အဆုံးရဲ့ အစ
-
တဒင်္ဂလေးပဲ
သူမ ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့ ဒီတဒင်္ဂလေး
ပခုံးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်ကောက်ကောက်လေးတွေ
မဆုံတာကြာခဲ့ပြီမို့ကြောင့်လား
သူ့ကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြောသွာ...
2 months ago
အလြမ္းပြင္႔ေ၀တကၠသိုလ္ေျမ
မာနရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္က နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြပဲဆိုတာ ေနာင္တေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ငါနားလည္ခဲ႔ရၿပီ မေဟာ္ရယ္.
အေမွာင္ျမစ္ရဲ႕၀ဲဂယက္
ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္မွာ အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေနမင္းႀကီးလိုမလင္းႏုိင္ရင္ ေတာင္မွ ၾကယ္ကေလးေတြေလာက္ေတာ႔လင္းႏိုင္ ေအာင္ မိေခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္.
အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးမ်ား
အညြန္႔တလူလူတက္ေနသည့္ဘဝကေလးေတြ ဒီလိုအမွာင္ျမစ္ရဲ႕ဝဲဂယက္ထဲမွာ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားရွိေနခဲ႔ၿပီလဲ.
Friday, November 15, 2013
အိပ္တန္းေပ်ာက္တဲ႔ငွက္
(၁)
ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ အႏွစ္သာရဆိုတာဘာလဲ။ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္အေျဖရွာမိခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္္မႈဆိုတာကို တစ္ျခားသူေတြဆီမွာပဲ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာေတာ႔ နားလည္
သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတာကို ဟင္းတစ္ခြက္လိုျမည္းစမ္းခြင္႔ရ
ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒါမွ ခ်ဳိရင္ ၿမိဳခ်ၿပီး ခါးရင္ေထြးထုတ္လို႔ရတာေပါ႔။အခုေတာ႔ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဝဲဂယက္က
ကၽြန္မဘဝကို အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ သိမ္းႀကံဳးစုပ္ယူေနခဲ႔တယ္ေလ။
ကၽြန္မ အေဖက ကုန္ကားေမာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔နယ္ကေနၿမိဳ႕ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္သြားေနတာ
ေပါ႔။ အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္မွာ ယမကာေလးကမွီဝဲလာတယ္။ တျဖည္း
ျဖည္းနဲ႔အရက္ႏြံထဲနစ္သြားေတာ႔ အေမနဲ႔အၿမဲတက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ေနေရာေပါ႔။
အေဖနဲ႔အေမ ရန္မျဖစ္တဲ႔ေန႔က ခပ္ရွားရွား။ အေမက အေဖ႔ကိုေျပာတယ္။ ရုပ္ေလးတစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာမွ
သံုးမရတဲ႔ ေယာက်ာ္းတဲ႔။ အေဖကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ တစ္ေနကုန္ဖဲဝိုင္းကမထတဲ႔ မိန္းမ။ ေယာက်ာ္း
လုပ္စာကို ျဖဳန္းတီးေနတဲ႔မိန္းမတဲ႔။အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္
ဝံ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ရင္ တိုးတိုးေလး မွ မဟုတ္တာ။ ကိုးအိမ္ ဆယ္အိမ္ေလာက္ကေတာ႔ အသာ
ေလးၾကားႏုိင္တယ္။ ႏွစ္ဆယ္႔တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မအရြယ္က ရွက္တတ္တဲ႔ အရြယ္ေလ။ ဒါကို အေဖနဲ႔
အေမ သတိျပဳမိၾကပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ဘဝကို ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းမိတယ္။
သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ အေဖနဲ႔အေမ စိုးရိမ္ၾကဟန္မတူဘူး။ အေဖက ကားေမာင္းေနေတာ႔ အိမ္မွာ
ေနတဲ႔ အခ်ိန္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရသမွ်လစာကလည္း အရက္ဖိုးနဲ႔တင္ကုန္သြားေရာ။ အရက္
သာရရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ အေမက ဖဲဝိုင္းေရာက္ရင္ လင္ေမ႔ သားေမ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မဝမ္းကို ကၽြန္မ
ေက်ာင္းရတယ္။ ေက်ာင္းစာျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္မတတ္တဲ႔ကၽြန္မ ေဆးလိပ္ေတာ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္
က်င္လိပ္တတ္တယ္။ အဝတ္လည္းေလွ်ာ္တယ္။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ အကုန္လာခဲ႔ပဲ။ သမၼာအာဇီဝအလုပ္မွန္
သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။
မိဘဆိုတဲ႔တံတိုင္းႀကီးက ကၽြန္မဘဝကို လံုၿခံဳေအာင္မကာကြယ္ေပးႏုိင္ေတာ႔ အထင္ေသးခ်င္တဲ႔သူေတြ
က ခပ္မ်ား မ်ား။ ရမလားလို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ အိုင္ေတြ႕တိုင္းေျခေဆးခ်င္တဲ႔သူေတြ
ကလည္း ေပါမွေပါ။ အဲဒီအထဲ မွာမွ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးဆိုတဲ႔မုဆိုးဖိုႀကီးပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးက
ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေဆးလိပ္ရံုပိုင္ရွင္ေလ။ လူလစ္ရင္လစ္သလို ရိသဲ႔သဲ႔လုပ္တတ္တာ။ သမီး သမီးနဲ႔
ေလေအးကေလးေပးၿပီး ေသေဆးေကၽြးမယ္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ကၽြန္မအလစ္မေပးရဲဘူး။ ႏြမ္းပါးတဲ႔ဘဝမွာ
အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အပ်ဳိစင္သိကၡာေလးကိုပဲ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင္႔ထိန္းထားရတယ္။
မျပည့္စံုမႈကိုခဝါခ်ၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာသြားတဲ႔အထဲမွာ အေဖပါသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ႔
ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခု ပါပဲ။ အေဖက အေမနဲ႔ကၽြန္မကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ၿမဳိ႕သြားရင္ အမ်ားဆံုးႏွစ္ပတ္
ေလာက္ပဲၾကာတတ္တဲ႔အေဖက တစ္လၾကာလည္း မလာ။ ႏွစ္လၾကာလည္း မလာ။ စာမလာ သတင္း
မၾကားနဲ႔။ ေနာက္မ်ားက်မွ သတင္းသဲ႔သဲ႔ၾကားမိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေနာက္မိန္းမယူလိုက္သတဲ႔။ အေဖယူ
လိုက္တဲ႔မိန္းမက ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမတဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔အေပၚအစြမ္းကုန္လံုၿခံဳမႈ မေပးႏုိင္ေပမယ္႔ အေဖ
ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္နင္႔ေအာင္ငိုေႂကြးခဲ႔ရတယ္။ အေမကေတာ႔ ဖဲဝိုင္းသြားမပ်က္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာ
ေသးတယ္။
“ သြားပါေစေပါ႔၊ သူထြက္သြားေတာ႔ အိမ္ေတာင္မွေပါ႔သြားေသးတယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ သူတစ္ေယာက္
တည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ထက္သာတဲ႔သူကိုရွာယူျပမယ္ ၾကည့္ေန ”
အေမ႔ကို ကၽြန္မပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မဝမ္းလည္းနည္းမိတယ္။ အေမ႔လို
စိတ္ဓာတ္ မျပတ္သားႏုိင္ေတာ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြးတိုင္း မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝခဲ႔ရတယ္။ အေဖထြက္
သြားၿပီးတစ္လေတာင္ မၾကာ လိုက္ဘူး။ အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္းယူလုိက္တယ္။ အေမယူလိုက္တဲ႔
ေယာက်ာ္းက ဦးေက်ာက္ဒိုးျဖစ္ေနခဲ႔တာ ကံၾကမၼာက ေပးလိုက္တဲ႔လက္ေဆာင္တစ္ခုလား။ ကၽြန္မဘဝ
မွာေတာ႔ ခါးသီးတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက တိုးၿပီးရင္းတိုးလို႔ေနဆဲေပါ႔။
“ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ဘာလို႔ယူလိုက္တာလဲ အေမရယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးလိုေပြရႈပ္တဲ႔သူကို အေမမို႔ယူရက္
တယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သမီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွာလဲ ”
“ ရပ္ကြက္ထဲမွာမ်က္ႏွာမျပရဲရင္ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာသြားျပ၊ ငါအားကိုးထိုက္တယ္ထင္လို႔ယူလိုက္တာကို
ညည္းဘာမွေဝဖန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီမွာ မိႏွင္း..ညည္းက ငါ႔ သမီး၊ ဒီေတာ႔ ငါ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔၊မေန
ခ်င္ရင္အခ်ိန္မေရြး ဆင္းသြား ”
ရင္နာလြန္းလို႔ေျပာမိျပန္ေတာ႔လည္း အေမ႔ရဲ႕စိမ္းကားတဲ႔စကားေတြပဲျပန္ရလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ
လည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္ၿပီး ၿမဳိသိပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္။
(၂)
ကၽြန္မ အရမ္းကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။
ေၾကာက္စိတ္ က ေနရာအႏွံ႕တိုးဝင္လာတယ္။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ္႔နည္းလမ္းတစ္ခုကို အသည္း
အသန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ နည္းလမ္းကမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကၽြန္မအျဖစ္က မုဆိုးလက္ထဲေရာက္ေနတဲ႔သားေကာင္လိုပဲ။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ မနည္း
ရုန္း ေနရတယ္။ ဒီေန႔မွ အေမကလည္း ေနာက္က်မယ္လို႔ေျပာသြားေသးတယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးကလည္း ဒီ
အကြက္ကိုပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ေစာေစာဝင္အိပ္
လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကို ေျမေခြးေခ်ာင္းေခ်ာင္းေန တဲ႔သူရွိေနမွန္းမသိခဲ႔ဘူး။ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိခဲ႔ရ
တယ္။ ကၽြန္မ လြယ္လြယ္ေတာ႔အေလွ်ာ႔မေပးပါဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး လက္ကလြတ္ေအာင္ အတင္းရုန္းေန
မိတယ္။ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမဆိုေတာ႔ အင္အားခ်င္းကမမွ်။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းက မာေက်ာတဲ႔အရာတစ္ခုကို
ကၽြန္မ စမ္းမိလိုက္တယ္။ သံရိုက္တဲ႔ တူတစ္ေခ်ာင္း။ ရလာတဲ႔အခြင္႔အေရးကိုလက္လြတ္မခံပဲ တူကိုဆြဲ
ယူၿပီး ထိထိမိမိလွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
အားခနဲေအာ္ၿပီး ဦးေက်ာက္ဒိုး လဲက်သြားေတာ႔တယ္။ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕နဖူးကစီးက်လာတဲ႔ေသြးေတြ။
အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း တူကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္။ အႏ ၱရာယ္ကလြတ္ျပန္ေတာ႔လည္း စိတ္မေအး
ရေသးဘူး။ ဦးေက်ာက္ဒိုး ေသၿပီ လားဆိုတဲ႔ အေတြးကေျခာက္လွန္႔လာတယ္။
“ဟဲ႔ အဲဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘုရားေရ .. ေသြးေတြ၊ မိႏွင္း ညည္း ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းေန
တယ္ေပါ႔ေလ ”
အေမက ရင္ဘတ္ဖိၿပီးေျပးဝင္လာတယ္။ လဲက်ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မကိုခပ္စိမ္းစိမ္း
ၾကည့္တယ္။ အေမ႔ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ႔စကားက ကၽြန္မရင္ကိုနာက်င္ေစတယ္။ အေမက ကၽြန္မဘက္
ကမဟုတ္ေတာ႔ပါလားလို႔ ေတြးမိ ေတာ႔ ပိုဝမ္းနည္းလာမိတယ္။
“ ညည္း ေတာ္ေတာ္ကိုဒုကၡေပးတဲ႔ေကာင္မပဲ မိႏွင္း၊ ကိုယ္႔အေဖေလာက္ရွိတဲ႔သူကိုမရိုမေသလုပ္ရက္
တယ္၊ ညည္း ငရဲကိုမေၾကာက္ဘူးလား ”
“ ဒီလူက ငရဲထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊ ဒီကိစၥမွာ မိႏွင္း မမွားဘူး ”
“ ေတာ္စမ္း .. ညည္းဘာမွဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ ညည္းဒီအိမ္မွာဆက္ေနခ်င္ေသးရင္ ေနာက္ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔၊
သြားေတာ႔ ”
အေမ႔ရဲ႕ဥေပကၡာေတြကိုမခံႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း နင္႔ေနမိတယ္။
ကၽြန္မ ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္ကံဆိုးရသလား။ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ခက္ခက္ကိုရင္ဖြင္႔ေတာ႔ ခက္ခက္
က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ တယ္။
“ အဲဒီအိမ္ကိုျပန္သြားမေနေတာ႔နဲ႔ မိႏွင္း၊ ငါ႔ဆီမွာပဲေပ်ာ္သေလာက္ေန ”
“ ငါအရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ ခက္ရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္၊ အေမ႔စကားေတြကိုလည္း
ေၾကာက္တယ္၊ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ငါ ဒီမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရ
မလဲဟင္ ”
ကၽြန္မ ငိုရိႈက္ရင္းေျပာမိတယ္။ ခက္ခက္က စာနာနားလည္သလို ကၽြန္မလက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္လာတယ္။
“ အဲဒါဆိုရင္ငါတစ္ခုအႀကံေပးမယ္၊ နင္ ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားပါလား ”
“ ၿမဳိ႕မွာက ငါနဲ႔သိတဲ႔သူမွမရွိတာ၊ သြားလို႔ျဖစ္ပါ႔မလားဟာ ”
“ ဒါကေတာ႔ နင္႔သေဘာေပါ႔ဟာ၊ ၿမဳိ႕မွာအလုပ္ေတြေပါတယ္ဆိုလို႔ ငါ ေျပာၾကည့္တာပါ ”
ကၽြန္မ ေတြေဝသြားမိတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕တက္သြားရမလား။ ဒီမွာေနလို႔ေတာ႔မျဖစ္မွန္း ကၽြန္မ သိတယ္။
အေမ႔ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မအေပၚအေကာက္ႀကံခဲ႔တဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကိုလည္း ရြံရွာမိ
တယ္။ ၿမဳိ႕ကိုတက္မယ္ဆိုေတာ႔ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ႔မုဆိုးမကိုယူၿပီး ႀကီးပြား
ေနတဲ႔ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ေရာ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ရမွာလား။ အဲဒီလိုမလုပ္
ႏိုင္မွန္းလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိႏွင္႔ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ပိုက္ဆံက အဓိကပဲ။ အေမ
လည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးကို ယူခဲ႔တယ္။ အဖလည္း ပိုက္ဆံေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ခြာသြားခဲ႔
တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံရွာရမယ္။ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ဆိုတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္မ ေမ႔ထားလိုက္
တယ္။ အေမက ကၽြန္မ မရွိလည္း ဝမ္းနည္းမွာ မွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ အသိုက္ပ်က္တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္
