၊ ဒါေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမြးေန႔မို႔အတင္းေခၚလို႔လိုက္သြားတာပါ ” <br />
<br />
“ မင္း ငါ႔ကိုျပန္မေျပာနဲ႔၊ အရက္ေသာက္မူးရူးၿပီး ရန္ျဖစ္တာ တစ္ခါႏွစ္ခါမကေတာ႔ဘူး၊ မင္း လူမဟုတ္ဘူးလား <br />
အငယ္ေကာင္၊ တစ္ခါေျပာရင္ နားလည္မွေပါ႔ ” <br />
<br />
“ ကၽြန္ေတာ္ အရက္မေသာက္တာအမွန္ပဲ အေဖ၊ ၿပီးေတာ႔ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဒီေကာင္ေတြ ရန္စလို႔ျဖစ္တာ၊ <br />
ကၽြန္ေတာ္႔ အမွားမဟုတ္ဘူး ” <br />
<br />
“ ဘာ .. ဒီေကာင္ေျပာေလကဲေလပါလား.. ကဲကြာ ” <br />
<br />
“ ခြပ္ .. ” <br />
<br />
အင္အားေတြအကုန္လံုးစုထည့္ထားသလားထင္ရေလာက္ေအာင္ ထိုးခ်က္ကျပင္းလြန္းလွသည္။ အထိုးခံရသည့္ ဒဏ္ရာ<br />
ထက္ ရင္ထဲမွအံု႕ဖြဲ႔လာသည့္ နာက်င္မႈကအဆိုးဆံုး။ “ ဘယ္နားနာသြားလဲ သားရယ္ ” ဟု ၾကားခ်င္မိသည့္ အေမ၏ <br />
စကားသံတို႔သည္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။ “ ေတာ္ပါ ေတာ႔ အေဖရယ္ ” ဟု မတားသည့္အျပင္ “ နည္းေသးတယ္ ” ဟူေသာ<br />
အၾကည့္တို႔ျဖင္႔ ၾကည့္ေနသည့္ ကိုကုိႀကီးႏွင္႔ မမႀကီး။ ဝမ္းနည္းသည့္စိတ္တို႔က ရင္ထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္အံုဖြဲ႕လာခဲ႔၏။<br />
အားလံုး ၏မ်က္ဝန္းထဲတြင္ သူ႔ကိုသနားရိပ္တို႔တစ္ခ်က္မွရွိမေနပါ။ အားလံုး၏ေရွ႕တြင္ သူက အျပစ္သားတစ္ေယာက္လို<br />
ျဖစ္ေနခဲ႔ရ သည္။ <br />
<br />
“ ဒီေန႔ကစၿပီး အခန္းထဲကေနထြက္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔၊ အငယ္ေကာင္ဆိုၿပီး ၿဂိဳလ္ေမႊတဲ႔ေကာင္၊ ငါ႔စကားနားမေထာင္ပဲ <br />
ဒီတစ္ခါထြက္ရင္ေတာ႔ အၿပီးထြက္၊ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာနဲ႔ ” <br />
<br />
အေဖေျပာသည့္စကားေတြက သူ႔အရိႈက္ကုိတည့္တည့္ထိမွန္၏။ ၿဂိဳလ္ေကာင္တဲ႔။ ေျပာရက္သည့္ အေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး <br />
ေၾကကြဲစြာခံစားရ၏။ သူက ၿဂဳိလ္ေကာင္တဲ႔။ အားလံုးကိုဒုကၡေပးေနသည့္ ၿဂဳိလ္ေကာင္တဲ႔။ ထိုစကားသည္သာ သူ႔နားထဲ <br />
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ႔တင္ထပ္ေနခဲ႔၏။ <br />
<br />
“ သူ႔ေၾကာင္႔ ဒီအိမ္ႀကီးက ဘယ္ေတာ႔မွကိုမေအးခ်မ္းရေတာ႔ဘူး၊ အလကား ဆန္ကုန္ေျမေလးေကာင္ ” <br />
<br />
ကုိကိုႀကီးက ေျပာၿပီးထြက္သြား၏။ အေမႏွင္႔ မမႀကီးက သူ႔ကိုဥေပကၡာျပဳကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြား၏။ ထိုအခါမွ သူ <br />
အခန္းထဲေျပးဝင္ကာ အားပါးတရငိုေႂကြးလိုက္မိ၏။ အေဖ႔စကားလံုးမ်ားက အေဖ႔ထိုးခ်က္မ်ားထက္ပို၍နာက်င္မိ၏။ <br />
သူက အေဖေျပာသလိုမ်ားျဖစ္ေနခဲ႔ၿပီလား။ သူက ဒုကၡေပးဖို႔ေရာက္လာသည့္ ၿဂဳိလ္ေကာင္ေလးလား။ ထိုသုိ႔ေသာ<br />
အေတြးတို႔ႏွင္႔ နာက်င္ေနသည့္ရင္က ပို၍ ပို၍ ဆင္႔ကဲနာက်င္လာခဲ႔ရ၏။<br />
<br />
“အလကား ဆန္ကုန္ေျမေလးေကာင္၊ ၿဂဳိလ္ေမႊဖို႔ေရာက္လာတဲ႔ေကာင္ ” ဆိုသည့္အသံမ်ားက နားထဲသုိ႔သံရည္ပူမ်ား ေလာင္းထည့္သလိုစီးဝင္လာ၏။ <br />
<br />
“ ဒီတစ္ခါထြက္ရင္ အၿပီးထြက္၊ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာနဲ႔ ” ဟူေသာ အေဖ႔ရဲ႕အသံကိုလည္း အဆက္မျပတ္ ၾကားေယာင္ <br />
ေနမိ၏။ မ်က္ရည္မ်ားကလည္း အရွိန္ျပင္းစြာစီးဆင္းလာ၏။ <br />
<br />
“ ထြက္သြားပါ႔မယ္ အေဖရယ္၊ ဒီၿဂိဳလ္ေကာင္ေလး ထြက္သြားပါ႔မယ္၊ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မေပၚလာေစရပါဘူး အေဖရယ္ ”<br />
<br />
သူ ဝမ္းနည္းစြာေရရြတ္လိုက္ရင္း နာက်င္စြာငိုေၾကြးမိ၏။ ျပတ္သားသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ေနာင္တကင္းစြာ <br />
ခ်ထားလိုက္၏။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ သူဘယ္ေသာအခါမွ ေနာင္တရမည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ မွန္ကန္<br />
သည္ဟုသာ နက္ရိႈင္းစြာယံုၾကည္ထားခဲ႔သည္။ သူ႔အၾကည့္တို႔က တေရြ႕ေရြ႕ႏွင္႔ စင္ေပၚတြင္တင္ထားသည့္ ပိုးသတ္<br />
ေဆးဘူးေပၚေရာက္သြားခဲ႔၏။ ၿပီးေနာက္ ပိုးသတ္ေဆးဘူးကိုလွမ္းယူကာ ေသာက္ခ်လိုက္ေလေတာ႔၏။<br />
<br />
(၃)<br />
<br />
“ ကဲ .. သြားၾကရေအာင္ ” <br />
<br />
လူနီႀကီးႏွစ္ေယာက္က သူ႔လက္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားရာမွလွမ္းေျပာ၏။ သူ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားမိခဲ႔၏။ သူ႔ကို ေခၚသြား<br />
ေတာ႔မည္တဲ႔။ ဒါဆို အေဖတို႔ႏွင္႔သူဘယ္ေတာ႔မွေတြ႔ခြင္႔မရေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ထိုအေတြးသည္ တေစ ၦတစ္ေကာင္လို သူ႔ကို<br />
ေျခာက္လွန္႔သြားခဲ႔သည္။ သူ အေဖတို႔ကိုအရမ္းသတိရေနမိသည္။ အေဖတို႔ဆီေျပးသြားခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ သြား၍<br />
မရခဲ႔ပါ။ လူနီႀကီးႏွစ္ဦးက သူ႔ကိုတင္းၾကပ္စြာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ႔သည္။<br />
<br />
“ ခဏေလး .. ခဏေလးေနပါဦး.. ကၽြန္ေတာ္ အေဖတို႔ကိုေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ခြင့္ျပဳေပးပါဗ်ာ ” <br />
<br />
လူနီႀကီးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ သူ ခြင္႔ေတာင္းလိုက္မိသည္။ သူ၏မိုက္ရူးရဲဆန္သည့္လုပ္ရပ္ေၾကာင္႔ သူ ေၾကကြဲစြာ<br />
ခံစားေနရ၏။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပင္ သူ ေသဆံုးသြားခဲ႔ၿပီတဲ႔။ မယံုရဲေသာ္လည္း အမွန္တရားကို သူ ရင္ဆိုင္ရေတာ႔ <br />
မည္။ ေနာင္တတရားကိုသိျမင္လိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ ဘဝကိုေနာက္ျပန္ဆုတ္ခြင္႔မရေတာ႔ပါ။ သူသည္ ဆူးကြန္ယက္ထဲသို႔ <br />
မိုက္မဲစြာတိုးဝင္မိခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ <br />
<br />
“ ကဲ .. ဒါဆို ခဏေလးေတာ႔ ခြင့္ျပဳေပးလိုက္မယ္၊ ဒါဟာ မင္းအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင္႔အေရးပဲ” <br />
<br />
လူနီႀကီးက ခြင္႔ျပဳလိုက္သျဖင္႔ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ပထမဆံုး သူ ျမင္လိုက္ရသည္က အေမ႔ကိုျဖစ္သည္။ အေမ<br />
သည္ သူ႔အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္လွ်က္ရွိ၏။ အေမ႔ လက္ထဲတြင္ သူအရမ္းႀကဳိက္သည့္ ၾကက္ဆီထမင္းပန္းကန္ေလးကို ကိုင္<br />
ထားခဲ႔၏။ <br />
<br />
“ အငယ္ေကာင္ေရ .. အေမဝင္ခဲ႔မယ္ေနာ္၊ ဒီမွာ အငယ္ေကာင္ေလးအႀကဳိက္ ၾကက္ဆီထမင္းဝယ္ထားတယ္၊ အေဖ႔ကို<br />
လည္း စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြယ္၊ အငယ္ေကာင္႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ဆံုးမတာပါ၊ အေမလည္း ခဏေတာ႔ေဒါသထြက္မိတာေပါ႔ကြယ္၊ <br />
ကဲ .. အဲဒါေတြေမ႔ထားလိုက္ေတာ႔၊ ၾကက္ဆီထမင္းစားရေအာင္ ” <br />
<br />
အေမ႔ႏႈတ္မွခ်ဳိသာစြာေခ်ာ႔ေမာ႔ရင္း သူ႔အခန္းထဲသို႔လွမ္းဝင္လုိက္၏။ ေခြေခြေလးလဲက်ေနသည့္ သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင္႔ အေမ႔<br />
မ်က္ဝန္းေတြဝိုင္းစက္သြား၏။ ၿပီးေနာက္ ၾကက္ဆီထမင္းပန္းကန္သည္ ေအာက္သို႔ျပဳတ္က်သြားေလေတာ႔၏။ အေမ႔ <br />
ခႏၶာကိုယ္သည္ မယံုႏိုင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ေန၏။<br />
<br />
“ အမယ္ေလး .. အငယ္ေကာင္ ..ထစမ္းပါဦး..အႀကီးေကာင္နဲ႔ အလတ္မ လာၾကပါဦး.. ဒီမွာ အငယ္ေကာင္ေခၚလို႔ <br />
မရေတာ႔ဘူး .. ဟီး.. ဟီး.. ” <br />
<br />
အေမ႔၏ အလန္႔တၾကားငိုသံႀကီးက ဟိန္းထြက္လာ၏။ ကိုကိုႀကီးႏွင္႔ မမႀကီးက အခန္းထဲသို႔ စိုးရိမ္တႀကီးေျပးဝင္လာၾက<br />
၏။ ကိုကိုႀကီးသည္ သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီကာအိမ္ျပင္သို႔ေျပးထြက္သြားခဲ႔သည္။ အေမႏွင္႔ မမႀကီးက ငိုယိုလွ်က္ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္<br />
လာၾက၏။ ကိုကိုႀကီးက တကၠစီငွားကာ သူ႔ကိုေဆးရံုသုိ႔ေခၚလာခဲ႔သည္။ ကိုကိုႀကီး၏မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားက <br />
အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနခဲ႔သည္။ <br />
<br />
ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး သူေၾကကြဲစာခံစားေနခဲ႔ရသည္။ ကိုကိုႀကီးတို႔အားလံုးက သူ႔အတြက္မ်က္ရည္က်သတဲ႔လား။ <br />
သူ႔ကို တစ္ေယာက္မွမခ်စ္ၾကဘူးဟု သူထင္မွတ္ခဲ႔သည္။ အခုေတာ႔ အားလံုးက သူ႔အတြက္ မ်က္ရည္က်ေနၾကသည္။ <br />
သူ႔ မ်က္ဝန္းတြင္လည္း မ်က္ရည္မ်ားစြာစီးက်လာခဲ႔သည္။ ရင္နာစရာေကာင္းသည့္ျမင္ကြင္းကို သူတုန္လႈပ္စြာဆက္ၾကည့္<br />
ေနမိ ျပန္သည္။ <br />
<br />
ေဆးရံုရွိကုတင္ေပၚတြင္ သူလဲေလ်ာင္းေနခဲ႔သည္။ ဆရာဝန္ေတြက သူ႔ကိုစမ္းသပ္မႈမ်ားလုပ္ေနၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ <br />
ဆရာဝန္က အေမတို႔ဘက္သို႔လွည့္ကာ ျဖည္းညင္းစြာေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ ငိုသံမ်ားက သူ႔နားစည္သို႔ ျပင္းထန္စြာ <br />
ရိုက္ခတ္ထိမွန္လာခဲ႔ေတာ့၏။<br />
<br />
“ အမယ္ေလး အငယ္ေကာင္ရယ္၊ အေမတို႔ကိုပစ္ထားခဲ႔ရက္တယ္ေနာ္၊ သားေလးရယ္ .. အငယ္ေကာင္ရဲ႕ ” <br />
<br />
အေမ႔ရဲ႕ငိုသံကို သူမၾကားရက္ေပ။ သူ႔ေၾကာင္႔ အေမ နာက်င္ေၾကကြဲစြာငိုေႂကြးေနရသည္။ နက္ရိႈင္းလွသည့္ အေမ႔ရဲ႕<br />
ေမတၱာကိုအခုမွ သူ အျပည့္အဝခံစားမိလာသည္။ အေမတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ေတြေၾကမြအက္ကြဲကုန္ၿပီထင္၏။ အေမ႔<br />
ဆီေျပးၿပီး အေမ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ခိုဝင္လိုက္ခ်င္မိ၏။ အေမ႔၏ ေႏြးေထြးယုယမႈကိုခံယူခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အေမ႔ဆီသို႔ သြားရန္<br />
အခြင္႔မသာခဲ႔ပါ။ လူနီႀကီးႏွစ္ဦးက သူ႔ကိုတင္းၾကပ္စြာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ႔သည္။<br />
<br />
“ ခ်စ္တဲ႔သူကို တစ္ခ်က္ပိုရိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔စကားကိုမၾကားဖူးဘူးလား အငယ္ေကာင္ရဲ႕၊ ဒီအေမက ခ်စ္လို႔ ဆံုးမတာကို <br />
ဒီလိုထြက္သြားရလား လူမိုက္ရဲ႕ ဟီး..ဟီး ” <br />
<br />
မငိုပါနဲ႔ေတာ႔လား အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။ ဟုတ္တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္က လူမိုက္ပါ။ မိဘက ခ်စ္လို႔ဆံုးမ<br />
တာကိုမနာခံခဲ႔တဲ႔ လူမိုက္ပါ အေမရယ္။ တံလွ်ပ္ကိုမွ ေရထင္ခဲ႔တဲ႔ လူမိုက္ပါ။ <br />
<br />
“ မိုက္လိုက္တာ အငယ္ေကာင္ရယ္၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ကို ဒီေလာက္ေတာင္မုန္းရသလားကြာ၊ မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီလိုလုပ္ရ<br />
တာပါကြာ၊ မင္းသိရဲ႕လား အငယ္ေကာင္ရာ ” <br />
<br />
ကိုကိုႀကီး၏စကားသံက သူ႔နားထဲတြင္ဗံုးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသလိုျမည္ဟီးသြားခဲ႔၏။ သိပါၿပီ ကိုကိုႀကီးရယ္။ ကိုကိုႀကီးတို႔ရဲ႕<br />
နက္ရိႈင္းတဲ႔ေမတၱာတရားကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခဲ႔ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔လိုလူမိုက္အတြက္ မ်က္ရည္မက်ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ <br />
ရင္ေတြနာက်င္လြန္းလို႔ပါ။ <br />
<br />
သူ ေျဖမဆည္ႏိုင္စြာငုိေႂကြးေနမိခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲသုိ႔ဝင္လာသည္က အေဖ။ အေဖက ေက်ာင္းဆရာ<br />
ပီပီ အၿမဲတေစတည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာေနတတ္၏။ အခု သူျမင္ေနရသည့္ အေဖက အေျပးသမားတစ္ေယာက္လို ေဆးရံု <br />
အတြင္းသုိ႔ေျပးဝင္လာ၏။ အေဖ႔ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ တရစပ္စီးက်ေနသည့္ မ်က္ရည္မ်ားစြာႏွင္႔။ အေဖအခုလို ေဆာက္တည္ <br />
ရာမရေျပးလႊားေနသည္ကို သူတစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ႔ပါ။ အခုေတာ႔ အေဖသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာႏွင္႔ ေျပးလႊားေနခဲ႔ပါသည္။<br />
<br />
“ အငယ္ေကာင္ .. သားေလး ” <br />
<br />
အေဖ႔ႏႈတ္မွထြက္က်လာသည့္ေခၚသံတစ္ခု။ ထိုေခၚသံေလးသည္ သူ႔နားထဲတြင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပဲ႔တင္ထပ္ေနခဲ႔<br />
သည္။ ကုတင္ေပၚရွိသူ႔ကိုျမင္ေတာ႔ အေဖ႔ ေျခလွမ္းေတြရုတ္တရက္ရပ္တန္႔သြား၏။ အေဖ႔ တကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္ <br />
တုန္ယင္လာ၏။ ၿပီးေနာက္ ယူႀကဳံးမရျဖစ္စြာနံရံသုိ႔ထိုးလိုက္သည့္ အေဖ။ အေဖ႔လက္မွစီးက်လာသည့္ ေသြးေတြ။ <br />
အေဖ႔ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ။<br />
<br />
ရင္နာစရာျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး သူ ေၾကကြဲစြာခံစားေနရသည္။ သူ႔အတြက္ အားလံုးေသာကေပြေနၾကရသည္။ ေသဆံုး<br />
သြားသည့္တိုင္ေအာင္ မိသားစုကိုဒုကၡေပးခဲ႔သည့္ သူကိုယ္သူ ခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိသည္။ အခုမွ သူက တကယ္႔<br />
ၿဂဳိလ္ေကာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ဲၿပီပဲ။ မိသားစုကို အဆံုးစြန္အထိဒုကၡေပးခဲ႔သည့္ ၿဂဳိလ္ေကာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ရၿပီ။<br />
<br />
“ အငယ္ေကာင္ .. သားေလး ” <br />
<br />
တစ္ခါမွမၾကားခဲ႔ရဖူးသည့္ အေဖ႔ရဲ႕အသံ။ ညင္သာႏူးညံ့မႈအျပည့္ပါသည့္ အေဖ႔ရဲ႕အသံကိုၾကားရေလ သူ႔ရင္ေတြ <br />
နာက်င္လာေလျဖစ္သည္။ <br />
<br />
“ အေဖ႔ကုိခြင္႔လႊတ္ပါ အငယ္ေကာင္ရယ္၊ ဒီလိုျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ႀကိဳမေတြးမိခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကိုခြင္႔မလႊႊတ္ပါနဲ႔၊ ဒီအသံုး<br />
မက်တဲ႔အေဖပဲ ေသလုိက္ပါေတာ႔လား ” <br />
<br />
အေဖက သူ႔နာမည္ကိုေခၚကာ ယူႀကံဳးမရျဖစ္စြာငိုေ ႂကြးေနခဲ႔၏။ မၾကာလိုက္ပါေခ်။ ေဆးရံုဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က သူ႔<br />
အေလာင္းကိုတင္ထားသည့္လွည္းကို ေရခဲတိုက္ဘက္သုိ႔ တြန္းသြားၾကသည္။ အေဖ၊ အေမ၊ ကိုကိုႀကီးႏွင္႔ မမႀကီးက <br />
ငုိရိႈက္ကာ လိုက္သြားၾကေလသည္။ <br />
<br />
ပစၥကၡအေျခအေနသည္ သူ႔အတြက္ ေနာင္တတစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႏွင္႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ေစခဲ႔၏။ သူ႔ ရင္တစ္ခုလံုးလည္း ကြဲအက္<br />
ေၾကမြကုန္ၿပီထင္၏။ သူ အားပါးတရငိုေႂကြးလုိက္၏။ သူ အရမ္းမွားသြားခဲ႔ၿပီ။ လိမၼာသည့္ဇာတ္ရုပ္တစ္ခုရေအာင္ အေဖ<br />
တို႔ပံုသြင္းေပးခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ကဗီလိန္ဇာတ္ရုပ္ကိုေရြးခ်ယ္မိခဲ႔သည္။ ေအးျမသည့္ေမတၱာကြန္ယက္ထဲမွ <br />
သူ မိုက္မိုက္မဲမဲရုန္းထြက္လာခဲ႔မိၿပီ။ အခုေတာ႔ သူသည္ ေၾကကြဲျခင္းေတြကိုေပြ႔ဖက္ရင္း ဘယ္ေတာ႔မွရုန္းမထြက္ႏိုင္သည့္ <br />
ဆူးကြန္ယက္အတြင္းသို႔သက္ဆင္းမိခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။<br />
<br />
“ ကဲ .. သြားၾကရေအာင္ ” <br />
<br />
လူနီႀကီးႏွစ္ဦးက သူ႔ကိုတင္းၾကပ္စြာခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေပါ႔ပါးစြာျဖင္႔ေမ်ာလြင္႔သြား<br />
သည္က တိမ္ေတြဆီသုိ႔ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ သူဘာကိုမွမသိေတာ႔ေပ။ လြင္႔ေမ်ာေနသည့္တိမ္တိုက္မ်ားက သူ႔ကို စုပ္ယူ<br />
ဝါးၿမဳိသြားခဲ႔ေလသည္။<br />
<br />
<br />
Family မဂၢဇင္း<br />
ဇူလိုင္လ ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ။<br />
<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-46193875509907421212013-07-01T03:54:00.003-07:002013-09-03T02:22:20.113-07:00ပန္းတစ္ပြင္႔၏ ရွင္သန္ျခင္းနိယာမ<div style="text-align: center;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-948gEY2YiAc/UdFfyDtACjI/AAAAAAAAAVY/uGN9_UGv0LM/s640/944454_217568078390869_503586665_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://1.bp.blogspot.com/-948gEY2YiAc/UdFfyDtACjI/AAAAAAAAAVY/uGN9_UGv0LM/s400/944454_217568078390869_503586665_n.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
(၁)</div>
<br />
<br />
ေဆာင္းရာသီ၏မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ လူ႔ေလာကအတြင္းသို႔ သူမ စတင္ေရာက္ရွိလာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို<br />
ေန႔က ႏွင္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္က်ဆင္းလို႔ေနသည္တဲ႔။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူမနာမည္ကို ႏွင္းေငြ႔ျဖဴ ဟု လွပစြာေခၚ<br />
တြင္ခဲ႔ေလသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကမူ သူမကို သမီးျဖဴ ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္။<br />
<br />
<br />
သူမက ေဆာင္းရာသီကိုလြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိသည္။ ႏွင္းမ်ားေဝေအာင္က်ေနလွ်င္ သူမ အရမ္းၾကည္ႏူးမိ<br />
သည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ခ်မ္းေအးေသာမနက္ခင္းမ်ားအား ေဖေဖႏွင္႔အတူအေျပးေလ႔က်င္႔ကာကုန္ဆံုးေစ<br />
ခဲ႔သည္။ ေဆာင္းေလ ေအးေအးေရာယွက္ေနသည့္မနက္ခင္းတြင္ အေျပးေလ႔က်င္႔ရေသာအရသာက<br />
မက္ေမာစရာေကာင္းလွ၏။ ခ်မ္းေအးေသာ ရာသီတြင္အိပ္ယာထဲေစာင္ေလးႏွင္႔ေကြးေနရမည္ကို သူမ<br />
မႏွစ္ၿခဳိက္မိေပ။ မိုးရာသီလြန္ေျမာက္၍ ေဆာင္းရာသီဝင္ေတာ႔ မည္ကို သူမ ရင္ဖုိၾကည္ႏူးစြာေစာင္႔ေမွ်ာ္<br />
တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ <br />
<br />
<br />
ေဖေဖက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မို႔ က်န္းမာေရးကိုအထူးဂရုစိုက္၏။ ေဖေဖ႔ေၾကာင္႔လည္း သူမ <br />
ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲလွပါသည္။ သူမဘဝ၏ရည္မွန္းခ်က္က ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ျဖစ္သည္။<br />
ေဖေဖ႔လို ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားၿပီး လူေတြ၏အသက္ကိုကယ္မည္။ ဤသည္က သူမ<br />
ျဖစ္ခ်င္လြန္းသည့္ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္၏။<br />
<br />
<br />
သူမသိပ္ခ်စ္ေသာ ေဆာင္းရာသီက ေၾကကြဲစရာက်ိန္စာဆိုးမ်ားသယ္ေဆာင္လာခဲ႔လိမ္႔မည္ဟု လံုးဝထင္<br />
မွတ္မထားခဲ႔ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုက်ိန္စာဆိုးသည္ သူမ ဆယ္တန္းတက္မည့္ႏွစ္မွာပင္ အလံုးအရင္းႏွင္႔<br />
ဝင္ေရာက္လာခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
ထိုေန႔က ႏွင္းမ်ားေဖြးေနေအာင္က်ဆင္းလို႔ေနခဲ႔၏။ သိပ္သည္းေသာအခ်မ္းဒဏ္ကိုအံတုကာ သူမႏွင္႔ <br />
ေဖေဖ အေျပး ေလ႔က်င္႔ေနခဲ႔သည္။ သူမတို႔ေျပးေနသည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေျပးေလ႔က်င္႔သူမ်ား<br />
ႏွင္႔ ျပည့္လို႔ေနသည္။ ႏွင္းမ်ား သိပ္သည္းစြာက်ဆင္းေနသည္မွာ အေရွ႕ကိုပင္ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရပါ။<br />
ထို႔သို႔အျဖဴေရာင္ႏွင္းေငြ႔မ်ားထဲ ေျပးဝင္ရသည္ကို သူမအရမ္းသေဘာက်မိသည္။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ျဖတ္<br />
ရိုက္သြားေသာႏွင္းေငြ႔ႏွင္းစက္မ်ားကိုခံစားရသည္မွာ မက္ေမာစရာပင္ ေကာင္းလွေသးသည္။<br />
<br />
<br />
“ ေမာေနၿပီလား သမီးျဖဴ ” <br />
<br />
<br />
ေျပးေနရင္းကပင္ ေဖေဖက လွမ္းေမး၏။ ေဖေဖ႔ကိုမီေအာင္ေျပးလိုက္ေနရင္းပင္ သူမျပန္ေျဖလိုက္၏။<br />
<br />
<br />
“ မေမာပါဘူး ေဖေဖရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
“ ကဲ .. ဒါဆုိဆက္ေျပးၾကရေအာင္၊ ေဖေဖ႔ လက္ကိုတြဲထား ” <br />
ေဖေဖကမ္းေပးသည့္လက္ကိုတြဲကာ ႏွင္းလႊာထုႀကီးထဲေျပးဝင္လာခဲ႔သည္။ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ႏွင္းေငြ႔မ်ား<br />
ျဖတ္ရိုက္သြား ၾက၏။ ထိုအရသာကို သူမအရမ္းမက္ေမာလွသည္။ ေအးစက္ေသာေလမ်ားႏွင္႔ထိေတြ႔<br />
ေနရသည္ကိုလည္း သူမ ႏွစ္သက္မိ ျပန္သည္။ ေဖေဖ႔လက္ကိုတြဲရင္း သူမ မေမာႏိုင္ေအာင္ပင္ေျပး<br />
လႊားေနမိသည္။ ႏွင္းမ်ားအၾကားသို႔ေျပးဝင္ေနရမည္ဆိုလွ်င္ သူမ ေမာရေကာင္းမွန္းပင္မသိ။ <br />
<br />
<br />
ထိုစဥ္ ႏွင္းေငြ႔မ်ားၾကားမွ ကားတစ္စီး၏ ဦးေခါင္းပိုင္းက ရုတ္တရက္ထိုးထြက္လာ၏။ ေဖေဖႏွင္႔ သူမ<br />
လက္တြဲကာ ေျပးေနရာမွ အံ႔အားသင္႔မွင္သက္သြားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာအံ႔အားသင္႔ခ်ိန္မရလိုက္။ <br />
ကားက သူမတို႔ကိုဝင္တုိက္လိုက္ သည္လား..။ သူမတို႔က ကားကိုဝင္တိုက္လိုက္သည္လား ေဝခြဲမရ။ <br />
နာက်င္မႈမ်ားစုပံုကာ သူမ လြင္႔စင္သြားခဲ႔၏။ သူမတြဲထား သည့္ ေဖေဖ႔လက္သည္လည္း ျပဳတ္ထြက္<br />
သြားခဲ႔၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏အျမင္အာရံုမ်ားေဝဝါးလာက အသိစိတ္တို႔က အေမွာင္ ထုထဲသုိ႔တိုးဝင္ပ်ံ႕<br />
လြင္႔သြားခဲ႔ေတာ႔၏။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
အသိစိတ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင္႔ခ်ိတ္ဆက္မိေသာအခါ ျပင္းထန္သည့္နာက်င္မႈကိုခံစားလာရ၏။ ေလးလံ<br />
ေနသည့္ မ်က္ခြံမ်ားကလည္း ဖြင္႔၍မပြင္႔ခ်င္။ အားယူ၍ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္မွ စူးရွရွအလင္းေရာင္တစ္ခ်ဳိ႕တိုး<br />
ဝင္လာ၏။အလင္းေရာင္ႏွင္႔ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ မ်က္လံုးမ်ားကျပန္ပိတ္သြားခဲ႔၏။ မ်က္လံုးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း<br />
ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရ သည္က အျဖဴေရာင္ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု။ အေသအခ်ာ<br />
လွမ္းၾကည့္လိုက္မွ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုျဖစ္ေန၏။<br />
<br />
<br />
“ သမီးျဖဴ .. သတိရလာၿပီလားဟင္ ” <br />
<br />
<br />
ဝမ္းသာအားရေခၚသံတစ္ခုကနားထဲတိုးဝင္လာ၏။ ေမေမ႔ အသံမွန္း သူမ သိလိုက္သည္။ သူမ ဘယ္<br />
ေရာက္ေနလဲ မသိရ။ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းပင္ သူမ မေတြးတတ္ပါ။ သူမ ခံစားေနရသည္ကနာက်င္<br />
သည့္ေဝဒနာျဖစ္၏။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနာက်င္လို႔ေနသည္။ သူမ ေမေမ႔ကိုၾကည့္ကာေမး<br />
လိုက္မိ၏။<br />
<br />
<br />
“ ေမေမ .. သမီး ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟင္ ” <br />
<br />
<br />
“ ေဆးရံုေရာက္ေနတာေလ သမီးျဖဴရဲ႕၊ ဘာမွမျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အားတင္းထားေနာ္ သမီး” <br />
<br />
<br />
ေမေမ႔စကားအဆံုး အျဖစ္အျပက္ေတြကို သူမ ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္၏။ ေဖေဖႏွင္႔အေျပးေလ႔က်င္႔ေနခဲ႔<br />
သည့္ ပံုရိပ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္မိလာ၏။ ထို႔ေနာက္ ႏွင္းထုထဲက ထိုးထြက္လာသည့္ ကား<br />
တစ္စီး။ ၿပီးေနာက္ အရွိန္ျပင္း သည့္ထိခိုက္မႈ။ သူမႏွင္႔ လက္တြဲျပဳတ္သြားသည့္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကို သူမ<br />
သတိရလိုက္သည္။ <br />
<br />
<br />
“ ေဖေဖေရာ .. ေဖေဖ ဘယ္မွာလဲဟင္ ” <br />
<br />
<br />
သူမ ေမးလိုက္ေသာအခါ ေမေမက အင္႔ခနဲရိႈက္ငို၏။ သူမရင္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္က ပို၍တိုးလာ၏။ ေဖေဖဘာမွ<br />
မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူမ ထိတ္လန္႔တၾကားဆုေတာင္းမိ၏။ <br />
<br />
<br />
“ ေမေမ .. ေဖေဖ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
