(၁)
ေဆာင္းရာသီ၏မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ လူ႔ေလာကအတြင္းသို႔ သူမ စတင္ေရာက္ရွိလာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို
ေန႔က ႏွင္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္က်ဆင္းလို႔ေနသည္တဲ႔။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူမနာမည္ကို ႏွင္းေငြ႔ျဖဴ ဟု လွပစြာေခၚ
တြင္ခဲ႔ေလသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကမူ သူမကို သမီးျဖဴ ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္။
သူမက ေဆာင္းရာသီကိုလြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိသည္။ ႏွင္းမ်ားေဝေအာင္က်ေနလွ်င္ သူမ အရမ္းၾကည္ႏူးမိ
သည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ခ်မ္းေအးေသာမနက္ခင္းမ်ားအား ေဖေဖႏွင္႔အတူအေျပးေလ႔က်င္႔ကာကုန္ဆံုးေစ
ခဲ႔သည္။ ေဆာင္းေလ ေအးေအးေရာယွက္ေနသည့္မနက္ခင္းတြင္ အေျပးေလ႔က်င္႔ရေသာအရသာက
မက္ေမာစရာေကာင္းလွ၏။ ခ်မ္းေအးေသာ ရာသီတြင္အိပ္ယာထဲေစာင္ေလးႏွင္႔ေကြးေနရမည္ကို သူမ
မႏွစ္ၿခဳိက္မိေပ။ မိုးရာသီလြန္ေျမာက္၍ ေဆာင္းရာသီဝင္ေတာ႔ မည္ကို သူမ ရင္ဖုိၾကည္ႏူးစြာေစာင္႔ေမွ်ာ္
တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။
ေဖေဖက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မို႔ က်န္းမာေရးကိုအထူးဂရုစိုက္၏။ ေဖေဖ႔ေၾကာင္႔လည္း သူမ
ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲလွပါသည္။ သူမဘဝ၏ရည္မွန္းခ်က္က ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ျဖစ္သည္။
ေဖေဖ႔လို ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားၿပီး လူေတြ၏အသက္ကိုကယ္မည္။ ဤသည္က သူမ
ျဖစ္ခ်င္လြန္းသည့္ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္၏။
သူမသိပ္ခ်စ္ေသာ ေဆာင္းရာသီက ေၾကကြဲစရာက်ိန္စာဆိုးမ်ားသယ္ေဆာင္လာခဲ႔လိမ္႔မည္ဟု လံုးဝထင္
မွတ္မထားခဲ႔ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုက်ိန္စာဆိုးသည္ သူမ ဆယ္တန္းတက္မည့္ႏွစ္မွာပင္ အလံုးအရင္းႏွင္႔
ဝင္ေရာက္လာခဲ႔သည္။
ထိုေန႔က ႏွင္းမ်ားေဖြးေနေအာင္က်ဆင္းလို႔ေနခဲ႔၏။ သိပ္သည္းေသာအခ်မ္းဒဏ္ကိုအံတုကာ သူမႏွင္႔
ေဖေဖ အေျပး ေလ႔က်င္႔ေနခဲ႔သည္။ သူမတို႔ေျပးေနသည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေျပးေလ႔က်င္႔သူမ်ား
ႏွင္႔ ျပည့္လို႔ေနသည္။ ႏွင္းမ်ား သိပ္သည္းစြာက်ဆင္းေနသည္မွာ အေရွ႕ကိုပင္ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရပါ။
ထို႔သို႔အျဖဴေရာင္ႏွင္းေငြ႔မ်ားထဲ ေျပးဝင္ရသည္ကို သူမအရမ္းသေဘာက်မိသည္။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ျဖတ္
ရိုက္သြားေသာႏွင္းေငြ႔ႏွင္းစက္မ်ားကိုခံစားရသည္မွာ မက္ေမာစရာပင္ ေကာင္းလွေသးသည္။
“ ေမာေနၿပီလား သမီးျဖဴ ”
ေျပးေနရင္းကပင္ ေဖေဖက လွမ္းေမး၏။ ေဖေဖ႔ကိုမီေအာင္ေျပးလိုက္ေနရင္းပင္ သူမျပန္ေျဖလိုက္၏။
“ မေမာပါဘူး ေဖေဖရဲ႕ ”
“ ကဲ .. ဒါဆုိဆက္ေျပးၾကရေအာင္၊ ေဖေဖ႔ လက္ကိုတြဲထား ”
ေဖေဖကမ္းေပးသည့္လက္ကိုတြဲကာ ႏွင္းလႊာထုႀကီးထဲေျပးဝင္လာခဲ႔သည္။ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ႏွင္းေငြ႔မ်ား
ျဖတ္ရိုက္သြား ၾက၏။ ထိုအရသာကို သူမအရမ္းမက္ေမာလွသည္။ ေအးစက္ေသာေလမ်ားႏွင္႔ထိေတြ႔
ေနရသည္ကိုလည္း သူမ ႏွစ္သက္မိ ျပန္သည္။ ေဖေဖ႔လက္ကိုတြဲရင္း သူမ မေမာႏိုင္ေအာင္ပင္ေျပး