လို ေလႏွင္ရာလြင္႔လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။
(၃)
ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ႔တယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္သာႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထက္ႏုပ်ဳိတာ
ေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ကာလာစံုတင္ ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာကလည္း ႏုအိေနတာပဲ။ ေရႊေတြကိုလည္းညြတ္ေနေအာင္
ဝတ္ထားတာ။ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ေျပာတယ္။
“ မိန္းကေလးက ၿမဳိ႕ကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးလား ”
ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ မသိေပမယ္႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေမးလာေတာ႔ အားတက္
သြားမိတာ အမွန္ပဲ။
“ ဧကႏ ၱအိမ္ကထြက္ေျပးလာတာထင္တယ္၊ မိန္းကေလးမွာ သြားစရာေနရာေရာရွိရဲ႕လား ”
ကၽြန္မ အသက္မဲ႔စြာေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ နယ္ေျမစိမ္းတစ္ခုမွာ ခိုကုိးရာမဲ႔ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္
က ဆို႔တက္ လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ရစ္ဝိုင္းလာတယ္။ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာ
နဲ႔ၾကည့္တယ္။
“ ကဲ .. အန္တီနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမပူနဲ႔ေတာ႔ သိလား၊ အန္တီ႔နာမည္က ေဒၚေဒလီစိုးတဲ႔၊ အန္တီက နယ္စပ္
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနတာ၊ အခုကိစၥရွိလို႔ ၿမဳိ႕ခဏတက္လာတာ၊ အန္တီျပန္ရင္လိုက္ခဲ႔ေပါ႔၊ မိန္းကေလးအတြက္
ေနစရာလည္းေပးမယ္၊ အလုပ္ လည္းရေစရမယ္ ”
“ ဝမ္းသာလိုက္တာ အန္တီရယ္၊ အခုလိုကူညီေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးမေမ႔ပါဘူးရွင္ ”
ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီးဝမ္းသာအားရေျပာလိုက္မိတယ္။ကၽြန္မဘဝမွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ကံေကာင္း
တာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကို ဘုရားမတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔
ဒုကၡေရာက္ရမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဒၚေဒလီစိုးနဲ႔အတူ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ေလးကို ကၽြန္မ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ ေနရာစိမ္း
တစ္ခုမွာ နားခိုရာရၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိခဲ႔တယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အေပ်ာ္ေတြက မၾကာခင္မွာပဲ လြင္႔ျပယ္သြားခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မ အားကိုးတႀကီး လိုက္လာ
ခဲ႔တဲ႔ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕ဘီလူးမ်က္ႏွာဖံုးကို မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေဒၚေဒလီစိုးက မေကာင္း
တာ လုပ္စားတဲ႔ မိန္းမႀကီးေလ။ ကၽြန္မသိရေတာ႔ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ႔ၿပီ။ ေဒၚေဒလီစိုးက ကၽြန္မတို႔လို
မေယာင္မလည္ မႏူးမနပ္ေလးေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတဲ႔ မိန္းမႀကီး။ တကယ္႔ မႏုႆမုဆိုးႀကီး။ ေရႊေတြ
ညြတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားတဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးကို အရမ္းရြံ သြားမိတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြက
သန္႔ရွင္းတာမွမဟုတ္ခဲ႔ပဲ။ ကၽြန္မတို႔လို ကံဆိုးမသားေကာင္ေတြရဲ႕ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီးရထားခဲ႔တာ။
ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားလည္း အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ ေဒၚေဒလီစိုး လက္သပ္ေမြးထားတဲ႔ လက္
မရြံ႕ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ခဲ႔ဘူး။ ထြက္ေျပးလို႔ ျပန္မိသြားရင္ တစ္ေန႔လံုး
အစာငတ္ထားခံရတယ္။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုတဲ႔စကားက ကၽြန္မအတြက္မ်ား ခ်န္ထားခဲ႔
သလားမသိဘူး။ တကယ္လည္း ကၽြန္မ ဘဝက ကံဆိုးမႈအေပါင္းကို သရဖူေဆာင္းခဲ႔ရတာ။ ဒုကၡဆိုတဲ႔ဲ
ဝဲဂယက္ထဲကေန ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွရုန္းထြက္ခြင္႔ရပါ႔မလဲ။
သံရာရွည္ရွည္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ေန႔ေတြညေတြဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တေစ ၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္
လွန္႔လြန္း လွတယ္။ ဒီအေမွာင္ကမာၻထဲမွာငရဲက်ေနတဲ႔ေန႔ရက္တိုင္း မ်က္ရည္နဲ႔ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္မလို သားေကာင္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘဝတူမိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ႔
သူေတြထဲမွာ အဘိုးႀကီးေတြကအမ်ားဆံုးပဲ။ တရား ထိုင္ ပုတီးကိုင္ရမယ္႔အရြယ္မွာ တဏွာႏြံထဲခုန္ဆင္း
ေနၾကတဲ႔သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကမာၻႀကီးအတြက္ရင္နာမိတယ္။ အဲဒီလို လူလို႔မေခၚထိုက္တဲ႔သူေတြကို
တင္ထားရတာ ကမာၻႀကီးဘယ္ေလာက္မ်ားပင္ပန္းရွာလိမ္႔မလဲ။
“ ငါေတာ႔ အသက္ေတာင္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး မိႏွင္းရယ္၊ ငါတို႔ဘဝက အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသလိုပဲ
ဟာ ”
“ ငါလည္းဒီလိုပါပဲဟယ္၊ အေမတို႔တားေနတဲ႔အၾကားက ၿမဳိ႕တက္လာမိတာ ေနာင္တရမိတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္
အေမတို႔ ဆီ ျပန္ေျပးသြားခ်င္လိုက္တာ ”
ႏြယ္ႏြယ္နဲ႔ ေကသီက မ်က္ရည္က်ၿပီးေျပာတယ္။ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနာင္တမ်က္ရည္
စီး ေၾကာင္းေတြကအထင္းသား။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရင္ထဲဆို႔နင္႔လာမိတယ္။
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔စမ္း ”
နားယဥ္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အရြံရွာစက္ဆုပ္ရတဲ႔ အသံ။
ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ရတဲ႔ အသံ။ ဒီအသံကိုၾကားတိုင္း ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္လက္
ကိုတစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထား ၾကစၿမဲ။ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားမိၾကစၿမဲ။
“ ဟဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ .. ထြက္လာခဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္ ”
ဒုတိယအႀကိမ္အသံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔မထြက္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းအငတ္ခံထား
တာေတြ။ မထင္ရင္ မထင္သလို ဆံပင္ေဆာင္႔ဆြဲတာေတြ။ ကၽြဲရိုုက္ ႏြားရိုက္သလို အရိုက္ခံရတာေတြက
မ်ားလြန္းလွၿပီေလ။ ဒီေတာ႔ကၽြန္မတို႔မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ထြက္လာခဲ႔ရေတာ႔တယ္။ အခန္းျပင္ေရာက္
ေတာ႔ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတဲ႔အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အၾကည့္ရိုင္းရိုင္းေတြကိုရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ
လိုအၾကည့္မ်ဳိးေတြကိုျမင္ရလြန္းလို႔ရိုးအိေနၿပီဆိုေပမယ္႔ရင္မဆိုင္ရဲ စြာနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲမိခဲ႔တာလည္းအႀကိမ္
ႀကိမ္ပဲ။
“ အနီေရာင္ေလး ”
ဆိုတဲ႔စကားသံက ကၽြန္မနားထဲမွာ ဗံုးဆယ္လံုးတစ္ၿပဳိင္တည္းေပါက္ကြဲသြားသလုိ ျမည္ဟည္းသြားတယ္။
ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင္႔လာတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝကို ကၽြန္မရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။ ကၽြန္မ ဝတ္ထားတာ အနီ
ေရာင္ဂါဝန္ေလးေလ။ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕လက္ထဲကို ပိုက္ဆံေတြေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ
ကို မ်က္ရည္ေၾကာင္းေလးေတြ ျဖတ္စီးသြားေတာ႔တယ္။
(၄)
“ မိႏွင္းရယ္ ”
အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ရင္း ငိုေႂကြးမိၾက
တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလိုငိုေႂကြးရင္း ညေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတာ နည္းသလား။ အခ်ိန္တိုင္းလို
လို ဒီဘဝငရဲထဲကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဆုေတာင္းမိၾကတယ္။
“ အခုတစ္ေလာ ရဲေတြလည္း ပိတ္စိတိုက္ရွာေနၾကၿပီတဲ႔၊ ဒီအလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြကို အေရးယူေနတာ
လည္း မနည္းေတာ႔ဘူးတဲ႔ ”
“ ေဒၚေဒလီစိုးလည္း အျပင္ထြက္ရင္ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ရုပ္ဖ်က္သြားေနတာေတြ႕တယ္၊ ရဲေတြျမန္ျမန္ဖမ္း
မိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ မိႏွင္းရယ္ ”
ႏြယ္ႏြယ္က အားတက္သေရာဆိုရွာတယ္။ ဒီသတင္းကို ကၽြန္မလည္းၾကားမိသား။ ဒီလိုဥပေဒမဲ႔လုပ္ရပ္
ေတြကို သက္ဆိုင္ရာက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အေရးယူေနတယ္ဆိုတာေလ။
“ ဖမ္းမိရင္ ငါတို႔လည္းေထာင္က်မွာေပါ႔ေနာ္ ”
ေကသီရဲ႕ငိုမဲ႔မဲ႔အသံေလးထြက္လာတယ္။
“ ဒီမွာငရဲက်ခံေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္က်တာကပိုေကာင္းပါတယ္ ေကသီရယ္၊ ငါတို႔လည္း ဒီအလုပ္
ကို လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာမွမဟုတ္တာ၊ အျပစ္ခံရလည္း ဘယ္ေလာက္အထိခံရမလဲ၊ ငါတို႔ဘဝေတြကို
ဒီလိုရွင္သန္ေနရမယ္႔အစား ေထာင္ထဲမွာပဲ ငါတို႔ဘဝကိုသန္႔စင္ခ်င္တယ္ဟာ ”
ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္တို႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
သက္ျပင္းခ်သံ သဲ႔သဲ႔ကလည္း တစ္ၿပဳိင္နက္တည္းထြက္ေပၚလာတယ္။
“ ကဲပါဟယ္ .. စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ”
ခင္းထားတဲ႔ဖ်ာေပၚမွာ အားလံုးဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္လို႔ေတာ႔မေပ်ာ္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔
ညမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔အခြင္႔အေရးက ကၽြန္မတို႔မွာရွားပါးလြန္းလွတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ကိုေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသက္ရွဴၾကပ္ရစၿမဲပဲေလ။
ဒီလိုပဲ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း မိုးလင္းခဲ႔ရတဲ႔ေန႔ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းလွၿပီ။ ကိုယ္႔ဘဝကို စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နင္႔
ခဲ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကိုပိတ္ၿပီးေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔အခိုက္အတန္႔ေလးေလာက္သာ ကၽြန္မဘဝ လြတ္လပ္ခြင္႔ရမွာ။
မနက္ေရာက္လာရင္ ေလာကငရဲကို က်ခံရဦးမွာ။ ဒီေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ပဲ ႀကဳိးစားေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ခြင္းလို႔ အလင္းေဆာင္လာၿပီး မနက္ဆိုတာကို တစ္ေက်ာ႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေန႔ဆို
ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ႔ ညနဲ႔မျခားတဲ႔ အက်ည္းတန္ေန႔ေတြပါပဲ။
မနက္တိုင္း ထမင္းတစ္ပန္းကန္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ႔ ပံုမွန္ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးရင္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ဝင္
ထိုင္။ ပုရိသ ေတြ သြားရည္က်ေအာင္ အလွျပင္။ မ်က္ႏွာကို ကာလာစံုတင္။ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕
ေခၚသံမၾကားမခ်င္း အခန္းထဲမွာေန။ ဒါေတြက ကၽြန္မတို႔က်င္လည္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြေပါ႔ေလ။
ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာအလွျပင္ေနတုန္းအျပင္က ဆူညံသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔
အားလံုး နားစြင္႔မိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။
“ ဘာသံေတြလဲ မိႏွင္း၊ ဆူညံလိုက္တာဟယ္ ”
“ ဟိုမိစာၦမႀကီး ဘာေတြႀကံေနသလဲမွမသိတာ၊ အသာေလးေနလိုက္ ”
အျပင္က ဆူညံေနေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာသိဘာသာပဲေနလိုက္တယ္။ ထြက္ၾကည့္လည္း ထူးမွမထူးတာ။
ကၽြန္မတို႔ ဘဝကိုဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ေဒၚေဒလီစိုးရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေလ ေကာင္းေလပဲ။
“ ေဟ႔ တံခါးဖြင္႔စမ္း ”
တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံကေတာ႔ မာထန္ထန္ပဲ။
ႏြယ္ႏြယ္က ဖြင္႔ေပးလိုက္ရမလားလို႔ အသံတိတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
ေဒၚေဒလီစိုး လႊတ္လိုက္တဲ႔ သူေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ အထင္နဲ႔အျမင္တက္တက္စင္ေအာင္
လြဲသြားတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရဲေတြ ဝင္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္
ၾကတယ္။ တဒဂၤေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ တုန္လႈပ္သြားၾက တယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ
လက္ထိတ္ေတြၾကားကေန ကၽြန္မတို႔ ၿပံဳးမိသြားၾကတယ္။
အေမွာင္က်ခဲ႔တဲ႔ေန႔ရက္ေတြကေန ကၽြန္မတို႔ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရၿပီ။ ဒီဘဝဆုိးကို ေက်ာခိုင္းခြင္႔ရခဲ႔ၿပီ။
ေဒၚေဒလီစိုး တို႔လူတစ္စု အသည္းသန္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနသေလာက္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၾကည္ႏူး
ေနခဲ႔ၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ႔ ႏြယ္ႏြယ္ကလွမ္းေျပာတယ္။
“ ဒီဘဝဆိုးကလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရတာကိုပဲ အရမ္းဝမ္းသာလွၿပီဟာ၊ ငါ အျပစ္ကလြတ္ရင္ အေမတို႔ဆီျပန္
ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနေတာ႔မယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္ .. ေထာင္ကလြတ္ရင္ ငါ ရြာျပန္ေတာ႔မယ္၊ ငါ႔မိဘေတြနဲ႔ပဲေနေတာ႔မယ္၊ နင္ကေရာ မိႏွင္း ”
ေကသီရဲ႕ စကားကို ကၽြန္မ မၾကားသလိုလုပ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြက
အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔စီးက်လာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ခိုဝင္စရာမိဘရင္ခြင္ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဘဝ
ကေတာ႔ အိပ္တန္းေပ်ာက္ ေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မမွာ ခိုလႈံစရာေနရာဆိုလို႔ ဗလာ
နတၳိပါပဲ။ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြ။ ရမၼက္မီးေတာက္ေနတဲ႔ ဦးေက်ာက္ဒိုးရဲ႕အၾကည့္ေတြ။
အဲဒီလို အၾကည့္ မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေထာင္ကလြတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝ ရိုးသားသန္႔စင္
စြာနဲ႔ေနထိုင္သြားႏိုင္မယ္႔ အိပ္တန္း တစ္ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ရွာေဖြရဦးမွာပါ။
အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
ႏုိ၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။
ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ေဖေဖ
တူတူပုန္းကစားေနတယ္လို႔ေျပာဦးမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ သမီး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေဖေဖေျပာသမွ် ေခါင္း
တညိတ္ညိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္ေလ။ အခုသမီးအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ေဖေဖ။ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္တဲ႔အရြယ္
ေရာက္ေနပါျပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေဖေဖ။ ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္ပြင္႔မွမရွိဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ေဖေဖ။ ၾကယ္က
ေလးေတြငိုေနၾကၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သမီး ေျပာတာယံုေပးပါေနာ္။ ၾကယ္ကေလးေတြငိုေနတယ္ ေဖေဖ။
(၁)
ဒီေန႔ သမီးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ သမီး ေက်ာင္းမွာဆုရတယ္ေလ။ သမီးက တတိယတန္းမွာ ပထမဆုရတာ။
တစ္ခန္း လံုးက သမီးကို အားက်တဲ႔ အၾကည့္နဲ႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ ဆရာမကလည္းေျပာတယ္။ ၾကယ္က
ေလးက ေတာ္လိုက္တာ တဲ႔။ သမီးနာမည္က လဝန္းျဖဴ ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သမီးက ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္တယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ၾကယ္ကေလးလို႔ေျပာရင္း အားလံုးရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သမီးက ၾကယ္ကေလးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ သမီး ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဝမ္းသာအားရေမွ်ာ္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ႏွစ္ေယာက္မွာ
တစ္ ေယာက္ေတာ႔ သမီးကိုလာႀကဳိေနက်။ ဒီေန႔ သမီးဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပရင္ အရမ္းဝမ္းသာသြားမွာ
ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔မွ ေဖေဖတို႔ကလည္းၾကာလိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြတာင္မွ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
သမီးကို လာမႀကဳိၾကေသးဘူး။ သမီး က ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။
“ ဟယ္ သမီး၊ ၾကယ္ကေလး .. အိမ္ကလာမႀကဳိေသးဘူးလားသမီးရဲ႕ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ .. လာမႀကိဳေသးဘူး ဆရာမ ”
ဆရာမရဲ႕အေမးကို သမီး လက္ေလးပိုက္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာမက သမီးေခါင္းကဆံပင္ေလးကို
လက္နဲ႔ပြတ္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အဲလိုလုပ္တာပါပဲ။ ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲလို႔
ေဖေဖ႔ကို သမီး ေမးဖူးတယ္။ အဲဒါဆို ေဖေဖက သမီးကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ေပါ႔ သမီးရယ္လို႔ေျဖ
တတ္တာ။ ဆရာမလည္း သမီးကို ခ်စ္လို႔အဲလိုလုပ္တာျဖစ္မွာေပါ႔။
“ ဒါဆိုဆရာမနဲ႔လိုက္ခဲ႔ေလ၊ သမီးအိမ္ကိုဝင္ပို႔ေပးခဲ႔မယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ပါရွင္႔ ဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္႔ ဆရာမ ”
ဆရာမနဲ႔ပဲ သမီးလိုက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ကအဲလိုပဲ။ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္ပါျပီဆိုမွ။ ခါတိုင္းဆိုေနာက္မက်
ဘူး။ ဆရာမက သမီးတို႔အိမ္ရဲ႕ ဟိုးဘက္မွာေနတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာမနဲ႔လိုက္လာခဲ႔တာ။ လမ္းမွာလည္း
ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔မလား ဆိုၿပီး သမီး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖသြားႀကဳိလို႔ သမီးမရွိရင္ ေဖေဖ
စိတ္ပူေနမွာ။
အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔အိမ္ႀကီးကတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး။ ဆရာမကို
ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး သမီး တိတ္တိတ္ေလးအိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မျမင္ရေအာင္ သမီး ပုန္းၿပီး
တက္လာခဲ႔တယ္။ ၿပီးမွ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဝုန္းကနဲ ေျခာက္လိုက္ရင္ ေဖေဖတို႔လန္႔သြားၾကမွာ။
“ ဝုန္း .. ခလြမ္း .. ”
ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ႔က်ကြဲသံေၾကာင္႔ သမီးဆတ္ကနဲတုန္သြားတာပဲ။ အေပၚထပ္က အသံၾကားရတယ္။
တစ္ခုခု က်ကြဲတဲ႔အသံ။ သမီး အိမ္ေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ရဲ႕အခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ႔
သမီးတစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“ ရွင္အရမ္းလြန္တယ္ ကိုေကာင္း၊ ရွင္ ကြ်န္မတို႔အေပၚလုပ္ရက္လြန္းတယ္ ”
အေမ႔ရဲ႕ အသံကို သမီးၾကားရတယ္။ အေမ႔ရဲ႕အသံက အရင္လို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမဟုတ္ဘူး။ သမီး ၾကားဖူးေန
က် အေမ႔ရဲ႕အသံက တိုးတိုးေလးရယ္။ အခု အေမ႔အသံက ေဖေဖ႔ကိုဆူေနသလို ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။ သမီးကို
ဆူခဲ႔တုန္းက အသံထက္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနခဲ႔တယ္။
ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတဲ႔တံခါးကေန သမီးေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက ငိုေနတယ္။ ေဖေဖက ေမေမ႔ေရွ႕မွာ
ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ခ်ၿပီးရပ္ေနတယ္။ က်ကြဲေနတဲ႔ပန္းအိုးတစ္လံုးကေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမအရဲ႕အလယ္မွာ
စည္းျခားထား သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဘာလို႔ေဖေဖ႔ကိုဆူရတာလဲ။
ငိုေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိ သမီး သနားမိေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုေတာ႔ မဆူေစခ်င္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါလား။ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို
ဘာမွမေျပာတာ။ ေဖေဖ႔ကို သမီး သနားလိုက္တာ။
“ ရွင္႔ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ထားလဲ ကိုေကာင္း၊ ကြ်န္မေတာ႔ ရွင္႔ကိုအရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီ၊ သမီးေလး
မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ရွင္႔ကိုေနာက္ဆံုးေမးလိုက္မယ္၊ ရွင္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ထားတာလဲ ”
ေမေမက ေဖေဖ႔ကိုေျပာေနတယ္။ သမီး နာမည္လည္းပါတာပဲ။ ဘာေတြေျပာေနလဲ သမီး မသိဘူး။ ေဖေဖက
ေတာ႔ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီးရင္း ငံု႔ေနတာပဲ။ ေမေမကလည္း ဆူလို႔ကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာ
မလို႔ကို။ ေဖေဖက ေျပာထားဖူးတယ္။ လူႀကီးေတြစကားေျပာေနရင္ ဝင္မေျပာရဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးရပ္
ေစာင္႔ေနရတာေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ သမီး ေျပာလိုက္တာၾကာလွေပါ႔။
“ သူ .. သူက ဆင္းရဲတယ္ ေဝ၊ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလးကိုလည္းလြယ္ထားခဲ႔ရၿပီ၊ ကိုယ္ တာဝန္ေက်မွ
ျဖစ္မယ္ ေဝ ”
ေဖေဖ႔ ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးထြက္လာတယ္။ ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ႔မသိပါဘူး။ သမီး စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
ေမေမတို႔က သမီးကိုေတာင္ သတိရၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ ေျပာခ်င္တာေျပာေနၾကတာပဲ။ သမီး ဆုရတဲ႔အေၾကာင္း
ေျပာခ်င္ ပါတယ္ဆိုမွ။ အခုေတာ႔ ေျပာကိုမေျပာရေတာ႔ဘူး။
“ ဒါ ရွင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ေနာက္ဆံုးလမ္းေပါ႔၊ ဟုတ္လား ကိုေကာင္း၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ရွင္ သြားပါ၊ ေနာက္ထပ္
ကြ်န္မတို႔သားအမိနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ရွင္လံုးဝစိတ္မကူးပါနဲ႔၊ ရွင္ထြက္သြားပါေတာ႔ ”
ေမေမ႔ကို သမီးအလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လံုးထဲမွာမ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမ
က ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမေမေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက သမီးနားထဲကကို
မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားခိုင္းရတာလဲ။ ဟင္႔အင္း မသြားရဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုမသြား
ခိုင္းရဘူး။
“ ေဖေဖ ဘယ္မွမသြားရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖ သမီးတို႔နဲ႔အတူေနရမယ္ ”
သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ဆီေျပးသြားမိတယ္။ ေဖေဖကသမီးကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔မ်က္လံုးထဲကလည္း မ်က္ရည္
ေတြ က်လာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို ေမႊးေမြးေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ ငိုတယ္။ ေမေမလည္း ငိုတယ္။ သမီး
လည္းငိုတယ္။ ေဖေဖ႔ကို သမီးအေသအလဲဖက္ထားမိတယ္။
“ လာစမ္း ၾကယ္ကေလး၊ အဲဒါ နင္႔အေဖမဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ သူစိမ္းလူျဖစ္သြားၿပီ ”
ေဖေဖ႔လက္ထဲကေန ေမေမက သမီးကိုဆြဲယူတယ္။ သမီး ေမေမ႔လက္ထဲျပန္ပါသြားတယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ
ေအာ္ေခၚမိတယ္။ ေမေမ ရက္စက္တယ္။ သမီးကို ေဖေဖနဲ႔ခြဲရက္တယ္။ သမီးငိုၿပီး ေဖေဖ႔ကိုပဲ ေအာ္ေခၚေတာ႔
ေမေမက သမီးကိုရိုက္တယ္။ သမီး အရမ္းနာတာပဲ။ ေမေမ႔ကိုသမီးမုန္းတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို တစ္ခ်က္ေလးပဲ
ၾကည့္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားတယ္။ အရင္ကဆို ေမေမရိုက္ရင္ သမီးကိုေခၚၿပီး ၿခံထဲဆင္းေျပးေနက်ေလ။ အခုေဖေဖ
က သမီးကိုမေခၚပဲ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္သြားတယ္။
“ ေဖေဖ ေရ .. သမီးကိုလာေခၚေလ၊ သမီး ေမေမနဲ႔မေနဘူး၊ ေဖေဖနဲ႔ပဲေနမယ္ ဟီးး ”
ေဖေဖ႔ကိုေအာ္ေခၚရင္း သမီး ငိုေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက လာမေခၚဘူး။ သမီးငိုေနတာေတာင္ ေဖေဖလာ
မေခၚ ဘူး။ ေမေမကလည္း သမီးကိုပဲ ရိုက္ေနတာပဲ။ သမီး အရမ္းနာတယ္။ ေမေမ႔ကိုမုန္းတယ္။ ေမေမက
သမီးကိုလည္း ရိုက္တယ္။ ေဖေဖ႔ ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္တယ္။ ေမေမ႔လက္ကရုန္းၿပီး သမီးေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။
ၿခံဝကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၿခံတံခါးက ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔လို႔။ သမီး ေျပးထြက္ၾကည့္ေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ကိုမျမင္ရဘူး။
ေဖေဖ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔တယ္။
ၿခံထဲမွာ သမီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ငိုေနခဲ႔တာအၾကာႀကီး။ ေမေမလည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ ေဖေဖက
လည္း သမီးကိုလာမေခၚဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ သမီးကိုတစ္ေယာက္မွလာမေခၚၾကဘူး။ သမီး
ဆုရတဲ႔အေၾကာင္းလည္း မေျပာျပရေသးဘူး။ သမီး ဒီေလာက္ငိုေနတာကိုေတာင္မွ လာမေခၚၾကတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔
ေမေမကို သမီးမုန္းတယ္။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ မေကာင္းလို႔ သမီးငိုရတာေပါ႔။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကိုငို
ေအာင္လုပ္တယ္။ သမီးေျပာခ်င္တဲ႔စကားကိုလည္း နားမ ေထာင္ေပးၾကဘူး။ သမီးဆုရပါတယ္ဆိုမွ။
ေကာင္းကင္ေပၚေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း ၾကယ္ကေလးေတြမရွိဘူး။ ၾကယ္က ေလးေတြလည္း သမီးလိုပဲ
အေမွာင္ထဲမွာငိုေနၾကျပန္ၿပီ။
(၂)
ေဖေဖ႔ကို သမီးအရမ္းလြမ္းတာပဲ။ အခု သမီးဖ်ားေနၿပီ။ ဘဘဆရာဝန္ႀကီးက သမီးကိုေဆးလာထိုးေပးတယ္။
နာလိုက္တာေဖေဖရယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးကိုေဆးထိုးမွာကိုမတားဘူးသိလားေဖေဖ။ ေဖေဖရွိရင္ သမီး
ေဆးထိုးခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမက သမီးကိုနာေအာင္လုပ္တယ္။ ေဖေဖဆို သမီး ေျပာစကားနားေထာင္
တယ္။ ေမေမက်ေတာ႔ သမီးေျပာ တာနားမေထာင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သမီး ေဖေဖ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရတာေပါ႔။