“ သမီးရယ္ .. သမီးေဖေဖေလ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမ႔အသံက ရိႈက္သံတစ္ဝက္ႏွင္႔ရပ္တန္႔သြား၏။ေမေမ႔မ်က္ဝန္းမွတရစပ္က်ဆင္းေနသည့္မ်က္ရည္မ်ား<br />
က အေျခအေနတစ္ခုကို ပံုရိပ္ေဖာ္ေနခဲ႔၏။ သူမ၏ဆုေတာင္းက မွားယြင္းစြာလြဲေခ်ာ္သြားခဲ႔ၿပီပဲ။ သူမ <br />
မယံုႏိုင္စြာပင္ ေခါင္းကို ခါရမ္းမိသည္။<br />
<br />
<br />
“ ဟင္႔အင္း .. သမီးမယံုဘူးေမေမ၊ သမီးကိုယ္တိုင္ေဖေဖ႔ကို သြားၾကည့္မယ္ ” <br />
<br />
<br />
အေဖ႔ဆီသြားရန္သူမ ထရပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထ၍မရ။ သူမသည္ ကုတင္ေပၚမွထ၍မရပါ။ သူမ <br />
ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး မရွိေတာ႔သလိုေပါ႔ပါးလို႔ေန၏။ သူမေယာင္ရမ္းကာစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ <br />
ေျခေတာက္ကိုစမ္းမိ၏။ သို႔ေသာ္ ေျခေထာက္က သူမ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင္႔ထိေတြ႕မႈကိုမခံစားရ။ <br />
သူမ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးလႈပ္ရွား၍မရ။ သူမ ႀကိဳးစား ကာ ထရပ္လိုက္ေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီး<br />
ပင္ျဖစ္၏။ စိုးရိမ္မႈႏွင္႔ထိတ္လန္႔မႈတို႔က သူမထံအလံုးအရင္းႏွင္႔စုပံုဝင္ေရာက္လာ ခဲ႔၏။ ေမေမ႔ကို <br />
သူမ အလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိသည္။<br />
<br />
<br />
“ ေမေမ .. သမီးေျခေတာက္ေတြ လႈပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး ” <br />
<br />
<br />
“သမီးေလးရယ္ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမက သူမကိုဖက္ကာတသိမ္႔သိမ္႔ရိႈက္ငို၏။ အသိစိတ္သည္ မယံုႏိုင္ျခင္းႏွင္႔ ထိတ္လန္႔ျခင္းတို႔အၾကား <br />
လြန္ဆြဲသြားရ၏။ေနာက္ဆံုး သူမသိလိုက္ရသည္ကသူမသည္လြယ္ကူျမန္ဆန္စြာျဖစ္႔ဒုကၡိတတစ္ေယာက္<br />
ျဖစ္သြားခဲ႔ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူမႏွင္႔ ေမေမ ဖက္ကာငိုေႂကြးရံုအျပင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ကံၾကမၼာဆိုးကအၿငဳိး<br />
ျဖင္႔တိုးဝင္ကာ သူမအား ရက္စက္စြာတိုက္ခိုက္ ခဲ႔၏။ သူမဘဝကို ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးလႈပ္ရွားမရ<br />
ေတာ႔သည့္ ဒုကၡိတဘဝကို ရက္ေရာစြာပင္ေပးအပ္ခဲ႔၏။ သူမတို႕အား တိုက္ေျပးခဲ႔ေသာကားကို အစ<br />
အနပင္ရွာ၍မေတြ႔ခဲ႔။ အတိုက္ခံရသည့္ သူမသည္ပင္ ကားကိုေသခ်ာစြာမျမင္လိုက္ရ။ ကံၾကမၼာကို <br />
ယိုးမယ္ဖြဲ႔ယံုမွအပ သူမ မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါေခ်။ <br />
<br />
<br />
ေဖေဖ႔ကို ထာဝရဆံုးရံႈးခဲ႔ရသည္။ သူမဘဝလည္း ရွင္လ်က္ႏွင္႔ေသဆံုးခဲ႔ရသည္။ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံႏိုင္<br />
ေသာ္လည္း သူမ၏ေဝဒနာကေပ်ာက္ကင္းခြင္႔မရ။ အေျခအေနတစ္ခုခုႏွင္႔ေတြ႔ဆံုႀကဳံႀကိဳက္ပါမွ ျပန္<br />
ေကာင္းလာႏိုင္မည္တဲ႔။ သို႔ေသာ္ မေသခ်ာမႈက ရာႏႈန္းျပည့္ေနခဲ႔သည္။ ဒုကၡိတဟူေသာဘဝဆိုးကို <br />
သူမ အိပ္မက္ပင္မမက္ဖူးခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု လို သူမကို ေန႔ရက္တိုင္းေျခာက္လွန္႕လို႔<br />
ေနခဲ႔သည္။ သူမဘဝတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသမွ်ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ႔ရသည္။ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္<br />
ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္သည္လည္း သူမေျခအစံုလိုပင္ ေသဆံုးသြားခဲ႔ရသည္။<br />
<br />
<br />
သူမ ဒုကၡိတဘဝျဖင္႔က်င္လည္ေနရသည့္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားေနာက္ကြယ္မွ လူ<br />
တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဖတ္ရႈနားလည္တတ္ခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကဲ႔ရဲ႕ခ်င္ၾကသည္။ ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္ၾက<br />
သည္။ သူေဌးသမီးဒုကၡိတ ဟုဆိုကာ ျပက္ရယ္ျပဳခ်င္ၾကသည္။ ထိုေၾကာင္႔ သူမ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္<br />
မထြက္ဝံ႔။ လူေတြႏွင္႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမည္ကိုပင္ သူမေၾကာက္ရြံ႕ေနမိခဲ႔သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင္႔သူမ<br />
သည္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကြာေဝးေသာ ကမ ၻာတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဝွီးလ္ခ်ဲ ေလးေပၚတြင္ထုိင္ရင္း သူမ၏ <br />
သီးသန္႔ကမာၻငယ္ေလးထဲမွာပင္ ရွင္သန္ခဲ႔ရသည္။ <br />
<br />
<br />
သူမ၏အလွအပမ်ားသည္လည္း အေရာင္မိွန္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ႔ရသည္။ ယခင္က ဝင္လာမစဲခဲ႔ေသာ ေမတၱာ<br />
စာမ်ား သည္လည္း ေလႏွင္ရာလြင္႔သည္႔ အမိႈက္စမ်ားလိုပင္။ တစ္ဆယ္႔ခုနစ္ႏွစ္ဟူေသာ ႏုပ်ဳိမႈတို႔စိုလက္<br />
ေနသည့္သူမဘဝသည္ လူ ေတာမတိုးဝံ႔ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ သူမ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာျဖင္႔ ဆယ္တန္း<br />
ပင္မေျဖျဖစ္ခဲ႔။ ဘြဲရပညာတတ္ျဖစ္၍လည္း သူမ ဘဝက ထူးျခားလာႏိုင္ဖြယ္ရာစရာမရွိေတာ႔ပါ။ သူမဘဝ<br />
သည္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေသာေခ်ာင္တစ္ခု၌ ပိတ္မိလ်က္သားျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
<br />
“ သမီးျဖဴေရ .. သမီးနာမည္နဲ႔ပန္းစည္းေရာက္ေနတယ္ ” <br />
<br />
<br />
အံ႔ၾသမႈက သူမတစ္ကိုယ္လံုးသို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔လာခဲ႔သည္။ေမေမ႔လက္ထဲတြင္ လွပစြာထုပ္ပုိးထားသည့္ႏွင္းဆီနီ<br />
တစ္စည္း က သူမကိုပေဟဠိျဖစ္သြားေစ၏။ သူမလွမ္းယူလိုက္စဥ္ ႏွင္းဆီရနံ႔တို႔ကသင္းပ်ံ႕လာသည္။ ပန္း<br />
စည္းတြင္ ပို႔စ္ကဒ္ေလးတစ္ခု ပါလာခဲ႔ျပန္သည္။ ပို႔စ္ကဒ္တြင္ေရထားေသာစာမွာ ရိုးရိုးကေလးပင္ျဖစ္သည္။ <br />
“ ျဖဴေလးအတြက္” တဲ႔။ သူမ အံ႔ၾသၿပီးရင္း အံ႔ၾသရသလို ရင္ထဲတြင္လည္းနာက်င္လာရသည္။ <br />
<br />
<br />
“ သမီးျဖဴေနာ္ .. ဒါဘယ္ကပန္းစည္းလဲ၊ ေမေမ႔ကိုလ်ဳိ႕ဝွက္မထားနဲ႔ေနာ္၊ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာ ” <br />
<br />
<br />
ေမေမက သူမကိုသတိေပးသလိုလွမ္းေမး၏။ ေမေမ႔စကားကိုေျဖဖို႔အတြက္ သူမအလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနမိ<br />
သည္။ သူမလို ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ကို ပန္းစည္းေပးမည့္သူရွိပါ႔မလား။ သူမကို တစ္ေယာက္ေယာက္က<br />
က်ီစယ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။ပန္းစည္းကိုၾကည့္ၿပီး သူမရင္ထဲဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ကျပည့္ႏွက္လို႔လာခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
“ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ေမေမရယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က စေနာက္လိုက္တာျဖစ္မွာပါ၊ သမီးလိုဒုကၡိတကို <br />
ဘယ္သူက အေလးအနက္ထားပါ႔မလဲ ” <br />
<br />
<br />
“ သမီးျဖဴရယ္ .. ” <br />
<br />
<br />
သူမ စကားေၾကာင္႔ ေမေမ မ်က္ရည္ဝဲသြားသည္။ သူမရင္ထဲတြင္ေတာ႔ ေၾကကြဲမႈတို႔ျဖင္႔ လိႈင္းထန္ေနခဲ႔<br />
ၿပီျဖစ္သည္။ ေမေမထြက္သြားသည္ႏွင္႔ သူမ ဝမ္းနည္းစြာငိုေႂကြးမိသည္။ ဒီေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန <br />
ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ရုန္းထြက္ခြင္႔ရႏိုင္ ပါ႔မလဲ။ အထီးက်န္ညဆိုးရယ္ သူမဆီကေနျမန္ျမန္ထြက္သြားပါ<br />
ေတာ႔။ သူမအတြက္ ေၾကကြဲျခင္းေတြအဆံုးမသတ္ႏိုင္ေတာ႔ ပါလား။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွ သူမလြတ္<br />
ေျမာက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။ ဒီညလည္း မ်က္ရည္ကိုအေဖာ္ျပဳရင္း မိုးလင္းသြားရဦးမွာေသခ်ာလွသည္။ <br />
<br />
<br />
တကယ္ေတာ႔ သူမ အထင္ႏွင္႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္လြဲသြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ <br />
သူမ အတြက္ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္စည္းေရာက္ႏွင္႔ေနခဲ႔ျပန္သည္။သူမက ပို၍အံ႔ၾသခဲ႔ရသလို ေမေမကသံသယ<br />
အၾကည့္ျဖင္႔ၾကည့္တတ္လာသည္။ပန္းစည္းကေလးမ်ား၏အေျဖကို သူမ မဝံ႔မရဲရွာေဖြမိသည္။သုိ႔ေသာ္ <br />
တိက်ေသခ်ာသည့္အေျဖတစ္ခုမရခဲ႔ေပ။<br />
<br />
<br />
ႏွင္းဆီပန္းစည္းမ်ားကမူ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းဝတၱရားမပ်က္ေရာက္လာခဲ႔၏။ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ သူမ ႏွလံုး<br />
သားက လိႈက္ခုန္ပူေႏြးလို႔လာရသည္။ သူမအား ပန္းစည္းေလးေတြေပးပို႔ေနသူကုိေတြ႕ခ်င္လာမိသည္။<br />
သူက ရုပ္ေခ်ာသလား။ တည္ၾကည္သလား။ စသျဖင္႔ သူမ ပံုေဖာ္တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုပန္းစည္းမ်ား<br />
ကလည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည့္သူမဘဝ အတြက္ အိုေအစစ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
ပန္းစည္းေလးေတြေန႔တိုင္းေရာက္လာခဲ႔ေသာ္လည္း သူ႕ကိုေတာ႔မေတြ႕ရေသးေပ။ သူ ဘာေၾကာင္႔မ်ား <br />
သူမကို ရင္ဆိုင္ဖို႔မဝံ႔မရဲျဖစ္ေနခဲ႔သလဲ။ သူမကဒုကၡိတမို႔ သူ ရင္မဆိုင္ရဲခဲ႔တာလား။ ဒါဆို ပန္းစည္းက<br />
ေလးေတြဘာေၾကာင္႔ေပးပို႔ေနခဲ႔သလဲ။ အေျဖရွာရင္း ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြကပိုတိုး၍လာရ၏။<br />
<br />
<br />
နံနက္ခင္းတိုင္းကိုလည္း သူမ ရင္ခုန္စြာေစာင္႔ေမွ်ာ္တတ္ခဲ႔သည္။ သူမ၏အသြင္ကလည္းအရင္လိုဖီးလိမ္း<br />
ျပင္ဆင္မႈ မရွိသည့္ပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ႔ပါ။ လွသထက္လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သတတ္လာခဲ႔၏။ ေမွ်ာ္လင္႔<br />
ခ်က္တစ္ခုျဖင္႔ သူမဘဝေလး သာယာစိုျပည္မႈကိုစတင္ခံစားမိလာခဲ႔၏။<br />
<br />
<br />
သည္ေန႔ေရာက္လာခဲ႔ေသာပန္းစည္းႀကီးကအရင္ကထက္လွပလြန္းလွ၏။အရင္လို အေရာင္တစ္မ်ဳိးတည္း<br />
ကိုသာ စည္းေႏွာင္ထားသည္မဟုတ္။ ႏွင္းဆီပြင္႔ေရာင္စံုကိုလွပစြာစည္းေႏွာင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ပန္းစည္း<br />
တြင္ပါလာခဲ႔ေသာ စာ တစ္ေစာင္က သူမရင္ကို လႈပ္ခတ္သြားေစသလို သူမဘဝကိုပါေျပာင္းလဲသြားေစ<br />
ခဲ႔၏။ ထိုစာေလးမွာ“ ဘဝကိုလြယ္လြယ္ အရံႈးမေပးပါနဲ႔၊ ႀကိဳးစားမႈတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာရွိစၿမဲပါ ” <br />
တဲ႔။ <br />
<br />
<br />
ထိုစာေလးသည္ သူမအတြက္ အားတက္ေစေသာ လမ္းျပၾကယ္တစ္ပြင္႔ပင္ျဖစ္သည္။ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္း<br />
၏တိုက္ခိုက္ မႈကို သူမ လြယ္လြယ္အရံႈးေပးခဲ႔သည္ပဲ။ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေသာေခ်ာင္တစ္ခုတြင္ သူမအရည္<br />
အခ်င္းေတြေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္ ေနခဲ႔သည္ပဲ။ ထိုစာေလးတစ္ေၾကာင္းက သူမ၏စိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးခဲ႔၏။ <br />
သူမ ဘဝကိုရဲရင္႔စြာရင္ဆိုင္ေတာ႔မည္။ ေလာင္းရိပ္ တစ္ခုေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ေအာင္သူမ ႀကိဳးစား<br />
ရုန္းထြက္ရမည္။ <br />
<br />
<br />
“ သမီး ဆယ္တန္းျပန္ေျဖမယ္ ေမေမ ” <br />
<br />
<br />
“ ဝမ္းသာလိုက္တာ သမီးျဖဴရယ္ ” <br />
<br />
<br />
သူမ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေမေမက ဝမ္းသာအားရဆိုရွာသည္။ သူမ လည္းေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေမေမကလည္း<br />
အားေပးသည္။ ေန႔တိုင္းေရာက္လာတတ္သည့္ပန္းစည္းမ်ားကလည္း သူမကို အားတက္ေစသည္။ <br />
ေမေမက သူမကို အေတာ္ဆံုး ဆရာမ်ားႏွင္႔ အနီးကပ္သင္ၾကားေစခဲ႔သည္။ သူမအတြက္ အစစ အရာ<br />
ရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ပံ႔ပိုးေပးခဲ႔သည္။ သူမ လည္း အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ႔သည္။ သူမ<br />
သည္ အရင္လို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေနသည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ ေတာ႔ပါ။ သူမဘဝသည္ <br />
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖင္႔တလဲ႔လဲ႔ေတာက္ပေနခဲ႔ပါသည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၄)</div>
<br />
<br />
သူမ၏ ႀကိဳးစားမႈအရာထင္ခဲ႔ျခင္းက ဘဝ၏ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအႏွစ္သာရကို ပထမဆံုးခံစားရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ <br />
ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေလးဘာသာျဖင္႔ သူမေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္။ ေမေမ၏ ပီတိအၿပဳံးက ကမာၻေပၚတြင္<br />
အေတာက္ပဆံုးဟုထင္မိသည္။ ထိုေန႔ကေရာက္လာခဲ႔ေသာႏွင္းဆီေရာင္စံုပန္းစည္းႀကီးကလည္း<br />
အလွပဆံုးဟု သူမ ျမင္မိေလသည္။ သူမ၏ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ တစ္ခုျပည့္ေျမာက္လာခဲ႔သည့္ေန႔တြင္ <br />
သူ႕ကိုေတြ႕ခြင္႔မရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ျဖစ္မိ၏။ ပန္းစည္းေလးေတြ ထက္ သူ႕ကို<br />
တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင္႔မိခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သူ႔ကိုေတြ႔ခြင္႔ရလိမ္႔မည္ဟု သူမထင္မိသည္။<br />
<br />
<br />
သူမကို စိတ္မဝင္စားလွ်င္ ထိုပန္းစည္းေတြေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က<br />
မခ်စ္မႏွစ္သက္သည့္မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပန္းစည္းေလးေတြပို႔ေပးလိမ္႔မည္မဟုတ္<br />
ပါ။ သူ႔ရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈကို သူမ စိတ္ဝင္စားလာခဲ႔သည္။ သူဘယ္ေတာ႔မ်ားေရာက္လာခဲ႔မလဲ။ ထိုေမွ်ာ္လင္႔<br />
ခ်က္ေလးတစ္ခုက သူမႏွလံုးသားကိုပူေႏြးလိႈက္ ဖိုလာေစခဲ႔၏။ ပန္းစည္းမ်ားသာေန႔စဥ္ရက္ဆက္<br />
ေရာက္လာခဲ႔ေသာ္လည္း သူ ေရာက္မလာခဲ႔ေသးေပ။ သူမလည္း အားမ ေလ်ာ႔မိပါ။ ဝွီးလ္ခ်ဲေလးေပၚ<br />
ထိုင္ရင္း ရင္ခုန္စြာေမွ်ာ္ေနမိဆဲပင္ျဖစ္သည္။<br />
<br />
<br />
“ မင္းရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ဂုဏ္ယူပါတယ္ ျဖဴ၊ မင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျပည့္ေျမာက္တဲ႔အထိႀကဳိးစားပါ၊ <br />
မင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျပည့္လာတဲ႔တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ..” <br />
<br />
<br />
စာေလးကထိုမွ်ႏွင္႔သာအဆံုးသတ္သြားခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္သူမေက်နပ္မိပါသည္။ သူမအခုလို ဆယ္တန္း<br />
ေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္ မွာ ေမေမႏွင္႔သူ၏လမ္းျပမႈေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ေမေမႏွင္႔သူသာမရွိခဲ႔လွ်င္ သူမဘဝ<br />
အေရာင္လြင္႔ေနရဦးမွာေသခ်ာသည္။သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာသည္ နိမ္႔တခ်ီ ျမင္႔တလွည့္ျဖင္႔ သူမအား<br />
ေဆာ႔ကစားခဲ႔သည္။ မုန္တိုင္းလာၿပီးလွ်င္ေလျပည္လာ တတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း သူမဘဝတြင္<br />
ေတာ႔မုန္းတိုင္းမ်ားသာဝင္ေရာက္လာခဲ႔၏။ သူမသည္လည္း ကံၾကမၼာ၏ရိုက္ခ်က္ တြင္ ျပင္းထန္စြာ<br />
အထိနာခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
ထိုေန႔ကို သူမ လံုးဝမေမ႔ခဲ႔ပါ။ ဝွီးလ္ခ်ဲေပၚတြင္ထိုင္ရင္းစာဖတ္ေနေသာ သူမသည္ ျပင္းထန္ေသာလဲၿပိဳသံ<br />
ကို ၾကားလိုက္ရသည္။တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ေလွကားေပၚမွရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျပဳတ္က်လာသည့္ ေမေမ႔<br />
ကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ သူမ မ်က္လံုးမ်ားျပာေဝသြားခဲ႔၏။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေမေမ႔ဆီေျပးသြားမိသည္။ <br />
ေမေမ႔ကိုယ္မွစီးက်လာေသာ ေသြးမ်ားကျမင္၍ ပင္မေကာင္း။ ေဝဒနာကိုခံစားေနရသည့္အၾကားက <br />
ေမေမ႔မ်က္ႏွာၿပံဳးလာ၏။ အေမ႔ကိုေထြးေပြ႔ထားရင္း သူမ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိခဲ႔၏။<br />
<br />
<br />
“ ေမေမ ဝမ္းသာလိုက္တာ သမီးျဖဴရယ္ ” <br />
<br />
<br />
စကားတစ္ခြန္းက ေမေမ႔ႏႈတ္မွတုန္ယီလိႈက္ေမာစြာထြက္က်လာ၏။ ၿပီးေနာက္ သူမလက္ထဲမွာပင္ေမေမ<br />
ေပ်ာ႔ေခြ က်သြားခဲ႔သည္။ ေမေမ႔ကို သူမအတင္းလႈပ္ႏႈိးေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမေမက ေလာကႀကီးကို<br />
အရံႈးေပးလွ်က္ သူမကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ အေမ႔ကိုဖက္ကာ သူမငိုေႂကြးေနမိသည္။ သူမ<br />
အတြက္ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးၿပဳိက်ခဲ႔ရၿပီ။ ေမေမေျပာခ႔ဲေသ စကားတစ္ခြန္းကမူ သူမနားထဲတြင္<br />
ၾကားေယာင္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။ ေမေမဘာကိုဝမ္းသာသြားခဲ႔တာ လဲ။ သမီးအခုလိုပူေဆြးေနရတာကို <br />
ဝမ္းသာတာလား ေမေမရယ္။<br />
<br />
<br />
ငိုရိႈက္ေနရင္းပင္ အျဖစ္အျပက္တစ္ခုကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ သူမ ေျခေတာက္ေတြ..။ သူမ ေျခေထာက္<br />
ေတြ ျပန္လႈပ္ရွားႏုိင္ခဲ႔ၿပီ။ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုႏွင္႔ႀကံဳႀကိဳက္ပါမွျပန္ေကာင္းလာမည္ဆိုေသာ ဆရာဝန္ေျပာခဲ႔<br />
သည့္စကားကို ျပန္ၾကား ေယာင္လာမိသည္။ ဒါဆို ေမေမ သိသြားခဲ႔သည္ေပါ႔။ သူမ ေျခေတာက္ေတြျပန္<br />
ေကာင္းလာခဲ႔သည္ကို ေမေမသိသြားခဲ႔သည္ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေမေမ ဝမ္းသာသည္ဟုေျပာသြားခဲ႔တာ<br />
လား။ သို႔ေသာ္ သူမ ဝမ္းမသာမိပါ။ ေမေမ႔အသက္ႏွင္႔ရင္းၿပီးမွ ျပန္ေကာင္းလာသည့္ ေျခေတာက္ေတြ<br />
အတြက္ သူမ မေပ်ာ္ရႊင္မိခဲ႔။ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔သည္သာ သူမရင္ကိုတိုက္စားလာခဲ႔ သည္။ သူမႏွလံုးသား<br />
သည္လည္း နာက်င္ေၾကကြဲျခင္းႀကိဳးမွ်င္မ်ားျဖင္႔တင္းၾကပ္စြာရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံခဲ႔ရေလသည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၅)</div>
<br />
<br />
သူမ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ အေမတစ္ေယာက္၏ ေနာက္တဖန္ေမြးဖြားေပးခဲ႔သည့္ေျခ<br />
ေတာက္မ်ားျဖင္႔ ပန္းခင္းလမ္းကိုသူမေလွ်ာက္လွမ္းခြင္႔ရခဲ႔သည္။ သူမ၏ ဘဝအေဖာ္ကလည္း သူမ<br />
ကဲ႔သို႔ပင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမအိမ္တြင္ အလွပဆံုးေသာအခန္းတစ္ခန္းရွိပါသည္။ <br />
ထိုအခန္းတစ္ခုလံုးတြင္ ညိွဳးေျခာက္ေနသည့္ပန္းစည္းမ်ားျဖင္႔ျပည့္ ႏွက္ေနခဲ႔သည္။ ထိုပန္းစည္းေျခာက္မ<br />
်ားအား နံရံေပၚတြင္ အျမတ္တႏိုးခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ႔ပါသည္။ <br />
<br />
<br />
“ ဒီပန္းစည္းေျခာက္ေတြကို ဘာလို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားရတာလဲ ျဖဴရယ္၊ ညွိဳးေျခာက္ေနၿပီပဲ လႊင္႔ပစ္လိုက္ေရာ<br />
ေပါ႔ ” <br />
<br />
<br />
ထိုစကားက သူမႏွင္႔လက္ထပ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္က ေမာင္ေျပာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္႔စကားကို သူမ <br />
အေၾကာက္ အကန္ျငင္းဆန္လိုက္ရသည္။ ထိုပန္းစည္းမ်ားက သူမဘဝအတြက္ဘယ္ေလာက္အထိ<br />
အေရးပါခဲ႔သလဲဆိုတာ သူမ အသိ ဆံုး။ ထိုပန္းစည္းေလးမ်ား ညိွဳးေျခာက္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း သူမ လႊင္႔မပစ္<br />
ရက္ပါ။ ထိုပန္းစည္းမ်ားသည္ သူမ၏ မီးအိမ္ရွင္ တစ္ခုျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ သူမဘဝ၏လမ္းျပၾကယ္တစ္ပြင္႔<br />
လည္းျဖစ္၏။<br />
<br />
<br />
“ မရဘူးေမာင္၊ ဒီပန္းစည္းေလးေတြက ျဖဴ႕ဘဝ ျဖဴ႕ႏွလံုးသားထဲမွာစြဲထင္ေနတဲ႔လမ္းျပၾကယ္ေလးေတြပါ <br />
ေမာင္၊ ဒီပန္းစည္းေတြကို ျဖဴ လႊင္႔မပစ္ရက္ဘူး ” <br />
<br />
<br />
သူမေျပာလိုက္စဥ္ ေမာင္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဝန္တိုရိပ္မ်ားျပည့္ႏွက္လာခဲ႔၏။ <br />
<br />
<br />
“ ဒါဆိုျဖဴက ဒီပန္းစည္းေတြပို႔ေပးတဲ႔သူကိုအခုခ်ိန္ထိစြဲလန္းေနေသးတာေပါ႔။ ေမာင္မဟုတ္တဲ႔ တစ္ျခား<br />
သူတစ္ ေယာက္ကို ျဖဴစြဲလန္းေနေသးတာကို ေမာင္ဘယ္လိုနားလည္ၾကည္ျဖဴရမလဲ၊ သူ ဘယ္မွာလဲ ျဖဴ၊ <br />
ျဖဴ႕စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးထား တဲ႔သူ အခုဘယ္မွာလဲဆိုတာေမာင္သိခ်င္တယ္” <br />
<br />
<br />
ေမာင္က သူမကုိၾကည့္ကာ သဝန္တိုစြာျဖင္႔ဆိုလာသည္။ ထိုအခါ သူမ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား<br />
ရစ္သိုင္းလာခဲ႔ ရသည္။ သူမ ရင္တစ္လံုးသည္လည္း နာက်င္လာခဲ႔သည္။ ပန္းစည္းေလးေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္ကို <br />
ေမာင္ေမးလာခဲ႔ၿပီ။ ထိုအေမးကို ေျဖဆိုဖို႔ သူမတြင္ခြန္အားမဲ႔လြန္းေနခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ မေျဖ၍မျဖစ္။ <br />
ထိုပန္းစည္းေျခာက္ေလးေတြက သူမဘဝအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါေၾကာင္း ေမာင္ သိသင္႔၏။<br />
<br />
<br />
“ တစ္ေန႔ေရာက္လာႏိုးႏိုးနဲ႔ေစာင္႔ေနခဲ႔ေပမယ္႔ ေရာက္မလာခဲ႔ဘူးေမာင္၊ ေရာက္မလာတဲ႔အျပင္<br />
ပန္းစည္းေတာင္ မပို႔ေပးေတာ႔ဘူးေလ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျဖဴ၊ ဘာေၾကာင္႔ ပန္းစည္းေတြမပို႔ေတာ႔တာလဲ ” <br />
<br />
<br />
ေမာင္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဝန္တိုရိပ္တို႔လြင္႔ျပယ္သြားၿပီး စိတ္ဝင္စားရိပ္တို႔ထင္ဟပ္လာခဲ႔၏။ သူမ မ်က္ဝန္း<br />
တြင္ေတာ႔ မ်က္ရည္စက္မ်ားကလိမ္႔ဆင္းလာခဲ႔၏။ ေမာင္႔ကို ၾကည့္ၿပီး သူမတိုးညင္းစြာေျပာလိုက္မိ၏။<br />
<br />
<br />
“ ဒီပန္းစည္းေတြေရာက္မလာေတာ႔တာ ေမေမဆံုးသြားတဲ႔ေန႔ကတည္းကေပါ႔ေမာင္ရယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ေၾသာ္ ...ေမာင္ နားလည္ပါၿပီ ျဖဴရယ္.. ”<br />
<br />
<br />
ေမာင္က သူမကိုကရုဏာသက္စြာလွမ္းေျပာ၏။ ေမာင္႔ရင္ခြင္ထဲခိုဝင္ရင္း သူမ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။ ဒီ<br />
ပန္းစည္း ေျခာက္ေတြက သူမဘဝအတြက္ အဖိုးတန္ဆံုးေသာ ရတနာတစ္ခုဆိုတာ ေမာင္နားလည္ခဲ႔ၿပီ<br />
ထင္သည္။ ေမေမ၏ လွည့္ကြက္ေလးတစ္ခုေၾကာင္႔ သူမဘဝရွင္သန္ခြင္႔ရခဲ႔၏။ ပန္းစည္းမ်ားကိုျမင္တိုင္း <br />
ေမေမ၏အေငြ႔အသက္မ်ားကို သူမ ခံစားေနရဆဲျဖစ္၏။ ပန္းစည္းကေလးေတြမည္မွ်ပင္ညိွဳးေျခာက္ေနပါ<br />
ေစ သူမရင္ထဲမွာေတာ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာပန္းႏွင္႔အတူ ထာဝရရွင္သန္ေနမည္ျဖစ္သည္။<br />
<br />
<br />
အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း<br />
ဇူလိုင္လ ၊ ၂၀၁၃ ။<br />
နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-64911770714309884792013-06-03T01:31:00.002-07:002013-06-03T01:32:34.501-07:00မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-31B56qnBd4s/UaxUKTlUYQI/AAAAAAAAAVI/TgaZBjex8wA/s1600/942903_598079273549557_1183529495_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="http://4.bp.blogspot.com/-31B56qnBd4s/UaxUKTlUYQI/AAAAAAAAAVI/TgaZBjex8wA/s400/942903_598079273549557_1183529495_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