လႊားေနမိသည္။ ႏွင္းမ်ားအၾကားသို႔ေျပးဝင္ေနရမည္ဆိုလွ်င္ သူမ ေမာရေကာင္းမွန္းပင္မသိ။
ထိုစဥ္ ႏွင္းေငြ႔မ်ားၾကားမွ ကားတစ္စီး၏ ဦးေခါင္းပိုင္းက ရုတ္တရက္ထိုးထြက္လာ၏။ ေဖေဖႏွင္႔ သူမ
လက္တြဲကာ ေျပးေနရာမွ အံ႔အားသင္႔မွင္သက္သြားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာအံ႔အားသင္႔ခ်ိန္မရလိုက္။
ကားက သူမတို႔ကိုဝင္တုိက္လိုက္ သည္လား..။ သူမတို႔က ကားကိုဝင္တိုက္လိုက္သည္လား ေဝခြဲမရ။
နာက်င္မႈမ်ားစုပံုကာ သူမ လြင္႔စင္သြားခဲ႔၏။ သူမတြဲထား သည့္ ေဖေဖ႔လက္သည္လည္း ျပဳတ္ထြက္
သြားခဲ႔၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏အျမင္အာရံုမ်ားေဝဝါးလာက အသိစိတ္တို႔က အေမွာင္ ထုထဲသုိ႔တိုးဝင္ပ်ံ႕
လြင္႔သြားခဲ႔ေတာ႔၏။
(၂)
အသိစိတ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင္႔ခ်ိတ္ဆက္မိေသာအခါ ျပင္းထန္သည့္နာက်င္မႈကိုခံစားလာရ၏။ ေလးလံ
ေနသည့္ မ်က္ခြံမ်ားကလည္း ဖြင္႔၍မပြင္႔ခ်င္။ အားယူ၍ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္မွ စူးရွရွအလင္းေရာင္တစ္ခ်ဳိ႕တိုး
ဝင္လာ၏။အလင္းေရာင္ႏွင္႔ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ မ်က္လံုးမ်ားကျပန္ပိတ္သြားခဲ႔၏။ မ်က္လံုးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရ သည္က အျဖဴေရာင္ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု။ အေသအခ်ာ
လွမ္းၾကည့္လိုက္မွ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုျဖစ္ေန၏။
“ သမီးျဖဴ .. သတိရလာၿပီလားဟင္ ”
ဝမ္းသာအားရေခၚသံတစ္ခုကနားထဲတိုးဝင္လာ၏။ ေမေမ႔ အသံမွန္း သူမ သိလိုက္သည္။ သူမ ဘယ္
ေရာက္ေနလဲ မသိရ။ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းပင္ သူမ မေတြးတတ္ပါ။ သူမ ခံစားေနရသည္ကနာက်င္
သည့္ေဝဒနာျဖစ္၏။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနာက်င္လို႔ေနသည္။ သူမ ေမေမ႔ကိုၾကည့္ကာေမး
လိုက္မိ၏။
“ ေမေမ .. သမီး ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟင္ ”
“ ေဆးရံုေရာက္ေနတာေလ သမီးျဖဴရဲ႕၊ ဘာမွမျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အားတင္းထားေနာ္ သမီး”
ေမေမ႔စကားအဆံုး အျဖစ္အျပက္ေတြကို သူမ ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္၏။ ေဖေဖႏွင္႔အေျပးေလ႔က်င္႔ေနခဲ႔
သည့္ ပံုရိပ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္မိလာ၏။ ထို႔ေနာက္ ႏွင္းထုထဲက ထိုးထြက္လာသည့္ ကား
တစ္စီး။ ၿပီးေနာက္ အရွိန္ျပင္း သည့္ထိခိုက္မႈ။ သူမႏွင္႔ လက္တြဲျပဳတ္သြားသည့္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကို သူမ
သတိရလိုက္သည္။
“ ေဖေဖေရာ .. ေဖေဖ ဘယ္မွာလဲဟင္ ”
သူမ ေမးလိုက္ေသာအခါ ေမေမက အင္႔ခနဲရိႈက္ငို၏။ သူမရင္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္က ပို၍တိုးလာ၏။ ေဖေဖဘာမွ
မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူမ ထိတ္လန္႔တၾကားဆုေတာင္းမိ၏။
“ ေမေမ .. ေဖေဖ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္ ”
“ သမီးရယ္ .. သမီးေဖေဖေလ ”
ေမေမ႔အသံက ရိႈက္သံတစ္ဝက္ႏွင္႔ရပ္တန္႔သြား၏။ေမေမ႔မ်က္ဝန္းမွတရစပ္က်ဆင္းေနသည့္မ်က္ရည္မ်ား
က အေျခအေနတစ္ခုကို ပံုရိပ္ေဖာ္ေနခဲ႔၏။ သူမ၏ဆုေတာင္းက မွားယြင္းစြာလြဲေခ်ာ္သြားခဲ႔ၿပီပဲ။ သူမ
မယံုႏိုင္စြာပင္ ေခါင္းကို ခါရမ္းမိသည္။