အဲဒီ ဆန္ျပဳတ္ဆိုတာႀကီးကို သမီးမုန္းတာသိသိႀကီးနဲ႔ ေမေမက ဒါခ်ည္းပဲေကြ်းေနတယ္ေဖေဖ။ သမီး
အခ်ဥ္ေပါင္း ေလးစားခ်င္တာ။ ေဖေဖဆို သမီးကို ဝယ္ေကြ်းမွာေပါ႔။ ေမေမက စိတ္ပုတ္တယ္။ သမီးကို
အိမ္ယာေပၚကေတာင္မဆင္းခိုင္း ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သမီး မႀကဳိက္တဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေကြ်းတယ္။ ေဆးခါးခါးႀကီး
ေတြလည္းတိုက္တယ္။ အဲဒီေဆးခါးခါးႀကီးေတြက ေသာက္လိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာစြဲၿပီးက်န္ေနတာပဲ။
မုန္းတယ္။ သမီး အဲဒီေဆးေတြကိုမုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔ကိုေတာင္ သမီး မုန္းခ်င္လာၿပီ။ သမီး ဖ်ားေနတာကို
ေတာင္ လာၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။
ေနာက္ေန႔ဆို သမီးဆုယူရမွာ။ ဒုတိယရတဲ႔ ယမံု ကေတာင္ သူ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚလာမွာတဲ႔။ သမီးလည္း
ေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုေခၚသြားခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖကေပၚေတာင္မလာေတာ႔ဘူး။ ဆုယူရင္ ေဖေဖ
မလိုက္ဘူးလား။ ေမေမကေတာ႔ေျပာတယ္။ ေဖေဖ ေသၿပီတဲ႔။ ေမေမေျပာတိုင္း သမီးက ယံုမလား ေဖေဖရဲ႕။
ေဖေဖ႔ကို ေမေမပဲ ႏွင္ခ်လိုက္ တာေလ။ သမီးသိတာေပါ႔။ သမီး ျပတင္းေပါက္ကေန အၿမဲေခ်ာင္းၾကည့္ေန
တယ္။ ေဖေဖ လာေခၚမလားလို႔ေလ။
သမီးသိတယ္။ ေဖေဖ သမီးဆီ မလာတာ ေမေမ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္လား။ အခုတေလာ ေမေမ လိမၼာ
လာၿပီ ေဖေဖရဲ႕။ သမီးကို မဆူေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သမီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ၿပီး ေမေမ ငိုတယ္။ ေမေမငိုရင္
သမီးလည္း ငိုခ်င္တယ္။ ေဖေဖ ျပန္လာေနာ္။ ေမေမ႔ကိုလည္း သနားပါတယ္ ေဖေဖရယ္။ ဟုိေန႔ကလည္း
ေဖေဖ႔ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ ေမေမ ငိုေနေသး တယ္။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္ေခၚပါလို႔ေျပာေတာ႔ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘူး။
ဟိုတစ္ခါကလို ေဖေဖေသၿပီလို႔ ေမေမ မေျပာေတာ႔ ဘူးေလ။ ဒါဆို ေမေမစိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ႔။ ေဖေဖ ျပန္
လာလို႔ရၿပီ။
ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖ ျပန္မလာဘူး။ သမီးဆုယူေတာ႔ ေမေမတစ္ေယာက္ပဲပါတယ္။ လြတ္ေနတဲ႔ေဖေဖ႔ေနရာေလး
ကိုၾကည့္ ၿပီး သမီးငိုခ်င္လိုက္တာ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ၿပီးေတာ႔ေျပာရဦး
မယ္ေဖေဖ။ ယမံု႔ အေဖက ေလ ေဖေဖ႔ေလာက္ေတာင္မေခ်ာဘူးသိလား။ ေဖေဖသာ ပါလာခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာ။
ဒါမွ သမီး ၾကြားလို႔ရမွာေပါ႔။
ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႔လည္း သမီးနဲ႔ ေမေမႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေဖေဖ အရမ္းေနႏိုင္တာပဲ။ သမီးဆီကို တစ္ခါေလး
တာင္ လာေဖာ္မရဘူး။ သမီးက ေဖေဖ႔ကို အခ်ိန္တိုင္းသတိရေနတာ။ ေဖေဖကေတာ႔ သမီးကိုေတာင္သတိရရဲ႕
လားမသိဘူး။ ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေမေမ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပေသးလို႔လား။ ေမေမက လိမၼာသြားၿပီ ေဖေဖရဲ႕။
အရင္လိုမဟုတ္ေတာ႔ ဘူး။ သမီးကိုလည္း မရိုက္ေတာ႔ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္လည္း မေကြ်းေတာ႔ဘူး။ ေဆးလည္း
မထိုးခိုင္းေတာ႔ဘူး။ ဒါဆို ေမေမ လိမၼာလို႔ေပါ႔ ေဖေဖရဲ႕။ ေနာ္ .. ေဖေဖ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္။ ေဖေဖရယ္
ေမေမရယ္ သမီးရယ္ အတူတူေနရေအာင္ ေဖေဖ ျပန္လာခဲ႔ေနာ္။ သမီး ေမွ်ာ္ေနမယ္ ေဖေဖ။
(၃)
ေဖေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ပိုင္း ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕တိုက္တတ္လာတယ္။ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး
ဆန္႔က်င္မိေနတယ္ေဖေဖ။ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ သမီးနဲ႔ ေဖေဖခြဲရတာဆိုတဲ႔အစြဲက သမီးေခါင္းထဲမွာသံနဲ႔ရိုက္
ထားသလိုစြဲထင္ ေနခဲ႔တယ္။ အခုထိ သမီးေမ႔မရခဲ႔တာ ေဖေဖ႔ကို ေမေမ ႏွင္ခ်လိုက္တဲ႔ေန႔ေလးကိုပါပဲ။
ေဖေဖ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးဆင္းသြား ခဲ႔တာ သမီးဘယ္ေမ႔နိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ႔ကို သမီး အၿမဲအရြဲ႕တိုက္
ဆန္က်င္ေနခဲ႔တာေပါ႔။
သမီး ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ႔ေအာင္တယ္။ အမွတ္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းမွီတယ္။ ေမေမဆို
ေပ်ာ္ေနလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေဖေဖ။ အဲဒီမွာ ေမေမ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို သမီး ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ခဲ႔တယ္။ သမီး
ရိုးရိုးေမဂ်ာပဲ ယူလိုက္တယ္။ ေမေမေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဆံုရံႈးျခင္းရဲ႕အရသာကို ေမေမ
ခံစားတတ္ေအာင္ သမီး သင္ခန္းစာေပးခဲ႔ရံုပါ။ ေမေမက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေမဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ေလးကိုပဲ
ဆံုးရံႈးခဲ႔တာ။ သမီးဘဝမွာ ေဖေဖ႔ကို ရံႈးဆံုးခဲ႔ရတာ။ မညီမွ်ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေမေမ႔ကို သမီး အရြဲ႕
တိုက္ဆန္က်င္ေနဦးမွာ။
“ ဒါဘယ္လိုပံုစံဝတ္ထားတာလဲ ၾကယ္ကေလး၊ သမီးက ျမန္မာမိန္းကေလးေနာ္ ”
သမီးအျပင္ထြက္မလို႔လုပ္တုန္း ေမေမေရာက္လာတယ္။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ႔စကဒ္တိုေလးဝတ္ထားတဲ႔
သမီးကို အေမသေဘာမက်မွန္း သမီးသိတာေပါ႔။ ေမေမ မႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ သမီး တမင္ဝတ္ထားခဲ႔တာေလ။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ၊ ေခတ္ကအၿမဲေျပာင္းေနတာပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ႏိုင္မွ ခတ္မွီတာ ေမေမရဲ႕၊
ေမေမ ေမ႔ေနၿပီထင္တယ္၊ သမီးက ေခတ္ရဲ႕သမီးပ်ဳိေလးေလ ”
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေဒါသနဲ႔နီျမန္းလာခဲ႔တယ္။ သမီးရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္ ျပဳမူေနထိုင္ပံု
ေတြက ေမေေမ႔ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔အတြက္ ေမေမ႔ကို
သမီး ဆန္႔က်င္ေနခ်င္ ေသးတယ္။ အခု ေဖေဖ သတင္းမၾကားရတာဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ သမီးဘဝထဲက
ေဖေဖထြက္သြားခဲ႔တာ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိခဲ႔ရတာ။ အဲဒါ ေမေမ႔ေၾကာင္႔ေလ။
“ ညည္း ငါ႔ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိဆန္႔က်င္ေနမွာလဲ ၾကယ္ကေလး ”
“ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမွာ ”
သမီးရဲ႕စကားအဆံုး ေမေမ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံသဲ႔သဲ႔ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ကို သမီးၾကည့္ေနမိတယ္။
ေဖေဖ႔အေၾကာင္းေျပာတုိင္း ေမေမ႔မ်က္ႏွာတင္းမာသြားတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေဖေဖ႔လုိေအးေဆးလွတဲ႔လူ
တစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမဲ႔ႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲဆိုတာ သမီး သိခ်င္တယ္။
“ ေဖေဖ႔ကုိ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခဲ႔ရတာလဲ ေမေမ ”
သမီး ေမးလုိက္ေတာ႔ ေမေမ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သမီးနားမလည္တဲ႔အရိပ္ေယာင္တစ္ခ်ဳိ႕ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။
ေမေမ႔ဆီ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထြက္လာမလဲဆိုတာ သမီးသိခ်င္တယ္။ သမီးဘ၀ထဲက
ေဖေဖ႔ကိုထြက္သြားေစခဲ႔တဲ႔ အဓိကတရားခံက ေမေမပဲေလ။
“ ေမေမ႔ကိုမေမးနဲ႔သမီး၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမွာ ေမေမ မမွားဘူးဆိုတာပဲ သမီးနားလည္ထားပါ ”
“ ေမေမ႔ကိုနားလည္ဖို႔လည္း သမီးမႀကိဳးစားခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚသေရြ႕သမီး ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္ ”
ဒီတစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး သမီးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြကို သမီးမျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။
သမီး ေတာင္႔တခဲ႔တဲ႔ဘဝေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွျပန္ရမွာလဲ။ ေမေမရယ္ ေဖေဖရယ္ သမီးရယ္ .. ၿပီးေတာ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ မိသားစုဘဝေလး။ ဘယ္မွာ သမီးလိုခ်င္တဲ႔ဘဝ။ ေမေမ႔ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔
ေပွ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလး ေၾကြလြင္႔ခဲ႔ ရတာ။ “ ရွင္ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ႔မွျပန္မလာနဲ႔ ” တဲ႔။ ေဖေဖ႔ကို
ေမေမေျပာခဲ႔တာေလ။ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းအတြက္ ေမေမ႔ကို သမီး အဆံုးထိဆန္႔က်င္သြားမယ္။ အဲဒါ
ဘယ္ေတာ႔မွမေျပာင္းလဲတဲ႔ သမီးရဲ႕နိယာမပါပဲ။
(၄)
သမီးရဲ႕မ်က္လံုးကိုေတာင္ သမီး မယံုႏုိင္ဘူး ေဖေဖ။ တကယ္ပါ ေဖေဖ။ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႔မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔
သမီး ၾကည့္ေနမိခဲ႔တာပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီရပ္ကြက္ေလးကိုမေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ေဖေဖ႔ကို
သမီးေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔မွာမဟုတ္ ဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖက သမီးရဲ႕ေဖေဖပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြက
မ်ားလြန္းခဲ႔ၿပီေဖေဖ။
ေလာကဓံရဲ႕ထုေထာင္းမႈေအာက္မွာ ေဖေဖက အသက္အရြယ္ထက္ပိုၿပီး ရင္႔ေရာ္ေနခဲ႔တယ္။ စံုစမ္းသိလုိက္
ရတဲ႔ အေဖ႔သတင္းကိုၾကားရေတာ႔ သမီး ရင္ထဲနင္႔သြားရတယ္။ ေဖေဖ႔မွာ သားကတစ္ေယာက္ သမီး
တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီတဲ႔။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရတဲ႔အေဖ႔အတြက္ သမီးကို ေမ႔ပစ္ႏုိင္တာမဆန္းပါဘူး
ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ကမာၻထင္ခဲ႔အတြက္ သမီးအတြက္ ေဖေဖ႔ ေနရာကို
အစားထိုးစရာမရွိခဲ႔ဘူးေဖေဖ။ သမီး မ်က္ရည္က်ေနတယ္ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သမီး မ်က္ရည္က်
ေနမိတယ္။
ဘ၀သစ္တစ္ခုမွာ ေဖေဖေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ႔တယ္ေပါ႔။ သမီးတို႔ကို ပစ္ခြာၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခုကိုေဖေဖေရြးခ်ယ္ခဲ႔
တယ္။ သမီး ရင္ထဲမွာနာေနတယ္ ေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရင္ ၀မ္းသာအားရေျပးဖက္ၿပီး ေဖေဖ႔ရင္ခြင္ထဲ
ခို၀င္မယ္ဆိုတဲ႔အေတြးက ေလထဲမွာပဲလြင္႔ေပ်ာက္သြားခဲ႔ရတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ေ၀းရာကို သမီး ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေ၀းတဲ႔ေနရာဆိုေပမယ္႔ ေမေမနဲ႔နီးနီးလာတယ္။
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ သမီး ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ခ်င္ေနခဲ႔တာ။ ေမေမ႔ကို သမီးအထင္လြဲမိခဲ႔သမွ် သမီးရင္ထဲ
ဒဏ္ရာခ်က္ ေတြတိုးလာခဲ႔ တယ္။ သမီး အရမ္းမွားသြားတယ္ ေဖေဖ။ ေႏြးေထြးတဲ႔ရင္ခြင္တစ္ခုရဲ႕အေ၀းဆံုး
ကုိ သမီးေျပးထြက္ေနမိခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတေနခ်ိန္မွာ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး လွည့္မၾကည့္မိခဲ႔
ဘူး။ ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေမေမ႔ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး အရြဲ႕ တိုက္ေနမိခဲ႔တယ္။ သမီးေလာက္မိုက္တဲ႔သူ ရွိပါ႔ဦး
မလားေဖေဖ။
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေမေမ႔ကို သမီး ေျပးဖက္မိတယ္။ ေမေမ႔ ပါးျပင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေမႊးၾကဴေနမိခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔
ရင္ခြင္က သမီးအတြက္ ေအးျမလံုၿခံဳသြားေစခဲ႔တယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ကလို ေဖေဖ႔ကိုပဲ တမ္းတေနမိတဲ႔
ၾကယ္ကေလး မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႔ကို တမ္းတမိသလို ေမေမ႔ကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ၾကယ္
ကေလးျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။
“ေမေမ႔ကို သမီးနားလည္ခဲ႔ပါၿပီ ေမေမရယ္ ”
ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲကေန မြတ္သိပ္စြာနဲ႔ သမီးေျပာမိတယ္။ ေမေမကေတာ႔ သမီးေခါင္းေလးကို အသာပြတ္သပ္ေပး
လို႔။ ေမေမ႔ကိုနားမလည္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမီးရင္နာေနရဆဲပါေမေမရယ္။ သမီး အခု ေမေမ႔ကို
နားလည္မိခဲ႔ပါၿပီ။ ေဖေဖ႔ကိုျပန္မေခၚမခ်င္း သမီး အေမ႔ကိုအရြဲ႕တိုက္မယ္ေျပာခဲ႔တာေလ။ အခုေတာ႔ သမီး
နားလည္သြားပါၿပီ။ ေမေမ ျပန္ေခၚ ခဲ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖက မိသားစုအသစ္ေလးကိုစႊန္႔ခြာပါ႔မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုဘဝေလးကိုလိုခ်င္တာေပါ႔ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ႔ အစားျပန္မရႏုိင္တဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္
တစ္ခုနဲ႔ သမီး ေရွ႕မဆက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သိရဲ႕လားေဖေဖ။ ဒီေန႔လည္း ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ကေလးေတြ
မရွိဘူးေဖေဖ။ ေဖေဖ႔ကိုထာ၀ရဆံုးရံႈးခဲ႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ ငိုေနခဲ႔ရျပန္ပါၿပီ။
ဇီ၀ကမဂၢဇင္း
ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၁၃။
Monday, October 7, 2013
ေၾကကြဲရနံ႔သင္းတဲ႔ေရႊအိုေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္