“ ဟဲ႔ မိေအးဘံု.. ညည္း အခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ႔စမ္း”<br />
<br />
အိမ္ထဲမွာဟင္းရြက္စည္းေနတုန္း ေဒၚဘုမရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ႔ ေအးဘံု ေျခေတြလက္ေတြအျပင္ ရင္<br />
ပါတုန္လာတယ္။ စည္းလက္စဟင္းရြက္ေတြကိုခ်ထားလိုက္ရင္း ထိုင္ခ်ီထခ်ီျဖစ္ေနမိတယ္။<br />
<br />
“ ဟဲ႔ မိေအးဘံု၊ ညည္းနားမပင္းပါဘူးေနာ္၊ ညည္း အိမ္ထဲမွာရွိေနတာငါသိတယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ႔ ”<br />
ေဒၚဘုမရဲ႕အသံက ဒုတိယတစ္ေက်ာ႔ထြက္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ေအးဘံု မေနသာေတာ႔ဘူး။ ေဒၚဘုမရဲ႕ အေၾကာင္းကို <br />
ေအးဘံု အသိဆံုး။ ဒီေတာ႔ အိမ္ျပင္ကိုခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္။<br />
<br />
“ ကဲ ေျပာ၊ ညည္း က်ဳပ္ဆီကယူထားတဲ႔အေႂကြးေတြ ဘယ္ေတာ႔ဆပ္မွာလဲ ”<br />
<br />
ေအးဘံုကိုေတြ႕တာနဲ႔ ေဒၚဘုမက ဇယ္ဆက္သလိုလွမ္းေျပာေတာ႔တာပဲ။ ေအးဘံုလည္း အေႂကြးေတြေက်ေအာင္ ဆပ္ခ်င္<br />
လွပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ေဈးကလည္းေရာင္းမေကာင္း။ အေမ႔ေရာဂါလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခားဆိုးဝါးလာေလေတာ႔ ဝင္ေငြထက္ <br />
ထြက္ေငြကပိုမ်ားလာေရာ။<br />
<br />
“ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေတာ႔ ေစာင္႔ေပးပါဦး ေဒၚဘုမရယ္၊ ေဈးကေရာင္းမေကာင္းေတာ႔ လက္ထဲမွာေငြျပတ္ေနလို႔ပါ ”<br />
<br />
“ အမယ္ေလး .. ေငြေလးတစ္ပဲေျခာက္ျပားကို ေန႔ေရႊ႕လိုက္ ညေရႊ႕လုိက္နဲ႔၊ အတိုးေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔တက္လာ ၿပီ ” <br />
<br />
“ သိပါတယ္ ေဒၚဘုမရယ္၊ ေနာက္ေန႔ဆို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ရွာေပးပါ႔မယ္၊ အခု အေမ႔ေရာဂါကလည္းပိုဆိုးလာေတာ႔ ”<br />
<br />
“ ေတာ္ပါေတာ႔ေအ.. တကတည္း ညီးျပေနလိုက္တာ ခိုေတြေတာင္အရံႈးေပးရမယ္၊ ေနာက္ေန႔က် ဆပ္ရင္ဆပ္၊ ေအး.. <br />
မဆပ္လို႔ကေတာ႔ ညည္း ငါ႔အေၾကာင္းသိပါတယ္ ”<br />
<br />
“ အင္းပါ ေဒၚဘုမရယ္ ”<br />
ေဒၚဘုမထြက္သြားေတာ႔ ေအးဘံု အားျပတ္သလိုထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမယ္႔ ရင္ထဲေလးေနမိတယ္။ <br />
မနက္ျဖန္ ေဒၚဘုမကို အေႂကြးဆပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာ။ ေအးဘံုတစ္ကိုယ္လံုးလည္း အပူလံုးဆို႔ၿပီး ေနမေကာင္းခ်င္<br />
သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။<br />
<br />
ခဏေနေတာ႔ ေႏွးဖင္႔တဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔လိုက္တယ္။ အေမကေတာ႔ ေဆးရွိန္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္<br />
ေမာက်ေနတယ္။ ေဒၚဘုမရဲ႕အသံကို အေမ မၾကားလိုက္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ အေမ႔ကို ေသာက<br />
ေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ႔ဘူး။<br />
<br />
စည္းထားတဲ႔ဟင္းရြက္ေတြကို ဗန္းေပၚတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဟင္းရြက္ဗန္းကိုရြက္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္။ မနက္ပိုင္း<br />
ထက္စာရင္ ညေနပိုင္းက ပိုၿပီးအေရာင္းသြက္သလုိပဲ။ မနက္ပိုင္းေဈးမသြားတဲ႔သူေတြ ေအးဘံုကိုေစာင္႔ၿပီးဝယ္ၾကတယ္။ <br />
<br />
“ ဟင္းရြက္စံုရမယ္ေနာ္ .. ဟင္းရြက္စံု .. လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေနာ္ ”<br />
<br />
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအးဘံုရဲ႕ဟင္းရြက္စံုေအာ္သံေလးက ျပန္႔က်ဲသြားတယ္။ ေအးဘံု အလာကိုေစာင္႔ေနၾကတဲ႔ ေဖာက္<br />
သည္ေတြလည္းရွိတယ္။<br />
<br />
“ ေစာင္႔လိုက္ရတာ ေအးဘံုရယ္၊ ဒီေန႔ ေနာက္က်သလုိပဲ ”<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ ေဒၚႀကီးလွေရ၊ ဒီေန႔ ဟင္းရြက္လုိက္ခူးေနရလို႔ၾကာသြားတာ၊ ဒီကန္စြန္းရြက္ေတြက ေရကန္စြန္းေတြေနာ္၊ <br />
ခ်ဳိမွခ်ဳိပဲ၊ အခုမွခူးလာတာ ”<br />
<br />
“ အမယ္ေလး ေအးဘံုရယ္၊ ညည္းေရာင္းတိုင္း မေကာင္းတဲ႔အခါမ်ားရွိလို႔လားဟဲ႔ ”<br />
<br />
ေဒၚႀကီးလွရဲ႕ စကားေၾကာင္႔ ေအးဘံု သြားေလးေပၚေအာင္ရယ္လိုက္မိတယ္။ တကယ္လည္း ေအးဘံုရဲ႕ဟင္းရြက္ေတြက <br />
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ။ အခုခူး အခုေရာင္းပဲ။ မနက္က လက္က်န္ေတြမပါဘူး။<br />
<br />
“ ကဲ.. ကဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွစ္စည္းေပး၊ ရံုးပတီသီးနဲ႔ ခရမ္းသီးလည္းယူမယ္၊ သီးစံုခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလးခ်က္ခ်င္လို႔ ”<br />
<br />
“ ေရာ႔ ေဒၚႀကီးလွ၊ ခရမ္းသီးတစ္လံုးပိုေပးခဲ႔တယ္ေနာ္ ”<br />
<br />
ေရာင္းၿပီးတာနဲ႔ ေအးဘံု ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေန႔ ေရာင္းရတာမဆိုးဘူးလို႔ေျပာရမယ္။ ဗန္းထဲမွာ ဟင္းရြက္ နည္း<br />
နည္းပဲက်န္ေတာ႔တယ္။ ဒီဟင္းရြက္ေလးကုန္ရင္ အေမ႔အတြက္ေဆးနည္းနည္းဝယ္သြားရမယ္။<br />
<br />
“ ဟင္းရြက္စံုရမယ္ေနာ္ .. ဟင္းရြက္စံု ”<br />
<br />
“ ေဟ႔ကေလးမ .. လာပါဦးကြဲ႕ ”<br />
<br />
ေအးဘံုကိုေခၚလိုက္တဲ႔ အဘိုးႀကီးဆီကိုေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ အဘိုးႀကီးက အက်ီအျဖဴလက္ရွည္နဲ႔ လံုခ်ည္ကို ေသေသ<br />
သပ္သပ္ဝတ္ထားတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း စိပ္ပုတီးနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းတဲ႔လူႀကီးလို႔ ေအးဘံု ေတြးလိုက္<br />
မိတယ္။<br />
<br />
“ ဟင္းရြက္ေတြက ဒီေလာက္ပဲလား ”<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ႔ .. ဒီေလာက္ပဲက်န္ေတာ႔တယ္ ဘႀကီး ”<br />
<br />
“ ဒီကန္စြန္းရြက္တစ္စည္းဘယ္ေလာက္လဲ ”<br />
<br />
“ တစ္ရာပါရွင္႔ ”<br />
<br />
“ တစ္ရာဟုတ္လား၊ ေဈးႀကီးလွခ်ည္လား၊ တစ္စည္းမွ ငါးဆယ္တည္းပါ ”<br />
<br />
“ ငါးဆယ္မရပါဘူး ဘႀကီးရယ္၊ က်န္ေနတဲ႔ငါးစည္းလံုးယူရင္ေတာ႔ ေလးရာနဲ႔ေပးလိုက္ပါ႔မယ္ ”<br />
<br />
“ ကဲပါ .. ငါးစည္းလံုးယူပါ႔မယ္၊ သံုးရာပဲထားလုိက္၊ ဟုတ္ၿပီလား၊ ဘႀကီးက ဥပုဒ္ေစာင္႔ေနလို႔ သတ္သတ္လြတ္ခ်က္စားမွာ၊ <br />
ကေလးမလည္းကုသိုလ္ရတာေပါ႔ ”<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ႔..ေပးလုိက္ပါ႔မယ္ ”<br />
<br />
“ ေအးကြယ္ .. သာဓု သာဓု သာဓု ”<br />
<br />
ေအးဘံု ရင္ထဲၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ မလွဴႏိုင္မတန္းႏိုင္တဲ႔ ေအးဘံုအတြက္ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ကို ပီတိျဖစ္လို႔ မဆံုးဘူး။ <br />
အဘိုးႀကီးက ေငြသံုးရာကိုထုတ္ေပးၿပီး တိုက္ႀကီးထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ ဟင္းရြက္ေတြ အကုန္ေရာင္းလို႔ကုန္ၿပီမို႔ ေအးဘံု<br />
လည္း ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
ညဆယ္နာရီမို႔ အေမွာင္ထုက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လံုးကိုျဖန္႔က်က္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေအးဘံု ေရာက္ေနတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ <br />
တိတ္ဆိတ္မႈတို႔ဆိတ္သုဥ္းလို႔ေနတယ္။ ၿပဳိးၿပိဳးျပက္ျပက္မီးေရာင္စံုေတြအၾကား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသံစဥ္ေတြနဲ႔ အတူ ခႏၶာကိုယ္<br />
တစ္ခုလံုးျပဳတ္ထြက္သြားမတတ္ ခုန္ေပါက္ေနတဲ႔လူေတြ။ သားေကာင္ေတြ မုဆိုးေတြေပါတဲ႔ေနရာကို ေအးဘံု ေရာက္ေန<br />
တယ္။ ဒီေနရာ ဒီဌာေနက လ်င္သူစားတဲ႔ေနရာ။ ကိုယ္ညံ့ရင္ ကိုယ္ခံ။ မုဆိုးေတြရဲ႕ေထာင္ေခ်ာက္ရွိသလို သားေကာင္ <br />
အေရၿခံဳထားတဲ႔မုဆိုးေတြလည္း က်င္လည္က်က္စားတဲ႔ေနရာ။<br />
<br />
ဒီေနရာက ေအးဘံုနဲ႔စိမ္းသက္လြန္းလွတယ္။ အၾကပ္အတည္းတစ္ခုေၾကာင္႔ ဒီေနရာကို ေအးဘံု ေရာက္လာခဲ႔တာ။ ေအးဘံု <br />
ဒီကိုေရာက္လာခဲ႔တာလည္း ေအးဘံုနဲ႔တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနတဲ႔ စိန္စိန္ေၾကာင္႔။ စိန္စိန္က ဒီလိုေနရာေတြနဲ႔စိမ္းလွတာ<br />
မဟုတ္ဘူး။ ေအးဘံုသာ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတာ။ သီခ်င္းသံေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ပ်ံ႕လြင္႔ေနတာ ကမာၻ <br />
ပ်က္ေနသလိုပဲလို႔ ေအးဘံုထင္မိတယ္။ <br />
<br />
ေအးဘံုရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ကိုယ္ၾကပ္လည္ဟုိက္အကၤ်ီနဲ႔ ေပါင္လယ္ေလာက္သာရွိတဲ႔ ေနာက္ခြဲစကဒ္က ေနရာယူထားတယ္။ <br />
ရုိဖရဲခ်ထားတဲ႔ ဆံပင္။ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာ။ အားလံုးက ပုရိသတို႔ အသက္ရွဴမွားေလာက္ေအာင္ဆြဲညိွဳ႕လို႔ေန<br />
တယ္။ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးရေအာင္ စိန္စိန္ပဲ ျပင္ဆင္ေပးခဲ႔တာေလ။ ဒီလိုဝတ္စားရတာ ေအးဘံု မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေန <br />
မိတယ္။ <br />
<br />
“ ေအးဘံုေရ .. နင္႔ကို နံပါတ္ကိုးဝိုင္းက ေခၚေနတယ္၊ ဒီညေတာ႔ နင္ေထာၿပီ၊ ေရလွ်ံေနတဲ႔ ေၾကာင္အိုႀကီးပဲ၊ နင္ ကိုယ္တြယ္<br />
ရလြယ္မွာပါ၊ ဒါနဲ႔ နင္႔နာမည္က ေဒလီယာေနာ္၊ ေအးဘံုလို႔မေျပာမိေစနဲ႔ ”<br />
<br />
စိန္စိန္ရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ေအးဘံု ရင္တုန္သြားရတယ္။ ေအးဘံု နာမည္က ေဒလီယာတဲ႔။ စိန္စိန္ကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာသာ <br />
စိန္စိန္ပါ။ ဒီမွာက်ေတာ႔ ႏွင္းဆီဝိုင္တဲ႔။ နံပါတ္ကိုးဝိုင္းကို ေအးဘံု ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ နံပါတ္ကိုးဝိုင္းကို ေရာက္ေတာ႔ <br />
ေအးဘံု ႏွာေခါင္းကိုမသိမသာရႈံ႕လိုက္မိတယ္။ ၾကည့္ပါဦးေလ။ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္အဘိုးႀကီးက လူငယ္ေလးလို<br />
ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားလို႕။ ခါးပတ္အေပၚမွာ စူထြက္ေနတဲ႔ ဗိုက္ႀကီးကလည္း ေကာက္ညွင္းထုပ္ႀကီးလို။ ဒီၾကား <br />
ထဲ မႊန္ထူတဲ႔ေရေမႊးနံ႔ကလည္း ႏွာေခါင္းထဲ အလံုးလုိက္ဝင္လာေသးတယ္။ အဘိုးႀကီးရဲ႕အရက္ခိုးေဝေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြက <br />
ေအးဘံု ဆီကိုအဆက္မျပတ္ေဝ႔ဝဲလို႔။ ႏြားအိုျမက္ႏုႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။ <br />
<br />
“ ကိုႀကီး .. ေဒလီ႔ကိုေခၚတယ္ဆို ”<br />
<br />
စိန္စိန္သင္ေပးထားတဲ႔အတိုင္း ေအးဘံုေျပာလိုက္တယ္။ ေအးဘံုရဲ႕ ခရာတာတာအသံေလးက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး။ အံမယ္ ကိုႀကီးလို႔<br />
ေခၚလိုက္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ထူထဲေနတဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ႀကီးကၿပံဳးသြားလိုက္တာ ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရွိသလိုပဲ။<br />
<br />
“နာမည္ကေဒလီတဲ႔လား၊ အသစ္ေလးထင္တယ္၊ အရမ္းမိုက္တာပဲကြာ၊ လူကနာမည္ထက္ေတာင္ပိုမိုက္ေသးတယ္”<br />
<br />
အလဲ႔ .. အဘိုးႀကီးကလည္း မေခပါလား။ မိန္းမ က်မ္းေၾကေနတဲ႔ပံုပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေအးဘံု စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ အဘုိးႀကီး ဝတ္<br />
ထားတဲ႔ ဟန္းခ်ိန္းႀကီးက ဘယ္ႏွက်ပ္သားေလာက္ရွိမလဲလို႕ ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႔ အဘိုးႀကီး <br />
ရဲ႕ေဖာင္းပြေနတဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြေတြကို ေအးဘံုၾကည့္ေနမိခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
“ ေရာ႕ .. ကိုႀကီးအတြက္ ”<br />
<br />
“ အိုေက .. ဒါက အလိုက္သိတဲ႔မိန္းမလွေလးအတြက္ ”<br />
<br />
ေအးဘံု အရက္ငွဲ႔ေပးၿပီးအနားမွာထိုင္လုိက္ေတာ႔ အဘိုးႀကီးသေဘာက်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အိတ္ထဲ<br />
ကေန ေငြတစ္ထပ္ယူၿပီးလွမ္းေပးတယ္။ ဒီကလည္း ေအးဘံု ပဲေလ။ စိန္စိန္သင္ေပးထားတဲ႔အတိုင္း ေငြတစ္ထပ္ကို ယူ<br />
သလိုလိုနဲ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ လက္ကို မထိတထိေလးလွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။<br />
<br />
အံမယ္ .. အဘိုးႀကီးက ခ်က္ဆို နားရြက္ကမီးေတာက္ၿပီးသားပဲ။ ေအးဘံုရဲ႕ပခံုးေလးကိုရဲရဲတင္းတင္းပဲလွမ္းဖက္တယ္။ <br />
ေအးဘံုလည္း ဖန္ခြက္ထဲကိုအရက္အျပည့္ျဖည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးကအရက္ကိုတစ္က်ဳိက္တည္းေမာ႔ေသာက္<br />
လိုက္တယ္။ ေရခ်ိန္နည္းနည္းကိုက္လာေတာ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ပါးစပ္ေတြ လက္ေတြသြက္သထက္သြက္လာတယ္။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ <br />
အိတ္ထဲကပိုက္ဆံေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေအးဘံုရဲ႕အိတ္ထဲကိုခုန္ဝင္လာတယ္။ <br />
<br />
ေနာက္ေတာ႔ အဘိုးႀကီးေမွာက္သြားေတာ႔တယ္။ အဘိုးႀကီးရဲ႕လက္ကေတာ႔ ေအးဘံုရဲ႕ပခံုးကိုဖက္ထားဆဲပဲ။ ေအးဘံု ထရပ္<br />
လိုက္ေတာ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕လက္က ဗုန္းခနဲျပဳတ္က်သြားတယ္။ အဘုိးႀကီးကေတာ႔ အရက္ရွိန္ေၾကာင္႔ ေလာ ႀကီးနဲ႔ အဆက္<br />
သြယ္ျပတ္ေနေလရဲ႕။ လက္ထဲကေငြေတြကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအးဘံု လွည့္ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
အခု ေအးဘံု ေက်နပ္ေလာက္တဲ႔ေငြရၿပီ။ အဘိုးႀကီးကေတာ႔ ဘာမွမသိပဲ အရက္ရွိန္တက္လို႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္မွာေပါ႔။ <br />
တကယ္ေတာ႔ ေအးဘံု ဒီအလုပ္ကိုမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ အက်ပ္အတည္းတစ္ခုကိုေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ ေအးဘံု အရဲစြန႔္လိုက္ရတာ။ <br />
ေနာက္တစ္ခါ ေအးဘံု ဒီလိုမ်ဳိးမလုပ္ေတာ႔ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီလို စားေနက်ေၾကာင္အိုႀကီးေတြဆီက ေငြကိုယူလို႔<br />
လည္း အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေအးဘံုထင္မိတယ္။ ဒီေငြေတြက အဘိုးႀကီးကို အရက္ငွဲ႔ေပးတဲ႔အတြက္ ရတဲ႔ေငြေၾကးလို႔ပဲ ေအးဘံု <br />
သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ မုဆိုးဟာ သားေကာင္ျဖစ္တတ္သလို သားေကာင္ဟာလည္း မုဆိုးျဖစ္ေနတတ္တာကို <br />
အဘိုးႀကီး သတိရလာရင္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားမွာေသခ်ာတယ္။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
“ ဟင္းရြက္စံုရမယ္ေနာ္ .. ဟင္းရြက္စံု ”<br />
<br />
ထံုးစံအတိုင္း ေအးဘံုရဲ႕ဟင္းရြက္စံုေအာ္သံေလးကက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚလို႔လာတယ္။ <br />
<br />
“ ေဟ႔ လာပါဦး ”<br />
<br />
ေခၚသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာ ပုတီးကိုင္ထားတဲ႔အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္။ မေန႔ကဝယ္တဲ႔ အဘိုးႀကီးပါပဲ<br />
လား။ အနားကိုေရာက္ေတာ႔ အဘိုးႀကီးကလွမ္းေမးတယ္။<br />
<br />
“ ဘာေတြပါလဲ ”<br />
<br />
“ အစံုပဲ ဘႀကီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ကလည္းအခုမွခူးတာ၊ ကန္စြန္းရြက္လည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ၊ ဒီေန႔အသီးအရြက္ေတြ<br />
ေတာ္ေတာ္ေလးစံုတယ္ဘႀကီးရဲ႕ ”<br />
<br />
“ ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္းဘယ္ေလာက္လဲ ”<br />
<br />
“တစ္ရာပါရွင္႔၊ ဘႀကီးက သတ္သတ္လြတ္စားမလို႔ထင္တယ္၊ ေအးဘံုကုသိုလ္ရေအာင္ ငါးစည္းေလးရာနဲ႔ေပးပါ႔မယ္ေနာ္”<br />
<br />
“ ငါးစည္းသံုးရာထားပါ ကေလးမရယ္ ”<br />
<br />
“ မရလို႔ပါ ဘႀကီးရယ္”<br />
<br />
“ ကဲ ဒါဆိုလည္းေျခာက္စည္းေလးရာထားလိုက္၊ အဘလည္းဝ ကေလးမလည္း ကုသိုလ္ရတာေပါ႔ ”<br />
<br />
“ ယူလိုက္ေလ ဘႀကီး၊ ဘႀကီးမို႔ေပးတာေနာ္၊ တျခားလူေတြဆို တစ္စည္းတစ္ရာပဲ ”<br />
<br />
“ ေအးပါကြယ္ .. သာဓု .. သာဓု သာဓု ”<br />
<br />
အဘိုးႀကီးက ဝမ္းသာအားရသာဓုေခၚရွာတယ္။ ေအးဘံုလည္းက်သင္႔ေငြေလးရာကိုယူၿပီး ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ အဲဒီ<br />
အဘိုးႀကီးကို ေအးဘံုေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။ အခုေတာ႔ သူေတာ္ေကာင္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မခုတ္တတ္တဲ႔ေၾကာင္ <br />
လိုေနေပမယ္႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ဘီလူးမ်က္ႏွာဖံုးကိုေအးဘံုမွတ္မိတယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ သက္သတ္လြတ္စားတယ္ဆိုတဲ႔ အဘိုးႀကီး <br />
က ညဘက္ဆို ႏိုက္ကလပ္ေတြမွာ ရိကၡာယူေနခဲ႔တာ ေအးဘံုကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ။ အဘိုးႀကီးကေတာ႔ ေအးဘံုကို မွတ္မိတဲ႔ပံု <br />
မေပၚဘူး။ <br />
<br />
အခုခ်ိန္မွာေငြတစ္ရာ ႏွစ္ရာကို တြက္ကပ္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးက ႏုိက္ကလပ္ေတြမွာေငြကိုေရလိုသံုးၿပီးေနႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ <br />
ဘယ္သူထင္မိလိမ္႔မလဲ။ လက္ထဲမွာပုတီးကိုင္ၿပီး သတ္သတ္လြတ္စားတယ္လို႔ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးက ေၾကာင္သူ <br />
ေတာ္ ႂကြက္သူခိုးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေျပာျပရင္ ဘယ္သူယံုၾကမလဲ။ မေၾကာင္းမသင္႔ရင္ ေျပာတဲ႔သူကုိေတာင္ အရူးလို႔ <br />
အေျပာခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေအးဘံုကေတာ႔ ေျပာမယံုလည္း ႀကံဳဖူးလို႔ သိခဲ႔ရၿပီ။ ေခြ်းသံတရြဲရြဲနဲ႔ ရပ္ကြက္တကာလွည့္ၿပီး <br />
ဟင္းရြက္ေရာင္းေနတဲ႔ ေအးဘံုကိုေရာ ညကႏိုက္ကလပ္မွာသားေကာင္ဖမ္းခဲ႔တဲ႔ ေဒလီယာပါလို႔ လက္ညွိဳးထုိးေျပာရင္ေတာင္ <br />
ယံုၾကမလား။ <br />
<br />
“ ဟင္းရြက္စံုရမယ္ေနာ္ .. ဟင္းရြက္စံု ”<br />
<br />
ထံုးစံအတိုင္း ေအးဘံုရဲ႕ဟင္းရြက္စံုေအာ္သံေလးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ထြက္ေပၚလာျပန္ပါေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
ေရႊအသစ္ဝတၳဳတို<br />
ေရႊ႔အျမဳေတမဂၢဇင္း ၊ ဇြန္လ ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္။<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-64987602384877721482013-05-27T21:39:00.002-07:002013-07-01T03:59:47.144-07:00ဘ၀မုန္တိုင္းဒဏ္<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-2LCFNWGWMjE/UdFgrgn7QWI/AAAAAAAAAVk/ZGNOYWRNEFs/s960/422022_196589077155436_563366_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://2.bp.blogspot.com/-2LCFNWGWMjE/UdFgrgn7QWI/AAAAAAAAAVk/ZGNOYWRNEFs/s400/422022_196589077155436_563366_n.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
<br />
ကၽြန္မက ဆင္းရဲတယ္။ ဆင္းရဲတာမွ အရမ္းကိုဆင္းရဲတာ။ ဆင္းရဲၿပဳိင္ပြဲေတြက်င္းပရင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ႏွစ္တိုင္း<br />
ပထမရမွာေသခ်ာတယ္။ ဆင္းရဲဆို မိသားစုကလည္း ႁပြတ္သိပ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မမွာ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ <br />
ကၽြန္မက အႀကီးဆံုး။ က်န္တာကဘာမွနားမလည္ေသးတဲ႔ ဘုစုခရုေလးေတြေလ။ ကၽြန္မအသက္ေတာင္ ႏွစ္ဆယ္<br />
ျပည့္ တာမၾကာေသးဘူး။<br />
<br />
<br />
အေမက အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေရာင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံက မိသားစုစားမေလာက္လို႔ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ရပ္ကြက္တကာ <br />
လွည့္ၿပီး ဟင္းရြက္စံုေရာင္းရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္လျပည့္ရင္အိမ္စရိတ္မေလာက္ေသးဘူး။ အိမ္က ကိုယ္ပိုင္<br />
အိမ္မွ မဟုတ္တာ။ အိမ္ငွားခေတာင္ ရွစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မက ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ေျခာက္တန္းအထိပဲေနရတာဆိုေတာ႔ ေနရာေကာင္း <br />
ဘယ္ရမလဲ။ ခိုင္းတာလုပ္ရံုေပါ႔။ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ေနတာေတာင္ ထမင္းက<br />
နပ္မမွန္ခ်င္ဘူး။ <br />
<br />
<br />
အဲဒီမွာအေမက အားကိုးအားထားဆိုၿပီးေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေရာ။ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းက ဆိုကၠားသမား<br />
ဦးထြန္းတင္ေလ။ သားသံုးေယာက္ပိုင္တဲ႔ မုဆိုးဖို။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ႔ခ်င္း မီးမႈတ္တာေလ။ ကိုယ္႔မိသားတစ္စုတည္း <br />
ဆင္းရဲတြင္း တူးတာအားမရလို႔ အေဖာ္ရွာတာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
ေျပာေတာ႔သာ အားကိုးရွာတာတဲ႔။ အခုေတာ႔ ဦးထြန္းတင္နဲ႔သားသံုးေကာင္ အိမ္ေပၚေရာက္လာၿပီ။ ဦးထြန္းတင္က<br />
အရက္ေလးတျမျမနဲ႕။ သူ႔သားသံုးေကာင္ကလည္း ေမ်ာက္နဲ႔ရထားသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ညေနအလုပ္ျပန္<br />
လို႔ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ ေခါင္းကိုမူးေနာက္ေနေရာ။ညအိပ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုပုိဆိုးေသးတယ္။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ လွည့္လို႔မရ<br />
ဘူးေလ။ အိမ္ေရွ႕ကေန အိပ္ေနာက္ထိ တန္းစီထားလိုက္တာ ရထားတြဲႀကီးက်ေနတာပဲ။ သေဘာၤသီးထဲက အေစ႔<br />
ကေလးေတြ ဘဝကမွ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိဦးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား လူေတာင္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တဲ႔အထိပဲ။ <br />
<br />
<br />
အခုဆို အေမနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လုပ္စာနဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္မနည္းဟဲေနရတယ္။ ဦးထြန္းတင္ ဆိုကၠားနင္းလို႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံ <br />
ကလည္း သူေသာက္တဲ႔အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္ေရာ။ အေမအားကုိးရွာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား အပူထုပ္ႀကီးရြက္ထားရတဲ႔<br />
အထိပဲ။ အေမလည္း မွားမွန္းသိသြားေတာ႔ ဦထြန္းတင္ကို ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံေတာ႔ဘူး။ အၿမဲတက်က္က်က္<br />
ရန္ျဖစ္ေနေရာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါရန္ျဖစ္ရင္ ဆယ္အိမ္ၾကား ကိုးအိမ္ၾကားပဲ။ အေမတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဆိုတာကို <br />
တေစ ၦ တစ္ေကာင္လိုေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မက ဘဝမလွေပမဲ႔ ရုပ္ရည္ေလးေတာ႔လွတယ္ဆိုရမယ္။ ကၽြန္မကို ျမင္တဲ႔ေယာက်ာ္းတိုင္း ေနာက္တစ္ခါမၾကည့္ပဲ <br />
မေနႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုသိေတာ႔လည္း ေဝးေဝးေရွာင္သြားၾကေတာ႔တာပဲ။ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။ <br />
လွတာမက္ရင္ ညစာခက္တတ္တယ္တဲ႔ေလ။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လွပတဲ႔ရူပါကိုၾကည့္ၿပီး ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဂုဏ္ယူ<br />
တတ္ေသးတယ္။<br />
<br />
<br />
“ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွဆိုတာ ဓနပဲ၊ ဒီရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္နဲ႔၊ ဒီရုပ္ရည္နဲ႔ သူတို႔ <br />