“ ဟင္႔အင္း .. သမီးမယံုဘူးေမေမ၊ သမီးကိုယ္တိုင္ေဖေဖ႔ကို သြားၾကည့္မယ္ ”
အေဖ႔ဆီသြားရန္သူမ ထရပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထ၍မရ။ သူမသည္ ကုတင္ေပၚမွထ၍မရပါ။ သူမ
ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး မရွိေတာ႔သလိုေပါ႔ပါးလို႔ေန၏။ သူမေယာင္ရမ္းကာစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ေျခေတာက္ကိုစမ္းမိ၏။ သို႔ေသာ္ ေျခေထာက္က သူမ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင္႔ထိေတြ႕မႈကိုမခံစားရ။
သူမ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးလႈပ္ရွား၍မရ။ သူမ ႀကိဳးစား ကာ ထရပ္လိုက္ေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီး
ပင္ျဖစ္၏။ စိုးရိမ္မႈႏွင္႔ထိတ္လန္႔မႈတို႔က သူမထံအလံုးအရင္းႏွင္႔စုပံုဝင္ေရာက္လာ ခဲ႔၏။ ေမေမ႔ကို
သူမ အလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ ေမေမ .. သမီးေျခေတာက္ေတြ လႈပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး ”
“သမီးေလးရယ္ ”
ေမေမက သူမကိုဖက္ကာတသိမ္႔သိမ္႔ရိႈက္ငို၏။ အသိစိတ္သည္ မယံုႏိုင္ျခင္းႏွင္႔ ထိတ္လန္႔ျခင္းတို႔အၾကား
လြန္ဆြဲသြားရ၏။ေနာက္ဆံုး သူမသိလိုက္ရသည္ကသူမသည္လြယ္ကူျမန္ဆန္စြာျဖစ္႔ဒုကၡိတတစ္ေယာက္
ျဖစ္သြားခဲ႔ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူမႏွင္႔ ေမေမ ဖက္ကာငိုေႂကြးရံုအျပင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ကံၾကမၼာဆိုးကအၿငဳိး
ျဖင္႔တိုးဝင္ကာ သူမအား ရက္စက္စြာတိုက္ခိုက္ ခဲ႔၏။ သူမဘဝကို ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးလႈပ္ရွားမရ
ေတာ႔သည့္ ဒုကၡိတဘဝကို ရက္ေရာစြာပင္ေပးအပ္ခဲ႔၏။ သူမတို႕အား တိုက္ေျပးခဲ႔ေသာကားကို အစ
အနပင္ရွာ၍မေတြ႔ခဲ႔။ အတိုက္ခံရသည့္ သူမသည္ပင္ ကားကိုေသခ်ာစြာမျမင္လိုက္ရ။ ကံၾကမၼာကို
ယိုးမယ္ဖြဲ႔ယံုမွအပ သူမ မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါေခ်။
ေဖေဖ႔ကို ထာဝရဆံုးရံႈးခဲ႔ရသည္။ သူမဘဝလည္း ရွင္လ်က္ႏွင္႔ေသဆံုးခဲ႔ရသည္။ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံႏိုင္
ေသာ္လည္း သူမ၏ေဝဒနာကေပ်ာက္ကင္းခြင္႔မရ။ အေျခအေနတစ္ခုခုႏွင္႔ေတြ႔ဆံုႀကဳံႀကိဳက္ပါမွ ျပန္
ေကာင္းလာႏိုင္မည္တဲ႔။ သို႔ေသာ္ မေသခ်ာမႈက ရာႏႈန္းျပည့္ေနခဲ႔သည္။ ဒုကၡိတဟူေသာဘဝဆိုးကို
သူမ အိပ္မက္ပင္မမက္ဖူးခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု လို သူမကို ေန႔ရက္တိုင္းေျခာက္လွန္႕လို႔
ေနခဲ႔သည္။ သူမဘဝတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသမွ်ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ႔ရသည္။ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္
ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္သည္လည္း သူမေျခအစံုလိုပင္ ေသဆံုးသြားခဲ႔ရသည္။
သူမ ဒုကၡိတဘဝျဖင္႔က်င္လည္ေနရသည့္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားေနာက္ကြယ္မွ လူ
တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဖတ္ရႈနားလည္တတ္ခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကဲ႔ရဲ႕ခ်င္ၾကသည္။ ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္ၾက
သည္။ သူေဌးသမီးဒုကၡိတ ဟုဆိုကာ ျပက္ရယ္ျပဳခ်င္ၾကသည္။ ထိုေၾကာင္႔ သူမ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္