ကၽြန္မနာမည္က အိုအို။ ဘယ္လိုနာမည္ႀကီးလဲဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းရံႈ႕သြားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မလည္း ဒီနာမည္ကို
မႀကိဳက္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက အိုအို လို႔ေခၚရင္း အားလံုးပါးစပ္ထဲမွာ အိုအိုျဖစ္သြားခဲ႔တာ။ နာမည္အရင္းက ေအးၾကည္
တဲ႔။ ေတာသူမဆိုေတာ႔ ေတာနာမည္ေပါ႔။ ေဟာ အခုက်ေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္ ျဖစ္သြားျပန္ျပီ။ ဒါက ၿမိဳ႕နာမည္။ မိတယ္
မဟုတ္ လား။ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔။ အိုအို နဲ႔ ေအးၾကည္ကေတာ႔ ေတာမွာက်န္ခဲ႔ၿပီ။ ၿမဳိ႕မွာက်ေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္ ျဖစ္သြားေရာ။
သိတယ္ မဟုတ္လား။ အားလံုးပါးစပ္ဖ်ားမွာ စြဲေနၾကတဲ႔ ေရႊအုိေရာင္ ေလ။
(၁)
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၿပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ လိႈက္ကနဲေပ်ာ္သြားတယ္။ ေတာသူ ၿမဳိ႕ေရာက္ေတာ႔ ျမင္သမွ် အဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္ေန
ေရာ။ တိုက္ႀကီးေတြကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရလြန္းလို႔ လည္ပင္းေတာင္မေညာင္းႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ပါဦး .. စည္လိုက္တဲ႔လူေတြ။
တိုးၾကပ္ ေနတဲ႔ကားေတြ။ အို .. ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် အားလံုးသေဘာက်ပဲ။ ပိုၿပီးသေဘာက်တာက အန္တီမိုးရဲ႕ဆိုင္ႀကီး
ပဲ။ အခန္းကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ေလေတြထဲမွာ အေမႊးနံ႔ ေတြလည္းပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔။ အထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔
မိန္းကေလးေတြဆိုလည္း လွလိုက္တာေလ။ မ်က္ႏွာေလးဆို ႏုဖတ္ေနတာပဲ။ အဲ .. ဝတ္ထားတာက်ေတာ႔ အျမင္ရိုင္း
တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေတာအျမင္ေပါ႔။ ေပါင္လည္ေလာက္စကဒ္တိုေလးဆို မိန္းမခ်င္းျဖစ္ တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္ ေစ႔ေစ႔မၾကည့္ရဲ
ဘူး။ သူတို႔က် ဝတ္ရဲတယ္ေတာ႔။ အံ႔ၾသစရာႀကီး။
အန္တီမိုးကလည္း အသက္ႀကီးေပမယ္႔ မပ်က္စီးေသးဘူးဆိုရမယ္။ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္မျပတ္ဘူး။ ဆံပင္ကို အေခြ
လိုက္ ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ထားျပီး အေရာင္တင္ထားေတာ႔ အသက္ထက္ႏုေနေရာ။ ေနာက္ဆို အဲဒီလို ဆံပင္ေကာက္
တာကို သင္ေပးမယ္လို႔ အန္တီမိုးကေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုလည္း လွေအာင္ျပင္ေပးမယ္တဲ႔။
စေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဟားခံရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေတြေပါ႔။ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ခ်င္း တိုးတုိးေျပာ
ေနၾကတာ။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားႀကီးႏွစ္ခုတင္ထားတဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတာေလ။ အပြင္႔ႀကီး
ႀကီးပါတဲ႔ ထမီကိုၾကည့္ၿပီးလည္း အတင္းတုတ္ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္မ ထမီမ်ား သူတို႔စကဒ္နဲ႔ကြာပါ႔။ လံုၿခံဳလိုက္တာမွ ေလ
တိုး ေပါက္ေတာင္ မရွိဘူး။ သူတို႔မ်ား ေအာက္ပိုင္းအေအးလြန္ၿပီး ေလျဖတ္မွာျမင္ေယာင္ေသးရဲ႕။
“ ကေလးတို႔ေရ .. ဒါက နယူးေလးေနာ္၊ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔၊ မွတ္ထားၾက ”
အယ္ .. ေရႊအိုေရာင္တဲ႔။ ကၽြန္မက ေရႊအိုေရာင္ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ ဟိုေကာင္မေတြဆီက ရယ္သံေတြထြက္လာၾကတယ္။
ဟြန္း ..။ မ်က္ေစာင္းကိုႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ၿပီးထုိးေပးလိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ မ်က္ႏွာေတြက ၿပီတီတီျဖစ္ေနၾကတုန္း။
“ ကာစတန္မာေတြရဲ႕စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံေလးထြက္ေအာင္ ပံုသြင္းေပးၾကပါဦး ကေလးတို႔၊ လံုးဝအလန္းေလးေနာ္၊ ကာစတန္
မာေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းတန္းစြဲျဖစ္ေနေအာင္ လႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ႔ ”
“ စိတ္ခ် အန္တီမိုးေရ၊ အရိုင္းပန္းေလး အရမ္းလန္းသြားေအာင္ ဧကရီ တာဝန္ယူတယ္၊ တို႔ဆိုင္မွာေတာ႔ ေရႊအိုေရာင္က
ေရပန္းစားလာဦးမွာပဲ ”
“ ေအး .. ဧကရီရဲ႕လက္ဆကို အန္တီမိုး သိတာေပါ႔ကြယ္၊ အဲ အန္တီမိုး သြားစရာရွိလို႔၊ နယူးေလးကို စိတ္ခ်ထားခဲ႔
မယ္ေနာ္ ”
“ စိတ္ခ် အန္တီမိုးေရ၊ အန္တီမိုး ျပန္လာရင္ လံုးဝ မ်က္စိလည္သြားေစရမယ္ ဟင္း ဟင္း ”
ကၽြန္မ တစ္ခြန္းမွမေျပာႏိုင္ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီ ဧကရီဆိုတဲ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕အသံေလးက
ခ်ဳိသာလိုက္တာ။ ရယ္တာေတာင္ ဟင္းဟင္း ဆိုၿပီး လက္ေလးနဲ႔ ပါးစပ္ကိုကာလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔မ်ား ရယ္ၿပီဆို
ဝါးလံုးကြဲေအာင္ေအာ္ရယ္ၾကတာ။ ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ကာဖို႔ ေဝးေရာ။ ပါးစပ္ထဲထြက္လာတဲ႔တံေတြးေတြေတာင္ ဟုိစင္ ဒီစင္
ျဖစ္သြားတတ္တာ။။
ခဏေနေတာ႔ ဧကရီက ကၽြန္မကို ေခၚၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးတယ္။ ၾကည့္စမ္း .. ၿငိမ္႔ေနတာ ကၽြန္မေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြား
မတတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ႔ အလွျပင္တဲ႔ထိုင္ခံုေပၚမွာထိုင္ခိုင္းတယ္။ အုိ .. ဆိုဖာခံုေလးကလည္း အမိုက္စားပဲ။ ၾကည့္ .. ကၽြန္မ
နိဗၺာန္ဘံုေရာက္သြားသလိုပဲ။ ဧကရီရဲ႕ သြက္လက္တဲ႔လႈပ္ရွားမႈေအာက္မွာ ကၽြန္မက ၿငိမ္ၿပီးခံေနမိတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီး
ကို ေက်ာလယ္ေလာက္ကေန တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ႔ ႏွေျမာစိတ္ေလးဝင္မိသား။ ေနာက္ေတာ႔ သိသိသာသာလွလာတဲ႔
ဆံပင္အေခြလိုက္ေလးကိုျမင္ၿပီး ႏွေျမာစိတ္ကေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ။
ဆံပင္လည္းၿပီးေရာ မ်က္ႏွာက သနပ္ခါးေတြကိုဖ်က္ၿပီး မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔အေရာင္ျခယ္ေတာ႔တာပဲ။ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးလို႔
အေနခက္တာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ အဝတ္အစားကအစ အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို
အံ႔ၾသမွင္သက္သြားမိေတာ႔တယ္။
အေခြလိပ္ေကာက္ၿပီး အေရာင္ေတာက္ေနတဲ႔ ဆံပင္ရယ္ .. ျဖဴစင္ဝင္းပလာတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးရယ္ .. အက်ႌလွလွ ေလးနဲ႔
စကဒ္တိုတိုေလးရယ္..။ အစက အျမင္ရိုင္းတယ္ထင္မိတဲ႔ စကဒ္အတိုေလးက အခုက်ေတာ႔လည္း ရိုင္းတယ္လို႔ မျမင္မိ
ျပန္ဘူး။ ၿမိဳ႕မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္ေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မ ရင္ခုန္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ၿမဳိ႕သူျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဧကရီကို ေက်းဇူးတင္တဲ႔
အၾကည့္ေလးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဧကရီက ၿပံဳးျပတယ္။
“ ဘယ္လိုလဲ ေရႊအိုေရာင္၊ အိုေကတယ္မဟုတ္လား ”
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လဲမသိဘူး။ အံ႔ၾသတာေရာ .. ဝမ္းသာတာေရာ .. စိတ္လႈပ္ရွားတာ
ေရာ ေပါင္းၿပီး ေနမထိထိုင္္မသာျဖစ္လို႔။
“ ဟုိက ညီမေလးနဲ႔ပဲေခါင္းေလွ်ာ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ အဆင္ေျပမလား ”
အခုမွဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ႔ လူႀကီးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္မယ္တဲ႔။ ပထမဆံုးအေတြ႔ႀကံဳမွာ
စိတ္ထဲဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒီဆိုင္ကို ေယာက်္ားေတြလည္းလာတာပဲလား။ ကၽြန္မ ေတြေဝေနတုန္း ဧကရီရဲ႕အသံ
ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“ ေဆာရီး ကိုႀကီးေရ၊ ေရႊအိုေရာင္က အသစ္ေလးေလ၊ ဒီေန႔မွစေရာက္တာ၊ ေနာက္ေန႔မွ ကိုႀကီး သေဘာေပါ႔၊ ဒီေန႔
ေတာ႔ ကိုႀကီးကို ဧကရီတာဝန္ယူတယ္သိလား ”
“ ေရႊအိုေရာင္ တဲ႔လား၊ မိုက္တယ္ကြာ၊ ေနာက္ေန႔ဆို ကိုႀကီးတို႔က ေရႊအိုေရာင္ပဲေနာ္ ”
လူႀကီးကျဖင္႔ ေသခါနီးၿပီ။ ကိုႀကီးတဲ႔။ ကၽြန္မ ဟီးခနဲ ရယ္ခ်လိုက္ေတာ႔ ဧကရီကလွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ အသံ နည္း
နည္းက်ယ္သြားတာကိုး။ ဒါေတာင္ အဲဒီလူႀကီးဆီကအသံထြက္လာေသးတယ္။
“ ရယ္သံေလးက ရင္ထဲမွာ ေအးျမသြားတာပဲကြာ ”
တဲ႔။ ေသနာႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ဘူးသီးလာသီးေနတယ္။ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲေပးလိုက္တယ္။ လူႀကီးျပန္သြား ေတာ႔
ဧကရီတို႔ဆီကအသံထြက္လာတယ္။
“ ေရႊအိုေရာင္ေတာ႔ စန္းပြင္႔တယ္ေဟ႔၊ ေရာက္တဲ႔ေန႔မွာကိုပဲ ကာစတန္မာရသြားၿပီ၊ ေနာက္ကားက ေက်ာ္တက္သြား
ၿပီေဟ႔ ”
ကၽြန္မ ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်ီးၾကဴးသလိုေျပာၾကတယ္။ အန္တီမိုး ျပန္လာေတာ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးေတြအေရာင္ တဖ်တ္
ဖ်တ္ေတာက္လို႔။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို ေျပာေသးတယ္။ ပညာေတြ ျမန္ျမန္သင္ထားေတာ႔တဲ႔။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္
တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေရႊအိုေရာင္ တစ္ေခတ္ဆန္းခဲ႔ရတာေပါ႔။ ဟြန္႔ .. ျမန္လိုက္တာ။
(၂)
အားလံုးပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းတန္းစြဲလာၾကတာ ေရႊအိုေရာင္ မွ ေရႊအိုေရာင္ပဲ။ ကၽြန္မကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ေျပာင္းလဲ
သြားလိုက္တာ ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိဘူး။ ကၽြန္မက ရယ္ရင္ေတာင္ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ မခို႔တရို႕ေလးရယ္တာ။
လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ဆြဲဆာင္မႈရွိေအာင္ကိုေနတာ။ မိန္းကေလးပါးစပ္က ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေလး အသံထြက္
လာ ေတာ႔ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ၾကမလဲ။
ကာစတန္မာမ်ားလာလို႔ကေတာ႔ ဘယ္အရြယ္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကီးပဲ။ ကိုယ္႔ထက္ငယ္ေတာ႔ ေမာင္ေလးေပါ႔။ နည္းနည္းေလး
ႀကီးရင္ အစ္ကို။ ကၽြန္မ အသံေလးၾကားရင္ သူတို႔မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ေခါင္းကလည္း ေလွ်ာ္ပဲေလွ်ာ္ႏုိင္လြန္းၾကတယ္။ တစ္ေန႔
ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ အနည္းဆံုးပဲ။ ေရာက္လာရင္လည္း ေရႊအိုေရာင္ ေလွ်ာ္ေပးမွ။ ေရႊအိုေရာင္ .. ေရႊအိုေရာင္နဲ႔ .. ကၽြန္မ
နာမည္ေနာက္မွာ အန္တီမိုး လက္ဖ်ားမွာ ေငြသီးလာခဲ႔တယ္။
အန္တီမိုးလည္း ကၽြန္မကို အေရးေပးလိုက္တာမ်ား တျခားသူေတြေတာင္ မ်က္စိေနာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ရြာျပန္သြားမွာကို
အန္တီမိုးေၾကာက္ေနတာေလ။ ကၽြန္မလည္း ျပန္ခိုင္းေတာင္ မျပန္ဘူး။ ဒီေလာက္ အဆင္ေျပေနတာ။ ရြာမွာ ေကာက္စိုက္
ပ်ဳိးႏႈတ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ မွတ္လို႔။
“ ေရႊအိုေရာင္ေရ .. အန္တီမိုး ေခၚေနတယ္ေဟ႔ ”
အခုမွ နားကာစရွိေသးတယ္။ ေခၚသံၾကားရျပန္ျပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႔ဆန္စားမွေတာ႔ ရဲရေတာ႔မွာေပါ႔။ ကၽြန္မ ထြက္
လာေတာ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ရယ္ျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလိုက္သင္႔ရယ္ျပလိုက္ရတယ္။ အန္တီမိုးက
ေျပာတယ္။
“ ေရႊ႔အိုေရာင္ေရ .. ဒါ အန္တီမိုးတို႔ရဲ႕စူပါကာစတန္မာေပါ႔၊ ေရႊအိုေရာင္နဲ႔မွ စိတ္ေက်နပ္မယ္တဲ႔ေလ၊ အဆင္ေျပေအာင္
စီစဥ္ေပးလိုက္ပါဦး သမီးေရ ”
ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ႔ညစ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္မ လုပ္လာတဲ႔သက္တမ္းမွာ အထူးခန္းကိုတစ္ခါမွမကူးဖူးဘူး။ ဒီမွာက
အလွျပင္ခန္းအျပင္ အထူးခန္းဆိုတာရွိေသးတယ္။ ဒါကေတာ႔ ဆိုင္ကိုအၿမဲလာေနက်ကာစတန္မာေတြအတြက္ အထူး
ေပါ႔။ ကၽြန္မက ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ႔အပိုင္းကိုပဲ တာဝန္ယူေပးတာ။ အထူးခန္းမွာက်ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ နည္းနည္းေတာ႔
အသက္ ရွဴရၾကပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေခါင္းညိတ္ရတာပါပဲ။ စူပါကာစတန္မာဆိုေတာ႔ ၿငိဳျငင္သြားရင္မေကာင္း
ဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘယ္လို ျငင္းလို႔ရမွာလဲ။ အထူးခန္းဆိုေပမယ္႔ အန္တီမိုးကလည္း ဘဝလံုၿခံဳမႈအတြက္ တာဝန္ယူထားေတာ႔
စိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။
အထူးခန္းကိုေရာက္ေတာ႔ ဒီလူႀကီးကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ဇက္ေၾကာလည္း ဆြဲေပးရတာေပါ႔။
လူႀကီးရဲ႕ေတာ္ကီေတြကို နားေထာင္ရတာက်ေတာ႔ စိတ္က်ည္းၾကပ္တယ္။ လူကသာ ေသခါနီးတာ။ ေျပာေနတဲ႔စကား
ေတြက်ေတာ႔ လူပ်ဳိရံႈးေလာက္တယ္။
“ ကိုႀကီးနာမည္က ဦးထြဋ္ေအာင္တဲ႔၊ ကေလးက်ေတာ႔ အစ္ကိုေအာင္လို႔ေခၚေလ ”
အစ္ကိုေအာင္တဲ႔။ အို .. ဟုတ္တာေပါ႔။ အစ္ကိုေအာင္ ဆိုေတာ႔ အေကာင္အို။ ဒီနာမည္ေလးကို သေဘာက်ၿပီး ခစ္ခနဲ
ရယ္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို လူႀကီးက သေဘာက်လို႔။
“ ဘာရယ္တာလဲ ကေလးရဲ႕ ”
“ နာမည္ေလးက ေခၚလို႔ေကာင္းလို႔ပါ အစ္ကိုေအာင္ရဲ႕၊ အစ္ကုိေအာင္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္ေလ ”
“ ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ အစ္ကိုေအာင္ေတာ႔ ဒီေန႔ကစၿပီး ကေလး ဆီပဲလာေတာ႔မယ္၊ ရတယ္မဟုတ္လားဟင္ ”
ညိွဳ႕ပလီတဲ႔ အသံက နားဝမွာခါးသြားရေပမယ္႔ ဟန္မျပက္ ရယ္ျပလိုက္ရတယ္။ လူႀကီးက အိုဗာဒင္းလာေဖ်ာ္ေတာ႔လည္း
ကၽြန္မက ေရပူေလးထည့္ေပးလိုက္တာေပါ႔။ ခက္တာမွတ္လို႔။
“ လာေပါ႔ အစ္ကိုေအာင္ရဲ႕၊ အစ္ကုိေအာင္က အန္တီမိုးရဲ႕ စူပါကာစတန္မာပဲေလ ”