ထက္သာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္ကိုယူလို႔ရတယ္၊ ကိုထြန္းတင္လို ငမူးငရူးေတြကုိစိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္နဲ႔ ၾကား<br />
လား ” <br />
<br />
<br />
“ မင္း စကားေျပာတာဆင္ခ်င္စမ္း မိေထြးရီ၊ အစကေတာ႔ ငါမယူရင္ ေသေတာ႔မလိုလိုနဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
အေမ ေျပာတဲ႔စကားကို ဦးထြန္းတင္ၾကားေတာ႔ ျပန္ေအာ္တယ္။ အေမကလည္း မ်က္ေစာင္းတဝင္႔ဝင္႔နဲ႔ ပါးစပ္ကေန<br />
တတြတ္တြတ္ရြတ္ေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အစကေတာ႔အားကိုးရမလားလို႔ေပါ႔၊ အခုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္အန္ဖတ္ဆို႔ေသမလဲမသိတဲ႔သူကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ ထား<br />
သလိုျဖစ္ေနၿပီ” <br />
<br />
<br />
“ ငါလည္းရသေလာက္ေပးေနတာပဲေလ၊ မင္းလိုသားသမီးတစ္ၿပံဳတစ္မနဲ႔ဒုကၡသည္ကို ငါယူတာပဲကံေကာင္း ” <br />
<br />
<br />
“ ရွင္႔အတြက္ကံေကာင္းေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္မေကာင္းဘူးေတာ္ေရ၊ တစ္ေနကုန္ ေသာက္စားမူးရူးေနၿပီး ရသမွ် <br />
အပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အလကား ဆန္ကုန္ေျမေလး ” <br />
<br />
<br />
အေမတို႔ရန္ျဖစ္တာ ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ႔ဘူး။ အဲဒါေတြက ဒီအိမ္ရဲ႕ဓေလ႔တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မ အတြက္<br />
ေတာ႔ ရွက္ရေပါင္းမ်ားလြန္းလို႔ အေရခြံေတာင္ထူေနခဲ႔ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကံၾကမၼာဆိုတာကို ေခၚၿပီးေမးၾကည့္ခ်င္<br />
တယ္။ ကၽြန္မကိုဘာေၾကာင္႔မ်ား ဒီဇာတ္ကိုကေစရ သလဲလို႔ေပါ႔။ အေမ႔ကိုေတာ႔ ေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေမက ရိုးရိုး<br />
ရွင္းရွင္းပဲေျဖတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ကံဆိုးလို႔ေပါ႔ဟယ္ ” တဲ႔။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
ကံဆိုတာမ်ား ကၽြန္မတို႔အေပၚမွာပဲ ကြက္ၿပီးဆိုးေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္<br />
ရတဲ႔ အေမ အိပ္ယာထဲလဲေနၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ ဒုကၡအိုးကုိ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရြက္ရေတာ႔တာေပါ႔။ မိသားစုတစ္ၿပံဳ <br />
လံုးကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတာဝန္ယူရတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသက္ ငယ္ငယ္နဲ႔ ကၽြန္မဆံပင္<br />
ေတြ ျဖဴခ်င္ေနၿပီ။ <br />
<br />
<br />
“ ဘဝဆိုတာမ်ား ေနေပ်ာ္စရာေတာင္မရွိပါလားအေမရယ္၊ ညိဳေတာ႔ ဒီဘဝဆိုးႀကီးကုိအရမ္းစိတ္နာတာပဲ ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔ကုိေဆးတိုက္ရင္းနဲ႔ ညည္းညဴမိတယ္။ အေမကေတာ႔ အေရာင္ေဖ်ာ႔ေနတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာ <br />
တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ကုိယ္႔ဘဝကိုစိတ္နာမေနနဲ႔ မိညိဳ၊ ညည္းစိတ္နာရမွာက ေငြကိုပဲ၊ ေငြမရွိလို႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာ၊ ေငြရွိရင္လူရာဝင္တယ္၊ <br />
ဒီေတာ႔ ေငြကိုႀကိဳးစားၿပီးရွာ၊ ေငြကအေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ အဲဒါ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔စကားက ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ သံမႈိနဲ႔ရိုက္သလို စြဲသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာေငြမရွိလို႔ ဒုကၡေရာက္<br />
ရတာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ေငြရွာရမယ္။ ခက္တာက ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။ <br />
ကၽြန္မက ပညာလည္းမတတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ႔ ပညာနဲ႔ရင္းၿပီး ေငြရွာဖို႔ေတာ႔လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဦးျမဇံရဲ႕ပြဲရံုမွာ <br />
လုပ္လို႔ကလည္း တစ္ပဲေျခာက္ျပားကေနတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ရုပ္ရည္ေလးတစ္ခုပဲျပည့္စံုတာေလ။ <br />
ဒီရုပ္ရည္ ကလည္း ဘာသံုးစားရလို႔လဲေနာ္။ <br />
<br />
<br />
တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ခ်မ္းသာတဲ႔သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ပါေစလို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕<br />
ျခားနားလိုက္ပံုမ်ား သူေဌးဆိုတာ လမ္းမွားၿပီးေတာင္ေရာက္မလာခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ကံဆိုးမဘဝနဲ႔ <br />
ဒုကၡေတာမွာ ေမ်ာၿပီးရင္း ေမ်ာေနဆဲပဲေပါ႔။<br />
<br />
<br />
တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ေန႔ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ၿမဳိ႕ကေနလာတဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္ <br />
နဲ႔ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ဒီမွာရွိတဲ႔သူ႕ရဲ႕သစ္သီးၿခံကိုလာတာတဲ႔။ အဲဒီမွာ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ကားနဲ႔ ကၽြန္မ <br />
တိုက္မိခဲ႔တာ ေပါ႔။ တိုက္မိတဲ႔ကားကိုပဲ ျပန္အားနာရေလာက္ေအာင္ ကားႀကီးက ေတာက္ေျပာင္ေနတာပဲ။မ်ားမ်ား<br />
ေတာ႔ မထိခိုက္မိပါဘူး။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ပဲနည္းနည္းနာသြားတယ္။ ေျခေတာက္နာေနတာကိုေတာင္ ကၽြန္မ<br />
ဂရုမစိုက္အားဘူး။ ဦးထြဋ္ေခါင္ ဝတ္ထားတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္စြပ္ေတြကိုၾကည့္ေနမိလို႔ေလ။ <br />
<br />
<br />
“ ညီမေလး ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ၊ ကိုႀကီး ဘာကူညီေပးရမလဲ ” <br />
<br />
<br />
အသံက ခ်ဳိသာေပမယ္႔ ကၽြန္မ နားထဲမွာ ၾကားရတာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ <br />
ရွိေရာေပါ႔။ ဒါနဲ႔မ်ား ကၽြန္မကို ညီမေလးတဲ႔။ သူ႕ကိုယ္သူက်ေတာ႔ ကိုႀကီးတဲ႔။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းၿမဳိသိပ္<br />
ၿပီး ေျပာ လိုက္ရတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဟို ညိဳ႕ေျခေထာက္နာေနတယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ေျခေထာက္အဆစ္လြဲသြားလို႔ထင္တယ္၊ ကဲ .. ကားေပၚတက္၊ ကိုႀကီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ ဒီမွာေဆးခန္း <br />
ရွိတယ္မဟုတ္လား ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ သူက ေဆးခန္းကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အိမ္ <br />
ေရာက္ေတာ႔ အေမေနမေကာင္းမွန္းသိသြားၿပီး ေဆးေတြဝယ္လာေပးတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ထပ္<br />
ေပးသြား ေသးတယ္။ အေမကေတာ႔ ေနမေကာင္းတဲ႔အၾကားက ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ေလးၿပံဳးတယ္။ အေမ႔ အၿပံဳးမွာ <br />
အဓိပၸါယ္ေပါင္းစံုေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကိုေျပာေသးတယ္။<br />
<br />
<br />
“ မိညိဳ .. ညည္း ကံေကာင္းစျပဳလာၿပီ ” တဲ႔။<br />
<br />
<br />
“ ဘာကိုကံေကာင္းတာလဲဟင္အေမ ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မ နားမလည္လို႔ေမးမိေတာ႔ အေမက စိတ္မရွည္သလိုၾကည့္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ညည္း .. ေတာ္ေတာ္အပါလား မိညိဳ၊ သူ ညည္းကိုၾကည့္သြားတဲ႔ပံုက မရိုးသားဘူးဟဲ႔၊ ေသခ်ာတယ္ .. သူ <br />
ညည္းကိုစိတ္ဝင္စားေနတာပဲျဖစ္ရမယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ အေမကလည္း .. ဦးထြဋ္ေခါင္က ညိဳထက္အသက္ႀကီးတဲ႔ဥစၥာ ” <br />
<br />
<br />
“ အသက္ႀကီးတာဘာျဖစ္လဲဟဲ႔၊ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီတဲ႔၊ အဓိကေတာ႔ ေငြပဲ ” <br />
<br />
<br />
အေမကေတာ႔ ေငြမႈိင္းမိေနၿပီေလ။ ပါးစပ္ကထြက္သမွ် ေငြပဲျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မက အသက္ <br />
ကြာလြန္းတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ သားမယားမရွိဘူးလို႔ေျပာႏိုင္လား။ <br />
<br />
<br />
“ ဦးထြဋ္ေခါင္မွာ မိန္းမေတြ သားေတြရွိမွာေပါ႔ အေမရဲ႕၊ စိတ္ကူးယဥ္မေနပါနဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္ ” <br />
<br />
<br />
ကၽြန္မရဲ႕စကားၾကားေတာ႔ အေမ ခဏေလးၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ေတြေတြေလးနဲ႔ တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနသလုိ<br />
ပဲ။ အေမ႔ မ်က္ဝန္းေတြလည္း ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ရီေဝလို႔။ ၿပီးမွ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ညည္းကလည္းေအ .. သူ႕မွာ သားမယားရွိရင္ ညည္းကိုဂရုစိုက္ပါ႔မလားဟဲ႔၊ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း <br />
သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ ေခါင္းထဲကထုတ္ပစ္လိုက္၊ ငါတို႔ကဘဝမလွေပမယ္႔ သိကၡာလွေအာင္ေနရ<br />
မယ္၊ ဒါေပမဲ႔ လူပ်ဳိႀကီး လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲဟယ္ ” <br />
<br />
<br />
အေမကေတာ႔ မေလ်ာ႔ေသာဇြဲနဲ႔ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ႔ပဲ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္ေတာ႔<br />
တယ္။ အသက္အရြယ္ေတြထည့္မတြက္ရင္ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မအတြက္ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါ။ <br />
ဒါေပမဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကသာ နာေနတာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ဆီမွာလဲမသိေသးဘူးေလ။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
<br />
ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မ ဘဝအတြက္ေတာ႔ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တာမွန္သမွ်<br />
ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႔ အေမလည္း ေနေကာင္းသြားၿပီေလ။ အေမေတာ႔ <br />
ဦးထြဋ္ေခါင္ အေၾကာင္းေျပာလို႔ေတာင္မဆံုးဘူး။<br />
<br />
<br />
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေမာင္ထြဋ္ေခါင္ရယ္၊ ေက်းဇူးေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လို ဆပ္ရမလဲေတာင္မသိ<br />
ေတာ႔ပါဘူးကြယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး ေဒၚေဒၚရယ္၊ အခုလိုကူညီခြင္႔ရတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာလွပါၿပီ ” <br />
<br />
<br />
ဦးထြဋ္ေခါင္ကေျပာၿပီး ကၽြန္မဘက္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတယ္။ <br />
ဦးထြဋ္ေခါင္ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနတာ ကၽြန္မ ရိပ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က လူပ်ဳိႀကီးတဲ႔။ <br />
အေမကေတာ႔ သေဘာအက်ႀကီး က်လို႔ေပါ႔။<br />
<br />
<br />
ဒီလိုနဲ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ နီးစပ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္လိုက္တာမ်ားတုန္ေနတာပဲ။ <br />
အေမ ေျပာသလိုေပါ႔။ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီေလ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က ကၽြန္မကို <br />
လက္ထပ္ယူမွာတဲ႔။<br />
<br />
<br />
“ လက္မထပ္ခင္ ဘာမွမလိုက္ေလ်ာမိေစနဲ႔၊ ကိုယ္ကမိန္းကေလး ” <br />
<br />
<br />
အေမ႔စကားကုိနားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မ အေနအထိုင္ဆင္ခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ႔ ေရွ႕တစ္မ်ဳိး <br />
ကြယ္ရာ တစ္မ်ဳိးေျပာေနၾကတာပဲ။ အသက္ႀကီးတဲ႔သူေဌးကို အမိဖမ္းတာတဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မ ဂရု<br />
မစိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို အခ်စ္နဲ႔ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာမွမဟုတ္တာ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ <br />
ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာေလ။<br />
<br />
<br />
အဓိကေတာ႔ ဦးထြဋ္ေခါင္က ခ်မ္းသာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လူပ်ဳိလူလြတ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ရင္ <br />
ကၽြန္မတို႔ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္မယ္။ ဒါပဲ။ က်န္တာဘာမွထည့္စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသး<br />
တယ္။ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေနဖို႔ အိမ္တစ္ေဆာင္ဝယ္ေပးမယ္တဲ႔။ အေမတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ <br />
အေမေပ်ာ္ေတာ႔ ကၽြန္မလည္းေပ်ာ္တယ္။<br />
<br />
<br />
ဒါေပမဲ႔ ေလျပည္သာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းဝင္တတ္တာ သဘာဝဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ထိခ်က္ျပင္း<br />
လွတာအမွန္ပဲ။ ဦးထြဋ္ေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မဂၤလာကိစၥေဆြးေႏြးေနၾကတုန္း အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာ<br />
တယ္။ ကားထဲက ဆင္းလာတဲ႔မိန္းမႀကီးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုး စိန္ေရာင္ ေရႊေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတာပဲ။<br />
ဒါေပမဲ႔ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ႔ စကားလံုးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို တုန္လႈပ္သြားေစတာပဲ။<br />
<br />
<br />
“ ဟဲ႔ လင္ခိုးမ .. ညည္းတို႔မွာ ေယာက်ာ္းဒီေလာက္ရွားသလားဟင္၊ ငါ႔ေယာက်ာ္းကိုမွ သူေဌးဆိုၿပီးအပိုင္<br />
ခ်ဳိင္လိုက္ တာေပါ႔ေလ ” <br />
<br />
<br />
လင္ခိုးမ တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရိုင္းစိုင္းျပင္းထန္လိုက္တဲ႔စကားလဲ။ အဲဒီစကားက ကၽြန္မ ရင္ဝကိုခပ္ျပင္းျပင္းဝင္ <br />
ေဆာင္႔တယ္။ အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ ကၽြန္မ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း .. ျဖန္း ”<br />
<br />
<br />
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ႔လုပ္ရပ္ကိုဝင္လုပ္လိုက္တာက အေမ။ မိန္းမႀကီးရဲ႕ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္<br />
လိုက္ တာမ်ား ျဖန္းခနဲပဲ။ မိန္းမႀကီးက အံ႔ၾသခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ယိုင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္က<br />
မိန္းမႀကီးဆီေျပးသြားၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒါ က်ဳပ္ မိန္းမဗ် ” <br />
<br />
<br />
“ ဘာ .. နင္ေျပာေတာ႔ လူပ်ဳိႀကီးဆို၊ ကဲဟယ္ .. ျဖန္း ”<br />
<br />
<br />
အေမ႔ရဲ႕ဘာဆိုတဲ႔အသံနဲ႔အတူ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ခ်က္က ျဖန္းကနဲထြက္လာတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာႀကီး <br />
လည္ထြက္သြားတာပဲ။ <br />
<br />
<br />
“ ေတာက္ .. ခင္ဗ်ားေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
ဦးထြဋ္ေခါင္က ေဒါသတႀကီးအံႀကိတ္တယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုၾကည့္ <br />
တယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္ကိုျမင္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ေနလို မီးလို ပူလွတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ဒီမွာ ညည္းတို႔အဆင္႔အတန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကိုရိုက္ရဲတယ္၊ ညည္းတို႔ကို တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္ ” <br />
<br />
<br />
မိန္းမႀကီးက ေအာ္ေျပာတယ္။ အေမကေတာ႔ ေဒါသစိတ္အျပည့္နဲ႔ ထမီကိုတိုတုိ ျပင္ဝတ္တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ညည္းကမ်ား တရားစြဲမေလး ေထာင္ခ်မေလးနဲ႔၊ က်ဳပ္သမီးအပ်ဳိစစ္စစ္ကို ညည္းလင္က လူပ်ဳိႀကီးဆိုၿပီး <br />
ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခိုးလုပ္ခဲ႔တာကိုေရာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မယ္ထင္ေနလား ” <br />
<br />
<br />
“ ဘယ္သူက သူခိုးလဲ၊ က်ဳပ္ေယာက်ာ္းခ်မ္းသာမွန္းသိလို႔ ညည္းတို႔အပိုင္ႀကံတာ” <br />
<br />
<br />
“ ညည္း ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း၊ က်ဳပ္တို႔ဘဝက သုညျဖစ္ေပမယ္႔ ကုိယ္က်င္႔တရားမွာေတာ႔ အမွတ္ျပည့္ပဲဟဲ႔၊ <br />
က်ဳပ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သမီးကို ေစာ္ကားတာေတာ႔ မခံႏိုင္ဘူး၊ ညည္းတို႔ကိုသတ္ၿပီး က်ဳပ္ေထာင္ထဲဝင္မယ္ ” <br />
<br />
<br />
အေမက ေျပာရင္းနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ဓားမကိုယူၿပီးထြက္ေျပးလာတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထိတ္သြားၿပီး <br />
အေမ႔ကို ေျပးဆြဲရတယ္။ ဦးထြဋ္ေခါင္တို႔လည္း အေျခအေနမဟန္မွန္းသိေတာ႔ ကားကိုေမာင္းၿပီးထြက္သြားၾက<br />
တယ္။ <br />
<br />
<br />
အဲဒီေတာ႔မွ အေမဓားကိုပစ္ခ်ၿပီး ကၽြန္မကို လွမ္းဖက္တယ္။ အေမ ငိုတယ္။ ကၽြန္မလည္း ငိုတယ္။ အေမနဲ႔ကၽြန္မ<br />
ဖက္ၿပီးငိုၾကတယ္။ ကၽြန္မ ငိုတာက ကၽြန္မအေရွ႕မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ေၾကာင္႔ပါ။ အေမ <br />
သာမရွိခဲ႔ရင္ သူတို႔ရဲ႕စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မ ဘဝတန္ဖိုးမဲ႔ခဲ႔ရမွာ။ အခုေတာ႔ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာအတိမ္<br />
အနက္ကို ပိုၿပီးနားလည္ လာခဲ႔ရတယ္။<br />
<br />
ၿပီးေတာ႔ ဒီရွက္စရာေကာင္းတဲ႔အျဖစ္အျပက္ကိုအေျခခံၿပီး ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္လိုက္တယ္။ ဆင္းရဲတာက<br />
ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ႔မိန္းမတိုင္း သူမ်ားေျခရင္းမွာေအာက္က်ဳိ႕ခံၿပီး မာနခ်ေနစရာလည္းမလိုဘူး<br />
လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္သာမွန္ေနရင္ မွားေနတဲ႔သူေဌးရဲ႕ပါးကိုေတာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေမက<br />
လက္ေတြ႔ သက္ေသျပခဲ႔ၿပီပဲေလ။ ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္တာက အေမနဲ႔အမွန္တရားသာရွိေနရင္ ဘဝမုန္တိုင္<br />
းဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။<br />
<br />
အပ်ဳိစင္မဂၢဇင္း<br />
ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၂ ခုနွစ္။နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-56115931363096778502013-05-26T21:56:00.003-07:002013-09-03T02:21:43.675-07:00ဥကၠဌေရြးပြဲ<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9KkSy0676kA/UiWpjk-mu7I/AAAAAAAAAWo/u0qz2hw0FCU/s1600/10...jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-9KkSy0676kA/UiWpjk-mu7I/AAAAAAAAAWo/u0qz2hw0FCU/s320/10...jpg" width="293" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
<br />
ဒီေက်ာက္ခံုရြာသားေတြက မယားေၾကာက္နကၡတ္နဲ႔ပဲေမြးလာသလားမသိဘူး။ မိန္းမကိုေၾကာက္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ <br />
ၿပဳိင္စံရွားပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မိန္းမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ။ မိန္းမမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညိွဳးၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္ေခ်ာင္ေျပးပုန္း<br />
ရမလဲ မသိေအာင္ကို ေၾကာက္ၾကရတာ။ ဒီအစြဲက အခုမွရွိလာတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္႔အရင္ကတည္းက မယားေၾကာက္<br />
ဘြဲ႔ကိုလက္ဆင္႔ကမ္းလာခဲ႔ၾကတာ။<br />
<br />
<br />
ေက်ာက္ခံုရြာမွာ ၾသဇာအရွိဆံုးက မိန္းမေတြလို႔ကို ေျပာစမွတ္ရွိခဲ႔ၾကတာ။ မိန္းမကိုေၾကာက္တဲ႔ေနရာမွာမ်ား ၿပဳိင္ဘက္<br />
ကင္းစြာနဲ႔ကို ဗိုလ္စြဲထားၾကတာ။ မိန္းမက ေဟ႔ဆို သူတို႔က ဟိတ္ မလုပ္ရဲၾကဘူး။ မိန္းမပါးစပ္ကထြက္က်လာတဲ႔ စကား<br />
တစ္ခြန္းက သူတို႔ ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ပဲ။ <br />
<br />
<br />
အခုလည္း ကိုသာစံတစ္ေယာက္ ရြာေနာက္ပိုင္းကိုသုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ မွာ<br />
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈေတြကအထင္းသား။ လက္ထဲမွာလည္း ဆန္တစ္ျပည္ကိုကိုင္လို႔။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေတာင္ ငဲ႔ေစာင္း<br />
မၾကည့္အားဘူး။ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းလို႔ ရြာေနာက္ပိုင္းကိုပဲ မေျပးရံုတစ္မယ္ေလွ်ာက္ေနခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အတတ္ေဟာေဗဒင္ ကုိၾကည္ခင္ ” လို႔ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတဲ႔အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ကိုသာစံရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ <br />
တံု႔ကနဲရပ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ရင္ဘတ္ကိုအသာဖိၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအသာေစာင္းငဲ႔ၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူမွမရွိဘူးဆိုမွ<br />
ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားတယ္။ အလန္႔တၾကားနဲ႔ေျပးတက္လာတဲ႔ ကိုသာစံကိုျမင္ေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္ လန္႔<br />
သြားတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ရွဴး … ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဗ်၊ က်ဳပ္ မိန္းမအိပ္ေနလို႔၊ ေတာ္ၾကာဆူရေကာင္းမလားဆိုၿပီးက်ဳပ္ကိုအျပစ္ရွာေနဦးမယ္ဗ် ” <br />
<br />
<br />
ဒီေတာ႔မွ ကိုသာစံက ေျခလွမ္းကိုတုန္႔ဆိုင္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕ေရွ႕ကိုေရာက္တာ႔ ဆန္<br />
တစ္ျပည္ကိုခ်ၿပီး အားကိုးတႀကီးၾကည့္တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ သာစံရ၊ က်ဳပ္အာရံုထဲမွာေပၚလာတဲ႔အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမ မသိေအာင္အျပစ္တစ္ခု<br />
လုပ္မိခဲ႔ၿပီထင္တယ္ ” <br />
<br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးဝိုင္းစက္သြားတယ္။ ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားကမွန္တယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာ။ <br />
ဒီေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္က မ်က္ခံုးကိုအသာတြန္႔ၿပီး ဆရာႀကီးပံုစံနဲ႔ထပ္ေျပာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားက မိန္းမ ဆူတာ ၾကမ္းတာ မခံရေအာင္ က်ဳပ္ဆီအေျပးလာခဲ႔တာေပါ႔ ” <br />
<br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္ေျပာသမွ် ကိုသာစံကေခါင္းခ်ည္းပဲညိတ္ေနတယ္။ ကိုၾကည္ခင္ကလည္း သူေျပာတာမွန္ေနေတာ႔ ဘဝင္ေလး<br />
နည္းနည္းကိုင္လာတယ္။ ဒီရြာမွာ ေဗဒင္ဆရာဆိုလို႔လည္း သူ႔တစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုး။ ဒီေတာ႔ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဆီပဲ<br />
လာေနၾကရတာ။<br />
<br />
<br />