မထြက္ဝံ႔။ လူေတြႏွင္႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမည္ကိုပင္ သူမေၾကာက္ရြံ႕ေနမိခဲ႔သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင္႔သူမ
သည္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကြာေဝးေသာ ကမ ၻာတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဝွီးလ္ခ်ဲ ေလးေပၚတြင္ထုိင္ရင္း သူမ၏
သီးသန္႔ကမာၻငယ္ေလးထဲမွာပင္ ရွင္သန္ခဲ႔ရသည္။
သူမ၏အလွအပမ်ားသည္လည္း အေရာင္မိွန္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ႔ရသည္။ ယခင္က ဝင္လာမစဲခဲ႔ေသာ ေမတၱာ
စာမ်ား သည္လည္း ေလႏွင္ရာလြင္႔သည္႔ အမိႈက္စမ်ားလိုပင္။ တစ္ဆယ္႔ခုနစ္ႏွစ္ဟူေသာ ႏုပ်ဳိမႈတို႔စိုလက္
ေနသည့္သူမဘဝသည္ လူ ေတာမတိုးဝံ႔ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ သူမ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာျဖင္႔ ဆယ္တန္း
ပင္မေျဖျဖစ္ခဲ႔။ ဘြဲရပညာတတ္ျဖစ္၍လည္း သူမ ဘဝက ထူးျခားလာႏိုင္ဖြယ္ရာစရာမရွိေတာ႔ပါ။ သူမဘဝ
သည္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေသာေခ်ာင္တစ္ခု၌ ပိတ္မိလ်က္သားျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။
(၃)
“ သမီးျဖဴေရ .. သမီးနာမည္နဲ႔ပန္းစည္းေရာက္ေနတယ္ ”
အံ႔ၾသမႈက သူမတစ္ကိုယ္လံုးသို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔လာခဲ႔သည္။ေမေမ႔လက္ထဲတြင္ လွပစြာထုပ္ပုိးထားသည့္ႏွင္းဆီနီ
တစ္စည္း က သူမကိုပေဟဠိျဖစ္သြားေစ၏။ သူမလွမ္းယူလိုက္စဥ္ ႏွင္းဆီရနံ႔တို႔ကသင္းပ်ံ႕လာသည္။ ပန္း
စည္းတြင္ ပို႔စ္ကဒ္ေလးတစ္ခု ပါလာခဲ႔ျပန္သည္။ ပို႔စ္ကဒ္တြင္ေရထားေသာစာမွာ ရိုးရိုးကေလးပင္ျဖစ္သည္။
“ ျဖဴေလးအတြက္” တဲ႔။ သူမ အံ႔ၾသၿပီးရင္း အံ႔ၾသရသလို ရင္ထဲတြင္လည္းနာက်င္လာရသည္။
“ သမီးျဖဴေနာ္ .. ဒါဘယ္ကပန္းစည္းလဲ၊ ေမေမ႔ကိုလ်ဳိ႕ဝွက္မထားနဲ႔ေနာ္၊ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာ ”
ေမေမက သူမကိုသတိေပးသလိုလွမ္းေမး၏။ ေမေမ႔စကားကိုေျဖဖို႔အတြက္ သူမအလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနမိ
သည္။ သူမလို ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ကို ပန္းစည္းေပးမည့္သူရွိပါ႔မလား။ သူမကို တစ္ေယာက္ေယာက္က
က်ီစယ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။ပန္းစည္းကိုၾကည့္ၿပီး သူမရင္ထဲဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ကျပည့္ႏွက္လို႔လာခဲ႔သည္။
“ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ေမေမရယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က စေနာက္လိုက္တာျဖစ္မွာပါ၊ သမီးလိုဒုကၡိတကို
ဘယ္သူက အေလးအနက္ထားပါ႔မလဲ ”
“ သမီးျဖဴရယ္ .. ”
သူမ စကားေၾကာင္႔ ေမေမ မ်က္ရည္ဝဲသြားသည္။ သူမရင္ထဲတြင္ေတာ႔ ေၾကကြဲမႈတို႔ျဖင္႔ လိႈင္းထန္ေနခဲ႔
ၿပီျဖစ္သည္။ ေမေမထြက္သြားသည္ႏွင္႔ သူမ ဝမ္းနည္းစြာငိုေႂကြးမိသည္။ ဒီေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန
ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ရုန္းထြက္ခြင္႔ရႏိုင္ ပါ႔မလဲ။ အထီးက်န္ညဆိုးရယ္ သူမဆီကေနျမန္ျမန္ထြက္သြားပါ
ေတာ႔။ သူမအတြက္ ေၾကကြဲျခင္းေတြအဆံုးမသတ္ႏိုင္ေတာ႔ ပါလား။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွ သူမလြတ္