“ ဟာ မရဘူးကြာ၊ အစ္ကိုေအာင္က ကေလးအတြက္ပဲ မူပိုင္ျဖစ္ခ်င္တာ ”
ေသလိုက္ပါလား အေကာင္အိုလို႔ပဲ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ အသက္အရြယ္ကိုမွမေထာက္ ငယ္မူျပန္ေန
လိုက္တာ။ လူအိုနံ႔ရေနတာေတာင္ အေပ်ာ္ရွာခ်င္ေသးတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာႀကီး။
“ ေရာ႔ .. ဒါက ကေလးအတြက္ သီးသန္႔ေဘာက္ဆူးေနာ္ ”
တစ္နာရီျပည့္လို႔ တာဝန္လည္းၿပီးေရာ လူႀကီးက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ထုတ္ေပးတယ္။ ၾကည့္စမ္း ရက္ေရာလိုက္တာ။ ခဏ
ေလးနဲ႔ ေငြတစ္ထပ္က အသာေလးပဲ။ ေငြကိုျမင္ေတာ႔ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။
အစ္ကိုေအာင္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ စူပါကာစတန္မာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနျပီပဲ။ ဒီကလည္း ေရႊအိုေရာင္ပဲေလ။ လူႀကီးရဲ႕အသည္း
ႏွလံုးကို တဆတ္ဆတ္တုန္သြားေအာင္ မထိတထိေလးဆြေပးလိုက္တာေပါ႔
“ အစ္ကိုေအာင္ရွိမွပဲ ေငြကိုင္ရေတာ႔တယ္၊ ေနာက္ေန႔လည္း လာဦးေနာ္၊ ေမွ်ာ္ေနမယ္သိလား ”
ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ႔ အစ္ကိုေအာင္ချမာ ၿပံဳးသြားလုိက္တာ ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိသလိုကိုျဖစ္လို႔။ ေငြမ်က္ႏွာ
ေၾကာင္႔ရယ္လို႔လည္း မသိရွာဘူး။ စိတ္ထဲမရွိတာေျပာ။ မၿပံဳးခ်င္ပဲၿပံဳးျပ။ ေငြက လွစ္ကနဲရ။ မဆိုးဘူး။ အလုပ္ျဖစ္တယ္။
အစ္ကိုေအာင္လို စူပါကာစတန္မာေတြ အမ်ားႀကီးရလာလို႔ကေတာ႔ ..။ ဟြန္႔ .. ပြဲၿပီးၿပီေပါ႔။
(၃)
အဲဒီ ရဲရင္႔ ဆိုတဲ႔ေကာင္ေလးကိုျမင္ရင္ ရင္ထဲဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ရင္႔လို႔ တစ္လံုးတည္းေျပာတာေလးက
အစ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္။ ကၽြန္မကို မတဲ႔။ အဲဒီအသံေလးကိုပဲ နားထဲကေဖ်ာက္မရေအာင္ျဖစ္လို႔။ ထူးဆန္းတယ္။
စိတ္ထဲကမပါတဲ႔ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးနဲ႔ အားလံုးကိုဆက္ဆံခဲ႔တာ။ ေကာင္ေလးကိုက်ေတာ႔ လုိလိုလားလားကို
လက္ခံခ်င္သလိုမ်ဳိး။ မေတြ႔ရရင္လည္း သတိရ။ ေတြ႔ရင္လည္း ရင္ခုန္တာက မရပ္။ ဧကရီေျပာေတာ႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုး
အဝိုင္းသားျဖစ္သြားမိတယ္။
“ ဘာမွေခါင္းစားမေနနဲ႔၊ အဲဒါအခ်စ္ပဲ၊ နင္သူ႔ကိုခ်စ္ေနလို႔ေပါ႔ ေရႊအိုေရာင္ ရဲ႕ ”
အခ်စ္တဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ စိမ္းသက္လြန္းတဲ႔ နယ္ပယ္တစ္ခုေပါ႔။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ ေကာင္ေလးေလာက္ ဘယ္သူကမွ
မစိုးမိုးခဲ႔ဖူးဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ေကာင္ေလးကသူေဌးသား။ ေငြကိုေရလို သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္တဲ႔သူ။ ကၽြန္မဆီလာတိုင္း တန္ဖိုးႀကီး
လက္ေဆာင္ေတြ မပါတဲ႔ေန႔ရယ္လုိ႔ မရွိဘူး။
ခက္ၿပီ။ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ အန္တီမိုးက ကာစတန္မာေတြနဲ႔ ဘာသံ ညာသံေတြမၾကားခ်င္ဘူးလို႔ သတိေပး
ထားၿပီးသား။ ကာစတန္မာအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔ကလြဲၿပီး အခ်စ္ နဲ႔အေဝးဆံုးမွာေနပါတဲ႔။ မခ်စ္
တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါတဲ႔။ အရင္ကေတာ႔ အလြယ္တကူေခါင္းညိတ္ခဲ႔တာပဲ။ အခုေတာ႔ အဲဒီစကားကို တယူသန္
အတၱေတြနဲ႔ေဘာင္ခတ္ထားတဲ႔စကားလို႔ ထင္လာမိတယ္။
“ ေရႊအုိေရာင္ေရ .. ညည္းရဲ႕အသည္းေလးလာၿပီ ”
ဧကရီရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲေပ်ာ္မိသြားတယ္။
ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာနဲ႔ ၿပံဳးျပတယ္။
“ ဒီေန႔ အရမ္းလွေနပါလား မရယ္၊ ဒီေန႔လည္း မနဲ႔ပဲေခါင္းေလွ်ာ္မယ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္မယ္ ”
“ အင္းပါ ေမာင္ေလးရဲ႕၊ အခုတစ္ခါတည္းေလွ်ာ္ေပးမယ္ေလ ”
ကၽြန္မရဲ႕အသံက ႏူးည့ံမႈအျပည့္ေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကိုေလွ်ာ္ေပးေတာ႔လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေန
ခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရီေဝစြာၾကည့္လိုက္တဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတယ္။
“ မကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား ”
အို .. ကၽြန္မ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္မိသြားတယ္။ အနားကလူေတြမ်ားၾကားသြားမလားလို႔ စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္မိတယ္။
ဘယ္သူမွမသိၾကလို႔ေတာ္ေသးရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ႔ေကာင္ေလး။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေတြေတာင္ အမွားမွား
အယြင္း ယြင္းျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား အၾကည့္ေတာင္မလႊဲဘူး။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ညႊတ္ခ်င္ေနၿပီ။
အခ်စ္ကေတာ႔ ဆြဲအားျပင္းျပင္းနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ညိွဳ႕ယူေနၿပီေလ။
“ ေျဖေလ မ၊ ေမာင္႔ကိုေရာ ခ်စ္ရဲ႕လား ”
ေျသာ္ .. ခက္ပါရဲ႕။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ႔။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။ အေဘးကသူေတြ ရိပ္မိကုန္မွအခက္။
ဘယ္႔ႏွယ္႔ ဇြတ္အတင္းႀကီးပူဆာေနရတယ္လို႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ ေအာ္ေျပာခ်င္တာေပါ႔။ ဒီက မိန္းကေလးေလ။
နည္း နည္းေတာ႔ မူရမွာေပါ႔။
ကၽြန္မအလုပ္က ေယာက်ာ္းေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ဘဝကျဖဴစင္တယ္။ အပ်ဳိစင္ဘဝကိုလည္း အထိပါး
မခံခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတယ္။ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာေပမယ္႔ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းရြက္လိုမ်ဳိးေတာ႔
ေရာ႔ .. အင္႔ ဆိုၿပီး မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာရတယ္။
“ ေမာင္ေလး .. ေတာ္ေတာ႔ကြာ၊ တျခားသူေတြၾကားသြားရင္မေကာင္းဘူး၊ မ စဥ္းစားဦးမယ္ေနာ္ ”
ဒါေတာင္ ေကာင္ေလးက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ထဲနည္းနည္းေတာ႔ တင္းၾကပ္ေနခဲ႔တယ္။ အန္တီမိုး မသိ
ေအာင္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေကာင္ေလးကိုလည္း ကၽြန္မ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းခ်စ္မိေနၿပီေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔
လည္း အန္တီမိုးကို ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ျဖစ္ေနာက္ရွင္းလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ႔တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးကိုအေျဖေပးလုိက္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခါမွ အန္တီမိုးသိသြားလည္း ကံေပါ႔။ ဘယ္လိုလုပ္မွာ
လဲ။ ကၽြန္မလည္း အခ်စ္ေအာက္မွာ က်ရံႈးသြားခဲ႔တာကိုးေလ။
(၄)
“ ကေလးနဲ႔ေတြ႔လုိက္ရင္ အပန္းကိုေျပသြားတာပဲကြာ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ”
လိႈက္ေမာစြာထြက္လာတဲ႔ လူႀကီးရဲ႕စကားကို အလိုက္သင္႔ရယ္ေမာျပလိုက္ရေပမယ္႔ စိတ္ကေတာ႔ ညစ္လွပါၿပီ။ အခု
တေလာ လူႀကီးရဲ႕ေျခလွမ္းေတြစိပ္လာတယ္။ ဗ်ဴဟာအသစ္ေတြနဲ႔ လမ္းခင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို ဘယ္
ေလာက္ သေဘာက်ေၾကာင္းေတြ ေရပက္မဝင္ေအာင္ေျပာတယ္။ စူပါကာစတန္မာဆိုတဲ႔အရွိန္ေလးရဲ႕ ေဘာက္စ္ဆူး
ျမက္ျမက္ေလးရလို႔သာ အလိုက္သင္႔ဆက္ဆံေနခဲ႔တာ။ အဖိုးတန္ ေရေမႊးနံ႔ေတြအၾကားက လူအိုနံ႔ရေနတဲ႔လူႀကီးကိုမ်ား
သေဘာက်စရာလား။ ဦးနဲ႔ သမီးဇာတ္ခင္းဖို႔ေတာ႔ စိတ္ေတာင္မဝင္စားဘူး။
ၿပီးေတာ႔ ေငြရွိတိုင္းအေပ်ာ္ရွာၾကတဲ႔ လူႀကီးေတြမွာ ပြဲတက္မယားဆိုၿပီးသီးသန္႔ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ကြယ္က်မွ ေငြကုိ
ေရလုိသံုးၿပီး အေပ်ာ္ရွာၾကတာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔က်ေတာ႔ သူတို႔ဆီက လွ်ံက်ေနတဲ႔ေရကို ခြက္ေလးနဲ႔ခံထားရံုပါ။ တကူး
တကႀကီးလိုက္ခပ္ ယူေနတာမွမဟုတ္တာ။ ေပးသူရွိလို႔ ယူသူရွိတာဆိုေပမယ္႔ သတိေတာ႔ထားရတယ္။ ကိုယ္႔ဘဝ
အစြန္းအထင္းမျဖစ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား။
“ ဘယ္လိုလဲဟင္ ကေလး၊ ကေလးလိုခ်င္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္ေလ၊ ကေလး ႀကိဳက္သေလာက္ သံုးျဖဳန္း
စမ္းကြာ၊ တစ္ခ်က္မၿငိဳျငင္ဘူး ”
ေလျပည္ေလးထိုးၿပီးေပးလာတဲ႔ မက္လံုးကို စိတ္ညြတ္မသြားေအာင္ထိန္းရတယ္။ ကိုယ္ကခ်ည္း ယူေနလို႔လည္း
မေကာင္းဘူး။ အေပး အယူဆိုတာ ဒြန္တြဲေန တတ္တာပဲေလ။ ငါးစာသာျမင္ေနေပမယ့္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္ကိုလည္းၾကည့္တတ္ရ
ေသးတယ္။ ဒီေတာ႔ အခိုးေငြ႔ေတြေဝလွ်ံေနတဲ႔ လူႀကီးကို ပညာသားပါပါနဲ႔ လွည့္ေျပာရတယ္။
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အစ္ကိုေအာင္ရယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေရႊအိုေရာင္တို႔ ဘဝကို ေရႊအိုေရာင္ မပိုင္ဘူးေလ၊ အန္တီမိုးက
ေရႊအိုေရာင္တို႔ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူေပါ႔၊ တစ္ခုခုမွားယြင္းတာနဲ႔ အလုပ္ထုတ္ခံရမယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင္႔ ေရႊအိုေရာင္ သတိထား
ေနရ တာေပါ႔ ”
ဝမ္းနည္းရိပ္ေလးသန္းၿပီး ယူႀကံဳးမရဟန္ေလးေျပာေတာ႔ လူႀကီးက သနားသလိုၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွိပ္နယ္ေနတဲ႔
ကၽြန္မလက္ကေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဆတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။ ေျပာလိုက္မွ ပိုဆိုးသြားပါလားလို႔ ေတြးရင္း
စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သြားရတယ္။ လူႀကီးကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဗ်ဴဟာေတြခင္းၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္လို႔ေပါ႔။
“ ဒါဆို မမိုးကို ေျပာၿပီးေခၚမယ္ေလ၊ ဒါဆို အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား ကေလးရဲ႕ ”
“ ဟုတ္ .. အစ္ကိုေအာင္သေဘာပါ ”
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ႔ လူႀကီး ဝမ္းသာသြားတယ္။ အန္တီမိုးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။ အန္တီမိုးက
အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကို လံုးဝအစြန္းအထင္းမခံဘူးေလ။ ေယာက်ာ္းေတြကို ေကာင္းမြန္တဲ႔ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးရမယ္
ဆိုတဲ႔စည္းကမ္းမွာ စာရိတၱပ်က္ျပားေစတဲ႔ အျပဳအမူမ်ဳိးမပါခဲ႔ဘူး။ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးနဲ႔က်ရင္ အန္တီမိုး စည္းကမ္းႀကီးတာ
အားလံုးအသိပဲ။ ဒီေတာ႔ လူႀကီး ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေလကုန္တာပဲ အဖတ္တင္မွာေပါ႔။
“ ေရာ႔ .. ဒါကေလးအတြက္ ေဘာက္ဆူး ”
ထံုးစံအတိုင္း လူႀကီးက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္လွမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္မ ယူလိုက္ေတာ႔ လူႀကီးက ကၽြန္မပါးေလးကို မနာေအာင္
ခပ္ဖြဖြေလးလိမ္ဆြဲတယ္။
“ အေဖ ”
“ ဟင္ .. သား ”
စကားႏွစ္ခြန္းရဲ႕ထိေတြ႔မႈမွာ ကၽြန္မ မွင္သက္ဆြံ႔အသြားခဲ႔ရတယ္။ လူႀကီးနဲ႔ ေကာင္ေလးက ..။ အို .. ကၽြန္မ ရင္ထဲနာက်င္
မႈေတြျပည့္ႏွက္လာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဆိုတဲ႔ ယူႀကံဳးမရစိတ္ေတြနဲ႔ ေျဗာင္းဆန္လာခဲ႔တယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕
ေတြ႔ဆံုမႈမွာ ကၽြန္မက ဘယ္လိုဇာတ္ရုပ္မ်ဳိးနဲ႔သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သလဲဆိုတာ ေတြးရင္း အသက္ရွဴရၾကပ္လာခဲ႔တယ္။
ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို နာက်ည္းရိပ္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆတ္ကနဲ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ထြက္သြားတယ္။ လူႀကီးက
ေတာ႔ ေကာင္ေလးဆီကိုေျပးလိုက္သြားတယ္။ ခဏေလးပါပဲ။ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ အျဖစ္အျပက္ တစ္ခုမွာ
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ အက္ကြဲေၾကမြသြားခဲ႔ရတယ္။
ကၽြန္မကို ေကာင္ေလးၾကည့္သြားတဲ႔အၾကည့္က အထင္ေသးမႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ အၾကည့္။ လူႀကီးနဲ႔ အလုပ္သေဘာ
အရဆက္ဆံမႈကလြဲၿပီး ဘာမွပတ္သက္မႈမရွိဘူးဆိုတာ ေကာင္ေလးကိုေျပာျပခ်င္ေပမယ္႔ အရာရာ ေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။
တစ္ခါသာခ်စ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ႏွလံုးသားႏုနုမွာ တစ္သက္စာဒဏ္ရာေတြ တိုးလို႔ေနခဲ႔ၿပီ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေကာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မ မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး။ လူႀကီးကိုေတာ႔ ကားေပၚမွာတစ္ခါေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လူႀကီးရဲ႕
အေဘးမွာ ကၽြန္မထက္ငယ္မယ္ထင္ရတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ ေကာင္ေလးက်ေတာ႔ သတင္းေလး ေတာင္
ၾကားခြင္႔မရေတာ႔ဘူးေလ။ ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္လို႔ ဆုေတာင္းေပမယ္႔ မျပည့္ခဲ႔တာကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ကံပဲေပါ႔။
ေႏွာင္တြယ္ခြင္႔မရလိုက္ တဲ႔ အခ်စ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္ကေတာ႔ အခုထိခ်ည္သူမဲ႔ေနဆဲပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႔ေရြ႕ေျပာင္းလာ
ေပမယ္႔ ေကာင္ေလးေျပာဖူးတဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးေတြက ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္အျဖစ္ စြဲထင္ေန
တုန္းပဲဆိုတာ ေကာင္ေလးသိခဲ႔ရင္ ..။
New Style မဂၢဇင္း
ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၃ ။
Friday, August 2, 2013
ေရႊေဘာင္ကြပ္တဲ႔မာန
အမယ္ေလး ..လင္ယူရတာမ်ား ဒုကၡတယ္ႀကီးပါလားေနာ္။ ဒါေတာင္တစ္ေယာက္တည္းယူထားမိလို႔သာပဲ။ တစ္ဒါဇင္