“ ေအးေပါ႔ဗ်၊ ခင္ဗ်ားအားကိုးမယ္ဆိုလည္း အားကိုးစရာသင္႔ပါတယ္၊ က်ဳပ္ေဟာရင္လြဲခဲတယ္၊ ကဲ အေၾကာင္း အရာေလး<br />
ရွင္းစမ္းပါဦး ” <br />
<br />
<br />
“ က်ဳပ္ မိန္းမရဲ႕အဝတ္ခ်ဳပ္တဲ႔အပ္ ေပ်ာက္သြားလို႔ဗ်၊ အဲဒါ က်ဳပ္မိန္းမသိရင္ က်ဳပ္ကိုဆူလို႔ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဗ်၊ ေပ်ာက္<br />
သြားတဲ႔အပ္ျပန္ရေအာင္လုပ္ေပးစမ္းပါဗ်ာ ” <br />
<br />
<br />
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုလည္းသိေရာ ကိုၾကည္ခင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနျပန္တယ္။ ကိုသာစံကေတာ႔ ကိုၾကည္ခင္ကိုပဲ<br />
အားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနရွာတယ္။ သူ႔ချမာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္တာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးက်ဴးလြန္မိသလို ေၾကာက္ဒူးတုန္ေန<br />
ရွာတာ။<br />
<br />
<br />
“ ေပ်ာက္တာက ဘယ္နားေပ်ာက္တာလဲ ” <br />
<br />
<br />
“ အိမ္ေပၚမွာဗ်၊ က်ဳပ္လက္ထဲကလြတ္က်သြားတာ၊ ၾကမ္းခင္းေပၚကိုက်သြားတာပဲ၊ က်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မေတြ႔ေတာ႔ဘူး ” <br />
<br />
<br />
ကိုသာစံရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ႔ကိုၾကည္ခင္ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ေခါင္းညိတ္ေနျပန္တယ္။ ကိုသာစံကေတာ႔ သူ႔မိန္းမ သိမွာစုိး<br />
လို႔ေၾကာက္ေနရွာတာ။ သူ႔မိန္းမ စိန္ခင္ကလည္း အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း။ ပါးစပ္ကေျပာရင္ လက္ကပါၿပီးသား။ ဒီေတာ႔ ကိုသာစံ <br />
မေၾကာက္ပဲေနမလား။<br />
<br />
<br />
“ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပျပီသာမွတ္လိုက္ေတာ႔၊ အဲဒီအပ္က ခင္ဗ်ားအိမ္ေပၚမွာပဲရွိတယ္၊ အပ္က်သြားတဲ႔ၾကမ္းခင္း<br />
တဝိုက္နားမွာ ေသခ်ာရွာ၊ ျပန္ေတြ႔လိုက္မယ္ ” <br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ေျပာေတာ႔ ကိုသာစံ မ်က္ႏွာႀကီးဝင္းပသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဗဒင္ေမးဖို႔ယူလာတဲ႔ ဆန္တစ္ျပည္<br />
ကို ရိုရိုေသေသလွမ္းေပးတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ေရာ႔ ဒါကကိုၾကည္ခင္အတြက္ ဆန္တစ္ျပည္ယူလာတာ၊ က်ဳပ္သြားရွာၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ ” <br />
<br />
<br />
ဆန္တစ္ျပည္ကိုေပးခဲ႔ၿပီး ကိုသာစံေျပးလာခဲ႔ျပန္တယ္။ မိန္းမေစ်းကျပန္မလာခင္ အပ္ျပန္ရွာေတြ႔ဖို႔ကအေရးႀကီး တယ္။<br />
မိန္းမျပန္လာလို႔မွ သူ႔အပ္မေတြ႔ရင္ ကိုသာစံေျပးေပါက္မွားမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုၾကည္ခင္ေျပာတဲ႔အတိုင္း အပ္က်တဲ႔ ေနရာ<br />
တစ္ဝိုက္ကိုေသခ်ာလုိက္ရွာရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ကိုလည္းၾကည့္ရေသးတယ္။ မေတာ္လို႔ မိန္းမျပန္လာၿပီးေတြ႔ သြားရင္<br />
ကိုသာစံအတြက္လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ခဏေနေတာ႔ ၾကမ္းခင္းၾကားမွာက်ေနတဲ႔ အပ္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဝမ္းသာတဲ႔စိတ္<br />
က ကိုသာစံ ကိုလႊမ္းၿခံဳသြား တယ္။ ကိုၾကည္ခင္ကိုလည္း ေက်းဇူးအတင္ႀကီးတင္မိတယ္။ ရွာလို႔ေတြ႔လာတဲ႔အပ္ကို အပ္<br />
ခ်ည္လံုးထဲက်က်နနျပန္စိုက္ ထားလိုက္တယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္ေတာ႔ၿပီးသြားၿပီ။ မိန္းမဆူတာလည္း မခံရေတာ႔ဘူး။ <br />
ကိုသာစံရင္ထဲ ဘုရားပြဲလွည့္သလို ၾကည္ႏူးမႈတို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
ေစ်းကေန မိန္းမျပန္လာေတာ႔လည္း ကိုသာစံ မ်က္ႏွာႀကီးဖံုးဖိမရေအာင္ ရယ္ျမဴးရိပ္တို႔ထင္ဟပ္ေနတယ္။ ကိုၾကည္ခင္<br />
ရဲ႕ေဗဒင္ဘယ္ေလာက္မွန္ေၾကာင္းေျပာခ်င္လိုက္တာမွ ပါးစပ္ကိုယားေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ <br />
ေျပာခ်င္စိတ္နဲ႔ မေျပာရဲတဲ႔စိတ္က ကိုသာစံကိုလြန္ဆြဲေနခဲ႔တယ္။ ကိုသာစံရဲ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို မိန္းမကရိပ္သြားတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ကိုသာစံ .. ေတာ္ က်ဳပ္မသိခင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ထားတုန္း ” <br />
<br />
<br />
မိန္းမဆီက ခပ္မာမာစကားထြက္လာေတာ႔ ကိုသာစံ ဆတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ႔ ၿပံဳးခ်င္သလို <br />
ရယ္ခ်င္သလိုနဲ႔။ စပ္ၿဖဲၿဖဲႀကီးျဖစ္လို႔။ <br />
<br />
<br />
“ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး မိန္းမရဲ႕၊ ဒီလိုပါပဲ ” <br />
<br />
<br />
“ ဘာ ဒီလိုပါပဲလဲ၊ ေတာ္႔အေၾကာင္းက်ဳပ္သိတယ္၊ ေျပာစမ္း၊ က်ဳပ္ကြယ္ရာမွာဘာလုပ္ထားလဲ ” <br />
<br />
<br />
မိန္းမကထပ္ေမးလာလည္း ကိုသာစံမေျဖဘူး။ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ပဲ မိန္းမကိုၾကည့္တယ္။ ကိုသာစံရင္ထဲမွာေတာ႔ ေျပာခ်င္ရွာလြန္း<br />
လို႔ ပါးစပ္ကလည္းယားလွၿပီ။ <br />
<br />
<br />
“ တကယ္ေျပာတာပါ မိန္းမရဲ႕၊ က်ဳပ္ ေပ်ာ္လို႔ပါ၊ ဟဲ ဟဲ ” <br />
<br />
<br />
“ ကိုသာစံ .. ” <br />
<br />
<br />
မိန္းမဆီက ကိုသာစံနာမည္ႀကီးခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာေတာ႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲမလုပ္ရဲေတာ႔ဘူး။ နဂိုကမွ မယားေၾကာက္ရတဲ႔<br />
ဓာတ္ခံကရွိထားေတာ႔ မိန္းမေရွ႕မွာ ေက်ာက္ရုပ္လိုရပ္ေနမိတယ္။ ေျပာလိုက္ရမလားဆိုတဲ႔အေတြးေရာက္လာေပမယ္႔ <br />
ေျပာခ်င္စိတ္က ကိုသာစံကို လႊမ္းမိုးေနခဲ႔ၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ကိုသာစံမေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ မေအာင္႔ႏိုင္ မအီးႏိုင္ ေျပာခ်လိုက္<br />
ေတာ႔ တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီလို မိန္းမရဲ႕၊ မနက္က မိန္းမရဲ႕အပ္ေလးေပ်ာက္သြားတာ ” <br />
<br />
<br />
“ အဲဒီေတာ႔ .. ” <br />
<br />
<br />
“ က်ဳပ္လည္း ထူပူသြားတာေပါ႔၊ မိန္းမသိရင္လည္း အဆူခံရေတာ႔မယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ မိန္းမ အဆူမခံရေအာင္ ကိုၾကည္ခင္<br />
ဆီေျပးသြားရတာေပါ႔၊ သူ႔ေဟာခ်က္က ဒက္ထိကိုမွန္တယ္ မိန္းမရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္လား ဘယ္လိုမွန္သတံုး ကိုသာစံ၊ ေတာ္ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း ” <br />
<br />
<br />
“ အပ္က်သြားတဲ႔ၾကမ္းခင္းေပၚမွာရွာတဲ႔၊ သူေျပာတဲ႔အတိုင္း က်ဳပ္ ရွာေတာ႔ အပ္ကိုေတြ႔ေတာ႔တာပဲ မိန္းမရဲ႕၊ အံ႔ၾသစရာ<br />
ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးရံုနဲ႔ ေပ်ာက္ေနတဲ႔အပ္ရွာေတြ႔ေတာ႔တာပဲ ” <br />
<br />
<br />
က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ႔ က်ဳပ္ မိန္းမ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးထြက္လာေရာဗ်။<br />
<br />
<br />
“ ဘာ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္သြားတာ ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးတယ္ ဟုတ္လား ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ မိန္းမရဲ႕၊ အခုမိန္းမရဲ႕အပ္ေလးျပန္ရၿပီေလ ” <br />
<br />
<br />
“ ေၾသာ္ .. ေတာ္လွသကိုး၊ ဒါနဲ႔ေဗဒင္ကေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေဟာလိုက္ဘူးလားေတာ္ရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
“ မေဟာလိုက္ဘူး မိန္းမရဲ႕၊ မိန္းမကဘာသိခ်င္လို႔လဲ ” <br />
<br />
<br />
ကိုသာစံက ဝမ္းသာအားရေမးလိုက္တယ္။ မိန္းမလည္း သူေဗဒင္ေမးတာမွန္သြားလို႔စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ထင္ရဲ႕။ <br />
ဒါေပမဲ႔ ကိုသာစံ အထင္နဲ႔အျမင္လြဲသြားတယ္။ မိန္းမရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးက သေျပသီးလို ညိဳမည္းလာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ က်ဳပ္သိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္သိရမွာ၊ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္တာကို ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔သြားေမးရင္ ဒီလိုျဖစ္<br />
တတ္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ကလက္ေတြ႔ေဟာေပးလိုက္တယ္၊ မွတ္ထား ” <br />
<br />
<br />
မိန္းမပစ္လိုက္တဲ႔ သနပ္ခါးတံုးက ကိုသာစံရဲ႕နဖူးကိုမိတ္ဆက္မိသြားတယ္။ ကိုသာစံ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားၿပီး ၾကယ္<br />
ေတြလေတြကိုပါ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၾကယ္ေတြလေတြရဲ႕ၾကားမွာမွ ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ သူ႔မိန္းမရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း လွမ္း<br />
ျမင္လိုက္ရေလေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
ရြာဦးေက်ာင္းေနာက္က ဇရပ္ထဲမွာ လူစံုတက္စံုရွိေနခဲ႔တယ္။ ကိုသာစံအပါအဝင္ ေက်ာက္ခံုရြာသားအားလံုး ဇရပ္ထဲမွာ<br />
ရွိေနၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုးစုေဝးေနၾကတာက မိန္းမေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနျခင္းရယ္ပါ။ <br />
မေန႔က မိန္းမလက္ခ်က္နဲ႔ ကိုသာစံနဖူးကြဲသြားတယ္။ အခုေတာင္ နဖူးမွာ အဝတ္စုတ္ေလးစည္းၿပီး ကိုသာစံထုိင္ေနရ<br />
တာ။<br />
<br />
<br />
ကိုသာစံရဲ႕အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး က်န္တဲ႔သူေတြလည္းမေက်နပ္ၾကဘူး။ ေယာက်္ားေတြက မိန္းမေတြရဲ႕လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈထဲ<br />
က ရုန္းထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတယ္။ ဇရပ္ေရွ႕ကေန ကိုဘညိဳက ကင္း ေစာင္႔ေန<br />
တယ္။ ဒါမွ မိန္းမေတြလာရင္ ခ်က္ခ်င္းအခ်က္ေပးလို႔ရမွာ။<br />
<br />
<br />
“ အဟမ္း .. အဟမ္း ” <br />
<br />
<br />
ေဗဒင္ဆရာ ကိုၾကည္ခင္က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္မွာမို႔ အဟမ္းဆိုၿပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ထုိင္ေန<br />
ၾကတဲ႔ရြာသားအားလံုးရဲ႕အၾကည့္က ကိုၾကည္ခင္ဆီေရာက္သြားတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ အခုက်ဳပ္တို႔အစည္းအေဝးလုပ္တဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္ဖို႔ပါပဲ၊ ဟုတ္ပါရဲ႕လား ရြာသားတို႔ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕၊ ေတာ္လွန္ရမယ္ ” <br />
<br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ရြာသားေတြက ၿပဳိင္တူေထာက္ခံၾကတယ္။ အသံမထြက္လာတဲ႔သူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ<br />
မရွိၾကဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲမွာ မိန္းမေတြကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ကုန္ေနၾကၿပီလဲမသိ။<br />
<br />
<br />
“ ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေတာ႔ရွိရမယ္၊ မိန္းမေတြေျပာသမွ် ဆူသမွ် ၾကမ္းသမွ် က်ဳပ္တို႔ မခံစားႏိုင္<br />
ေတာ႔ဘူး၊ သူတို႔ေျပာသမွ် ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ေတာ္လွန္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္တို႔ ဥကၠဌေရြးရမယ္၊ ကဲ ဘယ္သူ ဥကၠဌလုပ္မလဲ ” <br />
<br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္ ဆီက စကားသံထြက္လာေတာ႔ ရြာသားေတြဆီက အသံတိတ္က်သြားတယ္။ အားလံုးက မိန္းမ ေၾကာက္ရသူ<br />
ေတြခ်ည္းမို႔ ဥကၠဌလုပ္ဖို႔တြန္႔ေနၾကတယ္။ ေျပာမယ္႔သာေျပာေနရတာ။ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္ဖို႔ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳး<br />
စားၾကရဦးမွာ။<br />
<br />
<br />
“ ဘယ္သူလုပ္ၾကမလဲ၊ ဥကၠဌလုပ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္တာဝန္ယူမွရမယ္ ” <br />
<br />
<br />
ကိုၾကည္ခင္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ႔ ရြာသားေတြတိတ္ဆိတ္ေနၾကျပန္တယ္။ အခုပဲ မိန္းမေတြကိုေတာ္လွန္မယ္ဆိုတဲ႔ <br />
ရြာသားေတြ။ ဥကၠဌဆိုတဲ႔အသံလည္းၾကားေရာ ေခါင္းေတာင္မေထာင္ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အျပင္ကေန <br />
ေအာ္သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ မိန္းမေတြလာေနၿပီေဟ႔၊ မိန္းမေတြအားလံုးစုၿပီး ဒီဘက္လာေနၾကၿပီ၊ ကိုသာစံမိန္းမ စိန္ခင္က ဦးေဆာင္လာတာ ” <br />
<br />
<br />
ကင္းေစာင္႔ေနတဲ႔ ကိုဘညိဳဆီကအသံလည္းၾကားေရာ အားလံုးေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို<br />
ေျပးေပါက္ရွာတဲ႔သူကရွာ။ ျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ဆင္းသူကဆင္း။ ပုန္းစရာေနရာ ရွာတဲ႔သူကရွာနဲ႔ ဇရပ္ထဲမွာ ေျဗာင္း<br />
ဆန္သြားေတာ႔တယ္။ မိန္းမဆိုတဲ႔အသံၾကားတာနဲ႔ ေၾကာက္လို႔ေကာင္းေနၾကတုန္းပဲ။<br />
<br />
<br />
“ သြားၿပီဗ်၊ မိန္းမေတြ က်ဳပ္တို႔ဆီလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ရြာထိပ္က အလွဴကိုသြားၾကတာ ” <br />
<br />
<br />
ကိုဘညိဳရဲ႕အသံကိုၾကားမွ သက္ျပင္းခ်သံေတြနဲ႔အတူ ပုန္းေနရာက အသီးသီးထြက္လာရေတာ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ <br />
ကိုဘညိဳကို အျပစ္တင္သလိုၾကည့္ၾကတယ္။ မိန္းမေတြဒီဘက္လာတာမွတ္လို႔ သူတို႔ပုန္းလိုက္ၾကရတာ။ အခုေတာ႔ <br />
ရြာထိပ္ က အလွဴသြားတာတဲ႔။ အခုမွ သူတို႔ရင္ထဲေပါ႔သြားၾကရတယ္။<br />
<br />
<br />
အဲဒီမွာထူးျခားခ်က္တစ္ခုကို သူတို႔အားလံုးေတြ႔လိုက္ၾကရတယ္။ ကိုသာစံတစ္ေယာက္ အျခားသူငွာေတြလို <br />
ေျပးပုန္းမေနခဲ႔ဘူးေလ။ အစကတည္းက ထိုင္ေနတာ အခုထိ ထိုင္ၿမဲတိုင္း ထိုင္ေနတုန္းပဲ။ အားလံုး ဝမ္းသာ<br />
အားရျဖစ္ သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုသာစံကို ဥကၠဌတင္ၾကဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ကိုသာစံက<br />
မိန္းမေတြလာၿပီ ဆိုတာေတာင္ မေၾကာက္မရြံ႕နဲ႔ဒီအတိုင္းထုိင္ေနတာ ဥကၠဌမတင္သင္႔ဘူးလား။<br />
<br />
<br />
ကိုသာစံကို ဥကၠဌတင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ကုိသာစံအနားကိုေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ကိုသာစံကို ဝမ္းသာ<br />
အားရလည္း ကိုင္လိုက္ေရာ ကိုသာစံခႏၶာကိုယ္ႀကီး ထုိင္ေနရာက ျဗဳန္းခနဲက်သြားတယ္။ အားလံုး အံ႔ၾသသြားၾက <br />
တယ္။ သူတို႔ထင္သလို ကိုသာစံက မေၾကာက္မရြံ႕ထိုင္ေနတာမွမဟုတ္ပဲ။ မိန္းမေတြလာၿပီဆိုတဲ႔အသံၾကားလို႔ <br />
အေၾကာက္လြန္ၿပီး ထုိင္ေနရင္း သတိေမ႔သြားမွန္းသိလိုက္ရေလေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
ရယ္စရာမဂၢဇင္း<br />
ေမလ ၊ ၂၀၁၃နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-49428149315187810392013-05-21T05:26:00.004-07:002013-05-21T05:27:56.978-07:00အနက္ေရာင္ဘ၀မ်ား၏အဆိပ္သင္႔ဗ်ဴဟာ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-NmGYkPLciRk/UZtm9EjGlYI/AAAAAAAAAR4/odwX1CHauDs/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-NmGYkPLciRk/UZtm9EjGlYI/AAAAAAAAAR4/odwX1CHauDs/s320/3.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
သူကေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ အရမ္းလည္း ညိွဳ႕ႏိုင္လြန္းတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္<br />
စိတ္ ေတြဝင္လာတယ္။ စြဲလန္းမိရင္ ေလာဘရမၼက္ေတြ ႀကီးလာတယ္။ သူက လူတိုင္းရဲ႕သည္းေျခႀကဳိက္ပဲ။ <br />
ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို လူေတြမက္မက္ေမာေမာရွာေဖြေနၾကတာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
(၁)<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မနာမည္က ႏုငယ္ပါ။ ကၽြန္မေနတာက ႏွမ္းက်ဲဆိုတဲ႔ေတာရြာေလးမွာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ေတာကိုမုန္း<br />
တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းဦးထြန္းသာကိုလည္းမုန္းတယ္။ ဦးထြန္းသာက ပေထြးပီပီ မယား<br />
ပါသမီးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို မသထာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို ဇြတ္အတင္းအလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ေန႔တိုင္း<br />
ေကာက္စိုက္ရ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန႔ဲ။ ရလာတဲ႔ေငြက နည္းနည္းေလးရယ္။ အဲဒီေငြကလည္း ပေထြးလက္ထဲေရာက္<br />
ၿပီး အရက္ဖိုးျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းလုပ္ရၿပီး ေငြရနည္းတဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မစိတ္ပ်က္လာ<br />
မိတယ္။ <br />
<br />
<br />
တစ္ေန႔ေတာ႔ ကံဆိုးခ်င္တဲ႔ကၽြန္မ သားေကာင္ေခ်ာင္းတဲ႔မုဆုိးနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ မုဆိုးကလည္း တျခားသူ<br />
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပေထြး ဦးထြန္းသာေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အညြန္႔က်ဳိးေအာင္ဖ်က္ဆီးဖို႔ႀကံစည္ခဲ႔တာ။ <br />
အေမအေရာက္ျမန္ေပလို႔သာ ေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝပ်က္ရမွာ။<br />
<br />
<br />
ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမက ကၽြန္မကိုဆူလို႔မဆံုးဘူး။ မိန္းကေလးတန္မဲ႔ အေနအထိုင္မဆင္ခ်င္ဘူး<br />
တဲ႔။ ေပါ႔ေပါ႔ ေန ေပါ႔ေပါ႔စား မိန္းမတဲ႔။ အေမ႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မကအဓိကတရားခံျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ <br />
ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာဖို႔ေကာင္း လိမ္႔သလဲ။ ေလာကႀကီးမွာေသြးအနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔အေမကေတာင္ <br />
ကၽြန္မကို တန္ဖိုးထားမငဲ႔ကြက္ေတာ႔ဘူး။<br />
<br />
<br />
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမကကၽြန္မကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနေတာ႔တယ္။ အၿမဲတမ္းအျပစ္မရွိ <br />
အျပစ္ရွာ ေနတာပဲ။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝမွာ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ရွားပါးတဲ႔အရာတစ္ခုလိုပဲ။ အေမ႔<br />
ရဲ႕ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုေတြက ကၽြန္မရင္ကို မီးစနဲ႔ထိုးသလို ပူျပင္းနာက်င္ေစတာအမွန္ပဲ။ <br />
<br />
<br />
ေနာက္ဆံုးတရားခံရွာလိုက္ေတာ႔ ေငြပဲ။ ေငြမရွိလို႔ ဆင္းရဲရတာ။ ဆင္းရဲလို႔ မိသားစုအဆင္မေျပျဖစ္ရ<br />
တာ။ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတာ။ ဒါေတြက ေငြမရွိလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြေပါ႔။ ေငြမရွိရင္<br />
လူရာမဝင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြကပဲအခ်ိန္တိုင္းေနရာယူလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕<br />
ကိုးကြယ္ရာကေငြျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ေငြရွိေအာင္ ရွာရမယ္။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔ကေတာ႔ ေကာက္<br />
စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္ရံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။<br />
<br />
<br />
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခြင္႔ကေရးတစ္ခုကဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔မိန္းမႀကီး<br />
တစ္ေယာက္က အလုပ္သမားလာရွာတာတဲ႔။ ဒီသတင္းၾကားေတာ႔ အေမက အဲဒီမိန္းမႀကီးကို အိမ္ေခၚ။ <br />
ထမင္းေတြဘာေတြဖိတ္ေကၽြးၿပီး အတင္းဖားေတာ႔တာပဲ။ <br />
<br />
<br />
အေမက ကၽြန္မကို မလိုလားေတာ႔ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။ အေမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ ကၽြန္မေဝးသြား<br />
ဖို႔ရည္ရြယ္ တာေလ။ ဒီအေၾကာင္းေတြသိေပမယ္႔ အရမ္းႀကီးလည္းဝမ္းမနည္းမိပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ သံေယာ<br />
ဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြအစား ေငြကေနရာအျပည့္ယူထားခဲဲ႔ၿပီပဲ။<br />
<br />
<br />
ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သလို ကၽြန္မရည္မွန္းခ်က္လည္းၿပည့္ေျမာက္ခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ႔။<br />
ၿမဳိ႕မွာ အလုပ္ သြားလုပ္ဖို႔အတြက္ အဆင္ေျပသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ၿပီး ေကာင္း<br />
ေကာင္းစားရမယ္တဲ႔။ လခလည္း ေကာင္း ေကာင္းရမယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္လုပ္မယ္႔<br />
အေၾကာင္းစဥ္းစားၿပီး ကၽြန္မ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။<br />
<br />
<br />
ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလား ဘာလား။ အဲဒီမွာစားပြဲထိုးလုပ္ရတယ္။ ေတာမွာတုန္းက<br />
သနပ္ခါးအထူထူ လိမ္းၿပီး အက်ီဖားဖားကိုဝတ္ ဆံပင္ကိုဖိုသီဖတ္သီသိမ္းတင္ၿပီးေနပူထဲမွာလုပ္<br />
ရတာ။ ဒီမွာေတာ႔သက္သာသလားမေမးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြကိုအေခြလိုက္ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ၿပီး မိတ္ကပ္<br />
အေဖြးသားနဲ႔ေနရတာ။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ေခတ္ေပၚလည္ဟိုက္ အက်ႌနဲ႔ စကဒ္တိုေလးက <br />
ဘယ္ခြဲညာခြဲ။ လခကလည္းေကာင္းေတာ႔ ေငြေကာင္းေကာင္းစုလို႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီကိုလာၾက <br />
တဲ႔လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို မုန္႔ဖိုးေတြေပးသံုးၾကတယ္။ <br />
<br />
<br />
တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို အေတာ္႔ကိုလက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လွတယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း<br />
လွမ္းကိုင္ တတ္တယ္။ ထိကပါး ရိကပါးလုပ္ၾကတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ အစပိုင္းမွာ စိတ္ထင္႔<br />
သြားတတ္ေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ႔ဘူး။ လက္ကေလးတစ္ခါအကိုင္ခံလိုက္ရံုနဲ႔ <br />
သူတို႔အိတ္ထဲကထြက္က်လာတဲ႔ေငြေတြက ကၽြန္မရတဲ႔ လခထက္မ်ားေနတာကုိး။<br />
<br />
<br />
ဘဝေပးကံမေကာင္းလို႔ဆင္းရဲေနေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႕ရုပ္ရည္ကေတာ႔ အျပစ္ေျပာစရာကိုမရွိဘူး။ ၾကာ<br />
လာေတာ႔ မသင္ရဘဲနဲ႔ ညိွဳ႕နည္းတစ္ေထာင္ ျမဴဆြယ္နည္းအဖံုဖံုကို တတ္ကၽြမ္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီ<br />
ပညာေတြကို ကၽြန္မ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်တတ္ခဲ႔တယ္။ အရက္ေတြခ်ေပးရင္း မ်က္လံုးေလး<br />
ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ဲၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ။ လာခဲ႔ေရာေပါ႔ <br />
ေငြစကၠဴေတြ။ <br />
<br />
<br />
ရလာတဲ႔ေငြေတြက သန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မသန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီလိုစဥ္းစားဖို႔ <br />
အခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ရတဲ႔နည္းနဲ႔ေငြရွာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး <br />
ေငြရေအာင္ရွာခဲ႔တယ္။ ရသမွ်ေငြေတြကိုလည္း မစားရက္ မေသာက္ရက္စုေဆာင္းထားခဲ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