ေျမာက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။ ဒီညလည္း မ်က္ရည္ကိုအေဖာ္ျပဳရင္း မိုးလင္းသြားရဦးမွာေသခ်ာလွသည္။
တကယ္ေတာ႔ သူမ အထင္ႏွင္႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္လြဲသြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္
သူမ အတြက္ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္စည္းေရာက္ႏွင္႔ေနခဲ႔ျပန္သည္။သူမက ပို၍အံ႔ၾသခဲ႔ရသလို ေမေမကသံသယ
အၾကည့္ျဖင္႔ၾကည့္တတ္လာသည္။ပန္းစည္းကေလးမ်ား၏အေျဖကို သူမ မဝံ႔မရဲရွာေဖြမိသည္။သုိ႔ေသာ္
တိက်ေသခ်ာသည့္အေျဖတစ္ခုမရခဲ႔ေပ။
ႏွင္းဆီပန္းစည္းမ်ားကမူ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းဝတၱရားမပ်က္ေရာက္လာခဲ႔၏။ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ သူမ ႏွလံုး
သားက လိႈက္ခုန္ပူေႏြးလို႔လာရသည္။ သူမအား ပန္းစည္းေလးေတြေပးပို႔ေနသူကုိေတြ႕ခ်င္လာမိသည္။
သူက ရုပ္ေခ်ာသလား။ တည္ၾကည္သလား။ စသျဖင္႔ သူမ ပံုေဖာ္တတ္ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုပန္းစည္းမ်ား
ကလည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည့္သူမဘဝ အတြက္ အိုေအစစ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။
ပန္းစည္းေလးေတြေန႔တိုင္းေရာက္လာခဲ႔ေသာ္လည္း သူ႕ကိုေတာ႔မေတြ႕ရေသးေပ။ သူ ဘာေၾကာင္႔မ်ား
သူမကို ရင္ဆိုင္ဖို႔မဝံ႔မရဲျဖစ္ေနခဲ႔သလဲ။ သူမကဒုကၡိတမို႔ သူ ရင္မဆိုင္ရဲခဲ႔တာလား။ ဒါဆို ပန္းစည္းက
ေလးေတြဘာေၾကာင္႔ေပးပို႔ေနခဲ႔သလဲ။ အေျဖရွာရင္း ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြကပိုတိုး၍လာရ၏။
နံနက္ခင္းတိုင္းကိုလည္း သူမ ရင္ခုန္စြာေစာင္႔ေမွ်ာ္တတ္ခဲ႔သည္။ သူမ၏အသြင္ကလည္းအရင္လိုဖီးလိမ္း
ျပင္ဆင္မႈ မရွိသည့္ပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ႔ပါ။ လွသထက္လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သတတ္လာခဲ႔၏။ ေမွ်ာ္လင္႔
ခ်က္တစ္ခုျဖင္႔ သူမဘဝေလး သာယာစိုျပည္မႈကိုစတင္ခံစားမိလာခဲ႔၏။
သည္ေန႔ေရာက္လာခဲ႔ေသာပန္းစည္းႀကီးကအရင္ကထက္လွပလြန္းလွ၏။အရင္လို အေရာင္တစ္မ်ဳိးတည္း
ကိုသာ စည္းေႏွာင္ထားသည္မဟုတ္။ ႏွင္းဆီပြင္႔ေရာင္စံုကိုလွပစြာစည္းေႏွာင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ပန္းစည္း
တြင္ပါလာခဲ႔ေသာ စာ တစ္ေစာင္က သူမရင္ကို လႈပ္ခတ္သြားေစသလို သူမဘဝကိုပါေျပာင္းလဲသြားေစ
ခဲ႔၏။ ထိုစာေလးမွာ“ ဘဝကိုလြယ္လြယ္ အရံႈးမေပးပါနဲ႔၊ ႀကိဳးစားမႈတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာရွိစၿမဲပါ ”
တဲ႔။
ထိုစာေလးသည္ သူမအတြက္ အားတက္ေစေသာ လမ္းျပၾကယ္တစ္ပြင္႔ပင္ျဖစ္သည္။ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္း
၏တိုက္ခိုက္ မႈကို သူမ လြယ္လြယ္အရံႈးေပးခဲ႔သည္ပဲ။ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေသာေခ်ာင္တစ္ခုတြင္ သူမအရည္
အခ်င္းေတြေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္ ေနခဲ႔သည္ပဲ။ ထိုစာေလးတစ္ေၾကာင္းက သူမ၏စိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးခဲ႔၏။
သူမ ဘဝကိုရဲရင္႔စြာရင္ဆိုင္ေတာ႔မည္။ ေလာင္းရိပ္ တစ္ခုေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ေအာင္သူမ ႀကိဳးစား
ရုန္းထြက္ရမည္။
“ သမီး ဆယ္တန္းျပန္ေျဖမယ္ ေမေမ ”
“ ဝမ္းသာလိုက္တာ သမီးျဖဴရယ္ ”