ေလာက္သာယူမိလို႔ကေတာ႔ စိန္္မိတို႔အရိုးေတာင္က်န္မွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲ..ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ စကားေတြေတာင္လြဲ
ကုန္ၿပီ။ စိန္မိ ေျပာခ်င္တာက လင္တစ္ဒါဇင္ယူတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ စိန္မိ ေဒါသျဖစ္ရင္ ဟိုဆြဲ ဒီဆြဲေျပာတတ္လို႔ လင္
တစ္ဒါဇင္ကိစၥပါလာတာ။
ေျပာရရင္လည္း ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုျဖစ္ရဦးမယ္။ မေျပာလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္။ ဒီေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္း မေျပာ
မျဖစ္ကိုေျပာရဦးမွာ။ သူဆိုတာက စိန္မိလင္ႀကီး ကိုစိန္ကြပ္ေပါ႔။ အဲ .. လင္ႀကီးဆုိလို႔ စိန္မိ လင္ငယ္ယူထားတယ္ မထင္
နဲ႔။ စိန္မိတို႔က အဲဒီေလာက္အထိ မ်က္ႏွာမမ်ားဘူး။ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲ။
ကိုစိန္ကြပ္က နာမည္ကသာ တင္တင္စီးစီးနဲ႔ စိန္ကြပ္တဲ႔။ လူကေတာ႔ စိန္နဲ႔ကြပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ကြပ္ဖို႕ေတာင္
မတန္တဲ႔လူ။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ႂကြားရရင္ေတာ႔ မနက္ေနဖင္ထုိးတာေတာင္ အိပ္ယာကမထ။ ေနလံုး
ႀကီး ေခါင္းေပၚေရာက္ေတာ႔လည္း အိပ္ယာကမႏိုး။ စိန္မိရဲ႕ ခ်ဳိျမျမအသံေလး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ထြက္လာမွ ထေတာ္မူ
တယ္။ အိပ္ယာကထတာနဲ႔ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ။ ၿမဳိ႕ဖို႔ဆို႔ဖို႔လိုက္ရွာတယ္ေလ .. ဟြန္း။ စိန္မိကို အက်င့္ဆိုး စရိုက္ၾကမ္း
လို႔ မထင္ လိုက္နဲ႔။ စိန္မိ အပ်ဳိတုန္းက ဒီလိုမေျပာတတ္ဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ယူမိကာမွ အလိုလိုကိုတတ္လာတာ။
စားၿပီးေသာက္ၿပီးလို႔ ဗိုက္ဝေတာ္မူၿပီဆိုတာနဲ႔ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္သြားပါေရာလား။ ပိုက္ဆံသြားရွာသတဲ႔ေလ။
အေၾကာင္းျပခ်က္က ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ျပန္လာရင္ ပိုက္ဆံပါလာတယ္မထင္နဲ႔။ ထန္းရည္မူးၿပီးျပန္လာတာေတာ္
ေရ။ ေျပာေတာ႔သာ ပိုက္ဆံသြားရွာတာတဲ႔။ ပိုက္ဆံရွာတာမ်ား ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနရေအာင္ ဘယ္သူက
ပိုက္ဆံေတြ ႀကဲေပးထားမွာမို႔လို႔လဲ။ ဦးဘလွအိမ္မွာ စားရင္းငွားဝင္လုပ္လဲရတာပဲ။ မပုတိုတို႔အိမ္မွာ ေျမဖို႔ဖို႔လူလိုေနတယ္
လည္း ၾကားမိတာပဲ။ ဦးသာရင္ အိမ္မွာ အိမ္သာက်င္းတူးတဲ႔အလုပ္လည္း ဝင္လုပ္လုိ႔ရတာပဲ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံေတာ႔
ရၿပီးသားပဲ။ ဒင္းကိုက အေၾကာမတင္းတာ။
စိန္မိမွာေတာ႔ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ကေလးငါးေယာက္ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥနဲ႔ အိမ္ရဲ႕ဗာဟီရအလုပ္မ်ဳိးစံုလုပ္ရင္း နားခ်ိန္ဆို
တာ ခပ္ရွားရွားရယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔လား ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ စိန္မိအပ်ဳိတုန္းကမ်ား ပိုက္ဆံ
ရမယ္႔သမာအာဇီဝအလုပ္ဆုိရင္ ေရွာင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဝင္လုပ္လုိက္တာပဲ။ အပ်ဳိအရြယ္ဆိုၿပီး အခ်စ္ေရး အခ်စ္ရာေတြ
စဥ္းစားေပးမယ္မထင္နဲ႔။ အသည္းႏွလံုးေတြ အခ်စ္ေတြဆုိတာ အစာအိမ္တစ္ခုေလာက္မွ အေရးမႀကီးတာ။
ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ ညားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတာကေတာ႔ စိန္မိရဲ႕ ေမြးသမိခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေၾကာင့္။ ေမာင္စိန္ကြပ္ေလးက
ရိုးသားတယ္။ လိမၼာတယ္။ ဘာတယ္ ညာတယ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ စိန္မိ ညားပါေလေရာေပါ႔။ ကိုစိန္ကြပ္က
ရိုးေတာ႔ရိုးပါရဲ႕။ အားနာတတ္တာကလည္းလြန္ပါေလေရာလား။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား စိန္မိကိုေတာင္ အားနာလို႔ယူထား
သလားလို႔ေတြးမိတယ္။
အခုလည္း စိန္မိတို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေနတာ ကိုစိန္ကြပ္ ရွာေကၽြးလို႔မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေနာက္မွာစိုက္ထားတဲ႔ ရာသီေပၚ ဟင္း
ရြက္စံုစိုက္ခင္းေၾကာင္႔။ စိန္မိသာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စိုက္ခင္းမတည္ထားဘူးဆိုရင္ ခြက္ဆြဲၿပီးေတာင္းစားရမယ္႔ပံု
ေပၚတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္က ပိုက္ဆံရွာတဲ႔ေနရာမွာသာ သံုးစားလို႔မရတာ။ မဟုတ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ အေတာ္ကိုဟုတ္ေန
တာပဲ။ ၾကာေလ ၾကာေလ စိတ္ကုန္လာေလပဲ။ အခုလည္း ဟိုဘက္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္လို႔အသံၾကားတာနဲ႔ ေရာက္သြားၿပီ။
စိန္မိ ေျပးၾကည့္စရာမလိုဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္ ဘာသြားလုပ္လဲဆိုတာ သိၿပီးသား။
ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ားၾကားလို႔ကေတာ႔ ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္းကို ႀကိမ္စၾကၤာနဲ႔ေခၚသလုိပဲ ကိုစိန္ကြပ္တို႔မေနႏိုင္။ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္
ေကြးေနေအာင္ကတတ္တာ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ေမြးရာပါဝါသနာ။ အဲဒီလိုသာ ကေနရမယ္ဆိုရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔။ သားေမ႔
မယားေမ႔ေပါ႔။ အလွဴတိုင္းမွာ ကိုစိန္ကြပ္ မပါရင္မၿပီး။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္အေရးပါသား။
စိန္မိကေတာ႔ သေဘာမက်ပါဘူး။ ကိုယ္႔ေယာက်္ားကို တည္တည္ တံ႔တံ႔အလုပ္ကေလးနဲ႔ ေနေစခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔
သေကာင့္သား ကိုစိန္ကြပ္က ဘယ္အခ်ိန္နားခ်ခ် ေခါင္းကိုပန္ကာလိုခါရမ္းၿပီး ဇြတ္ျငင္းတာ။ ဒီေတာ႔ စိန္မိမွာသာ တစ္ေန႔
တျခား ေဒါသပြားေနရတာ။ ကိုစိန္ကြပ္က သူဝါသနာပါတဲ႔ အကကို စိန္မိ ထက္ခ်စ္ရွာတာေလ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဝါသနာက
ေဖ်ာက္မလဲမသိဘူး။ တကယ္ပဲ ေဒါသထြက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
ဒါေတာင္ ကိုစိန္ကြပ္က ေျပာေသးတယ္။ သူ ကတာ ေပ်ာ္လို႔ကတာတဲ႔ေလ။ တစ္ခါက စိန္မိနဲ႕လက္ထပ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ေလးကို
ျပန္ေတြးမိၿပီး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကတာတဲ႔။ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕စကားကိုၾကားရတာ နားဝင္ခ်ဳိသား။
ကိုစိန္ကြပ္အေၾကာင္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေျပာထားတာေတြကိုစဥ္းစားၿပီး အားေတာင္နာသြားတယ္။
သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ စိန္မိလို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိမိန္းမေကာင္းေလးကိုရထားေတာ႔ ေပ်ာ္ေနရွာမွာေပါ႔လို႔ေတြးၿပီး ခြင့္လႊတ္ခ်င္
သလိုလုိ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ ပေယာဂမကင္းတဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္သံုးေပါက္ကိုေတြးမိျပန္ေတာ႔ ခြင့္လႊတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္
ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္နဲ႔ စိန္မိကိုဆံုစည္းေပးခဲ႔တဲ႔ ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။
ဒါမွမဟုတ္ သြားေလရွာတဲ႔ ေမြးသမိခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ သိကုိ မသိေတာ႔ဘူး။ တကယ္ ..။
(၂)
ရြာကို ေရႊလမင္းဇာတ္ပြဲလာမယ္ဆိုကတည္းက ကိုစိန္ကြပ္ ဖင္တရြရြျဖစ္ေနတာ စိန္မိသတိထားမိတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔
ပြဲလာမယ္႔ရက္ကို ေမွ်ာ္ရင္းၿပီးေနတာပဲ။ အလုပ္လည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေရႊလမင္း
ဇာတ္ပြဲလည္း ရြာကိုေရာက္လာေရာ။ ကိုစိန္ကြပ္ကို အၿမီးေတာင္ဖမ္းမမိေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ဇာတ္စင္အနားကေတာင္
မခြာေတာ႔ဘူးထင္ရဲ႕။ ညက်လို႔ ပြဲစၿပီဆိုရင္ ကိုစိန္ကြပ္တို႔က အေရွ႕ဆံုးကပဲ။ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္ လက္ကအေၾကာဆြဲ
သလိုေကြးေကာက္ေနတတ္တာ။ ဝါသနာေပါ႔ေလ။ ပိုၿပီး ျပည့္စံုေအာင္ေျပာရရင္ ပိုက္ဆံမရတဲ႔ ဝါသနာ ေပါ႔။
စိန္မိမွာသာ ဟင္းရြက္ဗန္းေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ဝမ္းျပႆနာကို အေျဖရွာေနရတာ။ ဇာတ္ပြဲေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ စိန္မိ
ႀကဳိက္တဲ႔ မင္းသားေလး ကိုကိုၿမဳိင္တို႔ပါတယ္လို႔လည္းၾကားမိသား။ သြားခ်င္လိုက္တာလည္း စက္စက္ယိုဆိုသလိုပဲ။
တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ အစာအိမ္ထက္ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ကိုကိုၿမဳိင္တို႔လည္း စိတ္ကူးထဲမွာ
ေတာင္ ၾကာရွည္ေနရာမယူႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္ဆိုတဲ႔ ဒင္းကုိပဲ သတ္ပစ္ခ်င္တယ္။ လင္ဝတၱရားေက်ပြန္ေအာင္
ေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ သေကာင္႔သား ျပန္လာရင္ေတာ႔လား ..။ ဟင္း .. စိန္မိ အေၾကာင္းသိေအာင္ျပလုိက္မွာ။
“ ေဟ႔ စိန္မိ.. ဒီမွာၾကက္သားယူလာတယ္၊ တစ္ေကာင္လံုးႏူးအိေနေအာင္ေပါင္း၊ ကလီစာေတြကိုေတာ႔ အခ်ဳိေၾကာ္လိုက္၊
ဟင္းခ်ိဳကေတာ႔ ၾကက္ေျခေတာက္ဟင္းခ်ဳိပဲအဆင္ေျပေအာင္ၾကည့္လုပ္၊ စိုက္ခင္းထဲက ဟင္းရြက္ေလးနည္းနည္း ေၾကာ္
လိုက္၊ ဒါက ပိုက္ဆံ၊ လိုအပ္တာေလးဝယ္ျခမ္းလို႔ရေအာင္ ”
ကိုစိန္ကြပ္က ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး အေမြးအေတာင္ႏႈတ္ၿပီးသားၾကက္တစ္ေကာင္ကို ျဗဳန္းကနဲ ပစ္ခ်ေပးတယ္။
လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြေၾကာင္႔လည္း စိန္မိ အံ႔ၾသမွင္သက္သြားတယ္။ စိန္မိ တို႔အိမ္မွာ ၾကက္သားဟင္း
မျမင္ဖူးတာၾကာၿပီပဲ။ အခုနကထြက္ေနတဲ႔ ေဒါသေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း
ကိုစိန္ကြပ္က မိသားစုကိုဂရုစိုက္သား။ ကိုစိန္ကြပ္အေပၚေျပာမိဆိုမိတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိေတာင္ ေဒါသထြက္သြားမိတယ္။
“ ငါေျပာတာၾကားရဲ႕လား စိန္မိ ”
“ အင္းပါ .. ကိုစိန္ရဲ႕၊ ကိုစိန္ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ထားေပးမယ္သိလား ”
စိန္မိ အခ်ဳိသာဆံုးအသံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စိန္မိ ပါးေလးကို
မနာေအာင္ဆြဲလိမ္တယ္။
“ ေအး .. အဲဒါေၾကာင္႔ ဒီမိန္းမကိုခ်စ္ေနရတာေပါ႔၊ ကဲ .. အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ ၊ ထမင္းစားခ်ိန္က်မွျပန္ခဲ႔မယ္ ”
ကိုစိန္ကြပ္ ထြက္သြားေတာ႔ စိန္မိ ပီတိေတြျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ႔တယ္။ ကိုကိုေခ်ာ႔ေတာ႔ ၿပံဳးတစ္ေမာ႔ေမာ႔ဆိုသလိုေပါ႔။ စိန္မိ မ်က္ႏွာ
ေပၚမွာ ပီတိျဖစ္ေနတဲ႔အၿပံဳးေတြက ဖံုးဖိလို႔မရဘူး။ ကိုစိန္ကြပ္မွာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း ၾကက္သားကိုႏူးအိေနေအာင္ေပါင္းလိုက္
တယ္။ ကလီစာကိုေတာ႔ ေၾကာ္လိုက္တယ္။ အေတာင္ပံနဲ႔ ေျခေတာက္ေတြကိုေတာ႔ အခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလးခ်က္ေပးလုိက္
တယ္။ စိုက္ခင္းထဲက ကန္စြန္းရြက္ကိုေၾကာ္၊ ငပိရည္နဲ႔ တို႔စရာေလးေတြေတာင္လုပ္ထားလိုက္ေသးတယ္။
ကေလးေတြကလည္း စိန္မိအနားကေတာင္မခြာေတာ႔ဘူး။ မျမင္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ ၾကက္သားဟင္းနံ႔နဲ႔ စံုလင္တဲ႔ဟင္းေတြ
က ညိွဳ႕ယူဆြဲေဆာင္ေနတယ္ေလ။ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔ဟင္းခြက္ေတြကို စာပြဲဝိုင္းထက္မွာ စီစီရီရီတင္ထား
လုိက္တယ္။ ခဏေန ကိုစိန္ကြပ္လာေတာ႔မွာမို႔ ထမင္းကိုအဆင္သင္႔ခူးခပ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးေတြလည္း ဗိုက္ဆာ
လြန္းလို႔ထင္ပါ႔။ သူ႔အေဖကိုခ်ည္းထြက္ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ဒီေန႔ စိန္မိတို႔မိသားစုရဲ႕ထမင္းဝုိင္းေလးက ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္စရာ
ေကာင္းမွာ ေသခ်ာလွတယ္။
“ စိန္မိေရ ..အဆင္သင္႔ျဖစ္ၿပီလားေဟ႔ ”
အိမ္ေရွ႕ကေန ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရကိုျဖစ္လုိ႔။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္ေပၚ လွမ္း
တက္လာတဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စိန္မိတို႔သားအမိေတြ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ေနာက္မွာ မိန္းကေလး ငါး
ေယာက္ပါလာခဲ႔တယ္။ မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ကာလာစံုတင္ထားလို႔။ သူတို႔ဦးတည္လာတာက အဆင္သင္႔ျပင္ထားတဲ႔
ထမင္းဝုိင္းဆီ။
“ လာၾက .. ထမင္းအဆင္သင္႔ျဖစ္ေနၿပီ ”
ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ဖိတ္မႏ ၠကျပဳမႈနဲ႕ ကာလာစံုတင္ထားတဲ႔မိန္းမငါးေယာက္ ထမင္းဝိုင္းထဲ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလးဝင္ထိုင္လိုက္
တယ္။ စိန္မိတို႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္စာထမင္းဝိုင္းက သူတို႔အတြက္အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ စိန္မိကေတာ႔ ေၾကာင္
ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ကေတာ႔ အနားမွာရပ္ေနတဲ႔ စိန္မိတို႔သားအမိကုိ
ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ၾကည့္ေဖာ္မရဘူး။
ကေလးေတြကလည္း ဧည့္သည္ေတြလက္လွမ္းယူေနတဲ႔ၾကက္သားတံုးဆီၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕မ်က္ဝန္း
မွာ မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔။ စိန္မိ ရင္ထဲဆို႔နင္႔နင္႔ျဖစ္လာတယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ႔ဗိုက္ထဲမွာလည္း ေဒါသေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္
လာတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ကေတာ႔ အရယ္အၿပံဳးေတာင္မပ်က္။ သူတို႔ေျပာစကားအရေတာ႔ ဒီေကာင္မေတြက ေရႊလမင္း
ဇာတ္ပြဲ မွာပါလာတဲ႔ မင္းသမီးေတြတဲ႔။ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ယိမ္းသမေလးေတြ