တစ္ေန႔ေတာ႔ သားေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိခဲ႔တယ္။ မုဆိုးဖိုသူေဌးႀကီးေလ။ ဦးျမေခါင္ တဲ႔။ <br />
ခ်မ္းသာလုိက္ တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထက္ေတာ႔ သံုးဆယ္႔ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ <br />
ဒါေတြက ျပႆနာမရွိဘူး။ အဓိကေတာ႔ ဦးျမေခါင္က ေငြရွိတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါဆိုၿပီးၿပီေပါ႔။<br />
<br />
<br />
ဦးျမေခါင္က ကၽြန္မကို လက္ထပ္ခ်င္သတဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သ<br />
လိုပါပဲ။ ကႏၱာရမွာ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေတြ႕တာေတာင္ ဒီေလာက္ဝမ္းသာမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ <br />
ဦးျမေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးျမေခါင္ရဲ႕တိုက္ႀကီးကိုစေရာက္ေတာ႔ အိပ္မက္မက္<br />
ေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာမ်ား နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလားပဲ။ မီးခံေသတၱာ<br />
ကိုဖြင္႔ျပေတာ႔ ကၽြန္မမ်က္လံုး ေတြအေရာင္ေတာက္သြားတယ္။ ေရႊေတြ ေငြေတြ စိန္ေတြ ဆိုတာ <br />
ကစားစရာလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္ခဲ႔လို႔ အရမ္းၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ ေန႔တိုင္း ေန႔တုိင္း မီးခံေသတၱာကို<br />
ဖြင္႔ၾကည့္ရတာ လည္း မေမာႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဦးျမေခါင္ကလည္း ကၽြန္မကိုအရမ္းအလိုလိုက္တယ္။ <br />
ေငြဆိုလည္း စိတ္တုိင္းက်သံုးႏိုင္ ျဖဳန္းႏုိင္ ခဲ႔တယ္။ ဒီလိုသာယာေနတဲ႔ ကၽြန္မဘဝကို ကံၾကမၼာၿဂိဳလ္<br />
ဆိုးက အရိပ္မိုးလိုက္ပံုမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ကၽြန္မ ေငြပံုေပၚမွာစံေနႏိုင္တာဘယ္ေလာက္မ်ား<br />
ၾကာေသးလို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႀကံဳရသတဲ႔လား။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မမွာ .. ကၽြန္မမွာ ကုလို႔မရတဲ႔ေရာဂါဆိုးႀကီးရွိေနၿပီတဲ႔။ HIV ပိုးေတြက ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး<br />
ကို စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနၿပီတဲ႔။ လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ဖို႔အခြင္႔အေရးကမရွိသေလာက္ရွားပါးေနခဲ႔ၿပီ။ <br />
အသက္ရွင္တဲ႔ကာလပတ္လံုးမွာ လူျဖစ္ရံႈးေစတဲ႔ေရာဂါမ်ဳိး ကၽြန္မမွာစြဲကပ္ေနခဲ႔ၿပီ။ <br />
<br />
<br />
အမွားကိုသိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။ ေနာင္တဆိုတာကို ေနာက္က်မွ ကၽြန္မ<br />
ရခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုးကြယ္ခဲ႔တဲ႔ ေငြ။ ကၽြန္မ လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ႔တဲ႔ေငြ။ ဒီေငြေတြ ကၽြန္မမွာ အျပည့္အလွ်ံ<br />
ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေငြ ေတြက စကၠဴစုတ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ပါလား။<br />
ကၽြန္မ ဘဝကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားမငဲ႔ကြက္ပဲ ေငြကိုအရူးအမူး ရွာခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ ဒီေငြေတြက <br />
ကၽြန္မအတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေသးလို႔လဲ။ ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မဘဝ ေမွာင္မိုက္ နက္ရိႈင္း<br />
လြန္းတဲ႔အေမွာင္ထုထဲ နစ္ျမဳပ္သြားခဲ႔ရေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မနာမည္က ႏြယ္ႏြယ္။ ကၽြန္မက ပန္းေရာင္းပါတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုႀကီးနဲ႔ အတူတူေနပါတယ္။ <br />
ပန္းေရာင္းရ တဲ႔ေငြေလးက ကၽြန္မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္စားေလာက္ရံုေလးေပါ႔။ အစပိုင္း<br />
မွာအဆင္ေျပေနေပမယ္႔ အေမက ေရာဂါေလးတေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေတာ႔ ေငြလိုၿပီေပါ႔။ တစ္ေန႔ ပန္း<br />
ေရာင္း တစ္ေန႔စားဆိုေတာ႔ ဘယ္မွာစုေဆာင္းထားတဲ႔ ေငြ ရွိပါ႔မလဲ။ ေနာက္ဆံုးအေမ႔ေရာဂါအေျခ<br />
အေနဆိုးလာေတာ႔ အိမ္ေလးေပါင္ဖို႔ျပင္ရေရာ။ ေျပာမယ္႔သာေျပာရတယ္။ အိမ္ဆို ေပမဲ႔ တဲသာသာမို႔ <br />
ဘယ္သူမွအေပါင္မခံၾကဘူး။ အဲဒီေနာက္ ႀကံရာမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေလးစိန္န႔ဲေတြ႕ခဲ႔တာေပါ႔။<br />
<br />
<br />
ဦးေလးစိန္က အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေလး<br />
ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲထင္ရတယ္။ ခ်မ္းသာကုံလံုသူဆိုေတာ႔ ဇရာရုပ္ကို ဟန္လုပ္ထားႏိုင္တာေပါ႔။<br />
ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားေလး တစ္စီးလည္းရွိေသးေလရဲ႕။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ပံုကလည္း မဆန္းပါဘူး။ <br />
ပန္းေရာင္းထြက္တဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဦးေလးစိန္ရဲ႕ကားနဲ႔ ပြတ္တိုက္မိသြားတယ္။ အဲဒီကေနစၿပီး ဇာတ္လမ္း<br />
စခဲ႔တယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။<br />
<br />
<br />
ဦးေလးစိန္က ကၽြန္မ ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးရာက ကၽြန္မဘဝကို သနားသြားတယ္။ အေမ႔ကိုေဆးရံုတင္ေပး<br />
တယ္။ ေဆးဖိုး စရိတ္ကိုအားလံုးကိုခံေပးတယ္။ အားကိုးမဲ႔ေနတဲ႔ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ႔ ဦးေလးစိန္က <br />
အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ပိုက္ဆံသာေသာက္ေသာက္လဲကုန္သြားတယ္။ အေမရဲ႕ေရာဂါ<br />
ကေတာ႔ မသက္သာလာခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အေမ ေလာကႀကီးကိုအရံႈးေပးၿပီး ေက်ာခိုင္းသြားခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
အေမ ဆုံးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးေလးစိန္ ရွိေနလို႔သာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ အရမ္းနာက်င္ေၾကကြဲမိမွာအမွန္ပဲ။<br />
ဦးေလးစိန္ ကို ကၽြန္မက အေဖတစ္ေယာက္လိုအားကိုးခဲ႔တယ္။ အေမ ဆံုးၿပီး တစ္ပတ္ၾကာေတာ႔ ဦးေလး<br />
စိန္က လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္း လာတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းအံ႔အားသင့္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္နဲ႔ ကၽြန္မကသား<br />
အဖအရြယ္ႀကီးေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကၽြန္မကို ဘယ္လိုထင္ႀကမလဲ။<br />
<br />
<br />
ကၽြန္မကၿငင္းေတာ႔ ဦးေလးစိန္က စာရင္းစာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မယူၾကည့္လိုက္ေတာ႔မွ <br />
အေမ႔ရဲ႕ ေဆး စရိတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဦးေလးစိန္က ဒီယုန္ျမင္လို႕ဒီၿခံဳထြင္<br />
ခဲ႔တာကိုး။ ကၽြန္မ အရမ္းေနာင္တ ရမိတယ္။ ငါးစာသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုမျမင္မိတဲ႔ ကၽြန္မ အျပစ္ေပါ႔။<br />
ကၽြန္မ ဦးေလးစိန္ ကိုေတာင္းပန္ၾကည့္တယ္။ ဦးေလးစိန္ကေတာ႔ ခါးခါးသီးသီးပဲ။ လက္မထပ္ရင္ <br />
အေႁကြးေက်ေအာင္ဆပ္တဲ႔။ ကၽြန္မ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ဆပ္ရမယ္႔ ေငြပမာဏကမ်ားလြန္းလွတယ္ေလ။ <br />
<br />
<br />
ေနာက္ဆံုးကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕အပုတ္အခတ္စကားေတြကို ကၽြန္မ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ<br />
ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ ေငြမက္လို႔ အဘိုးႀကီးကိုေတာင္မေရွာင္ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္႔အေဖအရြယ္ကိုယူတဲ႔ <br />
မိန္းမတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေျပာသမွ် ကၽြန္မ ဘာတစ္ခြန္းမွေစာဒကတက္ခြင္႔မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မအေၾကာင္း ကၽြန္မ<br />
ကလြဲလို႔ ဘယ္သူသိႏိုင္ဦးမွာလဲ။ <br />
<br />
<br />
ဦးေလးစိန္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး တစ္လပဲရွိေသးတယ္။ ျပႆနာက မီးခြက္ထြန္းၿပီးရွာစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ <br />
သူ႕အလိုလို ကိုေရာက္လာျပန္တယ္။ ဦးေလးစိန္မွာ မိန္းမရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒီ မိန္းမကိုယ္တိုင္ေရာက္လာခဲ႔<br />
တယ္။ ကၽြန္မကိုရစရာမရွိေအာင္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသပစ္ခ်င္တဲ႔အထိ။ ကၽြန္မ<br />
ေလ ရွက္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ <br />
<br />
<br />
လင္ခိုးမ။ မယားႀကီးငုတ္တုတ္ ရွိေနတာသိရက္နဲ႔ ၾကာခိုတဲ႔ ေကာင္မ။ ဒီစကားလံုးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ <br />
ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူး ေတြေပါ႔။ စာနာမႈကင္းမဲ႔တဲ႔လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မဘဝတစ္ခုလံုးစုတ္ျပတ္သြား<br />
ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ခုလံုး ဘယ္လိုမွအဖတ္ဆည္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ အနက္ေရာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါး<br />
ေအာက္ကိုက်မွန္းမသိက်သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္လုိမွ ျပန္တက္ဖို႔ ခြန္အားမရွိေတာ႔ဘူး။ ဦးေလးစိန္က<br />
ေတာ႔ သူ႕မိန္းမေခၚရာေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္သြားခဲ႔တယ္။ ကံဆိုးလွတဲ႔ ကၽြန္မမွာသာ <br />
ဗီလိန္ ဇာတ္ရုပ္ႀကီးနဲ႔က်န္ခဲ႔ေလေရာေပါ႔ရွင္။<br />
<br />
<br />
(၃)<br />
<br />
<br />
လမိုက္ညဆိုေတာ႔ အေမွာင္ထုကသိပ္သည္းလြန္းေနတယ္။ ကားမီးေရာင္မ်ားျမင္မလားဆိုၿပီး<br />
ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ကားေတြအလာက်ဲသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို တြက္ေျခကိုက္ေန<br />
ေလာက္ၿပီ။ အခုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ေျခေတာက္ ေတြေတာင္ေညာင္းေနၿပီ။ အလုပ္က<br />
မျဖစ္ေသး။<br />
<br />
<br />
လြယ္ထားတဲ႔ စလင္းဘက္အိတ္ကလည္း ဟန္ျပသက္သက္ပဲ။ အထဲမွာေငြနဲ႔တူတာဆိုလို႔ <br />
လိပ္စာကဒ္ေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ မေန႔က အိမ္ကိုေငြပို႔လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာေငြျပတ္ေနၿပီ။<br />
ေငြမပုိ႔လို႔လည္းမျဖစ္ျပန္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေငြခ်ည္းေတာင္း ေနေတာ႔ ရသေလာက္ေလးရွာၿပီး<br />
ေပးလုိက္ရတာ။<br />
<br />
<br />
တစ္လတစ္လကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္တာ။ ေငြကလည္း အကုန္အက်မ်ားသလားမေမးနဲ႔။ <br />
ဒါေတာင္ အိမ္လခ မကုန္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာကပ္ေနေတာ႔ အဆင္ေျပေနေရာ။ စား<br />
စရိတ္က်ေတာ႔ မေပးလို႔ျဖစ္မလား။ မေပးရင္ အိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းေျပးရမွာ။<br />
<br />
<br />
နယ္ကေန ၿမဳိ႕မွာအလုပ္လာလုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ ပညာကလည္း<br />
ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ျပန္ေတာ႔ အလုပ္ရဖို႔ကလည္းမလြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေနာက္လိုက္<br />
မိၿပီး အေမွာင္လမ္းထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ႔ တယ္။ သူမ်ားမ်က္ခံုးေပၚမွာစႀကၤံ<br />
ေလွ်ာက္ရတဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ေငြရလြယ္တယ္။ ရတဲ႔ေငြကလည္း နင္႔ေနတာပဲ။ ေကာင္း <br />
တဲ႔အလုပ္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ္႔ ဂရုမစိုက္ေတာ႔ဘူး။ ခ်ဳိရင္ ၿမဳိၿပီး ခါးရင္ ေထြးထုတ္လိုက္<br />
တာပဲ။<br />
<br />
<br />
အစကေတာ႔အဆုိးလွဘူး။ ေငြရႊင္ေတာ႔ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ အခုတေလာ အဖမ္းအဆီးမ်ားၿပီး<br />
အလုပ္ကအဆင္မေျပ ျပန္ေတာ႔ ကားေတြအလာမ်ားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပင္ကဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ <br />
စားက်က္ရွာရျပန္တယ္။ အခုလို အေျခအေနကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ။ ေခါက္တု႔ံ ေခါက္ျပန္<br />
ေလွ်ာက္ေနရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားတစ္စီးမွ ေတာင္ျဖတ္လာတာမျမင္ရဘူး။ <br />
ေနာက္ေတာ႔ အေဝးကကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုလွမ္းျမင္ရတယ္။ ရင္ေတြေတာင္တလွပ္လွပ္<br />
တုန္လာတယ္။ ေဈးဦးေတာ႔ေပါက္ ၿပီထင္ပါရဲ႕။ <br />
<br />
<br />
ဝမ္းသာမယ္လို႔မၾကံရေသးဘူး။ ကားနဲ႔နီးလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ပီးေပၚ ပီးေပၚဆိုတဲ႔ အသံကိုၾကား<br />
လိုက္ရတယ္။ ကားက ရဲကားျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုေနာက္ကို အသာေလး<br />
ဝင္ပုန္းလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အမႈျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ဘုရား .. ဘုရား .. ကံသီေပ<br />
လို႔။ ႏုိ႔မဟုတ္ ရဲကားကိုတားလိုက္မိလို႔ကေတာ႔ မိေရႊေက်ာ႔တို႔ ေထာင္ထဲကိုေကာ႔ေကာ႔ ေလး<br />
ဝင္သြားရမွာ။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ၾကက္သီးေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိတယ္။ <br />
<br />
<br />
ေနာက္ေတာ႔ သိပ္အရဲစြန္႔လို႔မရဲေတာ႔ဘူး။ မ်က္လံုးကိုျပဴးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလးၾကည့္ရတယ္။<br />
ေဟာ အေဝးက ကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုျမင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲလမ္းမေပၚ<br />
ထြက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကားက ကုန္ကားျဖစ္ ေနတာကုိး။ မၾကာပါဘူး။ နားယဥ္ေနတဲ႔ ကားဘရိတ္<br />
အုပ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ စိတ္မရွည္တဲ႔ စကား သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက <br />
ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေဟ႔ ကားလမ္းမေပၚထြက္ရပ္ေနတာ မသာေပၚသြားခ်င္လို႔လား၊ ဒီမွာေအးေအးလူလူ တရားေခြ<br />
ဖြင္႔ၿပီးကားေမာင္း ေနပါတယ္ဆိုမွ၊ စားေနက်ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ကားကိုေမွ်ာ္ ” <br />
<br />
<br />
အဆင္မေျပတဲ႔အခါမ်ား ဆက္တိုက္ကိုအဆင္မေျပျပန္။ အဲဒီလိုသမာဓိသိကၡာရွင္ေတြနဲ႔က်ေတာ႔<br />
လည္း အလုပ္က မျဖစ္။ ကားေမာင္းတာမ်ား တရားေခြဖြင္႔သေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ေနလိုက္<br />
တာ။ ဟြန္း .. သြားေပါ႔။ သူ႔ကားတစ္စီး တည္းလာမွာက်လို႔။<br />
<br />
<br />
ေငြ .. ေငြ .. ေလာကမွာ ေငြေလာက္အေရးႀကီးတာ ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ဘူး။ အသံုးလြယ္သေလာက္ <br />
ရွာရခက္တဲ႔ေငြ။ ေငြမရွိဘဲ အသက္ရွင္ရတဲ႔ဘဝေလာက္ လူျဖစ္ရံႈးတာမရွိဘူး။ တကယ္ ..။ ေဟာ ..<br />
ေငြအေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ကားမီး ေရာင္ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ကံေကာင္းပါေစ။ <br />
ဆုေတာင္းတဲ႔အတိုင္းကြက္တိပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ကားတစ္စီးက အနားမွာ ထိုးရပ္လာတယ္။ <br />
ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ႔အမူရာနဲ႔ ကားဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကားထဲမွာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္<br />
လူတစ္ေယာက္။ ပံုစံကေတာ႔ ေရလွ်ံေနတဲ႔ပံုပဲ။ ေယာက်္ားတန္မဲ႔ ေရႊႀကဳိးနဲ႔ လက္စြပ္နဲ႔။ အင္း <br />
ကံကေတာ႔ ေကာင္းစျပဳလာၿပီ။<br />
<br />
<br />
မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သားအေပးအယူတည့္သြားတယ္။ ကားေပၚတက္ထိုင္လုိက္ေတာ႔ ကား<br />
ကၿငိမ္႔ခနဲ ေမာင္း ထြက္သြားတယ္။ စီးဖူးတဲ႔ကားေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါစီးရတဲ႔ကားက အေကာင္း<br />
ဆံုးပဲ။ အေဘးမွာခ်ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးကလည္း ေဖာင္းပြလို႔။ ဒီတစ္ခါရတဲ႔သားေကာင္ကေတာ႔ <br />
အခ်ီႀကီးပဲ။<br />
<br />
<br />
ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေက်နပ္ေနတုန္း ကားကထိုးရပ္သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္<br />
လိုက္ေတာ႔ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိတယ္။ ကားကဘာျဖစ္လို႔ ရဲစခန္းေရွ႕မွာရပ္ထားရတာလဲ။ ရင္က<br />
ထိတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ကဲ အမိ ဆင္းေတာ႔၊ သတင္းၾကားေနတာၾကာၿပီ၊ အခုမွပဲ လက္ရဖမ္းမိေတာ႔တယ္ ” <br />
<br />
<br />
ေဂ်ာက္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ လက္ႏွစ္ဖက္က စတီးလက္ေကာက္နဲ႔မိတ္ဆက္သြားတယ္။ ဘုရားေရ .. <br />
ကယ္ေတာ္မူပါ။ ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔ ။ အခုေတာ႔ သံတိုင္ေနာက္ကို ေကာ႔ေကာ႔ေလး<br />
ဝင္ရေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မုဆိုးလို႔ ထင္ခဲ႔တာ။ အခုမွ သားေကာင္ျဖစ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္။ <br />
အေမွာင္လမ္းကိုမွေရြးေလွ်ာက္ခဲ႔မိတဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔။ အခုေတာ႔ ဘဝလမ္း က ေျခရာလည္းေပ်ာက္ <br />
ေရလည္းေနာက္ခဲ႔ရၿပီ။<br />
<br />
<br />
(၄)<br />
<br />
<br />
ေငြကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာလုပ္ၿပီးေငြရွာၾကတယ္။<br />
ျဖတ္လမ္းကရွာ သလို လြယ္တဲ႔နည္းနဲ႔လည္း ေငြေနာက္ကိုလိုက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေလာဘ<br />
ရမၼက္ႀကီးၿပီးတပ္မက္လြန္းၾကရင္ ေငြဆိပ္ သင္႔တတ္တယ္။ လူေတြေငြဆိပ္သင္႔ရင္ ကုဖို႔ေဆးမရွိ<br />
ေတာ႔ဘူး။ ေငြပံုႀကီးကုိျမင္ရင္ ေလာဘစိတ္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္ေလ်ာ႔ရင္ ေသာက<br />
စိတ္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေငြေနာက္လိုက္ရင္း လူေတြရဲ႕ဘဝ အဆိပ္သင္႔<br />
သြားတတ္ၾကတာပါပဲ။<br />
<br />
<br />
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-447777913215554092013-05-21T04:53:00.008-07:002013-05-21T04:53:31.551-07:00တေစၧေျခာက္ေသာေန႔ရက္မ်ား <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-li4-5FCIRUQ/UZtfrqxnXVI/AAAAAAAAARY/-jl9Tv_Nulk/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-li4-5FCIRUQ/UZtfrqxnXVI/AAAAAAAAARY/-jl9Tv_Nulk/s320/4.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
နင္ ရူးေနၿပီ ျမေသြး တဲ႔။ ထိုစကားတစ္ခြန္းက နားထဲသုိ႔ခပ္ျပင္းျပင္းတိုးဝင္လာ၏။ ျမေသြး ရူးေနၿပီတဲ႔။<br />
ျမေသြး ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိ၏။ ဟုတ္သည္..။ သူတို႔ေျပာသလို ျမေသြး ရူးေနခဲ႔ၿပီ။ ျမေသြး <br />
သူ႔ကို အရမ္းသတိရ ေနသည္။ အရမ္းလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းက ျမေသြးကို အရူး<br />
တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ခဲ႔ျခင္းပင္။ ႏွလံုးသားကိုရစ္ႏြယ္လာသည့္ႀကိဳးဆိုတာက အခ်ည္လြယ္သ<br />
ေလာက္အျဖတ္ခက္သည္မဟုတ္လား။ ထိုႀကိဳးကိုမျဖတ္ ႏိုင္သေရြ႕ ျမေသြး ရူးေနရဦးမည္။ အခုခ်ိန္အထိ<br />
လည္း မိုက္မဲစြာ ရူးသြပ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ေလသည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
<br />
အခ်စ္ဆိုတာ ပင္လယ္ေရလို ေသာက္ေလေသာက္ေလငတ္မေျပႏုိင္ဘူးတဲ႔။ အခ်စ္က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။ <br />
ဝိုင္တစ္ခြက္လိုလည္း ယစ္မူးစြာဖ်ားေယာင္းတတ္သည္။ အခ်စ္ႏွင္႔ေတြ႔လွ်င္ မာေက်ာေနသည့္ႏွလံုးသားက <br />
ႏူးည့ံ သြားတတ္သည္တဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသည့္ အခ်စ္၏ဒႆနေတြအၾကား ျမေသြး၏ ဟားတိုက္ရယ္<br />
ေမာသံမ်ားက အက္ေၾကာင္းထပ္ခဲ႔ဖူး၏။ သူတို႔ေျပာေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းသည္ ျမေသြးအတြက္ ရယ္စရာ<br />
ျပက္လံုးတစ္ခုထက္မပိုခဲ႔ပါ။ အခ်စ္ဆိုတာမ်ား ျဖဴသလား မည္းသလား ျမေသြး မသိပါ။ စိတ္ဝင္တစားလည္း<br />
မေတြးၾကည့္ဖူးခဲ႔ပါ။ မဟာသိပၸံဘြဲ႔အတြက္ စာေတြႏွင္႔လံုးပန္းေနရသည့္ ျမေသြးေခါင္းထဲတြင္ စာမွလြဲ၍ <br />
အခ်စ္ႏွင္႔ပတ္သက္သည့္အရာဟူသမွ် ရွိမေနခဲ႔ပါ။<br />
<br />
<br />
လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍တြဲသြားေနသည့္ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ားအား အရူးေတြဟူ၍ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေဝဖန္ခဲ႔ဖူးသည္။ သူငယ္<br />
ခ်င္းေတြ ခ်စ္သူရသြားလွ်င္လည္း အပူရွာၾကသူေတြဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ “နင္တစ္ေန႔ေတာ႔သိလာမွာပါ<br />
ျမေသြး” ဟူေသာသူငယ္ခ်င္းေတြ၏စကားကိုလည္း ျပက္ရယ္ျပဳခဲ႔သည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ တစ္ေယာက္<br />
တည္းေန၍မွ ခႏၶာ ငါးပါးႏွင္႔ပူေလာင္ေနရသည့္အထဲ အခ်စ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝသာျဖစ္<br />
လာခဲ႔လွ်င္ ခႏၶာဆယ္ပါးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားပူေလာင္လိမ္႔မလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ ၾကာလာေတာ႔ အျပစ္ေတြျဖစ္<br />
မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ။ ကိုယ္႔တစ္ေတြး ကိုယ္႔အယူအဆႏွင္႔ ျပတ္သားစြာေနလာခဲ႔သည့္ ျမေသြးပါ။<br />
<br />
<br />
ၿငိမ္သက္ေနသည့္ကန္ေရျပင္ကို ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်လိုက္၍ ဂယက္ထသလိုမ်ဳိးလား။ ေလျပည္ညင္းေတြေဆာ႔<br />
ကစားသည့္အခါ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ရွက္ေသြးျဖာသြားသလိုမ်ဳိးလား။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေငြလိႈင္းျဖဴမ်ား <br />
ရင္ခုန္ျမဴးထူးစြာ ကခုန္ေနသလိုမ်ဳိးလား။ ျမေသြး မေတြးတတ္ေပမယ္႔ သူႏွင္႔ေတြ႔သည့္ေန႔က ျမေသြး ထိုသို႔<br />
ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။<br />
<br />
<br />
ေႏြရာသီ၏ပူျပင္းသည့္ေန႔လည္တြင္ အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ သူႏွင္႔ဆံုခဲ႔ပါသည္။ ျမေသြး၏မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝိုင္း<br />
တြင္ ထိုင္ေနေသာသူ႔ကို ျမေသြး သတိလက္လြတ္ၾကည့္ေနမိခဲ႔၏။ သူႏွင္႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ႔ ျမေသြး ရင္ခုန္<br />
သြားမိသည္မွာ တားခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ <br />
<br />
<br />
သူက ျမေသြးထက္အသက္ႀကီးမည္ထင္ရ၏။ သူ႔အၾကည့္ေတြက မၾကာမၾကာ ျမေသြးဆီေရာက္လာ၏။ ျမေသြး<br />
ရင္ထဲမွာလည္း ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားလို႔။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင္႔ မေနတတ္<br />
ေအာင္ျဖစ္မိ၏။ သူက ျမေသြးအျဖစ္ကို သေဘာက်သလိုၿပံဳး၏။ သူ႔အၿပံဳးတြင္ ျမေသြး တဒဂၤနစ္ေမ်ာသြားခဲ႔ရ<br />
သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕တြင္ ဟန္မျပက္ေနခဲ႔ေပမယ္႔ ႏွလံုးသားတစ္ခုအေရာင္ေျပာင္းလုလုျဖစ္ေနခဲ႔၏။ <br />
အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင္႔ မူးမူးမိုက္မိုက္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ အခ်စ္မ်ားလား။ ျမေသြး အရင္ကေျပာခဲ႔သလို ျမေသြး ရူးေန<br />
ၿပီထင္သည္။ ဟုတ္သည္။ သူ႔ေၾကာင္႔ ျမေသြး အခ်စ္ရူး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ရေလၿပီ။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင္႔ထပ္ေတြ႔ရေသာအခါ ျမေသြး အနားတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိ။ မွတ္တိုင္တြင္ဘတ္စ္ကား <br />
ေစာင္႔ေနစဥ္ အရိပ္တခုက်လာသျဖင္႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔အၿပံဳးက ျမေသြး အေပၚတြင္<br />
ေဖာ္ေရြရင္းႏွီး လြန္းေနခဲ႔၏။<br />
<br />
<br />
“ ကိုယ္ မင္းနဲ႔ခဏေလာက္စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ခြင္႔ျပဳမလား ” <br />
<br />
<br />
ျမေသြး ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတာ မွားသြားလား။ တစ္ခါသာျမင္ဖူးသည့္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏စကားကို <br />
လြယ္လင္႔တကူလက္ခံလိုက္သည့္အတြက္ ျမေသြး မွားသြားမွန္းသိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကိုေတာ႔ <br />
ကိုယ္ မညာရက္ႏိုင္ေတာ႔။ ႏွလံုးသားတြင္ တိတ္တခုိးစူးဝင္ေနသည့္ျမွားတစ္ေခ်ာင္းကို ျမေသြး လ်စ္လ်ဴ<br />
မရႈႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိ၏။ အနီးတြင္ရွိသည့္ အေအးဆိုင္ထဲတြင္ သူႏွင္႔ဝင္ထိုင္ျဖစ္ခဲ႔၏။<br />
<br />
<br />
“ ကိုယ္ ျမေသြးကိုေမ႔လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမေသြးေနာက္ကိုအရိပ္လိုလိုက္ေနခဲ႔တာ၊ ကိုယ္႔ <br />
အခ်စ္ကို လက္ခံႏိုင္မလားဟင္ ” <br />
<br />
<br />
ရင္ခုန္သံကိုထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ျမေသြး ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိ၏။ အိုင္တီေခတ္တြင္ ျမေသြးနာမည္ကို သူသိေနသည္က<br />
အထူးအဆန္းတစ္ခုလို႔မထင္မိေတာ႔။ သူ႔စကားလံုးမ်ားက ကၽြန္မနားထဲေဖ်ာက္ရခက္ေန၏။ ကၽြန္မ အခ်စ္<br />
ရူးရူးေနခဲ႔ သည္မွာ ဆိုင္ထဲအထိလိုက္ၿပီးရည္းစားစကားေျပာခံရသည္ဟုလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။<br />
အခုမွေတြ႔သည့္ လူ တစ္ေယာက္ကို ယံုသင္႔မယံုသင္႔ဆိုတာလည္း ခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ႏွလံုးသား၏ကြက္<br />
လပ္တစ္ခုကို ျဖည့္စြက္ရန္ အသင္႔ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ <br />
<br />
<br />
“ ကိုယ္႔အခ်စ္ကိုလက္ခံေပးပါလား ျမေသြးရယ္ ” <br />
<br />
<br />
ဒီတစ္ခါေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္က ႏွလံုးသား၏ဆႏၵအတြက္ ျမေသြး လိုလိုလားလားလက္ခံခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။ <br />
မိန္းကေလးသဘာဝ ရွက္တာေလးရွိေပမယ္႔ ႏွလံုးသားကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ႔။ အညွာလြယ္လြန္းသည္ဟု<br />
လည္း မျမင္မိေတာ႔။ ခ်စ္တာကို ခ်စ္တာဟု ရိုးရိုးေလးပင္ခံစားခဲ႔၏။ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္<br />
ျမေသြး အား အထင္ေသးရိပ္တို႔ရွိမေနပါ။ လမ္းတစ္ခုမွာေတြ႔ၿပီး ရည္းစားေတြျဖစ္သြားၾကသည္မွာ ေရွးေရွး<br />
တုန္းကရိုးရိုးပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ျမေသြး အတြက္ေတာ႔ ဆန္းၾကယ္သည့္အိပ္မက္တစ္ခု<br />
မက္ခြင္႔ရခဲ႔ေလသည္။<br />
<br />
<br />
ထိုေန႔က သူႏွင္႔ဘတ္စ္ကားအတူစီးရသည္မွာ ပို၍အဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟုထင္မိ၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔သာ<br />
ေရာက္ဖူးသည့္ပန္းၿခံကိုလည္း သူႏွင္႔အတူသြားခဲ႔၏။ သူက ျမေသြးထက္ ေလးႏွစ္ႀကီးသည္မို႔ ျမေသြးကို<br />
သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္၏။ ျမေသြးလည္း သူ႔အေပၚအားကိုးတြယ္တာလြန္းခဲ႔၏။<br />
<br />
<br />
ျမေသြးတို႔၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းနည္းနည္းၾကာျမင္႔လာေသာအခါ သူ႔အေပၚ ခ်စ္စိတ္သာမက ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုး<br />
ထား မႈတို႔လည္းတိုးလာရ၏။ အရင္ကလို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဗယ္လင္တိုင္းလည္းလုပ္စရာမလိုေတာ႔ပါ။ <br />
ခ်စ္သူမ်ားေန႔တြင္ သူႏွင္႔အတူျဖတ္သန္းရသည္ကပင္ အဓိပၸါယ္တခ်ဳိ႕ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ႔ရသည္။ သူ အလုပ္<br />
ကိစၥႏွင္႔ ခရီးထြက္သည့္အခါတိုင္း ျမေသြး ျပင္းျပစြာလြမ္းဆြတ္တတ္ခဲ႔သည္။ ခ်စ္မိေတာ႔လည္း ခဏ<br />
ေလးေတာင္ မေဝးခ်င္မိေတာ႔ပါ။ ေနရာတိုင္းတြင္ သူ႔ပံုရိပ္တို႔ကိုသာ ျမင္ေယာင္တမ္းတေနမိသည္ကို <br />
ပိုလြန္းသည္ဟုလည္းမထင္ခ်င္ေတာ႔ေပ။ သူ ခရီးသြားသည့္အခါတိုင္း စာက်က္၍လည္းမရခဲ႔။ သူ႔<br />
အေၾကာင္းေတြသာ ေတြးမိ လာသည္ႏွင္႔အမွ် တခ်ဳိ႕ေသာကိစၥမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈခ်င္လာမိခဲ႔သည္။ <br />
<br />
<br />
အတန္းပ်က္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိမ္တတ္လာသလို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္အခ်ိန္တြင္ <br />
မိဘေတြ ကို အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးစံုျပတတ္လာသည္။ အခ်စ္ေၾကာင္႔ လိမ္ညာရသည္ကိုပင္ တစ္မ်ဳိးခံစား<br />
၍ေကာင္းသည္ဟု ျမေသြး ထင္မိခဲ႔ေသး၏။အရင္က စာႏွင္႔သာလံုးခ်ာလိုက္ေနခဲ႔ေသာဦးေႏွာက္ထဲတြင္ <br />
သူ႔အေၾကာင္းေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေလးစိုးမိုးလာခဲ႔သည္။ အတန္းထဲတြင္ထိပ္ဆံုးကရပ္တည္ႏိုင္ခဲ႔ေသာပညာ<br />
ေရးကတျဖည္းျဖည္းဆုတ္နစ္လာသည္ကိုေတာ႔ အခ်စ္ေၾကာင္႔ဟု ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္မိေပ။ အခ်စ္ေၾကာင္႔ <br />
ရူးသြပ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ေနသည္ကိုပင္ ျမေသြး လိုလိုလားလားလက္ခံ<br />
တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၃)</div>
<br />
<br />
ဒီေန႔လည္း ျမေသြး အတန္းလစ္ခဲ႔ျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ႔ ေနမေကာင္းခ်င္၍ဟုသာ ဆင္ေျခ<br />
ေပးခဲ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယံုၾကည္ဟန္ေတာ႔မျပ။ ျမေသြး ေျခလွမ္းပ်က္ေနသည္ကို ရိပ္မိ<br />
ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနၾကျပီထင္သည္။ သူ ခရီးသြားရာက ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ၿပီ။ သူႏွင္႔မေတြ႔ျဖစ္သည့္ေန႔ရက္<br />
မ်ားတြင္ ျမေသြး ျပင္းျပစြာ သတိရတမ္းတေနမိခဲ႔ေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာျပခ်င္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးထဲတြင္ <br />
ခိုဝင္အလြမ္းေျဖခ်င္သည္။<br />
<br />
<br />
သူႏွင္႔ျမေသြး ပန္းၿခံထဲတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ တြဲေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ စံုတြဲမ်ား၏ မဖြယ္<br />
မရာ ျပဳမႈကိုျမင္ရေတာ႔ ျမေသြး မ်က္ႏွာပင္လႊဲလိုက္မိ၏။ ရဲတင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဟုေတြးမိသလို စိတ္ထဲမွလည္<br />
း ကဲ႔ရဲ႕ရႈံ႕ခ်သြားမိသည္။ ဤသို႔ေသာေနရာမ်ားက ျမေသြးႏွင္႔ စိမ္းသက္လွပါသည္။ သူႏွင္႔ ပန္းၿခံသို႔ေရာက္<br />
လာခဲ႔သည္မွာလည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ သည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ စံုတြဲမ်ားရွိေနခဲ႔သည္။ ေအးေဆးစြာ<br />
စကားေျပာျခင္းထက္ အျမင္ရိုင္းေသာအျပဳအမူမ်ဳိးကိုျမင္ရသည့္ အတြက္ ျမေသြး ပန္းၿခံထဲမွပင္ထြက္ေျပး<br />
ခ်င္စိတ္ေပါက္လာခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ရွိ ခံုတန္းေလးေပၚတြင္ သူႏွင္႔ျမေသြး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူက ခရီးသြားသည့္ <br />
အခ်ိန္တြင္ ျမေသြးကို ဘယ္ေလာက္သတိရေၾကာင္းေျပာေနခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမေသြးသည္ သူ႔စကားတို႔ကို<br />
နားထဲတြင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ ျမေသြးတို႔ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုထင္သြားၾက<br />
မလဲဟု စိုးရိမ္စြာေတြးမိေတာ႔ သူႏွင္႔ခပ္ခြာခြာေလးထိုင္မိခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ သူက ျမေသြး အနားသို႔တိုးလာကာ<br />
လွမ္းေျပာ၏။<br />
<br />
<br />
“ ျမေသြးကို အရမ္းလြမ္းတာပဲကြာ၊ ျမေသြးနဲ႔ နီးခ်င္လွၿပီ ” <br />
<br />
<br />
လိႈက္ေမာတုန္ရီေနသည့္စကားသံအဆံုး သူ႔လက္ေတြက ျမေသြး ပခံုးေပၚခပ္ဖြဖြေလးေရာက္လာခဲ႔သည္။<br />
ၿပီးေနာက္ တင္းၾကပ္ေသာခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ဳိးျဖင္႔ သူ ေပြ႔ဖက္လာခဲ႔သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင္<br />
႔ ျမေသြး မ်က္ႏွာဆီသို႔ပူးကပ္ လာခဲ႔သည္။ ျမေသြး ေခါင္းထဲတြင္ အခ်က္ေပးသံတို႔ဆူညံစြာ ျမည္ဟည္း<br />
လာခဲ႔သည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္လည္း တျခားေသာ စံုတြဲမ်ားကိုျမင္ေယာင္မိရင္း ရွက္စိတ္တို႔တရိပ္ရိပ္တက္<br />
လာခဲ႔သည္။<br />
<br />
<br />
“ ကို .. ျမေသြးတို႔စကားေျပာၾကရေအာင္ေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
နီးကပ္လာသည့္သူ႔မ်က္ႏွာကိုေရွာင္ရွားလိုက္ရင္း ျမေသြး စကားစလိုက္မိသည္။ ျမေသြး စိတ္ထင္၍လား<br />
မေျပာတတ္ေပ။ သူ႔မ်က္ႏွာပ်က္သြားသလိုထင္လိုက္ရသည္။ သူမ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ႔လည္း ျမေသြး <br />
လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္သြားရျပန္သည္။<br />
<br />
<br />
“ ေျပာေလ ျမေသြး၊ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမေသြးကိုပဲတစိမ္႔စိမ္႔ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္တယ္ ” <br />
<br />
<br />
သူက ျမေသြးလက္ေလးကိုကိုင္၍ လွမ္းေျပာ၏။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ျမေသြး မရုန္းမိေတာ႔ပါ။ လက္ကေလး<br />
ကိုင္ရံု ေလာက္ေတာ႔ ျမေသြး ခြင္႔ျပဳႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ လက္ကိုင္ရံုမွ်ျဖင္႔ ေရာင္႔ရဲေက်နပ္<br />
မသြားခဲ႔ေပ။ ျမေသြးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔ခဲ႔ျပန္သည္။ ျမေသြး ရုန္းလိုက္မိေသာ္လည္း သူက တင္းၾကပ္<br />
စြာေပြ႔ဖက္ထားဆဲပင္။ ရွက္ရြံ႕စိတ္သည္ ျမေသြးတစ္ကိုယ္လံုးသို႔ စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႕လာခဲ႔သည္။ <br />
<br />
<br />
“ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႔ ကို၊ ျမေသြးကိုလႊတ္ပါ ” <br />
<br />
<br />
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ျမေသြး အတင္းရုန္းထြက္လိုက္မိသည္။ ျမေသြး မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္စိတ္ေၾကာင္႔ <br />
နီျမန္းေနခဲ႔ သလို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း အလုိမက်ရိပ္တို႔ယွက္သန္းလာခဲ႔သည္။ ျမေသြးက ျမန္မာ<br />
မိန္းကေလးမို႔ ထိန္းသိန္းရမည့္ သိကၡာကိုနားလည္တတ္ဖိုးထား၏။ သူ႔ကို ျမေသြး အရမ္းခ်စ္ရပါသည္။ <br />
သို႔ေသာ္ အခ်စ္ႏွင္႔ ဘ၀အၾကား ကြဲျပားမႈမရွိေစရန္ ျမေသြး ဂရုစိုက္ဆင္ျခင္ရေပမည္။<br />
<br />
<br />
“ ကို .. ျမေသြးတို႔ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
ျမေသြး စကားအဆံုး သူ႔မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ႔သည္။ သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားလွ်င္ ျမေသြး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ<br />
ပါသည္။ ၀မ္းလည္းနည္းရသည္။ ဒီတစ္ခါ သူႏွင္႔ ျမေသြးတုိ႔ ပထမဆံုး သေဘာထားကြဲလြဲခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ <br />
သူက ျမေသြးကို စိတ္ဆိုး ေနဟန္တူသည္။ စကားလည္းေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ႔ေပ။ ထိုေန႔က သူႏွင္႔<br />
ေတြ႔ဆံုျခင္းက ျမေသြးအတြက္ မြန္းၾကပ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕အစား၀င္ေရာက္ခဲ႔ရေလသည္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၄)</div>
<br />
<br />
ေခါင္းကိုအေသခါရမ္းကာ လက္မခံသည့္ ျမေသြးကို သူငယ္ခ်င္းေတြကစိတ္ပ်က္သလိုၾကည့္၏။ ျမေသြး <br />
လံုးဝ လက္မခံႏိုင္သည့္ကိစၥတစ္ခုကို လြယ္လင္႔တကူေခါင္းမညိတ္ခ်င္ပါ။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြထင္<br />
သလို လူစားမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္ ပါဟု ျမေသြး လံုးဝတစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္၏။ <br />
<br />
<br />
“ နင့္ကို မယံုလည္းေနေပါ႔လို႔ ျဖစ္သလိုမထားခဲ႔ႏိုင္တာ ငါတို႔က နင္႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ပဲ ျမေသြး၊ <br />
သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ လိုရင္လာ မလိုရင္သြားဆိုတဲ႔လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး၊ နင္လည္း ဦးေႏွာက္ရွိတဲ႔<br />
လူသားတစ္ေယာက္ပဲ၊ စဥ္းစားေပါ႔ ” <br />
<br />
<br />
မယံုဘူးဆိုၿပီးေခါင္းခါေနသည့္ ျမေသြးရင္ထဲဘယ္ေလာက္ေျဗာင္းဆန္ေနၿပီလဲဆိုတာ ျမေသြး အသိဆံုး။ <br />
မယံုႏိုင္ျခင္းထက္ မယံုရဲျခင္းက ပို၍အေလးသာေန၏။ အခုတေလာ သူႏွင္႔မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ္ရက္<br />
ေလာက္ရွိခဲ႔ၿပီ။ ျမေသြးႏွင္႔ ပန္းၿခံတြင္ ဆံုခဲ႔ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူက ျမေသြးကုိ ေရွာင္ေနခဲ႔၏။ သူ႔စိတ္ထဲ<br />
တြင္ ျမေသြးကို မည္သို႔ သေဘာထားသည္မသိ။ သူ႔အလိုကိုမလိုက္ျခင္းအတြက္ ျမေသြးကို စိတ္ခုေနျခင္း<br />
လည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမေသြးကေတာ႔ သူ႔ကိုခ်စ္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာခဲ႔<br />
သည့္တိုင္ ျမေသြး သူ႔အတြက္ ကာကြယ္ေပးမိေန ဆဲျဖစ္သည္။<br />
<br />
<br />
“ ကိုကအဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး ႏွင္း၊ ကုိက ငါ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တာ ” <br />
<br />
<br />
“ နင္ရူးေနၿပီ ျမေသြး၊ နင္ အဲဒီလိုမိုက္တြင္းနက္လိုက္ရင္ ဆံုးရံႈးရမွာက နင္႔ဘဝတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး ” <br />
<br />
<br />
ျမေသြး ရူးေနၿပီတဲ႔။ တကယ္လည္း ျမေသြး ရူးသြားခ်င္ခဲ႔သည္။ အခ်စ္ကလြဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္<br />
ျမေသြး ရူးသြပ္ေနခဲ႔ၿပီ။ မ်က္ကန္းတေစ ၦမေၾကာက္ဆိုတဲ႔စကားအတိုင္း ျမေသြး မ်က္လံုးအစံုကန္းသြားခဲ႔<br />
လွ်င္ အေကာင္း သား။ ပိုးဖလံလို မီးကိုတိုးဖို႔အသင္႔ရွိေနခဲ႔သည့္ ျမေသြးကိုၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက <br />
မခ်င္႔မရဲ႕အံႀကိတ္၏။ <br />
<br />
<br />
“ နင္ အဲဒီလိုလုပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္ ျမေသြး၊ နင္ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ရမွာ ” <br />
<br />
<br />
“ ငါ မယံုဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီပဲ ႏွင္း၊ ကိုကအဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုက ငါ႔အေပၚ ဒီလိုလုပ္<br />
ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး ” <br />
<br />
<br />
ဟြန္းခနဲမဲ႔က်သြားသည့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၏မ်က္ႏွာက သေရာ္လိုသည့္အမူအရာမဟုတ္မွန္းသိ၏။ <br />
တစ္ခုခု ကိုပိုင္ႏိုင္စြာသိထားသည့္အတြက္ သနားသလိုမ်ဳိး။ <br />
<br />
<br />
“ နင္ ဆက္ၿပီးေတြေဝမေနနဲ႔ေတာ႔ ျမေသြး၊ နင္ ယံုေအာင္ငါတုိ႔ သက္ေသျပမယ္၊ နင္ ကိုယ္တိုင္<br />
လက္ေတြ႔ျမင္ၿပီး လို႔မွတားမရရင္ေတာ႔ နင္႔ေလာက္မိုက္ၿပီး ရူးတဲ႔သူ ကမာၻမွာရွိေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး ” <br />
<br />
<br />
ႏွင္းက ျမေသြးလက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚ၏။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ျမေသြး ၿငိမ္သက္စြာပင္လိုက္လာခဲ႔၏။ <br />
တကၠစီေပၚ တက္လိုက္သည္အထိ ျမေသြး စိတ္ေတြကေဆာက္တည္ရာမရပ်ံ႕လြင္႔ေနဆဲျဖစ္၏။ <br />
ျမေသြး မ်က္လံုးအစံုကိုပိတ္ကာ အေတြးေပါင္းစံု နယ္ခ်ဲ႕ရင္းပါလာခဲ႔၏။ ကားက တသိမ္႔သိမ္႔ထိုး<br />
ရပ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ျမေသြး မ်က္လံုးမဖြင္႔မိေသးေပ။ <br />
<br />
<br />
“ နင္ၾကည့္လိုက္ ျမေသြး ” <br />
<br />
<br />
ႏွင္း၏အသံက ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္လြန္းသည့္အသံမ်ဳိး။ ျမေသြး မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ ျမေသြး<br />
သာ မရူးေသး ဘူးဆိုလွ်င္ ထိုျမင္ကြင္းကအမွန္တရားတစ္ခုမွန္းလက္ခံႏုိင္၏။ အခုေတာ႔ ထို<br />
အမွန္တရားကိုလက္မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျမေသြး ရူးသြပ္သြားခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရား<br />
တစ္ခုကို ျမေသြး ရင္ဆိုင္လက္ခံလိုက္ရေလသည္။<br />
<br />
<br />
“ နင္ ျမင္ၿပီေနာ္ ျမေသြး၊ အၿမဲခရီးသြားေနတတ္တဲ႔ နင္႔ခ်စ္သူက သူ႔သားသူမိန္းမနဲ႔ေပ်ာ္ေနတဲ႔<br />
အခ်ိန္မွာ နင္ ခံစားေနခဲ႔ရတာတန္သလား ” <br />
<br />
<br />
“ ေတာ္ပါေတာ႔ ႏွင္းရယ္၊ ဒီကေနေဝးရာကိုထြက္သြားပါရေစေတာ႔ ” <br />
<br />
<br />
ကားေလးက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင္႔ျပန္လည္ထြက္ခြာလာသည္အထိ ထိုျမင္ကြင္းကသူမအာရံုထဲကပ္ၿငိပါလာ<br />
ခဲ႔၏။ သူသည္ ျမေသြးကို ပိရိေသသပ္စြာပင္ လွလွပပလွည့္စားခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ျမေသြးကို<br />
အထင္ေသးရက္ခဲ႔သည္။ ျမေသြးကို ၾကည့္ၿပီး လိုက္လွ်င္ရႏိုင္သည္ဟု သတ္မွတ္ခဲ႔သည္ထင္၏။ <br />
သူထင္ခဲ႔သလိုလည္း ျမေသြး ခဏေလးႏွင္႔ သူ႔ကိုတိမ္းညြတ္မိခဲ႔ သည္ကိုးေလ။ အတိတ္ေန႔ရက္ကို<br />
ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရွက္ရြံ႕ျခင္းကတားဆီးမရလွိမ္႔၀င္လာခဲ႔ရသည္။<br />
<br />
<br />
အိမ္ေထာင္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ခ်စ္မိခဲ႔ပါသည့္ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ျမေသြး လိပ္ျပာလန္႔မိ၏။ <br />
ႏွလံုးသားကို ဦးစားေပးၿပီး ခ်စ္၍ခ်စ္ခဲ႔သည့္ ျမေသြး အတြက္ ရရွိခဲ႔သည့္ဒဏ္ေၾကးကမ်ားလြန္း<br />
သည္ဟုမထင္မိေတာ႔ပါ။ ပြင္႔လင္းလြန္း ခဲ႔သည့္ ျမေသြး၏ အျပစ္လည္းပါခဲ႔၏။ ဒီေန႔ေတာ႔ ျမေသြး<br />
၏မိုက္မဲမႈအတြက္ အားရေအာင္ငိုလိုက္ဦးမည္။ ေနာက္ဆို ထိုအတြက္ ျမေသြး ဘယ္ေတာ႔မွငိုမည္<br />
မဟုတ္ေတာ႔ပါ။ သူႏွင္႔ေတြ႔ခဲ႔သည့္အတိတ္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ျမေသြးအတြက္တေစ ၦေျခာက္သည့္<br />
ေန႔ရက္မ်ားျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ တေစ ၦေျခာက္မခံရေအာင္သာ ျမေသြး သတိထားရပါမည္။<br />
<br />
<br />
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔<br />
<br />နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5507440617936727644.post-33668221713071260102013-05-21T04:25:00.002-07:002013-05-21T04:25:19.808-07:00အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕၀ဲဂယက္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-kmkGsjhCXmM/UZtZOVCR4HI/AAAAAAAAAQ4/8ruKMhA_edc/s1600/7..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="307" src="http://2.bp.blogspot.com/-kmkGsjhCXmM/UZtZOVCR4HI/AAAAAAAAAQ4/8ruKMhA_edc/s320/7..jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
(၁)</div>
<br />
“ အမယ္ေလးဟယ္ .. ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုတာမ်ား တကယ္ကိုအံ႔ၾသစရာေကာင္းတာဟဲ႔၊ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ် အားလံုး<br />
သေဘာက်ပဲ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာက သူ႔ေရွ႕မွာရွိေနတဲ႔ ရြာသူ ရြာသားေတြကို မေမာႏုိင္မပန္းႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပလုိ႔ေနတယ္။ မိေခ်ာက မေန႔ကမွ ၿမိဳ႕က<br />
ျပန္ေရာက္လာတာ။ ဒီေတာ႔ ရြာမွာရွိေနတဲ႔ ပ်ဳိပ်ဳိ အိုအိုလူေပါင္းစံု မိေခ်ာတို႔အိမ္ကိုစုၿပံဳၿပီးေရာက္လာၾကတယ္။ မိေခ်ာရဲ႕ <br />
အေမေဒၚတင့္ကလည္း ထန္းလ်က္ခဲနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ခ်ေပးထားတယ္။ ရြာကလူေတြလည္း ထန္းလ်က္ခဲကိုစားရင္း<br />
ၿမိဳ႕ သူတစ္ေယာက္လို လွလွပပျဖစ္လာတဲ႔ မိေခ်ာကို အားက်သလိုၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိေခ်ာ ေျပာျပတဲ႔ ၿမိဳ႕ကအေတြ႕အႀကံဳ<br />
ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနၾကတယ္။ မိေခ်ာ ၿမိဳ႕ကိုသြားလိုက္တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီပဲ။ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ <br />
မိေခ်ာ တစ္ခါမွ ရြာကိုျပန္မလာခဲ႔ဘူး။ တစ္လတစ္ခါ အေမ႔အတြက္ အသံုးစရိတ္ေတြပို႕ေပးလိုက္တာပဲ။ ငါးႏွစ္ျပည့္မွပဲ <br />
ရြာကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ၿမဳိ႕က တိုက္ႀကီးေတြဆိုရင္ အရမ္းလွတာဟဲ႔၊ ေရခ်ဳိးခန္းဆိုရင္လည္း ဒီအခန္းႀကီးေလာက္ရွိတာ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ အႀကီးႀကီးပဲေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဟဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲက ပရိေဘာဂေတြဆိုရင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတာပဲ၊ ႏိုင္ငံျခားကလာတာေလ၊ <br />
သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေပးရတာ ” <br />
<br />
<br />
“ ဒီခံုထက္လွလား မမေခ်ာ ” <br />
<br />
<br />
ငတူးက သူထုိင္ေနတဲ႔ ေခြးေျခပုထိုင္ခံုေလးကိုလွမ္းျပတယ္။ မိေခ်ာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ၿမဳိ႕ႀကီး<br />
ျပႀကီးနဲ႔ေဝးတဲ႔ ေတာရြာဆိုေတာ႔လည္း ဒီေလာက္ေတာ႔ရွိမွာေပါ႔ေလ။<br />
<br />
<br />
“ ဒီလို ခံုမ်ဳိးေတြဆို ၿမဳိ႕ကအမိႈက္ပံုမွာေတာင္မရွိဘူး ငတူးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ေကာင္ကို သိန္းခ်ီေပးၿပီးဝယ္ေမြး<br />
ၾကတာ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟင္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ငတူး ေမြးထားတဲ႔ေခြးေလးမဲဒံုးကို သြားေရာင္းရမယ္၊ ဒါဆိုပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရမွာေပါ႔ေနာ္ ” <br />
<br />
<br />
ငတူး စကားကုိၾကားၿပီး မိေခ်ာ ရယ္လိုက္မိတယ္။ ၿမဳိ႕ကလူေတြသာ ငတူးရဲ႕ေခြးကိုျမင္ရင္ ၿခံထဲကိုေတာင္ အဝင္ ခံမွာ<br />
မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ငတူးက မသိ။<br />
<br />
<br />
“ ဒီလို ေခြးေတြဆို အလကားေပးတာေတာင္မယူဘူး ငတူးရဲ႕၊ ဟုိေခြးေတြက ႏိုင္ငံျခားမ်ဳိး သန္႔သန္႔ေလးေတြ ၊ အစာစား<br />
တာေတာင္ လူေတြထက္ပိုဂရုစိုက္ရေသးတယ္၊ ေရလည္းခ်ဳိးေပးရေသးတယ္၊ အိပ္ယာေပၚမွာလည္း ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး<br />