သူမ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေမေမက ဝမ္းသာအားရဆိုရွာသည္။ သူမ လည္းေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေမေမကလည္း
အားေပးသည္။ ေန႔တိုင္းေရာက္လာတတ္သည့္ပန္းစည္းမ်ားကလည္း သူမကို အားတက္ေစသည္။
ေမေမက သူမကို အေတာ္ဆံုး ဆရာမ်ားႏွင္႔ အနီးကပ္သင္ၾကားေစခဲ႔သည္။ သူမအတြက္ အစစ အရာ
ရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ပံ႔ပိုးေပးခဲ႔သည္။ သူမ လည္း အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ႔သည္။ သူမ
သည္ အရင္လို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေနသည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ ေတာ႔ပါ။ သူမဘဝသည္
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖင္႔တလဲ႔လဲ႔ေတာက္ပေနခဲ႔ပါသည္။
(၄)
သူမ၏ ႀကိဳးစားမႈအရာထင္ခဲ႔ျခင္းက ဘဝ၏ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအႏွစ္သာရကို ပထမဆံုးခံစားရျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေလးဘာသာျဖင္႔ သူမေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္။ ေမေမ၏ ပီတိအၿပဳံးက ကမာၻေပၚတြင္
အေတာက္ပဆံုးဟုထင္မိသည္။ ထိုေန႔ကေရာက္လာခဲ႔ေသာႏွင္းဆီေရာင္စံုပန္းစည္းႀကီးကလည္း
အလွပဆံုးဟု သူမ ျမင္မိေလသည္။ သူမ၏ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ တစ္ခုျပည့္ေျမာက္လာခဲ႔သည့္ေန႔တြင္
သူ႕ကိုေတြ႕ခြင္႔မရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ျဖစ္မိ၏။ ပန္းစည္းေလးေတြ ထက္ သူ႕ကို
တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင္႔မိခဲ႔သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သူ႔ကိုေတြ႔ခြင္႔ရလိမ္႔မည္ဟု သူမထင္မိသည္။
သူမကို စိတ္မဝင္စားလွ်င္ ထိုပန္းစည္းေတြေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က
မခ်စ္မႏွစ္သက္သည့္မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပန္းစည္းေလးေတြပို႔ေပးလိမ္႔မည္မဟုတ္
ပါ။ သူ႔ရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈကို သူမ စိတ္ဝင္စားလာခဲ႔သည္။ သူဘယ္ေတာ႔မ်ားေရာက္လာခဲ႔မလဲ။ ထိုေမွ်ာ္လင္႔
ခ်က္ေလးတစ္ခုက သူမႏွလံုးသားကိုပူေႏြးလိႈက္ ဖိုလာေစခဲ႔၏။ ပန္းစည္းမ်ားသာေန႔စဥ္ရက္ဆက္
ေရာက္လာခဲ႔ေသာ္လည္း သူ ေရာက္မလာခဲ႔ေသးေပ။ သူမလည္း အားမ ေလ်ာ႔မိပါ။ ဝွီးလ္ခ်ဲေလးေပၚ
ထိုင္ရင္း ရင္ခုန္စြာေမွ်ာ္ေနမိဆဲပင္ျဖစ္သည္။
“ မင္းရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ဂုဏ္ယူပါတယ္ ျဖဴ၊ မင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျပည့္ေျမာက္တဲ႔အထိႀကဳိးစားပါ၊
မင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျပည့္လာတဲ႔တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ..”
စာေလးကထိုမွ်ႏွင္႔သာအဆံုးသတ္သြားခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္သူမေက်နပ္မိပါသည္။ သူမအခုလို ဆယ္တန္း
ေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္ မွာ ေမေမႏွင္႔သူ၏လမ္းျပမႈေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ေမေမႏွင္႔သူသာမရွိခဲ႔လွ်င္ သူမဘဝ
အေရာင္လြင္႔ေနရဦးမွာေသခ်ာသည္။သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာသည္ နိမ္႔တခ်ီ ျမင္႔တလွည့္ျဖင္႔ သူမအား
ေဆာ႔ကစားခဲ႔သည္။ မုန္တိုင္းလာၿပီးလွ်င္ေလျပည္လာ တတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း သူမဘဝတြင္