အဆင္႔ေပါ႔။ ဒီယိမ္းသမငါးေယာက္ထဲမွာ ေဒလီဆိုတဲ႔နာမည္က ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ပါးစပ္ကေနကိုမခ်ေတာ႔ဘူး။
ကိုစိန္ကြပ္တို႔ထမင္းဝိုင္းက စိုျပည္ေနသေလာက္ စိန္မိတို႔သားအမိေတြကေတာ႔ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။
ကေလးေတြဆိုလည္း ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ထင္ရဲ႕။ သူတို႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္သပ္ေနၾကတယ္။
ကိုစိန္ကြပ္ကို စိန္မိ ေတာ္ေတာ္ေလးေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြရွိေနလို႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို ဘာမွမေျပာေပမယ္႔ စိတ္ထဲ
မွာေတာ႔ ဧည့္သည္ေတြျပန္ရင္ေတြ႔မယ္လို႔ ေတးထားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဧည့္သည္ေတြလည္းျပန္ေရာ ကိုစိန္ကြပ္ ပါ
ထလုိက္သြားေတာ႔တယ္။
အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရ စိန္မိ ထမင္းတစ္နပ္ငတ္သြားခဲ႔သလို ကေလးေတြလည္း ထမင္းရည္နဲ႔ပဲ ၿပီးလိုက္ရတယ္။ အဲဒါ
ဟိုအစားၾကဴးတဲ႔ဘီလူးမငါးေကာင္နဲ႔ စိန္မိရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ႀကီး ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ေပါ႔။
(၃)
ေဒါသစိတ္ေၾကာင္႔ စိန္မိ တစ္ကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ တစ္ခါမွမက်ခဲ႔ဘူးတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက အရွိန္ ျပင္း
ျပင္းနဲ႔စီးက်ဖို႔ အားယူေနတယ္။ ရြာကိုေရႊလမင္းဇာတ္ပြဲေရာက္လာတာ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ အခုမွသံုးရက္တည္းရွိေသး
တာ။ ဒါကိုေတာင္ ကိုစိန္ကြပ္က ယိမ္းသမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုလုိလုိျဖစ္ေနပါသတဲ႔။ အစကေတာ႔မယံုခ်င္ဘူး။
ကုိစိန္ကြပ္က ဒီေလာက္ရိုးတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္႔အျဖစ္မွန္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ႔အခါ ေဒါသစိတ္က
တစ္ကိုယ္လံုးလႊမ္းမိုးလာတယ္။ လုပ္ရက္ေလ ျခင္းဆိုတဲ႔ နာက်ည္းခ်က္က ရင္တစ္ခုလံုးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေမႊေႏွာက္
ေနတယ္။ ရွက္ရြံ႕မႈေတြကလည္း ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။
မေန႔က စိန္မိဆီကို ၾကက္သားေရာင္းတဲ႔ မတုတ္ႀကီးေရာက္လာတယ္။ ၾကက္သားဖိုး အေၾကြးလာေတာင္းတာတဲ႔။ စိန္မိ
မသိဘူး ျငင္းေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္လာယူသြားသတဲ႔။ အဲဒီအခါက်မွ ဟိုေန႔က ကိုစိန္ကြပ္ယူလာတဲ႔ ၾကက္ကိုျမင္ေယာင္မိ
တယ္။ ယိမ္းသမေလးေတြကိုေကၽြးဖို႔အတြက္ မတုတ္ႀကီးဆီကအေၾကြးယူလာခဲ႔တာေလ။ ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ဖို႔
ေကာင္းလိမ္႔သလဲ။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို စိတ္နာလာမိတယ္။
အခုတစ္ခါက်ေတာ႔ ယိမ္းသမေလးနဲ႔ ဘာလိုလုိျဖစ္ေနသတဲ႔။ ပိုက္ဆံရွာတဲ႔ေနရာမွာ မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ ေနာက္
မိန္းမေတာ႔ေကာင္းေကာင္းရွာတတ္ၿပီေပါ႔။ တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔ တစ္ခါ ဘုရားမသြားတတ္တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္။ ဒီေကာင္မနဲ႔အတူ ဘုရားကိုေန႔တိုင္းသြားသတဲ႔။ ဘုရားလည္းဖူးရင္း လိပ္ဥလည္း မတူးဘဲေနမလား။ ကိုစိန္ကြပ္ကိုခ်ည္း အျပစ္ေျပာေနလို႔
မရဘူး။ ကိုေကာင္မကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ။ အတူတူနဲ႔ အႏူႏူပဲ။ အပ်ဳိတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုမွမငဲ႔။
မယားရွိ သားရွိတဲ႔လူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ရသတဲ႔။ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း။
စိန္မိတို႔တုန္းက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ယူဖို႔အေရး စဥ္းစားလိုက္ရတာ အႏွစ္ႏွစ္အလလ။ အခုေတာ႔ ဟင္းရြက္ ကန္စြန္း
ရြက္လိုမ်ဳိး။ ခုျမင္ခုႀကိဳက္။ ႀကဳိက္လိုက္တာကလည္း သားနဲ႔မယားနဲ႔လူအိုႀကီးကို။ ေမးလိုက္စမ္းခ်င္တယ္။ ကိုစိန္ကြပ္ကို
ဘာၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္တာလဲလို႔။
မွတ္မိေသးတယ္။ စိန္မိ အပ်ဳိတုန္းက မုဆိုးဖိုသူေဌးတစ္ေယာက္ ရိသဲ႔သဲ႔လာလုပ္တာေလ။ ဘယ္ရမလဲ .. စိန္မိ လက္ဝါး
စာမိသြားတာ ထမင္းေတာင္မစားႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာန။ မိန္းမေတြရဲ႕ရွိသင္႔တဲ႔ မာန
ဆိုတာ ေရႊေဘာင္ကြပ္ၿပီးေတာင္ထားရသတဲ႔။ အဲဒီေလာက္အထိကိုတန္ဖိုးႀကီးတာ။ အခုေတာ႔ မာနမရွိ သိကၡမရွိတဲ႔
လုပ္ရပ္ေတြက်ဴးလြန္လို႔။ အင္းေလ .. အခုေတြ႔ၾကၿပီေပါ႔။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ဒင္းတို႔ကို ေနခ်င္တိုင္းေနရေအာင္လုပ္ေပး
ရမွာေပါ႔။
မာနတရားရဲ႕လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔အတူ ထမီကို ခပ္တိုတိုျပင္ဝတ္လိုက္တယ္။ အဆင္သင္႔ျပင္ထားတဲ႔ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ
ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဒါသေျခလွမ္းေတြနဲ႔ရြာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေရႊလမင္း
ဇာတ္ရံုနားကိုေရာက္လာခဲ႔တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မနာမည္က ေဒလီ ဆိုလားပဲ။ ေဒလီဆိုတဲ႔နာမည္
ေမးလိုက္တာနဲ႔ အစြန္ဆံုးကအဝတ္စေတြနဲ႔ကာထားတဲ႔ အခန္းေလးကိုလွမ္းျပတယ္။ ယိမ္းသမ ေလးေတြက တစ္ခန္းမွာ
သံုးေယာက္ေနရသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ အဲဒီအစြန္ဆံုးအခန္းကိုေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ အခန္းျပင္ကိုေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ခိုးခိုးခစ္ခစ္
ရယ္သံေလးကိုစၿပီး ၾကားလုိက္တယ္။ မွတ္မိလိုက္တာကေတာ႔ ေနာက္ထပ္ထြက္လာတဲ႔ရယ္သံက ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕ရယ္သံ
ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေဒါသေတြက စိန္မိတစ္ကိုယ္လံုးပ်ံ႕ႏွံ႔လာေတာ႔တယ္။
“ ကိုစိန္က ေဒလီ႔ကိုတကယ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားမွာလားဟင္ ”
ၾကားလိုက္ရတဲ႔အသံေၾကာင္႔ စိန္မိမ်က္ခံုးေတြတြန္႔သြားတယ္။ ညိွဳ႕ပလီတဲ႔ ခရာတာတာအသံေလးက အသက္ရွဴရ ၾကပ္
စရာေကာင္းလိုက္တာေတာ႔အမွန္။ ရုတ္တရက္အခန္းထဲမဝင္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ အသာေလးနားစြင္႔ေနလိုက္မိတယ္။
“ ထားမွာေပါ႔ ေဒလီေလးရဲ႕၊ ေဒလီေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကိုစိန္ကထားမွာ ”
အမယ္ေလးဟဲ႔။ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွခ်ည္လား ကိုစိန္ကြပ္ရယ္လို႔သာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးၾကားေအာင္ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္
ေတာ႔တယ္။ လက္ေၾကာကမတင္းေပမယ္႔ ပါးစပ္ေၾကာကေတာ႔ တင္းသား။
“ ေဒလီအတြက္ေငြအမ်ားႀကီးရွာေပးႏိုင္မလားလို႔ ”
ေညွာင္နာနာပလီသံကုိနားေထာင္ၿပီး စိန္မိ ရင္ထဲေျဗာင္းဆန္လာတယ္။ ဒီလိုခရာတာတာအသံေတြကမွ ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕
စိတ္ကိုညြတ္ႏူးေစတာလား။ ေနပါေစ .. စိန္မတို႔ကေတာ႔ စိတ္ထဲမပါရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ။
“ အမ်ားႀကီးရွာေပးရမွာေပါ႔ ေဒလီေလးရယ္၊ ေဒလီေလးနဲ႔အတူ ကိုစိန္လည္း ဇာတ္ထဲလိုက္မယ္ ၊ ကိုစိန္က ဇာတ္ကတာ
ကိုလည္း ဝါသနာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ .. ”
“ ဗုန္း .. ”
“ အမယ္ေလး ”
ကိုစိန္ကြပ္တို႔ စကားေတာင္ဆံုးေအာင္မေျပာလုိက္ႏိုင္ဘူး။ စိန္မိပစ္ခ်လိုက္တဲ႔ အဝတ္ထုပ္ရဲ႕အသံေၾကာင္႔ ထခုန္မိမတတ္
ထိတ္လန္႔သြားၾကတာအထင္အရွား။ ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕မ်က္လံုးမွာေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြစြန္းထင္းေနသလို ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမက
လည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ စိန္မိကေတာ႔ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပာက်သြားလုမတတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိ
တယ္။
“သူခိုးလူမိေတာ႔ ျပဴးတူးၿပဲတဲကိုျဖစ္လို႔၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလန္႔သြားၾကတယ္ေပါ႔ေလ ”
စိန္မိရဲ႕အသံႀကီးက ဆယ္အိမ္ၾကား ကိုးအိမ္ၾကားထြက္ေပၚလာေတာ႔တယ္။ အနီးအနားမွာလည္း ဇာတ္ထဲမွာပါလာတဲ႔လူ
ေတြက စပ္စုခ်င္ေဇာနဲ႔ဝိုင္းအံု႔လာၾကတယ္။
“ တိုးတိုးေျပာစမ္းပါကြာ၊ ဟိုမွာလူေတြၾကည့္ေနၾကၿပီ ရွက္စရာႀကီး ”
ကိုစိန္ကြပ္က တိုးညင္းညင္းေလသံနဲ႔ ဆိုရွာေတာ႔ စိန္မိ မ်က္လံုးေတြမီးတဝင္းဝင္းေတာက္သြားေတာ႔တယ္။
“ ေၾသာ္ ..ေတာ္က က်ဳပ္ေအာ္ေျပာတာက်ေတာ႔ ရွက္တယ္၊ ဒီလိုခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေတြ႔ေနၾကတာေတာ႔ မရွက္ဘူးေပါ႔ေလ”
စိန္မိအသံက နဂိုကထက္ေတာင္ ပိုက်ယ္လာေသးတယ္။ လူေတြကလည္း ဝိုင္းအံု႔ၿပီးစပ္စုေနၾကတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္တို႔ရဲ႕
မ်က္ႏွာေတြလည္း ပ်က္သထက္ ပ်က္လာၾကတယ္။
“ ညည္းကိုလည္းေမးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္၊ ကိုစိန္ကြပ္လို သားရွိ မယားရွိတဲ႔လူကို ဘာၾကည့္ၿပီးလက္သင္႔ခံတာလဲ၊
ေျပာစမ္းပါဦး ”
စိန္မိက ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေနတဲ႔ ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမကိုၾကည့္ၿပီးလွမ္းေမးလိုက္္တယ္။ ေဒလီဆိုတဲ႔မိန္းမက အခုမွ မခုတ္
တတ္တဲ႔ေၾကာင္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စိန္မိကို မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္တယ္။
“ မဟုတ္ပါဘူး မမႀကီးရယ္၊ ကိုစိန္ကြပ္ကို လူလြတ္ထင္လို႔ပါ၊ အခု မမႀကီးဥစၥာကိုျပန္ယူလိုက္ပါေနာ္ ”
အလုိဗုေဒၶါ .. ဘုရားေရ။ ၾကည္႔စမ္းေျပာလိုက္တဲ႔ပံုကိုက။ စိန္မိရင္ထဲေဒါသေတြ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ထြက္က်လာ
တယ္။ လြယ္လိုက္ပံုမ်ား ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းရြက္ဝယ္တာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ဥစၥာကိုယ္ျပန္ယူတဲ႔။ ၾကားလို႔မွေကာင္းေသး
ရဲ႕လား။
“ အမယ္ေလးဟဲ႔ .. ဘာက်ဳပ္ဥစၥာလဲ၊ ကိုစိန္ကြပ္ကို က်ဳပ္မက္ေမာလြန္းလို႔ေျပာေနတယ္မထင္နဲ႔၊ ကိုုစိန္ကြပ္လိုလူမ်ဳိးကို
လိုခ်င္တဲ႔သူရွိရင္ ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီးေတာင္လွဴလိုက္ဦးမယ္၊ က်ဳပ္က ညည္းရဲ႕အပ်ဳိစင္ဘဝကို ႏွေျမာလြန္းလို႔ေျပာတာ
သိရဲ႕လား ”
စိန္မိ အေျပာကိုၾကားရသူေတြၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔အေတြးေတြထဲမွာက ကိုယ္႔လင္ကို ခ်ဳိင္ခုတ္တဲ႔မိန္းမဆိုၿပီး
ဆံပင္ဆြဲ၊ ပါးရိုက္မလားလို႔ထင္ၾကတာ။ အခုေတာ႔ တျခားမိန္းမဘက္ကေတာင္ စာနာေနေသးတဲ႔အျဖစ္။
“ မိန္းမေတြမွာအရွိသင္႔ဆံုးကိုယ္က်င္႔သိကၡာဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွတန္ဖိုးမမဲ႔ေအာင္ထိန္းထားရတာ၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕
ရွိသင္႔တဲ႔မာနဆိုတာ ေရႊေဘာင္ကြပ္ၿပီးေတာင္ထားရတာဟဲ႔၊ သိရဲ႕လား ”
“ ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ႔ ”
“ က်ဳပ္သာ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာမရွိ မာနတရားသာမထားခဲ႔ရင္၊ အို ..ကိုစိန္ကြပ္လိုစိတ္မ်ဳိးသာရွိခဲ႔ရင္ ထမီလဲဝတ္တာသာ
ၾကာမယ္၊ လင္လဲတာေတာ႔ၾကာမွာမဟုတ္ဘူး သိလား၊ ကိုစိန္ကြပ္ ေတာ္ကေရာ .. ကိုယ္႔မွာသားမယားရွိရက္သားနဲ႔
ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေတာ္မရွက္ဘူးလား ”
“ က်ဳပ္ .. က်ဳပ္ ေဒလီေလးကိုသေဘာက်တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေဒလီေလးနဲ႔အတူဇာတ္ထဲကိုလိုက္သြားခ်င္တယ္ ”
“ ဘာ .. ”
ကိုစိန္ကြပ္ရဲ႕စကားသံက စိန္မိနားထဲမွာဗုံးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသြားသလိုပဲ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ေျပာထြက္ရက္လိုက္တာ။ စိန္မိ
မ်က္ႏွာကိုမေထာက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြမ်က္ႏွာကိုေထာက္သင္႔တာေပါ႔။ ဒါလည္း သူ႔ေသြးသူ႔သားေလ။ ဒါနဲ႔မ်ား
ေျပာထြက္ရက္လိုက္တဲ႔ပါးစပ္။ စိန္မိရင္ထဲ နာၾကည္းတဲ႔ဆူးတစ္ေခ်ာင္းက နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းစိုက္ဝင္သြားခဲ႔တယ္။
“ ေတာ္က ဒီလိုစကားေတာင္ေျပာထြက္ရက္တယ္ေပါ႔၊ က်ဳပ္ကလည္း ျပတ္တယ္ေတာ္၊ ေတာ္သေဘာက်တဲ႔သူနဲ႔ ေတာ္
ေနခ်င္သလိုသာေနေတာ႔၊ ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ဒီေန႔ကစၿပီးျပတ္ျပီ၊ ေတာ္ေနခ်င္သလိုေနႏိုင္တယ္၊ က်ဳပ္ဆီလံုးဝမလာခဲ႔နဲ႔
ေတာ႔ ”
ေခါင္းငိုက္စိုက္သြားခဲ႔တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို တစ္ခ်က္ငဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး စိန္မိ ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္။ လိမ္႔ဆင္းလာတဲ႔ မ်က္ရည္
စက္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲသုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ သာယာမႈတစ္ခုအတြက္ ဘဝေလးခုကိုေက်ာခိုင္းခဲ႔တဲ႔ ကိုစိန္ကြပ္ကို စိန္မိ
နာက်ည္းမိတယ္။ ကိုစိန္ကြပ္က ကေလးေတြအတြက္ ဖခင္ ေကာင္းျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ေပမယ္႔ စိန္မိကေတာ႔ မိခင္ေကာင္း
တစ္ေယာက္အျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္။ ကေလးေတြရွိရင္ပဲ စိန္မိဘဝျပည့္စံုလွပါၿပီ။ ၿပီးေတာ႔
ကေလးေတြအတြက္ စိန္မိ အရင္ကထက္ပိုႀကဳိးစားရမယ္။ ဒီႏွစ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးမယ္။ ေက်ာင္းစိမ္း
ေလးေတြဝယ္ေပးရမယ္။ ၾကည့္စမ္း..။ ကေလးေတြအတြက္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ရုန္းကန္ေပးရမယ့္ အေၾကာင္းကုိေတြး
မိလုိက္ေတာ႔ နွစ္ရွည္လမ်ား ေပါင္းလာခဲ့တဲ့လင္ကုိ အျပီးအပုိင္ဆုံးရႈံးလုိက္ရၿပီဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ခံစားေနရတာ ေလးေတာင္
ဘယ္လြင့္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
အြန္လိုင္းလင္းေရာင္ျခည္ရသစာေပစုစည္းမႈ
ဇူလိုင္လ ၊ ၂၀၁၃။