သိပ္ရတယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးခန္းလည္းျပရေသးတယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ အားက်လိုက္တာဟယ္ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာနဲ႔ အနီးဆံုးမွာထိုင္ေနတဲ႔ တင္တင္က လွမ္းေျပာတယ္။ အားက်မယ္ဆိုလည္း အားက်စရာပါပဲ။ ရြာမွာဆို တစ္ေန႔<br />
လံုးအလုပ္လုပ္ၿပီး ညေနက်မွနားရတာ။ စားရတာကလည္း ငပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ။ ဒီထက္မပို။ ေငြရႊင္တဲ႔သူေတြပဲ အသား<br />
ငါးစားႏုိင္ၾကတာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ေတြဖိလုပ္ၿပီး ဖ်ားနာလာေတာ႔ ေဆးၿမီးတိုေလးေတြနဲ႔ပဲၿပီးရရွာတာ။ ဒီေတာ႔ <br />
ၿမဳိ႕က ေခြးေတြရဲ႕ဘဝကပဲ ကံေကာင္းသလိုလို။<br />
<br />
<br />
“ ၿပီးေတာ႔ ေျပာရဦးမယ္သိလား ၊ အခုၿမဳိ႕မွာ အင္တာနက္ေခတ္စားေနတယ္ဟဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
“ အင္တာနက္ဆိုတာ အာဒါလြတ္ဥလိုပဲစားေကာင္းလားဟင္ ” <br />
<br />
<br />
“ ငပိရည္နဲ႔ တို႕စားရတာပါဟဲ႔၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ မိေခ်ာ ” <br />
<br />
<br />
အင္တာနက္ကိစၥက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပ်ံ႕သြားတယ္။ ေျပာလိုက္သမွ်လည္း တလြဲေတြခ်ည္း။ <br />
ဒီေတာ႔ မိေခ်ာ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ရေတာ႔တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အင္တာနက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူးဟဲ႔၊ ၾကည့္စရာ၊ အင္တာနက္ထဲကေန ကမာၻမွာျဖစ္ျပက္ေနတာေတြကို သိႏိုင္<br />
တယ္ဟဲ႔၊ ၿပီးေတာ႔ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းေတြ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြလည္းၾကည့္လို႔ရေသးတယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ <br />
တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ အီးေမးလ္ ပို႔လို႔လည္းရတယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ အီးေမးက နံလားဟင္ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာ ခြိခနဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ ငတူးဟာေလ .. မန္းေလ ၿပဲေလပဲ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အီးေမးလ္က နံလားတဲ႔။ <br />
<br />
<br />
“ အီးေမးလ္က မနံပါဘူးဟဲ႔၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စာပို႔ၾကတာ ” <br />
<br />
<br />
“ သိပါဘူးေလ ” <br />
<br />
<br />
ငတူးက မဲ႔တဲ႔တဲ႔ေလးနဲ႔ ဆိုရွာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ငါအလုပ္လုပ္တဲ႔အိမ္က မမေလးဆိုရင္ ေန႔တိုင္းအင္တာနက္ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ခ်က္တင္ထုိင္တာလည္း <br />
အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာပဲ သိလား ” <br />
<br />
<br />
“ ဘယ္လို ခ်စ္တီး ဟုတ္လား၊ နင္က ခ်စ္တီးနဲ႔ထုိင္တာကို စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ငါေတာ႔ ခ်စ္တီးေတြကိုအရမ္းရြံတာပဲ၊ <br />
အဲဒီ ခ်စ္တီးေတြက တို႔လိုလယ္သမားေတြအေပၚမွာ အႏိုင္က်င္႔အျမတ္ထုတ္ၾကတာကိုၾကားဖူးတယ္သိလား၊ ဒါကို<br />
ေတာင္ နင္က ခ်စ္တီးနဲ႕အတူတူထိုင္ေနေသးတယ္ .. အံ႔ေရာ ” <br />
<br />
<br />
ရုတ္တရက္ မက်င္ႏြဲ႕ထေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေၾကာင့္ မိေခ်ာ မ်က္လံုးျပဴးသြားရေတာ႔တယ္။ <br />
<br />
<br />
“ မိေခ်ာ ညည္းၿမဳိ႕တက္ၿပီး ခ်စ္တီးေတြနဲ႔ ထိုင္ေနတယ္ေပါ႔ ဟုတ္လား ၊ ကဲဟယ္ ..” <br />
<br />
<br />
အေမ႔ရဲ႕ လက္က ျမန္မွျမန္။ မိေခ်ာ ေခါင္းကို ေခါက္လိုက္တာမ်ား အီစလံကိုေဝသြားေတာ႔တယ္။ ၿမဳိ႕မွာတြင္က်ယ္ေနတဲ႔ <br />
ခ်က္တင္ဆိုတာ မိေခ်ာတို႔ရြာမွာေတာ႔ အထင္လြဲလို႔ေကာင္းတုန္း။ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကတုန္း။<br />
<br />
<br />
“ အေမကတို႔က စကားကိုမွ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ၾကဘဲ၊ ခ်က္တင္ထိုင္တယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ <br />
အျပန္အလွန္စာနဲ႔ဆက္သြယ္ၾကတာ ” <br />
<br />
<br />
“ အဲဒီလိုဆက္သြယ္ရင္ ဘာျဖစ္တံုးဟဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
“ ကံေကာင္းရင္ လင္ေတာင္ရႏိုင္ေသးတယ္တဲ႔ .. ဟိ၊ အဲဒီလိုဆက္သြယ္ၾကၿပီး အျပင္မွာကြိသြားၾကတာအမ်ားႀကီး <br />
ရွိတယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ .. တကယ္ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ေျပာေတာ႔ တအံ႔တၾသျဖစ္သြားၾကေရာ။ ရြာကအပ်ဳိႀကီးေတြဆို မိေခ်ာစကားကို ၾကားၿပီး စိတ္ဝင္<br />
တစားေရွ႕တုိးလာၾကတယ္။ အေရွ႕မွာေနရာယူထားၾကတဲ႔ ကေလးေတြက အလိုလိုအေနာက္ကိုေရာက္သြားတယ္။ <br />
အပ်ဳိႀကီး ေတြက အေရွ႕ကိုေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔လည္း လြတ္ခ်င္ကၽြတ္ခ်င္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ <br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ ခ်စ္တီးက အဲဒီေလာက္ေတာင္စြမ္းလား ” <br />
<br />
<br />
“ ခ်စ္တီးမဟုတ္ပါဘူး မက်င္ႏြဲ႕ရဲ႕၊ ခ်က္တင္ပါဆို ” <br />
<br />
<br />
“ ေအးဟယ္ ထားပါေတာ႔၊ ဆက္ေျပာစမး္ပါဦး အဲဒီအေၾကာင္း ” <br />
<br />
<br />
လင္ေတာင္ရႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္ခ်ဳိ႕အပ်ဳိႀကီးမက်င္ႏြဲ႕တို႕က စိတ္မဝင္စားရွာဘူးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ၿပီး မ်က္လံုး<br />
အျပဴးသားနဲ႔ကို လွမ္းေမးရွာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ အဲဒီ ခ်က္တင္ထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေျပာၾက၊ အျပင္မွာခ်ိန္းၾကနဲ႔၊ ကြိသြားၾကတဲ႔သူေတြေတာင္ <br />
အမ်ားႀကီးပဲ မက်င္ႏြဲ႔ရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ အံ႔ၾသစရာပဲ၊ ဒီေလာက္စြမ္းတဲ႔ ခ်စ္တီးကို တစ္ခါတည္းေခၚလာခဲ႔မွေပါ႔ မိေခ်ာရယ္၊ ငါ႔အိမ္မွာေခၚထားမွာ <br />
ေပါ႔၊ ေနာက္တစ္ခါ နင္ ၿမဳိ႕တက္ရင္ ငါလည္းလိုက္မယ္ဟဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
“ အင္းပါ သြားရင္ေခၚသြားပါ႔မယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ငါလည္းလိုက္မယ္ေနာ္ မိေခ်ာ ” <br />
<br />
<br />
“ ငါလည္းစာရင္းေပးတယ္ဟဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
“ တို႔ကိုလည္းေခၚပါဟယ္ .. ေနာ္.. ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာ ေခါင္းညိတ္ရင္း က်ိတ္ၿပီးၿပံဳးလိုက္တယ္။ မိေခ်ာ လိုခ်င္တဲ႔ အကြက္ထဲကို ေရာက္လာၾကၿပီ။ အစကတည္းက<br />
မိေခ်ာ ထင္ၿပီးသားပါ။ ရိုးသားႏုံအလွတဲ႔ ေတာသူေတာင္သြားေတြကို ဘယ္လို ဆြယ္တရားေဟာရမယ္ဆိုတာ။ <br />
<br />
<br />
“ ကဲ .. ကဲ ဆူညံမေနၾကနဲ႔ ၊ မနက္ျဖန္မွ စာရင္းေကာက္မယ္၊ လိုက္ခ်င္တဲ႔သူေတြ မနက္ျဖန္စာရင္းလာေပးၾက .. <br />
ဟုတ္ၿပီလား ” <br />
<br />
<br />
အဲဒီေတာ႔မွ လူအုပ္ႀကီးက တရွဲရွဲျပန္သြားလိုက္ၾကတာ မိေခ်ာတို႕အိမ္ႀကီး ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါေရာလား။ <br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
(၂)</div>
<br />
<br />
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မိေခ်ာအိမ္ေရွ႕ကို ရြာသူအပ်ဳိေခ်ာေလးေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာေတာ႔တယ္။ <br />
သူတို႔ခမ်ာ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးကိုသြားခ်င္ရွာလို႔ အိပ္လို႔ေတာင္ေပ်ာ္ရဲ႕လားမသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိေခ်ာတုန္းကလည္း<br />
တစ္ည လံုးအိမ္မေပ်ာ္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ရေသးတာပဲေလ။<br />
<br />
<br />
“ မိေခ်ာ စာရင္းေပးရေတာ႔မလားဟဲ႔ ” <br />
<br />
<br />
ခင္ရီက မိေခ်ာကိုလွမ္းေမးတယ္။ ခင္ရီဆိုတာ ရြာမွာ မုဆိုးမအေမအိုကိုလုပ္ေကၽြးေနတဲ႔ သူ။ မိန္းမသားတန္မဲ႔ ေနပူ<br />
မေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ေနရွာေပမဲ႔ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားေအာက္က ခင္ရီရဲ႕အလွက ထင္ထင္ရွားရွားရွိေန<br />
ဆဲပဲ။<br />
<br />
<br />
“ နင္ကၿမဳိ႕ကိုလိုက္မလို႔ဆိုေတာ႔ နင္႔အေမကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ခင္ရီရဲ႕ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာစကားေၾကာင့္ ခင္ရီ မ်က္လံုးေလးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔တက္လာတယ္။ ၿပီးမွ ေလသံေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးနဲ႔ ဆိုရွာ<br />
တယ္။<br />
<br />
<br />
“ အေမ႔ကို ေဒၚတီးတီးနဲ႔အပ္ခဲ႔မွာ၊ ဟိုမွာအလုပ္အဆင္ေျပရင္ အေမ႔ဆီ ပိုက္ဆံပို႔ေပးမွာေပါ႔၊ ေဒၚတီးတီးအတြက္လည္း<br />
ပို႔ေပးမွာပါ ” <br />
<br />
<br />
“ ကဲ ထားလိုက္ပါေတာ႔ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေရာ ” <br />
<br />
<br />
“ ငါလိုက္မယ္ မိေခ်ာ ” <br />
<br />
<br />
အသားျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ပန္းႏုက အားတက္သေရာလွမ္းေအာ္တယ္။ ပန္းႏုက ရြာမွာဆို <br />
တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနႏုိင္တဲ႔သူေတြပါ။ အကိုျဖစ္သူရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ မေၾကာင့္မက်ေနႏိုင္တဲ႔ ပန္းႏုက<br />
ၿမဳိ႕ကို သြားခ်င္သတဲ႔။<br />
<br />
<br />
“ နင့္ အစ္ကိုက ခြင့္ျပဳရဲ႕လား ” <br />
<br />
<br />
“ အစ္ကိုက မသြားရဘူးတဲ႔၊ ငါက မသြားခိုင္းရင္ ရြာေနာက္ကေရကန္ထဲခုန္ခ်မွာလို႔ေျပာမွ ခြင့္ျပဳတာဟ ” <br />
<br />
<br />
ဒီလိုနဲ႔ မိခ်ာကိုစာရင္းေပးလိုက္ၾကတာ အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိသြားေတာ႔တယ္။ မိသားစုေတြက ခြင့္ျပဳတဲ႔<br />
သူ ေတြရွိသလို ခြင့္မျပဳလို႔ နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီးလိုက္ၾကတဲ႔သူေတြလည္းရွိတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုကို ေဆးကုဖုိ႔အတြက္၊<br />
ဒုကၡိတ အေဖ ေဆးကုဖို႔အတြက္၊ သားေလး ရွင္ျပဳဖို႔ ပိုက္ဆံရွာခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စာရင္းလာ<br />
ေပးၾကတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ကဲ ဒီမွာစာရင္းေပးထားတဲ႔လူေတြအကုန္လုိက္ၾကမွာလား ” <br />
<br />
<br />
“ လိုက္မယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆိုနင္တို႔ၿမဳိ႕မွာဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာသိလား ” <br />
<br />
<br />
“ ဟင္႔အင္း ” <br />
<br />
<br />
ရိုးသားႏုံအလွတဲ႔ ရြာသူေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မိေခ်ာဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္ ပိုက္ဆံရွာမယ္ဆိုတာ <br />
ကလြဲၿပီး အႏ ၱရာယ္ဆိုတာကိုေၾကာက္ရမွန္းမသိၾကတဲ႔အတြက္ ရင္ေလးသြားမိတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒါဆိုရင္ သိေအာင္ေျပာျပမယ္၊ ၿမဳိ႕မွာ တို႔လိုပညာမတတ္တဲ႔ ေတာသူေတြအတြက္ အလုပ္ဆိုတာတစ္မ်ဳိးပဲရွိ<br />
တယ္၊ အဲဒီအလုပ္က အိမ္ေဖာ္အလုပ္ပဲ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာရဲ႕စကားေၾကာင့္ ၿမဳိကိုသြားခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြ တခဏေတာ႔ ေတြေဝသြားၾကတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ <br />
သက္ျပင္းခ်သံေတြထြက္လာၾကတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ မိေခ်ာရယ္၊ ရတဲ႔အလုပ္ပဲလုပ္ရမွာေပါ႔ ” <br />
<br />
<br />
ခင္ရီက လွမ္းေျပာတယ္။ မုဆိုးမအေမအိုအတြက္ ေဆးကုဖို႔ေငြလိုေနတဲ႔ ခင္ရီက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာလံုးလုပ္ဖို႔ <br />
ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႔ပံုေပၚတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆို နင္တို႔ကို ငါၿမဳိ႕ကိုသြားတုန္းက ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြေျပာျပမယ္၊ အဲဒါကိုနားေထာင္ <br />
ျပီးမွ နင္တို႔ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ႔ ” <br />
<br />
<br />
အားလံုးက မိေခ်ာရဲ႕စကားကို စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနခဲ႔ၾကတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ငါ ၿမဳိ႕ကို စေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔တိုက္ႀကီးထဲမွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ရတယ္၊ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက <br />
ေမာက္မာလွသလို အိမ္ရွင္လူႀကီးကလည္း ငါ႔ကိုအမဲေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္းေနခဲ႔တယ္၊ ဒါကို အစက ငါမသိခဲ႔ဘူး၊<br />
တစ္ေန႔ ေတာ႔ အိမ္ရွင္လူႀကီးက သူ႕မိန္းမ မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ငါ႔အခန္းထဲကို ဝင္လာခဲ႔တယ္၊ အဆီျပန္ေနတဲ႔ <br />
မ်က္ႏွာႀကီးက ဘီလူး သဘက္လို ေၾကာက္စရာႀကီး၊ ငါလည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အခန္းေတာင့္မွာရွိေနတဲ႔ <br />
သနပ္ခါးတံုးနဲ႔ အိမ္ရွင္လူႀကီးရဲ႕ ေခါင္းကိုရိုက္ခြဲၿပီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ႔ဘဝေရတိမ္မနစ္ခဲ႔ရတာ ” <br />
<br />
<br />
မိေခ်ာရဲ႕စကားေၾကာင့္ နားေထာင္ေနၾကတဲ႔သူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတာေတာ႔အမွန္။ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ <br />
အေၾကာက္တရားနည္းနည္းေတာ႔ ကိန္းဝပ္ေနၾကၿပီထင္ရဲ႕။<br />
<br />
<br />
“ ဘယ္လိုလဲ ၿမဳိ႕ကိုသြားခ်င္ၾကေသးလား ” <br />
<br />
<br />
“ ဒါကေတာ႔ အိမ္ရွင္မေကာင္းလို႔ပါ၊ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ” <br />
<br />
<br />
ဒါက ခင္ရီ ႏႈတ္ကထြက္လာတဲ႔ စကား။ ေငြေၾကးအဆင္ေျပမႈဆိုတဲ႔အသိတစ္ခုက ခင္ရီရဲ႕အေၾကာက္တရားေတြကို <br />
လႊမ္းမိုးထားတယ္။<br />
<br />
<br />
“ အိမ္ရွင္မေကာင္းလို႔ပဲထားလိုက္ပါေတာ႔၊ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပမယ္၊ ငါ အဲဒီအိမ္ကေနထြက္ <br />
သြားေတာ႔ စိတ္သေဘာထားျပည့္ဝတဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ ငါ႔ကို သူ႔အိမ္ေခၚသြား<br />
ခဲ႔တယ္၊ ဒီိလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ မိန္းမႀကီးဖုန္းေျပာေနတာကို ငါၾကားခဲ႔ရတယ္၊ ငါ႔ကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံပို႔ဖို႔တဲ႔ေလ၊ အဲဒီ<br />
မိန္းမႀကီးဟာ လူကုန္ ကူးတဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ငါတို႔လို ရိုးသားႏုံအတဲ႔ေတာသူေတြကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံေရာင္း<br />
စားေနတဲ႔ မိန္းမႀကီးပဲ၊ ဒီအေၾကာင္း ကိုသိၿပီး ငါေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ႔ဘဝ<br />
မပ်က္ခဲ႔တာ ” <br />
<br />
<br />
“ ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ ”<br />
<br />
<br />
ပန္းႏုက ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ဆုိရွာတယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီထက္ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာရွိေသးတယ္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းခိုကိုးရာမဲ႔ေနတုန္း စိတ္သေဘာထား<br />
ျပည့္ဝ တဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ဆံုတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ လူေတြကို ငါမယံုေတာ႔ဘူး၊ ရြာကိုပဲ ျပန္ခ်င္ေနခဲ႔<br />
တယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ငါ႔မွာ ရြာျပန္စရိတ္မရွိလို႔ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အလုပ္ကိုလက္ခံခဲ႔တယ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ဘာအလုပ္လဲဟင္ မိေခ်ာ ”<br />
<br />
<br />
မက်င္ႏြဲ႔က အလ်င္စလို ဝင္ေမးလိုက္တယ္။<br />
<br />
<br />
“ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကားတိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းလႈပ္ရွားလို႔မရေတာ႔တဲ႔ အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္အဘိုးႀကီး<br />
ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတဲ႔အလုပ္ေပါ႔၊ မနက္မိုးလင္းကတည္းက မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ အဘိုးႀကီးရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြကို<br />
လုပ္ေပးရတယ္၊ ဒီတစ္ခါလုပ္ရတဲ႔အလုပ္က အေကာင္းဆံုးအလုပ္ပဲ၊ လစာလည္းမ်ားမ်ားရသလို သူတို႔စား<br />
သလိုစားရတယ္၊ အေမ႔ဆီကို လည္း ပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္ခဲ႔တယ္၊ လစာမဟုတ္ပဲ မုန္႔ဖိုးေပးတာေတြကိုလည္း စုထား<br />
ႏုိင္ခဲ႔တယ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ေကာင္းသားပဲေနာ္၊ ငါလည္း အဲဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးလိုခ်င္လိုက္တာ ”<br />
<br />
<br />
ခင္ရီက အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။ <br />
<br />
<br />
“ ငါဟာ ဒီအလုပ္မွာပဲၿမဲေနခဲ႔တယ္၊ ကိုယ္ရဲ႕အလုပ္ရွင္အဘိုးႀကီးကိုလည္း မိဘလိုျပဳစုခဲ႔တယ္၊ ေန႔တုိင္းေလ႔က်င္႔ခန္း<br />
မွန္မွန္လုပ္ေပးတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ကာလမွာ အဘုိးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးသက္သာလာတယ္၊ တစ္ေန႔<br />
ေတာ႔ ငါအိပ္ေနတုန္း ေျခသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ငါ႔အခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ႔ အဘိုးႀကီးကိုေတြ႔လိုက္တယ္၊ အဘိုး<br />
ႀကီးဟာ လူေကာင္းအတိုင္းလႈပ္ရွားလို႔ရေနခဲ႔ၿပီ၊ ဒါကို ငါမသိခဲ႔ဘူး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုမတရားႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔အဘိုးႀကီး<br />
ကို အနားမွာရွိ တဲ႔ တုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္၊ ငါ႔မွာ စုထားတဲ႔ပိုက္ဆံရွိေနၿပီမို႔ ရြာကိုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ႔တာပဲ ”<br />
<br />
<br />
“ ဟယ္ .. ယုတ္မာလုိက္တာေနာ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ငါေတာ႔ ၿမဳိ႕ကိုမလိုက္ေတာ႔ဘူး ”<br />
<br />
<br />
“ ငါလည္းမလိုက္ေတာ႔ဘူးေနာ္ ”<br />
<br />
<br />
မိေခ်ာရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ၿမဳိ႕ကိုလိုက္ခ်င္ၾကတဲ႔သူတစ္ေယာက္မွမရွိၾကေတာ႔ဘူး။ မိေခ်ာ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ရိုးသာ<br />
း ႏံုအလွတဲ႔ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ကို အလင္းပြင့္ေစခဲ႔ၿပီပဲ။<br />
<br />
<br />
“ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္အဆိုေတာ္ဘဝေရာက္ရသူေတြ၊ ေရာင္းစားခံရလို႔ ဘဝပ်က္ခဲ႔<br />
တဲ႔ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ တို႔ရြာမွာ ေကာက္စိုက္၊ ပဲေကာက္၊ ပဲေရြး တဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္တာပဲ အႏ ၱရာယ္<br />
ကင္းကင္း စိတ္သန္႔သန္႔ေနရေသးတယ္၊ ၿမဳိ႕မွာဆို သားေကာင္ေခ်ာင္းေနတဲ႔ မုဆိုးေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ တို႔ရဲ႕ <br />
ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ၾကတဲ႔ လမ္းေဟာင္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတာက ငါတို႔အတြက္ <br />
အႏ ၱရာယ္ကင္းပါတယ္ ” <br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ငါတို႔ေတာ႔ ရြာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေတာ႔မယ္ ”<br />
<br />
<br />
“ ဟုတ္တယ္ .. တို႔ရြာမွာပဲ ေဘးကင္းကင္းနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေတာ႔မယ္၊ လမ္းသစ္ေဖာက္မိလို႔ မိေခ်ာေတာင္ <br />
ဘဝပ်က္ ေတာ႔မလိုျဖစ္ခဲ႔ရေသးတာပဲ ”<br />
<br />
<br />
“ သြားေတာ႔မယ္ မိေခ်ာ၊ ၿမဳိ႕ကိုမလိုက္ေတာ႔ဘူး၊ ရြာမွာပဲ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ပဲေကာက္ လုပ္ေတာ႔မယ္၊ <br />
ဒါက အႏ ၱရာယ္ ကင္းတယ္ဟ ”<br />
<br />
<br />
လမ္းေဟာင္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔ ထြက္သြားတဲ႔သူေတြ မ်က္စိေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အထိ မိေခ်ာ<br />
ၾကည့္ေနမိတယ္။ မိေခ်ာရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ႔ ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ေလးဝဲခိုလို႔။ တကယ္ဆို ၿမိဳ႕မွာ မိေခ်ာ <br />
အႏ ၱရာယ္မႀကံဳ ခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလုိအႏၱရာယ္ေတြ တကယ္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ႔ မိေခ်ာ သိခဲ႔ရတယ္။ <br />
လစဥ္ထုတ္မႈခင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ မရိုးႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပြားေနတဲ႔မႈခင္းသတင္းေတြက ေဝဆာလို႔။ မိေခ်ာတို႔လို႔ <br />
ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုတာ မလည္မဝယ္နဲ႔။ ၿမဳိ႕ေရာက္လို႔ မုဆိုးေတြနဲ႔မေတြ႔ဘူးလို႔ေျပာႏိုင္လား။ <br />
မိေခ်ာအလုပ္လုပ္ရတဲ႔အိမ္ရွင္က အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔အဘြားႀကီးနဲ႔ မိေခ်ာ အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။<br />
စိတ္လည္းအရမ္းေကာင္းလွသူပါ။ မိေခ်ာ ကံေကာင္းလို႔ သခင္ေကာင္းန႔ဲေတြ႔ခဲ႔တာ။ မရိုးႏိုင္တဲ႔မႈခင္းသတင္း<br />
ေတြၾကားလာ ေတာ႔ မိေခ်ာ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လမ္းသစ္ေဖာက္လာတဲ႔သူေတြ အႏ ၱရာယ္ေတြ႔မွာကို မိေခ်ာ <br />
မလိုလားဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အဆင္ေျပေနတဲ႔အလုပ္တစ္ခုကိုစြန္႔လႊန္႔ၿပီး မိေခ်ာရြာျပန္လာခဲ႔တာ။ <br />
<br />
<br />
ေခတ္ရဲ႕ဝဲဂယက္မွာ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာထက္ နယ္ျခားၿမဳိ႕ျခားကိုအထင္ႀကီးလာတတ္ၾကတာ။ ရလိုမႈတစ္ခု<br />
အတြက္ စႊန္႔စားခဲ႔ေပမယ္႔ ေရတိမ္နစ္ခဲ႔ရတဲ႔ေရာင္စံုဘဝေတြကေနရာအႏွံ႔ပ်ံ႕ႀကဲေနတယ္ဆိုတာ သိသူထက္ <br />
မသိသူကမ်ားလြန္းလွ တယ္။ မိေခ်ာ ၿမဳိ႕ကေနဝယ္လာခဲ႔တဲ႔ မႈခင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊ ရသစာေပေတြကို ရြာက<br />
လူေတြကိုအလွည့္က်ေပးဖတ္မယ္လို႔ မိေခ်ာ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ<br />
အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေနမင္းႀကီးလိုမလင္းႏုိင္ရင္ ေတာင္မွ ၾကယ္ကေလးေတြေလာက္ေတာ႔လင္းႏိုင္<br />
ေအာင္ မိေခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္။ မိေခ်ာအတြက္အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုပဲ လိုတယ္။ အခ်ိန္အတိုင္းတာ<br />
တစ္ခုကိုေက်ာ္လြန္ခဲ႔ရင္ အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕ဝဲဂယက္ထဲမွာနစ္တဲ႔လူေတြ နည္းသထက္နည္းလာမယ္ လို႔ မိေခ်ာ<br />
ယံုၾကည္မိတယ္။<br />
<br />
<br />
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔<br />
နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)http://www.blogger.com/profile/11818709888122722279noreply@blogger.com0