ေတာ႔မုန္းတိုင္းမ်ားသာဝင္ေရာက္လာခဲ႔၏။ သူမသည္လည္း ကံၾကမၼာ၏ရိုက္ခ်က္ တြင္ ျပင္းထန္စြာ
အထိနာခဲ႔သည္။
ထိုေန႔ကို သူမ လံုးဝမေမ႔ခဲ႔ပါ။ ဝွီးလ္ခ်ဲေပၚတြင္ထိုင္ရင္းစာဖတ္ေနေသာ သူမသည္ ျပင္းထန္ေသာလဲၿပိဳသံ
ကို ၾကားလိုက္ရသည္။တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ေလွကားေပၚမွရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျပဳတ္က်လာသည့္ ေမေမ႔
ကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ သူမ မ်က္လံုးမ်ားျပာေဝသြားခဲ႔၏။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေမေမ႔ဆီေျပးသြားမိသည္။
ေမေမ႔ကိုယ္မွစီးက်လာေသာ ေသြးမ်ားကျမင္၍ ပင္မေကာင္း။ ေဝဒနာကိုခံစားေနရသည့္အၾကားက
ေမေမ႔မ်က္ႏွာၿပံဳးလာ၏။ အေမ႔ကိုေထြးေပြ႔ထားရင္း သူမ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိခဲ႔၏။
“ ေမေမ ဝမ္းသာလိုက္တာ သမီးျဖဴရယ္ ”
စကားတစ္ခြန္းက ေမေမ႔ႏႈတ္မွတုန္ယီလိႈက္ေမာစြာထြက္က်လာ၏။ ၿပီးေနာက္ သူမလက္ထဲမွာပင္ေမေမ
ေပ်ာ႔ေခြ က်သြားခဲ႔သည္။ ေမေမ႔ကို သူမအတင္းလႈပ္ႏႈိးေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမေမက ေလာကႀကီးကို
အရံႈးေပးလွ်က္ သူမကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ အေမ႔ကိုဖက္ကာ သူမငိုေႂကြးေနမိသည္။ သူမ
အတြက္ အားကိုးစရာေရႊေတာင္ႀကီးၿပဳိက်ခဲ႔ရၿပီ။ ေမေမေျပာခ႔ဲေသ စကားတစ္ခြန္းကမူ သူမနားထဲတြင္
ၾကားေယာင္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။ ေမေမဘာကိုဝမ္းသာသြားခဲ႔တာ လဲ။ သမီးအခုလိုပူေဆြးေနရတာကို
ဝမ္းသာတာလား ေမေမရယ္။
ငိုရိႈက္ေနရင္းပင္ အျဖစ္အျပက္တစ္ခုကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ သူမ ေျခေတာက္ေတြ..။ သူမ ေျခေထာက္
ေတြ ျပန္လႈပ္ရွားႏုိင္ခဲ႔ၿပီ။ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုႏွင္႔ႀကံဳႀကိဳက္ပါမွျပန္ေကာင္းလာမည္ဆိုေသာ ဆရာဝန္ေျပာခဲ႔
သည့္စကားကို ျပန္ၾကား ေယာင္လာမိသည္။ ဒါဆို ေမေမ သိသြားခဲ႔သည္ေပါ႔။ သူမ ေျခေတာက္ေတြျပန္
ေကာင္းလာခဲ႔သည္ကို ေမေမသိသြားခဲ႔သည္ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေမေမ ဝမ္းသာသည္ဟုေျပာသြားခဲ႔တာ
လား။ သို႔ေသာ္ သူမ ဝမ္းမသာမိပါ။ ေမေမ႔အသက္ႏွင္႔ရင္းၿပီးမွ ျပန္ေကာင္းလာသည့္ ေျခေတာက္ေတြ
အတြက္ သူမ မေပ်ာ္ရႊင္မိခဲ႔။ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔သည္သာ သူမရင္ကိုတိုက္စားလာခဲ႔ သည္။ သူမႏွလံုးသား
သည္လည္း နာက်င္ေၾကကြဲျခင္းႀကိဳးမွ်င္မ်ားျဖင္႔တင္းၾကပ္စြာရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံခဲ႔ရေလသည္။
(၅)
သူမ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ အေမတစ္ေယာက္၏ ေနာက္တဖန္ေမြးဖြားေပးခဲ႔သည့္ေျခ
ေတာက္မ်ားျဖင္႔ ပန္းခင္းလမ္းကိုသူမေလွ်ာက္လွမ္းခြင္႔ရခဲ႔သည္။ သူမ၏ ဘဝအေဖာ္ကလည္း သူမ
ကဲ႔သို႔ပင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမအိမ္တြင္ အလွပဆံုးေသာအခန္းတစ္ခန္းရွိပါသည္။
ထိုအခန္းတစ္ခုလံုးတြင္ ညိွဳးေျခာက္ေနသည့္ပန္းစည္းမ်ားျဖင္႔ျပည့္ ႏွက္ေနခဲ႔သည္။ ထိုပန္းစည္းေျခာက္မ
်ားအား နံရံေပၚတြင္ အျမတ္တႏိုးခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ႔ပါသည္။
“ ဒီပန္းစည္းေျခာက္ေတြကို ဘာလို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားရတာလဲ ျဖဴရယ္၊ ညွိဳးေျခာက္ေနၿပီပဲ လႊင္႔ပစ္လိုက္ေရာ
ေပါ႔ ”
ထိုစကားက သူမႏွင္႔လက္ထပ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္က ေမာင္ေျပာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္႔စကားကို သူမ
အေၾကာက္ အကန္ျငင္းဆန္လိုက္ရသည္။ ထိုပန္းစည္းမ်ားက သူမဘဝအတြက္ဘယ္ေလာက္အထိ
အေရးပါခဲ႔သလဲဆိုတာ သူမ အသိ ဆံုး။ ထိုပန္းစည္းေလးမ်ား ညိွဳးေျခာက္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း သူမ လႊင္႔မပစ္
ရက္ပါ။ ထိုပန္းစည္းမ်ားသည္ သူမ၏ မီးအိမ္ရွင္ တစ္ခုျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ သူမဘဝ၏လမ္းျပၾကယ္တစ္ပြင္႔
လည္းျဖစ္၏။
“ မရဘူးေမာင္၊ ဒီပန္းစည္းေလးေတြက ျဖဴ႕ဘဝ ျဖဴ႕ႏွလံုးသားထဲမွာစြဲထင္ေနတဲ႔လမ္းျပၾကယ္ေလးေတြပါ
ေမာင္၊ ဒီပန္းစည္းေတြကို ျဖဴ လႊင္႔မပစ္ရက္ဘူး ”
သူမေျပာလိုက္စဥ္ ေမာင္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဝန္တိုရိပ္မ်ားျပည့္ႏွက္လာခဲ႔၏။
“ ဒါဆိုျဖဴက ဒီပန္းစည္းေတြပို႔ေပးတဲ႔သူကိုအခုခ်ိန္ထိစြဲလန္းေနေသးတာေပါ႔။ ေမာင္မဟုတ္တဲ႔ တစ္ျခား
သူတစ္ ေယာက္ကို ျဖဴစြဲလန္းေနေသးတာကို ေမာင္ဘယ္လိုနားလည္ၾကည္ျဖဴရမလဲ၊ သူ ဘယ္မွာလဲ ျဖဴ၊
ျဖဴ႕စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးထား တဲ႔သူ အခုဘယ္မွာလဲဆိုတာေမာင္သိခ်င္တယ္”
ေမာင္က သူမကုိၾကည့္ကာ သဝန္တိုစြာျဖင္႔ဆိုလာသည္။ ထိုအခါ သူမ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား
ရစ္သိုင္းလာခဲ႔ ရသည္။ သူမ ရင္တစ္လံုးသည္လည္း နာက်င္လာခဲ႔သည္။ ပန္းစည္းေလးေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္ကို
ေမာင္ေမးလာခဲ႔ၿပီ။ ထိုအေမးကို ေျဖဆိုဖို႔ သူမတြင္ခြန္အားမဲ႔လြန္းေနခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ မေျဖ၍မျဖစ္။
ထိုပန္းစည္းေျခာက္ေလးေတြက သူမဘဝအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါေၾကာင္း ေမာင္ သိသင္႔၏။
“ တစ္ေန႔ေရာက္လာႏိုးႏိုးနဲ႔ေစာင္႔ေနခဲ႔ေပမယ္႔ ေရာက္မလာခဲ႔ဘူးေမာင္၊ ေရာက္မလာတဲ႔အျပင္
ပန္းစည္းေတာင္ မပို႔ေပးေတာ႔ဘူးေလ ”
“ ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျဖဴ၊ ဘာေၾကာင္႔ ပန္းစည္းေတြမပို႔ေတာ႔တာလဲ ”
ေမာင္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သဝန္တိုရိပ္တို႔လြင္႔ျပယ္သြားၿပီး စိတ္ဝင္စားရိပ္တို႔ထင္ဟပ္လာခဲ႔၏။ သူမ မ်က္ဝန္း
တြင္ေတာ႔ မ်က္ရည္စက္မ်ားကလိမ္႔ဆင္းလာခဲ႔၏။ ေမာင္႔ကို ၾကည့္ၿပီး သူမတိုးညင္းစြာေျပာလိုက္မိ၏။
“ ဒီပန္းစည္းေတြေရာက္မလာေတာ႔တာ ေမေမဆံုးသြားတဲ႔ေန႔ကတည္းကေပါ႔ေမာင္ရယ္ ”
“ ေၾသာ္ ...ေမာင္ နားလည္ပါၿပီ ျဖဴရယ္.. ”
ေမာင္က သူမကိုကရုဏာသက္စြာလွမ္းေျပာ၏။ ေမာင္႔ရင္ခြင္ထဲခိုဝင္ရင္း သူမ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။ ဒီ
ပန္းစည္း ေျခာက္ေတြက သူမဘဝအတြက္ အဖိုးတန္ဆံုးေသာ ရတနာတစ္ခုဆိုတာ ေမာင္နားလည္ခဲ႔ၿပီ
ထင္သည္။ ေမေမ၏ လွည့္ကြက္ေလးတစ္ခုေၾကာင္႔ သူမဘဝရွင္သန္ခြင္႔ရခဲ႔၏။ ပန္းစည္းမ်ားကိုျမင္တိုင္း
ေမေမ၏အေငြ႔အသက္မ်ားကို သူမ ခံစားေနရဆဲျဖစ္၏။ ပန္းစည္းကေလးေတြမည္မွ်ပင္ညိွဳးေျခာက္ေနပါ
ေစ သူမရင္ထဲမွာေတာ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာပန္းႏွင္႔အတူ ထာဝရရွင္သန္ေနမည္ျဖစ္သည္။
အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
ဇူလိုင္လ ၊ ၂၀၁၃ ။
0 comments:
Post a Comment